Tag: Björn Kuhligk

P. C. Boutens, Björn Kuhligk

De Nederlandse dichter Pieter Cornelis Boutens werd geboren in Middelburg op 20 februari 1870. Zie ook alle tags voor P. C. Boutens op dit blog.

 

HART EN LAND

Mijn hart wou nergens tieren
En nergens vond het vree
Dan tussen uw rivieren
Nabij uw grote zee,
Mijns harten eigen groene land
Dat voor mij dood en leven bant.

De wind zong door de bomen
Tot in mijn stille huis
De stemmen uwer stromen,
Uw volle zeegeruis:
Daar brak mijn hart in zangen uit,
Daar werd de stem van ’t bloed geluid.

Wel hebt gij mij gegeven
Al wat ik anderen bood.
Ik zong van dood en leven,
Van liefdes rijke nood:
Des harten tederste ademhaal,
Hij werd verstaanbaar in uw taal.

Al dieper zoeter wonder
Fluistert uw stem mij voor…
Laat mij niet sterven zonder
Uw levenwekkend koor!
De wind die in uw lover luwt,
Is ’t afscheid dat mijn hart niet schuwt.

Buiten de tijd en zijn bestier,
Een ledig nest
Hoog in de top van de populier,
Komt nooit mijn hart tot rust.
En alle dingen zijn eenzaam, en
Vloeien ineen –
Ik wil slechts wezen wat ik ben:
Alleen, alleen, alleen!

 

Rosengarten

Berlijn

Ik heb iets bijna schoons aanschouwd
Hier waar de jacht der oppervlakkigheid
Al schone dingen veil voor goud
Bezitten wil, en dus ontwijdt–
Ik heb iets bijna schoons aanschouwd:
In het verkeerdoorgonsde park
Terzij van zijn asfalten wegen,
Als in een straat een ingebouwde kerk,
Vond ik een rozentuin gelegen:
Daar in doorzonde bloemenwolk
Zweeg van het onbeschaafbaar volk
Het ijl gezwets, het loos gegil
Een spanne stil . . .
Hier heersen roos en rozeknop!
Zo dacht ik – middenin
Stond van onnoozle keizerin
De onnoozler pop.

 

Uit: Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

Tiende strofe (Fragment)

Straks als zij met den witten morgen waakt
en ziet de golf van levenleenend licht
de wereld overvloeden tot elk ding
gebaad staat in goudblonde kenlijkheid,
dan gaat haar iets van zijn geheimnis op,
en sidderend doorproeft haar heilge vrees
de zoetheid van het onontkoombaar lot,
het oordeel dat zij nimmer iets zal weten
zoo na als hem van wien de allichte kunde
dit smachten blijft van nooit vervuld gemis,
verlangen dat het lief niet leeren mag,
maar hem vermoedt met zulk een zuivren tast
dat nooit éen schoone schijn, éen teêr bedrog
met bittre schaduw van ontgoocheling
de onnaakbaarheid van hare trouw beduistert.
Zoo wordt haar korte zijn in dit vreemd land
tot een onafgebroken zaalge jacht
van telkens weêr opnieuw gevonden worden,
gestâge ruil van schoon voor eeuwger schoon,
armoê voor rijkdom, wisslende eb en vloed
van liefde en wederliefde – en onverlet
begroet haar glimlach als een nieuw revier
de schemerdiepten van den jongen dood.

 

Pieter Cornelis Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)
Portret door Christian de Moor, 1943

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Uit: De taal van Gibraltar

Vandaag, op een dinsdag van onrust
loop ik op de grens langs het hek
elke twintig meter een schijnwerper
elke twintig meter een bewakingscamera
elke vijf minuten een jeep van de Guardia Civil
‘s middags roept de muezzin door de mazen
zie ik schoolkinderen, de tenten
van het Marokkaanse leger, daarachter rollen draad
een hek, uitgegraven aarde, dezelfde
in zijn kleur uitgegraven hemel

bij een doorgang dragen mannen
bumpers langs, achterbanken, kunststof
planken, ik zie rampzalige gebitten,
armen waar de aderen uitpuilen
als wilden ze de lichamen verlaten

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e februari ook mijn blog van 20 februari 2021 en ook mijn blog van 20 februari 2019 en eveneens mijn blog van 20 februari 2016 deel 2.

Michiel Stroink, Björn Kuhligk

De Nederlandse schrijver Michiel Stroink werd geboren in Oss op 19 februari 1981. Zie ook alle tags voor Michiel Stroink op dit blog.

