De Amerikaanse schrijver Paul William Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Hij werd journalist en had vanaf 1923 een column over sport in de New York Daily News. Hij werd een van de best betaalde sportjournalisten die zelf ook veel van de sporten waarover hij schreef uitoefende. In de jaren dertig keerde hij zich meer en meer van de sport af en begon hij short stories en romans te schrijven. Velen daarvan werden gepubliceerd in de Saturday Evening Post en werden later verfilmd, voor de bioscoop en voor de televisie.
Uit: The Snow Goose
“One November afternoon, three years after Rhayader had come to the Great Marsh, a child
approached the lighthouse studio by means of the sea wall. In her arms she carried a burden.
She was no more than twelve, slender, dirty, nervous and timid as a bird, but beneath the grime
as eerily beautiful as a marsh faery. She was pure Saxon, large-boned, fair, with a head to which her body was yet to grow, and deep-set, violet-colored eyes.
She was desperately frightened of the ugly man she had come to see, for legend had already begun to gather about Rhayader, and the native wild-fowlers hated him for interfering with their sport. But greater than her fear was the need of that which she bore. For locked in her child’s heart was the knowledge, picked up somewhere in the swampland, that this ogre who lived in the lighthouse had magic that could heal injured things.
She had never seen Rhayader before and was close to fleeing in panic at the dark apparition that appeared at the studio door, drawn by her footsteps—the black head and beard, the sinister hump, and the crooked claw. She stood there staring, poised like a disturbed marsh bird for instant flight. But his voice was deep and kind when he spoke to her.
“What is it, child?”
She stood her ground, and then edged timidly forward. The thing she carried in her arms was a
large white bird, and it was quite still. There were stains of blood on its whiteness and on her kirtle
where she had held it to her. The girl placed it in his arms. “I found it, sir. It’s
hurted. Is it still alive?”
“Yes. Yes, I think so. Come in, child, come in.”
Rhayader went inside, bearing the bird, which he placed upon a table, where it moved feebly. Curiosity overcame fear. The girl followed and found herself in a room warmed by a coal fire, shining with many colored pictures that covered the walls, and full of a strange but pleasant smell.”
Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)
De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2006.
Uit: Brave new world
“A SQUAT grey building of only thirty-four stories. Over the main entrance the words, CENTRAL LONDON HATCHERY AND CONDITIONING CENTRE, and, in a shield, the World State’s motto, COMMUNITY, IDENTITY, STABILITY.
The enormous room on the ground floor faced towards the north. Cold for all the summer beyond the panes, for all the tropical heat of the room itself, a harsh thin light glared through the windows, hungrily seeking some draped lay figure, some pallid shape of academic goose-flesh, but finding only the glass and nickel and bleakly shining porcelain of a laboratory. Wintriness responded to w
intriness. The overalls of the workers were white, their hands gloved with a pale corpse-coloured rubber. The light was frozen, dead, a ghost. Only from the yellow barrels of the microscopes did it borrow a certain rich and living substance, lying along the polished tubes like butter, streak after luscious streak in long recession down the work tables.
“And this,” said the Director opening the door, “is the Fertilizing Room.”
Bent over their instruments, three hundred Fertilizers were plunged, as the Director of Hatcheries and Conditioning entered the room, in the scarcely breathing silence, the absent-minded, soliloquizing hum or whistle, of absorbed concentration. A troop of newly arrived students, very young, pink and callow, followed nervously, rather abjectly, at the Director’s heels. Each of them carried a notebook, in which, whenever the great man spoke, he desperately scribbled. Straight from the horse’s mouth. It was a rare privilege. The D. H. C. for Central London always made a point of personally conducting his new students round the various departments.”
Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)
De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zijn pseudoniem André Maurois werd in 1947 zijn wettige naam. Tijdens Woi diende hij in het Franse leger en later als verbindingsofficier in het Engelse. Zijn eerste roman Les silences du colonel Bramble was een komische, maar sociaal realistische weergave van zijn ervaringen uit die tijd.Het had meteen succes in Frankrijk en werd ook direct vertaald in het Engels. Maurois werd sowieso vaak in het Engels vertaald omdat zijn werk vaak Engelse onderwerpen had, zoals de levensbeschrijvingen van Benjamin Disraeli, Lord Byron of Shelley.
