Dolce far niente
Afsluitdijk
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken
onschuldig op elkanders schouder slapen.
Dan zie ik plots, als waar ´t een droom, in ´t glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken,
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
Het Noordeinde in Den Haag door Isaac Israels, 1917
Vasalis werd geboren in Den Haag.
De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Doty werd geboren op 10 augustus 1953 in Maryville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Mark Doty op dit blog.
Atlantis
2. Reprieve
I woke in the night
and thought, It was a dream,
nothing has torn the future apart,
we have not lived years
in dread, it never happened,
I dreamed it all. And then
there was this sensation of terrific pressure
lifting, as if I were rising
in one of those old diving bells,
lightening, unburdening. I didn’t know
how heavy my life had become—so much fear,
so little knowledge. It was like
being young again, but I understood
how light I was, how without encumbrance,—
and so I felt both young and awake,
which I never felt
when I was young. The curtains moved
—it was still summer, all the windows open—
and I thought, I can move that easily.
I thought my dream had lasted for years,
a decade, a dream can seem like that,
I thought, There’s so much more time …
And then of course the truth
came floating back to me.
You know how children
love to end stories they tell
by saying, It was all a dream? Years ago,
when I taught kids to write,
I used to tell them this ending spoiled things,
explaining and dismissing
what had come before. Now I know
how wise they were, to prefer
that gesture of closure,
their stories rounded not with a sleep
but a waking. What other gift
comes close to a reprieve?
This was the dream that Wally told me:
I was in the tunnel, he said,
and there really was a light at the end,
and a great being standing in the light.
His arms were full of people, men and women,
but his proportions were all just right—I mean
he was the size of you or me.
And the people said, Come with us,
we’re going dancing. And they seemed so glad
to be going, and so glad to have me
join them, but I said,
I’m not ready yet. I didn’t know what to do,
when he finished,
except hold the relentless
weight of him, I didn’t know
what to say except, It was a dream,
nothing’s wrong now,
it was only a dream.
De Nederlandse schrijver en cabaretier Kees van Kooten werd geboren op 10 augustus 1941 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Kees van Kooten op dit blog.
Uit: Dagboek van een werkloze optimist (Het groot bescheurboek)
“Vrijdag
Gebruikelijke
schoonmaakdag voor weekend. Missen tweede vatenkwast wel. Bij afstoffen
Taj Mahal schoot Lea uit, maar geeft niet. Zo blijft een mens bezig.
Geprobeerd van oude kranten nieuwe stofzakken voor stofzuigers te
plakken. Lukte aardig, maar bij zuigen hele gang, net schoon, gehuld in
stofwolk. Geeft niet, zo blijft een mens bezig.
Gelukkig
belde mevrouw IJsseldijk aan, volkomen overstuur, dat bij haar, nota
bene aan de straatzijde, gordijn lelijk van roe was gemieterd en heeft
zelf geen trapje. Snel met haar mee om ravage in ogenschouw te nemen.
Viel erg mee en in ruil voor klaren karwei, bedong ik nieuwe stofzak
voor onze zuiger. We hebben gelukkig zelfde type zuiger. Zag tersluiks
in buurvrouws keukenkastje, dat zij er wat stofzakken betreft warmpjes
bijzit. Thuisgekomen nog even kangoeroe gedaan met stofzak op hoofd,
daar panty in was was. Te oordelen naar Lea’s reactie, minstens zo leuk.
Schoonmaakschema
door alle gedoe lelijk in war. Stond middernacht nog balkonnetje te
schrobben, met veel SSST-geroep van beneden.
Moe maar voldaan gaan slapen. Net of bed lekkerder slaapt, wanneer eronder goed is gezogen.”
De Oegandese schrijver Moses Isegawa (pseudoniem van Sey Wava) werd geboren op 10 augustus 1963 in Kawempe in Oeganda. Zie ook alle tags voor Moses Isegawa op dit blog.
Uit: Abyssinian Chronicles
“A cousin called her disciplinary activities “beating children like drums.” She also accused Padlock of standing in the way of Kawayida’s progress by stopping Serenity from helping his brother to get loans from the bank and able individuals. Kawayida’s ambition was to own a business and make and spend his own money, but he lacked capital and needed his brother’s recommendation. The truth was that Serenity, who had helped Kawayida get his current job, did not believe in retail business, hated it for personal reasons, and would not help anyone get into it. Because he had remained very laconic about his stand, Serenity’s position got interpreted ad libitum by each of the warring parties.
