Dolce far niente
Gezicht op Nijmegen vanaf Lent door Eugène Lücker, 1933
Liefdesliedje voor Nimma
Wij waren het eindpunt genaderd, maar hadden het niet gemerkt
jouw lichaam was tegen mij aan in slaap gevallen
en ik weet nog dat ik aan Doornroosje dacht
vlak voordat ook ik vertrok.
Op de spoorbrug schrik ik wakker. Geratel en een stem.
Ik versta bestemming en of we niets vergeten willen.
De Waal buigt zich als een aanzoek langs de kade,
en de stad houdt het antwoord voor zichzelf.
Iemand vouwt zijn krant tot hoed tot boot tot vogel
en vliegt op. Wij stappen uit. Slaapdronken nog
gapen we de maan in onze mond. Een late man
speelt piano op het perron. Weer thuis,
weer terug. Hoe waar dat ik je zo vaak verliet,
maar je nooit verlaten kon. Het geeft niet
dat ik een van velen ben. Het is genoeg
je kalme hart te voelen kloppen aan mijn rug.
Frouke Arns (Handorf, 1964)
Frouke Arns is momenteel stadsdichter van Nijmegen
De Amerikaanse schrijver Richard Preston werd geboren op 5 augustus 1954 in Cambridge, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Richard Preston op dit blog.
Uit:The Hot Zone
« The seats are narrow and jammed together on these commuter airplanes, and you notice everything that is happening inside the cabin. The cabin is tightly closed, and the air recirculates. If there are any smells in the air, you perceive them. You would not have been able to ignore the man who was getting sick. He hunches over in his seat. There is something wrong with him, but you can’t tell exactly what is.
He is holding an airsickness bag over his mouth. He coughs a deep cough and regurgitates something into the bag. The bag swells up. Perhaps he glances around, and then you see that his lips are smeared with something slippery and red, mixed with black specks, as if he has been chewing coffee grounds. His eyes are the color of rubies, and his face is an expressionless mass of bruises. The red spots, which a few days before had started out as starlike speckles, have expanded and merged into huge, spontaneous purple shadows: his whole head is turning black-and-blue. The muscles of his face droop. The connective tissue in his face is dissolving, and his face appears to hang from the underlying bone, as if the face is detaching itself from the skull. He opens his mouth and gasps into the bag, and the vomiting goes on endlessly. It will not stop, and he keeps bringing up liquid, long after his stomach should have been empty. The airsickness bag fills up to the brim with a substance know as the vomito negro, or the black vomit. The black vomit is not really black; it is a speckled liquid of two colors, black and red, a stew of tarry granules mixed with fresh red arterial blood. It is hemorrhage, and it smells like a slaughterhouse.
The black vomit is loaded with virus. It is highly infective, lethally hot, a liquid that would scare the daylights out of a military biohazard specialist. The smell of the vomito negro fills the passenger cabin.
The airsickness bag is brimming with black vomit, so Monet closes the bag and rolls up the top. The bag is bulging and softening threatening to leak, and he hands it to a flight attendant.”
Richard Preston (Cambridge, 5 augustus 1954)
De Amerikaanse schrijver en dichter Conrad Potter Aiken werd geboren in Savannah, Georgia op 5 augustus 1889. Zie ook mijn blog van 5 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Conrad Aitken op dit blog.
Zudora
Here on the pale beach, in the darkness;
With the full moon just to rise;
They sit alone, and look over the sea,
Or into each other’s eyes. . .
She pokes her parasol into the sleepy sand,
Or sifts the lazy whiteness through her hand.
‘A lovely night,’ he says, ’the moon,
Comes up for you and me.
Just like a blind old spotlight there,
Fizzing across the sea!’
She pays no heed, nor even turns her head:
He slides his arm around her waist instead.
‘Why don’t we do a sketch together–
Those songs you sing are swell.
Where did you get them, anyway?
They suit you awfully well.’
She will not turn to him–will not resist.
Impassive, she submits to being kissed.
‘My husband wrote all four of them.
You know,–my husband drowned.
He was always sickly, soon depressed. . .’
But still she hears the sound
Of a stateroom door shut hard, and footsteps going
Swiftly and steadily, and the dark sea flowing.
She hears the dark sea flowing, and sees his eyes
Hollow with disenchantment, sick surprise,–
And hate of her whom he had loved too well. . .
She lowers her eyes, demurely prods a shell.
‘Yes. We might do an act together.
That would be very nice.’
He kisses her passionately, and thinks
She’s carnal, but cold as ice.
Conrad Aiken (5 augustus 1889 – 17 augustus 1973)
Savannah, Forsyth fountain in het Forsyth Park
De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Wendell Berry werd geboren op 5 augustus 1934 in Henry County, Kentucky. Zie ook mijn blog van 5 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Wendell Berry op dit blog.
Water
I was born in a drouth year. That summer
my mother waited in the house, enclosed
in the sun and the dry ceaseless wind,
for the men to come back in the evenings,
bringing water from a distant spring.
veins of leaves ran dry, roots shrank.
And all my life I have dreaded the return
of that year, sure that it still is
somewhere, like a dead enemys soul.
Fear of dust in my mouth is always with me,
and I am the faithful husband of the rain,
I love the water of wells and springs
and the taste of roofs in the water of cisterns.
I am a dry man whose thirst is praise
of clouds, and whose mind is something of a cup.
My sweetness is to wake in the night
after days of dry heat, hearing the rain.
Enemies
If you are not to become a monster,
you must care what they think.
If you care what they think,
how will you not hate them,
and so become a monster
of the opposite kind? From where then
is love to come—love for your enemy
that is the way of liberty?
From forgiveness. Forgiven, they go
free of you, and you of them;
they are to you as sunlight
on a green branch. You must not
think of them again, except
as monsters like yourself,
pitiable because unforgiving.
Wendell Berry (Henry County, 5 augustus 1934)
Onafhankelijk van geboortdata
De Nederlandse dichter René Puthaar werd geboren in Deventer in 1964. Zie ook alle tags voor René Puthaar op dit blog.
Het zijn de automaten van de nacht
Het zijn de automaten van de nacht.
Een zender die frequenties zoekt, zomaar
een stem, het suizen van een stegennet
waarin het craquelé van angstkreten,
luchtdicht verpakt, het kinderlijk gejank
van katten, asfalt lispelend onder
een man die omvalt en naar adem snakt.
Gekrabbeld, dat ik in het gras de zon
trotseerde en alles wat zweefde zocht,
ontsnapt en al ontwijkend in het licht
en niets meer zag, maar af en toe gerucht
hoorde dat iets van reuzenvleugels had,
standvastig wentelend terwijl ik lag.
Een inktpatroon, de zwarte schittering
van water, in de straat een oude kluis
die gapend op een vroege vogel wacht,
de schaduwen van wat geslecht kan zijn
en in het raam, verraden door de lamp,
een hoofd waarvan de holen niemand zien.
Het zijn de automaten van de nacht
René Puthaar (Deventer, 1964)
Zie voor de schrijvers van de 5e augustus ook mijn blog van 5 augustus 2012 en ook mijn twee blogs van 5 augustus 2011.