De Italiaanse schrijver en vertaler Aldo Busi werd geboren op 25 februari 1948 in Montichiari, Brescia. Zie ook alle tags voor Aldo Busi op dit blog.
Uit: Standard Life of a Temporary Pantyhose Salesman (Vertaald door Ercole Guidi)
“Swallowing and by now lost, he had said:
“Why, you too remind me of a childhood friend of mine. Now he’s in the slammer, in Hong Kong, or Bangkok, I’m not sure which. I knew you couldn’t be him.”
“Cut it out, will you? It happens.” And that is all he says. To him the conference is over and it has lasted all too long.
Angelo is standing there, awkward, half-stooped over those jagged implants of osseous death and lineaments dug out of a schoolbag, reduced into a little heap of suppressed yearnings, which from clear and easy now deafen one another into a slush of fury and humiliation wherein he again becomes confused, murky and fetid to himself. Angelo says without drawing breath:
“Well, if I’m not that friend of yours so much the better. A pretext to get to know each other now.”
It is incredible this unfortunate capacity of formulating perfect phrases, without the smears of an exhausted or excessive irony, when perhaps something muttered, indistinct, which may elicit sympathy or compassion or a releasing laughter, might prove a better bet.
The other cuts him short:
“But I don’t care to know you. You never happened to take somebody for someone else? So beat it, you hear me?”
“It was you who disturbed me, not I.”
“Hey, I don’t feel like talking anymore, all right?” and he turns the other way, toward a man and a woman to whom he smiles annoyed, as if to say «they always come my way».
Angelo had remained there, gazing at the water, not knowing what fish to catch in it.
Not knowing whether he should say good-bye or leave or just stand there, distended with convoluted breath. To have quicker reflexes, and more spunk: to fling himself onto him and rough him up.”
Aldo Busi (Montichiari, 25 februari 1948)
De Libanese (Franstalige) schrijver Amin Maalouf werd geboren in Beiroet, Libanon, op 25 februari 1949. Zie ook alle tags voor Amin Maalouf op dit blog.
Uit: De ontheemden (Vertaald door Marianne Gossije)
“Toen Adam die donderdag in slaap viel, had hij nooit gedacht dat hij al de dag daarop, na jaren van vrijwillige afstand, naar zijn land van herkomst zou vliegen, op weg naar iemand tegen wie hij absoluut nooit meer een woord had willen zeggen.
Maar de vrouw van Mourad had de woorden gevonden waar geen verweer tegen was: ‘Je vriend is stervende. Hij wil je graag zien.’
Om vijf uur ging de telefoon. Adam had hem op de tast opgenomen, een van de verlichte toetsen ingedrukt en geantwoord: ‘Nee, echt, ik sliep niet’, of een vergelijkbaar leugentje.
De vrouw aan de andere kant zei toen: ‘Ik geef je hem.’
Hij had zijn adem moeten inhouden om die van de stervende te kunnen horen. En zelfs toen had hij de woorden van de ander meer geraden dan dat hij ze verstond. De stem in de verte was als het ruisen van stof. Adam zei een paar keer ‘Natuurlijk’ en ‘Ik begrijp het’, zonder echt iets te begrijpen of ergens zeker van te zijn. Toen de ander zweeg antwoordde hij met een voorzichtig ‘Tot ziens!’; hij bleef nog even luisteren om zich ervan te vergewissen dat de echtgenote de hoorn niet had overgenomen, waarna hij de verbinding verbrak.
Toen draaide hij zich om naar Dolores, zijn vriendin, die het licht had aangedaan en met haar rug tegen de muur was gaan zitten. Ze scheen nog even de voors en tegens af te wegen, maar haar besluit was genomen.
‘Je vriend ligt op sterven, hij vraagt naar je, dit is niet het moment om te aarzelen, je moet gaan.’
‘Mijn vriend? Hoezo vriend? We hebben al twintig jaar niet met elkaar gesproken!’
In feite had hij in al die jaren, telkens wanneer iemand de naam Mourad liet vallen en hem gevraagd werd of hij die kende, steevast geantwoord: ‘Dat is een vroegere vriend.’
Amin Maalouf (Beiroet, 25 februari 1949)
De Britse dichter en schrijver Anthony Burgess werd geboren op 25 februari 1917 in Manchester, Engeland. Zie ook alle tags voor Anthony Burgess op dit blog.
Uit: A Clockwork Orange
“He looked a malenky bit poogly when he viddied the four of us like that, coming up so quiet and polite and smiling, but he said: ‘Yes? What is it?’ in a very loud teacher-type goloss, as if he was trying to show us he wasn’t poogly. I said:
‘I see you have books under your arm, brother. It is indeed a rare pleasure these days to come across somebody that still reads, brother.’
‘Oh,’ he said, all shaky. ‘Is it? Oh, I see.’ And he kept looking from one to the other of we four, finding himself now like in the middle of a very smiling and polite square.
‘Yes,’ I said. ‘It would interest me greatly, brother, if you would kindly allow me to see what books those are that you have under your arm. I like nothing better in this world than a good clean book, brother.’