Uit: Wandelen in een Escher

“Het onderscheid tussen die twee is voor mij überhaupt ieder jaar lastiger te maken. De felrode lippenstift onder de capuchon, die zelfs van deze afstand waarneembaar is, als een merkteken, verraadt dat ze er belang aan hecht gehoord te worden. Ze draagt schoenen met hakken die de prijs per strekkende centimeter opstuwen, door sommige vakvrouwen bespeeld als een ritmisch instrument waarmee ze in kantoortuinen en hotellobby’s met valse status stiltes laten vallen. Het tasje dat ze draagt lijkt meer op een aangelijnde hamster en kan nooit meer bevatten dan een zwierig opgefleurde smartphone, ongetwijfeld van het laatste model. De hamster bungelt terwijl de meisjesvrouw haar capuchon afzet. Met een vergelijkbare beweging schudt ze haar haar wakker. Ze hoort daar niet te staan, omlijst door het natte beton. Ze hoort in een etalageruit of in een tijdschrift, niet voor de poort van mijn fort, de enige veilige plek buiten mijn appartement. Wat kan ik doen? Ik kan teruglopen. Ik kan mijn fiets hier laten staan en met een omtrekkende beweging de achterkant van de garage bereiken. Daar is de achteringang die niemand kent en waarvan ik alleen de sleutel heb.
Maar ze steekt haar hand omhoog en dus is alles voorbij. Ze zwaait. Ze kijkt in mijn richting. Er staat niemand achter mij. Er staat niemand naast me. Ik ben de enige die zich op dit tijdstip op straat waagt. Ze roept iets. Ik word gedwongen mijn geïmproviseerde observatiepost te verlaten. Gewapend met mijn fiets loop ik op haar af.
‘Jij bent Lukas Sterreveld.’ Het is eerder een conclusie dan een vraag, dus weet ik niet hoe ik moet reageren. Ze steekt haar hand uit in de richting van mijn navel en houdt haar arm volledig gestrekt.
‘Liz, met een z. Komt van Alice, vandaar.’
‘Vandaar?’ Met mijn eerste reactie kopieer ik een van haar woorden. Als ik al een kans had gehad me binnen dit gesprek fatsoenlijk te manifesteren, dan is die nu voorgoed verkeken. Ik schud de uitgestoken hand en zeg mijn naam, uit gewoonte, want als ik hem uitspreek besef ik dat ik hem zojuist al heb gehoord.”

 

Michiel Stroink (Oss, 19 februari 1981)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

ZAHARA DE LOS ATUNES
(voor Esther)

We waren ver verwijderd van kapitaalstromen
de kapsels waren verpest met de
gelijkmoedigheid van een idioot schreef ik
twintig regels, en schrapte ze weer, over twee
dode katten, die in de sloot lagen
dat is gelogen, terwijl de zee
zich terugtrok, en de sneeuw in de verte
op een bergrug een roedel
huizen werd, erboven deze
hemel, weelderig, scheen
in dit displaylicht je nachtgezicht
thuis groette, dat wisten we,
televisie-duitsland de landschapskreupelen

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari 2019 en eveneens mijn blog van 19 februari 2017 deel 1 en ook deel 2.

Nick McDonell, Björn Kuhligk

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook alle tags voor Nick McDonell op dit blog.

Uit: The Council of Animals

“The animals decided to vote. They chose a location more convenient to some than others. It was a vast superyacht, grounded upon a cliff, high above the sea. A bulldog arrived first. He was grizzled, mostly grey, and arthritic. His undershot jaw, however, retained much of its fierce, stubborn strength. He was a determined-looking sort of dog. Limping into the shade of a smashed helicopter—fallen from its place on the yacht’s deck—he sniffed the wind for creatures. He smelled none and so lay down, snout upon paws, to wait. Anticipating the difficulty of the journey, he had left his pack before dawn and was, in fact, early.
Next came a horse, trotting—idiotically, thought the dog—in zigzags, toward the yacht. His almond coat was glossy and his mane was streaked blond from sunshine. A brilliant white stripe ran down his muzzle. He slowed to a panting rest. Catching his breath, he nosed for some-thing to eat in the weeds beside the dog.
“Good afternoon,” said the dog.
“Where are the sugar cubes?”
“Sugar cubes?”
“Sometimes they have sugar cubes.”
“None of them are here.”
The horse appeared to think about this.
“That’s the point,” added the dog.
“Carrots?”
Dog and horse regarded each other for a long moment.
“No carrots either.”
. . . You bloody fool, added the dog, internally.
The horse continued nosing in the weeds. “The cat told me to tell you she’ll be late,” he said, through a mouthful of dandelions.
Before the dog had time to complain about this, the horse snapped his head up in alarm and looked down the promontory. Though it had been agreed no animal should harm another for the duration of the meeting, he could not banish instinct. He smelled the bear before he saw her.
The dog, too. Together they watched her pad along, ropey muscles rolling beneath her fur.
“I thought it would be a snow bear,” whispered the horse.
“Polar bear,” corrected the dog.
This bear was a grizzly, and though certainly fear-some from afar she was not, really, a very strong or well-fed bear. She looked rather scruffy, in fact. Harried.
“Good afternoon,” said the dog, as the bear joined them in the shade.
“Have the others arrived?” asked the bear.
“Not yet,” said the dog.
“The cat told me to tell you she’ll be late,” repeated the horse.
“No surprises there, eh?” said the dog, hoping to befriend the bear.”

