George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor George Bernard Shaw op dit blog.

Uit: Pygmalion

“AS will be seen later on, Pygmalion needs, not a preface, but a sequel, which I have supplied in its due place.          
The English have no respect for their language, and will not teach their children to speak it. They spell it so abominably that no man can teach himself what it sounds like. It is impossible for an Englishman to open his mouth without making some other Englishman hate or despise him. German and Spanish are accessible to foreigners: English is not accessible even to Englishmen. The reformer England needs today is an energetic phonetic enthusiast: that is why I have made such a one the hero of a popular play. There have been heroes of that kind crying in the wilderness for many years past. When I became interested in the subject towards the end of the eighteen-seventies, Melville Bell was dead; but Alexander J. Ellis was still a living patriarch, with an impressive head always covered by a velvet skull cap, for which he would apologize to public meetings in a very courtly manner. He and Tito Pagliardini, another phonetic veteran, were men whom it was impossible to dislike. Henry Sweet, then a young man, lacked their sweetness of character: he was about as conciliatory to conventional mortals as Ibsen or Samuel Butler. His great ability as a phonetician (he was, I think, the best of them all at his job) would have entitled him to high official recognition, and perhaps enabled him to popularize his subject, but for his Satanic contempt for all academic dignitaries and persons in general who thought more of Greek than of phonetics. Once, in the days when the Imperial Institute rose in South Kensington, and Joseph Chamberlain was booming the Empire, I induced the editor of a leading monthly review to commission an article from Sweet on the imperial importance of his subject. When it arrived, it contained nothing but a savagely derisive attack on a professor of language and literature whose chair Sweet regarded as proper to a phonetic expert only. »

 

 
George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)
Scene uit een opvoering in New York, 2004

Lees verder “George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel”

George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor George Bernard Shaw op dit blog.

 

Uit: Lilith

 
„LILITH. They have accepted the burden of eternal life. They have taken the agony from birth; and their life does not fail them even in the hour of their destruction. Their breasts are without milk: Their bowels are gone: the very shapes of them are only ornaments for their children to admire and caress without understanding. Is this enough; or shall I labor again? Shall I bring forth something that will sweep them away and make an end of them as they have swept away the beasts of the garden, and made an end of the crawling things and the flying things and of all them that refuse to live for ever? I had patience with them for many ages: they tried me very sorely. They did terrible things: I stood amazed at the malice and destructiveness of the things I had made: Mars blushed as he looked down on the shame of his sister planet: cruelty and hypocrisy became so hideous that the face of the earth was pitted with the graves of little children among which living skeletons crawled in search of horrible food. The pangs of another birth were already upon me when one man repented and lived three hundred years; and I waited to see what would come of that. And so much came of it that the horrors of that time seem now but an evil dream. They have redeemed themselves from their vileness, and turned away from their sins. Best of all, they are still not satisfied: the impulse I gave them in that day when I sundered myself in twain and launched Man and Woman on the earth still urges them: after passing a million goals they press on to the goal of redemption from the flesh, to the vortex freed from matter, to the whirlpool in pure intelligence that, when the world began, was a whirlpool in pure force. And though all that they have done seems but the first hour of the infinite work of creation, yet I will not supersede them until they have forded this last stream that lies between flesh and spirit, and disentangled their life from the matter that has always mocked it. I can wait: waiting and patience mean nothing to the eternal. I gave the woman the greatest of gifts: curiosity. By that her seed has been saved from my wrath; for I also am curious; and I have waited always to see what they will do tomorrow.“

 


George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

Lees verder “George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel”

Arthur Japin, Anne Provoost, Yves Petry, Aldous Huxley, Nicholas Evans, Chairil Anwar, George Bernard Shaw, Claude Esteban, Antonio Machado, Anré Maurois, Paul Gallico, Hans Bergel

De Nederlandse schrijver Arthur Japin werd geboren in Haarlem op 26 juli 1956. Zie ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Alle Verhalen

BARCELONA

Barcelona maakt zich op. Alsof ze zich schaamt voor wat ze is, bedekt de stad haar oneffenheden onder een dikke laag makeup. De Olympische klant die behaagd moet worden, is allang gestrikt. Toch is de nerveuze afwachting in de hele stad merkbaar. Mijn duistere kamer in de hoerenbuurt wacht al maandenlang op de afbraak van het tegenoverliggende huizenblok en op de zee van licht die daarachter schuil moet gaan. Een groen plein zal binnenkort deze Catalaanse Zeedijk voor de Olympische deelnemers vermommen. Kennelijk verwacht men tijdens de Spelen ook in deze rosse buurt een grote toeloop. Maar waarom juist het blok aan de overkant en niet een ander? Niemand weet het. Met chaotische bedrijvigheid worden de straten opengemaakt en dichtgegooid, zevenmaal in één maand, alsof men in de grond op zoek is naar een reden. Het zijn symptomen van de Olympische koorts.
Les demoiselles d’Avignon, de door Picasso beroemd geworden hoeren, zitten er ’s ochtends op de stoep of tegen de etalages van de Carrer d’Avignó gelaten naar te kijken. Ze zijn oud geworden. Hun haar is blauw gespoeld. Ze beschermen het met één hand tegen de forse wind die is opgestoken vanuit de bergen. Heimelijk hopen ze misschien straks nog een passerende atleet voor zich te kunnen winnen. Af en toe halen ze de keurige damestasjes van hun arm. Dan komt er een camouflagestift uit en een spiegeltje waarin ze controleren of het hún tijd nog wel zal duren.

De tramontana waait.
‘Eindelijk kun je de hemel zien!’ roept de oude man die langs het havenfront komt aangehinkt. Een van de vele slachtoffers van polio, of misschien ook wel gewond geraakt tijdens Franco. Aan welke kant eigenlijk? Hij gebaart recht omhoog.”

japin

Arthur Japin (Haarlem, 26 juli 1956)

 

De Vlaamse schrijfster Anne Provoost werd geboren in Poperinge op 26 juli 1964. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Beminde ongelovigen

Nieuwe opvattingen winnen veld: evangelisch creationisme, islamfundamentalisme en religieus sektarisme. Op verschillende vlakken zien we een hang naar meer rigide modellen. Alles wijst erop dat ze eraan komen, de prefecten van onze geest, zij die geloven dat er zoiets bestaat als een buitenmateriële kracht met een voorbeschikking, een project voor u en voor mij, misschien zelfs een uitverkiezing. We zijn er niet klaar voor. Ik heb mensen over zichzelf horen zeggen dat ze gelovig waren omdat ze in buitenaards leven geloofden. Anderen heb ik hun ongeloof horen verdedigen met behulp van een raadselachtig onderscheid tussen ‘toeval’ en ‘blind toeval’.

Onze omgang met de thema’s van geloof en ongeloof is frivool en ontwijkend, onze argumentatie mist slagkracht en diepgang, vaagheid is troef. We verwarren tolerantie tegenover andersdenkenden met het kritisch onderbouwen van onze eigen opvatting. Een denkgebied dat blijft hangen in gemeenplaatsen maakt zich kwetsbaar, het zal in geen tijd worden veroverd door filosofieën die plausibeler concepten aandragen. Prat gaan op onze Verlichting zal niet mogelijk blijven als de groep die profiteert van die Verlichting deze niet meer weet te beargumenteren.

We staan aan de vooravond van hete tijden. Al wie jonger is dan veertig behoort tot een ‘het-kan-zo-niet-langer-generatie’. Ze groeiden op na de jaren zeventig en werden groot met waarschuwingen zonder parure: dat de voorraden uitgeput raakten, dat de wereldbevolking te snel groeide. Het begon met autoloze zondagen en eindigde met… tja, hoe eindigde het? „

 provoost

Anne Provoost (Poperinge, 26 juli 1964)

 

De Vlaamse schrijver Yves Petry werd op 26 juli 1967 geboren in Tongeren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: De cijfers spreken

„Amor omnia vincit, de liefde slaat alles en eist van haar volgelingen het uiterste. Zwijgen moeten zij over al het futiele dat geen liefde is, en Gods eigen muziek zullen zij zingen, ‘een muziek die door niemand is opgezet en door niemand kan worden afgezet, een muziek die al klonk nog voor enig leven op aarde gerucht begon te maken en die nog zal klinken lang nadat de laatste mens onder het sediment is verdwenen.’
Na op klaarlichte dag overvallen te zijn door de liefde besluit Rijker West zijn betrekking als assistent-bioloog op te geven en voortaan de weg van de ware minne te bewandelen.

