Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook alle tags voor Dag Solstad op dit blog.

Uit: Shyness and Dignity (Vertaald door Sverre Lyngstad)

“And so, when the chips are down, I must say, though not without a sense of repugnance, that if you wish to show your belief in democracy, you also have to do so when you are in the minority, convinced both intellectually and, not least, in your innermost self, that the majority, in the name of democracy, is crushing everything you stand for and that means something to you, indeed, all that gives you the strength to endure, well, that gives a kind of meaning to your life, something that transcends your own fortuitous lot, one might say. When the heralds of democracy roar, triumphantly bawling out their vulgar victories day after day so that it really makes you suffer, as in my own case, you still have to accept it; I will not let anything else be said about me, he thought.”
(…)

“for a brief moment it is his fate, and nothing else, that is frozen into immobility on the stage. The moment of the minor figure. Both before and after this he remains the same, the man who reels off those smart lines, one of which has acquired an immortal status in Norwegian literature: ‘If you take the life-lie away from an average person, you take away his happiness as well.”

 
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

Lees verder “Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl”

Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook alle tags voor Dag Solstad op dit blog.

Uit: Armand V. (Vertaald door Ina Kronenberger)

„Von dort nahm er einen frühen Flieger zu einer mitteleuropäischen Stadt, wo er sich alsbald jenem Auftrag widmete, der das Ziel dieser Auslandsreise war. Wochenlang reiste er quer durch Europa, per Zug oder Flieger, bis er schließlich in eine der definitiv größten europäischen Metropolen kam, den letzten Aufenthalt seiner langen Auslandsreise, wo er für fünf Tage ein Hotelzimmer gebucht hatte. Allerdings verließ er die Metropole am nächsten Vormittag bereits wieder, weil ein Termin, den er für diesen Tag vereinbarthatte, abgesagt worden war, und da er im Übrigen anfing, an einem für ihn überraschenden, jedoch akuten Gefühl von Überdruss zu leiden darüber, dass er sich auf dieser Auslandsreise befand,
nicht zuletzt in dieser Metropole, in der er sich früher so gern aufgehalten hatte und der er erwartungsvoll entgegengeblickt hatte, die er mit eigenen Augen sehen wollte, durch deren so verlockende Straßen er unbedingt laufen wollte, beschloss er, sobald die Terminabsage Fakt war und er den Telefonhörer aufgelegt hatte, seine Koffer zu packen, den Fahrstuhl hinunter zur Rezeption zu nehmen und die Rechnung seines Hotelaufenthalts zu begleichen, um sodann in ein Taxi zum Flughafen zu steigen, wo er am SAS-Schalter sein Flugticket auf den nächsten freien Platz in einem Flieger nach Oslo umbuchen ließ, denn der Auftrag, der ihn zu dieser Auslandsreise bewogen hatte, war dergestalt, dass er mit Tickets ausgestattet war, die derlei
Umbuchungen und Verschiebungen durchaus möglich machten. Er kehrte noch am selben Tag nach Hause zurück, am späten Nachmittag landete der Flieger in Gardermoen.“

 
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

Lees verder “Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl”

Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2009 en ook mijn blog van 16 juli 2010.

 

Uit: Professor Andersens Nacht (Vertaald door Ina Kronenberger)

„Es war Heiligabend, und Professor Andersen hatte in seinem Wohnzimmer einen Weihnachtsbaum.

Er sah ihn an. »Na, so was«, dachte er. »Ich muß schon sagen.« Er wandte sich ab und ging durch das Zimmer, während er den Weihnachtsliedern im Fernsehen lauschte. »Ja, ich muß schon sagen «, wiederholte er. »Ja, was will ich eigentlich sagen?« fragte er sich sodann nachdenklich. Er betrachtete den schön gedeckten Tisch im Eßzimmer. Für eine Person gedeckt. »Seltsam, wie tief es doch sitzt«, dachte er, »und noch dazu ohne jegliche Ironie«, dachte er und schüttelte den Kopf.

Er freute sich auf das Essen. Unter dem Weihnachtsbaum lagen zwei Geschenke, von jedem seiner beiden erwachsenen Neffen eins. »Wenn ich hoffe, daß mir die Speckschwarte schön knusprig gelingt, liegt darin dann ein Hauch von Ironie?

