Wouter van Heiningen, Derek Walcott

De Nederlandse dichter Wouter van Heiningen werd geboren op 23 januari 1963 in Leidschendam. Zie ook alle tags voor Wouter van Heiningen op dit blog.

 

Warme verleiding

In deze warme verleiding
klinkt je stem, zo bekend.
als een nieuw geluid in de morgen
Je huid ademt mist

wanneer
buiten de lucht zich vormt
rond je lichaam.

de verlegenheid langzaam
optrekt.

ogen verraden wat onze
woorden denken.

een druppel komt los van een
terloopse haarlok
kent de weg langs de glooiing
van je hals

daar onder ontsteekt een koorts
van razende vlammen
de brandstof van je kloppend hart

 

Lied

Wat de muziek losmaakt
voelt als je heupen onder mijn handen
het zet de beweging in vanaf het eerste begin
maakt de belofte waar van alle woorden
die afstand en tijd wegnemen

waar danst de bevrijdende gedachte
tussen ons in of aan je zijde.
legt het ritme haar wil aan je op.
wiegen de bastonen je langzaam
in een warme droom

hoe de kou ook briest en brult
de hitte zit verpakt in vele beelden
meegedragen naar een gul theater
waar open doekjes en staande ovaties
strijden om een plekje vooraan

Wanneer het lied klinkt van zoete
herinnering, van kruidig smaken
naar meer. leg ik mijn handen
op je wangen en klinkt zacht
een eindeloos mooie melodie

 

Weet wat je lippen doen

Ongedwongen praten ze je zinnen
aan elkaar met een glimlach om
de hoek van elk volgend woord

in stilte valt de vorm weer op
zo sereen en uitdagend lijken
alleen je ogen, dacht ik

je hand oog coördinatie wordt
begeleid door hun beweging
je mond in dirigenten modus

als ze mij dan claimen in een
liefdevolle verovering. afwachtend
dwingend, voel ik mij zo klein

kleiner dan de muis van jouw hand
breekbaar en onstuimig, sterker nog
voel ik me met ze verbonden

 

Wouter van Heiningen (Leidschendam, 23 januari 1963)

 

De Westindische dichter en schrijver Derek Walcott werd geboren op 23 januari 1930 op St. Lucia, een van de kleine Bovenwindse Eilanden. Zie ook alle tags voor Derek Walcott op dit blog.

 

Donkere augustus

Zoveel regen, zoveel leven als de gezwollen lucht
van deze zwarte augustus. Mijn zuster, de zon,
broedt in haar gele kamer en komt er niet uit.
Alles gaat naar de hel; de bergen dampen
als een ketel, rivieren stromen over; nog steeds,
Ze wil niet opgaan en de regen uitzetten.
Ze is in haar kamer en streelt oude dingen,
mijn gedichten, bladert door haar album. Zelfs als er onweer
als een gedonder van borden uit de lucht valt,
komt ze er niet uit.
Weet je niet dat ik van je hou, maar dat ik hopeloos ben
in het repareren van de regen? Maar ik leer langzaam
te houden van de donkere dagen, de stomende heuvels,
de lucht met roddelende muggen,
en om van het medicijn van bitterheid te nippen,
zodat als je tevoorschijn komt, mijn zuster,
en de kralen van de regen scheidt,
met je voorhoofd van bloemen en ogen van vergeving,
alles niet zal zijn zoals het was, maar het waar zal zijn
(je ziet dat ze me niet laten liefhebben
zoals ik wil), omdat, mijn zuster, ik dan
zou hebben geleerd net zo van zwarte dagen te houden als van stralende,
de zwarte regen, de witte heuvels, terwijl ik ooit
alleen hield van mijn geluk en van jou.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Derek Walcott (23 januari 1930 – 17 maart 2017)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e januari ook mijn blog van 23 januari 2019 en ook mijn blog van 23 januari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *