Tag: Monica Camuglia

William Rose Benét, Michel Marc Bouchard, Xuân Diệu, Ludwig Eichrodt, Gostan Zarian, Johann Ch. Gottsched, Ayn Rand, Michael Öchsner, Monica Camuglia

De Amerikaanse dichter en uitgever William Rose Benét werd geboren op 2 febrari 1886 in Fort Hamilton, Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor William Rose Benét op dit blog.

 

The South Wind

I’m as full of wisdom as a tree of leaves,
But the South WInd flows, blows and grieves,
Quivers every leaf with bewildering desire
Till a pallor of blossom ripples forth like fire,
Till I’m as full of color as a spring cherry tree
With a miracle of moonlight spilled over me,
And on the branches gnarled and boughs they ought to prune
Memory s dancing fantastic to the moon!

 

Solid Earth

Scurvy doctrine, that the world is a bubble—
It is much more solid than that!
A monument built out of rubble,
If you will—a high silk hat
With the inevitable brick inside,
A perfect whale of a brick!
Love to make you vain, and pride
To make you sick.

Scurvy doctrine, that love’s a tambourine. A
Love that is fond and true
Is exactly like a tame hyena
(I’m telling this to you!) —
A perfectly tangible hyena,
With perfectly ponderable paws.
You could climb a mountain in Argentina,
But you’d know it was.

Scurvy doctrine, that joy is fleeting—
Joy is howling aloud
At everyone, in every meeting,
In every crowd!
Joy is what the heavens shake with
At the earth beneath.
Joy is the thing you tame the snake with—
And grit your teeth.

 

 
William Rose Benét (2 februari 1886 – 4 mei 1950)

 

De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.

Uit: Christine, la reine-garçon

« Les murs sont ornés de têtes de grands cerfs et autres cervidés aux bois imposants.
ERIKA.– (au public) C’est arrivé soudainement. La reine était enjouée, comme elle sait trop rarement l’être. Ces jours-là, même l’écho de ses jurons apporte une félicité sur toute la cour. Je me rappelle aussi la lune. Elle était grosse. Elle rendait les ombres longues et généreuses. C’était une lune trompeuse. On ne voyait pas le sombre rideau s’avancer au loin. Le rideau gris noir, gris louche. Et les jurons heureux de la reine couvraient le silence de ce qui allait s’abattre. Il y avait le chancelier et son fils, l’ambassadeur de France et son philosophe. Il y avait aussi Karl Gustav, le cousin de la reine. Les traîneaux glissaient à toute vitesse sur les glaces du lac Mälar. Les rennes étaient difficiles à guider. Leur instinct les avait sûrement avisés de ce qui allait se passer. Et la neige, le vent, la furie. Le ciel s’est abattu sur nous.

Christine entre, suivie de Karl Gustav, du chancelier Axel et du comte Johan, son fils. Leurs manteaux dégoulinent de neige fondante. Erika veut débarrasser Christine de son manteau mais celle-ci la repousse en la faisant presque tomber. Erika se redresse aussitôt et salue. Chanut et Descartes se joignent au groupe.

KARL GUSTAV.– (genoux au sol et retenant mal ses pleurs) Je reconnais toute l’étendue de ma faute ! Je me résigne à en subir la punition.
CHRISTINE.–(calme) Tu m’as fait mal !
KARL GUSTAV.–Pardonne-moi !
CHRISTINE.–Tu m’as fait mal à l’épaule.
KARL GUSTAV.–Je pleure.
CHRISTINE.– Je ne t’ai pas autorisé à pleurer.
KARL GUSTAV.–J’implore ta miséricorde!
CHRISTINE.– Je ne t’ai pas autorisé à gémir.
KARL GUSTAV Conviens qu’une telle offense est de celles qui partent d’un trop grand attachement.”

 

 
Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)
Scene uit een opvoering in Montréal, 2012

 

De Viëtnamese dichter Xuân Diệu werd geboren op 2 februari 1916 in Gò Bồi, gemeente Tùng Giản. Zie ookook alle tags voor Xuân Diệu op dit blog.

 

Haste

I want to turn off sunshine
So colors cannot fade.
I want to tie wind up
So scents cannot flee.

From butterflies and bees, here is the honeymoon
Here are flowers of verdant meadows
And leaves of flickering virgin branches
From swallows and orioles, here is the ballad
And here, when light flicks through our lashes,
Every morning, God of Joy knocks on the door,
January is as luscious as a nearby pair of lips
I’m in bliss, but also in haste
I don’t need summer heat to reminisce about spring
A coming spring means a passing spring
A blooming spring means an aging spring
Once spring is through, I am over.
My heart is large, but the blessing is limited.
Youthful days are never prolonged.
Pointless to say spring is recurring,
If my youth can never return.
The Earth is here, but I am not,
The longing lingers, and I grieve.
Days are redolent of partings
And the mountains echo farewells
The lovely wind whispers with leaves
Does she resent that she has to fly?
Buoyant birds just stop twittering,
Fearful of waning times ahead?

