Dag: 21 april 2018

The Enkindled Spring (D. H. Lawrence)

Dolce far niente

 

 
Printemps à Giverny door Claude Monet, 1903

 

The Enkindled Spring

This spring as it comes bursts up in bonfires green,
Wild puffing of emerald trees, and flame-filled bushes,
Thorn-blossom lifting in wreaths of smoke between
Where the wood fumes up and the watery, flickering rushes.

I am amazed at this spring, this conflagration
Of green fires lit on the soil of the earth, this blaze
Of growing, and sparks that puff in wild gyration,
Faces of people streaming across my gaze.

And I, what fountain of fire am I among
This leaping combustion of spring? My spirit is tossed
About like a shadow buffeted in the throng
Of flames, a shadow that’s gone astray, and is lost.

 

 
D. H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)
Eastwood, Nottinghamshire, de geboorteplaats van D. H. Lawrence

 

Zie voor de schrijvers van de 21e april ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Charlotte Brontë, Patrick Rambaud, John Mortimer, Charles den Tex, Ahmed Arif, Michael Mann

De Britse schrijfster Charlotte Brontë werd geboren in Thornton op 21 april 1816. Zie ook alle tags voor Charlotte Brontë op dit blog.

Uit: Jane Eyre

“He listened very gravely; his face, as I went on, expressed more concern than astonishment; he did not immediately speak when I had concluded.
“Shall I call Mrs. Fairfax?” I asked.
“Mrs. Fairfax? No; what the deuce would you call her for? What can she do? Let her sleep unmolested.”
“Then I will fetch Leah, and wake John and his wife.”
“Not at all: just be still. You have a shawl on. If you are not warm enough, you may take my cloak yonder; wrap it about you, and sit down in the arm-chair: there, — I will put it on. Now place your feet on the stool, to keep them out of the wet. I am going to leave you a few minutes. I shall take the candle. Remain where you are till I return; be as still as a mouse. I must pay a visit to the second storey. Don’t move, remember, or call any one.”
He went: I watched the light withdraw. He passed up the gallery very softly, unclosed the staircase door with as little noise as possible, shut it after him, and the last ray vanished. I was left in total darkness. I listened for some noise, but heard nothing. A very long time elapsed. I grew weary: it was cold, in spite of the cloak; and then I did not see the use of staying, as I was not to rouse the house. I was on the point of risking Mr. Rochester’s displeasure by disobeying his orders, when the light once more gleamed dimly on the gallery wall, and I heard his unshod feet tread the matting. “I hope it is he,” thought I, “and not something worse.”
He re-entered, pale and very gloomy. “I have found it all out,” said he, setting his candle down on the washstand; “it is as I thought.”
“How, sir?”
He made no reply, but stood with his arms folded, looking on the ground. At the end of a few minutes he inquired in rather a peculiar tone —
“I forget whether you said you saw anything when you opened your chamber door.”
“No, sir, only the candlestick on the ground.”
“But you heard an odd laugh? You have heard that laugh before, I should think, or something like it?”
“Yes, sir: there is a woman who sews here, called Grace Poole, — she laughs in that way. She is a singular person.”
“Just so. Grace Poole — you have guessed it. She is, as you say, singular — very. Well, I shall reflect on the subject. Meantime, I am glad that you are the only person, besides myself, acquainted with the precise details of to-night’s incident. You are no talking fool: say nothing about it. I will account for this state of affairs” (pointing to the bed): “and now return to your own room. I shall do very well on the sofa in the library for the rest of the night. It is near four: — in two hours the servants will be up.”

 

 
Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855)
Charlotte Gainsbourg (Jane) en William Hurt (Edward) in de gelijknamige film uit 1996

 

De Franse schrijver Patrick Rambaud werd geboren op 21 april 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrick Rambaud op dit blog.

