Tony Kushner, Reinaldo Arenas, Georges Rodenbach, Anita Brookner, Jörg Fauser, Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York. Hij studeerde Engels aan de Columbia Unicversity. In 2003 trouwde hij met zijn vriend Mark Harris, een redacteur bij „Entertainment Weekly“. Zijn bekendste theaterstuk is het omstreden Angels in America waarvoor hij o.a. de Pulitzer prijs kreeg. Een gelijknamige opera van Peter Eötvös ging in 2004 in Parijs in première. Ook is er een miniserie van gemaakt voor de televisie. Het is het verhaal over een groep homo’s die halverwege de jaren tachtig worstelen met hun identiteit en de ziekte aids. Andere stukken van hem zijn „Slavs“, „Homebody/Kabul“ en „Carolin, or Change“.

Uit: Angels in America


 (Joe and Louis sitting shoulder to shoulder in the dunes at Jones Beach, facing the ocean. It’s cold. The sound of waves and gulls and distant Belt Parkway traffic. New York Romantic. Joe is very cold, Louis as always is oblivious to the weather.)

JOE. Louis …?

LOUIS. The winter Atlantic. Wow, huh?

JOE. Ferocious. It’s freezing, what are we …

LOUIS. There used to be guys in the dunes even when it snowed. Nothing deterred us from the task at hand.

JOE. Which was?

LOUIS. Exploration. Across an unmapped terrain. The body of the homosexual human male. Here, or the Ramble, or the scrub pines on Fire Island, or the St. Mark’s Baths. Hardy pioneers. Like your ancestors.

JOE. Not exactly.

LOUIS. And many have perished on the trail. I fucked around a whole lot more than he did. So why is he the sick one? No justice. Anyway I wanted you to see this.

JOE. Why?

LOUIS. No reason.

(Little pause)

JOE. I love you.

LOUIS. No you don’t.

JOE. Yes I do.

LOUIS. NO YOU DON’T. You think you do but that’s just the gay virgin thing, that’s …

JOE. (tousling Louis’ hair) Stop working so hard. Listen to the ocean. I love it when you can get to places and see what it used to be. The whole country was like this once. A paradise.

LOUIS. Ruined now.

JOE. It’s a great country. Best place on earth. Best place to be.

LOUIS. I can’t believe you’re a Mormon. You never told me.

JOE. You never asked.

LOUIS. You said you were a Protestant.

JOE. I am. Sort of.

LOUIS. So what else haven’t you told me? So the fruity underwear you wear, that’s …

 

tony_kushner

Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)

 

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: The Empty Shoes (Vertaald door Dolores M. Koch)

 

Gosh! when did this happen? Heaven knows. . . . A while back, no date I can remember, everything was always so much the same that it was really difficult to distinguish one month from the next. Oh, but January was different. You know, January is the month of the upitos and the bellflowers, but it is also the month when the Three Wise Men pay us a visit.
The grass by the window was tall enough for their horses, and my shoes, a little bashful because they had holes in their tips, were there, waiting, openmouthed and a bit damp with evening dew.
It will soon be midnight.
They will come after you’re asleep, my cousin had whispered in a confidential tone. And they will leave your gifts on top of the shoes. When I am asleep! But I couldn’t fall asleep, I was hearing the crickets chirping outside, and I thought I heard steps too; but no, it was not them.
To sleep. I had to fall asleep, but how? My shoes were there on the windowsill, waiting.
I have to think about something else so I can fall asleep. Yes, that’s it, I’ll think about something else: Tomorrow we have to trim the flight feathers and fill the water tank. After that I’ll go by the brook and bring back a basket of honey berries. . . . I should not have brought down that nest that had two naked baby birds with gaping beaks and a look of fear in their eyes. . . .
I woke up. It was so early that only a few scant rays of light were coming through the window. Almost blindly I walked to the window. How many surprises, I thought, were awaiting me. . . . But no. I touched the moist leather of my shoes: they were empty, completely empty.
Then my mother came and kissed me in silence, caressed my wet eyes with hands tired of washing dishes, nudged me softly to the edge of the bed, and slipped the shoes on my feet. Come, she whispered then, the coffee is ready. Then I went out and got soaked with dew.
I had some flight feathers to trim.”

 

Reinaldo_Arenas

Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)

 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Le Soir Dans Les Vitres (Fragment)

 

I.

 

Le soir descend dans les vitres et les submerge…

Un rayon y vacille un moment comme un cierge,

Dernier cierge frileux des vêpres terminées!

L’ombre déferle; on ne sait quoi chavire en elles;

Les ultimes clartés sont vite éliminées,

Et c’est comme un sommeil délayant des prunelles.

Clair-obscur! Douloureux combat de la Lumière

Et de l’Ombre, parmi les vitres — non moins beau

Que le même conflit dans le ciel et dans l’eau,

Quand le soleil n’est plus qu’une rose trémière

Qui s’effeuille parmi le déluge du soir.