Never, oh never again.
Hurry up, colors have yet to pale.

I want to embrace
All the fresh, burgeoning lives
I want to haul wandering clouds and swerving wind
I want to indulge in the butterflies of love
I want to garner in an ample kiss:
My homeland, my trees, and budding grass
Dazed by fragrances, full with light
Sated with the prime of youth
Dear Blushed Spring, I want to bite you.

 

Vertaald door Quynh Nguyen

 

 
Xuân Diệu (2 februari 1916 – 18 december 1985)

 

De Duitse dichter Ludwig Eichrodt werd geboren op 2 februari 1827 in Durlach bij Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Ludwig Eichrodt op dit blog.

 

Von der Freundschaft

Wer keinen Freund gefunden,
Und immer stand allein,
Der hat auch nie empfunden recht
Das Glück, ein Mensch zu sein.

Wer keinen Freund gefunden,
Der ist vielleicht ein – Christ;
Der ist vielleicht ein Schurke traun!
Wenn er kein Esel ist.

Vielleicht ein Unglücksvogel
Mag der Verkannte sein,
Doch der ist auch der Einzige,
Dem ich es kann verzeihn.

 

Sonntags

Die großen weißen Flocken
Fliegen so leis und matt,
Freudige Festtagsglocken
Läuten über die Stadt.

Da sitz ich am Tisch und schreibe,
Schreibe wie mir es glückt,
Dort an eisblumiger Scheibe
Hungrig ein Vöglein pickt.

In meiner Stub hierinnen
Ist es so warm und still,
Ich fange mich an zu besinnen
Was dir ich schreiben will.

In kalten Kirchenräumen
Betest du jetzt für mich,
Und Ich weiß nur zu träumen
Und thue Nichts für dich.

 

 
Ludwig Eichrodt (2 februari 1827 – 2 februari 1892)
Monument in Lahr

 

De Armeense dichter en schrijver Gostan Zarian werd geboren op 2 februari 1885 in Shemakha, voormalige hoofdstad van Azerbeidzjan. Zie ook alle tags voor Gostan Zarian op dit blog.

 

The Guest

Do not be upset when someone
Gently opens the door
And walks into
The room
And sits down
In front of your hard bread.

Quick, straighten the cover
And smile
Putting your whole heart
Into your eyes
And let that angel
Lift to its lips
The goblet
And imbibe with gusto
The wine of your days
To the bottom.

Do not be upset when gently
Someone opens the door
And comes in…

 

Vertaald door Tatul Sonentz  

 

My Song

I want my song to be like the bread
on the laborer’s table, humble,
modest as the bride is modest,
she who, like the pomegranate tree in bloom
burns the countryside
with spring fever, burning all the while inside,
with her own silent love.

I want my song to tell
the burning, undeclared and silent pain.
Let it have the voice,
and modulations of the saz
to give wings to common words.

Like the profile of a mountain,
magnificent in simplicity;
like an autumn tree
flowing with gold,
like the heavy pace
of the forced traveler far from home,
like the faded glimmer of the broken mirror,
like the wheat field
in gentle wind;
like the everyday sorcery
of light refracted in crystal
let my song sing.

And let the simple hearts who see such things
understand its castanet beat,
the same beat as the pulse in my arm.

I want my song to be simple,
humble as a piece of bread.

 

Vertaald door Diana Der-Hovanessian

 

 
Gostan Zarian (2 februari 1885 – 11 december 1969)

 

De Duitse dichter en schrijver Johann Christoph Gottsched werd geboren in Juditten (bij Koningsbergen) op 2 februari 1700. Zie ook alle tags voor Johann Christoph Gottsched op dit blog.

 

An Jungfer L. A. V. Kulmus

Ein Jahr ist hin, o Schönste! daß mein Bild
Sich schon bey dir zum Opfer eingefunden;
Doch ist mein Wunsch nach deinem nicht erfüllt;
So sehr seit dem die Herzen sich verbunden.

Erfreue mich, dafern du lieben kannst,
Und laß dein Herz durch keinen Einwurf stören.
Ja, wo du mich nicht aus der Brust verbannst:
So laß dein Bild mich deine Neigung lehren.

Der edle Geist, der deine Stirn erhebt,
Der helle Blitz, aus deinen klugen Blicken,
Wird deinen Freund, der nur durch dich noch lebt,
In manchem Gram, an deiner statt, erquicken.