Uit: André Gide
“Like Thus Spake Zarathustra, Les Nourritures Terrestres is a gospel in the root sense of the word–glad tidings. Tidings about the meaning of life addressed to a dearly loved disciple whom Gide calls Nathanael. The book is composed of Bible verses, hymns, recits, songs, rounds, held together on the one hand by the presence of Nathanael and on the other by the doctrine Gide seems to be teaching him. I say seems because we shall shortly see that Gide would accept neither the idea of teaching nor that of doctrine.
Besides Nathanael and the author, there is a third character in Les Nourritures, one who reappears in L’Immoraliste and who is in Gide’s life what Merck was in Goethe’s or Mephistopheles in Faust’s. This character, whom Gide calls Menalque, has sometimes been identified with Oscar Wilde, but Gide told me it wasn’t Wilde at all. Menalque is, indeed, no one unless perhaps one aspect of Gide himself, one of the interlocutors in the dialogue of Gide with Gide that comprises his spiritual life.”
Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)
De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Hij schreef naast gedichten ook talloze essays over poëzie en taal en publiceerde een aantal vertalingen van schrijvers als Jorge Guillén, Octavio Paz, Borges, García Lorca, Quevedo. Ook schreef hij veel over zowel oude als moderne beeldende kunst. In 1973 was hij de oprichter van het tijdschrift voor poëzie en kunst Argile.
J’écris sous la dictée
du jour.
Rien qu’un mot. Le mot
vent
et le vent le soulève
dans sa houle.
Le mot
graine
et la terre s’attache
à sa noirceur.
J’écris.
J’inscris
dans le dedans des mots
la chose même.
****
Cœurs divisés, cœurs
dévastés.
Là où les autres
n’ont plus faim, plus
soif de vous
qu’une demeure
soit
qui vous rassemble.
cœurs inhabiles
pour la vie
cœurs immobiles
dans la mort.
Cœurs sans murmure.
Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)
De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007.
Uit: The Perfect Wagnerite: A Commentary on the Niblung’s Ring
“Here, then, is the subject of the first scene of The Rhine Gold. As you sit waiting for the curtain to rise, you suddenly catch the booming ground-tone of a mighty river. It becomes plainer, clearer: you get nearer to the surface, and catch the green light and the flights of bubbles. Then the curtain goes up and you see what you heard—the depths of the Rhine, with three strange fairy fishes, half water-maidens, singing and enjoying themselves exuberantly. They are not singing barcarolles or ballads about the Lorely and her fated lovers, but simply trolling any nonsense that comes into their heads in time to the dancing of the water and the rhythm of their swimming. It is the golden age; and the attraction of this spot for the Rhine maidens is a lump of the Rhine gold, which they value, in an entirely uncommercial way, for its bodily beauty and splendor. Just at present it is eclipsed, because the sun is not striking down through the water.
Presently there comes a poor devil of a dwarf stealing along the slippery rocks of the river bed, a creature with energy enough to make him strong of body and fierce of passion, but with a brutish narrowness of intelligence and selfishness of imagination: too stupid to see that his own welfare can only be compassed as part of the welfare of the world, too full of brute force not to grab vigorously at his own gain. Such dwarfs are quite common in London. He comes now with a fruitful impulse in him, in search of what he lacks in himself, beauty, lightness of heart, imagination, music. The Rhine maidens, representing all these to him, fill him with hope and longing; and he never considers that he has nothing to offer that they could possibly desire, being by natural limitation incapable of seeing anything from anyone else’s point of view.”
