Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor, Annette von Droste-Hülshoff

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook alle tags voor Eduardo de Mendoza op dit blog.

Uit: Der Friseur und die Kanzlerin (Vertaald door Peter Schwaar)

“Der Tagesanbruch beleuchtete mich auf dem Bürgersteig vor meinem Haus. Erleichtert betrachtete ich den heiteren Himmel und nahm den mäßigen Wind wahr – offensichtlich keine Hindernisse für den Luftverkehr. Nach einer Weile fuhr der Swami in seinem Auto vor. Er kam vom Flughafen und entschuldigte sich für die leichte Verspätung mit dem Hinweis, er habe noch vollgetankt, und an der Tankstelle sei er auf die Idee gekommen, den Wagen durch die Waschstraße zu schicken, damit er auch schön glänze, wo es die Umstände doch so erforderten. Zuvor hatte er den Juli und Quesito am Flughafen abgesetzt, den Juli als lebende Statue, damit er von seinem Podest aus die Vorgänge im Terminal im Blick behalte, und die Quesito strategisch in einem Café platziert, wo sie beim Durchblättern einer Zeitschrift zu frühstücken vorgab, in Wirklichkeit aber bereit war, jederzeit Bericht zu erstatten, wenn der Juli es ihr mit einem vorher vereinbarten Zeichencode zu verstehen gäbe.
Wir holten den Dandy Morgan ab, der schon in Zivilkleidung am vereinbarten Ort stand und ein dickes Bündel bei sich hatte, das er in den Kofferraum des Peugeot stopfte. Hingegen musste man mehrmals klingeln, bis Cándida herunterkam, und als sie endlich erschien, war sie sehr verstört. Um ihrer Nervosität Herrin zu werden, hatte sie mehrere Liter Pfefferminztee getrunken und musste jetzt, wie sie sich bescheiden ausdrückte, ununterbrochen ihr kleines Geschäft verrichten. Im Auto auf der Rückbank neben dem Dandy Morgan sitzend, gab sie ihrer Angst Ausdruck, im heikelsten Moment ihres Auftritts wieder dieses unaufschiebbare Bedürfnis zu verspüren.
«Mach dir deswegen keine Sorgen», sagte ich und versuchte, um ihren bereits verwirrten Zustand nicht noch zu verschlimmern, die Gereiztheit zu verbergen, die ihre angeborene Dämlichkeit in mir auslöste. «Denk daran, dass du eine hochbedeutende Frau zu ersetzen hast, deren Anordnungen keinen Widerspruch dulden. Wo du auch bist, wenn du den Drang verspürst, dein kleines Geschäft zu verrichten oder sogar dein großes, gehst du in eine Ecke und erledigst in aller Gelassenheit, was du zu erledigen hast. Vergiss nicht, dir nachher die Hände zu waschen. Die Person, die du ersetzt, besitzt Autorität, aber auch Klasse.»

 

 
Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

Lees verder “Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor, Annette von Droste-Hülshoff”

Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook alle tags voor Eduardo de Mendoza op dit blog.

Uit: An Englishman in Madrid (Vertaald door Nick Caistor)

“March 4, 1936
Dear Catherine,
Shortly after crossing the border and completing the tire­some customs formalities, I fell asleep, lulled by the rattle of the train wheels. Until then I had spent a sleepless night, tormented by the weight of the problems, alarms and crises our stormy relationship has created. All I could see through the carriage window was the dark night and my own reflection in the glass: the image of a man haunted by anguish. Dawn did not offer the relief often brought by the arrival of a new day. Clouds still filled the sky, and the pale, weak sun only served to render the scenery and my own internal landscape all the more desolate. In this state, on the verge of tears, I finally fell asleep. When I next opened my eyes, everything had changed. A radiant sun was shining in an endless, deep blue sky dotted with a few small, whiter than white clouds. The train was crossing the barren high plains of Castille. Spain at last!
Oh, Catherine, my beloved Catherine, if only you could see this magnificent spectacle you would understand my state of mind as I write these lines! Because it is not simply a geograph­ical phenomenon or a change of scene, but something more, something sublime. In England and the north of France I have just travelled through, the countryside is green, the fields are fertile, the trees tall; and yet the sky is low, grey and damp, the atmosphere mournful. Here, on the other hand, the land is arid, the fields are dry and cracked and only seem to produce withered bushes, and yet the sky is boundless, the light heroic. In our country we always go around with our heads down, staring at the ground, feeling crushed; here, where the land offers nothing, people hold their heads high, and gaze at the horizon. It is a land of violence, passion, of grandiose individ­ual gestures. Not like us, constrained by our petty morality and trivial social conventions.”

 

 
Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

Lees verder “Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor”

Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007 en ook mijn blog van 11 januari 2008 en ook mijn blog van 11 januari 2009 en ook mijn blog van 11 januari 2010.