Uit: La Bataille

“Le maréchal Lannes était fatigué par quinze ans de combats et de dangers. Il venait de conduire l’affreux siège de Saragosse. Riche, marié à la plus belle et à la plus discrète des duchesses de la cour, fille d’un sénateur, il aurait voulu se retirer en famille dans sa Gascogne, voir grandir ses deux fils. Il était las de partir sans jamais savoir s’il reviendrait autrement que dans une caisse. Pourquoi l’Empereur lui refusait-il cette tranquillité ? Comme lui, la plupart des maréchaux n’aspiraient qu’à la paix des champs. Ces aventuriers, avec le temps, devenaient bourgeois. A Savigny, Davout construisait des huttes en osier pour ses perdreaux et à quatre pattes il leur donnait du pain ; Ney et Marmont adoraient jardiner ; MacDonald, Oudinot, ne se trouvaient à l’aise qu’entourés de leurs villageois ; Bessière chassait sur ses terres de Grignon s’il ne jouait avec ses enfants. Quant à Masséna, il disait de sa propriété de Rueil, qui regardait la Malmaison proche où se retirait l’Empereur : “D’ici, je peux lui pisser dessus !” Sur un ordre, ils étaient venus en Autriche, à la tête de troupes disparates et jeunes, qu’aucun motif puissant ne poussait à tuer. L’Empire déclinait déjà et n’avait que cinq ans. Ils le sentaient. Ils suivaient encore.
Lannes passait vite de la colère à l’ affection. Un jour il écrivait à sa femme que l’Empereur était son pire ennemi: «Il n’aime que pa boutade, quand il a besoin de vous » ; puis Napoléon le comblait de faveurs et ils se tombaient dans les bras. Leurs sorts restaient liés. Il y avait peu, dans les escarpements difficiles d’ une sierra espagnole, l’Empereur s’était cramponné à son bras.
À pied, dans la neige qui les giflait en tempête, avec leurs hautes botte en cuir, ils dérapaient.
Ensemble ils avaient enfourché la volée d’un canon, et des grenadiers les avaient hissés comme sur un traîneau au sommet du col de Guadarrama.”

 

 
Patrick Rambaud (Parijs, 21 april 1946)
Cover

 

De Engelse schrijver John Mortimer werd geboren op 21 april 1923 in Londen. Zie ook alle tags voor John Mortimer op dit blog.

Uit: Rumpole and the Brave New World

“I don’t see why not.”
“We do our best to live through the trivialities of existence and get to the deeper understanding, then we go off to a little place in Chelsea for a light meal. Do you think your husband would understand it?”
“Not at all, but that won’t stop me joining you.”
“They will be enormously grateful. They’ve never met anyone who lived so near the Great Truth as you seem to do. We’ll make a date, Mrs Rumpole. You must shed your light in as many dark holes as possible.”
……..

The Rumpole practice in those days could be described as “jogging along”. The mantelpiece wasn’t entirely empty of briefs but they were of an unexciting and predictable variety. There was the case of Harry Timson, whose normally peaceful course of breaking and entering had become revealed to the authorities. This was owing to information, he strongly suspected, that was supplied by his cousin Percy, when he’d found himself in trouble over a quantity of stolen fish dinners. Such disloyalty was rare among the Timsons and Harry was pained by his cousin’s behaviour.
While I was thinking these matters over at dinner in the kitchen in Froxbury Mansions (a couple of chops and boiled potatoes), I noticed Hilda looking at me in a strange and thoughtful manner. After a while she got up with a tea towel in her hand and made polishing motions in the air around my head.
“What on earth?”
“It’s your aura.” She Who Must was speaking entirely seriously. “I have to keep your aura clean. You want your aura polished, don’t you?”
“I might do if I knew what on earth you were talking about.”
“I’m sorry for you Rumpole, you have such a lot to learn about life.”
With that she sat down apparently having got the aura satisfactorily dusted, and I wondered how far I could adjust myself to a world which was becoming more and more difficult to understand.”

 


John Mortimer (21 april 1923 – 16 januari 2009)
Karikatuur van Leo McKern als Horace Rumpole

 

De Nederlandse schrijver Charles den Tex werd geboren in Box Hill, Australië, op 21 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles den Tex op dit blog.

