Dolce far niente
Knee-Deep In June
Tell you what I like the best —
‘Long about knee-deep in June,
‘Bout the time strawberries melts
On the vine, — some afternoon
Like to jes’ git out and rest,
And not work at nothin’ else!
Orchard’s where I’d ruther be —
Needn’t fence it in fer me! —
Jes’ the whole sky overhead,
And the whole airth underneath —
Sort o’ so’s a man kin breathe
Like he ort, and kind o’ has
Elbow-room to keerlessly
Sprawl out len’thways on the grass
Where the shadders thick and soft
As the kivvers on the bed
Mother fixes in the loft
Allus, when they’s company!
Jes’ a-sort o’ lazin there –
S’lazy, ‘at you peek and peer
Through the wavin’ leaves above,
Like a feller ‘ats in love
And don’t know it, ner don’t keer!
Ever’thing you hear and see
Got some sort o’ interest –
Maybe find a bluebird’s nest
Tucked up there conveenently
Fer the boy ‘at’s ap’ to be
Up some other apple tree!
Watch the swallers skootin’ past
Bout as peert as you could ast;
Er the Bob-white raise and whiz
Where some other’s whistle is.
Ketch a shadder down below,
And look up to find the crow —
Er a hawk, – away up there,
‘Pearantly froze in the air! —
Hear the old hen squawk, and squat
Over ever’ chick she’s got,
Suddent-like! – and she knows where
That-air hawk is, well as you! —
You jes’ bet yer life she do! —
Eyes a-glitterin’ like glass,
Waitin’ till he makes a pass!
Pee-wees wingin’, to express
My opinion, ’s second-class,
Yit you’ll hear ‘em more er less;
Sapsucks gittin’ down to biz,
Weedin’ out the lonesomeness;
Mr. Bluejay, full o’ sass,
In them baseball clothes o’ his,
Sportin’ round the orchad jes’
Like he owned the premises!
Sun out in the fields kin sizz,
But flat on yer back, I guess,
In the shade’s where glory is!
That’s jes’ what I’d like to do
Stiddy fer a year er two!
Plague! Ef they ain’t somepin’ in
Work ‘at kind o’ goes ag’in’
My convictions! – ‘long about
Here in June especially! —
Under some ole apple tree,
Jes’ a-restin through and through,
I could git along without
Nothin’ else at all to do
Only jes’ a-wishin’ you
Wuz a-gittin’ there like me,
And June wuz eternity!
Lay out there and try to see
Jes’ how lazy you kin be! —
Tumble round and souse yer head
In the clover-bloom, er pull
Yer straw hat acrost yer eyes
And peek through it at the skies,
Thinkin’ of old chums ‘ats dead,
Maybe, smilin’ back at you
In betwixt the beautiful
Clouds o’gold and white and blue! —
Month a man kin railly love —
June, you know, I’m talkin’ of!
March ain’t never nothin’ new! —
April’s altogether too
Brash fer me! and May — I jes’
‘Bominate its promises, —
Little hints o’ sunshine and
Green around the timber-land —
A few blossoms, and a few
Chip-birds, and a sprout er two, —
Drap asleep, and it turns in
Fore daylight and snows ag’in! —
But when June comes – Clear my th’oat
With wild honey! — Rench my hair
In the dew! And hold my coat!
Whoop out loud! And th’ow my hat! —
June wants me, and I’m to spare!
Spread them shadders anywhere,
I’ll get down and waller there,
And obleeged to you at that!
Greenfield, Indiana, de geboorteplaats van James Whitcomb Riley
De Belgisch-Amerikaanse, Franstalige schrijfster Marguerite Yourcenar werd geboren in Brussel op 8 juni 1903. Zie ook alle tags voor Marguerite Yourcenar op dit blog.
Uit: Memoirs of Hadrian (Vertaald door Grace Frick, in samenwerking met de schrijfster)
“His
mind, however, was not wholly uncultivated; after his death they found
in his house a trunk full of mathematical instruments and books
untouched by him for twenty years.
He
was learned in his way, with a knowledge half scientific, half peasant,
that same mixture of narrow prejudice and ancient wisdom which
characterized the elder Cato. But Cato was a man of the Roman Senate all
his life, and of the war with- Carthage, a true representative of the
stern Rome of the
Republic. The almost impenetrable hardness of Marullinus came from farther back, and from more ancient times.
He
was a man of the tribe, the incarnation of a sacred and awe-inspiring
world of which I have sometimes found vestiges among our Etruscan
soothsayers. He always went bareheaded, as I was criticized for doing
later on; his horny feet spurned all use of sandals, and his everyday
clothing was hardly distinguishable from that of the aged beggars, or of
the grave tenant farmers whom I used to see squatting in the sun. They
said that he was a wizard, and the village folk tried to avoid his
glance. But over animals he had singular powers. I have watched his
grizzled head approaching cautiously, though in friendly wise, a nest of
adders, and before a lizard have seen his gnarled fingers execute a
kind of dance.