 

Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

In de landschappen

(voor Peter Wawerzinek)

Men staat aan de kust, onderkoeld
op kliffen, in valleien
overtroefd door pieken

Men heeft twee kamerplanten
ze krijgen water en
deze cactus, die standhoudt

men hoeft niet te wapperen, de was
droogt vanzelf, de twee levens
die men had, daar past een derde op

men staat onder bomen, onder wat
ook anders, daar zit maretak in
dat ziet er verontrustend uit

men wordt getolereerd, een levende gast
met schoenen aan zijn enkel, men is
een domme kluwen, die iets groters wil

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e februari ook mijn blog van 18 februari 2019 en eveneens mijn blog van 18 februari 2018 deel 2.

Oude brug Carnaval (Pierre Kemp), Michiel Stroink, Björn Kuhligk

 

Bij Carnaval

 

Gemaskerd bal door Jacob van Rossum (1881-1963), z.j.

 

Oude brug
Carnaval

Ik zoek het Lenteschip. Ik wil
weer in de vaart met allen.
De winter is ook mij te stil
voor mijn letters en getallen.
Er moeten bloemen zijn en blaren.
Er moeten lippen zijn en haren.
Er moeten… ja, wat moet er niet,
voor wie de einder zo nabij zich ziet?!
Een mengsel van parfum en prei
waait zonderling-prikkelend over mij.
Al is het opium voor mijn verstand,
het is de zeelucht van de groei,
het is de graslucht van het land,
het is de driftsfeer van de bloei.
Zo stap ik voort, bekijk de maan.
Er onder komt een hele wereld aan.
Gestalten, onder loos appèl,
joelen van weerzien en vaarwel.
Razende mensenwal, breed als de brug,
schouder aan schouder, borst aan rug,
schrijdt aan. Er blijft geen plaats voor mij,
ik moet hier weg, kan niet voorbij.
Matrozen zijn het, matrozinnen.
De mars der stappen dreunt. Zij zoeken, als ik,
het Lenteschip van het Ogenblik.
Maastricht is weer één Groot Beminnen.
Over straten en bruggen bonst en gonst
weer de verchristelijkte bronst
en Carnaval
voltrekt zich overal.

 

Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)
Carnaval in Maastricht, de geboorteplaats van Pierre Kemp

 

De Nederlandse schrijver Michiel Stroink werd geboren in Oss op 19 februari 1981. Zie ook alle tags voor Michiel Stroink op dit blog.

Uit: Exit

‘Toen belde jij, Stinkie, om me een fijne kerst te wensen. Op 4 juni. Je had geen beter moment kunnen uitkiezen.’
Mijn oma heet Stinkie. Het was ooit de bedoeling dat ik haar Oma Stephanie ging noemen, maar dat ging mis toen ik leerde praten. Misschien was mijn taalgevoel onderontwikkeld, maar het is evengoed mogelijk dat mijn premature gevoel voor humor deze naam aan mijn oma gaf.
Oma Stinkie was ongeveer 1 meter 30 (inmiddels is daar nog maar 80 centimeter van over, gok ik; oma’s krimpen als je ze te lang in de bejaardentrommel laat zitten) en dompelde zich iedere ochtend onder in de gigantische fles Chanel No. 5 die ze stiekem bijvulde met de imitatie van de markt.
De mierzoete walm maakte dat je ogen acuut scheel gingen staan, en om de suikerspinconnotatie af te maken toupeerde ze haar paars-witte haar altijd als een versgedraaide hondendrol de lucht in. Hoewel mijn ouders me vast een aantal keer hebben gecorrigeerd, bleek de nieuwe geuzennaam van
oma Stephanie al snel een toepasselijke aanwinst.
Twee andere typische kenmerken van oma Stinkie waren 10 haar fictieve wenkbrauwen. Sinds een uit de hand gelopen aanstekergrapje van opa Stok tekende ze haar humeur van de  dag met een speciale stift op haar voorhoofd.
Voor vandaag had ze haar stemming als verbaasd met een vleugje hysterisch geschetst, maar vooralsnog was daar weinig van te merken.
‘Ach, jongen. Ik vind het toch zo fijn dat je je oude oma weer eens komt opzoeken. Was je hier wel eens eerder geweest?’
Die zin is het refrein van het laatste nummer op de langspeelplaat die Stinkie heet. Stinkie is langzaam maar zeker zo dement geworden als een goudvis (met zorgelijk verbaasde wenkbrauwen). Nou gaan er in de regel maar weinig mensen op vooruit als vitale elementen wegvallen.
Stinkie is daarop een uitzondering. Haar gemankeerde kortetermijngeheugen maakt haar een veel betere oma dan ze ooit is geweest. Met haar herinneringen verdwenen de verwijten, meningen en dubbelzinnige opmerkingen. Het zure bitter is ervan af, en wat er overblijft is de knuffelbare tamagotchi-oma die haar humeur laat afhangen van de spiercontrole in haar hand wanneer ze ’s ochtends haar gemoedstoestand tekent.
‘Oma, ik kom bijna elke week. Ben je dat vergeten? Vorige week hebben we samen naar een film gekeken.’
Daar had ik net zo goed kitesurfen, bungeejumpen of raften van kunnen maken, want ze heeft geen flauw idee. De waarheid is dat ik zeker één keer per maand langskom. Voor haar, maar vooral voor mezelf. Ik word er rustig van.”