Uit: Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd (Samen met Anneloes Timmerije)

“Het is een vlucht van niks, nauwelijks iets te navigeren, Guus en zijn bemanning hebben de route al zo vaak gevlogen dat er geen verrassingen meer zijn. Het weer is goed, de kist ligt als een huis in de lucht en ze hebben geen afwijkende opdrachten of taken meegekregen. Drie passagiers ophalen met hun bagage en naar de basis brengen. Eenvoudiger kan bijna niet en toch voelt Guus zich niet echt lekker. Eenmaal op afstand van de stad geeft hij de besturing aan zijn Twee, die het dankbaar van hem overneemt. Zo kan Guus met de radio aan de gang om het afluistersysteem in te schakelen. Hij pakt de koptelefoon en nog voor hij hem kan inpluggen heeft hij moeite om gewoon te doen. Alles wat hij doet, elke handeling voelt vreemd, onecht, en het lijkt alsof dat op zijn voorhoofd geschreven staat. Als hij aan een knopje draait, weet hij zeker dat zijn Twee zich meteen afvraagt waarom hij dat doet. En waarom op dat moment. Kleine handelingen worden groter en zwaarder, alsof hij overdreven veel kracht nodig heeft om ze uit te voeren. Hij is ineens rillerig, koortsig, zijn lijf voelt alsof hij griep onder de leden heeft, slap en vervelend. Het liefst zou hij al die spullen onaangeroerd laten en een beetje onderuitzakken in zijn stoel. Waarom zou hij die mannen afluisteren? Dat is niets voor hem. Hij is een vlieger. Klaar. Hij huivert, weet dat hij geen keus heeft. In een andere situatie zou hij ervan kunnen afzien, misschien, maar niet nu. Hij moet. Met een kort gebaar schakelt hij de microfoon in, zet zijn koptelefoon af en klautert uit zijn stoel. Als hij wordt achtervolgd door een Zero of als er op hem wordt geschoten en de vonken van de romp af springen, weet hij wat hij moet doen. In een gevecht jaagt zijn hart hem voort en spannen zijn spieren zich tot ze keihard zijn. Dat is anders, fysiek. Nu niet. Afluisteren is stiekem en de spanning springt achter zijn ogen, verspreidt zich via zijn gedachten door zijn lichaam, tot in zijn tenen. Hij moet bewegen om de zenuwen doorgang naar de passagiersruimte.
De drie mannen zitten niet op de plek waar hij ze had verwacht. Ai, die mogelijkheid had hij van tevoren moeten bedenken. Ze hebben banken achterin uitgekozen waardoor de microfoon iets verder van ze vandaan hangt en bovendien de verkeerde kant op gericht is. Als hij hem kan draaien heeft hij nog enige kans iets van hun gesprek te horen. De bevestiging met het ijzerdraad is flexibel genoeg om hem met één beweging de andere kant op te draaien. Maar dan moet hij dat wel doen zonder er de aandacht op te vestigen.
Een van de mannen heeft een opengevouwen dossier op schoot. Op het moment dat hij nadert kijkt de man het nog één keer in, maakt een aantekening met een potlood en slaat het vervolgens dicht.”uit zijn ledematen te laten lopen.”

 


Charles den Tex (Box Hill, 21 april 1952)
Affiche voor een lezing

 

De Turkse dichter van Koerdische afkomst Ahmed Arif werd geboren op 21 april 1927 in Diyarbakır, Zie ook alle tags voor Ahmed Arif op dit blog.

 

Anatolia

I gave cradles to Noah
Swings,hammocks
I am Anatolia
Do you know?

I’m ashamed
I’m ashamed of being poor
Naked in everyone’s eyes
My seedlings gets cold
My blend is slack
Frienship,work,
Tie
Roses are open
In poet’s and scientist’s world
I stayed all alone
All alone and so far
Do you know?

I milked thousand years
They smashed with their horrible horsemans
My coy semiconscious sleeps
Rulers,attackers,bandits
They release extortion on me
I didn’t care İskender
I didn’t care Sultans
They passed away,shadowless
I said hi to my friend
Do you see ?

