De Vlaamse dichter en schrijver Jotie T’Hooft werd geboren in Oudenaarde op 9 mei 1956. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010.
En wat dan?
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie als ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
‘Het was waar’ zult gij zeggen ‘hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.’ Zo bleek
zal ik zijn.
In u…
en wat dan…?
Toerisme
We zagen de spraakwatervallen van Speed,
hangende tuinen, verre sterrebeelden
die toch nabijer dan medereizigers waren.
In een bus vol naasten bezochten we
en werden we bezocht door nachtmerries,
visioenen van heiligen en engelen
zongen ons doof en we ontwaakten
in hotel Harmonie.
Twee spiegels, tegenover elkaar geplaatst
boden ons een oneindig perspektief.
En toch, dacht ik, er moet meer zijn.
Jotie T’Hooft (9 mei 1956 – 6 oktober 1977)
De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010.
Talking To Little Birdies
Not a peep out of you now
After the bedlam early this morning.
Are you begging pardon of me
Hidden up there among the leaves,
Or are your brains momentarily overtaxed?
You savvy a few things I don’t:
The overlooked sunflower seed worth a holler;
The traffic of cats in the yard;
Strangers leaving the widow’s house,
Tieless and wearing crooked grins.
Or have you got wind of the world’s news?
Some new horror I haven’t heard about yet?
Which one of you was so bold as to warn me,
Our sweet setup is in danger?
Kids are playing soldiers down the road,
Pointing their rifles and playing dead.
Little birdies, are you sneaking wary looks
In the thick foliage as you hear me say this?
Clouds Gathering
It seemed the kind of life we wanted.
Wild strawberries and cream in the morning.
Sunlight in every room.
The two of us walking by the sea naked.
Some evenings, however, we found ourselves
Unsure of what comes next.
Like tragic actors in a theater on fire,
With birds circling over our heads,
The dark pines strangely still,
Each rock we stepped on bloodied by the sunset.
We were back on our terrace sipping wine.
Why always this hint of an unhappy ending?
Clouds of almost human appearance
Gathering on the horizon, but the rest lovely
With the air so mild and the sea untroubled.
The night suddenly upon us, a starless night.
You lighting a candle, carrying it naked
Into our bedroom and blowing it out quickly.
The dark pines and grasses strangely still.
Charles Simic (Belgrado, 9 mei 1938)
De Nederlandse dichter en schrijver Pieter Boskma werd geboren in Leeuwarden op 9 mei 1956. Zie ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010.
Stof stof stof
wat maakt het ons uit of ook het stof tot stof vergaat?
wij zijn de douche-generatie, ordelijke gel-gebruikers,
wij laten niets
aan het toeval over.
wij shockeren de pillenslikkers van de bestbeprijsde kwis.
wij houden van de doofpot der sterren en kometen.
wij zijn allergies voor knarsende sloten
want wij roesten niet.
wij spreken graag voor duistere halflege zalen.
wij dragen fier de ons geschonken bokalen van afgunst.
wij spiegelen ons niet aan elkaar.
wij zijn eenzaam.
wij ontvangen ons fortuin van de streamlined stropdas.
wij halen een mes las de hals die daarin zit.
wij zijn en blijven tegendraads.
ons universum rafelt.
en na de feestjes, als wij dertig zijn
en dronken van twee biertjes
in de beha-loze zomer
schrijden wij in onze eigenaardigheid naar huis:
hermetische cellen in het harnas van de angst
dat ook het stof tot stof vergaat
en ons als een watertaxi
op de Tafelberg
slechts met ademnood omgordt.
Van de grond
Nog altijd gelest door een lied van de grond
hingen de takken al laag in het najaar
Bedruppelde webben trokken het bos door
en vingen wat klein was en vleugeltjes had
De idyllische dood van detail en nuance
maakte weer plaats voor het egale witte
geschitter van sneeuw op een winterse
wolkloze windstille weide
Als het maar klonk en als het maar
waar was, en je het zag als je begreep
dat het geen vorm en geen naam had
Dan kwam het pas los en werd aarde
Dan lag er pas goud op het water
Dan brak pas glinster de klomp.
Pieter Boskma (Leeuwarden, 9 mei 1956)
De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010.