George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)
De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren binnen een familie van bekende intellectuelen. Met zijn één jaar oudere broer deelde hij zijn literaire roeping en prestige. Beiden werden liberaal opgevoed. Toen de familie naar Madrid verhuisde in 1883 kregen ze de kans om school te lopen aan het ‘Institución Libre de Enseñanza’ en les te krijgen van leerkrachten die een onwisbare indruk op hen achterlieten. Het was in die tijd dat zijn passie voor literatuur vaste vorm aannam. De gebroeders Machado lazen systematisch de beste Spaanse klassiekers (dichters en toneelauteurs) en m
oderne literatuur, en vergaten ook grote universele auteurs zoals Shakespeare of Dickens niet. De uitroeping van de Republiek waarvoor Antonio enthousiast had geijverd bracht hem naar Madrid. Jaren van hoop en wanhoop volgden elkaar op. Machado geloofde edelmoedig in de mogelijkheden van de Republiek maar de staatsgreep van juli 1936 veegde die hoop van tafel. Samen met zijn moeder en zijn broer José werd Antonio geëvacueerd naar Valencia (1936) en naar Barcelona (1938). Uiteindelijk werd hij op 22 januari 1939 gedwongen zich naar de Franse grens te begeven, toen het republikeinse leger zich al aan het terugtrekken was. Zijn moeder en hij kwamen in een erbarmelijke toestand aan. Ze hielden halt in Coilloure in een eenvoudig hotelletje. Daar stierf Antonio, en drie dagen later zijn moeder, op 22 februari 1939.
Uit: Cantares y Proverbios
Alles gaat voorbij en alles blijft,
maar het is aan ons om te gaan,
verder gaan en wegen banen,
wegen over de zee.
Nooit heb ik roem nagestreefd
en de mensen mijn lied willen inprenten;
ik houd van werelden
die subtiel zijn, gewichtloos en vriendelijk,
als zeepbellen.
Ik houd ervan om te zien hoe
ze geel en rood kleuren, zweven
onder de blauwe hemel, gaan trillen,
plotseling
en uit elkaar spatten.
Nooit heb ik roem nagestreefd.
Reiziger, de weg, dat zijn jouw sporen,
en niets anders.
Reiziger, er ís geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan.
Door te gaan maak je de weg
en als je achterom kijkt,
zie je het pad dat je nooit
meer zult hoeven betreden.
Reiziger, er ís geen weg
alleen een schuimspoor in de zee.
Een tijd geleden hoorde men, op deze plaats,
waar nu een doornbos staat,
de stem van een dichter die riep:
Reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan
stap voor stap, regel voor regel.
De dichter stierf
ver van zijn huis,
hem bedekt
het stof van een naburig land.
Toen men van die plek wegliep,
hoorde men hem huilen:
Reiziger er ís geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan,
stap voor stap, regel voor regel.
Als de vink niet kan zingen,
als de dichter een pelgrim is
als bidden ons niets oplevert:
reiziger, er ís geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan
stap voor stap, regel na regel.
Waarom de sporen van het toeval
wegen noemen?
Ieder die voortgaat, wandelt,
als Jezus, over de zee.
Vertaald door Tjeerd de Boer en Kathleen Ferrie
Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)
Portret door Joaquín Sorolla Bastida, 1917
De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Eind jaren vijftig werd hij in het zogenoemde Kronstädter Schriftstellerprozess, een stalinistisch schijnproces tegen een aantal jonge intellectuelen tot vijftien jaar gevangenisstraf veroordeeld. Pas in 1968 kon hij Roemenië verlaten, dankzij de tussenkomst van de schrijver Günter Grass en de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Willy Brandt. Bergel schrijft romans, verhalen en essays.