I wish you knew how I love
Köroğlu,
Karayılan,
Unknown soldier..
Pir Sultan and Bedrettin
Then the pen don’t write
A nice love..
I wish you knew
How they loved me
I wish you knew
Who bullet in Urfa
On Mosque,brricade
On cypress
How he laughed to die
I really want you to know,
Do you hear ?

Don’t be sad
Don’t be upset
Wherever you are
Inside,outside,in school,on desk
Walk onto
Spit on hangman’s face
Opportunist’s,factious’s
Hang on with book
Hang on with work
With claw,teeth
With hope,with love,with dream
Hang on don’t be expose me

See how can I create again
With your honest,young hands
There are my daughters
Sons on future
All of them a piece of an unforgiven world
The buds of thousand years
On your eyes,
I’ll kiss you on your eyes
I have my hope on you
Do you understand ?

 

 
Ahmed Arif (21 april 1927 – 2 juni 1991)
Cover

 

De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mann werd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mann op dit blog.

Uit: Die Manns. Geschichte einer Familie (door Tilmann Lahme)

„Michael Mann ist im Juni nach Paris zurückgekehrt, nimmt weiter Stunden bei seinem Geigenlehrer Galamian. Von seiner musikalischen Ausbildung handeln die Briefe an die Mutter selten. Zwei andere Themen stehen im Mittelpunkt: seine Pläne für die Hochzeit mit Gret Moser; und Geld, das immer fehlt und in jedem Brief aufs Neue eingefordert oder erbettelt wird. Im August kehrt auch das große Thema des Vorjahres zurück: der Bugatti. Der Sportwagen muss schon wieder repariert werden, und dabei ist ein zusätzlicher cldfaut bemerkt worden: Die Spur ist völlig verzogen, die neuen Reifen (die er auf Pump gekauft hat) sind dadurch schon wieder abgefahren. Michael Manns Begeisterung für sein »Wunder« ist verflogen. Er schreibt der Mutter von Plänen, den Wagen zu verkaufen, er habe auch schon einen Interessenten. »Den Defaut verschweige ich ihm natürlich«. Natürlich. Und schon folgt der obligatorische Abschnitt über »so vieeele, viele schoiiissliche Uunk000sten«. Zehn Tage später braucht er wieder Geld. Sie solle bloß nicht denken, er mache laufend Schulden nach dem Motto: Die Mutter zahlt sie ohnehin. So sei das nicht. Er lebe eigentlich »garnicht unsparsam«. Nur: »wenn ich bloß nicht immer solch abscheuliches Miss- und Ungeschick hätte.“
(…)

Die Familie lebt nach wie vor in einem privilegierten Exil, aber doch in unsicheren Zeiten, auch finanziell längst nicht mehr so weich gebettet wie in früheren Tagen. Die Ausgaben sind hoch, und die Zahl derer, die von der Mutter regelmäßig Geld erwarten, wird nicht geringer. Am wenigsten von allen in der Familie hat Michael Mann die Lage erfasst. Der Mutter schickt er, nach all den Bettelbriefen dieses Jahres, einige Wochen vor Weihnachten seinen Wunschzettel für das Fest: Lederhandschuhe, Manschettenknöpfe, Hemden, Hosen, eine Lederweste, eine Joppe, Pantoffeln, einen Seidenpyjama, feine Taschen- und Halstücher, eine Notenmappe (eine »schöne«), einen Notenständer, ein Grammophon, einen Geigenkasten, ein elektrisches Metronom, einen neuen Füllfederhalter, eine Armbanduhr, ein Feuerzeug, »Soir de Paris« (ein Parfüm), einen arabischen Teppich, ein Zigarettenetui …“

 

 
Michael Mann (21 april 1919 – 1 januari 1977)
Hier met echtgenote Gret in 1937

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e april ook mijn vorige blog van vandaag.

Peter Schneider, Meira Delmar, Alistair MacLean, Gerrit Wustmann, Népomucène Lemercier

De Duitse schrijver Peter Schneider werd geboren in Lübeck op 21 april 1940. Zie ook alle tags voor Peter Schneider op dit blog.