De liefde slaat alles, maar alles slaat terug. De wereld heeft geen oren naar Gods eigen muziek. De wereld denkt nuchter, pragmatisch en toekomstgericht. Zij heeft haar eigen doelen. Liefde is een realiteit als een andere, net als tijdsbeheer en gezondheidszorg, en je kan er maar beter realistisch in blijven, zo spreekt de wereld.
Rijker West zal dit op vele manieren mogen ervaren, onder andere wanneer hij bij zijn arbeidsconsulente, mevrouw Box, op het matje wordt geroepen… „

petry

Yves Petry (Tongeren, 26 juli 1967)

 

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Point Counter Point

“People want to drown their realization of the difficulties of living properly in this grotesque contemporary world, they want to forget their own deplorable inefficiency as artists in life.
Some drown their sorrows in alcohol, but still more drwn them in books and artistic dilettantism;
some try to forget themselves in fornication, dancing, movies, listening-in, others in lectures and scientific hobbies.
The books and lectures are better sorrow-drowners than drink and fornication; they leave no headache, none of that despairing post coitum triste feeling.
Till quite recently, I must confess, I too took learning and philosophy and science –
all the activities that are magniloquently lumped under the title of “The Search for Truth” – very seriously. I regarded The Search for Truth as the highest of human tasks and the Searchers as the noblest of men.
But in the last year or so I have begun to see that this famous Search for Truth is just an amusement, a distraction like any other, a rather refined and elaborate substitute for genuine living; and that Truth-Searchers become just as silly, infantile, and corrupt in their way as the boozers, the pure aesthetes, the business men, the Good-Timers in theirs.
I also perceived that the pursuit of Truth is just a polite name for the intellectual’s favourite pastime of substituting simple and therefore false abstractions for the living complexities of reality.
But seeking Truth is much easier than learning the art of integral living (in which, of corse, Truth-Seeking will take its due and proportionate place along with the other amusements, like skittles and mountain climbing).”

 huxley

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)

 

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: The Smoke Jumper

„It was nigh on noon when the smoke jumpers came. They plummeted in pairs on each pass of the plane, their bodies jolting as the parachutes cracked open and filled and left them floating like medusas in an ocean of sky. Now and then the chutes masked the sun that flared harsh and white and unforgiving behind them, making shadows of their downward drift on the veil of smoke that shrouded the mountainside. They were a crew of six men and two women and every one of them landed safely in the jump spot, a narrow clearing not forty yards wide. They shed their parachutes and jumpsuits and stowed them, then unpacked their chainsaws and pulaskis and shovels from bags that were dropped separately and soon they were ready to start cutting a fire line.
The peak that watched over them while they worked was called Iron Mountain. Its western shoulder was thickly forested and had no ready access by road. The fire had been spotted by a ranger that morning and, fanned by a strengthening westerly, had already taken out more than a hundred acres. If it continued to head east or switched to the north there was little risk. But to the south and west there were ranches and cabins and if the wind shifted they would be in grave danger, which was why the call had come for the smoke jumpers.“

evans

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

 

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Ik

Als mijn tijd gekomen is
wil ik van niemand rouw
Ook niet van jou

Niks geen gesnik en gesnotter

Ik ben een eenling geworden
Uitgestoten uit de horde

Laat kogels mijn huid doorboren
Ik blijf tekeergaan en schoppen

Wonden en gif voer ik mee op mijn vlucht
Vlucht
Tot de schrijnende pijn zal verdwijnen

En ik zal er nog minder om geven

Ik wil nog duizend jaar leven
Vertaald door A. Teeuw

 

My Friend And I
For L.K. Bohang

We share the same path, late at night
with the fog, penetrating
and the rain, drenching our bodies.

Ships freeze in the harbor.

My blood curdles. My mind congeals.

Who is it that speaks?
My friend is but a skeleton
scourged of his strength.

He asks the time!

It is so late.
All meaning has sunk and drowned
and motion has no purpose.
Vertaald door John H. McGlynn

anwar

 Chairil Anwar (26 juli 1922 – 28 april 1949)

 

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Getting Married

„To put it briefly, a contract for better for worse is a contract that should not be tolerated. . . . Indissoluble marriage is an academic figment, advocated only by celibates and by comfortably married people who imagine that if other couples are uncomfortable it must be their own fault, just as rich people are apt to imagine that if other people are poor it serves them right.

Home life as we understand it is no more natural to us than a cage is natural to a cockatoo. Its grave danger to the nation lies in its narrow views, its unnaturally sustained and spitefully jealous concupiscences, it petty tyrannies, its false social pretenses, its endless grudges and squabbles . . . its unnatural packing into little brick boxes of little parcels of humanity of ill-assorted ages, with the old scolding or beating the young for behaving like young people, and the young hating and thwarting the old for behaving like old people, and all the other evils, mentionable and unmentionable, that arise from excessive segregation. It sets these evils up as benefits and blessings representing the highest attainable degree of honor and virtue, whilst any criticism of or revolt against them is savagely persecuted as the extremity of vice.

We must be reasonable in our domestic ideals. I do not believe that life at a public school is altogether good for a boy any more than barrack life is altogether good for a soldier. But neither is home life altogether good. Such good as it does, I should say, is due to its freedom from the very atmosphere it professes to supply. That atmosphere is usually described as an atmosphere of love; and this definition should be sufficient to put any sane person on guard against it. The people who talk and write as if the highest attainable state is that of a family stewing in love continuously from the cradle to the grave, can hardly have given five minutes serious consideration to so outrageous a proposition. . .„

shaw

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

 

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Lumière qui va toujours
devant, je te prendrai
par la main, ce sera soudain
plus simple, les choses
et les gens, les mots qui durcissaient
sous la langue, tout
sera transparent pour nous, lumière
qui n’as pas de lieu, voilà que tu t’arrêtes
et que mon mal
s’arrête aussi et que tu m’attends.

 

Donnez-moi ce matin, ces heures
encore du petit matin
quand tout commence, donnez-moi, je vous prie,
ce mouvement léger des branches,
un souffle, rien de plus,
et que je sois comme quelqu’un
qui se réveille dans le monde et qui ne sait
ni ce qui vient ni ce qui va
mourir, donnez-moi
juste un peu de cieI, ou ce caillou.

esteban

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

 

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

 

The Wind, One Brilliant Day

The wind, one brilliant day, called
to my soul with an odor of jasmine.

“In return for the odor of my jasmine,
I’d like all the odor of your roses.”

“I have no roses; all the flowers
in my garden are dead.”

“Well then, I’ll take the withered petals
and the yellow leaves and the waters of the fountain.”

the wind left. And I wept. And I said to myself:
“What have you done with the garden that was entrusted to you?”
Vertaald door Robert Bly

 

Songs of the High Country

Soria, in blue mountains,
on the fields of violet,
how often I’ve dreamed of you
on the plain of flowers,
where the Guadalquiviŕ runs
past golden orange-trees
to the sea.

machado

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)

 

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Le bonheur dans l’action

« Il semble inutile d’escalader les plus hautes montagnes, d’y risquer la mort et le gel, ou de descendre au fond des gouffres. Inutile sauf au bonheur. Ceux qui peuvent, grimpent ; ceux qui ne grimpent pas applaudissent. Et les riches ne sont à peu près heureux que s’ils se servent de leur fortune pour travailler davantage. Après avoir vaincu ses rivaux, le financier continue de risquer pour se dépasser lui-même. Il a plus d’affaires qu’il n’en peut administrer ? Il en crée de nouvelles. Pour un homme qui a gouverné et joué le grand jeu, la retraite est presque insupportable. Il ne peut se désintoxiquer de sa drogue favorite : l’action. Il lui reste la ressource d’écrire ses mémoires et de revivre ainsi ses rudes actions.

Une société qui permettrait un nouvel Âge d’Or et l’abondance sans travail montrerait qu’elle ne comprend rien à la nature humaine. Il n’y a de bonheur que celui que l’on fait soi-même. Le plaisir de l’écrivain, ce n’est pas le succès, c’est d’écrire. « J’ai parfois entrevu, disait Flaubert, un état supérieur à la vie, pour qui la gloire n’est rien, et le bonheur même inutile…» Inutile, oui, parce que déjà prodigué par l’action de créer. L’ouvrier esclave d’une machine qui lui impose un rythme et des actions monotones subit plus qu’il n’agit. C’est pourquoi il est mécontent. Il retrouvera le bonheur lorsque des robots seront chargés des travaux sans liberté et que l’ouvrier dirigera les robots. L’homme n’aura jamais fini de transformer le monde, de faire des plans, de les éprouver et de les refaire. «Au commencement était l’action».

maurois

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)

 

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Jennie meine Freundin (Vertaald door Lisa May)
“Bist du dir im Zweifel, über irgend etwas im Zweifel – wasch dich! Das ist die Grundregel”, sagte Jennie. (..)

“Hast du irgend etwas angestellt und jemand schilt dich – wasch dich schnell”, fuhr Jennie fort. “Verlierst du das Gleichgewicht und fällst von etwas herunter – wasch dich! Befindest du dich in einem heftigen Streit und möchtest die Feindseligkeiten gern unterbrechen, bis du dich ein wenig gesammelt hast, fang einfach an, dich zu waschen. Vergiß nicht: alle Katzen respektieren einander, wen sie Toilette machen. Das ist unsere erste Regel, was den gesellschaftlichen Anstand betrifft, und die mußt du auch befolgen.

In welcher Situation und welcher Schwierigkeit du dich auch befinden magst, du kannst nicht fehlgehen, wenn du dich wäscht. Kommst du in ein Zimmer, in dem ein Haufen Leute, die du nicht kennst und die dich verwirren, aufgeregt durcheinanderreden, setz dich einfach in ihre Mitte und putz dich ein bißchen. Dann werden sie sich bald beruhigen und dich ansehen. Erschreckt dich irgendein Geräusch, so

Bilder von Meine Freundin Jennie/ Gallico, Paul

Meine deutschen Ausgaben..daß du entsetzt aufspringst, und jemand, den du kennst, hat gesehen, daß du Angst hattest – fang sofort an, dich zu waschen.

