Dit Romenu Blog bestaat vandaag precies zes jaar. Dank weer aan alle oude en nieuwe bezoekers voor hun interesse en reacties van het afgelopen jaar. De eerste bijdrage in 2006 ging over de dichter en schrijver Willem de Mérode. Traditiegetrouw, omdat hij aan de wieg stond van dit Blog, ook nu weer een gedicht van hem. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en voor het overige de Willem de Mérode tags op dit blog bij Skynet.
De appelboom
Na warme dagen volgen koude nachten.
Als lakens ligt de dauw op bleek en haag
Versteven naar wat zonneschijn te wachten
En slaat in wolken op en regent traag.
De struiken tinkelen met haarfijn ijzel.
En in de hof, de dragende appelaar
Komt uit de damp reusachtig te verrijzen,
Met ronde konen en veel grijzend haar.
O eedle boom, die, boven alle bomen
Een ogenlust, vanouds de mens verleidt.
Wie, als een vlinder op uw geur gekomen,
Wenst niet een weinig van uw zaligheid!
Men plukt, en gretig slaan de grage tanden
Zich in uw blanke sappig knappend vlees.
Zó overvalt ons onverhoeds de schande,
Als wij genieten wat Gods wet verwees.
Niet gij, maar ons geweten schuldbeladen
Hangt als een boom van kwade vruchten zwaar.
Gij zijt een beeld der hemelse genade,
Die alle mensen weldoet, appelaar.
Uw helder bloeien was ons duistrende ogen
Zo schoon, dat wij gekweld door hoop en vrees,
Ons daaglijks om uw rozenhoed bewogen,
En treurden als uw sneeuw ten gronde rees.
Uw dracht begon, reeds negen uwe toppen.
Wij zagen toe met stijgend ongeduld.
De droge tongen in uw sap te soppen
Was ons begeren, en gij hebt ’t vervuld.
’t Is plukkenstijd; reeds met de tenen manden
Komt men gezeuld, met ladder en met sloof.
En wij? wij voelen zoekend Vaders handen
De vrucht betasten in ons trillend loof.
Willem de Mérode (2 september 1887 – 22 mei 1939)
De Algerijnse dichter, schrijver en journalist Hamid Skif werd geboren op 21 maart 1951 in Oran. Zie ook mijn blog van 21 maart 2009 en ook mijn blog van 21 maart 2010 en ook mijn blog van 21 maart 2011.
TU AS DONNÉ
Tu as donné,
tout donné
Il ne te reste plus rien à donner
en dehors de ces mains tavelées
qui terminent tes bras
Vas- tu les donner aussi?
Et si tu les donnes que te restera- t-il pour donner encore?
DANS LA TAVERNE
Assis dans la taverne de mes pensées
Sur ce fauteuil défoncé
J´écris des poèmes qui parlent de nous
De cette déroute dans les nuages
J‘écris dans l´obscurité qui me protège de mon regard
Je trie l´espace entre mes doigts
Je photographie l´instant et lui offre la clarté des mots
Je suis la bougie qui s´affaisse dans le noir
Et je dis aux passants qui franchissent les seuils
de mes tavernes:
Venez goûter le vin de la solitude
Il a la tendre vieillesse des esprits
et l´appétit des jeunes hommes qui équarrissent le vent
Hamid Skif (Oran, 21 maart 1951)
De Duitse schrijver Hubert Fichte werd geboren op 21 maart 1935 in Perleberg, Brandenburg. Zie ook alle tags voor Hubert Fichte op dit blog.