 

Michiel Stroink (Oss, 19 februari 1981)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Die Geschichte meiner Abstammung
ist die Geschichte meiner Abstammung
die Geschichte meiner Hautfarbe
ist die Geschichte meiner Hautfarbe

es ist 2015 Oktober
es ist Bewegung auf den Kontinenten
die Stewardess mit den Apfelbrüsten
rammt ihre Absätze in den Flugzeugteppich
und fragt, ob süß oder salzig
ich bin bei den Satten, den Siegern
das ist mein Standpunkt

ich sehe das Meer, den Grenzübergang
hinter dem es eine Stunde früher ist
den Monte Gourougou, den Mischwald
eine spanische Fahne, groß wie ein Dach

ich gehe über das Rollfeld
ich setze die Sonnenbrille auf
ich habe den Reisepass, ich kann mir
das Essen aussuchen, das Hotel, die Uhrzeit
mare nostrum, nicht eures

 

Heute, an einem Dienstag der Unruhe
gehe ich die Grenze am Zaun entlang
alle zwanzig Meter ein Scheinwerfer
alle zwanzig Meter eine Überwachungskamera
alle fiinf Minuten ein Jeep der Guardia Civil
mittags ruft der Muezzin, durch die Maschen
sehe ich Schulkinder, die Zelte
der marokkanischen Armee, dahinter Drahtrollen
ein Zaun, ausgehobene Erde, derselbe
in seiner Farbe aufgehobene Himmel

an einem Übergang tragen Männer
Stoßstangen hinüber, Rückbänke, Plastik
Bretter, ich sehe desaströse Gebisse
Arme, an denen die Venen hervortreten
als wollten sie die Körper verlassen

 

Heute, an einem Mittwoch der Unruhe
passiere ich die Linie mit dem Pass in der Hand
ich sehe, wie Schlagstöcke den Grenzverkehr regeln
ich sehe, wie eine Faust ein Gesicht trifft
ich verändere die Uhrzeit

auf der anderen Seite treiben die Minzblätter
die Epoche pocht weiter, auf den Flachdächern
trocknet Wäsche, ein Pferd, gelenkt von Kindern
zieht eine Karre voller Weintrauben, der Schrott
aus Melilla liegt in den Läden, ich stehe hier
mit über zweihundert Knochen, drei davon
waren schon ein Mal gebrochen, ich habe
zwei Währungen, ich bin der VISA-König, ich kann
mir die Uhrzeit aussuchen, den Schrott, die Trauben

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari 2019 en eveneens mijn blog van 19 februari 2017 deel 1 en ook deel 2.

Nick McDonell, Björn Kuhligk

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook alle tags voor Nick McDonell op dit blog.

Uit: A Friendly Fighting Force (Diary in The London Review of Books, 2020)

“Most wars today are proxy wars. Russia, Iran, the US and others rely on local forces to achieve military goals like annexing Crimea, or defeating Islamic State. Proxies, in turn, exploit foreign interests for their own purposes, and sometimes deal with competing, even warring, interests at the same time. What they never do, it seems, is call themselves proxies. They see themselves instead as allies, even friends, of their patrons. ‘Since 2004, we have been friendly with the American forces,’ Wahida Mohamed al-Jumailyh, a militia leader in Tikrit told me. ‘They even came to our house, and I have pictures of them with me.’ We were having lunch in Baghdad’s Babylon Rotana Hotel, a luxury tower on the banks of the Tigris. Several of her bodyguards sat at the next table, smoking, surfing the web and drinking lemon soda. None wore a uniform: they were paramilitaries. Wahida showed me a US military app on her phone, and selfies in which she’s standing beside American soldiers. Then she showed me photos of herself with a different patron: the Iraqi militia commander Abu Mahdi al-Muhandis, who was assassinated in January by American drones while travelling in a convoy with his patron, Qasim Soleimani. Swiping further, and with a certain amount of pride, she showed me pictures of herself torturing people and desecrating the bodies of her enemies. In one, she raised a fist in triumph over a naked man lashed to the bonnet of a truck. In another, she held aloft a severed head.
Wahida is the daughter of a lorry driver. In 1998, at the age of 16, she married an officer in Saddam Hussein’s Ministry of Defence; after the invasion, he joined the US-backed government. When her husband died in an IED blast in 2007, Wahida began fighting his killers – members of a precursor of Islamic State – in the interests of survival, vengeance and American cash. And so she became a proxy for US forces. Or, as she put it to me, ‘my brothers and I formed a faction, a friendly fighting force.’ When the Americans began to withdraw from Iraq in 2011, Muhandis became a new patron of Wahida’s. Like the Americans, he saw IS and its allies as a threat to Iraq. But he saw the Americans as a threat too: his militia, Kata’ib Hezbollah, often attacked US troops with support from Soleimani and Iran. This didn’t stop Wahida gathering air-strike intelligence for the US military when it returned in force to Iraq in 2014. In the years since, she has been a proxy for both Washington and Tehran.
I haven’t been in touch with Wahida since her American patrons killed her Iranian patrons. I suspect her sympathies lie with Muhandis’s militia, since it’s made up of fellow Iraqis. It’s now being integrated into the Iraqi state as part of the Popular Mobilisation Forces, or al-Hash’d al-Shaabi. When Western commentators talk about proxies in Iraq, they’re usually referring to the Hash’d, which they often describe as ‘Iranian-backed militias’. Certainly some of them are.”

