Maand: april 2011

Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen, Nicolas Chamfort

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Zie ook mijn blog van 6 april 2009 en ook mijn blog van 6 april 2010.

 

Uit: Svarta visor (Fragment, vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick)

 

Um den Bettler von Luossa saß das ganze Dorf im Ring
und am Lagerfeuer hörte seinen Sang
über Bettler, über Tippler, über manches Wunderding
und seine Sehnsucht eine ganze Mondnacht lang:

„Irgendetwas hinter Bergen, jenseits Blumen und Gesängen,
irgendetwas hinter Sternen und dem heißen Herzen mein —
hört ihr? — etwas raunt und flüstert, will mich locken und bedrängen:
‘Komm zu uns, denn diese Erde kann dein Reich nicht länger sein.’

Oftmals lauschte ich ganz still dem leisen Wogenschlag am Strand,
und es rauschte still das wilde Meer im Traum,
und die Brandung warf mich sanft in jenes formenlose Land,
wo die Liebsten, die wir kannten, haben Raum.

Für ein ewig wildes Sehnen haben Mütter uns geboren,
aus den Wehen der Geburt stieg unser erster Jammerlaut,
und zu Gaukelspiel und Taumel hat die Erde uns erkoren,
als wir spielten Elch und Löwe, Bettler, Schmetterling und Gott.

 

 Dan_Andersson_1917
Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

 

Lees verder “Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen, Nicolas Chamfort” →

Brigitte Schwaiger, Julien Torma, Levon Shant, Aasmund Olavsson Vinje

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2009 en ook mijn blog van 6 april 2010.

 

Uit: Reisen mit dem Neunundvierziger

 

„Vielleicht noch zum Sacher und mich mit einer Gräfin verwechseln lassen, was mir einmal geschah. Es ist 1979 gewesen, als ich im Hotel Sacher etwas abzuholen hatte. Dort saß Paul Wittgenstein, der Cousin des Philosophen Ludwig Wittgenstein, im Foyer. Er trug keine Schuhe, denn die wurden gerade geputzt. Paul Wittgenstein litt an der manisch-depressiven Krankheit, womit wir beim Thema wären. Paul Wittgenstein soll seiner Familie auf die Nerven gegangen sein mit seiner Krankheit. In der Manie tut einer, was ihm gerade einfällt, und er hört nicht auf. Bis sie merken, dass er eine Manie hat, und dann zwingen sie ihn mehr oder weniger, ins Spital zu gehen. Früher hat man Zwangsjacken gegeben, Arme hineingesteckt, hinten zugebunden. Heute gibt man Medikamente. Dann tritt eine Phase der Beruhigung ein, und zur Sicherheit wird man meist auch “weggesperrt”. Also, ein Beruhigungsmittel, dann ein spezielles Medikament, und die Patientin sabbert, wenn sie wieder herumgeht, es tropft ihr der Speichel von der Unterlippe, ich glaube, ich habe das schon beschrieben. Dann erfolgt eine Phase der Depression, das ist notwendig, sagt man, damit der Patient dann aus der Tiefe der Sinnlosigkeitsgefühle wieder in die Höhe kommt, aber eine Manie darf es nicht werden. Zu Hause soll er, soll sie dann brav die Medikamente nehmen. Jedem wäre die Manie lieber, nur endet sie halt so, dass einer oder eine nicht mehr Herr, Herrin seiner, ihrer Sinne ist.

Bei uns im Bezirk waren mehrere schon auf der Baumgartner Höhe. Man trifft einander in der Kaiserstraße, in der Westbahnstraße, Zieglergasse, Neubaugasse, man grüßt einander oder auch nicht: Es möchte nicht jeder, jede dadurch, dass er, sie alte Bekannte trifft, an Steinhof erinnert werden, es schauen also einige weg.“

 

 

Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)

 

Lees verder “Brigitte Schwaiger, Julien Torma, Levon Shant, Aasmund Olavsson Vinje” →

Kazim Ali

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Hij behaalde zijn Bachelor of Arts (1993) en Master of Arts (1995) in Albany (NY) en zijn Master of Fine Arts aan de New York University in 2001.KazimisAliisde schrijver vantwee bundels poëzie,The Far Mosque (2005) enThe Fortieth Day (2008). Als vertalerpubliceerde hijWater’s Footfall doorSohrabSepehri(2011).Verder schreef hij de romansQuinn’s Passage (2005) en The Disappearance of Seth (2009),BrightFelon: Autobiography and Cities (2009) en Orange Alert: Essays on Poetry, Art and the Architecture of Silence (2010), enFasting for Ramadan,2011.Hij isassistent-professorCreativeWritingaan het OberlinCollege endoceert aan deUniversity of SouthernMaine.Zijn werk isin veletijdschriften, zoals Best American Poetry 2007, American Poetry Review en de Boston Review gepubliceerd. Daarnaast is hij medeoprichter van uitgeverij Nightboat Books.

