In Memoriam Ed Leeflang

In Memoriam Ed Leeflang

Afgelopen maandag 17 maart stierf in zijn woonplaats Amsterdam dichter en docent Nederlands Ed Leeflang. Het moment van overlijden heeft hijzelf verkozen; Leeflang was al geruime tijd ernstig ziek en hij had veel pijn. Leeflang heeft nog tot het laatst aan een nieuwe bundel poëzie gewerkt, maar helaas heeft hij die niet meer kunnen voltooien. Zijn laatste publicatie is de bibliofiele bundel Eenden op één nacht ijs (2000). Zie ook mijn blog van 21 juni 2007.

 

 

Waarom de wind zo boos is

Waarom de wind zo boos is
weet ook zij niet, evenmin

waarom de vaders weggaan

en de moeders weer zijn opgenomen.

 

Ze raapt veel op.

 

Ze zegt: dit is mijn lievelingsmuziek
en laat het horen.

 

Ze zingt dwars door de klas: waarom
is het hier nu zo druk,

ik praat mezelf een ongeluk

 

Ze moeten lachen.

 

Wie het bangste is
om weer naar huis te gaan

mag helpen opruimen;

dan valt de avond minder

plompverloren.

 

Al haar lesstof is geordend
om de vraag, op geen examen

ooit gesteld: hoe leer je ze

vergeten dat ze in verkeerde

plannen zijn geboren.

 

Het moorden kent zijn tijd,
na vieren, zijn plaats, op straat,

zijn doel, tweemaal per week

de ondergang van iemand die

ook kind is, maar in doodsnood

niet eens vlucht of bijt.

 

 

De vader van de baby Constantijn

De vader van de baby Constantijn, wat hem
voor ogen zweefde stuit en kalmeert mij niet.
Precieze dromen moet ik ’s nachts wel uit,
naar de keuken en ik wil dan nog een uur
op een bevriende stoel.

Niet de geringste engel zou er voor
hebben gevoeld verder te gaan
met haar broze, bedreigde lichaam.

Hij heeft veel te veel bedoeld.
Ik kom niet uit met zijn stoïsch verdriet
en niet met zijn troostrijke orde.

Hoe waar zijn die in zijn huis
trouwens geworden?

Want de moeder schreef het niet.

 

 

Hij stelt het elke dag geërgerd vast

Hij stelt het elke dag geërgerd vast;
zij zijn niet multicultureel geboren,
vormen geen symbiose maar een klas
Hij kent van hun thuislanden de folklore
en de Verlichting heeft hem achteraf verrast.

Wil hij het westen nog wel toebehoren,
want dat stelt boven vroomheid intellect;
nog nooit heeft hij een kind verwekt,
deed hij het, liefst zou hij het
historieloos en statenloos een goede
wilde van de Randstad laten.

Een leerplan van toevalligheden
zou van de dagen leerstof moeten maken,
de koning der analfabeten zou bevelen
de maanstand, de eetbare planten,
de kunst van het sterven te weten.

 

leeflang

 Ed Leeflang (21 juni 1929 – 17 maart 2008)