Uit: Die Lieben meiner Mutter

„Durch die Hilfe von Gisela Deus, die kaum älter ist als ich und die Sütterlinschrift auch nie gelernt hat, wurden die Briefe einer nach dem anderen lesbar. Sie hatte sich jedoch schon als Kind bemüht, die in der fremden Schrift geschriebenen Briefe ihrer Eltern zu entziffern.
Mit zunehmender Neugier las Gisela Deus sich in die Handschrift und den Seelenzustand meiner Mutter ein, aber auch ihr gelang es nicht, alle Wörter zu entschlüsseln. Mit der Zeit entwickelte sie eine Art Jagdinstinkt, der sie trieb, der Suche nach einem fraglichen Wort, einem Halbsatz so lange zu folgen, bis ihr die Lösung zufiel. Wenn sie nicht weiterkam, so erklärte sie, habe sie sich manchmal einen Kaffee gemacht, den Fernseher angeschaltet oder sei einkaufen gegangen. Aber die ganze Zeit über sei sie, ohne es zu wollen, in Gedanken zu der fraglichen Passage zurückgekehrt. Und plötzlich
sei die Lösung vor ihrem inneren Auge gestanden.
Meistens habe ihr nur die Einfühlung in die Diktion und den Seelenzustand meiner Mutter weitergeholfen. Sie wunderte sich, warum ich mir nie die Mühe gemacht hatte, der sie sich unterzog. Wenn ich nur gewollt hätte, meinte sie, hätte auch ich die Briefe lesen können.
Die Übersetzerin der Briefe meiner Mutter wurde im Lauf der Monate und Jahre zu einer unentbehrlichen Gesprächspartnerin. Anfangs rätselten wir gemeinsam nur über das eine oder andere unleserliche Wort.
Später ging es immer mehr um die Bedeutung eines ganzen Satzes, um seine Einordnung in den Kontext, um die Persönlichkeit der Verfasserin. Gisela Deus geriet immer mehr in den Sog der Briefe, sie lebte mit ihnen und begann sich mit der Verfasserin zu identifizieren.
Sie war angerührt von der melancholischen Grundmelodie der Briefe und von der Schönheit der Sätze, die meine Mutter für ihre Stimmungen gefunden hatte. Manchmal, so gestand sie mir, wenn sie im Wind auf einem kalten S-Bahnhof stand, fiel ihr eine Passage aus einem der zuletzt übersetzten Briefe ein und jagte ihr eine Gänsehaut über den Rücken. Sie wurde zu einer Anwältin meiner Mutter und verteidigte den einen oder anderen Brief gegen meine Lesart.“

 


Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)

 

De Columbiaanse dichteres Meira Delmar (eig. Olga Isabel Chams Eljach) werd geboren in Barranquilla op 21 april 1922. Zie ook alle tags voor Meira Delmar op dit blog.

 

Solitude

There’s nothing like this bliss
of feeling so alone
in mid-afternoon
and in the middle of the wheat field;
under the summer sky
and in the arms of the wind
I am one more ear of wheat.

I have nothing in my soul,
not even a small sorrow,
nor an old remembrance
that would make me dream . . .
I only have this bliss
of being alone in the afternoon,
just with the afternoon!

A very long silence
is falling on the field,
for already the sun is leaving
and already the wind is leaving;
who would give me forever
this inexpressible bliss
of being, alone and serene,
a miracle of peace!

 

Vertaald door Nicolás Suescún

 


Meira Delmar (21 april 1922 – 18 maart 2009)

 

De Schotse schrijver Alistair Stuart MacLean werd geboren op 21 april 1922 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Alistair MacLean op dit blog.

