De Italiaanse schrijver Paolo Giordano werd geboren in Turijn op 19 december 1982. Zie ook alle tags voor Paolo Giordano op dit blog.
Uit: Het zwart en het zilver (Vertaald door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd)
“Op mijn vijfendertigste verjaardag liet Signora A. plotseling de onverzettelijkheid varen die haar in mijn ogen meer dan elke andere karaktereigenschap kenmerkte, en verliet, reeds opgebaard in een bed dat veel te groot leek voor haar lichaam, de wereld die wij kennen.
Die ochtend was ik naar het vliegveld gereden om Nora op te halen, die even was weg geweest voor haar werk. Hoewel het al laat in december was, liet de winter nog op zich wachten, en over de eentonige velden aan weerszijden van de autoweg lag een witte mistsluier, bijna een imitatie van de sneeuw die nog steeds niet viel. Nora nam haar telefoon op en zei daarna niet veel, ze luisterde vooral. Ze zei goh, oké, dinsdag dus, en daarna zei ze een van die zinnetjes die we paraat hebben voor als we iets moeten zeggen maar niet de juiste woorden kunnen vinden: ‘Misschien is het beter zo.’
Ik ben bij het eerste tankstation afgeslagen om haar de gelegenheid te geven uit te stappen en in haar eentje naar een plek ergens op de parkeerplaats te lopen. Ze huilde zachtjes, haar rechterhand in een kommetje over haar neus en mond. Een van de ontelbare dingen die ik in tien jaar huwelijk over mijn vrouw heb geleerd, is dat ze de hebbelijkheid heeft om zich op momenten van verdriet af te sluiten. Ze is dan opeens onbenaderbaar, niemand mag haar troosten, ze dwingt me op afstand te blijven en machteloos toe te zien hoe verdrietig ze is – ik heb die terughoudendheid wel eens verward met het onvermogen om te delen.
De rest van de weg heb ik een lagere snelheid aangehouden, dat leek me een rationele manier om respect te betuigen. We praatten over Signora A., haalden een paar anekdotes op, al waren de meeste geen echte anekdotes – die hadden we niet over haar – het waren eerder gewoontes, gewoontes die zo bij ons gezinsleven waren gaan horen dat ze voor ons bijna traditie waren geworden: hoe ze ons elke ochtend verslag deed van de horoscoop die ze op de radio had gehoord terwijl wij nog lagen te slapen; hoe ze zich sommige delen van het huis, vooral de keuken, zo toe-eigende dat we zelfs toestemming vroegen om onze eigen koelkast open te doen; de gevleugelde uitspraken waarmee ze ons tot de orde riep als wij, jongelui, de dingen onnodig ingewikkeld maakten volgens haar; haar mannelijke, krijgshaftige pas, en ook haar onverbeterlijke krenterigheid – weet je nog die keer dat we vergeten waren geld voor haar klaar te leggen voor de boodschappen? Ze haalde de pot met kleingeld leeg, tot de laatste cent aan toe.”
Paolo Giordano (Turijn, 19 december 1982)
De Franse dichter en schrijver Jean Genet werd geboren op 19 december 1910 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Genet op mijn blog.
Uit: Splendid’s Hotel (Vertaald door Mark Spitzer)
“VOICE OF THE RADIO
…for there’s little chance that such an event can continue. If I break the adventure down, each of its elements will connect in the end. Long before this latest kidnapping took place, the “Gunfire” gang distinguished itself thorough multiple misdeeds. Tonight, the police remain in check. They are trying to make the densely growing crowd evacuate. Armored cars surround the luxury hotel. Several people have already fainted and the Red Cross ambulances have taken them away…
(on a gesture from Jean, Scott turns off the radio)
SCOTT
Good work. We’re killing them from a distance.
THE POLICEMAN
(retreating into the doorway and threatening Jean with his machine-gun) No. I won’t.
JEAN
Did you disarm a man, or just pick that gun up?
THE POLICEMAN
I know how to use it, that’s what matters. I’ve been trained.
JEAN
In the police. By shooting down guys like us.
THE POLICEMAN
You’ve let me live, so don’t go blaming me for anything. I’m doing what I got to do. Not like those others. So don’t tell me about guys shot down. In my place, you’d have done worse. Or better.
JEAN
You can’t put me in your place.
THE POLICEMAN
All my informers, about ten–just for keeping a single cop informed–were toughs like you. »
Jean Genet (19 december 1910 – 15 april 1986)
Scene uit een opvoering in Orléans, 2015
De Amerikaanse schrijver en radiopresentator Michelangelo Signorile werd geboren op 19 december 1960 in Jersey Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Michelangelo Signorile op dit blog.
