De Nederlandse schrijver, columnist en blogger Peter Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard. Zie ook alle tags voor Peter Zantingh op dit blog.
Uit: Na Mattias
“En toen was het vanochtend ineens raar: een fiets in de woonkamer. Stille trappers, warme spaken, wielen op het laminaat.
De fiets moest de deur uit, en ik ook. Ik liet hem achter in een rek en maakte mezelf los uit de kluwen huizenblokken, richting het park.
Misschien werd ik aangetrokken door de herinnering aan een avond een paar jaar geleden, toen we zagen hoe op het open veld in het midden van dat park een luchtballon opsteeg. Er stonden ouders omheen met een kind op hun arm. En terwijl de zon onderging, steeg die ballon juist op met drie mensen aan boord: ze trokken zich omhoog aan de laatste banen zonlicht terwijl op aarde alle kleuters hun schouders bijna uit de kom zwaaiden, en kort daarna was het al bijna onmogelijk om je de silhouetten in dat mandje nog voor te stellen als gewone mensen die ook op slippers in dat gras hadden gestaan.
Maar nu was alles anders. De lucht was donker en er hing een mistige regen tussen de bomen. Het geluid bereikte me eerder dan het zicht: een scherpe gil die oplaaide, wegstierf en weer terugkwam.
Ik zie eerst de pitbull. Hoe hij een aanloopje neemt en opspringt tegen een oudere vrouw die een klein wit hondje vastheeft.
De pitbull komt neer en springt opnieuw. Kaarsrecht omhoog. Hij zet zijn tanden in haar pols, net onder de mouwen van haar groene windjack, en blijft een paar momenten hangen. En het gebeurt: de vrouw laat het hondje vallen. Het tuimelt omlaag en ligt meteen nadat het is neergekomen onder de kaken van het beest. De kop begint te schudden. De staart slaat heen en weer als een wapenstok.
De vrouw schopt naar de strakgespannen rug van de pitbull, ze schopt en ze krijst, maar haar natgeregende wandelschoenen halen niets uit. Haar bril valt op de grond.
Ik ben gaan rennen. Ik ben er bijna.
Ze blijft gillen. Woordeloos geluid in een leeg park. Het drukt op mijn slapen. Ze kijkt uitgeput en hulpeloos toe nu, bijt op haar lip, en huilt.
Haar hondje beweegt niet meer.
En dan is het voorbij. Net voor ik genoeg genaderd ben om iets te kunnen doen, grijpt een grote hand naar de halsband. De pitbull hangt met zijn voorpoten in de lucht, zijn bek nog steeds omlaag gericht maar nu zonder grip op het hondje, dat eerst nog een paar seconden doodstil blijft liggen en dan op stuk geschraapte nagels uit het bereik van haar belager wegkruipt.”
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Naomi Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zie ook alle tags voor Naomi Shihab Nye op dit blog.
Hoe weet ik wanneer een gedicht af is?
Als je stilletjes de deur
naar een kamer sluit
is de kamer niet af.
Hij rust. Tijdelijk.
Blij om je kwijt te zijn
voor een poosje.
Nu is het tijd om zijn ballen
van grijs stof te verzamelen,
ze van hoek tot hoek te gooien.
Nu sijpelt hij terug in zichzelf,
onverstoorbaar en trots.
Contouren worden steviger.
Als je terugkomt,
zou je de stapel boeken kunnen verplaatsen,
het water voor de rozen verversen.
Ik denk dat je dit voor altijd kunt
blijven doen. Maar de blauwe stoel ziet er het beste uit
met het rode kussen. Dus je kunt het net zo goed
zo laten.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn blog van 9 maart 2020 en eveneens mijn romenu blog van 9 maart 2019 deel 1 en ook deel 2.