Nein«, dachte er, »gelingt mir die Speckschwarte nicht, werde ich richtig wütend und fluche laut, obwohl Heiligabend ist«, dachte er. So wie er laut geflucht hatte, als er sich damit abmühte, den Baum in den Baumständer zu zwingen, damit dieser richtig saß und anschließend gerade und nicht schief stand, so wie ein Weihnachtsbaum im Haus zu stehen hat. Wie er ebenfalls geflucht hatte, als er die elektrischen Kerzen an den Zweigen des Baums befestigt hatte und feststellte, daß er auch in diesem Jahr im Kreis gegangen war, weswegen sich das Kabel in sich verdreht hatte und er kehrtmachen und wieder zurückgehen mußte, eine Kerze nach der anderen abnehmen und noch einmal fast ganz von vorn beginnen. Verflucht, hatte er da gesagt. Verflucht. Laut und vernehmlich, doch das war gestern gewesen. »Seltsam, wie tief Heiligabend in uns sitzt«, dachte er. Die feierliche Stimmung. Die Heilige Nacht. Die um Mitternacht eingeläutet wird. Nicht vorher, wie so viele in Norwegen glauben, heute ist der Abend vor der Heiligen Nacht. Oder der Stillen Nacht.“

 

Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

Lees verder “Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl”

Tony Kushner, Reinaldo Arenas, Georges Rodenbach, Anita Brookner, Jörg Fauser, Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York. Zie ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Angels in America

„LOUIS. So what else haven’t you told me? So the fruity underwear you wear, that’s …
JOE. A temple garment.
LOUIS. Oh my god. What’s it for?
JOE. Protection. A second skin. I can stop wearing it if you …
LOUIS. How can you stop wearing it if it’s a skin? Your past, your beliefs, your …
JOE. I’m not your enemy, Louis. I do … I am in love with you. You and I, fundamentally, we’re the same. We both want the same things.
LOUIS. I want to see Prior again.
(Joe stands up, moves away)
LOUIS. I miss him, I …
JOE. You want to go back to …
LOUIS. I just … Need to see him again. (Little pause) Don’t you … You must want to see your wife.
JOE. I do see her. All the time. (Pointing to his head) In here. I miss her, I feel bad for her, I … I’m afraid of her.
LOUIS. Yes.
JOE. And I want more to be with …
LOUIS. I have to. See him. It’s like a bubble rising up through rock, it’s taken time, I don’t know, the month in bed and the … Love is still what I don’t get, it … never seems to fit into any of the schematics, wherever I’m going and whatever I’ve prepared for i always seem to have forgotten about love. I only know … It’s an unsafe thing. To talk about love, Joe. Please don’t look so sad. I just. I have to see him again. Do you understand what I …
JOE. You don’t want to see me anymore. Louis. Anything. Whatever you want. I can give up anything. My skin.
(He starts to remove his clothes. Louis, when he realizes what Joe is doing, tries to stop him)“

 kushner
Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)

 

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: The Empty Shoes

„gosh! when did this happen? Heaven knows. . . . A while back, no date I can remembereverything was always so much the same that it was really difficult to distinguish one month from the next. Oh, but January was different. You know, January is the month of the upitos and the bellflowers, but it is also the month when the Three Wise Men pay us a visit.
The grass by the window was tall enough for their horses, and my shoes, a little bashful because they had holes in their tips, were there, waiting, openmouthed and a bit damp with evening dew.
It will soon be midnight.
They will come after you’re asleep, my cousin had whispered in a confidential tone. And they will leave your gifts on top of the shoes. When I am asleep! But I couldn’t fall asleep, I was hearing the crickets chirping outside, and I thought I heard steps too; but no, it was not them.
To sleep. I had to fall asleep, but how? My shoes were there on the windowsill, waiting.
I have to think about something else so I can fall asleep. Yes, that’s it, I’ll think about something else: Tomorrow we have to trim the flight feathers and fill the water tank. After that I’ll go by the brook and bring back a basket of honey berries. . . . I should not have brought down that nest that had two naked baby birds with gaping beaks and a look of fear in their eyes. . . .
I woke up. It was so early that only a few scant rays of light were coming through the window. Almost blindly I walked to the window. How many surprises, I thought, were awaiting me. . . . But no. I touched the moist leather of my shoes: they were empty, completely empty.
Then my mother came and kissed me in silence, caressed my wet eyes with hands tired of washing dishes, nudged me softly to the edge of the bed, and slipped the shoes on my feet. Come, she whispered then, the coffee is ready. Then I went out and got soaked with dew. I had some flight feathers to trim.“

arenas
Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)

 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Ses yeux

Ses yeux où se blottit comme un rêve frileux,
Ses grands yeux ont séduit mon âme émerveillée,
D’un bleu d’ancien pastel, d’un bleu de fleur mouillée,
Ils semblent regarder de loin, ses grands yeux bleus.

