De Nederlandse dichter, schrijver, vertaler en uitgever Maarten Asscher werd geboren op 29 juni 1957 in Alkmaar. Zie ook alle tags voor Maarten Asscher op dit blog.
Uit:Oscar Wilde in Griekenland
“Onder de schrijvers, schilders en estheten van het Londense fin-de-siècle was Oscar Wilde wel een van de meest Griekse. Al wat Grieks was belichaamde voor hem een streven naar schoonheid, dat hem gedurende zijn gehele leven als dichter, prozaïst, essayist en in mindere mate ook als toneelschrijver voor ogen heeft gestaan. Het woord ‘Greek’ alleen al was voor hem de overtreffende trap van ‘beautiful’ en hij koppelde het, uit een dichterlijke aandrift tot alliteratie, bij voorkeur aan ‘gracious’ en ‘graceful’. Hoewel in zijn latere leven ‘pleasure’ de overhand kreeg boven ‘beauty’, hetgeen overigens nauwelijks minder Grieks genoemd kan worden, en hij zijn priesterschap van het esthetendom verloor, heeft de ‘Greek Spirit’ hem nooit verlaten. Deze ‘Greek Spirit’ was een vrij amorfe levensfilosofie, die zijn voornaamste houvast vond in Wilde’s grote bewondering voor en kennis van de Griekse cultuur en literatuur. Bij Oscar Wilde diende deze ‘Spirit’ als een zintuig voor alle kunsten en voor schoonheid in het algemeen. Of het nu ging om het Symposion van Plato of het geheim van Botticelli, om de sonnetten van Shakespeare of om de werken van Praxiteles, dit alles had in zijn ogen slechts waardevoor hen die de kunst tot maat van alle dingen maken en die zich de schoonheid stellen tot alles regerend principe.
Men heeft zijn ‘esthetische’ houding wel afgedaan als een nogal geposeerde belangstelling voor vage schoonheidsidealen. Maar vooral uit het dichterlijke en het essayistische werk van Oscar Wilde, uit zijn brieven en in het algemeen uit zijn levenskunst – die men als zijn chef d’oeuvre zou kunnen beschou wen – blijkt een grondige en welbespraakte bekendheid met de klassieke Griekse literatuur en een groot gevoel voor de eeuwigheidswaarden die uit de Helleense cultuur kunnen worden geput.
Zijn beheersing van de Griekse taal was voortreffelijk. Een aantal van zijn berijmde vertalingen, fragmenten uit tragedies van Euripides en Aischylos en uit de Wolken van Aristophanes, is bewaard gebleven. In zijn bundel Poems uit 1881 hoort men niet zelden een verre echo van Sappho, Theokritos of Homeros, terwijl verschillende van zijn gedichten een titel of motto dragen, ontleend aan een van zijn grote klassieke voorbeelden.”
Maarten Asscher (Alkmaar, 29 juni 1957)
De Duitse dichter en schrijver Ror Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in Saalfeld/Saale. Zie ook alle tags voor Ror Wolf op dit blog.
Uit: Verschiedene Möglichkeiten, die Ruhe zu verlieren
„Worauf es jetzt ankam, waren die schönen ledernen Bücherrücken. Goethe und Ganghofer und Dostojewski und Rosegger und so weiter in vielen Reihen hintereinander. Ich bin an diesen Rücken vorbeigegangen und habe etwas gesucht und nichts gefunden, und darum bin ich den ganzen Weg, den ich beschrieben habe, wieder zurückgegangen und bin hinausgegangen und die Saalstraße hochgegangen, dann durch die Brudergasse gegangen und rechts durch die Klostergasse zum Schießteich gegangen, oder, um eine Abkürzung auszuprobieren, zwar durch die Brudergasse gegangen, aber nicht durch die Klostergasse, sondern durch die Hans-Schemm-Straße gegangen, bis zum Schießteich. Und ich ging und ging und trat schließlich in einen ¬Laden hinein, in dem Herr Ost neben den Ausrüstungsgegenständen für Briefmarkensammler auch Wunderkerzen, Taschenspiegel, Lakritzestangen aus Pferdeblut, unübertreffliche Murmeln und Gummischützer, sogenannte Frommser, prachtvolle Preßbilder, Tril¬lerpfeifen und Zündblättchen für sanfte Pistolen, perlenbestickte Portemonnaies und andere Dinge von unschätzbarem Wert führte und zu alledem auch eine Leihbücherei betrieb. Dort also fand im Jahr zweiundvierzig oder dreiundvierzig eine für diesen Beitrag wichtige und für meine Zukunft entscheidende Begegnung statt. Ich entdeckte, im Hintergrund, unterhalb von Heimatromanen und Liebesromanen, etwas im Dunkeln des Ladens, gebückt in der Nähe des Fußbodens, schmächtig und fleckig, in einem finsteren feierlichen Moment, eine Reihe von Büchern eines Mannes, dem ich hiermit mein erstes Lese-Erlebnis zuschreibe. Dieser Mann hatte einen Bart.