Uit: Hitting Hard (Rome’s Sex Summit)
“It’s true that some conservatives?and the Vatican itself?have equated pedophilia with homosexuality, and have then scapegoated gays, blaming gay priests for the current troubles (including those who have remained celibate). It’s a nasty charge that feeds the heinous and wrongheaded belief that homosexuality and pedophilia are one in the same. And I’ve been among those who’ve given the Vatican a whipping for implying as much. It is, however, valid to ask if all of these are in fact cases of pedophilic abuse, and to conclude that many are not. Septuagenarian Bob Dole, after all, not long ago leered at Britney Spears in a Pepsi ad, and I doubt anyone would call him a pedophile, his Viagra obsession notwithstanding. Being attracted to adolescents, whatever your sexual orientation, is normal and fairly accepted, reflected most prominently in Calvin Klein’s use of semi-naked adolescents to sell products not to that age group but to the age group just above it.
Of course, it is wrong for an adult, particularly someone in a position of authority, to force sex upon a young person (and it is against the law in many states to have even consensual sex with someone under 18), but that doesn’t make the abuser a pedophile, something even I admittedly may have confused in the past. (Technically, sex with prepubescent children is called pedophilia, while sex with postpubescent minors is called ephebophilia.) It may simply be a case of someone who under any other circumstances would be seeking sexual intimacy with someone of his or her own age, but under the forced celibacy of the church takes what he can get?literally?and what comes most easily. And that all too often means making advances on teens in his care, people over whom a priest has authority, can force himself upon and can demand silence from.”
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)
De Amerikaanse schrijver en musicus Tristan Egolf werd geboren op 19 december 1971 in San Lorenzo del Escorial in Spanje. Zie ook alle tags voor Tristan Egolf op dit blog.
Uit: Lord of the Barnyard
“In effect, this meant that encased in the hillside lay a scrap heap of Kentucky rifles, dead Indians, corroded whisky stills, sod houses, busted cooking utensils and grindstones, all of which were deemed `archaeologically significant’ in contemporary legal terms. As standard governmental policy dictated, the discovery of any such find mandated that the respective bureau in the capital be notified at once, and that all operations be temporarily seized. A crew of archaeologists would then be sent in to pick apart the 1.5 mile reservoir with a fine-toothed comb. Which was all good and well for everyone concerned, except the coal-truck operators on unemployment. Castor’s original crew had unknowingly inherited a buried pig sty left behind by its forebears.
If a white burial ground was unearthed, the church was called in to exhume the graves. That took two weeks. If an Indian burial ground was unearthed, the bureau of archaeology was deployed. That took up to two months. During that time the company’s enormous million dollar coal trucks, each being the size of the average American home, were left unattended, lined up in a row like sick dinosaurs at a watering hole. Their operators filled the taverns, commiserating openly and drinking themselves blind. Before long, they’d become an active public menace. Their behavior was frowned on all through the community. They themselves were miserable and bored. Knockdown brawls resulted. The whole crew was thrown in the county jail overnight on more than one occasion. And no sooner would operations finally get underway again than someone would churn up a section of an old stone wall during a munitions blast, landing everyone back in the bread line for another few weeks. Back to the taverns, back to the public charge. It became a serious problem. Castor’s operations started to falter. The company’s future was in jeopardy. Some of the operators walked off the job, and, contrary to the way it had been mapped out, they were no longer so easily replaceable.“
Tristan Egolf (19 december 1971 – 7 mei 2005)
De Deense schrijver, dichter, fotograaf en componist Jens Fink-Jensen werd geboren op 19 december 1956 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jens Fink-Jensen op dit blog.
Das Geräusch von Schwingen
Ein Leuchtturm blinkt
Das Meer schwillt an
Aus grauen Schwaden die sich anhören
Wie die Schwingen eines Vogels
Den wir am Strand fanden
Am Tag als das Unwetter verzog
Und wir anfingen zu sprechen
Von der Wortlosen Zeit
Als nur das Geräusch von Schwingen
Uns zusammenband.
Der nächste Fremde
Du bist mein nächster Fremder
Wie ein umherirrendes Filmende
Aus Tausend und einer Nacht
Sehe ich dich durch Frost und Wind
Du bist mir so willkommen in meinem Herzen
Wie mein Fernweh nach deinen Ländern
Und doch wundern mich deine Läden
Wo du Düfte hergebracht hast
Die selbst Abenteurer verblassen lassen
Und wie du umgehen kannst mich zu hassen
Wegen all der verschlossenen Träume
Über die du so gern sprechen würdest
Aber wo ich es immer viel zu eilig habe
Ordentlich zuzuhören
Und dir es vielleicht auch schwer fällt
Sie in
Vertaald door Christian A. Christiansen
Jens Fink-Jensen (Kopenhagen, 19 december 1956)
1993
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Alexander Gumz werd geboren op 19 december 1974 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Gunz op dit blog.
