Bas Belleman, Kathy Acker, Joy Davidman, Leif Panduro

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook mijn blog van 31 maart 2006 en ook mijn blog van 18 april 2008 en ook mijn blog van 18 april 2009.

Mee te nemen

rekbaar meetlint piepschuimen schaar
dikke wanten sneeuw in de vriezer
om weg te smijten zwermen
mussen om los te laten balonnen
vol paniek ik moet mijn koffers
nog zuiveren moet mijn kartonnen
dozen nog vouwen flessen naar de glasbak
vlokken uit de asbak ik
moet nog de verf van de muren krabben
en morgen vertrek ik smeltbare
borden lucifers kaarten met
naakte vrouwen muizengif van
voor de houdbaarheidsdatum klei
om de kieren dicht te smeren

Muggen

texas/mijn huid
zo ordelijk mijn bloed eruit
gepompt door minuscule buisjes/snuitjes

muggen dresseren, muggen
door vuur leren scheren
zeggen geluk, zeggen

boor mijn vijand aan
steek je snuit in zijn bloed
laat een veld van bulten achter

als een soldaat in gevecht om olievelden
spat in extase uit je pantser
en laat mij alleen, met mijn anti-stift

snooker op een slechte dag
ik zie toch waar de lijnen liggen?
weet exact wat ik moet

leg mijn hand op haar wang,
weet exact wat ik
flakkerhand

en dan zijn er dan ook, het zijn exact

Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)

De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook mijn blog van 18 april 2009.

Uit: Great Expectations

„This is the dream I have: I’m running away from men who are trying to damage me permanently. I love mommy. I know she’s on Dex, and when she’s not on Dex she’s on Librium to counteract the Dex jitters so she acts more extreme than usual. A second orgasm cools her shoulders, the young girl keeps her hands joined over the curly brownhaired’s ass, the wire grating gives way, the curly brownhaired slides the young girl under him his pants are still around his knees his fingernails claw the soil his breath sucks in the young girl’s cheek blows straw dust around, the mute young girl’s stomach muscles weld to the curly- haired’s abdominal muscles, the passing wind immediately modulates the least organic noise that’s why one text must subvert (the meaning of) another text until there’s only background music like reggae: the inextricability of relation-textures the organic (not meaning) recovered, stupid ugly horrible a mess pinhead abominable vomit eyes- pop-out always-presenting-disgust-always presenting-what-people-flee always-wanting-to-be-lonely infect my mother my mother, blind fingernails spit the eyes wandering from the curly-headed, the curly- headed’s hidden balls pour open cool down on the young girl’s thigh. Under the palmtrees the RIMAS seize and drag a fainted woman under a tent, a flushing-forehead blond soldier burning coals glaze his eyes piss stops up her sperm grasps this woman in his arms, their hands their lips touch lick the woman’s clenched face while the blond soldier’s greasy wine-stained arm supports her body, the young girl RECOVERED.“

Kathy Acker (18 april 1947 – 30 november 1997)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joy Davidman werd geboren op 18 april 1915 in New York. Zie ook mijn blog van 18 april 2009.

Near Catalonia

We have the sweet noise of the sea at our back
and before us the bitter shouting of the gun;
and the brass wing of aeroplanes and the sun
that walks about us burning. Here we wound
our feet on metal fragments of the bomb,
the sword unburied and the poisoned ground.
Here we stand; here we lie; here we must see
what we can find potent and good to set
between the Fascist and the deep blue sea.

If we had bricks that could make a wall we would use them,
but bricks will break under a cannonball;
if we had iron we would make a wall,
but iron rings and splinters at the bomb
and wings go across the sky and over a wall,
and if we made a barrier with our earth
they would murder the earth with Fascist poison,
and no one will give us iron for the wall.
We have only the bodies of men to put together,
the wincing flesh, the peeled white forking stick,
easily broken, easily made sick,
frightened of pain and spoiled by evil weather;
we have only the most brittle of all things the man
and the heart the most iron admirable thing of all,
and putting these together will make a wall.

Joy Davidman (18 april 1915 – 13 juli 1960)

De Deense schrijver Leif Thormod Panduro werd geboren op 18 april 1923 in Frederiksberg. Zie ook mijn blog van 18 april 2009.

