De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.
Uit: Nothing to Be Frightened Of
“The change from teeth to dentures struck my brother and me as both grave and ribald. But my grandmother’s life had contained another enormous change, never alluded to in her presence. Nellie Louisa Machin, daughter of a labourer in a chemical works, had been brought up a Methodist; while the Scoltocks were Church of England. At some point in her young adulthood, my grandmother had suddenly lost her faith and, in the smooth narration of family lore, found a replacement: socialism. I have no idea how strong her religious faith had been, or what her family’s politics were; all I know is that she once stood for the local council as a socialist and was defeated. By the time I knew her, in the 1950s, she had progressed to being a communist. She must have been one of the few old-age pensioners in suburban Buckinghamshire who took the Daily Worker and—so my brother and I insisted to one another—fiddled the housekeeping to send donations to the newspaper’s Fighting Fund.
In the late 1950s, the Sino-Soviet Schism took place, and com-munists worldwide were obliged to choose between Moscow and Peking. For most of the European faithful, this was not a difficult decision; nor was it for the Daily Worker, which received funding as well as directives from Moscow. My grandmother, who had never been abroad in her life, who lived in genteel bungalowdom, decided for undisclosed reasons to throw in her lot with the Chinese. I welcomed this mysterious decision with blunt selfinterest, since her Worker was now supplemented by China Reconstructs, a heretical magazine posted direct from the distant continent. Grandma would save me the stamps from the biscuity envelopes. These tended to celebrate industrial achievement—bridges, hydroelectric dams, lorries rolling off production lines—or else show various breeds of dove in peaceful flight.
My brother did not compete for such offerings, because some years previously there had been a Stamp-Collecting Schism in our home. He had decided to specialize in the British Empire. I, to assert my difference, announced that I would therefore specialize in a category which I named, with what seemed like logic to me, Rest of the World. It was defined solely in terms of what my brother didn’t collect. I can no longer remember if this move was aggressive, defensive, or merely pragmatic. All I know is that it led to some occasionally baffling exchanges in the school stamp club among philatelists only recently out of short trousers. “So, Barnesy, what do you collect?” “Rest of the World.
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)
Cover
De Nederlandse schrijver, uitgever en journalist Bert Natter werd geboren in Baarn op 19 januari 1968. Zie ook alle tags voor Bert Natter op dit blog.
Uit: Ze zullen denken dat we engelen zijn
“De laatste mooie dag van het jaar.
‘Daar moeten we van genieten.’
Ze zet haar spullen bij een tafeltje naast dat van mij. Om ruimte te maken schuif ik mijn tas een stukje opzij.
‘Jammer genoeg is hier alleen plek in de schaduw.’ Op een stoel zakkend wijst de vrouw naar een terras vol loungebanken aan de overkant van het plein. ‘Daar zitten ze lekker in de zon.’
En in het lawaai.
Ik knik vriendelijk en kijk de andere kant op, naar een ober en een serveerster die aan het klieren zijn bij een hoge kast waarin menukaarten, servetten, bestek en servies worden bewaard.
Ik wenk.
De vrouw wijst op de revers van mijn jasje en zegt: ‘Beeldig.’
Het meisje komt en gaat tussen onze tafeltjes in staan. Uit haar schort pakt ze een apparaat. Op haar borst draagt ze een button met haar naam. Ze wil weten of we bij elkaar horen.
‘Nee,’ zeg ik.
De vrouw legt haar telefoon weg en zegt: ‘We kennen elkaar net.’ Ze stelt zich voor als Prunella. Ik weet niet of ik het goed versta.
Ik neem haar hand aan. Liever houd ik mensen op afstand, minstens een armlengte.
In de verte starend vraagt het meisje waar we zin in hebben.
‘Voor mij graag een…’ Wat ze wil ontgaat mij, want terwijl het meisje zich vooroverbuigt om de vrouw beter te kunnen verstaan, verandert het kabbelende gedruis van de grote stad in een verschrikkelijk kabaal.”