Nowadays, the brothers met at weddings, funerals and when Muhammad Ali fights took place. Uncle Kawayida conveyed to us the details, wreathed in the sheen of his saliva, redolent with tricks of his imagination, on the wings of the blue-bellied eagle. Grandma listened to the endless accounts with the same vague irony that had entertained Serenity’s revelations about the Fiddler’s burden, and the same sparing laugh that had rewarded the famous duck walk. Kawayida took us through Ali’s flashy arsenal of jabs, hooks and wiggles with the same appetite that animated his usual stories. Behind his back Grandma called him “Ali,” a name which never stuck because, apart from us, only one family, the Stefanos, knew of Muhammad Ali’s exploits, and they could not see the appeal of this lanky substitute.
Aunt Tiida, Serenity’s eldest sister, was the most unpopular, albeit imposing, visitor we received all year round. Her visits put everyone on edge, especially when she first arrived. In order to blunt the arrogance of his eldest child, Grandpa would greet her with generous, half-mocking cheer. Grandma, a great believer in countering vanity with candor, would receive her with an indifference which diminished only in direct proportion to Tiida’s arrogance. Both strategies had their limitations, for as soon as Tiida opened her bags, she made sure that things were done her own way. I always had the impression that we were being visited by a government health inspector in mufti.
Tiida was like a member of an endangered species threatened with extinction, her life made more precarious by this inevitable contact with our backward village environment. She never came unannounced. Days before her arrival, Serenity’s house had to be aired all day, swept, and the bed doused in insecticide. I had to combat the prolific spiders, dismantling their nets, puncturing their webs, destroying their eggs. I broke the veins the termites built on doors and windows. I scraped bat shit from the floor and windowsills with a knife. It was my duty to smoke the latrine with heaps of dry banana leaves, a duty I detested most of all because it reminded me of my first proper thrashing at the hands of Padlock.”
Moses Isegawa (Kawempe, 10 augustus 1963)
De Vlaamse schrijver en musicus Elvis Peeters werd geboren op 10 augustus 1957 in Grimbergen. Zie ook alle tags voor Elvis Peeters op dit blog.
Uit: De ommelanden
“Merde, het kreng start niet.
Weer niet. Nog een keer. Niets, niet eens een klik, ik zit verdomme in een dood voorwerp.
Fuck.
Kut. Het instructieboekje volgen. Oliepeil in orde. Voldoende benzine in de tank. Motor niet oververhit.
En nu?
Wachten?
De hitte trotseren. Zo vroeg op de dag al, en voor hoelang?
Er zal wel iemand langskomen. Waarom ligt hier anders een weg? Een
ongelukkige, stoffige weg, door een weids landschap, dat wel, maar dor,
droog, doornig.
Mijn telefoon heeft natuurlijk geen bereik. Dat er
nog zulke plekken bestaan. De economie is stilgevallen in dit door god
vergeten gat. Correctie: de economie is geëmigreerd, deze streek is
willens en wetens opgegeven, geen dokter, geen voorzieningen, alles moet
met liefde, geduld en onbegrip worden opgelost. Hier en daar een
schrale boomgaard, wat dorstige aanplant, verpieterde gewassen, een
werkeloze ploeg tussen de keien, ofwel de boer overleden ofwel het
trekdier, in ieder geval een maag minder om te vullen. De streek raakt
ontvolkt. Met een hak en een ezel het stenige land bewerken, een paar
olijfpitten in de grond stoppen, de schaduw verleggen, wie houdt dat
vol? Geen huis in de omtrek, met wie zul je hier dansen als je jong
bent?
Ik hoop dat er snel iemand opdaagt, want in deze hitte houden
ze niemand lang uit de grond. Een man, tweeënvijftig jaar volgens de
gegevens, van de doodsoorzaak weet ik niets, dat vertellen ze me niet.
Het sterftecijfer ligt hoog. Wie blijft, wacht af.
Voor mij is het
een goudmijn, zoals eerder Lampedusa. Dagenlang gebeurt er niets, tot
zich dat ene moment voordoet waarop ik in actie kom. Soms loopt het ook
dan nog mis. Maar met een geldbriefje krijg je veel gedaan.
Ik
probeer mijn aanwezigheid zo onzichtbaar mogelijk te maken, ik wil niet
op een aasgier lijken. Het grootste deel van de tijd breng ik door op de
Steenhoeve, een afgelegen boerderij, bij een oude weduwe, waar ik
aankwam op de dag dat haar echtgenoot stierf.”
Zie voor nog meer schrijvers van de 10e augustus ook mijn blog van 10 augustus 2017 en ook mijn blog van 10 augustus 2014 deel 2 en eveneens deel 3.