 

Uit: Niemand im Damensalon (Vertaald door Peter Schwaar) 

 

“Nach neun Tagen kam sie wieder, mit denselben Beinen. Wortlos setzte sie sich auf den Sessel, wies mit einer Handbewegung den Frisiermantel zurück und sagte, mir fest in die Augen blickend:
“Ich bin nicht wegen meiner Haare gekommen, sondern um mit dir über eine persönliche Angelegenheit zu sprechen. Macht es dir etwas aus, wenn ich dich duze? Das ist nur logisch in Anbetracht des persönlichen Charakters der Angelegenheit, auf die ich eben angespielt habe. Aber vorher muss ich wissen, ob ich für diese persönliche Angelegenheit und alle sich daraus ergebenden Konsequenzen auf dich zählen kann.”
“Ich werde tun, was in meiner Macht liegt,” antwortete ich, “vorausgesetzt, es ist nicht unvereinbar mit der Ethik der Coiffure.”
“Ich habe keine andere Antwort erwartet. Aber wir unterhalten uns besser nicht hier. Es kann jemand reinkommen und uns bei unserer Fühlungnahme stören. Wann hast du Feierabend?”
“Ein guter Friseur hat nie Feierabend, aber der Damensalon schließt um acht.”
“Um diese Zeit erwarte ich dich in der Kneipe gegenüber. Versetz mich nicht.”
Zur vereinbarten Stunde erschien ich zu unserer Verabredung. Sie war bereits dort, an einem Tisch im Hintergrund ins Einsaugen eines (vom Kellner der Kneipe) in eine Flasche abgefüllten Erfrischungsgetränks versunken, gleichgültig gegenüber allem um sie herum. Wortlos deutete sie auf den Stuhl. Ich setzte mich. Eine Weile schwiegen wir, sie dachte an ihre Dinge, und ich dachte ebenfalls an ihre Dinge. Das erlaubte mir, sie etwas aufmerksamer zu betrachten, so dass ich dem Leser eine nachträgliche Beschreibung liefern kann – auf ihre untere Hälfte bin ich ja schon andernorts zu sprechen gekommen.”

 

 

Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

Lees verder “Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor”

Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Helmut Zenker, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor, Monica Camuglia

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza  werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007 en ook mijn blog van 11 januari 2008 en ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: Blijspel in Barcelona (Vertaald door Mieke Westra en Adri Boon)

 

Onder de ijzeren overkapping stonden karren en binnen in de markthal, waar voortdurend werd gesjouwd met kratten, schrobden forse vrouwen hun standplaatsen schoon alvorens hun waren uit te stallen. (..) Een vrouw hing eenvoudige katoenen ochtendjassen aan een draagbaar rek. In het café bij de markt zat een stelletje voerlieden koffie met cognac te drinken. Bij de deur van het café stonden de voor de karren gespannen paarden geduldig te vreten, het hoofd diep in de haverzak gestoken. Het trottoir was bedekt met een tapijt van kool-, sla- en snijbietbladen. In een straat stond een met sinaasappels geladen vrachtwagen met gasgenerator te puffen. De carrosserie, beslagen door de nevel, weerspiegelde flauwtjes het okergele licht van een gaslantaarn. In de kruinen van de bomen kwetterden de vogels, het gezoem van muggen, wespen en hommels was te horen, een met waterkruiken beladen ezel balkte en in de geïmproviseerde ren van een dakterras kraaide een haan. Bezorgers kwamen langs, met op hun rug staven ijs, kratten bier, limonade en sodawater. Als op een stichtelijk plaatje van een catechismusboekje kruiste een man met een wit gezicht, met een zak meel op zijn schouder, het pad van een man met een zwartberoet gezicht die een mand kolen torste.

De stad kwam langzaam weer tot leven, en aangestoken door de bron van energie die rondom hem opwelde maakte een gevoel van opwinding zich van Prullàs meester.”

 

Mendoza

Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

De Amerikaanse schrijfster Diana Gabaldon werd op 11 januari 1952 geboren in Williams, Arizona. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: An Echo in the Bone

 

The sea below flexed itself into peaks and hillocks that melted at once into complex swirls, troughs and valleys that left no more than a delicate tracery of white foam as a fleeting memorial to each fantasy of shape. It was only substance, he thought, watching this mesmeric dissolution; no true shape at all, and yet an endless array of illusions, amazing constructs that were in fact no more than the mindless breathing of a vast, indifferent entity.

T
o keep his eyes fixed on that movement was his only faint hope. Let his glance once stray to the horizon and its deadly rise and fall, or worse yet, to the tilting walls of the noisome little quarter gallery or the narrow board on which he perched, and he would register each lurch and fall in the pit of his belly, each dizzy rise echoed by a ghastly drop, and even to think about that would be fa

Jamie Fraser leaned forward and threw up. Finished, he half crouched on the narrow board, head on his knees, eyes closed, sweating but momentarily relieved.

