De Nederlandse schrijver Anton Haakman werd geboren op 7 september 1933 in Bussum. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Anton Haakman op dit blog.
Uit: Byron als vampier
“Polidori kende Byron van zeer nabij. Hij had hem, als lijfarts, vergezeld op diens reis door de Nederlanden, Duitsland en Zwitserland, en hij was goed op de hoogte van de uitspattingen van deze elegante verleider. Op verzoek van Byrons uitgever hield hij een dagboek bij van Byrons doen en laten. Het verscheen postuum in gekuiste, verminkte vorm. Polidori was grenzeloos jaloers op Byron. ‘Wat kan jij beter dan ik?’ vroeg hij toen ze door Duitsland reisden, langs de Rijn. Byron antwoordde: ‘Ik kan die rivier zwemmend oversteken, ik kan die kaars op twintig pas afstand snuiten met een pistoolschot, en ik heb een gedicht geschreven waarvan op één dag 14.000 exemplaren zijn verkocht.’ (The Corsair). Daarop wilde Polidori vergif uit zijn medicijnkist innemen, maar Byron verhinderde dat. Toen Byron in Zwitserland had kennisgemaakt met Shelley, was Polidori zo jaloers vanwege hun vriendschap dat hij Shelley uitdaagde voor een duel en Byron sloeg met een pook. Byron schreef later aan Murray: ‘Ik heb nog nooit zo gewalgd van een menselijk produkt als van die eeuwige onzin, die pesterijtjes, die leeghoofdigheid, dat slechte humeur en de ijdelheid van die jongeman.’ Wel gaf hij toe dat Polidori gevoel voor humor had, en talent.
Talloos zijn de overeenkomsten tussen Polidori en zijn personage Aubrey. Zo was Polidori door zijn familie gewaarschuwd voor Byron, die Engeland in 1816 vanwege zijn zeer slechte reputatie en zijn schulden voorgoed verliet. Eén overeenkomst was profetisch: Polidori is op zijn vijfentwintigste krankzinnig gestorven.
Polidori’s verhaal, waarin de motieven van de vampier altijd sexueel bepaald zijn, is gemodelleerd naar Byron – de slachtoffers zijn allen vrouwen – maar tegelijk naar de adelstand waar deze toe behoorde, met haar recht op de dochters van onderdanen, en haar belangstelling voor het blauwe bloed, en voor het rode bloed dat werd vergoten in oorlogen. Een stand die in die tijd dood was, maar toch niet dood, ‘ondood’ zoals dat heet in de latere vampierliteratuur, en bijna legendarisch. Een stand die nog over een sexuele macht en privileges beschikte waar de burger tegen opzag en over fantaseerde. Aubrey fantaseert over Ruthven, maakt van hem een droom-object, een vampier, dat wil zeggen een symbool van extreme losbandigheid.”
Anton Haakman (Bussum, 7 september 1933)
Byron als Don Juan door Alexandre-Marie Colin, 1831
De Engelse dichteres en schrijfster Edith Sitwell werd geboren op 7 september 1887 in Scarborough. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Edith Sitwell op dit blog.
The Dancers: (During A Great Battle, 1916)
The floors are slippery with blood:
The world gyrates too. God is good
That while His wind blows out the light
For those who hourly die for is –
We still can dance each night.
The music has grown numb with death –
But we will suck their dying breath,
The whispered name they breathed to chance,
To swell our music, make it loud
That we may dance, – may dance.
We are the dull blind carrion-fly
That dance and batten. Though God die
Mad from the horror of the light –
The light is mad, too, flecked with blood, –
We dance, we dance, each night.
Bells Of Gray Crystal
Bells of gray crystal
Break on each bough–
The swans’ breath will mist all
The cold airs now.
Like tall pagodas
Two people go,
Trail their long codas
Of talk through the snow.
Lonely are these
And lonely and I ….
The clouds, gray Chinese geese
Sleek through the sky.
