De Spaanse dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca werd geboren op 5 juni 1898 in Fuente Vaqueros, Granada. Zie ook alle tags voor Federico Garcia Lorca op dit blog.
City That Does Not Sleep
In the sky there is nobody asleep. Nobody, nobody.
Nobody is asleep.
The creatures of the moon sniff and prowl about their cabins.
The living iguanas will come and bite the men who do not dream,
and the man who rushes out with his spirit broken will meet on the
street corner
the unbelievable alligator quiet beneath the tender protest of the
stars.
Nobody is asleep on earth. Nobody, nobody.
Nobody is asleep.
In a graveyard far off there is a corpse
who has moaned for three years
because of a dry countryside on his knee;
and that boy they buried this morning cried so much
it was necessary to call out the dogs to keep him quiet.
Life is not a dream. Careful! Careful! Careful!
We fall down the stairs in order to eat the moist earth
or we climb to the knife edge of the snow with the voices of the dead
dahlias.
But forgetfulness does not exist, dreams do not exist;
flesh exists. Kisses tie our mouths
in a thicket of new veins,
and whoever his pain pains will feel that pain forever
and whoever is afraid of death will carry it on his shoulders.
One day
the horses will live in the saloons
and the enraged ants
will throw themselves on the yellow skies that take refuge in the
eyes of cows.
Another day
we will watch the preserved butterflies rise from the dead
and still walking through a country of gray sponges and silent boats
we will watch our ring flash and roses spring from our tongue.
Careful! Be careful! Be careful!
The men who still have marks of the claw and the thunderstorm,
and that boy who cries because he has never heard of the invention
of the bridge,
or that dead man who possesses now only his head and a shoe,
we must carry them to the wall where the iguanas and the snakes
are waiting,
where the bear’s teeth are waiting,
where the mummified hand of the boy is waiting,
and the hair of the camel stands on end with a violent blue shudder.
Nobody is sleeping in the sky. Nobody, nobody.
Nobody is sleeping.
If someone does close his eyes,
a whip, boys, a whip!
Let there be a landscape of open eyes
and bitter wounds on fire.
No one is sleeping in this world. No one, no one.
I have said it before.
No one is sleeping.
But if someone grows too much moss on his temples during the
night,
open the stage trapdoors so he can see in the moonlight
the lying goblets, and the poison, and the skull of the theaters.
Vertaald door Robert Bly
Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936)
Portret door Fabrizio Cassetta, 2013
De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Morriën werd geboren op 5 juni 1912 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Morriën op dit blog.
Uit: Herinneringen aan Hans Lodeizen
“Behalve schrijver was Hans Lodeizen ook ‘de dichter van zijn leven’. In tegenstelling tot zovele jonge poëten die, bij gebrek aan alles, ons alleen maar komen vervelen, bezat hij het vermogen iemand bezig te houden zonder geleerd, vermoeiend of banaal te zijn. Hij werkte aanstekelijk en ik voor mij gaf mij reeds bij de eerste ontmoeting gewonnen. Hij was, ook in de omgang, vol fantasie, vol van een speelse weemoed. Achteraf heb ik pas begrepen hoeveel spel er in alles van hem was, hoe hij met de zekerheid van een spoedige dood voor ogen zijn vrienden met zijn vrolijkheid om de tuin leidde, niet uit heldhaftigheid, maar eerder uit lust tot mystificeren, uit een behoefte om het spel met de ander niet voortijdig te bederven. Maar wat bij zijn leven alleen maar spel leek, werd later grimmige, neen, toch ook speelse ernst. Ik herinner mij een van onze laatste ontmoetingen, toen hij mij uit de lijnen van mijn hand een lang leven voorspelde en mij zijn eigen hand liet zien, met het teken van een vroege dood. Zijn hand had iets ouwelijks. Zij was grijs en gerimpeld, schilferig hier en daar, als de hand van Carmiggelt. Ook zijn gezicht vertoonde reeds rimpels, veel meer dan het mijne, hoewel ik zoveel ouder was. Hij plaagde mij met mijn rimpelloosheid die plotseling, zei hij, van de ene dag op de andere in de verschrompeldheid van een overjaarse appel kon overgaan, als bij Dorian Gray. Hij was doodsbang voor de ouderdom, voor de machteloosheid, het gebrek aan contrôle van oude lichamen. Zijn gezicht was bleek en zelfs zomers scheen die bleekheid door het bruin heen. Hij zat moeilijk stil, was nerveus in zijn bewegingen, wilde altijd opbreken. In gezelschap liep hij van de een naar de ander en dikwijls voor allen uit. Hij droeg zijn haar op Amerikaanse wijze geknipt en hij had flaporen. Hij kleedde zich goed, een beetje sportief en joyeus, niet het enigszins onverschillige gemak van iemand die altijd over behoorlijke kleren heeft beschikt.