Victoria! mein Leben, Herz und Licht!
Fleh ich umsonst um deinen bloßen Schatten;
So schmäuchle mir mit deiner Liebe nicht:
Wie schwer wird sich das Wesen selber gatten?

 

 
Johann Ch. Gottsched (2 februari 1700 – 12 december 1766)
Portret door Leonhard Schorer, 1744

 

De Amerikaanse schrijfster van Russische komaf Ayn Rand (eig. Alissa “Alice” Zinovievna Rosenbaum) werd geboren in Sint-Petersburg op 2 februari 1905. Zie ook alle tags voor Ayn Rand op dit blog.

Uit: Anthem

“It is a sin to write this. It is a sin to think words no others think and to put them down upon a paper no others are to see. It is base and evil. It is as if we were speaking alone to no ears but our own. And we know well that there is no transgression blacker than to do or think alone. We have broken the laws. The laws say that men may not write unless the Council of Vocations bid them so. May we be forgiven!
But this is not the only sin upon us. We have committed a greater crime, and for this crime there is no name. What punishment awaits us if it be discovered we know not, for no such crime has come in the memory of men and there are no laws to provide for it.
It is dark here. The flame of the candle stands still in the air. Nothing moves in this tunnel save our hand on the paper. We are alone here under the earth. It is a fearful word, alone. The laws say that none among men may be alone, ever and at any time, for this is the great transgression and the root of all evil. But we have broken many laws. And now there is nothing here save our one body, and it is strange to see only two legs stretched on the ground, and on the wall before us the shadow of our one head.
The walls are cracked and water runs upon them in thin threads without sound, black and glistening as blood. We stole the candle from the larder of the Home of the Street Sweepers. We shall be sentenced to ten years in the Palace of Corrective Detention if it be discovered. But this matters not. It
matters only that the light is precious and we should not waste it to write when we need it for that work which is our crime. Nothing matters save the work, our secret, our evil, our precious work. Still, we must also write, for²may the Council have mercy upon us!²we wish to speak for once to no ears but our own.
Our name is Equality 7-2521, as it is written on the iron bracelet which all our men wear on their left wrists with their nanes upon i We are twenty-one years old. We are six fret tat and this is a burden, for there are not maw men who are six feet tall. Ever haw the Teachers and the Leaders paled to us and frowned and saki: ‘Mere is evil your bones, Equally 7-2521, for your body bas grown beyond the bodies of your brothers.” But we camot change or bars mr ow body.”

 

 
Ayn Rand (2 februari 1905 – 6 maart 1982)

 

De Duitse dichter en leraar Michael Öchsner werd geboren op 2 februari 1816 in München. Zie ook alle tags voor Michael Öchsner op dit blog.

 

Bayernhymne (Fransee vertaling)

Que Dieu soit avec toi, État de Bavière,
terre allemande, Patrie!
sur ton grand territoire,
se pose Sa main miséricordieuse!
|: Il protège vos prairies,
sert de bouclier aux constructions de tes villes
Et conserve les couleurs
de Son ciel, blanc et bleu!

 

 
Michael Öchsner (2 februari 1816 – 8 oktober 1893)
Staatskanzlei en Hofgarten, München

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 2 februari 20018.

 

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren op 2 februari 1960 in St. Gallen. Zie ook ook alle tags voor Monica Camuglia op dit blog.

Hella Haasse, Willem van Zadelhoff, Esther Gerritsen, Kees Torn, James Joyce, Eriek Verpale, Santa Montefiore, James Dickey, Monica Camuglia