Uit: The Disappearance of Seth

„A week after the Manhattan sky revised itself and he had to abandon work on the building he was redesigning, a building that was now underneath tons of debris and ash, Saif meets Zel in a cafe near Washington Square, the air washing its hands with the thick quilt of ash, scraps of paper, dirt, a glittering net that billows.
Flesh leaking into me. A person casts themselves into the sky and dissolves. A theory Saif remembers reading about: that a person falling from a great height dies before hitting the ground: scares himself to death.
Unproveable.
Or the soul is like smoke. Likes that idea. A person casts himself into the clouds and the soul disperses. Maybe the soul is like water and once in the air, the soul can condense on any available surface, like a window, or a drinking glass.
Can rain down again into him.
The night can rain down again into him.
A night raining orange and ruin. The blue day cut with it.
He was like that: drinking the air and letting it burn his inside.
Zel doesn’t think it could happen like that. “They didn’t jump, Saif. I read in the paper that it was the change in air pressure due to the burning jet fuel. The windows were blown out and the people were pulled from the building into the air.”
Saif thnks two things at once, grotesque and sublime: first Gibreel and Saladin, falling from Rushdie’s airplane: bits of ash from the end of a cigar; and then: how strange that the sky pulled the people into itself.
Is he still human that he can think poetically about monstrosity?”

Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

Hugo Claus, Algernon Swinburne, Bora Ćosić

De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook mijn blog van 5 april 2007 , mijn blog van 19 maart 2008 ,  mijn blog van 5 april 2008. en ook mijn blog van 20 maart 2009. en mijn blog van 5 april 2009 en mijn blog van 20 maart 2010 en ook mijn blog van 5 april 2010.

Uit: Het verdriet van België

“Wij gaan ons moeten schikken,’ zei Bomama.
‘Wij hebben ons altijd moeten schikken. Wij hebben niets anders gedaan in onze vaderlandse geschiedenis!’
‘Ja, maar voor het eerst zijn we onder Germanen. Van dezelfde stam, onder elkaar.’
‘Wij zijn daar vet mee. Als ik iemand bezig hoor over “onder elkaar”, dan weet ik hoe laat het is.’
‘Hitler doet toch zijn best om de Vlaamse krijgsgevangenen eerder naar huis te sturen dan de Waalse. Hij ziet dus klaar in onze Vlaamse toestand, hij is op de hoogte dat we eeuwenlang uitgezogen geweest zijn.”

(…)

“Er zal nooit iets uit dat Vlaanderen van ons komen zolang we niet met zijn allen de dood onder ogen durven zien. Zolang we dat benauwde risicoloze laffe systeem van eigenbelangen de bovenhand laten krijgen. Het is maar op het terrein dat ge dat inziet. Daar en niet elders. Dat ge inziet dat ge als Vlaming de Duitse broeders niet alleen kunt laten vechten.”

(…)

“Het verdriet van België, dat zijt gij,’ zei Meerke en hapte naar adem met een rauw snurkje. Toen hoorde hij met zijn eigen flaporen Tante Violet binnensmonds vloeken. ‘Godverdegodver, rotte smeerlap, die in mijn sacoche zit, in mijn foto’s en in mijn brieven zit te snuffelen!’
(Haar sacoche! Weer moest hij grinniken en gieren van binnen, want Vlieghe zei het vlakbij in de verre monotone begraven mufstinkende tijd van dat ander Vrouwenhuis in Haarbeke, ‘Gij hebt in haar sacoche gezeten’ en bedoelde de handtas van vel en vlees en haar dat tussen vrouwenbenen zit.)” (…)

“Hij werd wakker met een korst in zijn neusgaten. Hij pulkte. Begon aan een nieuw schrift. Mama was nog zo stom niet toen ze vroeg of zijn verhaal over het Gesticht van Haarbeke ging. Gejaagd als Papa, koud als Peter tijdens zijn leven (en zeker nu, grijnsde Louis) schreef hij: ‘Dondeyne had een van de zeven Verboden Boeken onder zijn schort verstopt en mij meegelokt.’ Hij schrapte het woordje ‘mij’ en verving het door ‘Louis’.”