Ruft dich jemand, und du hast keine Lust, hinzugehen, möchtest den Betreffenden aber auch nicht beleidigen – wasch dich.

Bist du gerade unterwegs und weißt plötzlich nicht mehr, wohin du eigentlich wolltest, setz dich ein Weilchen und mach dich erstmal frisch. Dann wird es dir schon wieder einfallen. Tut es dir an irgend einer Stelle weh, wasch sie. Bist du es müde, mit jemandem zu spielen, der so freundlich war, sich dafür die Zeit zu nehmen, und du möchtest gerne aufhören, ohne seine oder ihre Gefühle zu verletzen – wasch dich ruhig“.

gallico

 Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

 

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009.

Uit: Trauer im Zeichen doppelter Erschütterung


„Als ich im Januar 1962 als politischer Strafgefangener in einem Zwangsarbeitslager an der unteren Donau bei 32 Kältegraden die Hand des sterbenden 28-jährigen Arztes Dr. Mehedinţ in meiner Hand hielt, bis sie erkaltete, hatte ich eine dieser Formen kennen gelernt. Der Uniformierte, der dem Arzt mit dem Schlag eines Spatens den Schädel zertrümmert hatte, weil er mit dem vollbeladenen Schubkarren auf dem vereisten Brettersteg gestürzt und nicht schon in derselben Sekunde wieder aufgestanden war, hatte sich nach dem Hieb vor uns aufgebaut, sich eine Zigarette angezündet und zwischen zwei Zügen in die vom Blut roten Schneebrocken neben dem Gesicht mit den erloschenen Augen gespuckt, hinter sich zwei Bewaffnete der Eskorte unseres Arbeitstrupps, die auf mich gerichteten Maschinenpistolen in den Fäusten.

Wenn ich in den folgenden Minuten der Toten im ehemaligen riesigen Herrschaftsbereich kommunistischer Diktatoren gedenken soll – wie mein Auftrag für diese Feierstunde lautet –, kann ich es nur im Zeichen der Teilhabe an Bildern wie diesem tun. Die Zahl der Variationen solcher Bilder ist unbegrenzt, die Vielfalt schmerzhaften Rückblicks ebenfalls, und die Auffassung vom Tod als einem zum Ganzen unseres Daseins gehörenden natürlichen Teil verliert für mich jenen Akzent an Verbindlichkeit, die ihm nach meinem Dafürhalten in unserer redseligen Welt allzu schnell zugesprochen wird.“

bergel

Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)

Aldous Huxley, Arthur Japin, Anne Provoost, Yves Petry, Nicholas Evans, George Bernard Shaw, Claude Esteban, Anré Maurois, Paul Gallico, Antonio Machado, Hans Bergel, Chairil Anwar

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

Uit: Aldous Huxley (Biografie door  Nicholas Murray)

 

„’Born into the rain,’ Aldous Huxley told the New York Herald Tribune in 1952, ‘I have always felt a powerful craving for light.’ Huxley had in mind his lifelong struggle with defective eyesight, which sent him first to the Mediterranean and then to Southern California. But the wider metaphor is irresistible. His life was a constant search for light, for understanding, of himself and his fellow men and women in the twentieth century. This intellectual ambition — not unknown but rare in English novelists — sent him far beyond the confines of prose fiction into history, philosophy, science, politics, mysticism, psychic exploration. He offered as his personal motto the legend hung around the neck of a ragged scarecrow of a man in a painting by Goya: aun aprendo. I am still learning. Grandson of the great Victorian scientist Thomas Henry Huxley — ‘Darwin’s bulldog’ — he had a lifelong passion for truth, artistic and scientific. His field of interest, declared Isaiah Berlin after his death, was nothing less than ’the condition of men in the twentieth century’.

Like an eighteenth century philosophe, a modern Voltaire — though in truth he found that historical epoch lacking in depth and resonance — he took the whole world as his province, and like those urbane thinkers he did it with consummate clarity and grace, was frequently iconoclastic, and struck many of his contemporaries in the early decades of the twentieth century as a liberator and a herald of the modern age of secular enlightenment and scientific progress. He was also an often disturbingly accurate prophet who became steadily more disillusioned with the uses to which science was being put in his time.

 

Huxley_Bell

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)
Portret door Vanessa Bell

 

De Nederlandse schrijver Arthur Japin werd geboren in Haarlem op 26 juli 1956. Zie ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Uit: Een schitterend gebrek

 

“Amsterdam 1758

Die avond, waarop alles in een nieuw licht kwam te staan, zou ik zoals alle donderdagen eigenlijk dineren met mijnheer Jamieson, een groothandelaar in huiden en tabak, en misschien daarna samen wat gaan dansen. Alleen omdat zijn jicht hem overvallen had en de goede man moest afzeggen, besloot ik mijn loge in de opera op te zoeken.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd sober geleefd. Vanaf het moment dat het onheil toesloeg en ik door het leven werd voortgejaagd was ik spaarzaam. Ik moest wel, omdat ik lange tijd niet wist wat de volgende dag mij zou brengen. Of ik te eten zou hebben. Of er voor mij zou worden gezorgd. Of ik aangevallen zou worden en verder opgejaagd. Ook toen ik dan uiteindelijk in Amsterdam een zekere positie had verworven heb ik mij nooit meer aangemeten dan de uitdossing die de kringen waarin ik verkeerde van mij verwachtten en natuurlijk zaken die ik nodig had voor de uitoefening van mijn vak. Buitenissigheden heb ik mij nooit veroorloofd. Ik heb er ook niet naar getaald. Dit stond ik mijzelf de laatste jaren echter wel toe: een vaste logeplaats in de Franse schouwburg aan de Overtoom, die ik bezocht zodra ik mij daarvoor vrij kon maken.
Daarheen was ik die avond, half oktober, dus op weg. Ik had zoals ik gewend was een bootsman met een kleine, maar propere sloep gehuurd. Het was kil. De kou op de grachten is in Amsterdam anders dan in Venetië. Hij begint maanden vroeger, dringt het lichaam sneller en scherper binnen en nestelt zich eerder in de botten dan in de longen. Toch ga ik liever met de boot dan met een rijtuig. De mensen op de kade slaan geen acht op wie voorbijvaart. Zij gaan op in hun gesprekken.”

 

arthur_japin

Arthur Japin (Haarlem, 26 juli 1956)

 

De Vlaamse schrijfster Anne Provoost werd geboren in Poperinge op 26 juli 1964. Provoost groeide op in Woesten, in de Belgische Westhoek. Ze begon met schrijven toen ze vier was. Omdat ze toen technisch nog niet kon schrijven, dicteerde ze verhalen aan haar moeder. Later schreef ze boeken die ze zelf illustreerde. Toen ze literatuur ging studeren aan de universiteit in Kortrijk en Leuven, nam ze zich voor om niet meer te schrijven. Toen ze tijdens haar laatste jaar Germaanse Talen ziek in bed lag, schreef ze een verhaal. Tot haar grote verbazing won ze daarmee een wedstrijd. Anne Provoost schrijft gelaagde actuele en historische romans. Bekende titels van haar hand zijn: De roos en het zwijn, De arkvaarders, In de zon kijken en Beminde ongelovigen. Haar boeken kregen talrijke prijzen en werden herhaaldelijk vertaald. Haar roman Vallen werd in 2001 verfilmd door Hans Herbots.

 

Uit: De roos en het zwijn

 

“Ik was aan het melken toen ik de hoeven van een vijftiental paarden op het pad hoorde. Het was schemerdonker, en wat opviel waren de walmende fakkels van
ricinushout die de ruiters droegen, waardoor hun gezicht er grimmig en hun wapenuitrusting er vervaarlijk uitzagen.
Ter hoogte van het huis van Orlinde hielden ze stil. Ze bleven een ogenblik staan beraadslagen en wezen naar het raampje van waaruit Orlinde ongetwijfeld stond te kijken. Op een teken van de eerste ruiter gaven ze hun paard de sporen en kwamen in galop in mijn richting. Het schrille geschreeuw en het licht van de fakkels deden de koe schrikachtig trappelen en met haar poten slaan, en in een snelle reflex schoof ik de halfvolle emmer melk achteruit. Ik liep naar het pad om te zien wat er gebeurde.
Ze waren opvallend zwaar bewapend. De eerste die mijn aandacht trok herkende ik ogenblikkelijk aan zijn ronde, bijna aantrekkelijke gezicht waarop een vriendelijkheid lag die in tegenspraak was met de manier waarop hij op zijn paard zat, schreeuwde en er nors probeerde uit te zien. Het was de man die me ooit onder bedreiging met een scherp mes het bos in gesleurd had en gezegd had dat hij gekomen was om heel diep in me te gaan. Over zijn linkeroog droeg hij een donkere lap. Door wat er toen gebeurd was, had ik het gevoel dat ik elk onderdeel van zijn lichaam en elk aspect van zijn karakter kende. Hij was de jongste en de kleinste van het gezelschap, maar duidelijk de gevaarlijkste. Hij was gekwetst, niet alleen in zijn mooie meisjesgezicht, maar ook in zijn ziel, en dat maakte hem fanatiek en vernielzuchtig”.