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit: Een nieuwer testament

“De voorhang dichtgevallen achter de soldaten. Door de arrestanten herkend en met onbehagen veranderd bevonden de nu besloten ruimte van de rechtszaal. Vroeg ochtendlicht, nog dampig, achter de boogvormige ramen, uitgespaard in het metselwerk tussen de zuilen. Ieder van de zojuist binnengebrachten kent het secretarium van de prefect nog uit de periode voor de Gotische verovering. Sommigen zijn hier wel eens opgetreden als getuigen, anderen als aanklagers, een van hen tien jaar tevoren zelfs als beklaagde. Destijds door een open galerij uitzicht op een binnenhof en de muren van de voormalige Tellus-tempel. Nu van de buitenwereld niets waarneembaar dan weerkaatsing van licht in hooggeplaatste raamnissen.
De enige die niet rondkijkt maar de blik gericht houdt op het vloergedeelte vlak voor zijn voeten – witte en zwarte mozaïekmeanders – raadt uit de verandering in de aard van de ook tot nu toe steeds gedempte geluiden, dat de prefect binnengekomen is. Een zetel wordt verschoven.
In het blikveld van de prefect, op de voorgrond (de pretorianen en de ambtenaren die tot zijn eigen gevolg behoren vormen voor hem een nauwelijks meer bewust waargenomen, vanzelfsprekende stoffering bij gelegenheden als deze): zes mannen, van wie hij er drie persoonlijk kent; hij zal hen straks zonder aarzelen met naam en toenaam aanspreken, hij heeft hen verwacht, hun aanwezigheid hier is het resultaat van langdurige en zorgvuldige manoeuvres. Hij kan zich de weelde veroorloven hen nu over het hoofd te zien, de confrontatie met hun beheerste gezichten en koele ogen nog even uit te stellen.
Een meer dan vluchtige blik dus eerst voor de drie anderen; er is niemand bij die hem geheel vreemd voorkomt. Op de laatste van de rij, die met afgewend gezicht, blijven zijn ogen rusten. Een baard, een rafelige toga, een vreemde vogel tussen de patriciërs. Uit de toon vallend, maar ondanks dat voor de prefect van een niet onmiddellijk te achterhalen, toch als doorslaggevend gevoelde importantie. Hij zoekt in zijn herinnering, doorkruist snel de verschillende strata van zijn werkzaamheden: een plaats, een tijd, een gebeurtenis? Op hetzelfde moment weet hij dat er meer is, dat het dieper zit. Zijn voldoening over de arrestatie – eindelijk! – van wat hij een staatsgevaarlijke groep acht, is vertroebeld. Een verschuiving heeft plaatsgehad. Deze zaak betekent geen bedachtzaam proeven van een overwinning, geen demonstratie van overwicht. Er is een voze plek.”

 
Hella Haasse (2 februari 1918 – 29 september 2011)
Cover

Lees verder “Hella Haasse, Willem van Zadelhoff, Esther Gerritsen, Kees Torn, James Joyce, Eriek Verpale, Santa Montefiore, James Dickey, Monica Camuglia” →

Hella Haasse, Willem van Zadelhoff, Esther Gerritsen, Kees Torn, Norbert Bugeja, James Joyce, Eriek Verpale, Santa Montefiore, Monica Camuglia

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit: Gentlemen of Tea (Vertaald doorJane Fenoulhet)

“He stood at the edge of the jungle in the deep, cool shade. Patches of sunlight dappled the ground at his feet. When he looked up he could see the fierce gleam of the midday sky behind the mass of foliage moving above him. The ground was still damp from the last rainfall. He inhaled the smell of greenness, of Gambung. He heard the wind whispering in the treetops, a rustling and a soft cracking and creaking from within the tangle of vegetation.
A stone with her name and dates had been set into the stonework before him. The stone to the right bore no name. A little further was another grave without a stone. Forty-five years ago, on this spot among the trees, he had planted his first tea.
He leaned on the walking stick which for some time now he had been unable to do without. The dull, gnawing sensation deep inside him was not a pain – not yet. He knew it would always be there, that something (he didn’t know the name of his illness) was consuming him from within, was hollowing him out. The limits of his existence had come into view. This would be his last visit to Gambung.
For a year he had been living in Bandung with Bertha, in the house he had bought there in 1907, but had never moved into. The tenant had handed it over to him temporarily. Not far from there his third stone-built house, a grand edifice where Jenny would have been happy, with spacious verandahs, high ceilings, marble floors, was taking shape. Disguising the seriousness of his condition, he had taken a trip to Batavia together with Bertha, to order the furniture and lamps that Jenny would have chosen. The house stood in splendid grounds called Kebun Karet which the local population revered as an almost holy place because of a group of ancient waringin trees which grew there. He would leave this white house, built in a balanced, modern style, to his children, a place where they could meet one another when they came to the town from Gambung, Malabar or Negla: a Kerkhoven family house, a Netherlands Indies ‘Hunderen’.
He was here to say goodbye to Gambung. One last time he had gone round the factory, that row of sheds with their new machines for withering, drying and sorting. Among the people working there he had seen men and women who had grown up in Gambung village, children of Martasan and Muhiam and Kaidan and Muntayas and Sastra, the first inhabitants.”

 
Hella Haasse (2 februari 1918 – 29 september 2011)
Hier met Godfried Bomans op een boekenmarkt in 1966

Lees verder “Hella Haasse, Willem van Zadelhoff, Esther Gerritsen, Kees Torn, Norbert Bugeja, James Joyce, Eriek Verpale, Santa Montefiore, Monica Camuglia” →

Ludwig Eichrodt, Gostan Zarian, Johann Ch. Gottsched, Ayn Rand, Monica Camuglia, Michael Öchsner

De Duitse dichter Ludwig Eichrodt werd geboren op 2 februari 1827 in Durlach bij Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Ludwig Eichrodt op dit blog.

