Ich grins Limettenzähne Auf deinen Augenauftakt. vergiss nicht, Wie Barhocker sich anstellen. Im Dunkel Der Minze leg ich mich Dir auf die Lippen. wie Strohhalme Greifen unsere Zungen und Wir treiben Rum Durch die Sprachplätze. zwischen deinem Mund, meinem Ohr, deinem Ohr Meinem Mund. Eine Geisterfahrt gegen die Musik. hörst du Viel zu viele Zucker röhren Zwischen unseren Zähnen. Süße. Schwapp hin und her. doch ich Werde fort sein Bevor das Eis schmilzt. Rette unser Eis.
Zutaten:Final Destination Club, Frankfurt am Main, stürmischer Weg zur Tanzfläche
Kochanie on the Rocks
Rühre mich anstatt Mich zu erschüttern: ich bin Kein Glasabenteuer: vermeng Mich nicht Mit Vorsicht Schütze ich vor Vernüchterung: Möchte Sonne endlich Mit deinen Haaren Verhängen Ins Kaltdunkel Wo Schummerungen sich liebkosen In Multiperspektivität oder: Wie wir in der Trommel Eines Revolvers Stecken zielsicher auf Balz gehalten: gib Acht Und nicht weniger in deinen Drink Verzehrst du mich nach dir? Ich will keinen Longdrink mimen Müssen: wer ist schon In Bereitschaft dafür Denn Zeit ist alles was wir haben Das uns nichts bedeutet Ich empfehle mich: Schlürf mich kochanie On the Rocks
Zutaten: Bei mir
Martin Piekar (Bad Soden am Taunus, 5 augustus 1990)
In de doolhoven van rondhangende mensen, de waakzame en heimelijke, De schaduwen van boomstammen en schaduwen van bladeren, In het soezen van het zonlicht, tussen de lage stemmen, Sta ik opeens voor je,
Je donkere ogen keren terug voor een moment van haar die bij je is, Ze schijnen in de mijne met een zonovergoten verlangen, Ze zeggen: ‘Ik hou van je, op welke ster leef je?’ Ze glimlachen en worden dan donkerder,
En zwijgend antwoord ik: ‘Jij ook – ik heb je gekend, – ik hou van je! -‘ En de schaduwen van boomstammen en schaduwen van bladeren Zijn verweven met lage stemmen en voetstappen en zonlicht Om ons voor altijd te scheiden.
“Na de noodoproep verstreken er slechts vijf minuten voor de ambulance het grasveld opdraaide in dc richting van dc chaos die op je netvlies werd gebrand. Rond het dampende gat lagen zes levenloze lichamen en een scherpe stank van verbrand vlees vermengde zich met de ozongeur die na de blikseminslagen nog steeds in de lucht hing. “Allemaal achteruitgaan!”riep een van de ambulancebroeders naar het groepje studenten dat was toegesneld uit de universiteit aan de andere kant van de weg en bij de aanblik als aan de grond genageld stond. Zijn collega trok hem aan zijn mouw. “We kunnen hier niets doen, Martin, maar kijk daar eens!” Hij wees naar een oudere man wiens knieën langzaam in het doorweekte gras wegzakten. “Waarom stonden ze zo dicht bij elkaar en waarom is de bliksem niet in de bomen ingeslagen?” jammerde de man toen ze dichterbij kwamen. Hoewel de regen met bakken uit de hemel kwam en de jas van de man als een natte doek aan hem vastplakte, sloeg hij geen acht op iets anders dan op wat er zojuist was gebeurd. Martin draaide zich om naar de universiteitsgebouwen, waar meerdere sirenes en blauwe zwaailichten aankondigden dat er verscheidene ambulances en politievoertuigen onderweg waren. “We geven hem iets kalmerends voor het nog tot een hersenbloeding komt”, zei hij tegen zijn collega. Martin knikte at kneep zijn ogen samen. Door de stortregen heen werd hij twee vrouwen gewaar die op hun hurken bij een aangroeiende waterplas aan de windsingel raten. “Kom snel!” riepen ze en Martin greep zijn tas en begon te rennen. “Volgens mij ademt ze”, steunde de ene vrouw, terwijl ze haar hand om de nek van het zevende slachtoffer hield. Afgezien van de zat zwartgeblakerde kleding van de bewusteloze vrouw leek ze niet direct zo heftig verbrand als de andere slachtoffers. “Ik denk dat ze hier door de blikseminslag naartoe is geslingerd“, zei de vrouw met trillende stem. “Kun je haar redden?““Terwijl Martin het tengere lichaam wegtrok bij de waterplas die steeds dieper werd, nam het geschreeuw achter hem toe. Nu hadden zijn toegesnelde collega’s geconstateerd dat ze niets konden uitrichten. De bliksem had alle zes motsen gedood die in de regen dicht op elkaar hadden gestaan. Martin legde de vrouw in de stabiele zijligging en voelde haar pols, die langzaam en zwak was, maar stabiel leek te zijn. Op het moment dat hij opstond en naar zijn collega’s wenkte dat ze met een brancard moesten komen sidderde haar lichaam. Een paar korte, diepe inademingen deden haar borstkas spannen en in een plotselinge beweging kwam ze omhoog op haar ellebogen en keek ze om zich heen. “Waar ben ik?” vroeg ze met rood dooraderde ogen.”