Uit: The Golden Gate

“The operation had to be executed with a surgically military precision marked with a meticulousness that matched, in degree if not in scope, the Allied landings in wartime Europe. It was. The preparations had to be made in total stealth and secrecy. They were. A split-second co-ordination had to be achieved. It was. All the men had to be rehearsed and trained, over and over again until they played their parts perfectly and automatically. They were so trained. Every eventuality, every possible departure from the planned campaign had to be catered for. It was. And their confidence in their ability to carry out their plan, irrespective of reversals and departures from the norm, had to be total. It was. Confidence was a quality exuded by their leader, Peter Branson. Branson was thirty-eight years old, just under six feet tall, strongly built, with black hair, pleasant features, lips that were curved in an almost perpetual smile and light blue eyes that had forgotten how to smile many years ago. He was dressed in a policeman’s uniform but he was not a policeman. Neither was any of the eleven men with them in that disused trucker’s garage not far from the banks of Lake Merced, halfway between Daly City to the south and San Francisco to the north, although three were attired in the same uniform as Branson.
The single vehicle there looked sadly out of place in what was, in effect, nothing more than an open-ended shed. It was a bus, but barely, by normal standards, qualified for the term. It was an opulently gleaming monster which above shoulder level was composed, except for the stainless-steel crossover struts, entirely of slightly tinted glass. There was no regular seating as such. There were about thirty swivel chairs, anchored to the floor but scattered seemingly at random, with deep armrests and aircraft-type swing-out dining-tables housed in each armrest. Towards the rear there was a cloakroom and a remarkably well-stocked bar. Beyond that there was a rear observation deck, the floor of which had for the moment been removed to reveal the cavernous baggage department. This was filled to near capacity but not with baggage. This enormous storage space, seven and a half feet wide by the same in length, held, among other things, two petrol-driven electric generators, two twenty-inch searchlights, a variety of smaller ones, two very peculiar-looking missile-like weapons with mounting tripods, machine-pistols, a large crated unmarked wooden box, four smaller wooden boxes, and a variety of other items of material, conspicuous among which were large coils of rope.”

 


Alistair MacLean (28 april 1922 – 2 februari 1987)
In 1960

 

De Franse dichter en schrijver Népomucène Lemercier werd geboren op 21 april 1771 in Parijs. Zie ook alle tags voor Népomucène Lemercier op dit blog.

Uit: Agamemnon

«AGAMEMNON: Les golplies du Bosphore et les fies cl’AEgée aux pieds du mont Athos la Thrace interrogée, la florissante Épire, et Corinthe, et Délos, Athènes, que la nier vient laver de ses flots, ignorent de quels vents sa flotte fut poussée; même on dit que Pallas, dans Pergame offensée venge sur tous les Grecs son temple ensanglanté, et les livre au trident de Neptune irrité. Des débris des vainqueurs l’onde au loin est couverte; déjà du grand Ajax et du fils de Laërte, l’un est errant, captif, dans des pays déserts, l’autre , atteint de la foudre , a péri clans les mers. En proie au même sort, Agamemnon sans doute t’épargneral’instant que ta haine redoute, et sa mort te livrant.Micène et tous ses droits, met dans tes mains sa veuve et le sceptre des rois. •
ÉGISTE: Sa mort, ou son retour, que tu crois si funeste doit peu m’épouvanter : je suis fils de Thieste.
PALLENE: Egiste , je t’entends; c’est, témoigner assez combien à-son trépas tes voeux intéressés….
ÉGISTE: S’il n’est plus, je reprends tous mes droits à l’empire; s’il rentre dans Argos….
PALLENE: eh bien? parle…..
ÉGISEE: il expire. Ma ‘vengeance Pattend la mort est sous ses pas.
PALLENE: D’un projet si hardi tu ne frémirois pas?
ÉGISTE. Je frémis du repos où languit ma colère, des cris qu’ont exhalés les mànes de mon père, de ce nom emprunté qui cache dans ces lieux tous une humble infortune Égiste furieux. PALLENE: Ainsi L’opinion que nos soins ont nourrie ne voit toujours en toi qu’un prince d’Illyrie , et le nom de Plexippe?…
ÉGISTE:. Oui l’allène , ce nom trompa jusqu’aujourd’hui la cour d’Agamemnon. Te dirai-je , combien révoltant mon courage , cette lente imposture est pénible à ma rage, combien dans ce palais je dévore d’ennuis! … Il est temps qu’un forfait révèle qui je suis.
PALLENE: Ainsi donc tes destins sont inconnus encore.
ÉGISTE: Clitemnestre les sait, le reste les ignore.”

