Patricia Lasoen werd geboren op 25 september 1948 in Brugge.Tijdens haar studies Germaanse filologie aan de Rijksuniversiteit van Gent (1966-1970) engageerde Patricia Lasoen zich in de revolutionaire beweging van ’68. In datzelfde jaar verscheen haar eerste dichtbundel Ontwerp voor een Japanse houtgravure, die haar meteen een plaats bezorgde aan het nieuw-realistische firmament. Niet alleen begon ze gedichten te publiceren in Nieuw Vlaams Tijdschrift, Kruispunt en Sumier, ze was ook een tijdlang redactielid van de nieuw-realistische tijdschriften Yang en Kreatief. Na haar studies werd Patricia lerares Nederlands en Engels, maar in 1972 stapte ze tijdelijk uit het onderwijs om zich volledig toe te kunnen leggen op het moederschap. Twee jaar later werd ook de literatuur even opzij geschoven, want door de dood van haar vader en een huwelijkscrisis kreeg Patricia te kampen met een depressie. In 1977 ontving Patricia Lasoen de poëzieprijs van de provincie West-Vlaanderen voor haar bundel Veel Ach & een beetje O. Met haar echtgenoot Jean-Pierre Dumolyn en haar kinderen Bart, Jan, Joris en Sonja woont ze nog steeds in Brugge, waar ze sinds 1979 opnieuw les geeft.
Droom
Ik droomde van de zon
hij was een gladde
bol van bloedkoraal
en werd toen op mijn smeken
een gespierde jongeling
in strak zwart trainingspak
met glanzend rode haren.
Het was onder een pereboom
dat hij mij toen besprong:
een zalige ervaring.
Herstellingswerken
Er is nog tijd
tussen het eerste en het laatste
verdorrende blad
als op een windstille oktoberdag
de zon zo warm is als in volle zomer.
Een vrouw sluipt in
een van haar oude huizen naar
binnen en zoekt met een spiegel
en koperdraad
naar vocht achter vergeten muren.
Zou ze nog voor zichzelf
nieuwe tanden halen
of is de perzik der onsterfelijkheid
zacht genoeg om in te bijten?
met een gespierde arm vol
donkerblauwe tatouages
metselt de jonge metser
de muur onherroepelijk dicht.
‘En het vocht?’
krijt de vrouw.
‘en het vocht,’ vraagt ze bijna smekend
‘waar is het
waar zit het verborgen?’
‘Het zal nooit meer te zien zijn’
zegt de jonge metser
en lacht.
Patricia Lasoen (Brugge, 25 september 1948)
De Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón werd geboren op 25 september 1964 in Barcelona. Carlos Ruiz Zafón werd bekend als schrijver na de publicatie van La sombra del viento (“De schaduw van de wind”) in 2001. Dit boek heeft talrijke internationale prijzen gewonnen en wereldwijd zijn er al miljoenen exemplaren verkocht. Het werk van Ruiz Zafón is in meer dan 40 landen en meer dan 30 verschillende talen verschenen. Hij levert regelmatig bijdragen aan vooraanstaande Spaanse kranten, zoals “El País” en “La Vanguardia”. Met zijn eerste roman, El príncipe de la niebla (De prins van de mist,1993), behaalde hij de Edebé-literatuurprijs voor jeugdfictie. Tevens is hij de schrijver van drie andere jeugdromans, El palacio de la medianoche (1994), Las luces de septiembre (1995) and Marina (1999). Sinds 1994 woont Zafón in Los Angeles.
Uit: The schadow of the wind (vertaling Lucia Graves)
“A secret’s worth depends on the people from whom it must be kept. My first thought on waking was to tell my best friend about the Cemetery of Forgotten Books. Tomás Aguilar was a classmate who devoted his free time and his talent to the invention of wonderfully ingenious contraptions of dubious practicality, like the aerostatic dart or the dynamo spinning top. I pictured us both, equipped with flashlights and compasses, uncovering the mysteries of those bibliographic catacombs. Who better than Tomás to share my secret? Then, remembering my promise, I decided that circumstances advised me to adopt what in detective novels is termed a different modus operandi. At noon I approach
ed my father to quiz him about the book and about Julián Carax-both world famous, I assumed. My plan was to get my hands on his complete works and read them all by the end of the week. To my surprise, I discovered that my father, a natural-born librarian and a walking lexicon of publishers’ catalogs and oddities, had never heard of The Shadow of the Wind or Julián Carax. Intrigued, he examined the printing history on the back of the title page for clues.
“It says here that this copy is part of an edition of twenty-five hundred printed in Barcelona by Cabestany Editores, in June 1936.”
“Do you know the publishing house?”
“It closed down years ago. But, wait, this is not the original. The first edition came out in November 1935 but was printed in Paris….Published by Galiano & Neuval. Doesn’t ring a bell.”
“So is this a translation?”
“It doesn’t say so. From what I can see, the text must be the original one.”
“A book in Spanish, first published in France?”
“It’s not that unusual, not in times like these,” my father put in. “Perhaps Barceló can help us….”