Als uit graniet de kunstenaar een kikvors, roos of vleugel maakt, komt uit de harde steen zowaar iets zachts tevoorschijn, teer en naakt. In dit geval nam hij zijn hart, dat als een steen werd mettertijd, en beitelde met pijn en smart in jarenlange eenzaamheid. Werd het een vleugel of een roos, een kikker op een lelieblad … ? een meisjeshoofd kwam na een poos uit wat hij onder handen had: met heel veel haren, naar het scheen, de ogen waren half dicht, zo keek zij slaperig langs je heen naar een denkbeeldig vergezicht. Het mooie kind vond ons te min, zij overdacht met trotse lach: zij was een bloem, in zekere zin, en bracht haar schoonheid aan de dag. Gelijk een boom die nimmer weent, maar schittert in een bliksemflits, waar al het andere versteent, zag zij zichzelf en anders niets. Zo werd het stenen hart een hoofd dat men vereert, beweent of … breekt. Medusa had hij zich beloofd, maar liever nog een slang gekweekt.
Uit: De noodkreet in de fles (Vertaald door Kor de Vries)
“Het was de derde ochtend, en de geur van teer en zeewier was in hun kleren gaan zitten. Onder de vloer van het boothuis klotste het pap-ijs rustig tegen de palen, herinneringen wekkend aan de dagen toen alles nog goed was. Hij tilde zijn bovenlijf omhoog van de slaapplek van papierafval en boog zo ver voorover dat hij het gezicht van zijn broertje kon zien, dat er zelfs in zijn slaap gepijnigd en verkleumd uitzag. Zo meteen zou hij wakker worden en veranderd om zich heen kijken. Hij zou de leren riemen om zijn polsen en zijn middel voelen knellen. Hij zou het ratelen horen van de ketting die hem vasthield. Hij zou de sneeuwjacht en het licht zien worstelen om door de geteerde planken heen te komen. Daarna zou hij beginnen te bidden. Talloze keren was de wanhoop in zijn broers ogen opgelaaid. Keer op keer hadden half gesmoorde gebeden om Jehova’s genade geklonken achter de krachtige tape over zijn mond. Maar ze wisten allebei dat Jehova hun geen blik waardig keurde, want ze hadden bloed gedronken. Bloed dat hun gevangenbewaarder in hun glas water had laten druppelen. Glazen waaruit hij hen had laten drinken, voordat hij vertelde wat erin zat. Ze hadden water met het verboden bloed gedronken en nu waren ze voor eeuwig verdoemd. Daarom gloeide de schaamte dieper in hen dan de dorst brandde. Wat denk je dat hij met ons gaat doen? hadden de bange ogen van zijn broertje gevraagd. Maar hoe zou hij het antwoord daarop moeten weten? Hij voelde alleen intuïtief dat het allemaal snel voorbij zou zijn. Hij leunde voorover en bestudeerde de ruimte nog een keer in het zwakke licht. Liet zijn blik langs de hanenbalken en de spinnenwebben glijden. Hij zag elk uitsteeksel en elke knoest. De verrotte peddels en roeispanen die aan de nok hingen. Het vergane visnet dat al tijden geleden zijn laatste vangst had gedaan. Maar toen ontdekte hij de fles. In een flits gleed een zonnestraal over het witblauwe glas en verblindde hem. Hij was zo dichtbij, en toch was het zo moeilijk om erbij te komen. Hij lag vlak achter hem, vastgeklemd tussen de ruwe planken waarvan de vloer was gemaakt. Hij stak zijn vingers in de kieren tussen de planken en peuterde aan de flessenhals, terwijl de lucht om hem heen tot ijs bevroor. Als hij hem loskreeg, sloeg hij hem kapot en zou hij met de scherven de riem rond zijn vastgebonden polsen doorvijlen. Als de riem knapte, zou hij met zijn gevoelloze handen de gesp op zijn rug zoeken. Hij zou die openmaken, de tape van zijn mond trekken, zich van de riemen rond zijn middel en zijn dijen ontdoen, en op het moment dat de ketting die aan de leren riem zat hem niet langer vasthield, zou hij naar voren springen en zijn broertje bevrijden. Hem tegen zich aandrukken en hem vasthouden, tot hun lichamen niet meer trilden.”
