De Italiaanse schrijver Italo Calvino werd geboren in Santiago de las Vegas op Cuba op 15 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Italo Calvino op dit blog.
Uit: Invisible Cities (Vertaald door William Weaver)
“And these innovations do not disturb your city’s astral rhythm?” I asked.
“Our city and the sky correspond so perfectly, ” they answered, “that any change in Andria involves some novelty among the stars.” The astronomers, after each change takes place in Andria, peer into their telescopes and report a nova’s explosion, or a remote point in the firmament’s change of color from orange to yellow, the expansion of a nebula, the bending of a spiral of the Milky Way. Each change implies a sequence of other changes, in Andria as among the stars: the city and the sky never remain the same.
As for the character of Andria’s inhabitants, two virtues are worth mentioning: self-confidence and prudence. Convinced that every innovation in the city influences the sky’s pattern, before taking any decision they calculate the risks and advantages for themselves and for the city and for all worlds.
If you choose to believe me, good. Now I will tell how Octavia, the spider-web city, is made. There is a precipice between two steep mountains: the city is over the void, bound to the two crests with ropes and chains and catwalks. You walk on the little wooden ties, careful not to set your foot in the open spaces, or you cling to the hempen strands. Below there is nothing for hundreds and hundreds of feet: a few clouds glide past; farther down you can glimpse the chasm’s bed.
This is the foundation of the city: a net which serves as passage and as support. All the rest, instead of rising up, is hung below: rope ladders, hammocks, houses made like sacks, clothes hangers, terraces like gondolas, skins of water, gas jets, spits, baskets on strings, dumb-waiters, showers, trapezes and rings for children’s games, cable cars, chandeliers, pots with trailing plants.
Suspended over the abyss, the life of Octavia’s inhabitants is less uncertain than in other cities. They know the net will last only so long. “
Italo Calvino (15 oktober 1923 – 19 november 1985)
De Nederlandse schrijfster Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit) werd op 15 oktober 1946 in Bussum geboren. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tessa de Loo op dit blog.
Uit: The Twins (Vertaald door Ruth Levitt)
“Goodness me, what is this, a morgue?’
Lotte Goudriaan woke with a start from a pleasant doze with a sense of numbness: to be old and yet not to feel your body. Through her eyelashes she followed the rotund figure, naked like herself under a dressing gown of innocuous pale blue, closing the door noisily behind her. The woman waddled with evident distaste into the dim resting room, between two rows of empty beds, up to the one where Lotte was lying—her body between the pristine sheets an old, long-drawn-out history of ill-health. Instinctively, she slid deeper into the bed. The language the woman had made her inappropriate remark in was German. German! What was a German doing here, in Spa, where every square, every public garden, had a monument with lists of the fallen of two world wars carved in stone? Her own country was swarming with health resorts. Why Spa? Lotte closed her eyes and tried to ignore the woman by forcing herself to concentrate on the cooing of the doves that gathered, out of sight behind wrinkled white silk blinds, on the eaves and in the courtyards of the Thermal Institute. But the German’s every movement was a provocation in sound. Quite audibly she pulled back the sheets on a bed directly opposite Lotte’s. She stretched herself out on it, yawned and sighed pointedly; even when she finally lay still and seemed to surrender to the prescribed quiet, the silence she produced was painful on the ears. Lotte swallowed. A feeling of tension was crawling up from her stomach to her throat; a mental queasiness that had also come over her the previous day when she sat, up to herchin, in a peat bath.
While she had succumbed to the heat of the sour peat that relaxed her stiff joints, an old nursery rhyme, hummed in an elderly woman’s unsteady mezzo, floated into the room through a crack in the door from a neighboring bathroom. This song, which penetrated her awareness for the first time in seventy years, released a vague mixture of anxiety and irritation—feelings an aged patient ought to guard against in a peat bath at forty degrees Celsius. A heart attack was lurking in the brown sludge, between the lumps and granules and half-decayed twigs that drifted about.”
Tessa de Loo (Bussum, 15 oktober 1946)
Cover
De Brits-Amerikaanse schrijver Grenville Wodehouse werd geboren op 15 oktober 1881 in Guildford. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voorP.G. Wodehouse op dit blog.