Maria

Unter allen Schmerzen,
Die mir zugetheilt,
Wühlet mir im wunden Herzen
Einer, der nicht heilt,
Den ich stets erneue –
Ach, unsäglich ist der Schmerz der Reue!

Reue, daß ich Einen
Von mir lassen hieß,
Heiße, bittre Thränen weinen
Einen weinen ließ;
Den ich treulos nannte,
Einzig liebte, liebt und ganz verkannte.

Könnt ich rufen, weinen
Ihn, ach ihn zurück,
Ohne Thränen ließ ich keinen,
Keinen Augenblick!
Doch in welchen Stunden
Habt ihr klaren Auges mich gefunden?

Trügen Thränenfluthen
Mich zur ewgen Ruh!
Dem willkommnen Tode bluten
Meine Wunden zu.
Im gebrochnen Herzen
Heilen alle unheilbaren Schmerzen.

 
Ludwig Eichrodt (2 februari 1827 – 2 februari 1892)
Karlsruhe 

Lees verder “Ludwig Eichrodt, Gostan Zarian, Johann Ch. Gottsched, Ayn Rand, Monica Camuglia, Michael Öchsner” →

Michel Marc Bouchard, Kees Torn, Eriek Verpale, Monica Camuglia

De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.

 

Uit: Les feluettes

“Tu es mon premier amour et le demeurera. Je te compose, je te crée, je te fais vivre, je te tue, te ressuscite depuis notre si amère séparation. Tes yeux d’onyx, ton sourire d’ivoire, ton corps de marbre, tout me manque.

Mon souffle se précipite, ayant oublié le rythme du tien. Mes lèvres bafouillent ton nom d’avoir perdu l’habitude de le prononcer. Mes mains se tendent dans l’espoir de ton retour, et seules mes larmes les arrosent. Ô aimé, si jamais vous m’aimâtes, que votre amour je connaisse. Je t’aime et t’attendrai toujours.”

(…)

Scene uit de verfilming “Lilies/Les feluettes” door John Greyson uit 1996

 

« BILODEAU : Ta maladie Simon, c’est que tu fais à faire des affaires avec Vallier comme si y était une fille? Pis le plus grave, c’est que lui, y est tellement malade qu’y appelle ça de l’amour. (Il rit.)

SIMON : Tu penses pas que t’en inventes, Bilodeau?

BILODEAU : Demandes-y, au Feluette, c’qu’y m’a dit quand t’es sorti du grenier.

SIMON : Y’a une maudite grande différence entre c’qu’on peut faire dans l’grenier pis…

BILODEAU : Demande-le au Feluette.

VALLIER : Je vais te frapper, Bilodeau. Je vais te frapper! »

 

Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)

Lees verder “Michel Marc Bouchard, Kees Torn, Eriek Verpale, Monica Camuglia” →

Monica Camuglia, Michel Marc Bouchard, James Dickey, Santa Montefiore, Xuân Diệu

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren op 2 februari 1960 in St. Gallen. Zie ook ook alle tags voor Monica Camuglia op dit blog.

 

Uit: Irrtum 2012

»Verzeihung, ich möchte Sie nicht stören«, seine graublauen Augen sahen müde aus, sein Blick war weich und eindringlich zugleich.

»Mami, darf ich mit Nathan spielen?«, funkte Lia in ihrem bestimmenden Ton dazwischen, die kleinen Ärmchen in die Hüften gestützt, bevor ich auf ihn eingehen konnte. Diese Haltung hat sie sich von ihrem Vater abgeschaut und setzt sie ein, wenn sie unbedingt etwas will. Das ist ihre Art, mir den Krieg zu erklären, sollte ich ihren Wunsch nicht respektieren. Nathan wurde verlegen, das war mir nicht entgangen.

»Von mir aus«, rutschte es mir spontan über die Lippen. Im gleichen Atemzug meldete sich mein schlechtes Gewissen, unverzüglich ballte sich eine Kugel in meinem Magen zusammen. Setze ich meine Tochter einer Gefahr aus, nur um meine Neugierde zu befriedigen? Doch das sanfte, entschuldigende Lächeln von Nathan löschte diesen mütterlich besorgten Gedanken

umgehend aus.