“Billie Holiday came along a little later and she had quite a story, too, a story which Life magazine would never print except as a tough, bittersweet sob story obituary—in which, however helplessly, the dominant note would be relief. She was a little girl from the South, and she had quite a time with gin, whiskey, and dope. She died in New York in a narcotics ward under the most terrifying and—in terms of crimes of the city and the country against her—disgraceful circumstances, and she had something she called “Billie’s Blues”: “My man wouldn’t give me no dinner/Wouldn’t give me no supper/Squawked about my supper and turned me out-doors/And had the nerve to lay a padlock on my clothes/I didn’t have so many, but I had a long, long way to go.” And one more, one more—Bessie Smith had a song called “Gin House Blues.” It’s another kind of blues, and maybe I should explain this to you—a Negro has his difficult days, the days when everything has gone wrong and on top of it, he has a fight with the elevator man, or the taxi driver, or somebody he never saw before, who seems to decide to prove he’s white and you’re black. But this particular Tuesday it’s more than you can take— sometimes, you know, you can take it. But Bessie didn’t this time, and she sat down in the gin house and sang: “Don’t try me, nobody/ ‘Cause you will never win/I’ll fight the Army and the Navy/Just me and my gin.” Well, you know, that is all very accurate, all very concrete. I know, I watched, I was there. You’ve seen these black men and women, these boys and girls; you’ve seen them on the streets. But I know what happened to them at the factory, at work, at home, on the subway, what they go through in a day, and the way they sort of ride with it. And it’s very, very tricky. It’s kind of a fantastic tightrope. They may be very self-controlled, very civilized; I like to think of myself as being very civilized and self-controlled, but I know I’m not. And I know that some improbable Wednesday, for no reason whatever, the elevator man or the doorman, the policeman or the landlord, or some little boy from the Bronx will say something, and it will be the wrong day to say it, the wrong moment to have it said to me; and God knows what will happen. I have seen it all, I have seen that much. What the blues are describing comes out of all this. “Gin House Blues” is a real gin house. “Backwater Flood” is a real flood. When Billie says, “My man don’t love me,” she is not making a fantasy out of it. This is what happened, this is where it is. This is what it is. Now, I’m trying to suggest that the triumph here—which is a very un-American triumph—is that the person to whom these things happened watched with eyes wide open, saw It happen. So that when Billie or Bessie or Leadbelly stood up and sang about it, they were commenting on it, a little bit outside it: they were accepting it.”
In den beginne, niets; en uiteindelijk Niets; en tussen deze onnutte nullen in, Schittering, muziek, god, het Zelf… Mijn liefste, Hart dat klopt voor mijn hart, borst waarop ik slaap, Wees klaarte, muziek, god, mijzelf – voor mij.
In den beginne, stilte, en uiteindelijk Stilte; en tussen deze stiltes in, het geluid Van een witte bloem, die zich opent en sluit. Mijn liefste, mijn liefste, wees die witte bloem voor mij: Open en sluit je: dat geluid zal mijn wereld zijn.
In den beginne, chaos, en uiteindelijk Chaos; en het onmetelijke wonder daartussen – Glorie, ontreddering, elk besef van schittering. Liefste, wees die glorie en dat besef van schittering. Jij bent wat chaos prijsgaf. Wees mijn ster.