Et les vitres, dernier champ clos du crépuscule,

Où l’Ombre a poursuivi le Couchant et l’accule,

Luisent, à cause d’eux, d’un adieu jaune et noir.

 

II.

 

Pourtant l’ombre s’amasse aux fenêtres vaincues.

Les vitrages, bouquets brodés et tulle frêle,

Cèdent, et l’on dirait que leur blancheur dégèle,

Comme s’ils adhéraient aux vitres contiguës

Et que leur givre en fleur était né dans le verre.

Unanime débâcle: un bouquet se desserre,

Un brusque afflux de soir rompt la plus claire branche,

Et c’est la fin d’un fin bouton de rose blanche

Qui fond, s’écoule en pleurs et lentement s’annule,

Débâcle d’un dégel dans les rideaux de tulle.

 

 

rodenbach

Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)

 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007  en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: Leaving Home

 

Suddenly, from the depths of an otherwise peaceful night, a name erupted from the past: Dolly Edwards, my mother’s friend, a smiling woman with very red lips and a fur coat. I remember the coat because it was not removed for the whole of her visit, which she no doubt intended to be fleeting, having, she implied, much to do. There was another friend from my mother’s prehistory, before I existed, but this presence was less distinct, perhaps not seen at such close quarters. Betty? Betty Pollock? The Pollock seemed shifting, uncertain, an approximation. Maybe that had been her name before she married, for in my mother’s day everyone got married. Women wore their husbands much as they wore their pearl necklaces, or indeed their fur coats. The shame that attached to unmarried women was indelible, and my mother seemed to bear something of that imprint although she was a respectable widow. Dolly Edwards, with her flourishing presence, obviously felt sorry for my mother in her lonely state, with only an eight-year-old child for company. Fortunately my mother did not perceive this, although I did. My mother was impressed by this visit, grateful, even happy. And Dolly Edwards played her part
valiantly, reminiscing, producing names unknown to me and rejected by me as having no relevance to my own life. I may even have been jealous of this woman who had known my mother before her anomalous condition was confirmed by the death of my father. Truth to tell she did not much miss him: solitude seemed so much her natural state that Dolly Edwards was not mistaken in making of this a flying visit. My mother marvelled for days over this, with no resentment. It was less a visit than a visitation. It was never repeated.”

 

anita-brookner

Anita Brookner (Herne Hill, 16 juli 1928)

 

De Duitse schrijver en journalist Jörg Christian Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: Der dunkle Ort

 

“Als ich anfing zu schreiben, wollte die deutsche Literatur noch vernünftiger sein, als sie es schon gewesen war. Sie ging daran, die Welt zu verbessern. Damals gab es für mich keinen einzigen interessanten deutschschreibenden Autor. Sie waren alle unglaublich optimistisch, penetrant wohlmeinend, und außerordentlich rührig um ihren Betrieb bemüht. Mit meiner Art zu leben, und so ähnlich lebten damals nicht wenige, hatten sie und ihre Produktionen nicht sehr viel zu tun. Unser

Lebensgefühl war von Amerika geprägt, ohne daß wir je dort gewesen waren oder hin wollten. Aber wir lebten in einer amerikanischen Provinz.

Das Deutschland, das die Literaten beschrieben, war nicht unser Land. Ich erkannte mich nicht darin. Ich erkannte mich eher in einem Gedicht der Lasker-Schüler, aber das war ja Expressionismus, untergegangen mit all dem anderen. Und wie war das, bitte, mit diesem Untergang gewesen? Das konnte doch gar kein Untergang gewesen sein.

Was war denn untergegangen? Der Staat war da, die Politik war da, die Kirche war da. Das Geschäft blühte, die Polizei blühte, die Wissenschaft blühte. Auf den Trümmerplätzen waren jetzt Terrassencafés, und nicht die Dichter berührten das Blau des Himmels, sondern die Flugzeuge und Wolkenkratzer. Die Mörder saßen mit den Opfern am Tisch. Tranken sie Brüderschaft? In den Terrassencafés saßen wirkliche Juden und machten wirkliche Geschäfte. Nach Auschwitz sollte es

keine Gedichte mehr geben. Geschäfte waren keine Gedichte. Sie machten weiter, wie alles weitermachte, außer den Toten. Aber die machten ja auch weiter. Im Himmel. Nicht wahr? Was ist denn wahr, wenn das wahr sein soll? Ich suchte nach Antworten in der Literatur.”

 

Fauser

Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)

 

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

 

Uit: Scham und Würde (Vertaald door Ina Kronenberger)

 

“Er war zutiefst getroffen, wenn die Zeitungen und das Fernsehen sich anscheinend nicht länger an ihn und diejenigen, die wie er waren, richteten. Es schien, als würden sich jene, die die Herolde der Gesellschaft waren, überhaupt nicht für ihn interessieren. Ganz im Gegenteil, es kam ihm vor, als würden sie demonstrativ an ihm vorbeischauen, fast so, als hätten sie gar eine besondere Freude daran. Er war wie Luft für sie, und das fand Elias Rukla zutiefst verletzend.”