 

anne_provoost

Anne Provoost (Poperinge, 26 juli 1964)

 

De Vlaamse schrijver Yves Petry werd op 26 juli 1967 geboren in Tongeren. Hij studeerde wiskunde en wijsbegeerte in Leuven, publiceerde verhalen in DW&B en in NWT en hij debuteerde in 1999 bij De Bezige Bij met de roman Het jaar van de man. Vervolgens verschenen van zijn hand Gods eigen muziek (2001), De laatste woorden van Leo Wekeman (2003) en De achterblijver (2006). Petry werd voor zijn oeuvre onderscheiden met de BNG Nieuwe Literatuurprijs 2006.

 

Uit: Alle mensen worden broeders

Het litteken op mijn kin is niet het gevolg van een of ander gebeuren met kosmische inslag, maar dat zal er me niet van weerhouden om, in afwachting van de Grote Finale, eens te vertellen hoe ik het heb opgelopen. Het gebeurde op de avond dat ik definitief besloot van mijn vrouw af te gaan. Dat voornemen had nu al maandenlang als een dolmakend insect om mijn hoofd heen gezoemd op zoek naar een gaatje om in mijn schedel te kruipen en er zich te ontpoppen tot kloek besluit. En ik had er lange tijd ogen en oren, neus en mond voor gesloten gehouden, maar tenslotte had het zich op eigen kracht een gangetje geboord en die avond was het in m’n lobben gerijpt tot het zeer dringende en dwingende ‘weg van die vrouw’. Ik had aanvankelijk niet eens overdreven veel gedronken, maar toen de fles wijn, waardoor ik me had laten aanvuren, helemaal leeg was, schrok ik toch enigszins van de doortastende persoon die ik plots was geworden, en liep ik, zonder mijn vrouw iets te vertellen, weg uit m’n kubus, de stad in, om me in diverse drankgelegenheden nader te beraden over de gevolgen van mijn beslissing.
Het was een ijskoude novemberavond, het vroor vingers en tenen, en ik hield er stevig de pas in terwijl ik me naar het eerste café spoedde. Ik verkeerde niet bepaald in de stemming om in de takken te gaan zitten en een vrolijk lied te fluiten. Onderweg hield ik plots halt, getroffen door de geur van verse kalk. Ik bevond me voor een huis in aanbouw dat langs zijn zwarte venster- en deurloze openingen het aroma van nieuwheid verspreidde.“

 

yves_petri

Yves Petry (Tongeren, 26 juli 1967)

 

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Unit: The Divide

 

They rose before dawn and stepped out beneath a moonless sky aswarm with stars. Their breath made clouds of the chill air and their boots crunched on the congealed gravel of the motel parking lot. The old station wagon was the only car there, its roof and hood veneered with a dim refracting frost. The boy fixed their skis to the roof while his father stowed their packs then walked around to remove the newspaper pinned by the wipers to the windshield. It was stiff with ice and crackled in his hands as he balled it. Before they climbed into the car they lingered a moment, just stood there listening to the silence and gazing west at the mountains silhouetted by stars.
The little town had yet to wake and they drove quietly north along Main Street, past the courthouse and the gas station and the old movie theater, through pale pools of light cast by the street lamps, the car’s reflection gliding the darkened windows of the stores. And the sole witness to their leaving was a grizzled dog who stood watch at the edge of town, its head lowered, its eyes ghost-green in the headlights.
It was the last day of March and a vestige of plowed snow lay gray along the highway’s edge. Heading west across the plains the previous afternoon, there had been a first whisper of green among the bleached grass. Before sunset they had strolled out from the motel along a dirt road and heard a meadowlark whistling as if winter had gone for good.
But beyond the rolling ranch land, the Rocky Mountain Front, a wall of ancient limestone a hundred miles long, was still encrusted with white and the boy’s father said they would surely still find good spring snow.”

 

nicholas-evans

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

 

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Uit: You Never Can Tell

Act I

In a dentist’s operating room on a fine August morning in 1896.  Not the usual tiny London den, but the best sitting room of a furnished lodging in a terrace on the sea front at a fashionable watering place.

The operating chair, with a gas pump and cylinder beside it, is half way between the centre of the room and one of the corners.  If you look into the room through the window which lights it, you will see the fireplace in the middle of the wall opposite you, with the door beside it to your left; an M.R.C.S. diploma in a frame hung on the chimneypiece; an easy chair covered in black leather on the hearth; a neat stool and bench, with vice, tools, and a mortar and pestle in the corner to the right.

Near this bench stands a slender machine like a whip provided with a stand, a pedal, and an exaggerated winch. Recognising this as a dental drill, you shudder and look away to your left, where you can see another window, underneath which stands a writing table, with a blotter and a diary on it, and a chair. Next the writing table, towards the door, is a leather covered sofa. The opposite wall, close on your right, is occupied mostly by a bookcase. The operating chair is under your nose, facing you, with the cabinet of instruments handy to it on your left.

You observe that the professional furniture and apparatus are new, and that the wall paper, designed, with the taste of an undertaker, in festoons and urns, the carpet with its symmetrical plans of rich, cabbagy nosegays, the glass gasalier with lustres; the ornamental gilt rimmed blue candlesticks on the ends of the mantelshelf, also glass-draped with lustres, and the ormolu clock under a glass-cover in the middle between them, its uselessness emphasized by a cheap American clock disrespectfully placed beside it and now indicating 12 o’clock noon, all combine with the black marble which gives the fireplace the air of a miniature family vault, to suggest early Victorian commercial respectability, belief in money, Bible fetichism, fear of hell always at war with fear of poverty, instinctive horror of the passionate character of art, love and Roman Catholic religion, and all the first fruits of plutocracy in the early generations of the industrial revolution.”

 

Shaw

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

 

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Uit: La mort à distance

 

“Nous allions lui rendre visite à l’improviste, un matin, un soir, juste pour nous assurer qu’il était bien là. Sans même nous concerter, nous obéissions à un rituel immuable. Nous le reconnaissions de loin, dominant de toute sa masse l’entrelacs tortueux des pins, et nous marchions vers lui, soudain silencieux, délivrés du bruit du monde. La jeune femme s’approchait la première, elle souriait un peu, s’assurait que personne ne risquait de la surprendre, puis très vite, elle étreignait l’arbre de tout son corps, les bras ouverts en serrant le tronc énorme, la tête contre l’écorce, les yeux clos. Je faisais mine de m’impatienter, je me moquais dou­cement de cette étrange façon de saluer notre ami, de le séduire, mais quand elle se retournait, je lisais dans son regard le bon­heur qu’elle venait de vivre. Elle avait entendu, me disait-elle, battre le coeur de l’arbre, elle avait senti sous ses doigts la sève lente qui montait, qui lui communiquait de sa force.

La jeune femme rayonnait, elle voulait que je suive son exemple, et moi, si pudibond, je m’enhardissais, et j’effleurais d’une main furtive cette monstrueuse patte posée là pour toujours sur la pelouse.

C’était un soir, c’était un matin, et depuis tant d’années. Pour­quoi a-t-il fallu qu’une tempête s’interpose entre l’arbre et nous, que la foudre le blesse, que se réveillent les mauvais démons? Nous n’avons pas cédé, l’arbre est intact dans notre mémoire. C’est à nous, maintenant, qu’il appartient de veiller sur lui, de l’enraciner dans ce temps que nous inventons ensemble. »

 

Claude_Esteban

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

 

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Uit: Gide (Vertaald door Carl Morse)

 

The core of the book was a recit by Menalque, one not far different from a recit Gide might have given after his African rebirth….
This recit contains the essence of the “tidings” of Les Nourritures. First a negative doctrine: flee families, rules, stability. Gide himself suffered so much from “snug homes” that he harped on its dangers all his life.
Then a positive doctrine: one must seek adventure, excess, fervor; one should loathe the lukewarm, security, all tempered feelings. “Not affection, Nathanael: love …” Meaning not a shallow feeling based on nothing perhaps but tastes in common, but a feeling into which one throws oneself wholly and forgets oneself. Love is dangerous, but that is yet another reason for loving, even if it means risking one’s happiness, especially if it means losing one’s happiness. For happiness makes man less. “Descend to the bottom of the pit if you want to see the stars.” Gide insists on this idea that there is no salvation in contented satisfaction with oneself, an idea he shares with both a number of great Christians and with Blake: “Unhappiness exaults, happiness slackens.” Gide ends a letter to an amie with this curious formula: “Adieu, dear friend, may God ration your happiness!”

 

Maurois

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)

 

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008.

 

Uit: The Snow Goose

 

The bird fluttered. With his good hand Rhayader spread on of its immense white pinions. The end was beautifully tipped with black.
Rhayader looked and marvelled, and said: ‘Child: where did you find it?’
‘In t’ marsh, sir, where fowlers had been. What — what is it, sir?’
‘It’s a snow goose from Canada. But how in all heaven came it here?’
The name seemed to mean nothing to the little girl. Her deep violet eyes, shining out of the dirt on her thin face, were fixed with concern on the injured bird.
She said: ‘Can ‘ee heal it, sir?’
‘Yes, yes,’ said Rhayader. ‘We will try. Come, you shall help me.’
There were scissors and bandages and splints on a shelf, and he was marvelously deft, even with the rooked claw that managed to hold things.
He said: ‘Ah, she has been shot, poor thing. Her leg is broken, and the wing tip! but not badly. See, we will clip her primaries, so that we can bandage it, but in the spring the feathers will grow and she will be able to fly again. We’ll bandage it close to her body, so that she cannot move it until it has set, and then make a splint for the poor leg.’
Her fears forgotten, the child watched, fascinated, as he worked, and all the more so because while he fixed a fine splint to the shattered leg he told her the most wonderful story.

