De Britse schrijver Dennis Potter werd geboren op 17 mei 1935 in Forest of Dean, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Dennis Potter op dit blog.
Uit: Stand up, Nigel Barton
““Nigel Barton: No, Miss!
Miss Tillings: Then what do you know about it?
Nigel Barton: I think – I think I might have had the daffodil, Miss—
Miss Tillings: You might have had it? What do you mean, boy? Speak up!
Nigel Barton: The stem was all broke and somebody gave it to me, Miss.
Miss Tillings: Who gave it to you?
Nigel Barton: Ooh, I don’t like to say, Miss.
Miss Tillings: You better had, Barton, and quick about it.
Nigel Barton: Georgie Pringle, Miss.
Barton incriminates Pringle, who has bullied him, in the crime of destroying the class’s daffodil; the daffodil was actually destroyed by Barton himself.
Nigel Barton (On TV): I feel I don’t belong here, that’s my trouble.
Interviewer (on TV): Well, where do you belong? At home?
Harry Barton: Of course!
Nigel Barton (on TV): No, I’m afraid I don’t. Now it hurts to say this, of course, but it’s the truth. Back at home, in the village, in the workingmen’s club, with people I went to school with, I’m so much on the defensive, you see. They suspect me of making qualitative judgments about their environment, you understand, but it’s not that I wish to do so. Yet I even find my own father looking at me oddly some times, waiting to pounce on some remark, some expression in my face, watching me like a hawk. I don’t feel at home in either place. I don’t belong. It’s a tightrope between two different worlds, and I’m walking it.
Harry Barton: You’re a bloody liar, Nigel!”
Dennis Potter (17 mei 1935 – 7 juni 1994)
Scene uit de tv-film “Stand up, Nigel Barton”, uit 1965
De Nederlandse schrijver Cor Bruijn werd geboren in Wormerveer op 17 mei 1883. Zie ook alle tags voor Cor Bruijn op dit blog.
Uit: Sil de strandjutter
“Lobke… is dat nu een famke, dat je ’s nachts naar de buren moet laten vluchten? Nee nee, Sil, laat me nu eens even uitpraten. Ik dacht vannacht zo, Sil bedoelt het goed, maar hij is te bazig. Daar heb je nu dat met dominee vroeger, heb je daar wat mee gewonnen? Verloren heb je ermee, Sil, ja, ja, verloren! En je kinderen het meeste! Nee, stil nou, je gelooft toch zeker niet, dat ik voor mijn plezier die dingen ophaal? Lobke ging uit haar … naar de lering, maar Wietse? Maar Jelle? Jaakje laat je al die jaren alleen naar de kerk gaan. Enkel omdat je je nu eenmaal schrap gezet hebt; enkel omdat dominee niet dadelijk naar jouw pijpen wou dansen! En dan heb je Wietse!… Een eigenwijze stijfkop? Ja, een eigenwijze stijfkop. De appel valt niet ver van de boom af, want de grootste stijfkop staat hier voor me. Als je Wietse anders aangepakt had, dan had je het misschien een eerste kracht aan hem, dan zwiert hij nu niet rond over de zeeën… Kan het je niet verdeien! Het kan je alles verdeien! Man, je stikt immers van de zorg om je kinderen! Je doet niet anders dan denken aan je kinderen. Maar het is alleen maar, dat je wilt, dat ze precies lopen zoals jij loopt, dat ze lachen, zoals jij lacht, dat ze doen zoals jij meent, dat ze doen moeten. En we zijn een vrij volk, Sil van Piet, wij van de eilanden. Kijk maar naar je zelf! Ze moeten je met bevelen van je lijf blijven. De man, die jou kan draaien, zoals hij wil, zal wel nooit geboren worden, denk ik.”