(…)

“Er hatte nichts mehr zu sagen, und es sah auch nicht so aus, als hätten andere in seinem Freundeskreis oder seiner kulturellen Schicht noch etwas zu sagen. Es schien, als interessierte es niemanden mehr, ein Gespräch zu führen. Sich richtig zu unterhalten, sich zusammen um eine Erkenntnis von persönlichem und gesellschaftlichem Charakter zu bemühen, und sei es nur um den Hauch einer momentanen Erkenntnis willen. Elias Rukla musste, was seine Person betraf, einräumen, dass er dazu nicht länger imstande war, er konnte schlicht und einfach nicht mehr reden.”

 

Solstad

Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

 

 

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent).  Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

Les vieillards

Les vieillards c’est pas beau, ça fout rien, ça fait d’l’ombre,
Qu’on les fout’ n’importe où c’est moche et ça encombre,
Les faire bosser macach’, c’est immoral comme tout,
Ça vous f’rait mal juger, montrer du doigt partout.

Alors on garde ça, juste un p’tit peu d’patience,
On les coll’ dans un coin où ça s’remarque pas,
C’est sage et ça dit rien, on sait pas c’que ça pense,
L’ plus triste c’est qu’ça bouffe et qu’ ça n’rapporte pas.

Quand j’rassembl’ les souv’nirs que j’ai de ma grand-mère
, Pauv’ femm’ qui finissait ses jours en déconnant,
Je m’rappell’ c’que ma mèr’ lui braillait si souvent :
“Tu n ‘sais plus fair’ qu’un’ chos’, ramasser la poussière !”

La viocqu’ répondait rien, ell’ rigolait tout’ seule
En mordillant ses ch’veux qu’ell’ ram’nait par devant,
Et mon pèr’ bougonnait, songeur en la r’gardant :
“Non content’ de m’fair’ suer, faut qu’ell’ s’fout’ de ma gueule.”

Et plus qu’ils sont toquards, plus qu’ils ont la vie dure,
En buter quelques-uns, pas question, y a des lois.
J’ai essayé un jour d’en s’mer un dans un bois,
Peau d’balle, essayez donc, ils vous r’vienn’nt en voiture !

 

Dimey

Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)

 

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

 

Uit: Wenn du weggehst von zuhause

 

“Und mein Blick in die Welt, in die Zusammenhänge von Gemeinde, Stadt, Land und Staat, von Österreich und Europa, das Zusammenleben von Menschen hat sich dadurch gewandelt und erweitert, zwangsläufig und schnell. Denn die Welt ist im Umbruch, ganze Völker machen sich auf in eine mit dramatischer Schnelligkeit in unabsehbare Richtungen sich entwickelnde Zukunft. Und Gleisdorf ist keine Insel.

Was hat sich verändert für mich, für viele, im Umgang mit politischen Strukturen, sozialen Einrichtungen, Verwaltungszentren und Institutionen: Nichts mehr ist fix, der Wandel überall spürbar, – und das löst Ängste aus. Manches muß losgelassen werden, es gibt Trennungen und Verluste.
Die Chancen aber liegen eben darin. Neues kann entstehen. Als erstes eine andere Einschätzung von Machbarkeit. Und vieles lässt sich erreichen, beinahe alles lässt sich auch ändern. In einer Demokratie kann und darf das allerdings – Gott sei Dank – niemand allein, es braucht Konsens, Gruppe, Partei, meinetwegen auch eine Lobby. Deutlich wächst die Lust, an der Gestaltung und Herausbildung mitzuarbeiten und immer geschicktere und effizientere Möglichkeiten zu suchen, im konkreten Alltag heißt das Absprache mit Verantwortungsträgern, Zusammenarbeit mit Beamten, Inanspruchnahme von neuen Informations- und Kommunikationswegen, ständiger Kontakt mit Betroffenen und Beteiligten.“

 

wolfmayer

Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

 

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Hij diende eerst in het leger in het noorden van Afrika en werd daarna ambtenaar. Zijn eerste roman Koenigsmark verscheen in 1918, gevolgd door L’Atlantide een jaar later. In 1931 werd hij lid van de l’Académie française. Benoit schreef ook voor verschillende kranten reisverslagen over de reizen die hem o.a. naar het Verre Oosten, Afrika en Zuisd-Amerika voerden.

 

Imagine

 

Imagine

Ce soleil immense si loin

Devenu ce point de lumière hésitante

Ici dans la nuit.

Imagine

Toi si petit sur une si petite boule

Autour d’un si petit soleil.

Imagine

Pour lui tu es invisible

Et pourtant tu penses, tu sais,

Tu existes.

Imagine maintenant

Quand tu regardes le ciel

Là où tu ne vois rien,

Tous ces invisibles qui pensent, qui savent,

Qui existent

Et te regardes en disant

Je ne vois rien….

 

 

Haïku

 

La pluie contente l’herbe

Ravit les feuilles et les arbres

Et fait pleurer les fleurs

 

 

 

 

benoit

Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 juli 2007.

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.