De Vlaamse dichter Jan Lauwereyns werd geboren op 13 mei 1969 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Jan Lauwereyns op dit blog.
Vuurwerk
Volgens de astronoom die met de mond
vol tanden staat – knappe kerel –
was er in het begin al iets.
Iets: met veel aantrekkingskracht,
een zwart gat, een vlam in mijn hart.
Zo niet, geen gebeurtenis t voor t + 1,
en dan ook niets daartussen
waar tijd plaats
kon vinden. En zonder tijd
geen pijl die ergens vertrekt om God
weet wanneer ergens anders aan te komen.
God, Cupido, Thor.
Zo denkt men zwijgend dat
er in het begin iets geweest moet zijn
waarmee het allemaal begonnen is.
De drie prinsen van Serendib
Koning van een voorspoedig rijk, springlevend,
heeft drie zonen, waaronder jij.
(Ook al bent u toevallig lezeres.)
Vader: drager van een grijze baard.
Met verkleinwoord, Tijd, onomkeerbaar,
dit in tegenstelling tot de zandloper.
Geeft alles aan wie voor het jaar rond is
een verbluffend iets op tafel legt.
Waar kijkt Homo sapiens nog van op?
Een vliegend tapijt? Een geneeskrachtige appel?
Een verrekijker die voorbij de horizon kijkt?
Samen zullen onze giften de
op apegapen liggende vader redden.
Tenzij we alsnog wakker worden.
Via Arctica
Langs de weg van de ijsbeer bezongen we de opwarming
met massieve schepen, zestigduizend ton ijzererts, braken
door het smeltende ijs, de Chinese fabrieken stonden te wachten,
treinen voerden meer en meer ijzererts aan, wij willen slechts
alle goeds, verklaarde Het Absolute Niets, verrukkelijk,
korrelig, hartverscheurend, kwiek en alles bij elkaar prachtig,
jubelde het schip der wetenschap, nijverheid en koophandel,
zo kalm mogelijk stonden we naast de anderen te kijken naar
de elektroden op de kruin van de kaalgeschoren ijsbeer en
knikten, het waren veelkleurige gegevens, maar de hypothese
was verdwenen, iedereen verdacht iedereen, het Absolute Niets
breidde zich uit, het alsmaar grotere zwart in het ruim, vader,
vader, de ijsbeer schoot wakker, zou je niet beter wat slapen?
De Schotse dichteres Kathleen Jamie werd geboren op 13 mei 1962 in Currie, Edinburgh. Zie ook alle tags voor Kathleen Jamie op dit blog.
De herten
Dit is de menigte, de dieren
die je me wilde laten zien, me stroomopwaarts
trekkend, de hele ochtend door de door wind-
gekamde heide tot aan de heuvelrug.
Beneden ons, in de volgende vallei, is de zware
kalme broederschap, neergedaald
uit de winter, uit de honger, knielend
als de ondertekenaars van een verbond;
hun zware, antiek gepolijste gewei,
uitstijgend boven de vegetatie
als masten in een haven, of stadstorens.
We liggen dicht bij elkaar, en hoewel de wind
onze man-en-vrouw geur verdrijft, lijkt
elk hert-gezicht onze kant op te kijken, onze kant op,
maar niet naar ons: zij schenken ons,, en wij schenken hen,
een beleefde aandacht. Ik vermoed dat je
hoopte indruk op me te maken, mijn ogen op te heffen
naar ons gedeelde land, me dieper te leiden
in wat je weet, maar uit afkeer
om angst op te wekken ga je al
stilletjes weg, ik ga zeker met je mee,
zoals ik nu zou doen, bijna overal.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 13 mei ook mijn blog van 13 mei 2020 en eveneens mijn blog van 13 mei 2019 en ook mijn blog van 13 mei 2018 deel 1 en eveneens deel 2.