 

Gallico

Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

 

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

 

Fields of Soria 

 

Hills of silver plate,

grey heights, dark red rocks

through which the Duero bends

its crossbow arc

round Soria, shadowed oaks,

stone dry-lands, naked mountains,

white roads and river poplars,

twilights of Soria, warlike and mystical,

today I feel, for you,

in my hearts depths, sadness,

sadness of love! Fields of Soria,

where it seems the stones have dreams,

you go with me! Hills of silver plate,

grey heights, dark red rocks.

 

antonio_machado

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)

 

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

Uit: Wenn die Adler kommen

 

Wenn der Passwind von Fundata herab ins Hochland gegen Rosenau hin um Türme und Mauern strich, sei die Stunde der Geistergeschichten oben auf dem Schloss gekommen, erzählte sich das Volk – im übrigen sei hier festgehalten, dass der Ire Bram Stoker zwar behauptet, sein Romanheld Jonathan Harker habe sich durch das nordsiebenbürgische Hochland geradewegs ostwärts über die Stadt Bistritz dem Schloss des Grafen Dracula im Bargau-Pass genähert. Doch das ist freie Erfindung des Dubliners. Denn der einzige Mächtige dieser Landstriche, dessen Namen je mit dem Teufel – mit “dracul” wie dieser im Rumänischen heißt – in Verbindung zu bringen ist, war Vlald der Pfähler. Von 1456 bis 1462 Herrscher der Walachei in der Donautiefebene, hielt er sich nachweislich niemals in den Ostkarpaten auf. Hingegen tat er es in den Südkarpaten, eben auf Schloss Törzburg, wo er mit seinem Gefolge inmitten bei lebendigem Leibe auf Pfähle gespießten schwangerer Frauen und Kinder zechte und so zu einer der fragwürdigsten Kultfiguren des westeuropäischen Literaturpublikums wurde. Bram Stoker gehört damit zu jenen Landfremden, die bis in unsere Tage herauf mit schludrigen Nachforschungen Durcheinander in das Bild bringen, das die Welt draußen von diesem Siebenbürgen hat. Hätte sich sonst denn die geschiedene Helena an den Sommerabenden auf dem nahe am Königstein gelegenen Schloss so köstlich amüsiert?

 

Bergel

Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)

 

 

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

.

 

The Seized and the Severed

 

the darkness and passing wind overtake me

and the room where the one I long for shivers

with night’s penetration; trees stand like dead memorials

 

but in Karet, yes, Karet Cemetery – my future locale – there, the wind howls, too

 

I put my room in order, and myself as well, in the chance that you might come

and I may once again unleash a new story for you;

but now it’s only my hands that move, emptily

 

my body is still and alone, as frozen stories and events pass by

 

chairil

Chairil Anwar (26 juli 1922 – 28 april 1949)

Aldous Huxley, Arthur Japin, George Bernard Shaw, Paul Gallico, André Maurois, Claude Esteban, Antonio Machado, Nicholas Evans, Chairil Anwar, Hans Bergel

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007.

Uit: The Doors of Perception and Heaven and Hell

„It was in 1886 that the German pharmacologist, Louis Lewin, published the first systematic study of the cactus, to which his own name was subsequently given. Anhalonium Lewinii was new to science. To primitive religion and the Indians of Mexico and the American Southwest it was a friend of immemorially long standing. Indeed, it was much more than a friend. In the words of one of the early Spanish visitors to the New World, “they eat a root which they call peyote, and which they venerate as though it were a deity.”

Why they should have venerated it as a deity became apparent when such eminent psychologists as Jaensch, Havelock Ellis and Weir Mitchell began their experiments with mescalin, the active principle of peyote. True, they stopped short at a point well this side of idolatry; but all concurred in assigning to mescalin a position among drugs of unique distinction. Administered in suitable doses, it changes the quality of consciousness more profoundly and yet is less toxic than any other substance in the pharmacologist’s repertory.

Mescalin research has been going on sporadically ever since the days of Lewin and Havelock Ellis. Chemists have not merely isolated the alkaloid; they have learned how to synthesize it, so that the supply no longer depends on the sparse and intermittent crop of a desert cactus. Alienists have dosed themselves with mescalin in the hope thereby of coming to a better, a first-hand, understanding of their patients’ mental processes.“

AldousHuxley

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)

 

De Nederlandse schrijver Arthur Japin werd geboren in Haarlem op 26 juli 1956. Japin wilde in zijn kindertijd zo nu en dan iemand anders zijn. Zijn vader (Bert Japin) was onder andere toneelrecensent. De liefde voor het toneel zat er al vroeg in. Zijn vader pleegde zelfmoord toen Japin twaalf jaar was. Het scheppen van een fantasiewereld, de vlucht uit de realiteit, was een middel om te overleven. Japin vertrok na het gymnasium naar Londen, om een opleiding te volgen aan een toneelschool, The School of Dramatic Arts. Terug in Amsterdam studeerde hij twee jaar Nederlandse Taal en Letterkunde en stapte vervolgens over naar de Kleinkunstacademie. In 1982 studeerde hij hier af. Hij speelde rollen voor radio, film en televisie (bijv. enkele bijrollen in de film ‘Flodder’ en de TV-serie ‘Onderweg naar morgen’) en op het toneel bij onder andere Toneelgroep Centrum en de Theaterunie.  In 1987 stopte Japin met acteren en begon te schrijven. In 1996 debuteerde hij met Magonische Verhalen. In 1997 volgde De zwarte met het witte hart. In de tussenliggende periode schreef Japin scenario’s, hoorspelen en toneelstukken, waarmee hij diverse literaire prijzen won. In 2000 werden enkele Magonische Verhalen verfilmd. In maart 2002 verscheen De droom van de leeuw, een grote roman over liefde en verbeelding. In 2003 werd Een schitterend gebrek gepubliceerd, dat het jaar daarop de Libris literatuurprijs ontving.

 

Uit: De overgave

 

“Die ene dag. Mensen vragen altijd alleen maar naar die ene dag. Alsof ik er geen andere heb geleefd. Of ik me die nog herinner, durven ze soms te vragen. Jazeker, ik herinner mij die dag. Ik herinner hem mij zoals andere mensen van mijn leeftijd zich een heel leven herinneren. Geen wonder, ik bén die vierentwintig uur. Alles wat ik nu nog denk en droom en doe, werd daarbinnen bepaald.
Wat ik voor die ochtend ben geweest, verloor iedere waarde; wat er na die nacht nog van mij over was, kon nergens anders nog belang aan hechten. Ik heb altijd gezegd dat met die dag alles begonnen is en alles ophield.
En nu, op de valreep, dient zich een vervolg aan.
Had ik gezegd dat ik die kerel niet wil zien, dat ik het verdom oude wonden open te rijten en hem dus niet zal ontvangen, dan was alles gebleven zoals het was. Zoals ik het ken. Zoals ik het begrijp. Maar hij is er al. De oude miss Croney kwam het me vertellen, helemaal over haar toeren. Gisteravond is hij in de stad gearriveerd, net na zonsondergang, en hij heeft vannacht boven The Whistle gelogeerd met twee van zijn vrouwen. Hij draagt een driedelig zwart pak, een gouden horlogeketting en een dasspeld in de vorm van de ster van Texas. Mijnheer wel. Elegant steunt hij op een slanke wandelstok, maar van onder zijn bolhoed hangt zijn haar in lange zwarte vlechten.
‘Die mond van hem,’ Croney gruwde ervan, ‘zo verbeten, de hoeken tot aan de kaken neergetrokken, zoiets grimmigs heb je nooit gezien.’
‘Dacht je?’ bromde ik.
‘En zijn ogen dan, die blik, o God, die vernietigende blik!’ Ze sloeg haar handen voor haar gezicht, maar ik geloof
niet dat ze zich realiseerde wat ze zei.
Als je haar moet geloven heeft de stad er de hele nacht van gegonsd en heeft niemand een oog dichtgedaan. Vanochtend vroeg heeft zich in de hoofdstraat een groepje verzameld dat met het uur uitdijt, wachtend tot de vreemdeling zich laat zien.“

 

Japin

Arthur Japin (Haarlem, 26 juli 1956)

 

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006 en ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

Uit: An Unsocial Socialist

 

In the dusk of an October evening, a sensible looking woman of forty came out through an oaken door to a broad landing on the first floor of an old English country-house. A braid of her hair had fallen forward as if she had been stooping over book or pen; and she stood for a moment to smooth it, and to gaze contemplatively—not in the least sentimentally—through the tall, narrow window. The sun was setting, but its glories were at the other side of the house; for this window looked eastward, where the landscape of sheepwalks and pasture land was sobering at the approach of darkness.