Ils sont grands comme un ciel tourmenté que parsème
– Par les couchants d’automne et les tragiques soirs –
Tout un vol douloureux de longs nuages noirs ;
Grands comme un ciel, toujours mouvant, toujours le même !

Et cependant des yeux, j’en connais de plus beaux
Qui voudraient sur mes pas promener leurs flambeaux,
Mais leur éclat répugne à ma mélancolie.

Les uns ont la chaleur d’un ciel oriental
D’autres le mol azur des lointains d’Italie
Mais les siens me sont chers ainsi qu’un ciel natal.

 

Douceur du soir !…

Douceur du soir ! Douceur de la chambre sans lampe !
Le crépuscule est doux comme une bonne mort
Et l’ombre lentement qui s’insinue et rampe
Se déroule en fumée au plafond. Tout s’endort.

Comme une bonne mort sourit le crépuscule
Et dans le miroir terne, en un geste d’adieu,
Il semble doucement que soi-même on recule,
Qu’on s’en aille plus pâle et qu’on y meure un peu.

Des tableaux appendus aux murs, dans la mémoire
Où sont les souvenirs en leurs cadres déteints,
Paysage de l’âme et paysages peints,
On croit sentir tomber comme une neige noire.

Douceur du soir ! Douceur qui fait qu’on s’habitue
A la sourdine, aux sons de viole assoupis ;
L’amant entend songer l’amante qui s’est tue
Et leurs yeux sont ensemble aux dessins du tapis.

Et langoureusement la clarté se retire ;
Douceur ! Ne plus se voir distincts ! N’être plus qu’un !
Silence ! deux senteurs en un même parfum :
Penser la même chose et ne pas se le dire.

rodenbach 
Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)

 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007  en ook mijn blog van 16 juli 2008 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Strangers

„Sturgis had always known that it was his destiny to die among strangers. The childhood he remembered so dolefully had been darkened by fears which maturity had done nothing to alleviate. Now, in old age, his task was to arrange matters in as seemly a manner as possible in order to spare the feelings of those strangers whose pleasant faces he encountered every morning—in the supermarket, on the bus—and whom, even now, he was anxious not to offend.
He lived alone, in a flat which had once represented the pinnacle of attainment but which now depressed him beyond measure. Hence the urge to get out into the street, among those strangers who were in a way his familiars, but not, but never, his intimates. He exchanged pleasantries with these people, but had learned, painfully, never to stray outside certain limits. The weather was a safe topic: he listened carefully to weather forecasts in order to prepare himself for a greeting of sorts should the occasion arise, while recognizing the absurd anxiety that lay behind such preparations, and perhaps aware that his very assiduity counted against him, arousing irritation, even suspicion. But codes of conduct that had applied in his youth were now obsolete. Politeness was misconstrued these days, but in any event he had never learned to accommodate indifference. Indifference if anything made him more gallant, more courteous, and the offence was thus compounded. And these were the people he relied upon to see him out of this world! Exasperation might save him, though that too must be discreetly veiled, indulged only in private. Hence the problem of finding fault with those whose job it would be to dispose of him.“

brookner
Anita Brookner (Herne Hill, 16 juli 1928)

 

De Duitse schrijver en journalist Jörg Christian Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Tophane

“Der Orient ist wunderbar wohltätig; aber er ist auch ein hauchdünner Firnis, der sich auf Glieder und Geist legt: Entschlüsse fasst man, aber führt sie nicht aus; man sitzt, man wartet nicht einmal, dass etwas passiert, oh nein! Allah ist gnädig! Man weiß, es wird nichts passieren, und dieses Wissen trinkt man mit jedem Gläschen Tee wie ein köstliches, duftendes Wasser […] immer tiefer in sich hinein.”

