Ha Jin, Anaïs Nin, Raymond Queneau, Ingomar von Kieseritzky, Ishigaki Rin, José Zorrilla y Moral, Justus van Effen

De Chinees-Amerikaanse schrijver Ha Jin werd geboren op 21 februari 1956 in Jinzhou, China. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Uit: A Good Fall

 

„The Bane of the Internet

My sister Yuchin and I used to write each other letters. It took more than ten days for the mail to reach Sichuan, and usually I wrote her once a month. After Yuchin married, she was often in trouble, but I no longer thought about her every day. Five years ago her marriage began falling apart. Her husband started an affair with his female boss and sometimes came home reeling drunk. One night he beat and kicked Yuchin so hard she miscarried. At my suggestion, she filed for divorce. Afterward she lived alone and seemed content. I urged her to find another man, because she was only twenty-six, but she said she was done with men for this life. Capable and with a degree in graphic design, she has been doing well and even bought her own apartment four years ago. I sent her two thousand dollars to help her with the down payment.

Last fall she began e-mailing me. At first it was exciting to chat with her every night. We stopped writing letters. I even stopped writing to my parents, because she lives near them and can report to them. Recently she said she wanted to buy a car. I had misgivings about that, though she had already paid off her mortgage. Our hometown is small. You can cross by bicycle in half an hour; a car was not a necessity for her. It’s too expensive to keep an automobile there—the gas, the insurance, the registration, the maintenance, the toll fees cost a fortune. I told her I didn’t have a car even though I had to commute to work from Brooklyn to Flushing. But she got it into her head that she must have a car because most of her friends had cars. She wrote: “I want to let that man see how well I’m doing.” She was referring to her ex-husband. I urged her to wipe him out of her mind as if he had never existed. Indifference is the strongest contempt. For a few weeks she didn’t raise the topic again.

Then she told me that she had just passed the road test, bribing the officer with five hundred yuan in addition to the three thousand paid as the application and test fees. She e-mailed: “Sister, I must have a car. Yesterday Minmin, our little niece, came to town driving a brand-new Volkswagen. At the sight of that gorgeous machine, I felt as if a dozen awls were stabbing my heart. Everybody is doing better than me, and I don’t want to live anymore!”

 


Ha Jin (Jinzhou, 21 februari 1956)

 

 

De Franse schrijfster Anaïs Nin werd geboren op 21 februari 1903 in Neuilly. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007  en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Uit: Journal 1931 ~ 1934

 

„Je revins, après l’avoir accompagnée à la gare, étourdie, épuisée, euphorique, heureuse, malheureuse.

Nous nous retrouvâmes le lendemain à l’American Express. Elle portait son costume tailleur parce que j’avais dit qu’il me plaisait (…) J’étais heureuse et June exultait. Nous parlions simultanément. “J’ai voulu vous téléphoner hier soir.” June déclara : “Je voulais vous dire combien j’étais malheureuse” (…) Nous avions la même crainte de nous déplaire l’une à l’autre, de nous décevoir. Elle était allée au café retrouver Henry. ” Je me sentais comme droguée. Vous occupiez toutes mes pensées. Des bruits de voix m’arrivaient de loin. J’étais euphorique. Je n’ai pas fermé l’œil de la nuit. Qu’est-ce que vous m’avez fait ?”.

Elle ajouta : ” J’ai toujours su garder mon sang-froid, j’ai toujours bien su parler. Jamais personne ne m’a fait perdre la tête.

Lorsque je compris ce qu’elle me révélait, je fus transportée de joie. Moi lui faire perdre la tête à elle ? C’est donc qu’elle m’aimait ? June ! Elle s’assit à côté de moi au restaurant, petite, timide, effacée, apeurée et j’étais émue, je pouvais à peine supporter mon émotion.

Lorsque nous avons poursuivi notre promenade, serrées l’une contre l’autre, bras dessus, bras dessous, la main dans la main, j’étais dans une telle extase que je ne pouvais parler. La ville disparut, les gens également. La joie si vive de notre promenade ensemble à travers les rues grises de Paris restera toujours pour moi inoubliable, et jamais je ne pourrai la décrire. Nous marchions au-dessus du monde, au-dessus de la réalité, dans la pure, pure extase.”