The lady, like one to whom silence and quiet were luxuries, lingered on the landing for some time. Then she turned towards another door, on which was inscribed, in white letters, Class Room No. 6. Arrested by a whispering above, she paused in the doorway, and looked up the stairs along a broad smooth handrail that swept round in an unbroken curve at each landing, forming an inclined plane from the top to the bottom of the house.

A young voice, apparently mimicking someone, now came from above, saying,

“We will take the Etudes de la Velocite next, if you please, ladies.”

Immediately a girl in a holland dress shot down through space; whirled round the curve with a fearless centrifugal toss of her ankle; and vanished into the darkness beneath. She was followed by a stately girl in green, intently holding her breath as she flew; and also by a large young woman in black, with her lower lip grasped between her teeth, and her fine brown eyes protruding with excitement. Her passage created a miniature tempest which disarranged anew the hair of the lady on the landing, who waited in breathless alarm until two light shocks and a thump announced that the aerial voyagers had landed safely in the hall.

“Oh law!” exclaimed the voice that had spoken before. “Here’s Susan.”

“It’s a mercy your neck ain’t broken,” replied some palpitating female. “I’ll tell of you this time, Miss Wylie; indeed I will. And you, too, Miss Carpenter: I wonder at you not to have more sense at your age and with your size! Miss Wilson can’t help hearing when you come down with a thump like that. You shake the whole house.”

Oh bother!” said Miss Wylie. “The Lady Abbess takes good care to shut out all the noise we make. Let us—”

“Girls,” said the lady above, calling down quietly, but with ominous distinctness.

Silence and utter confusion ensued. Then came a reply, in a tone of honeyed sweetness, from Miss Wylie:

“Did you call us, DEAR Miss Wilson?”

“Yes. Come up here, if you please, all three.”

 

GeorgeBernardShaw

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

 

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

Uit: Ein Miau sagt mehr als tausend Worte (The Silent Miaow, 1964)

„Ich kann nicht oft genug sagen, wie wirkungsvoll das stumme Miau Widerstand bricht, vorausgesetzt. du nutzt es nicht ab und sparst es für den rechten Augenblick auf.
Die Technik ist lächerlich einfach. Du schaust dem Opfer an, öffnest den Mund wie zu einem volltönenden Miau — wie du es machen würdest, wenn du aus dem Zimmer gehen willst oder Hunger hast oder dich ärgerst. aber in diesem Fall lässt du keinen Ton entwischen.
Die Wirkung ist einfach erstaunlich. Der Mann oder die Frau sind bis ins innerste Mark erschüttert, und sie geben dir praktisch alles, was du willst. Deshalb sage ich, tu es nicht oft, denn sonst werden sie abgestumpft. und du hast eine wirksame Waffe verspielt.
Selbst ich, die den Menschen ein Leben lang studiert hat, finde keine Erklärung dafür, warum das stumme Miau diese magische Wirkung hat, ja, ich weiß nicht einmal, was genau die Menschen dabei empfinden. Vielleicht bieten wir ihnen ein so sprechendes Bild der Hilflosigkeit, dass ihm das Gott-Syndrom nicht widerstehen kann. Wir haben schon das Glück, dass gewisse Teile unserer gesprochenen Sprache, vor allem das Miau, dem Schreien ihrer eigenen Kinder gleicht, den Lauten, mit denen ihre Jungen ihr Verlangen nach Nahrung, Liebe, Wärme oder sonstigem Fehlendem kundtun. Die Menschen reagieren vollautomatisch und sofort auf Babygeschrei, und deshalb kann ein richtig platziertes, jämmerliches Miau sie ebenso dazu bringen, irgend etwas für uns zu tun.
Offenbar verständigen sich die Menschen untereinander vor allem mit der Stimme; das klappert und plappert unaufhörlich von morgens bis abends, und, so unglaublich es klingt, manche reden sogar im Schlaf weiter.
So glauben sie stets, die Töne, die wir machen, bedeuteten dasselbe wie bei ihnen, und unsere Sprache gleiche der ihren, was natürlich gar nicht falscher sein könnte. Zurück zum stummen Miau. Für sie scheint es eine Last an Unglück und Not wiederzugeben, die so groß ist, dass wir ihr nicht einmal Stimme verleihen können. Es ist ein Unschrei der Verzweiflung und Sehnsucht, der schneller und direkter ins menschliche Herz trifft als das jammervollste Miau, dessen wir fähig sind, und ich glaube, die Menschen stellen es auf die gleiche Stufe wie ihren eigenen Gesichtsausdruck von Liebe, Verzweiflung, Not oder Bitte, mit dem sie gewöhnlich ihr wichtigeren Reden begleiten.
Was mich angeht, ich beschränke den Gebrauch des stummen Miau auf das Betteln am Tisch, wie ich schon angedeutet habe, aber man kann es auch bei anderen Gelegenheiten wirkungsvoll einsetzen, wenn man etwas möchte, das sie einem offenbar nicht zu geben geneigt sind.“

Gallico

Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

 

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

Uit: Climats

 

« …Aprés le départ d’Odile ma vie fut très malheureuse. La maisonme semblait si triste que j’avais peine à y rester…J’étais agité par de vagues remords, pourtant je n’avais rien de précis à me reprocher. J’avais épousé Odile que j’aimais, alors que ma famille eût souhaité pour moi des mariages plus brillants; je lui avais été fidèle jusqu’à la soirée avec Misa, et ma brève trahison avait été causé par la sienne….Je commençais à entrevoir une vérité pour moi très nouvelle sur les rapports qui doivent exister entre les hommes et les femmes. Je voyais celles-ci, êtres instables, toujours à la recherche d’une forte direction qui fixerait leurs pensées et leurs désirs errants; peut-être ce besoin créait-il pour l’homme le devoir d’être cette infaillible boussole, ce point fixe. Un grand amour ne suffit pas à détacher l’être qu’on aime si l’on nesait en même temps remplir toute la vie de l’autre d’une richesse sans cesse renouvelée…Les femmes s’attachent naturellement aux hommes dont la vie est un mouvement qui les entraînent dans ce mouvement, qui leur donnent une tâche, qui exigent beaucoup d’elles….Au lieu de comprendre ses gouts, je les avais condamnés; j’avais voulu lui imposer les miens…
Notre destinée est déterminée par un geste,par un mot : au début le plus petit effort suffirait pour l’arr^ter, puis un mécanisme géant est mis en mouvement. Maintenant je sentais que les actes les plus héroïques n’auraient pus faire renaïtre chez Odile l’amour qu’elle avait eu jadis pour moi… »

 

Andr_Maurois_by_Philip_Alexius_de_

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)
Portret door Philip Alexius de László

 

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

Uit: Au plus près de la voix

 

« Que restait-il, au lendemain d’une guerre, de ses désastres, de ses désillusions, sur quoi bâtir ? Quelle assurance donner à une parole qui se refuserait à la fois au soliloque subliminal des uns et à l’engagement restrictif des autres ? Tout le langage, est-on tenté de répondre, tous les mots qui attendent d’être mis ensemble, mais désassujettis des finalités secondes, des motivations subreptices dont ils s’étaient aggravés. Était-ce derechef un leurre, le rêve récurrent d’une virginité des vocables, d’un sens plus pur, ainsi que l’avait exprimé une fois pour toutes Mallarmé, dans l’acception quasi alchimique du terme ? Les mots de la tribu, assurément, mais redevenus tangibles dans la bouche, rendus à leur matérialité savoureuse, à leur substance, à leurs sucs. Les concepts, les notions claires, n’avaient nourri que nos pensées ; nous avions faim de choses plus charnelles, et que les mots aient un goût d’arbre, de terre remuée, que le vent les traverse, la pluie, l’orage. C’était, on le devine, enfreindre les conventions tacites, bafouer la sourcilleuse législation des linguistes et le savoir de ceux qui allaient bientôt, avec quelque superbe, se nommer sémioticiens.

Car les mots – on n’avait pas manqué, depuis un siècle, d’en avertir les « locuteurs », et au premier chef les écrivains – les mots, tels qu’ils se proposent au commerce verbal, ne sont rien que l’assemblage insécable d’un signifiant et d’un signifié, en vérité, des sortes de vecteurs mentaux qui n’entretiennent de relations qu’avec d’autres signes, et qui, à eux tous, enserrés dans ce réseau de l’intellect, nous permettent de communiquer, et donc de nous entendre les uns avec les autres. Nous savions tout cela – et que ce morceau de réalité que tel mot convoque, feuille, caillou, soleil, occupe la position toute subalterne de référent. N’importe. Il fallait à ces poètes des temps nouveaux pécher contre la grammaire et la norme par une forme très ancienne de cratylisme, c’est-à-dire entremêler l’immédiat et l’intelligible, restituer aux vocables les plus élimés par l’usage du quotidien ce que j’appellerai avec les phénoménologues leur corporalité primitive, et donc leur place au coeur de la complétude et de la massivité du monde. »

 

Esteban

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

 

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

Last night, as I was sleeping,

Last night, as I was sleeping,
I dreamt — marvelous error!—
that a spring was breaking
out in my heart.
I said: Along which secret aqueduct,
Oh water, are you coming to me,
water of a new life
that I have never drunk?

Last night, as I was sleeping,
I dreamt — marvelous error!—
that I had a beehive
here inside my heart.
And the golden bees
were making white combs
and sweet honey
from my old failures.