 

 
Népomucène Lemercier (21 april 1771 – 7 juni 1840) 

 

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Duitse dichter Gerrit Wustmann werd in 1982 in Keulen geboren. Zie ook alle tags voor Gerrit Wustmann op dit blog.

Uit: Istanbul Bootleg

haci

fiinfrnal täglich schallt
grüne einsamkeit durch die straßen
hallt der gebetsruf der simitçi trifft
auf stumme katzenpfoten
auf alte schleifwerkzeuge
und die kälte die kälte
unter der haut die kälte
einer grünen dir

 

tater beyi

winken weißer hände wo
nichts ist und niemals etwas war
durch die begrünte schlucht in der
man sich nie mehr begegnen wird

durch das loch
im küchenfußboden
blinzelt der himmel

der bauzaun wird abgebrochen
oberflächenfotografie der fassade
der schutt ist abgetragen die leere
zugestellt mit glasfassaden jetzt
geht der blick durch hölzerne gitter
trifft sich im kleinsten gemeinsamen grün

 

 
Gerrit Wustmann (Keulen, 1982)

Prijs der Nederlandse Letteren voor Judith Herzberg

Prijs der Nederlandse Letteren voor Judith Herzberg

De Nederlandse dichteres en schrijfster Judith Herzberg krijgt dit jaar de Prijs der Nederlandse Letteren, een driejaarlijkse oeuvreprijs voor een auteur die een belangrijke plaats inneemt in de Nederlandstalige literatuur. Dat heeft het Comité van Ministers van de Nederlandse Taalunie besloten. De prijs, waaraan een geldbedrag van 40 duizend euro is verbonden, wordt afwisselend uitgereikt door de Nederlandse en de Belgische koning. In november krijgt de 83-jarige Herzberg de onderscheiding uit handen van koning Willem-Alexander. Judith Herzberg werd geboren op 4 november 1934 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 4 november 2010 en eveneens alle tags voor Judith Herzberg op dit blog.

Wat zij wilde schilderen

Zij schildert wat zij niet kan eten
niet kan bezitten niet beschrijven.
Zij schildert wat niet stil blijft
zitten niet gelijk blijft niet
verandert. Zij schildert wat zij
niet kan kweken niet kan vangen
niet vergeten. Zij schildert
wat zij niet kan raden pakken
of begrijpen. Wat ze niet
omhelzen kan verwennen
of verwijten. Verwaarlozen,
laten verwilderen. Omhakken,
verscheuren. Verbranden.
Betreuren. Zij schildert
waar zij niet van slapen kan
wat ze zich niet herinnert,
niet in kleur. Wat zij niet zingen
kan niet juichen.
Het onomlijnde blijft.
onomlijnbaar lokken.

 

Trillingsgetal

Je telefoonnummer dreunt in mijn hoofd
licht trappelende dreun. Het volgt me
onder alles door, drukt zich terwijl ik lees
zet zich onder de woorden voort terwijl
ik schrijf.

En laat ik het heel even los
dan rent het naar de telefoon en draait
zodat er in jouw lege huis een rinkel
klinkt die niemand hoort. Misschien
trilt er een kopje mee als in de toon
haar hoogte even wordt geraakt.
Hoogstens knapt er een vaas.

 

Hij is zo dik en zij zo klein

Hij is zo dik en zij zo klein
hoe zou ze hem omhelzen.
Hij is zo moe en zij zo klein
hoe zou ze hem begrijpen.
Hij loopt zo slecht en zij zo klein
hoe staan ze samen stil.
Hij is zo grijs en zij zo klein
hoe. Hij wenste iemand, onbesmet
door zo’n onhebbelijk verleden als het zijne
en zij is zo klein.

 

 
Judith Herzberg (Amsterdam, 4 november 1934)