 

Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Horizonbeschouwer

Hier is een bos
daar zijn de bomen
daarin zijn de ringen
daarin slaapt de angst

je geeft een klap met de bijl
en drinkt de harssteen mee

en het lievelingsdier
dat is de aap in de dierentuin
die kun je bezoeken
en hij jou niet

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e februari ook mijn blog van 18 februari 2019 en eveneens mijn blog van 18 februari 2018 deel 2.

Sally Rooney, Björn Kuhligk

De Ierse schrijfster Sally Rooney werd geboren op 20 februari 1991 in Castlebar. Zie ook alle tags voor Sally Rooney op dit blog.

Uit: Beautiful World, Where Are You?

“A woman sat in a hotel bar, watching the door. Her appearance was neat and tidy: white blouse, fair hair tucked behind her ears. She glanced at the screen of her phone, on which was displayed a messaging interface, and then looked back at the door again. It was late March, the bar was quiet, and outside the window to her right the sun was beginning to set over the Atlantic. It was four minutes past seven, and then five, six minutes past. Briefly and with no perceptible interest she examined her fingernails. At eight minutes past seven, a man entered through the door. He was slight and dark-haired, with a narrow face. He looked around, scanning the faces of the other patrons, and then took his phone out and checked the screen. The woman at the window noticed him but, beyond watching him, made no additional effort to catch his attention. They appeared to be about the same age, in their late twenties or early thirties. She let him stand there until he saw her and came over.
Are you Alice? he said.
That’s me, she replied.
Yeah, I’m Felix. Sorry I’m late.
In a gentle tone she replied: That’s alright. He asked her what she wanted to drink and then went to the bar to order. The waitress asked how he was getting on, and he answered: Good yeah, yourself? He ordered a vodka tonic and a pint of lager. Rather than carrying the bottle of tonic back to the table, he emptied it into the glass with a quick and practised movement of his wrist. The woman at the table tapped her fingers on a beermat, waiting. Her outward attitude had become more alert and lively since the man had entered the room. She looked outside now at the sunset as if it were of interest to her, though she hadn’t paid any attention to it before. When the man returned and put the drinks down, a drop of lager spilled over and she watched its rapid progress down the side of his glass.
You were saying you just moved here, he said. Is that right?
She nodded, sipped her drink, licked her top lip.
What did you do that for? he asked.
What do you mean?
I mean, there’s not much in the way of people moving here, usually. People moving away from here, that would be more the normal thing. You’re hardly here for work, are you?”

 

Sally Rooney (Castlebar, 20 februari 1991)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Zonder kraag en als we dat dachten

De kleurenfilms worden bewaard in koelkasten
een geslachtsdaad kan in het trappenhuis
beginnen, ja, onder de dieren zijn
wij de droevigste

we kopen geld uit automaten
wij huren kamers voor de zomer
we lezen ’s morgens de krant en
ervaren déja-vu’s, we verwachten
liefdesbrieven die niet komen
we stellen ons een land voor en neuken
totdat een verlosser naar beneden gaat en
duwen winkelwagentjes door
een goed gevulde winkel

ja maar ALS WIJ DAT DACHTEN
zouden we op uitkijktorens staan, een boel
nomaden in het verstoorde licht
“Er zijn eerste tekenen”, zou iemand
fluisteren, “Een verbetering”
zou iemand eraan toevoegen en misschien
zou dan iemand zeggen: DE MENS ALS
KLEINSTE ECONOMISCHE EENHEID
gaat elke zondag taart halen of
staat voor een telescoopvizier
aan het eind waarvan het lichaam valt, HOU JE
HAAKS, BUREN, ja, het is voldoende
om te weten hoe een baardiris eruit ziet

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e februari ook mijn blog van 20 februari 2021 en ook mijn blog van 20 februari 2019 en eveneens mijn blog van 20 februari 2016 deel 2.

Michiel Stroink, Björn Kuhligk

De Nederlandse schrijver Michiel Stroink werd geboren in Oss op 19 februari 1981. Zie ook alle tags voor Michiel Stroink op dit blog.