»Lia, ich muss noch etwas erledigen. Aber dann können deine Mami, du und ich zum Hafen spazieren und ein Eis essen, sofern deine Mami einverstanden ist.« Er blickte mich unsicher an. Na ja, ein Aufreißer war er nicht, aber interessant allemal, zudem einfühlsam und geschickt. Ich nickte schmunzelnd; Lia fiel mir um den Hals, und ich drückte sie mit beiden Armen an mich. Wir beide wussten genau, dass wir gerade einem weiteren Duell zwischen Tochter und Mutter ausweichen konnten und waren vermutlich in gleichem Maße erleichtert darüber. So begann unsere Geschichte vor drei Jahren und sieben Monaten, an einem sommerlichen Tag auf Filicudi.“

 

Monica Camuglia (St. Gallen, 2 februari 1960)

Lees verder “Monica Camuglia, Michel Marc Bouchard, James Dickey, Santa Montefiore, Xuân Diệu” →

Hella Haasse, James Joyce, Eriek Verpale, Monica Camuglia, Michel Marc Bouchard

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook mijn blog van 2 februari 2007 en ook mijn blog van 2 februari 2008 en ook mijn blog van 2 februari 2009 en ook mijn blog van 2 februari 2010.

Uit: De scharlaken stad

„Hij wist nauwelijks hoeveel maanden er waren voorbijgegaan sinds zijn terugkeer in Florence. Hij had zich ingegraven in het werk, zoals een mol zich ingraaft in zijn onderaardse koker. Hij was blind en doof voor de buitenwereld. Toen hij, in Rome, onder het vaderlijk knikken en aanmoedigend gesticuleren van paus Clemens, tenslotte zijn handtekening zette onder het nieuwe contract met de heren Della Rovere, had hij beseft dat hij zichzelf onherroepelijk veroordeelde tot dwangarbeid. Hij was bereid slaaf te zijn, niets dan slaaf, verbeten te zwoegen aan zijn taak. Hij wist wel dat hij zich nooit bevrijd zou voelen van schuld vóór die taak beëindigd was. Maar waarom werd hem niet de genade gegund ongestoord te volbrengen wat hij zijn plicht achtte, ongestoord te boeten voor een oud verzuim? In een slotwoord, vóór de audiëntie beëindigd werd, had de paus het vonnis over hem uitgesproken, luid: ‘Het grafmonument wordt voltooid, heren, dat staat nu vast, onze waarde kunstenaar hier heeft het zojuist zwart op wit bevestigd, nu is deze onaangename kwestie wel uit de wereld hopen wij,’ en, fluisterend, alleen voor hém verstaanbaar: ‘maar vergeet intussen het werk aan de Medici-kapel niet, ik reken erop dat u zich ook houdt aan het contract dat u met mij gesloten hebt.’

Sindsdien weer die innerlijke verscheurdheid waarbij ieder ander leed in het niet verzonk. In zijn dromen rees Julius’ mausoleum voor hem op, gezwollen tot geweldige afmetingen, een groep van gestalten reikend tot in de wolken, Mozes, Paulus, Rachel en Lea, giganten van marmer, omhoog gestoten door de aarde zelf, zoals gebergten ontstaan. Langs de plooien van hun gewaden, reusachtige stenen riffen, trachtte hij omhoog te klimmen. een mier, een pover zwak wezen op trillende poten, hoger, hoger, tot waar de personificaties van hemel en aarde de sarcofaag hieven waarin zijn kwelgeest sliep, Julius, wiens hoogmoed hem dit had aangedaan. De macht van die paus-veroveraar verheerlijken, meer dan tien jaren na diens dood, op een tijdstip dat het pauselijk gezag een aanfluiting was en de veroverde gebieden beefden voor de komst van een nog gevreesder vijand – dat scheen hem méér dan dwaasheid, een smaad, een leugen.“

 


Hella Haasse (Batavia, 2 februari 1918)

 

Lees verder “Hella Haasse, James Joyce, Eriek Verpale, Monica Camuglia, Michel Marc Bouchard” →

Eduardo Mendoza, Diana Gabaldon, Helmut Zenker, Slavko Janevski, Ilse Weber, Alan Stewart Paton, Bayard Taylor, Monica Camuglia

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza  werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook mijn blog van 11 januari 2007 en ook mijn blog van 11 januari 2008 en ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: Blijspel in Barcelona (Vertaald door Mieke Westra en Adri Boon)

 

“Onder de ijzeren overkapping stonden karren en binnen in de markthal, waar voortdurend werd gesjouwd met kratten, schrobden forse vrouwen hun standplaatsen schoon alvorens hun waren uit te stallen. (..) Een vrouw hing eenvoudige katoenen ochtendjassen aan een draagbaar rek. In het café bij de markt zat een stelletje voerlieden koffie met cognac te drinken. Bij de deur van het café stonden de voor de karren gespannen paarden geduldig te vreten, het hoofd diep in de haverzak gestoken. Het trottoir was bedekt met een tapijt van kool-, sla- en snijbietbladen. In een straat stond een met sinaasappels geladen vrachtwagen met gasgenerator te puffen. De carrosserie, beslagen door de nevel, weerspiegelde flauwtjes het okergele licht van een gaslantaarn. In de kruinen van de bomen kwetterden de vogels, het gezoem van muggen, wespen en hommels was te horen, een met waterkruiken beladen ezel balkte en in de geïmproviseerde ren van een dakterras kraaide een haan. Bezorgers kwamen langs, met op hun rug staven ijs, kratten bier, limonade en sodawater. Als op een stichtelijk plaatje van een catechismusboekje kruiste een man met een wit gezicht, met een zak meel op zijn schouder, het pad van een man met een zwartberoet gezicht die een mand kolen torste.