Vertaald door Hans Dekkers en René Huigen
Conrad Aiken (5 augustus 1889 – 17 augustus 1973) Portret door Mary Hoover Aiken, 1938
“My quarrel with the English language has been that the language reflected none of my experience. But now I began to see the matter in quite another way. If the language was not my own, it might be the fault of the language; but it might also be my fault. Perhaps the language was not my own because I had never attempted to use it, had only learned to imitate it. If this were so, then it might be made to bear the burden of my experience if I could find the stamina to challenge it, and me, to such a test. In support of this possibility, I had two mighty witnesses: my black ancestors, who evolved the sorrow songs, the blues, and jazz, and created an entirely new idiom in an overwhelmingly hostile place; and Shakespeare, who was the last bawdy writer in the English language. What I began to see — especially since, as I say, I was living and speaking in French — is that it is experience which shapes a language; and it is language which controls an experience. The structure of the French language told me something of the French experience, and also something of the French expectations — which were certainly not the American expectations, since the French daily and hourly said things which the Americans could not say at all. (Not even in French.) Similarly, the language with which I had grown up had certainly not been the King’s English. An immense experience had forged this language; it had been (and remains) one of the tools of a people’s survival, and it revealed expectations which no white American could easily entertain. The authority of this language was in its candor, its irony, its density, and its beat: this was the authority of the language which produced me, and it was also the authority of Shakespeare. Again, I was listening very hard to jazz and hoping, one day, to translate it into language, and Shakespeare’s bawdiness became very important to me, since bawdiness was one of the elements of jazz and revealed a tremendous, loving, and realistic respect for the body, and that ineffable force which the body contains, which Americans have mostly lost, which I had experienced only among Negroes, and of which I had then been taught to be ashamed. My relationship, then, to the language of Shakespeare revealed itself as nothing less than my relationship to myself and my past. Under this light, this revelation, both myself and my past began slowly to open, perhaps the way a flower opens at morning, but more probably the way an atrophied muscle begins to function, or frozen fingers to thaw.”
Lieveling, laten we nogmaals de regen prijzen. Laten we een nieuw alfabet ontdekken, Voor dit, wat zo vaak geprezen werd; en onszelf zijn, De regen, de vogelmuur en het klisblad, De groen-witte ligusterbloem, de gevlekte steen, En alles wat de regen verwelkomt ; de mus ook, – Die vanuit zijn afzondering met een scherp oog toekijkt, Onder de iepentak, tot de regen voorbij is. Er is een wielewaal die, ondersteboven, Aan zijn nest hangt en zwaait met een oranje vleugel, –
Onder een boom zo dood en stil als lood; Er is een enkel blad, in heel deze hemel Van bladeren, die de regen van zijn twijg heeft losgemaakt: De stengel breekt en hij valt, maar hij wordt opgevangen Op een zusterblad, en zo hangt ze; Er is een eikelnapje, naast een paddenstoel Die drie druppels van de laag hangende wolk opvangt. De schuchtere bij gaat terug naar de korf; de vlieg Onder het brede blad van de stokroos Hangt flauw van de kou; de regendonkere slak
Onderzoekt de natte wereld vanaf een waterige steen… En nog steeds fluisteren de lettergrepen uit water: Het wolkenrad draait langzaam: terwijl we wachten In de donkere kamer; en in je hart vind ik Een zilveren regendruppel, – op een meidoornblad, – Orion in een spinnenweb, en de wereld.
“There was a lull while the astronomers stared at the screen in silence. Juan Carrasco pulled one of several notebooks from his box of marinated jalapenos and made some notes in it. He felt that the only way to begin to guess what was going on inside the Big Eye was to keep track of its vital signs. He felt that the big Eye had its good nights and its bad nights. On the first day that he had reported to work on Palomar Mountain, he had written on the cover of an empty green notebook: “Love and Ambition are the wings to success. 1969.”
He had been afraid that he would fail—that he would crash the telescope. His old fear still touched him once in a while. He tried not to think too hard about the glass giant, moving out there in the darkness. The green notebook showed signs of much use. He had had to repair it with packing tape, Palomar glue.
Other notebooks had followed the green notebook. While at first he had stuck to critical information (“astronomers’ favorite radio station: KFAC 92.3 on the dial”), he had also wondered: “What happened at the moment of creation? How did the stars and galaxies come into being? How will the universe end?”—jotting questions for Jim Gunn, hoping that Gunn could answer them. Gunn, however, had been working fiendishly for most of his life to answer these very same questions, without ever attaining satisfactory answers, because (Juan noted) “What we have here is a fundamental problem.”
On a shelf within easy reach, Juan placed a tattered dictionary, and when he heard a savory word, he looked it up to get the nuances. Some of the astronomers seemed to forget that the night assistant was taking notes. When they spoke of their fellow astronomers, he recorded what he had heard:
Goon—a man hired to terrorize or intimidate opponents
Yokel—a rude, naïve, or gullible inhabitant of a rural area or small town
Jargon—unintelligible language or words
Grandiose Conclusion
When the astronomers saw something spectacular on the video screens, he made a note of it for posterity: “Supernova!!!”