“At least ye didna do it on the deck this time, ” he muttered to himself. Trying without success to forget the look of his half digested breakfast being engulfed by the heaving water below, he sat up, eyes still closed against the sight of the treacherous horizon, and groped blindly among the folds of his wadded kilt. Locating his sporran, he prodded the thin leather for the reassuring square shape of the wee box that held his pins. He couldn’t put them in here, where there was danger of dropping them into the water, but the mere knowledge of their presence was a comfort.

He didn’t know whether the slender gold needles in fact held some virtue in their application, or whether it might be only that they worked because Claire believed they would, but the why of it was a matter of complete indifference to him. They did work, and that was enough.“

 

gabaldon

Diana Gabaldon (Williams,11 januari 1952)

 

De Oostenrijkse schrijver Helmut Zenker werd geboren op 11 januari 1949 in St. Valentin. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: Kottan ermittelt – Alle Morde vorbehalten

 

“…Dazu ist nun wirklich nichts zu sagen. Peinlich. Und schon wieder die Erzählhaltung gewechselt. Kein Buch des Autors scheint ohne Toiletten und Prostituierte auszukommen. Ich bin nicht der erste, der das feststellt, aber ich in meiner Einfallslosigkeit kann mir nur einen Grund für diesen Zwang vorstellen: Frustration.
Immerhin findet der Autor immer neue Worte für die ewig gleichen Vorgänge. Eigentlich ist es ja auch immer dieselbe Dame der Straße, die uns beschrieben wird, ob sie nun Elvira Markl, Renate Murawatz, Sandra oder Verena Leskovar heißt. (Letztere hat der Autor wenigstens schon 1987 sterben lassen.)
Was ist überhaupt mit den Leuten in diesen Büchern? Triste, eindimensionale Figuren. Mißgeburten. Klischees. Sogar die Kulissen könnten Karikaturen sein. Reicht das heutzutage für ein gefragtes Buch? Ist diese Geisterbahnfahrt wahrhaftig, zeigt diese dreckige Operette das wirkliche Wien? Wenn ja, mag es mich nie dorthin verschlagen. Fehlt nur noch, daß finstre Nazitypen die kalte Szene bevölkern. …
…Helga Dusek hat die Augen geschlossen. Ihre zähen Gedanken nicken. Formanek bricht sein Schwärmen auf einmal ab. Seine Stimme wird kalt. „Darf ich um Ihre Schmuckstücke bitten?“ Widerstandslos läßt sich die Frau zwei Ringe von den Fingern ziehen und ein Armband abnehmen. „Sie müssen sich keine Gedanken machen, was damit geschieht. Auch wegen der Kleider nicht. Ich habe ein Second-Hand-Shop am Gürtel.“
Formanek weiß, daß er eigentlich nur mehr zu sich selbst spricht. Seine leuchtenden Augen wandern zu den Gestalten auf der Bühne. Helga Dusaks Platz ist schon eingezeichnet.
„Zwei, drei Objekte noch, und das Bild wird vollendet sein. Interessieren Sie sich auch für das Handwerkliche?“ Nein, denkt Hilde Dusak. Sie will endlich schlafen, traumlos und ungestört schlafen. Formanek rüttelt an ihrem Oberkörper.

 

zenker

Helmut Zenker (11 januari 1949 – 7 januari 2003)

 

De Macedonische dichter en schrijver Slavko Janevski werd geboren op 11 januari 1920 in Skopje. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

Breakfast With Death

He doesn’t come the way you thought
from rose-coloured glaciers
with a dead stag in his arms.

Quietly he creeps out of
the sunflowers’ sparks,
his eyes are golden,
his hands those of a ploughman.

We meet like friends
on an ant’s trail:
Death with a primrose in his teeth,
you with a cake under your arm.

The primrose of salamader skin
the cake of sweat and sand.

He with primrose wine
you with a mouthful of cake,
both in the jaws of time.

As you lay down together
on a bed of nettles
Death’s nine larks
began a lullaby.

And the warm breezes too
fell asleep under the stone.

 

Janevski

Slavko Janevski (11 januari 1920 – 20 januari 2000)

 

De Duitstalige, joodse, dichteres en schrijfster Ilse Weber werd geboren op 11 januari 1903 in Witkowitz, Tsjechoslowakije. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Fremde Wiegen

Ich sitz an fremden Wiegen
so oft im Abendschein,
in meine Hände schmiegen
sich kleine Fingerlein.

Aus großen Augen schauen
mich fremde Kinder an,
so gläubig, voll Vertrauen,
wie nur ein Kind sein kann.

Das Schwere und das Trübe
versinkt dann um mich her,
ich fühle solche Liebe,
als ob mein Kind es wär.

Ihr lieben Augensterne,
von keinem Leid noch trüb,
vielleicht hat in der Ferne
mein Kind auch jemand lieb.