Uit: L’erreur, ou la relation rapide et approximative du cas Marius Berg

(Vertaald door Susanne Juul et Bernard Saint Bonnet)

„Maigrir est une chose grave. J’essaye souvent. Mais au bout d’une petite semaine, je me mets à penser aux symptômes du cancer: manque d’appétit et perte de poids. J’ai connu un type qui avait décidé de faire un régime. Ça alla un temps comme sur des roulettes. Tout le monde le félicita pour sa volonté de fer. Il continua à maigrir, loin en-dessous du poids que la science préconise pour des gens de sa stature. Il maigrissait et maigrissait. On découvrit qu’il souffrait d’un cancer du pancréas. Rien de plus facile que de maigrir dans ces conditions. Invariablement je me mets à penser à ce type dès que je fais une petite semaine de régime. Après, il me faut à tout prix me convaincre moi-même que je ne souffre pas d’un cancer. Le docteur A. essaye régulièrement de réprimer mes angoisses avec ce concept fallacieux que je serais hypocondriaque. Mais un tel diagnostic ne sert à rien. Les hypocondriaques aussi meurent de toutes sortes de maladies. Ce n’est absolument pas une garantie d’être hypocondriaque. On meurt quand même.““

Leif Panduro (18 april 1923 – 16 januari 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e april ook mijn vorige blog van vandaag.

Richard Harding Davis, Henry Kendall, Thomas Middleton, Roman Graf, Werner Steinberg

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Zie ook mijn blog van 18 april 2007 en ook mijn blog van 18 april 2009.

Uit: Soldiers of Fortune

„A year before Mrs. Porter’s dinner a tramp steamer on her way to the capital of Brazil had steered so close to the shores of Olancho that her solitary passenger could look into the caverns the waves had tunnelled in the limestone cliffs along the coast. The solitary passenger was Robert Clay, and he made a guess that the white palisades which fringed the base of the mountains along the shore had been forced up above the level of the sea many years before by some volcanic action.

Olancho, as many people know, is situated on the northeastern coast of South America, and its shores are washed by the main equatorial current. From the deck of a passing vessel you can obtain but little idea of Olancho or of the abundance and tropical beauty which lies hidden away behind the rampart of mountains on her shore. You can see only their desolate dark-green front, and the white caves at their base, into which the waves rush with an echoing roar, and in and out of which ¦y continually thousands of frightened bats.

The mining engineer on the rail of the tramp steamer observed this peculiar formation of the coast with listless interest, until he noted, when the vessel stood some thirty miles north of the harbor of Valencia, that the limestone formation had disappeared, and that the waves now beat against the base of the mountains themselves. There were five of these mountains which jutted out into the ocean, and they suggested roughly the five knuckles of a giant hand clenched and lying flat upon the surface of the water. They extended for seven miles, and then the caverns in the palisades began again and continued on down the coast to the great cliffs that guard the harbor of Olancho’s capital.

“The waves tunnelled their way easily enough until they ran up against those five mountains,” mused the engineer, “and then they had to fall back.” He walked to the captain’s cabin and asked to look at a map of the coast line. “I believe I won’t go to Rio,” he said later in the day; “I think I will drop off here at Valencia.”

Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Zie ook mijn blog van 18 april 2007 en ook mijn blog van 18 april 2008 en ook mijn blog van
18 april 2009.

A Day of Dream

On that bold hill, against a broad blue stream,

stood Arthur Phillip on a day of dream;

what time the mists of morning westward rolled

and heaven flowered on a bay of gold.

Here, in the hour that shines and sounds afar,

flamed first Old England’s banner like a star;

Here in a time august with prayer and praise,

was born the nation of these splendid days,

and here, this land’s majestic yesterday

of immemorial silence died away

Amongst the Roses

I walked through a Forest, beneath the hot noon,

On Etheline calling and calling!

One said: “She will hear you and come to you soon,

When the coolness, my brother, is falling.”

But I whispered: “O Darling, I falter with pain!”

And the thirsty leaves rustled, and hissed for the rain,

Where a wayfarer halted and slept on the plain;

And dreamt of a garden of Roses!

Of a cool sweet place,

And a nestling face

In a dance and a dazzle of Roses.

In the drought of a Desert, outwearied, I wept,

O Etheline, darkened with dolours!

But, folded in sunset, how long have you slept

By the Roses all reeling with colours?

A tree from its tresses a blossom did shake,

It fell on her face, and I feared she would wake,

So I brushed it away for her sweet sake;

In that garden of beautiful Roses!

In the dreamy perfumes

From ripe-red blooms

In a dance and a dazzle of Roses.

Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Middleton werd in Londen geboren en daar gedoopt op 18 april 1580. Zie ook mijn blog van 18 april 2007 en ook mijn blog van 18 april 2009.

Uit: The Changeling

Thomas Middleton

„Deflores. What makes your lip so strange? This must not be betwixt us.

Beatrice. The man talks wildly.

Deflores. Come kisse me with a zeal now.