Last night, as I was sleeping,
I dreamt — marvelous error!—
that a fiery sun was giving
light inside my heart.
It was fiery because I felt
warmth as from a hearth,
and sun because it gave light
and brought tears to my eyes.

Last night, as I slept,
I dreamt — marvelous error!—
that it was God I had
here inside my heart.

 

Siesta
In Memory of Abel Martin

While the fish of fire traces its curve,
near the cypress beneath the supreme blue,
and the blind child flies in the white stone,
and in the elm the ivory couplet
of the green cicada beats and returns,
let’s honor the Lord
— the black stamp of his good hand —
who has dictated the silence in the clamor.

To the god of the distance and the absence,
of the anchor in the sea, the open sea…
He frees us from the world — omnipresence —
opening for us a path to walk on.

With the hidden cup well-filled,
with this ever-filling heart,
let’s honor the Lord who has made the Void
and has sculpted in faith our reason

antonio-machado

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)

 

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

Uit: The Horse Whisperer

 

“There was death at its beginning as there would be death again at its end. Though whether it was some fleeting shadow of this that passed across the girl’s dreams and woke her on that least likely of mornings she would never know. All she knew, when she opened her eyes, was that the world was somehow altered.

The red glow of her alarm showed it was yet a halfhour till the time she had set it to wake her and she lay quite still, not lifting her head, trying to configure the change. It was dark but not as dark as it should be. Across the bedroom, she could clearly make out the dull glint of her riding trophies on cluttered shelves and above them the looming faces of rock stars she had once thought she should care about. She listened. The silence that filled the house was different too, expectant, like the pause between the intake of breath and the uttering of words. Soon there would be the muted roar of the furnace coming alive in the basement and the old farmhouse floorboards would start their ritual creaking complaint. She slipped out from the bedclothes and went to the window.”

evans3

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 juli 2007.

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan.


De Duitse schrijver en journalis
t Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië.

Paul Gallico, Aldous Huxley, André Maurois, Claude Esteban, George Bernard Shaw, Antonio Machado, Hans Bergel, Nicholas Evans, Chairil Anwar

De Amerikaanse schrijver Paul William Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Hij werd journalist en had vanaf 1923 een column over sport in de New York Daily News. Hij werd een van de best betaalde sportjournalisten die zelf ook veel van de sporten waarover hij schreef uitoefende. In de jaren dertig keerde hij zich meer en meer van de sport af en begon hij short stories en romans te schrijven. Velen daarvan werden gepubliceerd in de Saturday Evening Post en werden later verfilmd, voor de bioscoop en voor de televisie.

Uit: The Snow Goose

 

“One November afternoon, three years after Rhayader had come to the Great Marsh, a child

approached the lighthouse studio by means of the sea wall. In her arms she carried a burden.

She was no more than twelve, slender, dirty, nervous and timid as a bird, but beneath the grime

as eerily beautiful as a marsh faery. She was pure Saxon, large-boned, fair, with a head to which her body was yet to grow, and deep-set, violet-colored eyes.

She was desperately frightened of the ugly man she had come to see, for legend had already begun to gather about Rhayader, and the native wild-fowlers hated him for interfering with their sport. But greater than her fear was the need of that which she bore. For locked in her child’s heart was the knowledge, picked up somewhere in the swampland, that this ogre who lived in the lighthouse had magic that could heal injured things.

She had never seen Rhayader before and was close to fleeing in panic at the dark apparition   that appeared at the studio door, drawn by her footsteps—the black head and beard, the sinister hump, and the crooked claw. She stood there staring, poised like a disturbed marsh bird for instant flight. But his voice was deep and kind when he spoke to her.

“What is it, child?”

She stood her ground, and then edged timidly forward. The thing she carried in her arms was a

large white bird, and it was quite still. There were stains of blood on its whiteness and on her kirtle

where she had held it to her. The girl placed it in his arms. “I found it, sir. It’s

hurted. Is it still alive?”

“Yes. Yes, I think so. Come in, child, come in.”

Rhayader went inside, bearing the bird, which he placed upon a table, where it moved feebly. Curiosity overcame fear. The girl followed and found herself in a room warmed by a coal fire, shining with many colored pictures that covered the walls, and full of a strange but pleasant smell.”

 

Gallico

Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

 

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006.

Uit: Brave new world

 

A SQUAT grey building of only thirty-four stories. Over the main entrance the words, CENTRAL LONDON HATCHERY AND CONDITIONING CENTRE, and, in a shield, the World State’s motto, COMMUNITY, IDENTITY, STABILITY.

The enormous room on the ground floor faced towards the north. Cold for all the summer beyond the panes, for all the tropical heat of the room itself, a harsh thin light glared through the windows, hungrily seeking some draped lay figure, some pallid shape of academic goose-flesh, but finding only the glass and nickel and bleakly shining porcelain of a laboratory. Wintriness responded to w
intriness. The overalls of the workers were white, their hands gloved with a pale corpse-coloured rubber. The light was frozen, dead, a ghost. Only from the yellow barrels of the microscopes did it borrow a certain rich and living substance, lying along the polished tubes like butter, streak after luscious streak in long recession down the work tables.

“And this,” said the Director opening the door, “is the Fertilizing Room.”

Bent over their instruments, three hundred Fertilizers were plunged, as the Director of Hatcheries and Conditioning entered the room, in the scarcely breathing silence, the absent-minded, soliloquizing hum or whistle, of absorbed concentration. A troop of newly arrived students, very young, pink and callow, followed nervously, rather abjectly, at the Director’s heels. Each of them carried a notebook, in which, whenever the great man spoke, he desperately scribbled. Straight from the horse’s mouth. It was a rare privilege. The D. H. C. for Central London always made a point of personally conducting his new students round the various departments.”

 

Huxley

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)

 

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zijn pseudoniem André Maurois werd in 1947 zijn wettige naam. Tijdens Woi diende hij in het Franse leger en later als verbindingsofficier in het Engelse. Zijn eerste roman Les silences du colonel Bramble was een komische, maar sociaal realistische weergave van zijn ervaringen uit die tijd.Het had meteen succes in Frankrijk en werd ook direct vertaald in het Engels. Maurois werd sowieso vaak in het Engels vertaald omdat zijn werk vaak Engelse onderwerpen had, zoals de levensbeschrijvingen van Benjamin Disraeli, Lord Byron of Shelley.

 

Uit: André Gide

 

“Like Thus Spake Zarathustra, Les Nourritures Terrestres is a gospel in the root sense of the word–glad tidings. Tidings about the meaning of life addressed to a dearly loved disciple whom Gide calls Nathanael. The book is composed of Bible verses, hymns, recits, songs, rounds, held together on the one hand by the presence of Nathanael and on the other by the doctrine Gide seems to be teaching him. I say seems because we shall shortly see that Gide would accept neither the idea of teaching nor that of doctrine.
Besides Nathanael and the author, there is a third character in Les Nourritures, one who reappears in L’Immoraliste and who is in Gide’s life what Merck was in Goethe’s or Mephistopheles in Faust’s. This character, whom Gide calls Menalque, has sometimes been identified with Oscar Wilde, but Gide told me it wasn’t Wilde at all. Menalque is, indeed, no one unless perhaps one aspect of Gide himself, one of the interlocutors in the dialogue of Gide with Gide that comprises his spiritual life.”

 

 

maurois

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)

 

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Hij schreef naast gedichten ook talloze essays over poëzie en taal en publiceerde een aantal vertalingen van schrijvers als Jorge Guillén, Octavio Paz, Borges, García Lorca, Quevedo. Ook schreef hij veel over zowel oude als moderne beeldende kunst. In 1973 was hij de oprichter van het tijdschrift voor poëzie en kunst Argile.

 

 

 

J’écris sous la dictée
du jour.

 

Rien qu’un mot. Le mot
vent

 

et le vent le soulève
dans sa houle.

 

Le mot
graine

 

et la terre s’attache
à sa noirceur.

 

J’écris.

 

J’inscris
dans le dedans des mots
la chose même.

 

 

   ****

 

 

Cœurs divisés, cœurs
dévastés.

 

Là où les autres
n’ont plus faim, plus
soif de vous


qu’une demeure
soit
qui vous rassemble.

 

cœurs inhabiles
pour la vie

 

cœurs immobiles
dans la mort.

 

Cœurs sans murmure.

 

 

esteban

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

 

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.

 

Uit: The Perfect Wagnerite: A Commentary on the Niblung’s Ring

 

“Here, then, is the subject of the first scene of The Rhine Gold. As you sit waiting for the curtain to rise, you suddenly catch the booming ground-tone of a mighty river. It becomes plainer, clearer: you get nearer to the surface, and catch the green light and the flights of bubbles. Then the curtain goes up and you see what you heard—the depths of the Rhine, with three strange fairy fishes, half water-maidens, singing and enjoying themselves exuberantly. They are not singing barcarolles or ballads about the Lorely and her fated lovers, but simply trolling any nonsense that comes into their heads in time to the dancing of the water and the rhythm of their swimming. It is the golden age; and the attraction of this spot for the Rhine maidens is a lump of the Rhine gold, which they value, in an entirely uncommercial way, for its bodily beauty and splendor. Just at present it is eclipsed, because the sun is not striking down through the water.