 

Weber

Ilse Weber (11 januari 1903 – 6 oktober 1944)
Boekomslag

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

De Zuidafrikaanse schrijver en politicus Alan Stewart Paton werd geboren op 11 januari 1903 in Pietermaritzburg.

 

De Amerikaanse dichter, criticus, vertaler en reisschrijver Bayard Taylor werd geboren op 11 januari 1825 in Kennett Square in Chester County, Pennsylvania.

 

 

Onafhankelijk van geboortedata:

 

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren in 1960 en groeide op in de buurt van Zürich. Na een studie economie werkte zij in verschillende bedrijven. Sinds een jaar of tien houdt zij zich bezig met psychologie, filosofie en spiritualiteit. Pas toen zij 45 jaar was werd zij moeder. Deze ingrijpende verandering in haar leven en de gebeurtenissen die ermee samenhingen brachten haar tot schrijven. In december 2009 verscheen haar roman IRRTUM 2012.

Uit: IRRTUM 2012

Saphe zupft Sophia am Arm und sagt aus heiterem Himmel: »Glaubst du an Gott?« Die ultimative Frage.
Sophia muss Saphe jetzt ernst nehmen: »Saphe, ich habe eine Vision von Gott. Ich kann das aber schlecht in Worte fassen. Es ist nicht das Bild von dem strahlenden Herrn auf dem Thron oder das buchstäbliche Aufblitzen eines blendenden Lichtstrahls. Es ist Mensch, Baum, grün, rot, weich, hart, lang, kurz, Atom, All. Okay?«
»Sì.« Saphe schliesst die Augen, Sophia fühlt sich schwach in ihrer Argumentation.
»In dem Moment, indem ich es in Worte fasse, stimmt es nicht mehr. Es ist der Strom des Lebens, das Wesen, der Moment. Wenn du mich bittest, dir Gott zu zeigen, dann kann ich auf alles zeigen, was ist und doch geht es weit darüber hinaus.«
Saphes große, leuchtenden Augen sind plötzlich weit aufgerissen. »Und das Böse?«
Sophia denkt nach und sinniert dann vor sich hin: »Wenn Gott Liebe und Leben ist, dann entsteht das Böse durch die Abwesenheit davon, so wie Dunkelheit durch die Abwesenheit von Licht entsteht.«
Die italienische Tunesierin lächelt.
»Bin ich zu kompliziert, Saphe?«
»No«, sagt sie bestimmt und selbstbewusst. Im selben Augenblick dreht sie den Kopf zur Seite und macht Anstalten zu gehen.
»Saphe, woher hast du eigentlich die Narbe an deinem Kinn?«
»Von meinem Vater«, sie küsst Sophia auf die Stirn, ohne ein weiteres Wort, und verschwindet im oberen Stock.“

 

camuglia

Monica Camuglia (St. Gallen, 1960)

Jasper Fforde, Katharina Hacker, Marc Acito, Nikos Kavvadias, Oswald de Andrade, Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Helmut Zenker, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor

De Britse schrijver en cameraman Jasper Fforde werd geboren op 11 januari 1961 in Londen. Zie ook mijn blog van 11 januari 2008.

 Uit: The Big Over Easy

 

„It was the week following Easter in Reading, and no one could remember the last sunny day. Gray clouds swept across the sky, borne on a chill wind that cut like a knife. It seemed that spring had forsaken the town. The drab winter weather had clung to the town like a heavy smog, refusing to relinquish the season. Even the early bloomers were in denial. Only the bravest crocuses had graced the municipal park, and the daffodils, usually a welcome splash of color after a winter of grayness, had taken one sniff at the cold, damp air and postponed blooming for another year.
A police officer was gazing with mixed emotions at the dreary cityscape from the seventh floor of Reading Central Police Station. She was thirty and attractive, dressed up and dated down, worked hard and felt awkward near anyone she didn’t know. Her name was Mary. Mary Mary. And she was from Basingstoke, which is nothing to be ashamed of.”Mary?” said an officer who was carrying a large potted plant in the manner of someone who thinks it is well outside his job description. “Superintendent Briggs will see you now. How often do you water these things?”

 

jasper_fjorde

Jasper Fforde (Londen, 11 januari 1961)

 

De Duitse dichteres en schrijfster Katharina Hacker werd geboren op 11 januari 1967 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007 en ook mijn blog van 11 januari 2008.

 

im Oktober

 

die Farbe platzt ab von den Augen

während der Tag überm Dach den Wind

antreibt und Geruch nach Weihrauch

aus einem Gebüsch steigt Bussardrufe

unablässig tönen und Flugzeuge aller Arten

Passanten sind hier überall promenieren

wie in der Stadt Hunde voran und

leichtes Schuhwerk an den Füßen

während die Landschaft sich vernutzt

unter den täglichen Blicken

werden die Farben von Tag zu Tag

kühner platzen ab von den Augen

 

Hacker

Katharina Hacker (Frankfurt am Main, 11 januari 1967)

 

De Amerikaanse schrijver en columnist Marc Acito werd geboren op 11 januari 1966 in Bayonne, New Jersey. Zijn humoristische roman How I Paid for College leverde hem in 2005 de Oregon Book Award op. In 2008 verscheen het vervolg Attack of the Theater People. Acito schrijft ook de column “The Gospel According to Marc”, die vier jaar lang verscheen in negentien verschillende homo-magazines. Zijn humoristische essays verschenen o.a. in The New York Times en Portland Monthly magazine.