(…)

“Nur dass ich mich halten kann, mich Haut, mich Zunge, mich Muskel, mich nichts als Zeit, mich nichts als Blut krank vor dir, mich nichts als Dreck vor mir, nur diese winzige einzige letzte herrliche Spritze, mach was du willst mit mir, was Dreck ich bin, was hungernde, durstende Zelle Kot und Zeit schwarz vom Geschmeiß deiner Fliegen und Hoffnung, gib sie mir, mach schon, irgendwohin, irgendworein, da in die letzte Mitte dessen was ich war.”

fauser
Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)

 

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Armand V. (Vertaald door Ina Kronenberger)

1 Diese Fußnote, die allererste, leidet an ihrer zeitlich versetzten Perspektive. Sie verweist auf einen bestimmten Zeitpunkt in Armands Jugend, obgleich sie nicht von Armands Jugend handelt, sondern von der Jugend seines Sohns, wie Armand, ein Mann in den Sechzigern, sie sieht. Die Fußnote kommentiert also etwas, das sich in einer völlig anderen Zeit zugetragen hat, an einem völlig anderen Ort und mit völlig anderen Personen als denen im Haupttext, auf die sie sich bezieht, wie beispielsweise Armand oder jene, die zu dem Zeitpunkt überhaupt noch nicht im Text vorkommen, wie Armands Sohn, der damals noch nicht einmal geboren war, ja, wir haben es hier mit einem Zeitpunkt zu tun, von dem aus noch zwanzig Jahre vergehen werden, bis Armand jene Frau kennenlernt, die später die Mutter seines Sohns wird, und doch spielt der Sohn in dieser Fußnote eine zentrale Rolle, in einer Szene, die die Jugend seines Vaters beleuchtet.
1B Eines Morgens, vor nicht allzu langer Zeit, nahm sich Armand, kurz nachdem er aufgewacht war, vor, seinen Sohn, den er seit über einem halben Jahr nicht mehr gesehen hatte, zu besuchen. Kaum hatte er diesen Beschluss gefasst, war er mit einemmal hellwach, obwohl er sich kurz zuvor noch in einem Schlummerzustand befunden hatte, dem dieser klare Gedanke entsprungen war. Vor einem halben Jahr – damals war in Oslo Winter gewesen – hatte der Sohn für einige Zeit bei ihm gewohnt, weil Armand eine längere Auslandsreise unternehmen wollte und es ihm gut gepasst hatte, dass der Sohn, der in einem kleinen möblierten Zimmer wohnte, eine halbe Stunde Fußweg von Armands Wohnung entfernt, bei ihm einzog und die geräumige Wohnung hütete, während er, der Vater, verreist war. Der Sohn zog drei oder vier Tage vor Armands Abreise bei ihm ein und lag schlafend im Gästezimmer der Wohnung, als Armand diese an einem dunklen Wintermorgen verließ und zu seiner längeren Auslandsreise aufbrach, indem er ein Taxi zum Oslo International Airport nahm, der in Gardermoen, weiter im Landesinnern lag, nicht weit vom Binnensee Mjøsa entfernt.“

 

solstad
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

 

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent).  Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Ivrogne

Ivrogne, c’est un mot qui nous vient de province
et qui ne veut rien dire à Tulle ou Chateauroux
Mais au coeur de Paris, je connais quelques princes
Qui sont, selon les heures, archanges ou loups-garous

L’ivresse n’est jamais qu’un bonheur de rencontre
ça dure un heure ou deux, ça vaut ce que ça vaut!
qu’il soit minuit passé ou cinq heures à ma montre
Je ne sais plus monter que sur mes grands chevaux

IVROGNE ça veut dire un peu de ma jeunesse,
un peu de mes trente ans pour une île au Trésor
Et c’est entre Pigalle et la rue des Abesses
que je ressuscitais quand j’étais ivre-mort

J’avais dans le regard des feux inexplicables
Et je disais des mots cent fois plus grands que moi.
Je pouvais bien finir ma soirée sous la table
Ce naufrage, après tout, ne concernait que moi

IVROGNE, c’est un mot que ni les dictionnaires
ni les intellectuels, ni les gens du gratin
Ne comprendront jamais, c’est un mot de misère
qui ressemble à de l’or à cinq heures du matin

IVROGNE et pourquoi pas? Je connais cent fois pire
ceux qui ne boivent pas, qui baisent par hasard
qui sont moches en troupeau et qui n’ont rien à dire
Venez boire avec moi! on s’ennuiera plus tard!

 dimey
Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)
Portret door Patrick Clemence

 

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Ein Solarbaum ist ein Baum ist eine Skulptur ist eine Idee

„Warum steht der Baum hier und nicht unten am Hauptplatz, warum hat er keinen Spitz und warum fünf Blätter? Warum ist er nicht beweglich, warum überhaupt schaut er aus, wie er ausschaut? Wird er noch bemalt oder bleibt er so grau? Hätte man ihn nicht weiter rüber, weiter runter stellen können? Überhaupt woandershin? Vielleicht in eine andere Stadt? Oder überhaupt nicht auf? Was hat sich der Künstler dabei gedacht? Wer ist das überhaupt. Aha, Lichtschwert in Graz. Gefällt mir auch nicht, verschandelt nur die Oper. Gott sei Dank haben sies jetzt weiter hinübergestellt, da störts nicht so.