Uit: Leave It To Jeeves
“Jeeves–my man, you know–is really a most extraordinary chap. So capable. Honestly, I shouldn’t know what to do without him. On broader lines he’s like those chappies who sit peering sadly over the marble battlements at the Pennsylvania Station in the place marked “Inquiries.” You know the Johnnies I mean. You go up to them and say: “When’s the next train for Melonsquashville, Tennessee?” and they reply, without stopping to think, “Two-forty-three, track ten, change at San Francisco.” And they’re right every time. Well, Jeeves gives you just the same impression of omniscience.
As an instance of what I mean, I remember meeting Monty Byng in Bond Street one morning, looking the last word in a grey check suit, and I felt I should never be happy till I had one like it. I dug the address of the tailors out of him, and had them working on the thing inside the hour.
“Jeeves,” I said that evening. “I’m getting a check suit like that one of Mr. Byng’s.”
“Injudicious, sir,” he said firmly. “It will not become you.”
“What absolute rot! It’s the soundest thing I’ve struck for years.”
“Unsuitable for you, sir.”
Well, the long and the short of it was that the confounded thing came home, and I put it on, and when I caught sight of myself in the glass I nearly swooned. Jeeves was perfectly right. I looked a cross between a music-hall comedian and a cheap bookie. Yet Monty had looked fine in absolutely the same stuff. These things are just Life’s mysteries, and that’s all there is to it.
We have hundreds more books for your enjoyment. Read them all!
But it isn’t only that Jeeves’s judgment about clothes is infallible, though, of course, that’s really the main thing. The man knows everything. There was the matter of that tip on the “Lincolnshire.” I forget now how I got it, but it had the aspect of being the real, red-hot tabasco.”Jeeves,” I said, for I’m fond of the man, and like to do him a good turn when I can, “if you want to make a bit of money have something on Wonderchild for the ‘Lincolnshire.'”
P.G. Wodehouse (15 oktober 1881 – 14 februari 1975)
Cover
De Amerikaanse schrijver Mario Puzo werd geboren in New York op 15 oktober 1920. Zie ook alle tags voor Mario Puzo op dit blog en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010.
Uit: The Last Don
“He saw Pippi was not happy, that he must give reasons. “Your wife, Nalene, cannot live in the atmosphere of the Family, she cannot be accepted by them. You must build you life away from us.” Which was all true, but the Don had another reason. Pippi was the great hero general of the Clericuzio Family, and if continued to be “Mayor” of the Bronx Enclave, he would be too powerful for the sons of the Don when the Don no longer lived.
“You will be my Bruglione in the West,” he told Pippi. “You will become rich. But there is important work to do.”
He handed Pippi the deed to a house in Las Vegas and the ownership of a thriving collection agency. The Don then turned to his youngest son, Vincent, a man of twenty-five. He was the shortest of the children, but built like a stone door. He was spare in speech, and he had a soft heart. He had learned all the classic peasant Italian dishes at his mother’s knee, and it was he who had wept so bitterly at his mother’s dying young.
The Don smiled at him. “I am about to decide your destiny,” he said, “and set you on your true path. You will open the finest restaurant in New York. Spare no expense. I want you to show the French what real food is all about.” Pippi and the other sons laughed, even Vincent smiled. The Don smiled at him. “You will go to the best cooking school in Europe for a year.”
Vincent, though pleased, growled, “What can they teach me?”
The Don gave him a stern look. “Your pastries could be better,” he said. “But the main purpose is to learn the finances of running such an enterprise. Who knows, someday you may own a chain of restaurants. Giorgio will give you the money.”
The Don turned finally to Petie. Petie was the second and the most cheerful of his sons. He was affable, at twenty-six no more than a boy, but the Don knew he was a throwback to the Sicilian Clericuzio.”
Mario Puzo (15 oktober 1920 – 2 juli 1999)
Cover DVD
De biografische data zijn onzeker en berusten op verhalen en legenden, maar de internationale internet encyclopedie Wikipedia geeft 15 oktober 70 v. Chr. als geboortedatum van Publius Vergilius Maro. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Vergilius op dit blog.
