George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor George Bernard Shaw op dit blog.

Uit: Pygmalion

“AS will be seen later on, Pygmalion needs, not a preface, but a sequel, which I have supplied in its due place.          
The English have no respect for their language, and will not teach their children to speak it. They spell it so abominably that no man can teach himself what it sounds like. It is impossible for an Englishman to open his mouth without making some other Englishman hate or despise him. German and Spanish are accessible to foreigners: English is not accessible even to Englishmen. The reformer England needs today is an energetic phonetic enthusiast: that is why I have made such a one the hero of a popular play. There have been heroes of that kind crying in the wilderness for many years past. When I became interested in the subject towards the end of the eighteen-seventies, Melville Bell was dead; but Alexander J. Ellis was still a living patriarch, with an impressive head always covered by a velvet skull cap, for which he would apologize to public meetings in a very courtly manner. He and Tito Pagliardini, another phonetic veteran, were men whom it was impossible to dislike. Henry Sweet, then a young man, lacked their sweetness of character: he was about as conciliatory to conventional mortals as Ibsen or Samuel Butler. His great ability as a phonetician (he was, I think, the best of them all at his job) would have entitled him to high official recognition, and perhaps enabled him to popularize his subject, but for his Satanic contempt for all academic dignitaries and persons in general who thought more of Greek than of phonetics. Once, in the days when the Imperial Institute rose in South Kensington, and Joseph Chamberlain was booming the Empire, I induced the editor of a leading monthly review to commission an article from Sweet on the imperial importance of his subject. When it arrived, it contained nothing but a savagely derisive attack on a professor of language and literature whose chair Sweet regarded as proper to a phonetic expert only. »

 

 
George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)
Scene uit een opvoering in New York, 2004

 

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie en ook alle tags voor Claude Esteban op dit blog en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Morceaux de ciel, presque rien.

Ne crie pas, non, ne
crie pas, si tu cries, quelque chose

va mourir, peut-être un arbre ou le souvenir
du soleil

un après-midi d’été sur une pierre
et ta main, juste au bord

se réchauffant, si tu cries, c’est
un insecte en moins

dans l’herbe jaune, la peur qui s’insinue
partout, le cri

comme un poignard, forçant
la gorge.

 

Mon amour,
fais que je vive entre les feuilles, que ce soit

en automne
et qu’il y ait sur les cimes

comme une couleur de miel, mon amour, j’ai travaillé
longtemps

et voilà qu’on dit qu’il faut
que je parte

et moi
je ne sais plus, j’ai les mains

qui tremblent, j’écris n’importe quoi
pour tromper l’hiver.

 

 
Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

 

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook alle tags voor Antonio Machado op dit blog en ook mijn blog van 26 juli 2010

Reiziger er is geen weg

Reiziger,
er is geen weg
de weg maak je zelf, door te gaan.

Alles gaat voorbij en alles blijft,
maar het is aan ons om te gaan,
verder gaan en wegen banen,
wegen over de zee.

Nooit heb ik roem nagestreefd
en de mensen mijn lied willen inprenten;
ik houd van werelden die subtiel zijn,
gewichtloos en vriendelijk, als zeepbellen.
Ik houd ervan om te zien hoe ze geel en rood kleuren,
gaan trillen, plotseling en uit elkaar spatten.
Nooit heb ik roem nagestreeefd.

Reiziger, de weg,
dat zijn jouw sporen, en niets anders.
Reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan.
Door te gaan maak je de weg
en als je achterom kijkt,
zie je het pad dat je nooit meer zult hoeven betreden.

Reiziger, er is geen weg
alleen een schuimspoor in de zee.

Een tijd geleden hoorde men, op deze plaats, waar nu een doornbos staat,
de stem van een dichter die riep:
Reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan stap voor stap,
regel voor regel.
De dichter stierf ver van zijn huis, hem bedekt het stof van een naburig land.
Toen men van die plek wegliep, hoorde men hem huilen:

Reiziger er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan, stap voor stap, regel voor regel.
Als de vink niet kan zingen,
als de dichter een pelgrim is
als bidden ons niets oplevert:
reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan stap voor stap,
regel voor regel

Waarom de sporen van het toeval wegen noemen?
Ieder die voortgaat, wandelt,
als Jezus, over de zee.

Vertaald door Tjeerd de Boer en Kathleen Ferrier

 
Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)
Standbeeld in Baeza

 

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie en ook alle tags voor Anré Maurois op dit blog en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit:Histoire d’Angleterre

“La Guerre de Cent Ans fut donc une guerre dynastique, une guerre féodale, une guerre nationale et surtout, une guerre “impérialiste”. L’objectif des marchands anglais, quand ils faisaient don au roi de vingt-mille sacs de laine pour payer les frais d’une campagne, était de se réserver les deux zones d’influence indispensables à leur commerce : les Flandres, acheteuses de laine, et le Bordelais, producteur de vin, l’argent touché à Bruges et à Gand payant les tonneaux venus de Bordeaux. Enfin, il faut ajouter que cette guerre fut populaire en Angleterre parce qu’elle conduisit les armées dans un pays riche où elles firent un butin abondant. Edouard III et ses barons étaient “la fleur de la chevalerie” mais “leurs écus emblasonnés servirent d’enseignes à une entreprise de pillage” dont on peut suivre, dans Froissart, les déplorables progrès. “Et furent les Anglais, en la ville de Caen, seigneurs trois jours ; et envoyèrent par barges tous leurs gains ; draps, joyaux, vaisselle d’or et d’argent et toutes autres richesses jusqu’à leur grosse marine … On ne peut croire en la grande foison de draps que les Anglais trouvèrent en la ville de Saint-Lô … Louviers était une ville de Normandie où l’on faisait beaucoup de draperies ; elle était grosse, riche et marchande mais point fermée, elle fut robée et pillée …” Toute l’Angleterre était remplie des dépouilles de la France de sorte qu’il n’y avait pas une femme qui ne portât quelque ornement ou n’eût en sa main du beau linge ou quelque gobelet, part du butin envoyé de Caen ou de Calais. .. »