Andrerseits gewöhnt man sich. Diskutiert zuerst ab, wie wild, logo, aber dann wirds normal, gehört zu uns dazu, ins Stadtbild. Schließt man es ins Herz sogar, – vielleicht. Möchte das Ding nicht mehr missen. Eigentlich hat mans immer schon klass gefunden. Hat man es nicht von Anfang an gesagt? Ein wunderbares Wahrzeichen. Endlich. Es hätte keinen schöneren Platz geben können. Aus der ganzen Welt kommen sie jetzt. Bewundern das Ding. Und uns. Vorbildlich. Beispielgebend. Sowas hat Weiz halt nicht! In die Zeitungen kommt man und ins Fernsehen. Wir haben es immer schon gesagt. Wir klopfen dem Künstler auf die Schulter. Wir spendieren ihm ein Bier und trinken per Du.“

andrea 
Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

 

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Zie ook mijn blog van 16 juli 2009.

Uit: Kœnigsmark

„Le presbytère était au bout de l’étang qui communique avec la mer par un mince canal engorgé d’herbes aquatiques. Le matin, dans ma chambre ouverte, j’étais éveillé par la rumeur de la marée montante. De ma fenêtre, je voyais, sous un ciel gris et rose, le gonflement progressif de la grande eau verte. Des volées de macreuses et de courlis tournaient au-dessus avec des cris plaintifs. Ah! rester là. Voir s’y dérouler la calme ronde des saisons. N’avoir pas, quelque part, un état civil, un dossier, un lien avec la vie. Courir tous les jours le long des dunes rectilignes, où les grandes lames se succèdent dans le vent, où, sur le cordon argenté du sable, les méduses échouées ont l’air d’immenses pendentifs d’améthyste!…
Un matin d’octobre, je reçus deux lettres : l’une venait de l’Académie de Bordeaux, et m’apprenait que le Comité consultatif “n’avait pas cru devoir réserver à ma demande de bourse un accueil favorable”.
– L’ autre était signée de M. Thierry, professeur de langue et littérature germaniques à la Sorbonne. Pendant un an, j’avais eu pour maître cet excellent homme, ce consciencieux érudit; c’est lui qui avait corrigé le mémoire que j’avais présenté en juillet pour la licence, sur “Clausewitz et la France”, s’il vous plaît. Jamais je n’avais eu qu’à me louer de lui. Je sentais qu’il me portait une amitié qu’il se reprochait peut-être un peu.“

 benoit
Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 16 juli 2007.

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.

Tony Kushner, Reinaldo Arenas, Georges Rodenbach, Anita Brookner, Jörg Fauser, Dag Solstad, Bernard Dimey, Andrea Wolfmayr, Pierre Benoit, Franz Nabl

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York. Hij studeerde Engels aan de Columbia Unicversity. In 2003 trouwde hij met zijn vriend Mark Harris, een redacteur bij „Entertainment Weekly“. Zijn bekendste theaterstuk is het omstreden Angels in America waarvoor hij o.a. de Pulitzer prijs kreeg. Een gelijknamige opera van Peter Eötvös ging in 2004 in Parijs in première. Ook is er een miniserie van gemaakt voor de televisie. Het is het verhaal over een groep homo’s die halverwege de jaren tachtig worstelen met hun identiteit en de ziekte aids. Andere stukken van hem zijn „Slavs“, „Homebody/Kabul“ en „Carolin, or Change“.

Uit: Angels in America


 (Joe and Louis sitting shoulder to shoulder in the dunes at Jones Beach, facing the ocean. It’s cold. The sound of waves and gulls and distant Belt Parkway traffic. New York Romantic. Joe is very cold, Louis as always is oblivious to the weather.)

JOE. Louis …?

LOUIS. The winter Atlantic. Wow, huh?

JOE. Ferocious. It’s freezing, what are we …

LOUIS. There used to be guys in the dunes even when it snowed. Nothing deterred us from the task at hand.

JOE. Which was?

LOUIS. Exploration. Across an unmapped terrain. The body of the homosexual human male. Here, or the Ramble, or the scrub pines on Fire Island, or the St. Mark’s Baths. Hardy pioneers. Like your ancestors.

JOE. Not exactly.