Bert Natter (Baarn, 19 januari 1968)
De Amerikaanse dichter en schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog
Uit: The Pit and the Pendulum
“I was sick — sick unto death with that long agony; and when they at length unbound me, and I was permitted to sit, I felt that my senses were leaving me. The sentence — the dread sentence of death — was the last of distinct accentuation which reached my ears. After that, the sound of the inquisitorial voices seemed merged in one dreamy indeterminate hum. It conveyed to my soul the idea of revolution — perhaps from its association in fancy with the burr of a mill wheel. This only for a brief period; for presently I heard no more. Yet, for a while, I saw; but with how terrible an exaggeration! I saw the lips of the black-robed judges. They appeared to me white — whiter than the sheet upon which I trace these words — and thin even to grotesqueness; thin with the intensity of their expression of firmness — of immoveable resolution — of stern contempt of human torture. I saw that the decrees of what to me was Fate, were still issuing from those lips. I saw them writhe with a deadly locution. I saw them fashion the syllables of my name; and I shuddered because no sound succeeded. I saw, too, for a few moments of delirious horror, the soft and nearly imperceptible waving of the sable draperies which enwrapped the walls of the apartment. And then my vision fell upon the seven tall candles upon the table. At first they wore the aspect of charity, and seemed white and slender angels who would save me; but then, all at once, there came a most deadly nausea over my spirit, and I felt every fibre in my frame thrill as if I had touched the wire of a galvanic battery, while the angel forms became meaningless spectres, with heads of flame, and I saw that from them there would be no help. And then there stole into my fancy, like a rich musical note, the thought of what sweet rest there must be in the grave. The thought came gently and stealthily, and it seemed long before it attained full appreciation; but just as my spirit came at length properly to feel and entertain it, the figures of the judges vanished, as if magically, from before me; the tall candles sank into nothingness; their flames went out utterly; the blackness of darkness supervened; all sensations appeared swallowed up in a mad rushing descent as of the soul into Hades. Then silence, and stillness, night were the universe.
I had swooned; but still will not say that all of consciousness was lost. What of it there remained I will not attempt to define, or even to describe; yet all was not lost. In the deepest slumber — no! In delirium — no! In a swoon — no! In death — no! even in the grave all is not lost. Else there is no immortality for man. Arousing from the most profound of slumbers, we break the gossamer web of some dream.”
Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849)
Affiche voor de gelijknamige film uit 1961
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edwidge Danticat werd geboren in Port-au-Prince op Haïti op 19 januari 1969. Zie ook alle tags voor Edwidge Danticat op dit blog.
Uit: Krik? Krak! (Children Of The Sea)
« They say behind the mountains are more mountains. Now I know it’s true. I also know there are timeless waters, endless seas, and lots of people in this world whose names don’t matter to anyone but themselves. I look up at the sky and I see you there. I see you crying like a crushed snail, the way you cried when I helped you pull out your first loose tooth. Yes, I did love you then. Somehow when I looked at you, I thought of fiery red ants. I wanted you to dig your fingernails into my skin and drain out all my blood. I don’t know how long we’ll be at sea. There are thirty-six other deserting souls on this little boat with me. White sheets with bright red spots float as our sail. When I got on board I thought I could still smell the semen and the innocence lost to those sheets. nook up there and I think of you and all those times you resisted. Sometimes I felt like you wanted to, but I knew you wanted me to respect you. You thought I was testing your will, but all I wanted was to be near you. Maybe it’s like you’ve always said. I imagine too much. I am afraid 1 am going to start having nightmares once we get deep at sea. I really hate having the sun in my face all day long. If you see me again, be so dark. Your father will probably marry you off now, since 1 am gone. Whatever you do, please don’t marry a sol-dier. They’re almost not human.
***
haiti est cottune to l’as laisse. yes, just the way you left it. bullets day and night. same hole. same everything. I’m tired of the whole mess. i get so cross and irritable. i pass the time by chasing roaches around the house. i pound my heel on their heads. they make me so mad. everything makes me mad. i am cramped inside all day. they’ve closed the schools since the army took over, no one is mention-ing the old president’s name. papa burnt all his campaign posters and old buttons. manman buried her buttons in a hole behind the house. she thinks he might come back. she says she will unearth them when he does. no one comes out of their house. not a single person. papa wants me to throw out those tapes of your radio shows. i destroyed some music tapes, but i still have your voice. i thank god you got out when you did. all the other youth federation members have disappeared. »
Edwidge Danticat (Port-au-Prince, 19 januari 1969)
Cover
De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.
Uit: Deep Water
“Vic didn’t dance, but not for the reasons that most men who don’t dance give to themselves. He didn’t dance simply because his wife liked to dance. His rationalization of his attitude was a flimsy one and didn’t fool him for a minute, though it crossed his mind every time he saw Melinda dancing: she was insufferably silly when she danced. She made dancing embarrassing. He was aware that Melinda twirled into his line of vision and out again, but barely aware, he thought, and it was only his familiarity with every physical detail of her that had made him realize that it was she at all. Calmly he raised his glass of Scotch and water and sipped it. He sat slouched, with a neutral expression on his face, on the upholstered bench that curved around the Mellers’ newel post, staring at the changing pattern of the dancers and thinking that when he went home tonight he would take a look at his herb boxes in the garage and see if the foxgloves were up. He was growing several kinds of herbs now, repressing their growth by depriving them of half their normal sunlight and water with a view to intensifying their flavour. Every afternoon he set the boxes in the sun at one o’clock, when he came home for lunch, and put them back into the garage at three, when he returned to his printing plant. Victor Van Allen was thirty-six years old, of a little less than medium height, inclined to a general firm rotundity rather than fat, and he had thick, crisp brown eyebrows that stood out over innocent blue eyes. His brown hair was straight, closely cut, and like his eyebrows, thick and tenacious. His mouth was middle-sized, firm, and usually drawn down at the right corner with a lopsided determination or with humour, depending on how one cared to take it. It was his mouth that made his face ambiguous — for one could read a bitterness in it, too —because his blue eyes, wide, intelligent, and unsurprisable, gave no clue as to what he was thinking or feeling. In the last moments the noise had increased a decibel or so and the dancing had become more abandoned in response to the pulsing Latin music that had begun to play. The noise offended his ears, and still he sat, though he knew he could have wandered down the hall to his host’s study and browsed among the books there if he had cared to.”