De stad kwam langzaam weer tot leven, en aangestoken door de bron van energie die rondom hem opwelde maakte een gevoel van opwinding zich van Prullàs meester.”

 

Mendoza

Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

De Amerikaanse schrijfster Diana Gabaldon werd op 11 januari 1952 geboren in Williams, Arizona. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: An Echo in the Bone

 

“The sea below flexed itself into peaks and hillocks that melted at once into complex swirls, troughs and valleys that left no more than a delicate tracery of white foam as a fleeting memorial to each fantasy of shape. It was only substance, he thought, watching this mesmeric dissolution; no true shape at all, and yet an endless array of illusions, amazing constructs that were in fact no more than the mindless breathing of a vast, indifferent entity.

T
o keep his eyes fixed on that movement was his only faint hope. Let his glance once stray to the horizon and its deadly rise and fall, or worse yet, to the tilting walls of the noisome little quarter gallery or the narrow board on which he perched, and he would register each lurch and fall in the pit of his belly, each dizzy rise echoed by a ghastly drop, and even to think about that would be fa

Jamie Fraser leaned forward and threw up. Finished, he half crouched on the narrow board, head on his knees, eyes closed, sweating but momentarily relieved.

“At least ye didna do it on the deck this time, ” he muttered to himself. Trying without success to forget the look of his half digested breakfast being engulfed by the heaving water below, he sat up, eyes still closed against the sight of the treacherous horizon, and groped blindly among the folds of his wadded kilt. Locating his sporran, he prodded the thin leather for the reassuring square shape of the wee box that held his pins. He couldn’t put them in here, where there was danger of dropping them into the water, but the mere knowledge of their presence was a comfort.

He didn’t know whether the slender gold needles in fact held some virtue in their application, or whether it might be only that they worked because Claire believed they would, but the why of it was a matter of complete indifference to him. They did work, and that was enough.“

 

gabaldon

Diana Gabaldon (Williams,11 januari 1952)

 

De Oostenrijkse schrijver Helmut Zenker werd geboren op 11 januari 1949 in St. Valentin. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Uit: Kottan ermittelt – Alle Morde vorbehalten

 

“…Dazu ist nun wirklich nichts zu sagen. Peinlich. Und schon wieder die Erzählhaltung gewechselt. Kein Buch des Autors scheint ohne Toiletten und Prostituierte auszukommen. Ich bin nicht der erste, der das feststellt, aber ich in meiner Einfallslosigkeit kann mir nur einen Grund für diesen Zwang vorstellen: Frustration.
Immerhin findet der Autor immer neue Worte für die ewig gleichen Vorgänge. Eigentlich ist es ja auch immer dieselbe Dame der Straße, die uns beschrieben wird, ob sie nun Elvira Markl, Renate Murawatz, Sandra oder Verena Leskovar heißt. (Letztere hat der Autor wenigstens schon 1987 sterben lassen.)
Was ist überhaupt mit den Leuten in diesen Büchern? Triste, eindimensionale Figuren. Mißgeburten. Klischees. Sogar die Kulissen könnten Karikaturen sein. Reicht das heutzutage für ein gefragtes Buch? Ist diese Geisterbahnfahrt wahrhaftig, zeigt diese dreckige Operette das wirkliche Wien? Wenn ja, mag es mich nie dorthin verschlagen. Fehlt nur noch, daß finstre Nazitypen die kalte Szene bevölkern. …
…Helga Dusek hat die Augen geschlossen. Ihre zähen Gedanken nicken. Formanek bricht sein Schwärmen auf einmal ab. Seine Stimme wird kalt. „Darf ich um Ihre Schmuckstücke bitten?“ Widerstandslos läßt sich die Frau zwei Ringe von den Fingern ziehen und ein Armband abnehmen. „Sie müssen sich keine Gedanken machen, was damit geschieht. Auch wegen der Kleider nicht. Ich habe ein Second-Hand-Shop am Gürtel.“
Formanek weiß, daß er eigentlich nur mehr zu sich selbst spricht. Seine leuchtenden Augen wandern zu den Gestalten auf der Bühne. Helga Dusaks Platz ist schon eingezeichnet.
„Zwei, drei Objekte noch, und das Bild wird vollendet sein. Interessieren Sie sich auch für das Handwerkliche?“ Nein, denkt Hilde Dusak. Sie will endlich schlafen, traumlos und ungestört schlafen. Formanek rüttelt an ihrem Oberkörper.