Presently there comes a poor devil of a dwarf stealing along the slippery rocks of the river bed, a creature with energy enough to make him strong of body and fierce of passion, but with a brutish narrowness of intelligence and selfishness of imagination: too stupid to see that his own welfare can only be compassed as part of the welfare of the world, too full of brute force not to grab vigorously at his own gain. Such dwarfs are quite common in London. He comes now with a fruitful impulse in him, in search of what he lacks in himself, beauty, lightness of heart, imagination, music. The Rhine maidens, representing all these to him, fill him with hope and longing; and he never considers that he has nothing to offer that they could possibly desire, being by natural limitation incapable of seeing anything from anyone else’s point of view.”

 

 

shaw_george

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

 

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren binnen een familie van bekende intellectuelen. Met zijn één jaar oudere broer deelde hij zijn literaire roeping en prestige. Beiden werden liberaal opgevoed. Toen de familie naar Madrid verhuisde in 1883 kregen ze de kans om school te lopen aan het ‘Institución Libre de Enseñanza’ en les te krijgen van leerkrachten die een onwisbare indruk op hen achterlieten. Het was in die tijd dat zijn passie voor literatuur vaste vorm aannam. De gebroeders Machado lazen systematisch de beste Spaanse klassiekers (dichters en toneelauteurs) en m
oderne literatuur, en vergaten ook grote universele auteurs zoals Shakespeare of Dickens niet.  De uitroeping van de Republiek waarvoor Antonio enthousiast had geijverd bracht hem naar Madrid. Jaren van hoop en wanhoop volgden elkaar op. Machado geloofde edelmoedig in de mogelijkheden van de Republiek maar de staatsgreep van juli 1936 veegde die hoop van tafel. Samen met zijn moeder en zijn broer José werd Antonio geëvacueerd naar Valencia (1936) en naar Barcelona (1938). Uiteindelijk werd hij op 22 januari 1939 gedwongen zich naar de Franse grens te begeven, toen het republikeinse leger zich al aan het terugtrekken was. Zijn moeder en hij kwamen in een erbarmelijke toestand aan. Ze hielden halt in Coilloure in een eenvoudig hotelletje. Daar stierf Antonio, en drie dagen later zijn moeder, op 22 februari 1939.

 

Uit: Cantares y Proverbios

 

Alles gaat voorbij en alles blijft,

maar het is aan ons om te gaan,

verder gaan en wegen banen,

wegen over de zee.

Nooit heb ik roem nagestreefd

en de mensen mijn lied willen inprenten;

ik houd van werelden

die subtiel zijn, gewichtloos en vriendelijk,

als zeepbellen.

Ik houd ervan om te zien hoe

ze geel en rood kleuren, zweven

onder de blauwe hemel, gaan trillen,

plotseling

en uit elkaar spatten.

Nooit heb ik roem nagestreefd.

Reiziger, de weg, dat zijn jouw sporen,

en niets anders.

Reiziger, er ís geen weg,

de weg maak je zelf, door te gaan.

Door te gaan maak je de weg

en als je achterom kijkt,

zie je het pad dat je nooit

meer zult hoeven betreden.

Reiziger, er ís geen weg

alleen een schuimspoor in de zee.

Een tijd geleden hoorde men, op deze plaats,

waar nu een doornbos staat,

de stem van een dichter die riep:

Reiziger, er is geen weg,

de weg maak je zelf, door te gaan

stap voor stap, regel voor regel.

De dichter stierf

ver van zijn huis,

hem bedekt

het stof van een naburig land.

Toen men van die plek wegliep,

hoorde men hem huilen:

Reiziger er ís geen weg,

de weg maak je zelf, door te gaan,

stap voor stap, regel voor regel.

Als de vink niet kan zingen,

als de dichter een pelgrim is

als bidden ons niets oplevert:

reiziger, er ís geen weg,

de weg maak je zelf, door te gaan

stap voor stap, regel na regel.

Waarom de sporen van het toeval

wegen noemen?

Ieder die voortgaat, wandelt,

als Jezus, over de zee.

 

Vertaald door Tjeerd de Boer en Kathleen Ferrie

machado

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)
Portret door Joaquín Sorolla Bastida, 1917

 

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Eind jaren vijftig werd hij in het zogenoemde Kronstädter Schriftstellerprozess, een stalinistisch schijnproces tegen een aantal jonge intellectuelen tot vijftien jaar gevangenisstraf veroordeeld. Pas in 1968 kon hij Roemenië verlaten, dankzij de tussenkomst van de schrijver Günter Grass en de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Willy Brandt. Bergel schrijft romans, verhalen en essays.

 

Uit: Wenn die Adler kommen

 

“Wie sich das anhört”, sagte Großvater, der vor zwei Tagen aus Amsterdam zurückgekehrt war, “Die Welt kennen.” Er öffnete die Silberdose und entnahm ihr eine der selbstgedrehten halben Zigaretten, er lachte mit den Augen und sagte: “Lieber Marius, dann müsst ihr auch die Franzosen und Belgier zum Teufel jagen, die als tüchtige Ingenieure auf den Ölfeldern bei Ploiesti arbeiten, die Schweden und die Deutschen, die uns die besten Straßen hierzulande, die böhmischen Bergleute, die im Erzgebirge die Minen bauen. Welchen Vorteil hätten die Menschen in diesem Land davon? Nein, die WElt, von der du sprichst, bewegt sich nicht auf die nationalen Alleingänge zu. Die Völker sind zum Einvernehmen miteinander gezwungen. Wirtschaft, Handel und Wissenschaft weisen ihnen den Weg dazu… Wehe dem in Zukunft, der dies übersieht!” Er schob die halbe Zigarette ins Mundstück aus Lindenholz und nahm es zwischen die Zähne, sah Titus an und sagte: “Ich halte euere Ansichten für kurzsichtig und gefährlich. Und wer weiß, frage ich mich, wer weiß, wann ihr dann auch uns verjagt, die wir seit achthundert Jahren hier sitzen…”

 

 

HansBergel

Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)

 

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Hij groeide op in Stratford-on-Avon, de geboorteplaats van Shakespeare. Hij studeerde rechten in Oxford maar koos voor een baan als journalist bij een krant. Vervolgens stapte hij over naar London Weekend Television en maakte onder meer documentaires over schrijvers en schilders. In 1984 vestigde hij zich als zelfstandig producent. In die hoedanigheid schreef hij scripts en produceerde hij films, zowel voor het kleine als voor het grote scherm. Toen in 1994 een filmproject, waaraan hij twee jaar had gewerkt, van de ene op de andere dag werd afgeblazen, zat hij niet alleen financieel met een flinke strop, maar had hij plotseling ook alle tijd om het boek te schrijven, waarmee hij al een tijd in gedachten rondliep, een boek over zogenaamde paardenfluisteraars. Tijdens een verblijf in Dartmoor had hij voor het eerst gehoord over deze mensen, die er met hun stem en gebaren in slagen paarden te genezen die geheel onbenaderbaar zijn geworden. Nadat hij had besloten daadwerkelijk een roman over een paardenfluisteraar te schrijven, las hij alles wat hij over het fenomeen te pakken kon krijgen. En ook reisde hij door de Amerikaanse staten Montana, New Mexico en Californië. The Horse Whisperer verscheen in 1995.

 

Uit: The Loop

“The scent of slaughter, some believe, can linger in a place for years. They say it lodges in the soil and is slowly sucked through coiling roots so that in time all that grows there, from the smallest lichen to the tallest tree, bears testimony.
Perhaps, as he moved silently down through the forest on that late afternoon, his s
ummer-sleek back brushing lower limbs of pine and fir, the wolf sensed it. And perhaps this vestige of a rumor in his nostrils, that here a hundred years ago so many of his kind were killed, should have made him turn away.
Yet on and down he went.
He had set out the previous evening, leaving the others in the high country where even now, in July, there lingered spring flowers and patches of tired snow in gullies shy of the sun. He had headed north along a high ridge then turned east, following one of the winding rocky canyons that funneled the snowmelt down from the divide to the valleys and plains below.”

 

 

NicholasEvans

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

 

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Hij stierf al op de jonge leeftijd van zevenentwintig jaar aan syfilis. Zijn bekendste gedicht is Aku (Engels: Me) dat voortkwam uit de pijn die hij voelde omdat hij zijn vader moest verlaten. Deze had zijn moeder bedrogen. Maar veel Indonesische mensen lazen er een oproep in om naar de wapens te grijpen en gebruikten het bij demonstraties.

At The Mosque

I shouted at Him
Until He came

We met face to face.

 

Afterwards He burned in my breast.
All my strength struggles to extinguish Him

 

My body, which won’t be driven, is naked with sweat

 

This room
Is the arena where we fight

 

Destroying each other
One hurling insults, the other gone mad.

 

 

Me

When my time comes
No one’s going to cry for me,
And you won’t, either

 

The hell with all those tears!

 

I’m a wild beast
Driven out of the herd

 

Bullets may pierce my skin
But I’ll keep coming,

 

Carrying forward my wounds and my pain
Attacking
Attacking
Until suffering disappears

 

And I won’t give a damn

I want to live another thousand years

 

 

 

Anwar

Chairil Anwar (26 juli 1922 – 28 april 1949)