Uit: Of ik gek ben

“Al meer dan drie jaar word ik elke ochtend om 6:29 uur wakker. Uit mezelf. Een minuut voordat mijn vierdehands radiowekker afgaat Ik kan het niet helpen. Ik laat me kennelijk niet verrassen door dat ding. Ik besluip hem en niet andersom. Voordat ik deze wekker toegewezen kreeg, heb ik er ook nooit een gehad. In mijn vorige leven had ik wat minder regels en wat minder bewakers van regels. Dat was pas een leven. Nu zit ik in het slechte vervolg en vind ik het zelfs lastig om terug te denken aan dat eerste deel. Op de klanken van de geestdodende verkwikking van Radio; sjok ik naar mijn wasbak. Eerst gooi ik wat water in mijn eigen gezicht en dan voor de zekerheid wat in dat van mijn spiegelbeeld. Sloom zuchtend, als een personage uit een Engelse slapstick, kijk ik mezelf aan. ‘Actie, oude man, er is op de startknop gedrukt’ zeg ik tegen mezelf. Want in drie jaar tijd ben ik tien jaar ouder geworden. Mijn haren pieken als een half uitgeniesde paardenbloem op mijn kruin. Mijn ogen zijn vale knikkers geworden, omlijst door uitgezakte oogleden. Mijn schouders hangen als die van mijn vader naar beneden en naar voren. Daarop wiebelt een ingevallen schedel (toch wel echt die van mi». Alsof ik zo’n komisch bedoeld poppetje voor op de hoedenplank ben dat meebeweegt met de auto. Ik lijk op een skelet en omdat ik dat stereotiepe beeld lijk te willen benadrukken, omlijst ik mezelf meestal met een wolk Marlboorook. Achter mijn rug word ik door andere patiënten wel eens ‘Casper’ genoemd. Of patiënten… gevangenen moet ik eigenlijk zeggen. Bewoners van tbs-kliniek De Regenboog. Dat zijn we officieel. En ze noemen me zo omdat ik lijk op een klein spookje uit een televisieserie. (In mijn vorige leven keek ik geen televisie, dus ik moest dit opzoeken.) Mijn ingevallen spookhoofd, de mysterieuze rookslierten, mijn afwezige aanwezigheid; ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik voel me ook niet bepaald levend in deze inspiratieloze omgeving. Langzaam stap ik in mijn oude, ongewassen spijkerbroek en sleur ik mijn gebreide en gescheurde kabeltrui aan. En ik begin met wachten. Wachten tot ik word opgehaald, om te wachten op de rest van de groep, om samen te wachten op het eten, waarna we wachten tot Grover klaar is met eten (Grover heeft geen tanden meer), om te wachten tot ik naar mijn werkplek word gebracht, om te wachten tot het werk klaar is, enzovoorts.
Mensen hebben eigenlijk een hekel aan tijd omdat die ze confronteert met hun sterfelijkheid. Het duurt gemiddeld 86,2 jaar voor je doodgaat. Elke seconde van iedere minuut kom je dichter bij het einde van je leven en dat is beangstigend. Soms denk ik dat ze ons daarom zo veel laten wachten. Op die manier vergroten zede tijd uit.”

 

Michiel Stroink (Oss, 19 februari 1981)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Geen toespraken

(voor Tom Schulz)

GEEN TOESPRAKEN, het licht
zou de schaduwen moeten volgen

niets duidelijks, geen routekaart
een wirwar van stemmen

een begin van waaruit, misschien ook
iets heel anders, wie weet

bijv. sneeuwbanken in augustus of
een bowlingbaan die niet wordt gehuurd

de volgende dag, zo wenst men, een mond
die spreekt, een oor open voor beloften.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari 2019 en eveneens mijn blog van 19 februari 2017 deel 1 en ook deel 2.

Nick McDonell, Björn Kuhligk

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook alle tags voor Nick McDonell op dit blog.

Uit: An Expensive Education

“We do not leave our allies tied to trees! Hatashil had calmed down quickly, though, and delivered a lecture. Misunderstandings happen, he had concluded, but always restrain yourself Moalana had been grateful for Hatashil’s understanding in the face of so great a blunder. Moalana offered Teak a bit of khat. Teak accepted and began to chew. He did not enjoy the bitter taste, like cabbage. “Can I keep one?” he asked. “One bag,” Moalana laughed for the benefit of his men, “how will you keep one?” Before Teak could answer, Moalana cut him off. “Not one,” he said, and his men began loading the cases into the trucks. The boy sitting cross-legged, Teak noticed, had become distracted from robbery and was drawing in the dry dirt with his cleaver. An older boy called to him as the rest of the shifta put the gate back on top of the van and lashed it in place. Moalana waved his hand once from the window of his truck as it passed. Teak spat the khat out and watched them disappear down the track. The whole encounter had taken less than five minutes. The khat cases had worked. He was still in no hurry.
Miles down, hours later, off a track off the track, the scrub dissipated into rocky plain, but first, a blessed stream. On the bank a crooked date palm, a dozen huts, goats, and children like miniature guardian angels. Teak liked the look of it. He parked a hundred yards from the village so as not to further disturb the corraled livestock. A few tattered goats bleated at the Land Cruiser.
From his pocket, a key, and Teak unlocked the glove box, took out a sealed FedEx envelope. He stepped out of the car and stretched his legs, reflecting on the temperature as he put on the wrinkled jacket of his khaki suit. He wore the same thing everywhere, and it was cooler now. Not that he minded the heat. His pale skin had a permanent burn but that was fine with him. A short lifetime of New England winters had been enough. He checked the SIG P220 in his waistband, tucked the FedEx envelope under his arm, and walked to meet the children approaching him through the dry crackle of the burnt grass. Behind them, leaning mothers, knowing disdain. Then the most curious of the children was at his knee, looking up at him. Teak greeted the child in the local dialect, and the child was not old enough to find this strange. “Riddle!” said Teak, grinning whiter teeth than the child had ever seen in a grown-up. “Riddle me!” said the child. “My house has no doors,” said Teak. It was an easy and famous riddle about an egg, but the child was so young that Teak guessed it could be new to him, and he was right. The child ran back to commiserate with his fellows.”

