Ben Lerner

De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Benjamin S. (Ben) Lerner werd geboren op 4 februari 1979 in Topeka, Kansas. Zijn moeder is de klinisch psycholoog Harriet Lerner. Lerner studeerde in 1997 af aan de Topeka High School, waar hij deelnam aan debat en forensisch onderzoek, en won in 1997 het National Forensic League National Tournament in International Extemporaneous Speaking. Aan de Brown University studeerde hij bij de dichter C.D. Wright en behaalde hij een B.A. in politieke theorie en een Master of Fine Art s in poëzie. Lerner ontving de Hayden Carruth-prijs voor zijn cyclus van 52 sonnetten, The Lichtenberg Figures. In 2004 noemde Library Journal het een van de 12 beste dichtbundels van het jaar. In 2003 reisde Lerner met een Fulbright Scholarship naar Madrid, Spanje, waar hij zijn tweede dichtbundel schreef, “Angle of Yaw”, dat in 2006 werd gepubliceerd. Het werd uitgeroepen tot finalist voor de National Book Award. In 2010 verscheen zijn derde dichtbundel “Mean Free Path”.Met Lerners eerste roman, “Leaving the Atocha Station”, gepubliceerd in 2011, won hij de Believer Book Award en was hij een finalist voor de Los Angeles Times Book Award voor eerste fictie en de Young Lions-prijs van de New York Public Library. In 2008 werd Lerner poëzieredacteur voor Critical Quarterly, een Britse wetenschappelijke publicatie. In 2016 werd hij de eerste poëzieredacteur bij Harper’s. Hij doceerde aan het California College of the Arts en de University of Pittsburgh, en trad in 2010 toe tot de faculteit van het MFA-programma aan het Brooklyn College. In 2011 won hij de “Preis der Stadt Münster für internationale Poesie”, de eerste Amerikaan die de eer ontving. Lerner doceert aan Brooklyn College, waar hij in 2016 werd benoemd tot Distinguished Professor of English.

The dark collects

The dark collects our empties, empties our ashtrays.
Did you mean “this could go on forever” in a good way?
Up in the fragrant rafters, moths seek out a finer dust.
Please feel free to cue or cut

the lights. Along the order of magnitudes, a glyph,
portable, narrow—Damn. I’ve lost it. But its shadow. Cast
in the long run. As the dark touches us up.
Earlier you asked if I would enter the data like a room, well,

either the sun has begun to burn
its manuscripts or I’m an idiot, an idiot
with my eleven semiprecious rings. Real snow
on the stage. Fake blood on the snow. Could this go

on forever in a good way? A brain left lace from age or lightning.
The chicken is a little dry and/ or you’ve ruined my life.

In my day

In my day, we knew how to drown plausibly,
to renounce the body’s seven claims to buoyancy. In my day,
our fragrances had agency, our exhausted clocks complained so beautifully
that cause began to shed its calories

like sparks. With great ostentation, I began to bald. With great ostentation,
I built a small door in my door for dogs. In my day,
we were reasonable men. Even you women and children
were reasonable men. And there was the promise of pleasure in
every question]
we postponed. Like a blouse, the most elegant crimes were left undone.

Now I am the only one who knows
the story of the baleful forms
our valences assumed in winter light. My people, are you not

horrified of how these verbs decline—
their great ostentation, their doors of different sizes?

I’m going to kill the president

I’m going to kill the president.
I promise. I surrender. I’m sorry.
I’m gay. I’m pregnant. I’m dying.
I’m not your father. You’re fired.
Fire. I forgot your birthday.
You will have to lose the leg.
She was asking for it.
It ran right under the car.
It looked like a gun. It’s contagious.
She’s with God now.
Help me. I don’t have a problem.
I’ve swallowed a bottle of aspirin.
I’m a doctor. I’m leaving you.
I love you. Fuck you. I’ll change.

**Ben Lerner (Topeka, 4 februari 1979)**

Stewart O’Nan, Grigore Vieru

De Amerikaanse schrijver Stewart O’Nan werd geboren op 4 februari 1961 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stewart O’Nan op dit blog.

Uit: Henry, Himself

“His mother named him Henry, after her older brother, a chaplain killed in the Great War, as if he might take his place. In family lore the dead Henry had been a softhearted boy, a rescuer of stranded earthworms and fallen sparrows, presaging his vocation as a saver of souls. Salutatorian of his seminary class, he volunteered for duty overseas, sending home poems and charcoal sketches of life in the trenches. At church the stained-glass window that showed a barefoot Christ carrying a wayward lamb draped about his neck like a stole was dedicated in loving memory of the Rt. Rev. Henry Leland Chase, 1893-1917, the mock-Gothic inscription so elaborate it verged on illegibility, and each Sunday as they made their way to their pew up front, his mother would bow her head as they passed, as if to point out, once more, his uncle’s saintliness. When he was little, Henry believed he was buried there, that beneath the cold stone floor of Calvary Episcopal, as below the medieval cathedrals of Europe, the noble dead moldered in cobwebbed catacombs, and that one day he would be there too.
When Henry was eight, his mother enrolled him as an altar boy, a vocation for which he betrayed no calling, picking at his nails inside his billowy sleeves through the weighted silences and turgid hymns, afraid he’d miss his cue. He had nightmares of arriving late for the processional in his baseball uniform, his cleats clicking as the holy conclave paraded down the aisle. The cross was heavy, and he needed to stretch on tiptoe with the brass taper to light the massive Alpha-Omega candle. Funerals were the worst, held Saturday afternoons when all of his friends would be at their secret clubhouse deep in the park. The grieving family huddled beside the casket, praying with Father McNulty for the repose of their loved one’s soul, but once the service was done and the candles snuffed, the funeral director took charge, bossing around the pallbearers like hired porters as they lugged the box down the front steps and slid it into the hearse. Invariably Henry pictured his uncle, his nose inches from the closed lid, on a train crossing bomb-pocked French farmland, or in the dark hold of a ship, cold water gliding by outside the thin steel skin of the hull. He had so many friends and well-wishers, the story went, that the visitation-in their grandparents’ front parlor, where his sister Arlene taught Henry to play “Heart and Soul” on their Baldwin-lasted three days and nights.”

**Stewart O’Nan (Pittsburgh, 4 februari 1961)**

De Moldavische dichter en schrijver Grigore Vieru werd geboren in Pereita op 4 februari 1935. Zie ook alle tags voor Grigore Vieru op dit blog.

In jouw taal

In dezelfde taal
Huilen alle mensen
In dezelfde taal
Lacht een land.
Maar alleen in jouw taal
Kun je de pijn weg strelen,
En de vreugde veranderen in een lied.

In jouw taal
Verlang je naar mama
En is wijn meer wijn.
En is lunch meer lunch
En alleen in jouw taal
Kun je stoppen met huilen.

En wanneer je noch
Huilen kunt noch lachen
Wanneer je niet kunt strelen
En niet eens zingen,
Met jouw land,
Met jouw hemel voor je,
Hou je mond dan
Ook in jouw taal.

Vertaald door Frans Roumen

**Grigore Vieru (4 februari 1935 – 18 januari 2009)**

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e februari ook mijn blog van 4 februari 2019 en eveneens mijn blog van 4 februari 2018 deel 1 en ook deel 2.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.