Uit: How I Paid for College

The story of how I paid for college begins like life itself–in a pool of water. Not in the primordial ooze from which prehistoric fish first developed arms and crawled onto the shore but in a heavily chlorinated pool of water in the backyard of Gloria D’Angelo’s split-level ranch in Camptown, New Jersey.
Aunt Glo.
She’s not my aunt, really, she’s my friend Paula’s aunt, but everybody calls her Aunt Glo and she calls us kids the LBs, short for Little Bastards.
Aunt Glo yells. Always yells. She yells from the basement where she does her son the priest’s laundry. She yells from the upstairs bathroom, where she scrubs the tub to calm her nerves. And she yells from her perch behind the kitchen sink, where she stirs her marinara sauce and watches us float in the heavily chlorinated pool of water.
Like life itself, the story of how I paid for college begins with a yell.
“Heeeeeey! Are you two LBs gonna serenade me or what?”
Paula and I mouth to each other, “Ya’ can’t lie around my pool for nothin’, y’know.”
I roll over on the inflatable raft, giving a tug on my PROPERTY OF WALLINGFORD HIGH SCHOOL ATHLETIC DEPT. shorts so they don’t stick to my nuts. (I wear the shorts ironically–a tribute to the one purgatorial semester I spent on the track team.) I reach over to turn down the radio, where Irene Cara is having a Flashdance feeling for like the gazillionth time today, and turn to look at Paula.”

 

Acito

Marc Acito (Bayonne, 11 januari 1966)

 

De Griekse dichter, schrijver en zeeman Nikos Kavvadias werd geboren op 11 januari 1910 in   Nikolski Ousouriski, een plaatsje bij Harbin, een miljoenenstad in Mantsjoerije, als zoon van veel reizende, Griekse ouders. Zij keerden in 1921 terug naar Pireus. Kavvadias werd uiteindelijk in 1939 radio-officier, maar kon door WO II pas als zodanig gaan varen vanaf 1944. Zijn eerste dichtbundel Marabou” verscheen in 1933. In 1947 volgde Pousi” en pas in 1975 “Traverso”. Zijn enige roman

(Eng:) “Nightshift” (De Wacht) verscheen in 1954.

 

Mal du depart

 

Always the perfect, unworthy lover

of the endless voyage and azure ocean,

I shall die one evening, like any other,

without having crossed the dim horizon.

 

For Madras, Singapore, Algeria, Sfax,

the proud ships will still be setting sail,

but I shall bend over a chart-covered desk

and look in the ledger, and make out a bill.

 

I’ll give up talking about long journeys,

My friends will think I’ve forgotten at last;

my mother will be delighted: she’ll say

“A young man’s fancy, but now it’s passed.”

 

But one night my soul will rise up before me,

and ask, like some grim executioner, “Why?”

This unworthy trembling hand will take arms

and fearlessly strike where the blame must lie.

 

And I, who longed to be buried one day

in some deep sea of the distant Indies

shall come to a dull and common death;

shall go to a grave like the graves of so many.

 

 

Fog

 

The fog fell with the evening

— the lightship lost —

and you arrived unexpected

in the pilot-house to see me.

 

You are wearing all white and you’re wet,

I’m plaiting your hair into ropes.

Down in the waters of Port Pegassu

It always rains this season.

 

The stoker is watching us

with both feet in the chains.

Never look at the antennas

in a storm; you’ll get dizzy.

 

The boatswain curses the weather

and Tokopilla is so far away.

Rather than fearing and waiting

better at the periscope and the torpedo.

 

Go! You deserve firm land.

You came to see me and yet see me you didn’t

I have since midnight drowned

a thousand miles beyond the Hebrides.

 

 

Vertaald door Tefkros Symeonides

 

nikos_kavvadias[1]

Nikos Kavvadias (11 januari 1910 – 10 februari 1975)

 

De Braziliaanse schrijver Oswald de Andrade werd geboren op 11 januari 1890 in São Paulo. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007.

Uit: Sentimental Memoirs of João Miramar (fragment)

 

Sorrento

 

Crones sails cicadas

Mists on the Vesuvian sea

Geckoed gardens and golden women

Between walls of garden-path grapes

Of lush orchards

Piedigrotta insects

Gnawing matchboxes in the trouses pocket

White trigonometries

In the blue crepe of Neapolitan waters

Distant city siestas quiet

Amidst scarves thrown over the shoulder

Dotting indigo grays of hillocks

 

An old Englishman slept with his mouth open

like the blackened mouth of a tunnel beneath civilized

eyeglasses.