Uit: 19 Empfindlichkeiten. Reaktionen auf Hubert Fichte (doorJoachim Helfer)
“Hamburg steht im Novemberzwielicht da wie immer, unbeeindruckt vom Sturm der Welt und nicht sehr beflissen, irgendeinen Eindruck auf die Welt zu machen, ohne allzu viel Gesicht durch eine Geschichte durchgekommen, die immer anderswo gemacht wird, gut betucht, aber bemüht, es nicht zu zeigen, den Kragen des Backsteinmantels hochgeschlagen gegen Nieselregen und Atlantikböen. Florian hastet durch Sankt Georg, vom Hauptbahnhof zu Hans durch jene Lange Reihe, wo die steife Hansestadt beinahe Kiez wird: Asia-Märkte und Trödelläden neben altehrwürdigen Buchhandlungen und Apotheken, vergilbte Tavernen und Trattorien neben schicken Bistros mit Regenbogenfahne. Bei Sonnenschein betrachtet nur ein paar, und bei jedem Wetter zu wenige Schritte für eine Taxifahrt, die aber lang werden, wo es einem den Schirm aus der Faust windet und von unten in die Hosen regnet. Der Bär, in dessen Souterrainhöhle voller Teekisten und Wasserpfeifen, falschem Ethno-Schmuck und echter Airport-Art er nun endlich hinein tröpfelt, haut ihm zur Begrüßung auf den Rücken: “Alter Kalter! Sind euch die Fellmützen ausgegangen im Osten?” Als wir uns kennenlernten, denkt Florian fröstelnd, hast du mir immer noch auf den Hintern gehauen … Pierre konnte ohnehin unmöglich begeistert sein von dem Besucher, der bald nach der Eröffnung in die Galerie geschwappt war wie eine Sturmflut: Ein aufgeschwemmter Oberbayer in Cowboystiefeln und Lederweste, mit den hübschen Zügen von Hitlers kunstsinnigem Reichsluftmarschall und dem Organ eines Fischmarktschreiers, der alles ungefragt in die Pranken nahm und zu jedem Stück eine ungebetene Expertise abgab: Fand Florian. Pierre dagegen war von diesem Hans, der “Zeig mir mal dein zweitbestes Stück!” dröhnte, “Das Beste ist ja wohl der junge Mann hier …” durchaus angetan: Mochte er aussehen, wie er wollte, dieser Aussteiger der ersten Generation kannte nach drei Jahrzehnten auf dem Weg nach Shangri-La jeden Buddha und jeden Tempel zwischen Japan und Java, und wenn er eine Datierung anzweifelte, hatte er unfehlbar recht: “So, und du spielst hier also den House-Boy – aber du gehst doch auch schon auf die dreißig!”
Hubert Fichte (21 maart 1935 – 8 maart 1986)
De Duitse schrijver en dichter Peter Hacks werd geboren op 21 maart 1928 in Breslau. Zie ook alle tags voor Peter Hacks op dit blog.
In het uienveld
Er wordt over zo veel gezanikd en gezeurd
Nu eens is deze, dan die weer aan de beurt.
Wie zegt van niet? Ons kan het zelf overkomen
Wie druk bezig is heeft geen tijd voor dromen..
”t Werd gewoon, met kift en fulmineren
Elk mogelijk onheil tijdig af te weren.
Vervloekte mode. Ik zie ze heel bestendig
Als was de wereld nog niet erg genoeg, ellendig.
Dat geeft zich zelf graag op en gaat verloren.
Dat houdt slechts het hopeloze voor waar.
Dat was het liefst van al maar nooit geboren
Ik snap het niet. Al voor het derde jaar
geniet ik in mijn tuin de mooiste dagen
In ‘t uienveld. Moet ik mij soms beklagen?
Vertaald door Frans Roumen
Peter Hacks (21 maart 1928 – 28 augustus 2003)
De Vlaamse dichter, dichter, essayist en docent poëzie Michel Bartosik werd geboren in Antwerpen op 21 maart 1948. Zie ook mijn blog van 21 maart 2009 en ook mijn blog van 21 maart 2010 en ook mijn blog van 21 maart 2011.
Sunt lacrimae
Het van zelf tot sap smeltend vlees
van een perzik (als iemand bij je is
om het fluweel er af te stropen),
kruimels afgebroken van je brood
en in de mond gedrenkt met slokjes
vocht het is het laatste
wat we samen nog bedachten, een maaltijd
uit te spreiden over uren, armemensenhoop,
ontsteltenis van kinderen, aan je lippen
werd de volgende dag het ijswater
gebracht je weigerde.
Scherpe glazen hoeken in de gangen,
Verboden Toegang, maar daar loopt een zoon
hautain onderdoor, verbaasd om de idee
van een triomfboog, ik ben een buitgemaakte,
mijn waardigheid schuift het voorgetrokken gordijn
terug – stuk been dat zichtbaar
sterft, dat ik herken, zwoegend
en roerloos, zoekgeraakt, blauwgrijs nu
onder het licht van niks.
Michel Bartosik (21 maart 1948 – 1 februari 2008)
Zie voor nog meer schrijvers van de 21e maart ook mijn vorige blog van vandaag en zie ook Romenu’s 1e lustrum pagina.