Beatrice. Heaven I doubt him.

Deflores. I will not stand so long to beg ‘em shortly.

Beatrice. Take heed Deflores of forgetfulness, ’twill soon betray us.

Deflores. Take you heed first;

Faith y’are grown much forgetfull, y’are to blame in’t.

Beatrice. He’s bold, and I am blam’d for’t.

Deflores. I have eas’d you of your trouble, think on’t, I’me in pain,

And must be as’d of ou; ’tis a charity,

Justice invites your blood to understand me.

Beatrice. I dare not.

Deflores. Quickly.

Beatrice. Oh I never shall, speak if yet further of that I may lose

What has been spoken, and no sound remain on’t.

would not hear so much offence again for such another deed.

Deflores. Soft, Lady, soft; the last is not yet paid for, oh this act

Has put me into spirit; I was as greedy on’t

As the parcht earth of moisture when the clouds weep.

Did you ot mark, I wrought my self into’t.

Nay sued, and kneel’d for’t: Why was all that pains took?

You see I have thrown contempt upon your gold,

Not that I want it, for I doe piteously,

In order I will come unto’t, and make use on’t,

But ’twas not held so pretious to begin with;

For I place wealth after the heels of pleasure,

And where I not resolv’d in my belief

That thy virginity were perfect in thee,

I should but take my recompense with grudging,

As if I had but halfe my hopes I agreed for.“

Thomas Middleton (18 april 1580 – 4 juli 1627)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Roman Graf werd geboren geboren in 1978 in Winterthur, Zwitserland. Hij voltooide een opleiding tot boswachter, werkte met gehandicapten op een school en als journalist. Daarnaast studeerde hij Media / Journalistiek aan de Hogeschool voor Toegepaste Taalkunde (SAL) in Zürich en behaalde hij een diploma aan het Deutsche Literaturinstitut Leipzig. Hij leidde een workshop schrijven voor studenten germanistiek in Osijek, Kroatië. Tegenwoordig is hij als freelance schrijver woonachtig in Leipzig en Winterthur. In 2009 verscheen zijn debuutroman Herr Blanc.

Uit: Herr Blanc

„Das Thermometer zeigte zweiunddreißig Grad, am Himmel war weder ein Wölkchen noch eine Schliere zu sehen, und obwohl der Wind schon seit Stunden weit stärker wehte als üblich, war nicht zu erwarten, dass er eine Regenwolke bringen würde. Seit Wochen war es so heiß und so schön, kein Tropfen Regen war gefallen, und das sollte laut Wetterbericht auch die nächsten Wochen so bleiben.

Von den Anstrengungen erschöpft, die das Lesen und Umblättern bei dieser Hitze bereiteten, faltete Herr Blanc die Zeitung zusammen, in der er von den Beitrittsverhandlungen Rumäniens zur Europäischen Union gelesen hatte, nahm die Beine vom Lederhocker herunter und rief, die Zeitung auf die Knie gelegt und mit dem Handrücken den Schweiß von der Stirn streichend, in die Küche:

»Vreni, der Tee!«

Er war verärgert. Vor einer Viertelstunde hatte er in die Küche gehen und sich ein Glas Eistee holen wollen, doch in dem Moment, als er im Begriff gewesen war, sich zu erheben, war Vreni zu ihm in die Stube getreten und hatte ihn gefragt, ob er etwas trinken wolle. Er dachte, dass sie so oder so in die Küche gehen müsse und sich danach zu ihm in die Stube setzen würde, und so antwortete er, dass er gerne einen Eistee hätte. Doch Vreni brachte den Eistee nicht. Nach fünf Minuten des Wartens hatte er in die Küche gerufen, ob er sich den Tee selber holen solle, und Vreni hatte unverzüglich und mit klarer Stimme geantwortet, sie werde ihn gleich bringen. Er war sehr durstig. Nun war bereits eine Viertelstunde vergangen, und er rief noch einmal nach dem Tee.

Aus der Küche war wieder die gleiche wohlklingende Stimme zu hören: »Ich bringe ihn gleich.«

»Verdammt noch mal«, murmelte er vor sich hin. Er brauchte dringend etwas zu trinken. Seit seiner frühesten Kindheit hatte er Heuschnupfen, und an Tagen mit hohen Temperaturen und starkem Wind musste er sich nicht nur ständig die Augen reiben, sondern auch viel trinken.“

Roman Graf (Winterthur, 1978)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 18 april 2007 en ook mijn blog van 18 april 2008.

De Duitse schrijver Udo Werner Steinberg werd geboren op 18 april 1913 in Neurode.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.