Hoffen auf die Nachhut
der sommer wird abgeblasen die schläger kommen näher
(wen hängen sie heute an die regenrinne) ihre schlachtrufe
in den gärten der genossen
dass die zeitrechnung mit jedem refrain krummer wird
(dazwischen ein loch: von netzen überzogen
damit der arbeitsmarkt nichts sieht)
patronenhülsen klicken zwischen notlampen hin und her
jemand jongliert mit großen händen
mal ausfallstraßen mal piratensender
(sein ganz eigenes sperrgebiet) was war daran
gleich gefährlich (wiederholungen) ach ja: das unmögliche
in zählbaren gestalten
die trailer werden rausgeschnitten
oder zur erdkrümmung passend umgemalt (da bitte
einen untertitel: einsätze von mitteln die man nicht versteht)
zu leeren bibliotheken joggen (verwackelter blick
auf einen fluss in dem die brücken einander überbieten)
im dunkel steht die insektenarmee
(die argumente gegen einen schritt ins wasser
werden dünner) schnelles trippeln (immerzu
die seiten wechseln) trotzdem laut hinüberschreien
und drauf hoffen dass das wasser trägt
Alexander Gumz (Berlijn, 19 december 1974)
De Nederlandse dichteres Hanny Michaelis werd geboren in Amsterdam op 19 december 1922. Zie ook alle tags voor Hanny Michaelis op dit blog.
Langzaam maar zeker
Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals
naar de roodkoperen zon.
Wind woelt door het natte
groene haar van stadsplantsoenen,
ontrolt een hardblauwe vlag
boven de daken. Wie dit ziet
heeft de nacht overleefd
of hij wil of niet.
Schemering
In de voorwereldlijke schemering
waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen
slapen zij naakt en schuldeloos
verstrengeld als op goddelijk bevel.
Voor hen geen boom der kennis,
geen appel en geen slang maar wel
het tikken van een kleine
feilloos afgestelde tijdbom:
straks laten ze elkander los,
zoeken hun voeten de begane grond,
het eigen gareel weer op.
Hanny Michaelis (19 december 1922 – 11 juni 2007)
In 1963
De Italiaanse schrijver Italo Svevo (pseudoniem van Aron Hector Schmitz) werd geboren op 19 december 1861 in Triëst. Zie ook alle tags voor Italo Svevo op mijn blog
Uit: Bekentenissen van Svevo (Vertaald door Jenny Tuin)
“Niemand kan zeggen dat ik me illusies maak over mijn eigen talenten. Ik weet dat ik een zeer goed muzikaal gevoel heb en het is niet uit aanstellerij dat ik een voorkeur heb voor moeilijker stukken; maar datzelfde muzikale gevoel waarschuwt me en heeft me al sinds jaren gewaarschuwd dat ik nooit in staat zal zijn mijn toehoorders met mijn spel te bekoren. Dat ik toch doorga met spelen heeft eenzelfde reden als mijn voortdurende pogingen om van mijn kwamen te genezen. Ik zou goed kunnen spelen als ik niet ziek was, en ook als ik mijn evenwichtsoefeningen maak op de vier koorden van de viool ben ik in feite op zoek naar gezondheid. Er is iets als een lichte verlamming in mijn organisme en op de viool manifesteert deze zich ten volle, waardoor ze gemakkelijker te genezen is. Zelfs het laagst ontwikkelde wezen behoeft maar te weten wat tertsen, kwarten en sexten zijn om met ritmische nauwkeurigheid van het ene interval in het andere te kunnen overgaan, zoals zijn oog de ene kleur na de andere weet te registreren. Bij mij is het echter zo dat als ik een van die figuren heb gespeeld, deze als het ware aan me blijft kleven, me niet meer loslaat, zodat de volgende figuur erin verstrikt raakt en aan exactheid verliest. Om de noten ritmisch juist te plaatsen moet ik met mijn voeten en met mijn hoofd de maat meeslaan; maar waar blijft dan de rust en de souplesse, wat blijft er dan over van de muziek? De muziek die door een uitgebalanceerd organisme wordt vertolkt heeft een natuurlijk ritme, dat uit haar eigen wezen wordt geschapen en tot klinken gebracht. Als ik ooit zo leer spelen zal ik genezen zijn.”
Italo Svevo (19 december 1861 – 13 september 1928)
Kersttijd in Triëst
Zie voor nog meer schrijvers van de 19e december ook mijn vorige blog van vandaag.