Vesuvius awaits eruptive orders from Thomas Cook & Son.

And a woman in yellow informed a sport-shirted individual

that marriage was un unbreakable contract.

 

Sal o May

 

The cabarets of São Paulo are remote

As virtues

 

Automobiles

And the intelligent signal lights of the roads

One single soldier to police my entire homeland

and the cru-cru of the crickets creates bagpipes

And the toads talk twaddle to easy lady toads

In the obscure alphabet of the swamps

Vowels

Street lamps night lamps

And you appear through a clumsy and legendary fox trot

 

 

Vertaald door Jack E. Tomlins

 

Andrade

Oswald de Andrade (11 januari 1890 – 22 oktober 1954)

 

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza  werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007 en ook mijn blog van 11 januari 2008.

 

Uit: De stad der wonderen (Vertaald door F. Mendelaar, H. Peteri, Harriët Peteri)

 

Het jaar dat Onofre Bouvila in Barcelona aankwam heerste er een koortsachtige bedrijvigheid in de stad. Barcelona ligt in de vallei tussen Malgrat en Garraf, daar waar het kustgebergte enigszins naar het binnenland terugwijkt en zodoende een soort amfitheater vormt. Het klimaat is er zacht en zonder schommelingen: de lucht is er meestal licht en helder, de weinige wolken die er soms hangen zijn wit; het weer is stabiel; het regent er zelden, maar als het regent is het onverwachts en zeer hevig. Hoewel de meningen hierover uiteenlopen, worden over het algemeen de eerste en tweede stichting van Barcelona aan de Phoeniciërs toegeschreven. In ieder geval weten we dat Barcelona in de geschiedenis voor het eerst genoemd wordt als kolonie van Carthagol bondgenoot van Sidon en Tyrus. Het staat vast dat de olifanten van Hannibal er halt hebben gehouden om te drinken en te baden aan de oevers van de Besós of de Llobregat, op weg naar de Alpen waar de koude en de grilligheid van het terrein hen heeft gedecimeerd. De eerste Barcelonezen waren stomverbaasd bij het zien van die dieren. Moet je die slagtanden zien, die oren, die slurf, zelden ze tegen elkaar. De algehele verbazing en de verhalen die nog jarenlang de ronde deden bezorgden Barcelona het imago van een stad; in de 19de eeuw zouden de Barcelonezen hun uiterste best doen dit imago, dat inmiddels verloren was gegaan, te herstellen. Na de Phoeniciërs kwamen de Grieken en de Layetanen.”

 

Eduardo_Mendoza

Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

De Amerikaanse schrijfster Diana Gabaldon werd op 11 januari 1952 geboren in Williams, Arizona. Ze studeerde zoologie, biologie ecologie. Vervolgens werkte zij als docente en computerspecialiste aan de Northern Arizona University. In 1991 publiceerde zij haar eerste boek Outlander, dat meteen een succes werd. De Outlander-serie kan men omschrijven als historische liefdesromans. Opvallend is dat zij fragmenten van haar werk voor het eerst openbaar maakte op een literair forum op internet in een tijd dat dit medium nog maar net in opkomst was.

Uit: Outlander

Jamie made a fire in a sheltered spot, and sat down next to it. The rain had eased to a faint drizzle that misted the air and spangled my eyelashes with rainbows when I looked at the flames.
He sat staring into the fire for a long time. Finally he looked up at me, hands clasped around his knees.
“I said before that I’d not ask ye things ye had no wish to tell me. And I’d not ask ye now; but I must know, for your safety as well as mine.” He paused, hesitating.
“Claire, if you’ve never been honest wi’ me, be so now, for I must know the truth. Claire, are ye a witch?”
I gaped at him. “A witch? You—you can really ask that?” I thought he must be joking. He wasn’t.
He took me by the shoulders and gripped me hard, staring into my eyes as though willing me to answer him.
“I must ask it, Claire! And you must tell me!”
“And if I were?” I asked through dry lips. “If you had thought I were a witch? Would you still have fought for me?”
“I would have gone to the stake with you!” he said violently. “And to hell beyond, if I must. But may the Lord Jesus have mercy on my soul and on yours, tell me the truth!”
The strain of it all caught up with me. I tore myself out of his grasp and ran across the clearing. Not far, only to the edge of the trees; I could not bear the exposure of the open space. I clutched a tree; put my arms around it and dug my fingers hard into the bark, pressed my face to it and shrieked with hysterical laughter.