LOUIS. And many have perished on the trail. I fucked around a whole lot more than he did. So why is he the sick one? No justice. Anyway I wanted you to see this.

JOE. Why?

LOUIS. No reason.

(Little pause)

JOE. I love you.

LOUIS. No you don’t.

JOE. Yes I do.

LOUIS. NO YOU DON’T. You think you do but that’s just the gay virgin thing, that’s …

JOE. (tousling Louis’ hair) Stop working so hard. Listen to the ocean. I love it when you can get to places and see what it used to be. The whole country was like this once. A paradise.

LOUIS. Ruined now.

JOE. It’s a great country. Best place on earth. Best place to be.

LOUIS. I can’t believe you’re a Mormon. You never told me.

JOE. You never asked.

LOUIS. You said you were a Protestant.

JOE. I am. Sort of.

LOUIS. So what else haven’t you told me? So the fruity underwear you wear, that’s …

 

tony_kushner

Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)

 

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: The Empty Shoes (Vertaald door Dolores M. Koch)

 

Gosh! when did this happen? Heaven knows. . . . A while back, no date I can remember, everything was always so much the same that it was really difficult to distinguish one month from the next. Oh, but January was different. You know, January is the month of the upitos and the bellflowers, but it is also the month when the Three Wise Men pay us a visit.
The grass by the window was tall enough for their horses, and my shoes, a little bashful because they had holes in their tips, were there, waiting, openmouthed and a bit damp with evening dew.
It will soon be midnight.
They will come after you’re asleep, my cousin had whispered in a confidential tone. And they will leave your gifts on top of the shoes. When I am asleep! But I couldn’t fall asleep, I was hearing the crickets chirping outside, and I thought I heard steps too; but no, it was not them.
To sleep. I had to fall asleep, but how? My shoes were there on the windowsill, waiting.
I have to think about something else so I can fall asleep. Yes, that’s it, I’ll think about something else: Tomorrow we have to trim the flight feathers and fill the water tank. After that I’ll go by the brook and bring back a basket of honey berries. . . . I should not have brought down that nest that had two naked baby birds with gaping beaks and a look of fear in their eyes. . . .
I woke up. It was so early that only a few scant rays of light were coming through the window. Almost blindly I walked to the window. How many surprises, I thought, were awaiting me. . . . But no. I touched the moist leather of my shoes: they were empty, completely empty.
Then my mother came and kissed me in silence, caressed my wet eyes with hands tired of washing dishes, nudged me softly to the edge of the bed, and slipped the shoes on my feet. Come, she whispered then, the coffee is ready. Then I went out and got soaked with dew.
I had some flight feathers to trim.”

 

Reinaldo_Arenas

Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)

 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Le Soir Dans Les Vitres (Fragment)

 

I.

 

Le soir descend dans les vitres et les submerge…

Un rayon y vacille un moment comme un cierge,

Dernier cierge frileux des vêpres terminées!

L’ombre déferle; on ne sait quoi chavire en elles;

Les ultimes clartés sont vite éliminées,

Et c’est comme un sommeil délayant des prunelles.

Clair-obscur! Douloureux combat de la Lumière

Et de l’Ombre, parmi les vitres — non moins beau

Que le même conflit dans le ciel et dans l’eau,

Quand le soleil n’est plus qu’une rose trémière

Qui s’effeuille parmi le déluge du soir.

Et les vitres, dernier champ clos du crépuscule,

Où l’Ombre a poursuivi le Couchant et l’accule,

Luisent, à cause d’eux, d’un adieu jaune et noir.

 

II.

 

Pourtant l’ombre s’amasse aux fenêtres vaincues.

Les vitrages, bouquets brodés et tulle frêle,

Cèdent, et l’on dirait que leur blancheur dégèle,

Comme s’ils adhéraient aux vitres contiguës

Et que leur givre en fleur était né dans le verre.

Unanime débâcle: un bouquet se desserre,

Un brusque afflux de soir rompt la plus claire branche,

Et c’est la fin d’un fin bouton de rose blanche

Qui fond, s’écoule en pleurs et lentement s’annule,

Débâcle d’un dégel dans les rideaux de tulle.