Uit: Het boerenbedrijf (Georgica, fragment)
De bijen
Over de honing,gave van des hemels
dauwen,
een nieuw lied.
– Schenk,Maecenas,ook
dit werk uw aandacht.
Hier ligt te kijk een kleine wereld en
haar wonderen:
aanvoerders onversaagd,een ganse staat,
– zijn volken,
zijn levenswijze,driften en strijd wil
ik ontvouwen.
Klein is het arbeidsveld,niet klein
zijn roem,als gunstig
de goden willen zijn,Apollo hoort mijn
vragen.
Begin met voor de bijenstand een plek
te zoeken
buiten de wind (beladen komen zij waar
wind staat
de korf niet in) en waar geen schaap,
geen bokje stoeiend
trapt op de bloemen,of een koe die
loopt te grazen
de dauw afschudt en poten op het jonge
gras zet.
Geen schubbig hagedisje,scherp
getekend,hoort bij
de voorraadplaats;geen vogels ook,de
bijenwolf of
de zwaluw,’t keeltje bloedbevlekt door
Procne’s wandaad,
– want dat zijn grote rovers,die liefst
ook het bijtje
snappen in hun vlucht:goed voer voor
hun vraatzuchtig broedsel.
Vertaald door Ida Gerhardt
Vergilius (15 oktober 70 v. Chr. – 21 september 19 voor Chr.)
Vergilius op een mozaïek (detail) uit de 3e eeuw, Tunis, Nationaal Museum Bardo
Onafhankelijk van geboortedata:
De Nederlandse schrijver Kees Beekmans werd geboren in 1961. Zie ook alle tags voor Kees Beekmans op dit blog en ook mijn blog van 15 oktober 2010.
Uit: Tussen hoofddoek en string
“Dat soort opmerkingen vindt Brahim leuk en ik vind het leuk om Brahim te zien lachen, zijn plezier is zo echt. Maar waarom, vraag ik, wil je eigenlijk met haar stoppen, het is toch een leuke meid? En wat ik ervan gezien heb, hebben ze het toch niet slecht samen? Op dat moment realiseer ik me dat ik eigenlijk niets van hun relatie weet. Hoe vaak ze afspreken, waar ze dat doen, of ze wel eens bij elkaar over de vloer zijn geweest, dus elkaars ouders kennen, of ze seks hebben en zo ja waar want thuis kan dat niet en beiden wonen nog thuis – nee, ik weet helemaal niet hoe dat hier gaat, niet getrouwd zijn maar een relatie hebben. Brahim valt stil. Ik vraag maar gewoon of hij wel eens met haar naar bed is geweest. Hij begint weer te lachen – ook uit verlegenheid nu – en dan vertelt hij me eerlijk dat ze wel seks hebben maar dat ze niet met elkaar naar bed gaan, ‘dus geen penetratie,’ verduidelijkt hij, ‘maar verder doen we alles.’ Hij vertelt me zelfs, in de termen van de geneeskundestudent, dat ze ‘de penis en de vagina tegen elkaar aan wrijven’ – en zo gedetailleerd had het voor mij nu ook weer niet gehoeven, op dit moment merk ik weer hoe jong Brahim nog is, wat onhandig nog. Een en ander speelt zich af in een bertoesj. Een bertoesj, vertelt Brahim me, fungeert als toevluchtsoord voor hen die nog bij hun ouders wonen en geen privacy hebben. Ik begrijp dat het probleem in Marokko vergelijkbaar is met dat in andere mediterrane landen waar kinderen bij hun ouders blijven wonen totdat ze trouwen. In ItaliÎ is het de auto die dienstdoet als lustoord, wie in Italie is geweest of Italiaanse films heeft gezien kent het wel, die kleine fiatjes op parkeerplaatsen die in het holst van de nacht met beslagen raampjes op hun wielen staan te schudden. En als ik me niet vergis is in Frankrijk de garáonniere nog altijd courant, de vrijgezellenkamer. In Marokko heet het een bertoesj. Later zal Brahim me er nog eens mee naartoe nemen, en het eerste woord dan in me opkomt is rattenhol.”
Kees Beekmans (1961)
Cover