Patricia Highsmith (19 januari 1921 – 4 februari 1995)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.
Uit: Het hofke
“Het Zonneveld, het Hofke en een twaalftal armelijke boerenhuisjes: dat was de buurtschap ‘Sinte-Barbera’s hoek’. Dwars door de akkers voerde de weg uit het Het Zonneveld was een breed, nieuw gedoe; stallingen, schuren en woonhuis, uit rood baksteen opgetrokken, sloten aan drie zijden het erf af, een statige wijde poort gaf er toegang. Op dat erf was het, den dag door, een drukke bedrijvigheid van gaanden en komenden, een af- en aantrekken van koeien en schapen, karren en paarden; roepen en rollen, geklets van zweepen en gestamp van hoeven; een snaterend, kakelend krioelen van waggelende ganzen en scharrelende kippen, van heel dat bonte gewemel van kuikens en krielen en het jonge eendenbroed, met de duiven er tusschen, die neerstreken van de daken, en veel musschen, en de rozige jonge varkentjes. Ze maakten elkander het leven zuur bij de breede mestvaalten en om den drinkplas, die er als een donkere vijver in het midden lag.
Naast het Zonneveld, zoo rijk en trotsch in zijn glanzende nieuwheid, was het Hofke maar een kleine boerenhoef, heel oud, heel stil en laag gedoken onder haar zwaar strooien dak.
Hier lag rechts de akkergrond: aardappelveld en korenland, sedert vergeten tijd door de boeren van het Hofke bebouwd. Links sprongen de zijbouwen uit: de schuur en de kleine stalling, hoekig den boomgaard in.
Door dezen boomgaard en dien van het Zonneveld lag het al-oude voetpad gebaand, dat sinds menschenheugenis van den grintweg, en dwars nu door die twee boomgaarden heen, de velden-in voerde. De afgesleten houten draaiboom tusschen de haag versperde er den toegang aan niemand.
De bongerd van het Hofke, duisterig beschaduwd, lag het eerst toegankelijk, en het pad liep er in bochten langs de ruige stammen van heel oude appelaars. De bongerd van het Zonneveld was veel grooter, maar onbelommerd en leeg met zijn spichtige jonge fruitboompjes. Het pad deelde hem recht in tweeën.
Een zeer hooge heg vormde de scheiding tusschen de twee boomgaarden, een heg van rasterdraad en doornstruiken, een bitse, vrijandige scheiding. Maar ‘het pad’ viel niet af te sluiten, het wás er, en het bleef de ongewenschte gemeenschap tusschen die twee werelden op zich zelve: het Zonneveld en het Hofke.”
Marie Koenen (19 januari 1879 – 11 juli 1959)
De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.
Uit: Der weiße Dominikaner
„Solange ich denken kann, dorp er heen.
behaupten die Leute in der Stadt, ich hieße Taubenschlag.
Wenn ich als kleiner Junge mit einer langen Stange, an deren Spitze ein Docht brannte, in der Abenddämmerung von Haus zu Haus trabte und die Laternen anzündete, marschierten die Kinder der Gasse vor mir her, klatschten im Takt in die Hände und sangen: Taubenschlag, Taubenschlag, Taubenschlag, Trarara Taubenschlag.
Ich ärgerte mich nicht darüber, wenn ich auch selbst nie mitsang.
Später griffen die Erwachsenen den Namen auf und redeten mich mit ihm an, wenn sie etwas von mir wollten.
Anders steht es mit dem Namen Christopher. Er hing mir, auf einem Zettel geschrieben, am Halse, als man mich als Säugling, nackt, eines Morgens vor der Türe der Marienkirche liegen fand.
Den Zettel wird wohl meine Mutter geschrieben haben, als sie mich damals ausgesetzt.