 

gabaldon

Diana Gabaldon (Williams,11 januari 1952)

 

De Oostenrijkse schrijver Helmut Zenker werd geboren op 11 januari 1949 in St. Valentin. Hij volgde een pedagogische opleiding in Wenen. In 1969 was hij medeoprichter van het literaire tijdschrift „Wespennest“. Sinds 1973 werkte hij als zelfstandig schrijver. Zijn bekendste creatie is die van de Weense rechercheur Major Kottan, waaop een televisieserie gebaseerd is. Maar Zenker schreef ook romans, korte verhalen, kinderboeken, gedichten, draaiboeken en hoorspelen.

Uit: Mondgeschichten

„Alle Planeten haben schönere Namen als die Erde und mehrere Monde, die auch schöne Namen haben. Nur der Mond heißt nur Mond und ist traurig und ganz allein. Deswegen schläft er so viel. Die nächste Mondfinsternis hat er schon abgesagt.

Der Mond ist kein Sonnenanbeter. Nie gewesen, im Gegenteil: Bekanntlich schützt er sich seit langem mit Piz Buin (Schutzfaktor 36) gegen die Sonne, die ein notorischer Zündler in der Milchstraße ist. Außer einem Sonnenbrand hat sie ihm keinen zweiten anhängen können, nur einmal einen Sonnenstich, weil der Mond am helllichten Tag kurz eingeschlafen war. Die Planeten haben sich lang genug deswegen krank gelacht. Aber Planeten sind leicht zu unterhalten.“

 

Zenker

Helmut Zenker (11 januari 1949 – 7 januari 2003)

 

De Macedonische dichter en schrijver Slavko Janevski werd geboren op 11 januari 1920 in Skopje. Hij voltooide daar de technische school. Tijdens WO II verbleef hij in Belgrado. Na de oorlog werkte hij weer in Skopje als uitgever en redacteur bij verschillende tijdschriften. Janevski was een van de eerste schrijvers van het communistische Joegoslavië. Hij schreef talrijke gedichten, verhalen, romans, kinderboeken, draaiboeken en essays.

Flowers

In Tikves somewhere, in some village
where frost quietly wilted a flower
they killed a child.

The last tear from eye had dropped…
when on the hill autumn had stepped,
in blood bathed the white morning.
And when in sunshine the iron glittered
the last thought like a bird flew:
“My mother is left alone in the village”.

Oh, childish eyes!
Hiding in oneself sky corner…
Red blood running in veins
happiness without rest…

Where child’s eye melted earth
mountain flower sprouted, spring had arrived,
where boiling blood melted frost
the red rose embellished field.

The May rose and flower blue
beg to smell their scent:
“Embellished, friend, the flamed rifle
with flowers young,
then forward go other children
shield with chests”.

In Tikves somewhere, in some village
where frost quietly wilted a flower
they killed a child.

 

Looking For An Answer

  

 It left his skin on a stone

and turned into stone. A viper.

 

It grunted from rifle shots

and turned into mist. A wild boar.

 

It washed its eyes in foam

and turned into a sigh. Day.

 

In the village of Vrazi Dol

Old father Time has sat down on a stone

and on his fingers

of wisdom

calculates

how many drops of blackberry wine are needed

to prolong his life.

 

You can ask yourself and still you won’t know:

Does time die with man?

 

Slavko-Janevski_

Slavko Janevski (11 januari 1920 – 20 januari 2000)

 

De Duitstalige, joodse, schrijfster Ilse Weber werd geboren op 11 januari 1903 in Witkowitz, Tsjechoslowakije. Toen zij veertien jaar was schreef zij al sprookjes en kleine theaterstukken voor kinderen. Deze werden in Duitse, Tsjechische, Oostenrijkse en Zwitserse kranten gepubliceerd. Op 6 februari 1942 werd zij vanuit Praag naar Theresienstadt gedeporteerd. Daar werkte zij als verpleegster. In het kamp schreef zij ook nog steeds gedichten. Het gedicht “Ich wandre durch Theresienstadt” schreef zij vor haar zoon Hans, die zij voor het uitbreken van de oorlog in Praag op een trein had gezet. Haar zoon overleefde de oorlog inderdaad, maar zijn moeder en zijn broer Tommy stierven op 6 oktober 1944 in Auschwitz.

 

Ich wandre durch Theresienstadt

Ich wandre durch Theresienstadt,
das Herz so schwer wie Blei,
bis jäh mein Weg ein Ende hat,
dort knapp an der Bastei.
Dort bleib ich auf der Brücke stehn
und schau ins Tal hinaus:
Ich möcht so gerne weitergehn,
ich möcht so gern – nach Haus!
»Nach Haus!« – du wunderschönes Wort,
du machst das Herz mir schwer,
man nahm mir mein Zuhause fort,
nun hab ich keines mehr.
Ich wende mich betrübt und matt,
so schwer wird mir dabei,
Theresienstadt, Theresienstadt
– wann wohl das Leid ein Ende hat –
wann sind wir wieder frei?