Uit: Kassettendeck
“Technisch gesehen war die Audiokassette, die – 1963 erfunden – in den 1970er Jahren groß wurde und dann schon 1982 der CD begegnete, ein Übergangsmedium. Ein Fall fürs Technikmuseum. Mag sein, dass wir veteranenhaft schwärmen, Nächte mit unseren Platten verbracht zu haben, dass wir Stunde um Stunde vor den Altären aus Verstärkern, Equalizern und Tapedecks knieten, weil das Vinyl ja in Echtzeit auf die Tapes überspielt werden wollte. Mag sein, dass wir die Cover preisen, die wir für unsere Mixtapes gebastelt haben, Unikate aus Lack, Fotos, Zeitungsausschnitten, Letraset. Vielleicht erzählen die Coolen, dass die Aufnahmen per Hand ausgesteuert werden mussten, wenn es echt klingen sollte. Oder die Technikfreaks, dass sie die Tapedeck-Prospekte von Sony mit demselben ungläubigen Staunen durchgesehen haben wie Pornohefte. Dass das Nakamichi Dragon mit automatischer Azimuthjustage bei einem Neupreis von rund 4500 Mark das vielleicht beste Tapedeck aller Zeiten war. Oder dass es gute Gründe gab, die Auto-Reverse-Technik abzulehnen (außer beim Sex), dass man sich nur zu besonderen Anlässen eine Chromkassette geleistet hat und dass die 120er Tapes zu vergessen waren.
Und dann natürlich die Mixtapes für die Mädchen. Mein Gott, wie lange hat man über den ersten Song auf dem Tape nachgedacht? Doch bloß nicht gleich mit der Tür ins Haus fallen. Und wichtig war ja auch der letzte Song. Der wurde oft unterschätzt. Der letzte Song blieb doch in Erinnerung. Wie der letzte Satz in einem Liebesbrief, so wichtig war der.”
Jan Drees (Haan, 9 mei 1979)
De Russische schrijver, dichter en zanger Bulat Shalvovich Okudzhava werd geboren in Moskou op 9 mei 1924. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en Zie ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010.
Unyielding, raged and free
Unyielding, raged and free,
burn, fire, burn on, please…
Decembers tend to be
replaced by Januaries.
We’ve anything at all:
smiles, joys and everything,
one common moon for all,
one summer and one spring.
We’d live and go to grass
then, come what may, we will
for all the wrongs of ours
stand trial by ordeal.
We do not care, since
we know: when life is gone
for all of our sins
the reckoning is one.
Unyielding, raged and free,
burn, fire, burn on, please…
Decembers have to be
replaced by Januaries.
I’ll take a bag, a helmet and a ration
I’ll take a bag, a helmet and a ration,
a jacket of protective coloration,
I’ll tramp about the streets, a barracks lodger,
it’s easy to become a real soldier.
I will forget my daily cares and pledges,
I do not have to think of jobs and wages.
I’m playing with my gun, a barracks lodger,
it’s easy to become a real soldier.
If something should go wrong, I do not care.
It’s, so to say, my Motherland’s affair.
It’s great to be a simple barracks lodger,
an innocent and inoffensive soldier.
Vertaald door Alec Vagapov
Bulat Okudzhava (9 mei 1924 – 12 juni 1997)
De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007 en ook mijn blog van 9 mei 2008 en ook mijn blog van 9 mei 2009 en ook mijn blog van 9 mei 2010..
Uit: Der Garten der Erkenntnis
„Er bekannte gefehlt zu haben, indem er das Wunder des Lebens in etwas anderem als wie im ganzen Leben selbst gesucht hatte […]. Darum auch, weil jedem sein Leben das einzige Wunder war, konnte keiner dem anderen eine Offenbarung darüber geben, noch von einem anderen eine Offenbarung darüber erlangen. […] In ihnen [den Menschen] lag das Geheimnis, oder es lag vielmehr darin, daß alle Menschen, unerkannt und andere nicht erkennend, fremd durch die Rüstung ihrer täglich sterbenden Schönheit, vom Leben in den Tod gehn.
(…)
Jetzt bekamen seine Erinnerungen einen gesteigerten Wert für ihn; sie waren früher rührend gewesen, jetzt wurden sie ihm erhaben und kostbar; sie waren ja sein einziges Erbteil, sie waren sein Leben, und dieses Leben war die Quelle der Schönheit; denn die Menschen, deren Erinnerung ihn bewegte, bewegten ihn nur, weil er an ihnen gelebt hatte, und es bewegten ihn ebenso die Häuser, auf die sein Fenster ging, oder die Straßen, durch die er geschritten war.“
Leopold Andrian (9 mei 1875 – 19 november 1951)
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e mei ook mijn vorige blog van vandaag.