 

 

rodenbach

Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)

 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007  en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: Leaving Home

 

Suddenly, from the depths of an otherwise peaceful night, a name erupted from the past: Dolly Edwards, my mother’s friend, a smiling woman with very red lips and a fur coat. I remember the coat because it was not removed for the whole of her visit, which she no doubt intended to be fleeting, having, she implied, much to do. There was another friend from my mother’s prehistory, before I existed, but this presence was less distinct, perhaps not seen at such close quarters. Betty? Betty Pollock? The Pollock seemed shifting, uncertain, an approximation. Maybe that had been her name before she married, for in my mother’s day everyone got married. Women wore their husbands much as they wore their pearl necklaces, or indeed their fur coats. The shame that attached to unmarried women was indelible, and my mother seemed to bear something of that imprint although she was a respectable widow. Dolly Edwards, with her flourishing presence, obviously felt sorry for my mother in her lonely state, with only an eight-year-old child for company. Fortunately my mother did not perceive this, although I did. My mother was impressed by this visit, grateful, even happy. And Dolly Edwards played her part
valiantly, reminiscing, producing names unknown to me and rejected by me as having no relevance to my own life. I may even have been jealous of this woman who had known my mother before her anomalous condition was confirmed by the death of my father. Truth to tell she did not much miss him: solitude seemed so much her natural state that Dolly Edwards was not mistaken in making of this a flying visit. My mother marvelled for days over this, with no resentment. It was less a visit than a visitation. It was never repeated.”

 

anita-brookner

Anita Brookner (Herne Hill, 16 juli 1928)

 

De Duitse schrijver en journalist Jörg Christian Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007 en ook mijn blog van 16 juli 2008.

 

Uit: Der dunkle Ort

 

“Als ich anfing zu schreiben, wollte die deutsche Literatur noch vernünftiger sein, als sie es schon gewesen war. Sie ging daran, die Welt zu verbessern. Damals gab es für mich keinen einzigen interessanten deutschschreibenden Autor. Sie waren alle unglaublich optimistisch, penetrant wohlmeinend, und außerordentlich rührig um ihren Betrieb bemüht. Mit meiner Art zu leben, und so ähnlich lebten damals nicht wenige, hatten sie und ihre Produktionen nicht sehr viel zu tun. Unser

Lebensgefühl war von Amerika geprägt, ohne daß wir je dort gewesen waren oder hin wollten. Aber wir lebten in einer amerikanischen Provinz.

Das Deutschland, das die Literaten beschrieben, war nicht unser Land. Ich erkannte mich nicht darin. Ich erkannte mich eher in einem Gedicht der Lasker-Schüler, aber das war ja Expressionismus, untergegangen mit all dem anderen. Und wie war das, bitte, mit diesem Untergang gewesen? Das konnte doch gar kein Untergang gewesen sein.

Was war denn untergegangen? Der Staat war da, die Politik war da, die Kirche war da. Das Geschäft blühte, die Polizei blühte, die Wissenschaft blühte. Auf den Trümmerplätzen waren jetzt Terrassencafés, und nicht die Dichter berührten das Blau des Himmels, sondern die Flugzeuge und Wolkenkratzer. Die Mörder saßen mit den Opfern am Tisch. Tranken sie Brüderschaft? In den Terrassencafés saßen wirkliche Juden und machten wirkliche Geschäfte. Nach Auschwitz sollte es

keine Gedichte mehr geben. Geschäfte waren keine Gedichte. Sie machten weiter, wie alles weitermachte, außer den Toten. Aber die machten ja auch weiter. Im Himmel. Nicht wahr? Was ist denn wahr, wenn das wahr sein soll? Ich suchte nach Antworten in der Literatur.”

 

Fauser

Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)

 

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

 

Uit: Scham und Würde (Vertaald door Ina Kronenberger)

 

“Er war zutiefst getroffen, wenn die Zeitungen und das Fernsehen sich anscheinend nicht länger an ihn und diejenigen, die wie er waren, richteten. Es schien, als würden sich jene, die die Herolde der Gesellschaft waren, überhaupt nicht für ihn interessieren. Ganz im Gegenteil, es kam ihm vor, als würden sie demonstrativ an ihm vorbeischauen, fast so, als hätten sie gar eine besondere Freude daran. Er war wie Luft für sie, und das fand Elias Rukla zutiefst verletzend.”

(…)

“Er hatte nichts mehr zu sagen, und es sah auch nicht so aus, als hätten andere in seinem Freundeskreis oder seiner kulturellen Schicht noch etwas zu sagen. Es schien, als interessierte es niemanden mehr, ein Gespräch zu führen. Sich richtig zu unterhalten, sich zusammen um eine Erkenntnis von persönlichem und gesellschaftlichem Charakter zu bemühen, und sei es nur um den Hauch einer momentanen Erkenntnis willen. Elias Rukla musste, was seine Person betraf, einräumen, dass er dazu nicht länger imstande war, er konnte schlicht und einfach nicht mehr reden.”