Was mich im Handumdrehen für ihn einnahm, waren die Illustrationen. Dann auch die Titel: Die Leiden eines Chinesen in China / Ein Drama in den Lüften / Das Dampfhaus.
Nehmen wir an, es war dreiundvierzig. Dann hatte ich also im Jahr dreiundvierzig, vielleicht gegen Abend, vom Schießteich aus, Hans-Schemm-Straße, Brudergasse Richtung Saalstraße, ein kleines bräunliches Buch aus dem Verlag Hartleben in der Tasche. Ich ließ die Verdunklung herunter. Ich blätterte ein bißchen herum. Plötzlich wurde ich eingesogen in dieses Buch; aufgeschluckt von einem Autor: Jules Verne.“
Ror Wolf (Saalfeld/Saale, 29 juni 1932)
De Servische dichter Vasko Popa werd geboren in Grebenac op 29 juni 1922. Zie ook alle tags voor Vasko Popa op dit blog.
The House
Along with the first false sun
We got a visit from Agim
The woodman from near Prishtina
He brought us two red apples
Wrapped in a scarf
And the news that he’d finally got a house.
At last you’ve a roof over your head, Agim
No, no roof
The wind tore it off
You’ve a door and windows then
No door and no windows either
The winter carried them away
You’ve four walls at least
I’ve not even got four walls
All I have is a house like I said
The rest will be easy
Rastko Petrovich’s Grave
An old cleaning-woman from back home
Heard I’d visited
Rastko’s Grave in Rock Creek
Cemetery in Washington
I make cakes she says
Every year on feast-days
And light candles
For my dead in the old country
And for the Osceola Indians
Since my neighbours told me
Their burying-ground lies
Underneath this whole block of houses
Now I’ll do the necessary
For that Serbian poet too
He’s got nobody here either
Vertaald door Anthony Weir
Vasko Popa (29 juni 1922 – 5 januari 1991)
In 1990
De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci werd geboren in Florence op 29 juni 1929. Zie ook alle tags voor Oriana Fallaci op dit blog.
Uit The Rage and The Pride
„By now it was quarter past nine. Don’t ask me what I felt during those fifteen minutes. I don’t know, I don’t remember. I was a piece of ice. Even my brain was ice. I don’t even remember whether certain things I saw were from the first tower or the second. For example, the people who threw themselves from the eightieth or ninetieth floor to avoid being burned alive. They broke the glass of the windows, they climbed up and jumped out like someone who jumps out of an airplane with a parachute on. They came down so slowly, waving their arms and legs, swimming in the air. Yes, they seemed to swim in the air, never arriving. Around the thirtieth floor though, they sped up. They started to gesture desperately, penitently I imagine, almost as though they were shouting for help. And maybe they really were. Finally they fell like rocks and splat. You know, I thought I’d seen everything in war. I’d considered myself vaccinated against war, and in substance I am. Nothing surprises me anymore. Not even when I get angry, not even when I get indignant. But in war I’d always seen people who died by the hand of others. I’d never seen people who die killing themselves, throwing themselves without parachutes from the eightieth or ninetieth or hundredth floor. In war, I’d always seen things that explode. That blow up in all directions. And I’d always heard a huge racket. Those two towers though, didn’t explode. The first imploded, swallowed itself. The second fused and melted. It melted just like a stick of butter placed on the fire. And it all happened, or so it seemed to me, in tomblike silence. Is that possible? Was that silence real, or was it inside me?
I also have to say that in war I’d always seen a limited number of deaths. Every battle, two or three hundred dead. Four hundred at most. Like at Dak To in Vietnam. And when the battle was finished, the Americans would gather up and count them. I couldn’t believe my eyes. In the massacre of Mexico City, the one where I caught a fair number of bullets myself, they gathered at least eight hundred dead.”
Oriana Fallaci (29 juni 1929 – 15 september 2006)
De Italiaanse dichter en schrijver Giacomo Leopardi werd geboren in Recanati op 29 juni 1798. Zie ook alle tags voor Giacomo Leopardi op dit blog.
To Italy (1818) (Fragment)
My country, I the walls, the arches see,
The columns, statues, and the towers
Deserted, of our ancestors;
But, ah, the glory I do not behold,
The laurel and the sword, that graced
Our sires of old.
Now, all unarmed, a naked brow,
A naked breast dost thou display.
Ah, me, how many wounds, what stains of blood!
Oh, what a sight art thou,
Most beautiful of women! I
To heaven cry aloud, and to the world:
‘Who hath reduced her to this pass?