 

Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Tijdens het vrijdaggebed

(voor Katja Krauss)

TIJDENS HET VRIJDAG GEBED
de hoofddoek-gebogen vrouwen
in de velden, vanaf de minaretten
vallen de woorden als kringen om de huizen, ‘s avonds
schakelen sproeiers zichzelf in, de verrotte
kassen, een verzameling
tenten waarvoor twee kinderen bij het vuur
’s avonds het zwembad, integraal verlicht
tot in het lichtblauw, het getjirp van de krekels
in de dorpen staan huizen leeg, op de daken
roestende regentonnen LADIES
AND GENTLEMEN: MR. GERMANY, dan
de clubdans, handen omhoog en rechts en links
en benen wijd, JOUW NAAM OP EEN RIJSTKORREL
de zon seilt, dat weten we hier, zoals elke avond
achter de bergen ab, ZIJ ZULLEN HET NIET VERGETEN
de fotoserie waarin een stel aan zee
en vriendelijk naar het water kijkt
boven de naakte torso’s in de ochtend
drie straaljagers op weg naar het oosten
dan de clubdans, handen omhoog en rechts
en links zo maar iemand neemt de foto

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e februari ook mijn blog van 18 februari 2019 en eveneens mijn blog van 18 februari 2018 deel 2.

P. C. Boutens, Björn Kuhligk

De Nederlandse dichter Pieter Cornelis Boutens werd geboren in Middelburg op 20 februari 1870. Zie ook alle tags voor P. C. Boutens op dit blog.

 

Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren

Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren,
Worden de sterren in de nacht geboren,
Vuurbloemen die de rijzendranke roeren
Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren.

En waar de heemlen van voor Hem vervloeren
Tot glazen glansbaan eindelozer koren,
Lijnen der stelslen weemlende contouren
Door ’t klaar kristal donkervermoede voren:

Door weerszijds-open venstren als door ogen
Schijnen de heemlen in elkaar en de aarde:
Liefde met liefde wisslen wondre waarden,

Aarddonker tegen Godslicht opgewogen ….
In evenwicht van gulden ruil geheven
Wandelt de wereld vleugelloos te zweven.

 

Uit: Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

Tiende strofe (Fragment)

En geen van hen die alle leed en vreugd
vergeten voor den dagelijkschen slaap,
geen maag, geen vriend, geen lief blijft hun nabij,
of spant den schijn van zijn aanwezigheid
tot gouden aandacht die hun lijden deelt.
In eenzaamheid van angst en zelfverwijt
ontluiken langzaam hun verlaten oogen
tot helderdiep ontzag en zoetste schaamte,
de zuivre ootmoedigheid waardoor hun god
zich openbaren kan: hun onbewustheid
glijdt als een blinddoek weg voor hun gezicht.
Daar breekt door dien verteederde’ oogenbloei
het witte licht van zijn onzienlijkheid
in duizendvoudig geschakeerde glanzen
en spiegelt zich in ieder aardeding,
en allerweeg ontvonken zijne spranken
als sterren meerdren in den vroegen nacht –
en hij die nergens was, is overal.
Zoo draagt voor éen verrukten ademtocht
de ziel de weerld als haar doorzichtig kleed,
allevend middelpunt van ’t evenwicht
oneindger sferen siddrend overdauwd
met het versch vuur van haar verzaligd leed…
Doch als een bloem, door overfelle zon
verblind, den nacht nabij vreest en heur hart
wegsluit voor de overdaad van licht, zoo draagt
zij d’ aanblik niet van haar verheerlijking:
haar oogen schuw Gods vollen dag te zien
en huiverend voor zijn verdonkering,
dekken, onwetend dat hun eigen glans
hem schiep, in zich de wellen weg van ’t licht
waarvan hun schroom den weêrschijn wil ontgaan,
en haasten tastend naar den veilgen avond
de schaduw binnen van vertrouwden droom.
En als een minnaar ’t lang verloochend lief
verrast waar zij hem minst verwachten zou,
en wint de schuwheid van haar zaalgen schrik
met teederheid verdubbeld en bewijs
van volle en onvoorwaardlijke overgaaf,
zoo in de binnenkaamren van den slaap
onthult zijn duistre tegenwoordigheid
zich voor het eerst in schoonheid zoo volkomen
als geen oog langer dan éen blik beleven
en geen herinnering vasthouden kan.