Hugo Claus, Algernon Swinburne, Bora Ćosić, Romenu

Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)

 

Lees verder “Hugo Claus, Algernon Swinburne, Bora Ćosić” →

Werner J. Egli, Michael Georg Conrad, Arthur Hailey, Paolo Ferrari

De Zwitserse schrijver Werner J. Egli werd geboren in Luzern op 5 april 1943. Zie ook mijn blog van 5 april 2008 en ook mijn blog van 5 april 2009 en ook mijn blog van 5 april 2010.

 

Uit: Aus den Augen, voll im Sinn

 

„Ich knallte ihm eine. Nicht sofort, weil ich zuerst sichergehen wollte, dass ich es nicht bloß mit einem Anfänger zu tun hatte, der keine Ahnung von der Anatomie eines Mädchens hatte. Aber als ich merkte, dass er wirklich nur seinem Trieb folgte und keinen Respekt vor mir hatte, sagte ich: »Scusi, ich will nicht, dass du das tust.« Da er nicht aufhörte, knallte ich ihm eine. Einfach so. Das machte ihm

einen Moment lang zu schaffen. War ihm wahrscheinlich noch nie passiert. Nicht bei einem Mädchen aus dem hohen Norden, das nur nach Rimini kam, um sein Herz zu verschenken. Hatte wohl zu viele deutsche und italienische Schnulzenschlager gehört, von Liebe und Meer und Sonnenschein und so. Hatte wahrscheinlich echt keine Ahnung von nichts, dieses südländische Wunderwerk der Natur.

»Ninabambina, lass es geschehen«, stöhnte er mir in wundervoll gebrochenem Deutsch in das Ohr, an dem er eben noch herumgeknabbert hatte. »Du wirst es nicht bereuen, das verspreche ich dir. Ich bin voller Liebe für dich, kleine Nina.«

Ach, wie schön. Hatte mir Philipp noch nie gesagt. Ich bin voller Liebe für dich, kleine Nina. Konnte er auch nicht, weil ich nämlich fast fünf Zentimeter größer war als er. Außerdem war er kein Quatschkopf, schon gar nicht, wenn es um unsere Liebe ging.

Auf jeden Fall waren meine um mich besorgten Eltern ziemlich enttäuscht, als ich ihnen beim späten Frühstück auf der Hotelterrasse sagte, dass ich Nando den Laufpass gegeben hatte. Völlig perplex verzichtete mein Vater sogar darauf, seinen Vitaminsaft zu trinken, latschte zum Strand hinunter und

ließ sich im warmen Sand eingraben, weil das gut gegen Gicht und andere altersbedingte Gelenkschmerzen sein soll.“

 

wegli_jpg.jpg

Werner J. Egli (Luzern, 5 april 1943)

 

Lees verder “Werner J. Egli, Michael Georg Conrad, Arthur Hailey, Paolo Ferrari” →

Maya Angelou, Wolfgang Windhausen, Marguerite Duras

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook mijn blog van 4 april 2009 en ook mijn blog van 4 april 2010.

Alone 

 

Lying, thinking

Last night
How to find my soul a home

Where water is not thirsty

And bread loaf is not stone

I came up with one thing

And I don’t believe I’m wrong

That nobody,

But nobody

Can make it out here alone.

 

Alone, all alone

Nobody, but nobody

Can make it out here alone.

 

There are some millionaires

With money they can’t use

Their wives run round like banshees

Their children sing the blues

They’ve got expensive doctors

To cure their hearts of stone.

But nobody

No, nobody

Can make it out here alone.

 

Alone, all alone

Nobody, but nobody

Can make it out here alone.

 

Now if you listen closely

I’ll tell you what I know

Storm clouds are gathering

The wind is gonna blow

The race of man is suffering

And I can hear the moan,

‘Cause nobody,

But nobody

Can make it out here alone.

 

Alone, all alone

Nobody, but nobody

Can make it out here alone.

 

 

Touched by an Angel 

 

We, unaccustomed to courage

exiles from delight

live coiled in shells of loneliness

until love leaves its high holy temple

and comes into our sight

to liberate us into life.

 

Love arrives

and in its train come ecstasies

old memories of pleasure

ancient histories of pain.

Yet if we are bold,

love strikes away the chains of fear

from our souls.

 

We are weaned from our timidity

In the flush of love’s light

we dare be brave

And suddenly we see

that love costs all we are

and will ever be.
Yet it is only love

which sets us free.

 

 

Maya Angelou (Saint Louis, 4 april 1928)

Lees verder “Maya Angelou, Wolfgang Windhausen, Marguerite Duras” →

Edith Södergran, Michiel van Kempen, Robert Schindel

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Zie ook mijn blog van 4 april 2009 en ook mijn blog van 4 april 2010.