Uit: Wenn die Adler kommen
“Wie sich das anhört”, sagte Großvater, der vor zwei Tagen aus Amsterdam zurückgekehrt war, “Die Welt kennen.” Er öffnete die Silberdose und entnahm ihr eine der selbstgedrehten halben Zigaretten, er lachte mit den Augen und sagte: “Lieber Marius, dann müsst ihr auch die Franzosen und Belgier zum Teufel jagen, die als tüchtige Ingenieure auf den Ölfeldern bei Ploiesti arbeiten, die Schweden und die Deutschen, die uns die besten Straßen hierzulande, die böhmischen Bergleute, die im Erzgebirge die Minen bauen. Welchen Vorteil hätten die Menschen in diesem Land davon? Nein, die WElt, von der du sprichst, bewegt sich nicht auf die nationalen Alleingänge zu. Die Völker sind zum Einvernehmen miteinander gezwungen. Wirtschaft, Handel und Wissenschaft weisen ihnen den Weg dazu… Wehe dem in Zukunft, der dies übersieht!” Er schob die halbe Zigarette ins Mundstück aus Lindenholz und nahm es zwischen die Zähne, sah Titus an und sagte: “Ich halte euere Ansichten für kurzsichtig und gefährlich. Und wer weiß, frage ich mich, wer weiß, wann ihr dann auch uns verjagt, die wir seit achthundert Jahren hier sitzen…”
Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)
De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Hij groeide op in Stratford-on-Avon, de geboorteplaats van Shakespeare. Hij studeerde rechten in Oxford maar koos voor een baan als journalist bij een krant. Vervolgens stapte hij over naar London Weekend Television en maakte onder meer documentaires over schrijvers en schilders. In 1984 vestigde hij zich als zelfstandig producent. In die hoedanigheid schreef hij scripts en produceerde hij films, zowel voor het kleine als voor het grote scherm. Toen in 1994 een filmproject, waaraan hij twee jaar had gewerkt, van de ene op de andere dag werd afgeblazen, zat hij niet alleen financieel met een flinke strop, maar had hij plotseling ook alle tijd om het boek te schrijven, waarmee hij al een tijd in gedachten rondliep, een boek over zogenaamde paardenfluisteraars. Tijdens een verblijf in Dartmoor had hij voor het eerst gehoord over deze mensen, die er met hun stem en gebaren in slagen paarden te genezen die geheel onbenaderbaar zijn geworden. Nadat hij had besloten daadwerkelijk een roman over een paardenfluisteraar te schrijven, las hij alles wat hij over het fenomeen te pakken kon krijgen. En ook reisde hij door de Amerikaanse staten Montana, New Mexico en Californië. The Horse Whisperer verscheen in 1995.
Uit: The Loop
“The scent of slaughter, some believe, can linger in a place for years. They say it lodges in the soil and is slowly sucked through coiling roots so that in time all that grows there, from the smallest lichen to the tallest tree, bears testimony.
Perhaps, as he moved silently down through the forest on that late afternoon, his s
ummer-sleek back brushing lower limbs of pine and fir, the wolf sensed it. And perhaps this vestige of a rumor in his nostrils, that here a hundred years ago so many of his kind were killed, should have made him turn away.
Yet on and down he went.
He had set out the previous evening, leaving the others in the high country where even now, in July, there lingered spring flowers and patches of tired snow in gullies shy of the sun. He had headed north along a high ridge then turned east, following one of the winding rocky canyons that funneled the snowmelt down from the divide to the valleys and plains below.”
Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)
De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Hij stierf al op de jonge leeftijd van zevenentwintig jaar aan syfilis. Zijn bekendste gedicht is Aku (Engels: Me) dat voortkwam uit de pijn die hij voelde omdat hij zijn vader moest verlaten. Deze had zijn moeder bedrogen. Maar veel Indonesische mensen lazen er een oproep in om naar de wapens te grijpen en gebruikten het bij demonstraties.
At The Mosque
I shouted at Him
Until He came
We met face to face.
Afterwards He burned in my breast.
All my strength struggles to extinguish Him
My body, which won’t be driven, is naked with sweat
This room
Is the arena where we fight
Destroying each other
One hurling insults, the other gone mad.
Me
When my time comes
No one’s going to cry for me,
And you won’t, either
The hell with all those tears!
I’m a wild beast
Driven out of the herd
Bullets may pierce my skin
But I’ll keep coming,
Carrying forward my wounds and my pain
Attacking
Attacking
Until suffering disappears
And I won’t give a damn
I want to live another thousand years
Chairil Anwar (26 juli 1922 – 28 april 1949)