Edith Sitwell (7 september 1887 – 9 december 1964)
Dame Edith Sitwell door Maurice Lambert, circa 1926-1927
De Nederlandse dichter en schrijver Willem Bilderdijk werd geboren op 7 september 1756 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Willem Bilderdijk op dit blog.
De ijdelheid der veinzerij
Doorzichtig als ’t kristal is ’t menselijk gemoed;
’t Verberg’ hetgeen ’t besluit voor ’t grijpen van de handen;
De zonstraal dringt door ’t glas dier ondoortastbre wanden
Voor hem die de oogleên slechts aan ’t daglicht open doet;
Ga, stervling, waan in ’t hart uw diepst geheim te smoren,
Gij sluit die boezem nooit voor ’t alvervullend licht:
Ja, met één stoute blik dat moordhol in te boren,
Eist de enkle vatbaarheid van ’t heldere zielsgezicht.
Aan de Hollandse wal
‘k Heb dan met mijn stramme voet,
Eindlijk uit d’onstuime vloed,
Hollands vaste wal betreden!
‘k Heb mijn kromgesloofde leden
Op zijn bodem uitgestrekt;
‘k Heb hem met mijn lijf bedekt;
‘k Heb hem met mijn arm omvademd;
‘k Heb zijn lucht weer ingeademd;
‘k Heb zijn hemel weergezien,
God geprezen op mijn kniên,
Al de doorgestane smarte
Weggebannen uit mijn harte,
En het graf van mijn geslacht
Dìt mijn rif terug gebracht! –
‘k Heb dit, en genadig God!
Hier voleinde ik thans mijn lot!
Laat, na zo veeljarig sterven,
Mij dat einde thans verwerven!
Dit, o God, is al mijn hoop
Na zo wreed een levensloop!
Willem Bilderdijk (7 september 1756 – 18 december 1831)
Cover
De Duits – Israëlische dichteres en schrijfster Jenny Aloni (eig. Jenny Rosenbaum werd geboren op 7 september 1917 in Paderborn. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Jenny Aloni op dit blog.
Uit: Briefe aus dem Jahr 1947
„Da ist die Begegnung nach acht Jahren mit einem zerstörten Deutschland. Sie war ganz anders als ich geglaubt hatte. […] Es ist als sei ich in ein fremdes Land gekommen, mir völlig unbekannt, dessen Menschen mir wesensfremd sind und mit denen ich nichts zu tun haben möchte. An den Ruinen der Häuser gehe ich vorbei als müssten sie so zerstört daliegen. […] Eine Flamme von Hass durchglüht mich gegen sie […]. Ein Gang durch die Stadt ist eine ständige Nervenanspannung. Hin und her wie eine nimmerruhende Spule zuckt der Gedanke. Dieser und dieser jener und jener sie alle haben mitgeholfen an dem schlimmsten der Morde den die Geschichte der Menschheit kennt oder sie sind durch Schweigen mitschuldig geworden. Manchmal glaube ich es nicht mehr aushalten zu können und ich habe Heimweh nach der freien Luft Erez Jisraels. (5.10.1947)”
(…)
Du und das Zimmer sind auf dieser Erde der Punkt, die mein Zuhause sind. Das ist das eine was ich klar weiss. Ich schrieb wohl schon, niemals hat man es so nötig wie in der Fremde. So geht es mir auch in meiner Beziehung zum Lande. Ich habe mich ihm vielleicht nie so verbunden gefühlt wie jetzt. Alle Kritik bleibt auch jetzt noch wahr, aber sie erscheint klein und unbedeutent [sic!] gegenüber der einen grossen Tatsache, dass Erez Jisrael mir Heimat wurde. Gewiss ist auch dieser Begriff wie alles in unserem Leben nicht einfach selbstverständlich gegeben. (30.8.1947)“
Jenny Aloni (7 september 1917 – 30 september 1993)
De Oostenrijkse dichter en schrijver Michael Guttenbrunner werd geboren op 7 september 1919 in Altenhofen. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Guttenbrunner op dit blog.
Die feierliche Lust des goldnen Lichtes
Die feierliche Lust des goldnen Lichtes
klingt wie Musik zu Mord und Zeitung.