The Hyacinth

I.

I stand here courageous, in joyful anticipation.
Will fate throw snowballs at me?
May the snow seep through my brown hair,
may the snow cool my exuberant neck.
I raise my head. I have my secret. What could master me?
I am unbroken, a hyacinth that cannot die.
I am a spring flower with pink bells
rising full of earth’s carefree triumph:
To live unsurpassed, certain, without resistance in the world.

II.
I emerge a hyacinth out of hard-frozen ground.
Break me off with your mighty hands–Life.
I kiss your hand, more succulent than I.
Break me off as a jewel for a queen.
If there be a carefree and lighthearted queen,
may she hold the hyacinth as a sceptre in her hand,
spring’s fragile symbol, related to the sun.

 
Edith Södergran (4 april 1892 – 24 juni 1923)

 

Lees verder “Edith Södergran, Michiel van Kempen, Robert Schindel” →

Bettina von Arnim, Paul Gadenne, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid, Michael Schneider

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,en ook mijn blog van 4 april 2009 en ook mijn blog van 4 april 2010.

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Hinab ins Tal, mit Rasen sanft begleitet,
Vom Weg durchzogen, der hinüber leitet,
Das weiße Haus inmitten aufgestellt,
Was ist’s, worin sich hier der Sinn gefällt?

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Erstieg ich auch der Länder steilste Höhen,
Von wo ich könnt die Schiffe fahren sehen
Und Städte fern und nah von Bergen stolz umstellt,
Nichts ist’s, was mir den Blick gefesselt hält.

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Und könnt ich Paradiese überschauen,
Ich sehnte mich zurück nach jenen Auen,
Wo Deines Daches Zinne meinem Blick sich stellt,
Denn der allein umgrenzet meine Welt.

 

 arnim

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

Op een oud 5 D-Mark biljet

Lees verder “Bettina von Arnim, Paul Gadenne, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid, Michael Schneider” →

Marko Klomp

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Klomp volgde zijn opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten St.Joost in Breda van 1994 tot 1998 en is sinds 2009 kunstenaarslid van de Pulchri Studio te Den Haag. Hij werd in 2009 genomineerd voor de SKA Haagse Schilderkunst Award. Klomp laat zich in zijn schilderijen leiden door verschillende facetten van het contrast. Het gebruik van een onscherpe focus is kenmerkend voor zijn werk. In 2010 debuteerde Marko Klomp met de gedichtenbundel “Spalken van de levenslijn” uitgegeven door De Witte Uitgeverij.

Schoonmaakbeurt

Ruimtelijkheid komt geen stap verder

ze liggen daar al een tijdje,
sterk vervuild geraakte herinneringen
naast de overvolle afvalbakken

lege handen reinigen en poetsen en
opgebouwde struikelblokken soppen,
in het bekende excuus,

sommige rotzooi mag blijven liggen,
geleefd hebben is binnen
een paar tellen opgeruimd
en verwerkt.


Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

 

Charles Ducal, Adriaan Jaeggi, Frederik van Eeden, Peter Huchel, Johanna Walser, Arlette Cousture, Edward Everett Hale

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook mijn blog van 3 april 2008 en ook mijn blog van 3 april 2009 en ook mijn blog van 3 april 2010.

Moer

Zij bijt haar jongen niet dood,
als de wereld ze aan wil raken.
Zij geeft ze als talenten uit
om winst te maken: rijkdom,
roem, kroost – krenten
in de korst van haar liefde.

Nee, zij bijt ze niet dood,
maar knibbelt en kaagt aan hun adem,
snibt in hun taal, roert haar tong
in de heimelijkheid tussen hun lakens.
Zij hokt in hun wil, een instinct,
zij kunnen het nest niet verlaten,

bouwen hun huizen rondom het hare,
een blinde cirkel, een bloedsomloop
van reizen, schrijven en baren,
van zich vervolmaken
tegen haar dood.

 

Pad

Er zit een pad op mijn leven
een grote onwrikbare pad
die opeet wat ik wil vergeten,
opdat de schuld niet ontsnapt.

Zo vet en vervuld het verleden,
zo nietig de pijn van de dag,
b.v. dat ik je lichaam wil strelen,
maar niet bewegen kan. Goedenacht.

Kon ik een naald in haar steken,
werd zij onttoverd misschien, een mens,
kon de schuld misschien wel geregeld,
b.v. ieder de helft.

 

Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

Lees verder “Charles Ducal, Adriaan Jaeggi, Frederik van Eeden, Peter Huchel, Johanna Walser, Arlette Cousture, Edward Everett Hale” →