Gustavo Barceló was an old colleague of my father’s who now owned a cavernous establishment on Calle Fernando with a commanding position in the city’s secondhand-book trade. Perpetually affixed to his mouth was an unlit pipe that impregnated his person with the aroma of a Persian market. He liked to describe himself as the last romantic, and he was not above claiming that a remote line in his ancestry led directly to Lord Byron himself. As if to prove this connection, Barceló fashioned his wardrobe in the style of a nineteenth-century dandy. His casual attire consisted of a cravat, white patent leather shoes, and a plain glass monocle that, according to malicious gossip, he did not remove even in the intimacy of the lavatory. Flights of fancy aside, the most significant relative in his lineage was his begetter, an industrialist who had become fabulously wealthy by questionable means at the end of the nineteenth century. According to my father, Gustavo Barceló was, technically speaking, loaded, and his palatial bookshop was more of a passion than a business. He loved books unreservedly, and-although he denied this categorically-if someone stepped into his bookshop and fell in love with a tome he could not afford, Barceló would lower its price, or even give it away, if he felt that the buyer was a serious reader and not an accidental browser. Barceló also boasted an elephantine memory allied to a pedantry that matched his demeanor and the sonority of his voice. If anyone knew about odd books, it was he. That afternoon, after closing the shop, my father suggested that we stroll along to the Els Quatre Gats, a café on Calle Montsió, where Barceló and his bibliophile knights of the round table gathered to discuss the finer points of decadent poets, dead languages, and neglected, moth-ridden masterpieces.”
Carlos Ruiz Zafón (Barcelona, 25 september 1964)
William Cuthbert Faulkner werd geboren op 25 september 1897. Weinig schrijvers zijn zo trouw geweest aan hun geboortegrond als William Cuthbert Faulkner, die de meeste van zijn 20 romans en verhalenbundels situeerde in Mississippi – of zoals hij het noemde: Yoknapatawpha County. Zijn schildering van zijn geboortegrond als een broeinest van vergane glorie, moreel verval, seksuele frustratie en excessief geweld rekende af met beeld van het Zuiden als exporteur van literaire humoristen; zijn ‘Southern Gothic’ was van grote invloed op schrijvers van McCullers tot Capote.
Faulkner debuteerde in 1924 weinig geslaagd als dichter en twee jaar later als romancier met Soldier’s Pay, over een soldaat die geestelijk en lichamelijk gewond terugkomt uit de Eerste Wereldoorlog. Onder invloed van de Europese modernisten, die hij in Parijs had leren kennen, schreef hij The Sound and the Fury (1929), de eerste van een aantal boeken over de degeneratie van een vooraanstaande zuidelijke familie; de roman is nog steeds opzienbarend
Uit: The sound and the fury (April Sixth, 1928)
“Once a bitch always a bitch, what I say. I says you’re lucky if her playing out of school is all that worries you. I says she ought to be down there in that kitchen right now, instead of up there in her room, gobbing paint on her face and waiting for six niggers that cant even stand up out of a chair unless they’ve got a pan full of bread and meat to balance them, to fix breakfast for her. And Mother says,
“But to have the school authorities think that I have no control over her, that I cant–”
“Well,” I says. “You cant, can you? You never have tried to do anything with her,” I says. “How do you expect to begin this late, when she’s seventeen years old?”
She thought about that for a while.
“But to have them think that … I didn’t even know she had a report card. She told me last fall that they had quit using them this year. And now for Professor Junkin to call me on the telephone and tell me if she’s absent one more time, she will have to leave school. How does she do it? Where does she go? You’re down town all day; you ought to see her if she stays on the streets.”
“Yes,” I says. “If she stayed on the streets. I dont reckon she’d be playing out of school just to do something she could do in public,” I says.
“What do you mean?” she says.
“I dont mean anything,” I says. “I just answered your question.” Then she begun to cry again, talking about how her own flesh and blood rose up to curse her.
“You asked me,” I says.
“I dont mean you,” she says. “You are the only one of them that isn’t a reproach to me.”
“Sure,” I says. “I never had time to be. I never had time to go to Harvard or drink myself into the ground. I had to work. But of course if you want me to follow her around and see what she does, I can quit the store and get a job where I can work at night. Then I can watch her during the day and you can use Ben for the night shift.”
“I know I’m just a trouble and a burden to you,” she says, crying on the pillow.
“I ought to know it,” I says. “You’ve been telling me that for thirty years. Even Ben ought to know it now. Do you want me to say anything to her about it?”
“Do you think it will do any good?” she says.
“Not if you come down there interfering just when I get started,” I says. “If you want me to control her, just say so and keep your hands off. Everytime I try to, you come butting in and then she gives both of us the laugh.”
“Remember she’s your own flesh and blood,” she says.
“Sure,” I says, “that’s just what I’m thinking of–flesh. And a little blood too, if I had my way. When people act like niggers, no matter who they are the only thing to do is treat them like a nigger.”
William Faulkner (25 september 1897 – 6 juli 1962)