 

zenker

Helmut Zenker (11 januari 1949 – 7 januari 2003)

 

De Macedonische dichter en schrijver Slavko Janevski werd geboren op 11 januari 1920 in Skopje. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

Breakfast With Death

He doesn’t come the way you thought
from rose-coloured glaciers
with a dead stag in his arms.

Quietly he creeps out of
the sunflowers’ sparks,
his eyes are golden,
his hands those of a ploughman.

We meet like friends
on an ant’s trail:
Death with a primrose in his teeth,
you with a cake under your arm.

The primrose of salamader skin
the cake of sweat and sand.

He with primrose wine
you with a mouthful of cake,
both in the jaws of time.

As you lay down together
on a bed of nettles
Death’s nine larks
began a lullaby.

And the warm breezes too
fell asleep under the stone.

 

Janevski

Slavko Janevski (11 januari 1920 – 20 januari 2000)

 

De Duitstalige, joodse, dichteres en schrijfster Ilse Weber werd geboren op 11 januari 1903 in Witkowitz, Tsjechoslowakije. Zie ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

Fremde Wiegen

Ich sitz an fremden Wiegen
so oft im Abendschein,
in meine Hände schmiegen
sich kleine Fingerlein.

Aus großen Augen schauen
mich fremde Kinder an,
so gläubig, voll Vertrauen,
wie nur ein Kind sein kann.

Das Schwere und das Trübe
versinkt dann um mich her,
ich fühle solche Liebe,
als ob mein Kind es wär.

Ihr lieben Augensterne,
von keinem Leid noch trüb,
vielleicht hat in der Ferne
mein Kind auch jemand lieb.

 

Weber

Ilse Weber (11 januari 1903 – 6 oktober 1944)
Boekomslag

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook ook mijn blog van 11 januari 2009.

 

De Zuidafrikaanse schrijver en politicus Alan Stewart Paton werd geboren op 11 januari 1903 in Pietermaritzburg.

 

De Amerikaanse dichter, criticus, vertaler en reisschrijver Bayard Taylor werd geboren op 11 januari 1825 in Kennett Square in Chester County, Pennsylvania.

 

 

Onafhankelijk van geboortedata:

 

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren in 1960 en groeide op in de buurt van Zürich. Na een studie economie werkte zij in verschillende bedrijven. Sinds een jaar of tien houdt zij zich bezig met psychologie, filosofie en spiritualiteit. Pas toen zij 45 jaar was werd zij moeder. Deze ingrijpende verandering in haar leven en de gebeurtenissen die ermee samenhingen brachten haar tot schrijven. In december 2009 verscheen haar roman IRRTUM 2012.

Uit: IRRTUM 2012

“Saphe zupft Sophia am Arm und sagt aus heiterem Himmel: »Glaubst du an Gott?« Die ultimative Frage.
Sophia muss Saphe jetzt ernst nehmen: »Saphe, ich habe eine Vision von Gott. Ich kann das aber schlecht in Worte fassen. Es ist nicht das Bild von dem strahlenden Herrn auf dem Thron oder das buchstäbliche Aufblitzen eines blendenden Lichtstrahls. Es ist Mensch, Baum, grün, rot, weich, hart, lang, kurz, Atom, All. Okay?«
»Sì.« Saphe schliesst die Augen, Sophia fühlt sich schwach in ihrer Argumentation.
»In dem Moment, indem ich es in Worte fasse, stimmt es nicht mehr. Es ist der Strom des Lebens, das Wesen, der Moment. Wenn du mich bittest, dir Gott zu zeigen, dann kann ich auf alles zeigen, was ist und doch geht es weit darüber hinaus.«
Saphes große, leuchtenden Augen sind plötzlich weit aufgerissen. »Und das Böse?«
Sophia denkt nach und sinniert dann vor sich hin: »Wenn Gott Liebe und Leben ist, dann entsteht das Böse durch die Abwesenheit davon, so wie Dunkelheit durch die Abwesenheit von Licht entsteht.«
Die italienische Tunesierin lächelt.
»Bin ich zu kompliziert, Saphe?«
»No«, sagt sie bestimmt und selbstbewusst. Im selben Augenblick dreht sie den Kopf zur Seite und macht Anstalten zu gehen.
»Saphe, woher hast du eigentlich die Narbe an deinem Kinn?«
»Von meinem Vater«, sie küsst Sophia auf die Stirn, ohne ein weiteres Wort, und verschwindet im oberen Stock.“

 

camuglia

Monica Camuglia (St. Gallen, 1960)