 
Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)
Portret door Jacques Emile Blanche, 1924

 

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie ook alle tags voor Paul Gallico op dit blog en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit : The Feel

“A child wandering through a department store with its mother, is ad­monished over and over again not to touch things. Mother is convinced that the child only does it to annoy or because it is a child, and usually hasn’t the vaguest inkling of the fact that Junior is “touching” because he is a little blotter soaking up information and knowledge and “feel” is an important adjunct to seeing. Adults are exactly the same, in a measure, as you may ascertain when some new gadget or article is produced for inspection. The average person says: “Here, let me see that,” and holds out his hand. He doesn’t mean “see,” because he is already seeing it.
What he means is that he wants to get it into his hands and feel it so as to become better acquainted.
As suggested in the foregoing chapter [“Young Men of Manhattan”],
I do not insist that a curiosity and capacity for feeling sports is necessary to be a successful writer, but it is fairly obvious that a man who has been tapped on the chin with five fingers wrapped up in a leather boxing glove and propelled by the arm of an expert knows more about that particular sensation than one who has not, always provided he has the gift of ex­pressing himself. I once inquired of a heavyweight prizefighter by the name of King Levinsky, in a radio interview, what it felt like to be hit on the chin by Joe Louis, the King having just acquired that experience with rather disastrous results. Levinsky considered the matter for a moment and then reported: “It don’t feel like nuttin’,” but added that for a long while afterwards he felt as though he were “in a transom.”
I was always a child who touched things and I have always had a tre­mendous curiosity with regard to sensation. If I knew what playing a game felt like, particularly against or in the company of experts, I was better equipped to write about the playing of it and the problems of the men and women who took part in it. And so, at one time or another, I have tried them all; football, baseball, boxing, riding, shooting, swim­ming, squash, handball, fencing, diving, flying, both land and sea planes, rowing, canoeing, skiing, riding a bicycle, ice-skating, roller-skating, tennis, golf, archery, basketball, running, both the hundred-yard dash and the mile, the high jump and shot put, badminton, angling, deep-
sea, stream-, and surf-casting, billiards and bowling, motorboating and wrestling, besides riding as a passenger with the fastest men on land and water and in the air, to see what it felt like.”

 
Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

 

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 inRâşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Zie en ook alle tags voor Hans Bergel op dit blog en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Das Spiel und das Chaos

„Als der siebenunddreißigjährige Johann Wolfgang von Goethe 1786 den Brennerpaß in Richtung Italien hinter sich gelassen hatte, war nicht nur ein Bildungsabschnitt im Leben des Dichters des Götz von Berlichingen, des Urfaust und des Briefromans Die Leiden des jungen Werthers endgültig abgeschlossen. Überspitzt kann gesagt werden, daß sich in Goethes fast fluchtartiger Annäherung an die mediterrane Welt der Einschnitt im Bewußtsein einer Epoche des deutschen Geistes greifbar ausdrückt. Der erste Satz der auf dem Brenner niedergeschriebenen Aufzeichnung Goethes gibt der Deutungsphantasie aufschlußreiche Anregung: „Hierher gekommen, gleichsam gezwungen, endlich an einem Ruhepunkt, an einem stillen Ort, wie ich ihn mir nur hätte wünschen können.“
Das klingt nach einem über den Tag hinausweisenden Fazit, auch wenn es lediglich als Abschluß einer Wegstrecke durch die Landschaften von Mittenwald über Scharnitz und Innsbruck gemeint war. Es klingt wie das Aufatmen eines Menschen, der nach Umgetriebenheit und Unrast ein Ziel erreichte, das ihm seit längerem vorschwebte. Ruhe- und Respektlosigkeit, Provokation und Rebellion waren in Geniestreichen, wie die deutsche Dichtung sie vorher nie gekannt hatte, die antreibenden Elemente zurückliegender Jahre gewesen – als Sturm-und-Drang-Epoche von der Literaturgeschichtsschreibung vermerkt. Kraftnaturen vom Zuschnitt des Hessen Friedrich Maximilian Klinger, des Livländers Jakob Michael Reinhold Lenz, des Elsässers Heinrich Leopold Wagner, des Schwa ben Friedrich Schiller und, nicht zuletzt, des Hessen Johann Wolfgang von Goethe hatten mit Bühnenstücken wie Der Hofmeister, Die Kindermörderin, Die Räuber, Götz von Berlichingen mit der eisernen Hand Ausblicke aufgerissen, von denen die Nation erregt worden war. Niemand wird zögern, in den von überbordenden Gefühls- und Gemütsbewegungen bestimmten Ausbrüchen Positionen zu erkennen, die bis heute allgemein als spezifisch deutsch, ja als „teutonisch“ empfunden werden.“

 
Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)