Cor Bruijn (17 mei 1883 – 6 november 1978)
Scene uit de televisieserie “Sil de strandjutter” uit 1976
De Engelse schrijfster Dorothy Miller Richardson werd geboren op 17 mei 1873 in Abington, Oxfordshire. Zie ook alle tags voor Dorothy Richardson op dit
Uit: Pointed Roofs
“Miriam left the gaslit hall and went slowly upstairs. The March twilight lay upon the landings, but the staircase was almost dark. The top landing was quite dark and silent. There was no one about. It would be quiet in her room. She could sit by the fire and be quiet and think things over until Eve and Harriett came back with the parcels. She would have time to think about the journey and decide what she was going to say to the Fraulein.
Her new Saratoga trunk stood solid and gleaming in the firelight. To-morrow it would be taken away and she would be gone. The room would be altogether Harriett’s. It would never have its old look again. She evaded the thought and moved clumsily to the nearest window. The outline of the round bed and the shapes of the may-trees on either side of the bend of the drive were just visible. There was no escape for her thoughts in this direction. The sense of all she was leaving stirred uncontrollably as she stood looking down into the well-known garden.
Out in the road beyond the invisible lime-trees came the rumble of wheels. The gate creaked and the wheels crunched up the drive, slurring and stopping under the dining-room window.
It was the Thursday afternoon piano-organ, the one that was always in tune. It was early to-day.
She drew back from the window as the bass chords began thumping gently in the darkness. It was better that it should come now than later on, at dinnertime. She could get over it alone up here.
She went down the length of the room and knelt by the fireside with one hand on the mantel-shelf so that she could get up noiselessly and be lighting the gas if anyone came in.
The organ was playing “The Wearin’ o’ the Green.”
It had begun that tune during the last term at school, in the summer. It made her think of rounders in the hot school garden, singing-classes in the large green room, all the class shouting “Gather roses while ye may,” hot afternoons in the shady north room, the sound of turning pages, the hum of the garden beyond the sun-blinds, meetings in the sixth form study…. Lilla, with her black hair and the specks of bright amber in the brown of her eyes, talking about free-will.”
Dorothy Richardson (17 mei 1873 – 17 juni 1957)
Cover
De Catalaanse dichter en schrijver Jacint Verdaguer i Santaló werd geboren op 17 mei 1845 in Folgueroles. Zie ook alle tags voor Jacint Verdaguer op dit blog.
Uit:L’Atlàntida
Aquí estengué sos marges lo continent hesperí;
quins mars o terres foren ses fites, ningú no sap;
lo sol, però, que mida d’un colp d’ull l’hemisferi
era petit per veure’l a pler de cap a cap.
Era el jou d’or que unia les terres ponentines
i, cor de totes elles, com font del paradís,
los dava clares aigües a beure i argentines.
i en sos immensos braços dormia el món feliç.
*********
Here the Hesperian continent flung wide its shores;
what seas or countries bounded it no man can tell.
The sun, however, which measures hemispheres at a glance,
had too cramped a view to encompass it whole.
It was a golden yoke, drawing together all western lands
and, heart of them all, like a fountain of paradise,
it gave them clear waters and silvery to drink,
in its mighty arms the world slept in peace.
Jacint Verdaguer (17 mei 1845 – 10 juni 1902)
Portret door Ramon Casas, z.j.
De Oostenrijkse schrijfster Eva Schmidt werd geboren op 17 mei 1952 in Lustenau / Vorarlberg. Zie ook alle tags voor Eva Schmidt op dit blog.
Uit: Ein Vergleich mit dem Leben
„Da sitzen wir dann, und finden begütigend und beschwichtigend Gründe, die unser Nichtstun nicht nur verlockend, sondern auch plausibel erscheinen lassen. Ich spüre, wie ich mich ausbreite in diesen Stunden, es geschieht nichts Bedeutendes, nichts Wichtiges wird gesagt. Eine richtige Gier nach Belanglosigkeit, allem Übermaß, allen Ansprüchen zum Trotz, abgetrotzt dem plötzlich, von einer Sekunde zur anderen lächerlich anmutenden Wunsch nach einem sinnvollen Leben.“
Eva Schmidt (Lustenau, 17 mei 1952)
Lustenau