Es ist das einzige, was sie mir mitgegeben hat. Darum habe ich von je den Namen Christopher als etwas Heiliges empfunden. Er hat sich mir in den Körper eingeprägt, und ich habe ihn wie einen Taufschein – ausgestellt im Reiche des Ewigen –, wie ein Dokument, das niemand rauben kann, durchs Leben getragen. Beständig wuchs und wuchs er wie ein Keim aus der Finsternis empor, bis er als der wieder erschien, der er von Anbeginn an gewesen, sich mit mir verschmolz und mich geleitete in die Welt der Unverweslichkeit. So, wie da geschrieben steht: es wird gesät verweslich und wird auferstehen unverweslich.
Jesus wurde als erwachsener Mensch bei vollem Bewußtsein dessen, was geschah, getauft: der Name, der sein Ich war, senkte sich auf die Erde herab; die Heutigen werden als Säuglinge getauft; wie könnte es sein, daß sie erfassen, was sich mit ihnen begeben hat! Sie irren durchs Leben dem Grabe zu wie Schwaden, die der Windhauch in den Sumpf zurücktreibt; ihre Leiber verfaulen, und an dem, der aufersteht – ihr Name –, haben sie kein Teil. Ich aber weiß, soweit ein Mensch von sich sagen darf, er wisse, daß ich Christopher heiße.
In der Stadt geht die Sage, ein Dominikanermönch, Raimund de Pennaforte, habe die Marienkirche gebaut aus Gaben, die ihm aus aller Herren Länder unbekannte Spender zugesandt.“
Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)
Cover
De Portugese dichter Eugénio de Andrade (eig. José Fontinhas) werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa de Atalaia. Zie ook alle tags voor Eugénio de Andrade op dit blog.
Wanklanken
–STEEN voor steen
zal het huis terugkeren.
Op mijn schouders voel ik de gloed
van zijn aantocht al.
–De stilte
zal met de harpen terugkeren.
De harpen met de bijen.
–In de zomer sterft men
zo traag in de schaduw van de iepen!
–Dan zal ik zeggen:
Een vriend
is de plaats op aarde
waar de bleke appelen het zoetst zijn.
–Of misschien zeg ik:
De herfst rijpt in de spiegels.
Op mijn schouders voel ik
zijn ademtocht al.
Er is geen terugkeer: alles is labyrint.
Dringend
De liefde dringt.
Een boot op zee dringt.
Het is dringend om bepaalde woorden uit te roeien,
haat, eenzaamheid en wreedheid,
enkele klachten,
vele zwaarden.
Het is dringend om blijdschap uit te vinden,
de kussen te vermenigvuldigen en graanoogst,
het is dringend rozen te ontdekken en rivieren
en klare ochtend.
Het vált, de stilte op de schouders en het onzuivere
licht, tot het pijn doet.
De liefde dringt, het is dringend
om voort te bestaan
Vertaald door Toon Cappuyns en Germain Droogenbroodt
Eugénio de Andrade (19 januari 1923 – 13 juni 2005)
De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook alle tags voor Thomas Gsella op dit blog.
Heute gegen Holland oder Traum eines deutschen Fußballidioten
Strafstoß. Arjen Robben schießt –
nein, er tritt haarscharf daneben.
Laut sein Fluch: „Verdammter Mist!“
Aber Gott, das soll es geben.
Wieder läuft er an, doch wieder
bleibt der Ball da, wo er ist.
Robben hockt sich langsam nieder
und flucht wieder: „So ein Mist.“
Dritter Anlauf. Und vor Schreck
wird das Publikum ganz stumm:
Kurz vorm Schuß rutscht Robben weg
und fällt lauthals fluchend um.
Arjen Robben liebt den Fall nicht.
Wütend rennt er wieder los,
doch er trifft … er trifft den Ball nicht!
Imposant sein Fluchausstoß.
Aber Robben gibt nicht auf,
denn er will’s noch mal versuchen.
Fünfter Anlauf, und kurz drauf
hört man ihn sehr lauthals fluchen.
Später rennt er mit Gezeter
auf den Ball zu und verfehlt
ihn um achtzig Zentimeter.
Folgen Flüche ungezählt –
dann der Anlauf Nummer sieben:
Jener Ball ist, wo er war,
auch in diesem Fall geblieben.
Robben flucht mit Haut und Haar,
flucht mit Macht und nimmt, o Graus,
nun zum Schießen seinen Linken,
läuft mit rechts an und rutscht aus,
würde gern im Platz versinken,
aber läuft doch wieder an,
trifft den Ball und hat kein Glück:
Latte, Pfosten, Latte, dann
Pfosten, Latte und zurück
an den Pfosten, wonach Neuer
ihn entgegennimmt und lacht.
Robbens Schrei ist ungeheuer.
Davon bin ich aufgewacht.
Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)
Arjen Robben
Zie voor nog meer schrijvers van de 19e januari ook mijn twee blogs van 19 januari 2014.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 19 januari 2007 en ook mijn blog van 19 januari 2008 en eveneens mijn blog van 19 januari 2009.