 

 

Anaïs Nin (21 februari 1903 – 14 januari 1977)

 

 


De Franse schrijver
Raymond Queneau werd geboren op 21 februari 1903 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Uit: Exercices de style

  

Rêve

 

Il me semblait que tout füt brumeux et nacré autour de moi, avec des présences multiples et indistinctes, parmi lesquelles cependant se dessinait assez nettement la seule figure d’un homme jeune dont le cou trop long semblait annoncer déjà par lui-même le caractère à la fois lâche et rouspéteur du personnage. Le ruban de son chapeau était remplacé par une ficelle tressée. Il se disputait ensuite avec un individu que je ne voyais pas, puis, comme pris de peur, il se jetait dans l’ombre d’un couloir.

 

Une autre partie du rêve me le montre marchant en plein soleil devant la gare Saint-Lazare. Il est avec un compagnon qui lui dit : «tu devrais faire ajouter un bouton à ton pardessus.»

Là-dessus, je m’éveillai.

 

 

Synchyses

 

Ridicule jeune homme, que je me trouvai un jour sur un autobus de la ligne S bondé par traction peut-être cou allongé, au chapeau la cordelière, je remarquai un. Arrogant et larmoyant d’un ton, qui se trouve à côté de lui, contre ce monsieur, proteste-t-il. Car il le pousserait, fois chaque que des gens il descend. Libre il s’assoit et se précipite vers une place, ceci dit. Rome (Cour de) je le rencontre plus tard deux heures à son pardessus un bouton d’ajouter un ami lui conseille.“

 


Raymond Queneau (21 februari 1903 – 25 oktober 1976)

 

 

 

De Duitse schrijver Ingomar von Kieseritzky werd geboren op 21 februari 1944 in Dresden. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 Uit: Da kann man nichts machen

 „Sein Gedicht über den Orientexpreß und die berühmte Riesenlokomotive Buddicom war erst in einem zarten Anfangsstadium, und über die erste Zeile kam er einfach nicht hinaus –

O, Buddicom der CIWL, umgürtet von
Schwarzen Lenden aus Stahl! Illuminiert 
von feurigen Funken, beben deine Lenden. 

Zwei farbenprächtige Bücher lagen auf einem Kulturbeutel, die Vicovic mit großem Interesse in die Hand nahm. Das eine Buch hieß Herzen in Flammen von einer gewissen Vanessa Wolf. Auf dem Umschlag sah man eine nackte, junge Dame mit milchweißen Brüsten, die auf einem schwarzen Hengst saß. 
Das zweite Buch war von einer Joyce Palmer – hier schmiegte sich eine junge Dame mit Dekolleté an einen Riesen, der lange Bodybuilding getrieben hatte; der Titel: Prinzessin des Wahnsinns. 
Der romantische Leser Vicovic legte die beiden Schätze vorsichtig auf den abschüssigen Schoß des bleichen Gastes; zu späterem Gebrauch. Herr Randolf v. K. starrte gleichmütig ins Nichts, während Vicovic den Kulturbeutel untersuchte. Einmal, vor Jahren, hatte er in einem verwaisten Necessaire kostbare Lotionen, Parfum-Flacons und herrlich duftende Seifen gefunden und für seine Frau eine exklusive Crème gegen Damenbärte. Neben belanglosen Toilettenartikeln fand sich ein hübsches Arsenal von Medikamenten, mit denen er seine Taschen polsterte; Medikamente aus dem Westen waren teuer und gut, und er dachte vage an seine ewigen Magenschmerzen, seinen Gichtzeh, auch Podagra genannt, und einen dunklen Schmerz unterhalb des Herzens, der ihn überfiel, wenn er ein schönes Gedicht las. Der Rest des Tascheninhaltes war leider unbrauchbar; es handelte sich um einen Aktenordner mit genealogischen Tafeln, einen Haufen von Stadtplänen, und in der untersten Schicht fand sich ein broschiertes Bändchen, auf dem eine schwarze Rose in einem weißen Feld blühte: Meine Reinkarnationen von E. Landau. Ein hochinteressanter Reisender, der da vor ihm saß, Knie an Knie, aber die Ausbeute war leider nicht so ergiebig, wie Vicovic gehofft hatte. 
Das Buch über die Reinkarnationen steckte er ein. 
In einer Tasche fand sich ein ordentlich an der Seite gelochtes Manuskript, voll von wilden Flecken und Tintenklecksen, in einer kleinen, runden Handschrift. Ein Teil war auf einer uralten Schreibmaschine mit fehlenden Buchstaben getippt. 
Vielleicht ein Roman?“ 