On
summer nights he took me with him to study the sky from the top of a
barren hill. I used to fall asleep in a furrow, tired out from counting
meteors. He would stay sitting, gazing upward and turning imperceptibly
with the stars. He must have known the systems of Philolaus and of
Hipparchus, and that of Aristarchus of Samos which was my choice in
later years, but these speculations had ceased to interest him. For him
the stars were fiery points in the heavens, objects akin to the stones
and slow-moving insects from which he also drew portents, constituent
parts of a magic universe in which were
combined
the will of the gods, the influence of daemons, and the lot apportioned
to men. He had cast my horoscope. One night (I was eleven years old at
the time) he came and shook me from my sleep and announced, with the
same grumbling laconism that he would have employed to predict a good
harvest
to his tenants, that I should rule the world. Then, seized with
mistrust, he went to fetch a brand from a small fire of root ends kept
going to warm us through the colder hours, held it over my hand, and
read in my solid, childish palm I know not what confirmation of lines
written in the sky.”
Tentoonstelling Marguerite Yourcenar en Hadrianus in Bavay, 2016
De Georgische schrijfster en regisseuse Nino Haratischwili werd geboren op 8 juni 1983 in Tbilisi. Zie ook alle tags voor Nino Haratischwili op dit blog.
Uit: Het achtste leven (Vertaald door Elly Schippers en Jantsje Post)
“Op de avond dat Aman zei dat hij met mij ‘normaal wilde worden; ging Brilka, de dochter van mijn dode zus en mijn enige nichtje, naar Wenen, naar een plaats die ze zich had voorgesteld als haar tweede thuis, als haar persoon-lijke utopie, en dat allemaal uit een gevoel van verbondenheid met een dode vrouw. Van die dode vrouw, mijn oudtante en dus Brilkis overoudtante, had ze in haar fan-tasie haar heldin gemaakt. Ze wilde in Wenen de rechten op de liederen van haar overoudtante zien te krijgen. En door de sporen van die geest te volgen hoopte ze ver-lossing te vinden en een definitief antwoord op de gapen-de leegte in zichzelf. Maar daar had ik toen nog geen idee van. Nadat ik op de bank was gaan zitten en mijn gezicht in mijn handen had verborgen, nadat ik mijn ogen had uitgewreven en Amans blik zo lang mogelijk had ontweken, wist ik dat ik weer zou moeten huilen, maar niet nu, niet op het moment dat Brilka door het raam van de trein het oude, nieuwe Europa voorbij zag glijden en voor het eerst sinds haar aankomst op het continent van de onverschil-ligheid glimlachte. Ik weet niet waar ze bij het verlaten van de stad met die kleine bruggetjes om moest glim-lachen, maar dat doet er niet meer toe. Het belangrijkste is dat ze glimlachte. Ik zou moeten huilen, dacht ik precies op dat moment. Om het niet te doen draaide ik me om, liep naar de slaap-kamer en ging op bed liggen. Lang hoefde ik niet op Aman te wachten; een verdriet als het zijne is heel snel te gene-zen als je ter genezing je lichaam aanbiedt — vooral als de zieke zevenentwintig is. Ik kuste mezelf wakker uit mijn doornroosjesslaap. En toen Aman zijn hoofd op mijn buik legde, verliet mijn twaalfjarige nichtje Nederland en passeerde ze in haar naar blikbier en eenzaamheid stinkende coupé de Duitse grens, terwijl haar nietsvermoedende tante hon-derden kilometers verderop liefde veinsde voor een zevenentwintigjarige schim. Ze doorkruiste Duitsland in de hoop verder te komen.”
De Tsjechische schrijver, journalist en muzikant Jaroslav Rudiš werd geboren in Turnov op 8 juni 1972. Zie ook alle tags voor Jaroslav Rudiš op dit blog.
Uit: Die Stille in Prag (Vertaald door Eva Profousová)
»Wie fühlt sich das an?«
»Deine Brüste zu küssen?«
»An meinem Herzen zu horchen!«
»Lang.«
»Wie: lang?«
»Wie ein unendlich langer, fließender Song.«
»Kein Techno?«
»Genau die Art Song, die du haben willst.«
»Ich will es auch mal hören.«
Er streichelt sie.
Oben. In der Mitte. Unten.
Eine Weile lässt sie es zu.