Say, say!’ And worst of all, alas,
See, both her arms in chains are bound!
With hair dishevelled, and without a veil
She sits, disconsolate, upon the ground,
And hides her face between her knees,
As she bewails her miseries.
Oh, weep, my Italy, for thou hast cause;
Thou, who wast born the nations to subdue,
As victor, and as victim, too!
Oh, if thy eyes two living fountains were,
The volume of their tears could ne’er express
Thy utter helplessness, thy shame;
Thou, who wast once the haughty dame,
And, now, the wretched slave.
Who speaks, or writes of thee,
That must not bitterly exclaim:
‘She once was great, but, oh, behold her now’?
Why hast thou fallen thus, oh, why?
Where is the ancient force?
Where are the arms, the valor, constancy?
Who hath deprived thee of thy sword?
What treachery, what skill, what labor vast,
Or what o’erwhelming horde
Whose fierce, invading tide, thou could’st not stem,
Hath robbed thee of thy robe and diadem?
From such a height how couldst thou fall so low?
Will none defend thee? No?
No son of thine? For arms, for arms, I call;
Alone I’ll fight for thee, alone will fall.
Giacomo Leopardi (29 juni 1798 – 14 juni 1837)
Standbeeld in Recanati
De Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry werd geboren op 29 juni 1900 in Saint-Maurice-de-Rémens. Zie ook mijn blog van 29 juni 2010 en eveneens alle tags voor Antoine de Saint-Exupéry op dit blog.
Uit: De kleine prins (Vertaald door L. De Beaufort-Van Hamel)
“Ik had een hele tijd nodig om te begrijpen waar hij vandaan kwam. De kleine prins ondervroeg mij voortdurend maar scheen mijn vragen nooit te horen. Pas langzamerhand, door toevallig gesproken woorden, is het mij alles duidelijk geworden. Zo vroeg hij, toen hij voor het eerst mijn vliegtuig zag (ik zal het maar niet uittekenen, dat is me veel te moeilijk): ‘Wat is dat voor een ding?’ – Dat is geen ding. Het vliegt. Het is een vliegtuig, mijn vliegtuig. En ik was er een beetje trots op hem te vertellen, dat ik kon vliegen. Toen riep hij uit: ‘ Maar dan ben je uit de hemel gevallen!’ ‘Ja’, zei ik bescheiden. – Nee maar, dat is gek… En de kleine prins lachte zo grappig, dat bij me erg boos maakte. Ik stel er prijs op dat men mijn ongeluk ernstig opneemt. Toen zei hij weer: ‘Dus dan kom jij ook uit de hemel! Van welke planeet?’ Meteen begreep ik, dat dit een beetje licht zou werpen op de geheimzinnigheid van zijn verschijning en ik vroeg plotseling: ‘Dus jij komt van een andere planeet?’ Maar hij antwoordde niet. Zacht schudde hij zijn hoofd terwijl hij mijn vliegtuig bekeek: ‘Ja, daarmee kom je natuurlijk niet van ver…’ En een hele tijd was hij in gepeins verzonken. Toen haalde hij mijn schaap uit zijn zak en bekeek zijn schat met diepe aandacht. Je begrijpt wel hoe nieuwsgierig ik was geworden door die vage aanduiding van ‘de andere planeten’. Ik trachtte daarover dus meer te weten te komen. – Waar kom je vandaan, klein kereltje? En waar is je ’thuis’? Waarheen wil je je schaap meenemen? Na een lang, peinzend stilzwijgen antwoordde hij: ‘Weet je wat mooi uitkomt? Met die kist die je me gegeven hebt, heeft het schaap meteen een huisje voor de nacht.’ – Natuurlijk. En als je lief bent, zal ik ook een touw geven om het overdag vast te leggen. Met een paaltje. Dit vond hij blijkbaar een vreemd plan. – Vastbinden! Wat een gek idee. – Maar als je hem niet vastbindt, loopt hij weg en verdwaalt… Toen schaterde hij het weer uit. – Maar waar moet hij heen? – Zo maar ergens. Rechtuit… Toen zei de prins ernstig: ‘Dat doet er niets toe. Bij mij thuis is het allemaal zo klein!’ En een beetje verdrietig misschien voegde hij eraan toe: ‘Rechtuit kom je niet erg ver…’
Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 – 31 juli 1944)
Scene uit de animatieserie uit 2011
De Vlaamse schrijver Anton “Tony” Bergmann werd geboren te Lier op 29 juni 1835. Zie ook alle tags voor Anton Bergman op dit blog.
Uit:Ernest Staas
“Tegen den muur werd de boekenkast geplaatst; in ’t midden der kamer het bureau-ministre, en er achter in eenen breeden leunstoel de rechtsgeleerde, de pen achter ’t oor, het wetboek in de hand, bereid om te adviseeren, exploiteeren, procedeeren, concludeeren en appeleeren tegen geheel de wereld.