 

WeberIlse

Ilse Weber (11 januari 1903 – 6 oktober 1944)

 

De Zuidafrikaanse schrijver en politicus Alan Stewart Paton werd geboren op 11 januari 1903 in Pietermaritzburg. Hij studeerde aan de universiteit van Natal. Na zijn studie werkte hij o.a als hoofd van de „verbeteringsschool“ in Johannesburg, waar hij opvallende resultaten boekte met jonge deliquenten. De roman die hem wereldberoemd maakte was “Cry the Beloved Country“ uit 1948 die de aandacht vestigde op het lot van de zwarte Afrikaners. Paton was mede-oprichter van de Liberale Partij.

 

Uit: Cry the Beloved Country

 

„There is a lovely road that runs from Ixopo into the hills. These hills are grass-covered and rolling, and they are lovely beyond any singing of it. The road climbs seven miles into them, to Carisbrooke; and from there, if there is no mist, you look down on one of the fairest valleys of Africa. About you there is grass and bracken and you may hear the forlorn crying of the titihoya, one of the birds of the veld. Below you is the valley of the Umzimkulu, on its journey from the Drakensberg to the sea; and beyond and behind the river, great hill after great hill; and beyond and behind them, the mountains of Ingeli and East Griqualand.

The grass is rich and matted, you cannot see the soil. It holds the rain and the mist, and they seep into the ground, feeding the streams in every kloof. It is well-tended, and not too many cattle feed upon it; not too many fires burn it, laying bare the soil. Stand unshod upon it, for the ground is holy, being even as it came from the Creator. Keep it, guard it, care for it, for it keeps men, guards men, cares for men. Destroy it and man is destroyed.

Where you stand the grass is rich and matted, you cannot see the soil. But the rich green hills break down. They fall to the valley below, and falling, change their nature. For they grow red and bare; they cannot hold the rain and mist, and the streams are dry in the kloofs. Too many cattle feed upon the grass, and too many fires have burned it. Stand shod upon it, for it is coarse and sharp, and the stones cut under the feet. It is not kept, or guarded, or cared for, it no longer keeps men, guards men, cares for men. The titihoya does not cry here any more.“

 

paton1

Alan Stewart Paton (11 januari 1903 – 12 april 1988)

 

De Amerikaanse dichter, criticus, vertaler en reisschrijver Bayard Taylor werd geboren op 11 januari 1825 in Kennett Square in Chester County, Pennsylvania. In 1844 verscheen zijn eerste dichtbundel Ximena, or the Battle of the Sierra Morena, and other Poems. Het functioneerde voor hem in elk geval als een visitekaartje om aangenomen te worden bij The New York Tribune. Hij kreeg een voorschot voor journalistiek werk in Europa. Hij reisde door Engeland, Frankrijk, Duitsland en Italië. Dat hij een geboren reiziger was bleek wel uit het feit dat zijn voettocht die twee jaar duurde hem niet meer dan 100 dollar kostte.  Zijn verslagen stuurde hij naar The New York Tribune, The Saturday Evening Post, en The United States Gazette. Zij werden zozeer gewaardeerd dat hem werd aangeraden ze te bundelen. Tayler maakte nog vele reizen, o.a. naar het Midden Oosten, waar hij zich erg thuis voelde.

 

Uit: The Lands of the Saracen

“We ascended to Mount Carmel. The path led through a grove of carob trees, from which the beans, known in Germany as St. John’s bread, are produced. After this we came into an olive grove at the foot of the mountain, from which long fields of wheat, giving forth a ripe summer smell, flowed down to the shore of the bay. The olive trees were of immense size, and I can well believe, as Fra Carlo informed us, that they were probably planted by the Roman colonists, established there by Titus. The gnarled, veteran boles still send forth vigorous and blossoming boughs. There were all manner of lovely lights and shades chequered over the turf and the winding path we rode. At last we reached the foot of an ascent, steeper than the Ladder of Tyre. As our horses slowly climbed to the Convent of St. Elijah, whence we already saw the French flag floating over the shoulder of the mountain, the view opened grandly to the north and east, revealing the bay and plain of Acre, and the coast as far as Ras Nakhura, from which we first saw Mount Carmel the day previous. The two views are very similar in character, one being the obverse of the other. We reached the Convent–Dayr Mar Elias, as the Arabs call it–at noon, just in time to partake of a bountiful dinner, to which the monks had treated themselves. Fra Carlo, the good Franciscan who receives strangers, showed us the building, and the Grotto of Elijah, which is under the altar of the Convent Church, a small but very handsome structure of Italian marble. The sanctity of the Grotto depends on tradition entirely, as there is no mention in the Bible of Elijah having resided on Carmel, though it was from this mountain that he saw the cloud, “like a man’s hand,” rising from the sea. The Convent, which is quite new– not yet completed, in fact–is a large, massive building, and has the aspect of a fortress.”

 

bayard_taylor

Bayard Taylor (11 januari 1825 – 19 december 1878)