 

Pieter Cornelis Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)
Portret door Max von Seydewitz, 1923

 


De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

Wat vaststaat

Ik ontken de tijdstippen, de oppervlakken
de plaatsen die moeten worden vastgepind

Ik hou van wat ik niet kan verpatsen
Ik haat waar ik anders van zou houden

Ik vertrouw het water, het onvermogen
de vaagheid, het zand

zolang ik me kan herinneren, begint
het wensen steeds weer van voren af aan

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e februari ook mijn blog van 20 februari 2019 en ook mijn blog van 20 februari 2016 deel 2.

Michiel Stroink, Björn Kuhligk

De Nederlandse schrijver Michiel Stroink werd geboren in Oss op 19 februari 1981. Zie ook alle tags voor Michiel Stroink op dit blog.

Uit: Wandelen in een Escher

“Ik haat de middagdienst. Als het even kan ruil ik met Jeffrey of Ronald. Als zij de boel om tien uur ’s avonds afsluiten stoppen ze vaak nog even bij café De Hoek voor een potje biljart. En soms, als ze meer in de stemming zijn voor de droeve stilte, fietsen ze door naar café Babbels, waar mensen bestellen door een vinger op te steken. De stamgasten ontwijken elkaars blikken door naar het geflikker van de gokkasten te kijken of ze betrappen elkaar als ze via de spiegel achter de toog naar de billen van de barvrouw proberen te gluren. Middagdienst betekent dat je pas om twee uur op je werk hoeft te verschijnen. Uitslapen dus. Al heeft de status van de roes maar weinig invloed op de kwaliteit van het werk van een parkeerbeambte. Nee, ik haat de middagdienst en dan druk ik me nog zwak uit. Het komt door de mensen op straat. De dame op het bankje van het Kastanjeplein die altijd naar me zwaait terwijl haar ongezond kleine hondje door zijn bevende pootjes zakt om een drol te produceren die groter is dan hijzelf. Of de kinderen van de Oranje Nassauschool die elkaar verdringen rond het trapveldje terwijl ze elkaars kreten imiteren en dingen schreeuwen als: ‘Doorfietsen, ouwe!’ En: ‘Aan de kant voor de commandant!’ En dan de rokende vrouwen voor de van Haren die stug paffend pauzeren, of het nu min vier is of tijdens een hoos-of hoestbui. Ze stoppen alleen maar met kuchen om te lachen als ik nét voorbij ben, zodat ik niet meer kan achterhalen of het nou over mij ging of niet. Of de oude mannen met hun mening op het bankje bij het stoplicht op de Brielbrug. Onverstaanbaar mompelen ze zaken zuur als de garnering bij hun haring-in-stukjes. De straat is een circusvoorstelling die rond het middaguur altijd is uitverkocht en ik ben de clown die zich afvraagt of hij moet lachen of huilen. Daarom heb ik een voorkeur voor de kalmere en koelere ochtenddiensten. Dan zijn de straten nog rustig en de mensen die zich er wagen zijn druk met zichzelf bezig. In beslag genomen door de tijd en hun bestemming en te druk om nog op mij te letten. En natuurlijk moet ik na een ochtenddienst ook weer de straat op, maar dat is het slotakkoord. Dan is de dag afgelopen en zijn de mensen op de straat mijn grootste angst. Als ik ermee moet beginnen kan het altijd nog erger. Nee, geef mij maar de ochtenden. Dan ben ik alleen en dat is al druk genoeg. Ze valt me op zodra ik de hoek om fiets. Omdat ze een roze regenjas draagt, maar ook omdat ze het straatbeeld verstoort. Ze staat op de oprijlaan van de parkeergarage en ze hoort daar niet. Als een roze verkeerskegel verspert ze de toegang tot mijn werkplek, dus knijp ik in mijn handrem en stap ik bij de containers van mijn fiets om de situatie te evalueren. Het is een vrouw, al zou de opvallend gekleurde regenjas nog een meisje van haar kunnen maken.”

 

Michiel Stroink (Oss, 19 februari 1981)

 

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

 

Pécser rhapsodie

Daar komt de vrouw van wie ik hou
onder de bloeiende kastanjes
is haar gang licht

ze gaat bij mij aan tafel zitten, oh
geprezen en naar het museum van schoonheid
gebracht zij de hemel

waaronder ze vloekt als de ober
de wijn morst, geprezen
zij haar volle mond

onder de boog van haar rechterschouder draagt ze
een moedervlek zo groot als een vuist, ik kus haar
wanneer de tram stopt voor het park

daar komt de vrouw van wie ik hou de hoek om
ze zal spoedig grijs haar krijgen, als ik haar
van opzij aankijk, wordt ze mooier

daar komt de vrouw en als ze het niet is, moet het wel
de volgende zijn, misschien vanaf de heuvel, uit de seringengeur
van wie ik hou, hoe ze langzaam de hoek om

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari 2019 en eveneens mijn blog van 19 februari 2017 deel 1 en ook deel 2.