Er ontbrak hem niets meer dan… zaken en cliënten.
Het is waar, de ligging was voortreffelijk.
Hij zag de zuilen van het paleis van justitie; hij zag de oude confraters de trappen optrekken, gebogen onder het gewicht hunner zware procesbundels, hij zag zelfs de pleiters zijn huis… voorbijtrekken; maar daar bleef het bij: niet een enkel, die bij hem aanklopte.
Het kwartaal liep ten einde.
Monsieur Lefinaud bracht zijne rekening, maar had nog den eersten bezoeker aan te kondigen.
‘De ligging is misschien wel zoo goed niet als u dacht,’ bemerkte ik.
‘Ho, monsieur!’ hervatte de kleermaker.
‘De cliënten althans schijnen er den weg niet van te kennen,’ poogde ik te lachen.
‘Dat kan zoo spoedig niet komen,’ bracht de huisbaas in, ‘doch als mijnheer mij veroorlooft, ’t is maar eene vraag: houdt mijnheer zich niet ruim zedig, ruim stil? In eene groote stad moet er wat beweging, wat klatergoud, wat bluf bij zijn. Zie, mijnheer, als ik mij hier eerst vestigde, ging het juist gelijk met u. Ik geloof niet, dat ik op veertien dagen aan twee personen de maat nam, ik, die te Schaarbeek zulke schoone klanten had…’ en monsieur Lefinaud speelde bevallig met zijnen meter, die hem steeds om den hals hing.”
Anton Bergmann (29 juni 1835 – 21 januari 1874)
Cover
De Duitse schrijver Willibald Alexis (eig. Georg Wilhelm Heinrich Häring) werd geboren op 29 juni 1798 in Breslau. Zie ook alle tags voor Willibald Alexis op dit blog.
Uit: Der Roland von Berlin
„In der Hast ausgeführt, weil man’s bedurfte, als die Städte sich zusammenthaten zu einer, war es nicht so fest und von dicken Steinen, als die großen Rathäuser in andern reichen Städten. Darum dauerte es auch nicht über das Mittelalter hinaus, und ist keine Spur davon übergeblieben. Waren kaum die Untermauern und ein Teil des Erdgeschosses von Stein, und wo’s war, waren’s nur Backsteine. Das andere ruhte auf Pfahlwerk, und waren die Obergeschosse alle Fachwerk. Aber zur Zeit, wo beide Städte dieses Rathaus zu gemeinsamer Ehr und Nutzen aufführten, was um ein hundert und einige Jahre früher geschah, als diese Geschichte spielt, baute man in Fachwerk nicht minder kühn und lustig, als in Stein und Mörtel. Da fand man dieselben Formen in den himmelhohen hölzernen Häusern wieder, über die wir in den gotischen Baudenkmälern der Vorzeit aus Sandstein und Marmor staunen. Ja die Laune erging sich noch wunderlicher und bunter in dem gefügigeren Holze, da der Stein strengere Gesetze und Regeln vorschreibt. Die überragenden, oberen Geschosse, mit wunderbar geschnitzten Balkenköpfen, die ausgebauten Ecktürmchen und Söller, wodurch die engen Straßen oft ganz überdacht wurden, davon war nicht der Mangel an Raum allein der Grund; es war ebenso oft die Laune des Baumeisters, der im Himmel an Spielraum gewinnen wollte, was ihm auf Erden zu schmal zugemessen war. Waren diese Bauten auch gar nicht so gefährlich, als man meint. Wenn einer so bauen wollte heut, ach was würden sie schreien, und die Nachbarn dächten, es müßte übermorgen ihnen auf die Köpfe fallen. Aber schaut Euch doch um in den vielen hölzernen Städten unseres lieben Deutschlands. Drei, vier, fünfhundert Jahre hat ein solches Holzhaus aus dem Rücken: freilich ist der Nerv kernige Eiche. Es krümmt sich auch wohl vorm Alter und liegt über, aber es fällt nicht. Noch stehen diese übergekragten, kunstvoll geschnitzten Häuser in Halberstadt, Hildesheim, Nürnberg, wie umgekehrte Pyramiden; sie verloren in keinem Jahrhundert ihr Gleichgewicht. Erst in dem unsern trägt man diese Schmuckkästlein bürgerlicher Baukunst allmählich ab, nicht aus Not und Fürsorge; aber der Sinn änderte sich. Er will itzo leere Räume um sich haben, um behaglich zu sein, wo die Väter sich einschachtelten, um warm zu sitzen.“
Willibald Alexis (29 juni 1798 – 16 december 1871)
Borstbeeld in Arnstadt
Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juni ook mijn blog van 29 juni 2013 deel 2.