Uit zijn gedichten kan men opmaken hoe verdrietig en wanhopig hij dikwijls was. Toch had hij plezier in het leven en het liefst had hij het als een feest opgevat, een feest met veel vrienden, maskerades, wandelingen, reizen, maar ook met dagen van luiheid en studie, in bed doorgebracht, met alle soorten muziek, met een menigte fijne gevoelens, met gefantaseer dat tot geen maatschappelijke activiteit leidt. Hij was brillant, met een brille om zichzelfs wil, zonder ambities, behalve die van het ogenblik.”
Adriaan Morriën (5 juni 1912 – 7 juni 2002)
De Engelse schrijver Ken Follett werd geboren op 5 juni 1949 in Cardiff, Wales. Zie ook alle tags voor Ken Follett op dit blog.
Uit:Edge Of Eternity
“Only once during their courtship had she doubted him, briefly. They had been in a minor car crash. It had been wholly the fault of the other driver, who had come out of a side street without stopping. Such things happened every day, but Hans had been mad with rage. Although the damage to the two cars was minimal, he had called the police, shown them his Department of Justice identity card, and had the other driver arrested for dangerous driving and taken off to jail.
Afterwards he had apologized to Rebecca for losing his temper. She had been scared by his vindictiveness, and had come close to ending their relationship. But he had explained that he had not been his normal self, due to pressure at work, and she had believed him. Her faith had been justified: he had never done such a thing again.
When they had been dating for a year, and sleeping together most weekends for six months, Rebecca wondered why he did not ask her to marry him. They were not kids: she had then been twenty-eight, he thirty-three. So she had proposed to him. He had been startled, but said yes.
Now he pulled up outside her school. It was a modern building, and well equipped: the Communists were serious about education. Outside the gates, five or six older boys were standing under a tree, smoking cigarettes. Ignoring their stares, Rebecca kissed Hans on the lips. Then she got out.
The boys greeted her politely, but she felt their yearning adolescent eyes on her figure as she splashed through the puddles in the school yard.
Rebecca came from a political family. Her grandfather had been a Social Democrat member of the Reichstag, the national parliament, until Hitler came to power. Her mother had been a city councillor, also for the Social Democrats, during East Berlin’s brief post-war period of democracy. But East Germany was a Communist tyranny now, and Rebecca saw no point in engaging in politics. So she channelled her idealism into teaching, and hoped that the next generation would be less dogmatic, more compassionate, smarter.”
Ken Follett (Cardiff, 5 juni 1949)
De Australische schrijfster Margo Lanagan werd geboren op 5 juni 1960 in Waratah, New South Wales. Zie ook alle tags voor Margo Lanagan op dit blog.
Uit: Singing My Sister Down
“You start, Dash, said Mumma, and Dash got up and put his drum-ette to his hip and began with Fork-Tail Trio, and it did feel a bit like a party. It stirred Ikky awake from her hung-headed shame; she lifted up and even laughed, and I saw her hips move in the last chorus, side to side.
Then Mumma got out one of the ice-baskets, which was already black on the bottom from meltwater.
Ikky gasped. Ha! What! Crab! Where’d that come from?
Never you mind, sweet-thing. Mumma lifted some meat to Ikky’s mouth, and rubbed some of the crush-ice into her hair.
Oh, Mumma! Ik said with her mouth full.
May as well have the best of this world while you’re here, said Mumma. She stood there and fed her like a baby, like a pet guinea-bird.
I thought Auntie Mai would come, said Ik.
Auntie Mai, she’s useless, said Dash. She’s sitting at home with her handkerchief.
I wouldn’t’ve cared, her crying, said Ik. I would’ve thought she’d say goodbye to me.
Her heart’s too hurt, said Mumma. You frightened her. And she’s such a straight lady—she sees shame where some of us just see people. Here, inside the big claw, that’s the sweetest meat.
Oh, yes! Is anyone else feasting with me?
No, darlin’, this is your day only. Well, okay, I’ll give some to this little sad-eyes here, huh? Felly never had crab but the once. Is it yum? Ooh, it’s yum! Look at him!
Next she called me to do my flute—the flashiest, hardest music I knew. And Ik listened, who usually screamed at me to stop pushing spikes into her brain; she watched my fingers on the flute-holes and my sweating face and my straining, bowing body, and for the first time I didn’t feel like just the nuisance-brother to her.”
Margo Lanagan (Waratah, 5 juni 1960)
De Nederlandse literair criticus Carel Peeters werd geboren in Nijmegen op 5 juni 1944. Zie ook alle tags voor Carel Peeters op dit blog.
Uit: Kan het licht aanblijven?