Schwärzlicher Nebel
verschließt die Menschenseelen
vor den Strahlen und Stimmen der Güte.
Undurchdringlich ist diese Nebelwand,
nur manchmal durchzuckt von blutigem Schein.
Dahinter vernimmst du tönendes Erz,
klingende Schellen und Terrorgeräusche.
Mit einem Baum beginnt´s
Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht.
Ein Baum hat Weisheit, Wohlgestalt, Geschlecht.
Er, überlebend unseren Bestand,
sei frisch, fromm, fröhlich, frei genannt.
Wenn dann der Baum noch gar ein Wunschbaum ist
und du deutschstämmig und in Ordnung bist,
dann siehst du schon, wie es gemeint sein kann:
Hier schaut dich mütterlich der Vater an.
Ein Baum bewährt es, kahl und winkelrecht:
Er trägt das untermenschliche Geschlecht.
Er, sichernd unsern völkischen Bestand,
sei so als Denkmal anerkannt.
Michael Guttenbrunner (7 september 1919 – 12 mei 2004)
Portret door Maria Lassnig, tussen 1950 -1959
De Amerikaanse schrijfster Margaret Landon werd geboren op 7 september 1903 in Somers, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Margaret Landon op dit blog.
Uit: Anna en de koning van Siam (Vertaald door Mia Sissons)
“Mijn eigen Avis, Vogels zingen en kwetteren en de zon schijnt stralend, terwijl mama het briefje van haar lieveling nog eens doorleest. Weel lief en gehoorzaam en huil nooit in het bijzijn van goede vrienden, want dat maakt hen en mama heel bedroefd. Kijk elke avond naar de blauwe hemel, want dan doe ik het ook, en bedenk dan hoeveel geschenken er van boven komen : zonneschijn en regen, koele winden, dauwdruppels en regenbogen. En het is de liefde die ons met al die gaven verrijkt. Gods grote liefde, die klein is in het dauwdruppeltje, maar oneindig groot in de zonneschijn. Wees daarom goed in de kleinste en dapper in de grootste daden van je jonge leven. Louis stuurt je heel veel liefs en deze bloem, die hij in het tuintje onder ons raam geplukt heeft. We praten vaak over onze lieve Avis en missen haar heel erg. En al kunnen we je niet zien, toch ben je heel dicht bij ons, in ons hart. Ik bid God om mijn Avis in en met zijn oneindige liefde te zegenen.
Je mama”
Margaret Landon (7 september 1903 – 4 december 1993)
Cover
De Amerikaanse schrijver Henry Morton Robinson werd op 7 September 1898 in Boston, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Henry Morton Robinson op dit blog.
Uit:The Cardinal
“The Princess, a true multilingual, also had an ability to carry flying translations from any side of the French-English-Italian-German quadrangle to any other, and exercised her skill simply because she wanted each of her guests to understand what the other guests were saying. In a hostess less charming, this ambition might have been fatal.
Because Stephen particularly enjoyed the Princess, he gladly accepted her invitation to an after-dinner party at the Palazzo Lontana early in May. This would probably be the last party of the season; soon, everyone who could get away from Rome’s wretched heat would flee to the seashore or mountains. The long oval chamber with its coffered gilt ceiling and space-creating mirrors was filled with a crush of guests as Stephen and Roberto entered. Tonight the leading figures of Black Society were out in strength: ambassadors wearing the ribbony badges of their rank; prelates in purple and scarlet; Neri wives and daughters, magnificently jeweled and gowned. Princess Lontana, a circlet of diamonds glittering in her red hair, came forward to meet the young monsignors. Ten feet away from Stephen and Roberto she extended both hands, addressed several guests with her green eyes, others with a private flutter of her fan, and still others with all the languages that she knew. Her salutation to Stephen was pure Ohio American, and her greeting to Roberto was Italian equally good.”
Henry Morton Robinson (7 september 1898 – 13 januari 1961)
Scene uit de film „The Cardinal“ van Otto Preminger uit 1963