‘Clean,’ he said. ‘Clean, eh?’ And then Pete skvatted these three books from him and handed them round real skorry. Being three, we all had one each to viddy at except for Dim. The one I had was called Elementary Crystallography, so I opened it up and said: ‘Excellent, really first-class,’ keeping turning the pages. Then I said in a very shocked type goloss: ‘But what is this here? What is this filthy slovo, I blush to look at this word. You disappoint me, brother, you do really.’
‘But,’ he tried, ‘but, but.’
‘Now,’ said Georgie, ‘here is what I should call real dirt. There’s one slovo beginning with an f and another with a c.’ He had a book called The Miracle of the Snowflake.
‘Oh,’ said poor old Dim, smotting over Pete’s shoulder and going too far, like he always did, ‘it says here what he done to her, and there’s a picture and all. Why,’ he said, ‘you’re nothing but a filthy-minded old skitebird.’
Anthony Burgess (25 februari 1917 – 22 november 1993)
Scene uit een voorstelling in The Seymour Centre’s York Theatre, 2013
De Franse dichter Robert Rius werd geboren op 25 februari 1914 in Château-Roussillon. Zie ook alle tags voor Robert Rius op dit blog
Uit: Picasso
“UNE PIERRE. – Comme c’est bon d’être pierre avant de devenir cuiller. Mon enseigne est la paresse.
UNE TOILE PEINTE. – Il m’a torturée parce que je suis un soleil qui se déchire comme du papier à musique …
LE PAPIER A MUSIQUE (se réveillant en entendant parler de lui). – Je suis un esclave couleur de nuit, une carte-lettre.
LE JOURNAL. – Ma mémoire est devenue fantôme.
LA VENGEANCE. – Guernica m’a tirée de l’oubli. Les pinceaux sont mon avant-garde, mon arbre généalogique est l’Arbre de la Liberté.
LE CHEVALET. – Je suis un masque nègre, père d’une famille en deuil.
UN PINCEAU. – Si toutes les moustaches que j’ai tracées se donnaient la main, elles feraient le tour du monde.
LA LIME. – La musique et le mal aux dents sont mes records.
UN TAPIS. – Ma gloire est une œillade mise au défit et cachée sous des branches de bois mort.
UN PAIN. – … la poésie n’est que ma robe de vieillesse.
LE CANAPE. – Mon musée est enclos d’un rempart de secret professionnel.
LA BAIGNOIRE (se levant sur la pointe des pieds). – Je suis un grand cendrier.
LA CAGE A SERINS baille et esquisse un sourire.
LA MEULE. – Je suis l’orgue de Barbarie. Ma présence est un rêve.
L’ETABLIS. – C’était il y a bien longtemps.
UN CADRE. – … quand j’étais un arbre, un arbre magnifique …“
Robert Rius (25 februari 1914 – 21 juli 1944)
De Duitse schrijver Karl May werd geboren op 25 februari 1842 in Hohenstein-Ernstthal. Zie ook alle tags voor Karl May op dit blog.
Uit: Der Herrgottsengel
„Der Abend begann zu dämmern. Das Mädchen, das dem auf halber Bergeshöhe liegenden Kirchhof zuschritt, sputete sich; der Ort, nach dem es seine Schritte lenkte, gehörte zu denen, die man nicht gern in der Dunkelheit aufzusuchen pflegt. Noch glänzte der Himmel im Licht des scheidenden Tages; aber das Tal hüllte sich bereits in tiefe Schatten, and die alten, rissigen Mauern des Gottesackers blickten beinah gespenstisch aus dem sich schwärzenden Grün der hoch emporsteigenden Halden hernieder.
Das breite, rostige Gittertor knarrte in den Angeln. Der Mann, der hervortrat, trug Hacke und Spaten über der Schulter und schickte sich eben an, den Eingang wieder zu verschließen, als er die Nahende bemerkte.
»Wünsch guten Abend, Jungfer Selma!« grüßte er. »Kommst heut ja recht spät! Soll ich vielleicht warten und dich nachher bis ins Dorf geleiten? Die Nacht ist da, und der Fußsteig geht schlimm abschüssig.«
»Ich danke, Hans«, beantwortete sie die vertraulich höflichen Worte. »Geh nur immer heim; der Weg ist mir gewohnt, und ich werd ihn schon gut finden. Hast wohl Arbeit hier drin gehabt?«
»Ja, ein Grab.«
»Ein Grab? Ist denn jemand gestorben? Da müßt ich doch auch etwas davon gehört haben!«
»Gestorben ist niemand; aber der Klapperbein kam letzte Mitternacht an mein Fenster und hat mir die Arbeit anbefohlen. Du weißt ja, daß er die Leich immer schon im vorher kennt. Ich bin neugierig, für wen ich die Grube bereitet hab. Leb wohl!«
Er stieg langsam den Berg hinab. Sie trat durch das Tor und schritt zwischen den Gräbern einem kleinen, niedrigen Häuschen zu, das sich gebrechlich an die hintere Kirchhofsmauer lehnte. Sie ging an seiner Tür vorüber, bog um die Ecke, räusperte sich und blieb dann horchend stehen.
»Wer kommt?« fragte eine tiefe Stimme aus dem wirren Gesträuch, das den Winkel bogenförmig umschloß.“
Karl May (25 februari 1842 – 30 maart 1912)
Zie voor nog meer schrijvers van de 25e februari ook mijn drie blogs van 25 februari 2012.