Sie
stöhnt. Noch einmal. Als er nach ihrer Pobacke fasst, bewegt sie das
Becken. Dann aber schiebt sie seine Hand auf die Bettdecke zurück.
»Schluss.«
»Woher weißt du, dass ich was wollte?«
»Wir kennen das Spiel. Die Frau wird nur benutzt. Und ausgenutzt.«
»Das musst ausgerechnet du sagen.«
Vanda
steht auf und geht zu dem beleuchteten Aquarium, das auf einem
niedrigen Tisch steht, auf den in anderen Wohnungen eher der Fernseher
gestellt wird. Sie klopft an die Glasscheibe, um den kleinen dicken
Fisch zu begrüßen, der auf sie zugeschwommen kommt, und setzt sich auf
den Parkettfußboden. Sie ist nackt, und die beleuchteten Pflanzen und
Wasserbläschen im Aquarium werfen gelbe zitternde Lichtstreifen auf sie.
Vanda sieht aus wie ein kleines Wasserzebra, das sich im tiefen,
dunklen Ozean verlaufen hat. Sie ist nicht mehr die traurige, patzige
junge Frau mit den schwarz gefärbten Haaren und der frischen
Schultertätowierung, die Petr vor ein paar Stunden kennengelernt hat.
Aus dem Nebenzimmer kommt Malmö und stupst sie gähnend mit der Schnauze
an. Vanda krault sie zwischen den Ohren und Malmö streckt sich neben ihr
aus.“
Onafhankelijk van geboortedata
De Amerikaanse dichteres Marie Howe werd geboren in 1950 in Rochester, New York. Zie ook alle tags voor Marie Howe op dit blog.
What the Angels Left
At first, the scissors seemed perfectly harmless.
They lay on the kitchen table in the blue light.
Then I began to notice them all over the house,
at night in the pantry, or filling up bowls in the cellar
where there should have been apples. They appeared under rugs,
lumpy places where one would usually settle before the fire,
or suddenly shining in the sink at the bottom of soupy water.
Once, I found a pair in the garden, stuck in turned dirt
among the new bulbs, and one night, under my pillow,
I felt something like a cool long tooth and pulled them out
to lie next to me in the dark. Soon after that I began
to collect them, filling boxes, old shopping bags,
every suitcase I owned. I grew slightly uncomfortable
when company came. What if someone noticed them
when looking for forks or replacing dried dishes? I longed
to throw them out, but how could I get rid of something
that felt oddly like grace? It occurred to me finally
that I was meant to use them, and I resisted a growing compulsion
to cut my hair, although in moments of great distraction,
I thought it was my eyes they wanted, or my soft belly
—exhausted, in winter, I laid them out on the lawn.
The snow fell quite as usual, without any apparent hesitation
or discomfort. In spring, as expected, they were gone.
In their place, a slight metallic smell, and the dear muddy earth.
The Copper Beech
Immense, entirely itself,
it wore that yard like a dress,
with limbs low enough for me to enter it
and climb the crooked ladder to where
I could lean against the trunk and practice being alone.
One day, I heard the sound before I saw it, rain fell
darkening the sidewalk.
Sitting close to the center, not very high in the branches,
I heard it hitting the high leaves, and I was happy,
watching it happen without it happening to me.
De Nederlandse dichter en schrijver Frank Keizer werd geboren in Leeuwarden in 1987. Zie ook alle tags voor Frank Keizer op dit blog.
Uit: lief slecht ding
iedereen wil wel naar huis, zei je. er wordt gekookt voor
activisten, seks is er lekker lui, je bent er vrij van de krachten
van de markt en zo. ik weet wat je denkt, de revolutie heeft
haar kinderen verminkt
en we praten er niet meer over. fluisterend misschien. over
wat er de afgelopen tijd gebeurd is. de anderen, alles wat na
het opsommen komt. niemand zou een enzovoort moeten zijn.
daarom zijn we allemaal gebroken. ook het huis is ingestort,
en dat noemen we nieuwbouw. zo verstild klinkt dit
individualisme, dat de luidruchtigste band met de productieve
wereld het innigste is. als je luistert, hoor je haar zingen,
het is een parodie en gaat van huisje, boompje, weesje
ik dacht: er is een leer die taai geworden is. ik kauwde erop,
vroeg me af wie het werkgezin vormden, wat we tegenover
de familie zetten die aan tafel zat, de ethiek van de arbeid,
het professionele knechtschap, de vaderpolitiek
zaten we niet scheef, jij en ik, in deze geschiedenis. wie gingen
ons voor. en hoe konden we ze leren kennen door de waas
van onze isolatie
Zie voor nog meer schrijvers van de 8e juni ook mijn blog van 8 juni 2018 en eveneens mijn blog van 8 juni 2017.