“Het optimisme dat men de Verlichting meestal toeschrijft is zonder twijfel ooit een kenmerk van haar filosofie geweest en als er nu nog mensen zijn met een sterk vertrouwen in de mogelijkheden van de rede, dan komt dat daarvandaan. (Dat dit optimisme ook bij de filosofen van de Verlichting niet algemeen was leert Candide van Voltaire.) Maar de Verlichting is al bijna twee eeuwen niet meer de Verlichting waarvoor men haar houdt. Na haar kwam de romantiek, de decadentie, het surrealisme, de psychoanalyse, en al deze stromingen hebben de soevereiniteit van de rede gerelativeerd, want daarmee kwamen menselijke krachten, verlangens, fantasieën aan het licht die de rede over het hoofd gezien had.
De correctie op de Verlichting en op de rationele instelling door het ontstaan van de Romantiek, en het inzicht dat de menselijke geest en de natuur allerminst gebaat zijn bij een unverfroren rationalisme, vaagt de Verlichting nog niet weg. In een cultuur kwmen een rationele instelling en een onbeperkte schakering van wat ik maar de donkere ‘romantische’ aanvechtingen noem heel goed samengaan, al was het alleen maar omdat die rationele instelling enig licht kan werpen op wat er in de duistere en wonderlijke regionen van de ziel leeft.
De kritiek op de Verlichting in Frans Kellendonks essays in De veren van de zwaan heeft voornamelijk de vorm van uitdagende beweringen; die geven (zeker in het artikel ‘Kardinaal Simonis en de Kinderen van het Licht’ in de Haagse Post van 28 februari 1987) niet veel te raden. Volgens Kellendonk bestaat er een ‘Verlichtingsideologie’ en dat zou de ‘geloofsleer’ van het hmnanisme zijn, Birmen die ideologie zou de opvatting van een ‘goede’ menselijke naturu* worden gehuldigd en die zou hebben ‘geleid tot het sociaal-darwinisme, het fascisme en al die zogenaamd vooruitstrevende verrnormningen van het fascisme die ons heden ten dage teisteren’. Het aanstootgevende van die ‘Verlichtingsideologie’ is dat zij het zonder metafysische ideeën wil stellen en aan de menselijke naturuur en de rede genoeg heeft.”
Carel Peeters (Nijmegen, 5 juni 1944)
Nijmegen, Grote Markt
De Nederlandse dichter, schrijver en schilder Robert Marie Philmain Joseph Franquinet werd geboren in Amby (bij Maastricht) op 5 juni 1915. Zie ook alle tags voor Robert Franquinet op dit blog.
Uit: Drijfzand
“Warme stromingen gaan over en door me heen. Ik lig in brandend zand dat rondom me kleeft als een gietvorm rondom een objekt.
Gestalten glijden op vilt in de ruimte vlak bij me. Het ruisen van de zee. Ik zie de eindeloze baai dampen. Bec d’Andaine. Twee vrouwen lopen naar de horizon. Met de rug naar me toegekeerd. Ik roep, maar mijn stem heeft geen geluid. Hun lichamen zinken in het drijfzand. Ik verroer een arm. Een hand. Gesmoorde stemmen zijn naast me. De werkelijkheid wordt tastbaar. Ze heeft een struktuur. Dit is een vorm van ontwaken. Van bewustzijn. Het komt nu al jaren met dezelfde beklemming. Dezelfde onmacht. De verlamming die spier voor spier aantast. En dan de eerste beelden als verward wier. De gedachten nog niet helemaal gevormd. Is het niveau van het denkvermogen een ander dan dat van het voelen? Er is nu al jaren iets dat ik niet kan doorbreken omdat ik er de substantie niet van ken. Een gif dat zich onnaspeurbaar in mijn bloed vermeerdert.
Gewaarwording. Nerveuze verbijstering loopt door mijn opgetrokken been, mijn vingers, mijn gelaatsspieren. Er is iets gebeurd. In koortsig ijlen beweeg ik mijn vingers. Ik speel piano in de lucht. Ik maak mijn arm los en ik zeg: ‘kijk! Ze kijken.’
Ik trommel op het laken. Ik krijg er niet genoeg van. Ik kom nog niet helemaal tot de wereld rondom me. Maar zij zien. Ik weet dat ze zien. Ik heb weer een arm die beweegt als een gewone arm. Vingers die als gewone vingers weer een sigaret kunnen vasthouden. Schrijven. Schroeven. Scheren. Strelen… De baaikust ligt als een gebogen vrouwelijk lichaam. Mijn blikken lossen zich op in schuim… Op mijn koortsgrafiek staat 41,3.”
Robert Franquinet (5 juni 1915 – 30 mei 1979)
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e juni ook mijn twee vorige blogs van vandaag.