 

Solstad

Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

 

 

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent).  Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

Les vieillards

Les vieillards c’est pas beau, ça fout rien, ça fait d’l’ombre,
Qu’on les fout’ n’importe où c’est moche et ça encombre,
Les faire bosser macach’, c’est immoral comme tout,
Ça vous f’rait mal juger, montrer du doigt partout.

Alors on garde ça, juste un p’tit peu d’patience,
On les coll’ dans un coin où ça s’remarque pas,
C’est sage et ça dit rien, on sait pas c’que ça pense,
L’ plus triste c’est qu’ça bouffe et qu’ ça n’rapporte pas.

Quand j’rassembl’ les souv’nirs que j’ai de ma grand-mère
, Pauv’ femm’ qui finissait ses jours en déconnant,
Je m’rappell’ c’que ma mèr’ lui braillait si souvent :
“Tu n ‘sais plus fair’ qu’un’ chos’, ramasser la poussière !”

La viocqu’ répondait rien, ell’ rigolait tout’ seule
En mordillant ses ch’veux qu’ell’ ram’nait par devant,
Et mon pèr’ bougonnait, songeur en la r’gardant :
“Non content’ de m’fair’ suer, faut qu’ell’ s’fout’ de ma gueule.”

Et plus qu’ils sont toquards, plus qu’ils ont la vie dure,
En buter quelques-uns, pas question, y a des lois.
J’ai essayé un jour d’en s’mer un dans un bois,
Peau d’balle, essayez donc, ils vous r’vienn’nt en voiture !

 

Dimey

Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)

 

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook mijn blog van 16 juli 2007.

 

Uit: Wenn du weggehst von zuhause

 

“Und mein Blick in die Welt, in die Zusammenhänge von Gemeinde, Stadt, Land und Staat, von Österreich und Europa, das Zusammenleben von Menschen hat sich dadurch gewandelt und erweitert, zwangsläufig und schnell. Denn die Welt ist im Umbruch, ganze Völker machen sich auf in eine mit dramatischer Schnelligkeit in unabsehbare Richtungen sich entwickelnde Zukunft. Und Gleisdorf ist keine Insel.

Was hat sich verändert für mich, für viele, im Umgang mit politischen Strukturen, sozialen Einrichtungen, Verwaltungszentren und Institutionen: Nichts mehr ist fix, der Wandel überall spürbar, – und das löst Ängste aus. Manches muß losgelassen werden, es gibt Trennungen und Verluste.
Die Chancen aber liegen eben darin. Neues kann entstehen. Als erstes eine andere Einschätzung von Machbarkeit. Und vieles lässt sich erreichen, beinahe alles lässt sich auch ändern. In einer Demokratie kann und darf das allerdings – Gott sei Dank – niemand allein, es braucht Konsens, Gruppe, Partei, meinetwegen auch eine Lobby. Deutlich wächst die Lust, an der Gestaltung und Herausbildung mitzuarbeiten und immer geschicktere und effizientere Möglichkeiten zu suchen, im konkreten Alltag heißt das Absprache mit Verantwortungsträgern, Zusammenarbeit mit Beamten, Inanspruchnahme von neuen Informations- und Kommunikationswegen, ständiger Kontakt mit Betroffenen und Beteiligten.“

 

wolfmayer

Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

 

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Hij diende eerst in het leger in het noorden van Afrika en werd daarna ambtenaar. Zijn eerste roman Koenigsmark verscheen in 1918, gevolgd door L’Atlantide een jaar later. In 1931 werd hij lid van de l’Académie française. Benoit schreef ook voor verschillende kranten reisverslagen over de reizen die hem o.a. naar het Verre Oosten, Afrika en Zuisd-Amerika voerden.

 

Imagine

 

Imagine

Ce soleil immense si loin

Devenu ce point de lumière hésitante

Ici dans la nuit.

Imagine

Toi si petit sur une si petite boule

Autour d’un si petit soleil.

Imagine

Pour lui tu es invisible

Et pourtant tu penses, tu sais,

Tu existes.

Imagine maintenant

Quand tu regardes le ciel

Là où tu ne vois rien,

Tous ces invisibles qui pensent, qui savent,

Qui existent

Et te regardes en disant

Je ne vois rien….

 

 

Haïku

 

La pluie contente l’herbe

Ravit les feuilles et les arbres

Et fait pleurer les fleurs

 

 

 

 

benoit

Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 juli 2007.

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.