Ingomar von Kieseritzky (Dresden, 21 februari 1944)

 

 

 

De Japanse dichteres Ishigaki Rin werd geboren op 21 februari 1920 in Tokio. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Words

 

A line of a poem floats into my mind

Vividly

Then suddenly deserts me.

Like the fish that got away

Sometimes it never comes back

There are times days and months later

When it appears right before my eyes.

In June last year

I met by chance in an underwater viewing platform in Okinawa

A fish as big as a parrot-fish.

Staring at me full in face from behind the glass

It departed, completely unruffled.

Appeared again and departed once more.

What was it?

The eye that stared at me?

As far as that fish is concerned

Who can say that I am not words?

 

 

Vertaald door Leith Morton

 

 

Ishigaki Rin (21 februari 1920 – 26 december 2004)

Tokyo 

 

 

 

De Spaanse dichter en schrijver José Zorrilla y Moral werd geboren op 21 februari 1817 in Valladolid. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Uit: Don Juan Tenorio

 

„DON JUAN:   (Cosing the letter)

I’ve signed and sealed it.

Ciutti?

CIUTTI:  Sir?

DON JUAN: This message, yield it

to her now, let it appear

in the hands of doña Inés,

inside her book of prayers.

CIUTTI:  Should I wait for an answer?

 

DON JUAN: From that devil that guards her,

that attends her, her dueña,

who knows my every intention,

you will pick up a key, she’ll mention

a time and a signal,

and swift as the wind

you be back here again.

CIUTTI: Fine. (He leaves.)

 

SCENE II.

Doña Ines, Don Juan , Buttarelli

DON JUAN:Cristófano, vieni quá. ( In

BUTTARELLI: Eccellenenza!

DON JUAN: Senti.

BUTTARELLI: Sento.

Ma ho imparato il castigliano,

se è più facile al signor

la sua lingua…

DON JUAN: (Spanish)Sí, es mejor:

lascia dunque il tuo toscano,

And tell me, has Don Luis Mejía.

been here today?“

 

José Zorrilla y Moral (21 februari 1817 – 23 januari 1893)

Portret door Antonio Maria Esquivel

 

 

 

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010.

 

Uit: No. 1. Den 20. Augusty 1731. De Hollandsche Spectator.

 

„HEt Engelsch Werk, ’t welk ik voorgenoomen heb in myn moedertaal, niet over te zetten, maar na te bootzen, is zyn eerste oorspronk aan een edelmoedige vrindschap verschuldigd. De Heer Steele bevond zig, zoo door zyn eygen los gedrag, als door de verkwisting van een onbezonne Huysvrouw, in een zeer groote verleegenheid, waar uit hy door een gerînge bystand onmooglyk konde verlost worden. De vermaarde Heer Addison deszelfs boezemvrind, voorzien van zoo veel deugden als gaaven des verstands, was al te teeder en inschikkende om den man in ’t ongeluk, waar in hy zig ten deele door zyn eygen schuld gestort had, te laaten kwynen en vergaan; zyn liefde voor den ongelukkige scherpte zyn vernust op, en deed hem een middel uitvinden om zyn Vrind een genoegzaam, en gedurig onderstand te verschaffen. Wat versind hy? Hy maakt enige andere fraye Geesten op, boezemd den zelven in het meedelyden, ’t geen hy voor den verstandige Steele gevoeld, overreed haar tot het voorneemen van hem kragtdaadiglyk te ondersteunen, niet door haar beurs, ’t welk, volgens ’t gemeene noodlot der Geleerden, weinig zoude geholpen hebben, maar door de aardige voorbrengzelen van haar verstand. Om zulks werkstellig te maaken, vergaderde deze Heeren dagelyks gezaamentlyk met het voorwerp van hun medelyden.“

 


Justus van Effen (21 februari 1684 – 18 september 1735)