Gezicht op Nijmegen vanaf Lent door Eugène Lücker, 1933
Liefdesliedje voor Nimma
Wij waren het eindpunt genaderd, maar hadden het niet gemerkt
jouw lichaam was tegen mij aan in slaap gevallen
en ik weet nog dat ik aan Doornroosje dacht
vlak voordat ook ik vertrok.
Op de spoorbrug schrik ik wakker. Geratel en een stem.
Ik versta bestemming en of we niets vergeten willen.
De Waal buigt zich als een aanzoek langs de kade,
en de stad houdt het antwoord voor zichzelf.
Iemand vouwt zijn krant tot hoed tot boot tot vogel
en vliegt op. Wij stappen uit. Slaapdronken nog
gapen we de maan in onze mond. Een late man
speelt piano op het perron. Weer thuis,
weer terug. Hoe waar dat ik je zo vaak verliet,
maar je nooit verlaten kon. Het geeft niet
dat ik een van velen ben. Het is genoeg
je kalme hart te voelen kloppen aan mijn rug.
Frouke Arns (Handorf, 1964) Frouke Arns is momenteel stadsdichter van Nijmegen
„The doctors thought he should go to Nairobi Hospital, which is the best private hospital in East Africa. The telephone system hardly worked, and it did not seem worth the effort to call any doctors to tell them that he was coming. He could still walk, and he seemed able to travel by himself. He had money; he understood he had to get to Nairobi. They put him in a taxi to the airport, and he boarded a Kenya Airways flight.
A hot virus from the rain forest lives within a twenty-four hour plane flight from every city on earth. All of the earth’s cities are connected by a web of airline routes. The web is a network. Once a virus hits the net, it can shoot anywhere in a day æParis, Tokyo, New York, Los Angeles, wherever planes fly. Charles Monet and the life form inside him had entered the net.
The plane was a Fokker Friendship with propellers, a commuter aircraft that seats thirty-five people. It started its engines and took off over Lake Victoria, blue and sparkling, dotted with the dugout canoes of fishermen. The Friendship turned and banked eastward, climbing over green hills quilted with tea plantations and small farms. The commuter flights that drone across Africa are often jammed with people, and this flight was probably full. The plane climbed over belts of forest and clusters of round huts and villages with tin roofs. The land suddenly dropped away, going down in shelves and ravines, and changed in color from green to brown. The plane was crossing the Eastern rift valley. The passengers looked out the windows at the place where the human species was born. They say specks of huts clustered inside circles of thornbush, with cattle trails radiating from the huts. The propellers moaned, and the friendship passed through cloud streets, lines of puffy rift clouds, and began to bounce and sway. Monet became airsick.“
“Steve Sillett had feathery light-brown hair, which hung out from under a sky-blue bandanna that he wore tied around his head like a cap. He had flaring shoulders, and his eyes were dark brown and watchful, and were set deep in a square face. The Sillett brothers stood shoulder to shoulder, looking at the birds. Their bodies were outlined against decks of autumn rollers coming in, giving off a continual roar. Scott handed the binoculars to his younger brother, and their hands touched for an instant. The Sillett brothers’ hands had the same appearance-fine and sensitive-looking, with deft movements.
Scott turned to Marwood: “Marty, I think your car should be called the Blue Vinyl Crypt. That’s what it will turn into if we fall off a cliff or get swiped by a logging truck.”
“Dude, you’re going to get us into a crash that will be biblical in its horror,” Steve said to Marwood. “You need to let Scott drive.” (Steve didn’t know how to drive a car.)
Marwood didn’t want Scott’s help with the driving. “It’s a very idiosyncratic car,” he explained to the Sillett brothers. In theory, he fixed his car himself. In practice, he worried about it. Lately he had noticed that the engine had begun to give off a clattering sound, like a sewing machine. He had also become aware of an ominous smell coming from under the hood, something that resembled the smell of an empty iron skillet left forgotten on a hot stove. As Marwood contemplated these phenomena and pondered their significance, he wondered if his car needed an oil change. He was pretty sure that the oil had been changed about two years ago, in Alaska, around the time the license plates had expired. The car had been driven twenty thousand miles since then, unregistered, uninsured, and unmaintained, strictly off the legal and mechanical grids. “I’m worried you’ll screw it up,” he said to Scott.
Steve handed the binoculars to his brother and climbed into the back of the Blue Vinyl Crypt. “Dudes, let’s go,” he said. “We need to see some tall redwoods.”
