Stanisław Witkiewicz, August Derleth, Keto von Waberer, Yüksel Pazarkaya, Irène Némirovsky, Vincent Voiture, Rosalía de Castro, Erich Pawlu, Paul Alfred Kleinert

De Poolse schrijver, filosoof, fotograaf en schilder Stanisław Witkiewicz werd geboren in Warschau op 24 februari 1885. Zie ook alle tags voor Stanisław Witkiewicz op dit blog.

Uit: Narcotics (Vertaald door Soren A. Gauger)

“Given that my ‘free-form creativity” has amounted to no more than ‘whistling Dixie” I realized my writing experiments were of no use to the nation and society, and thus I have decided to share my views on narcotics with the general public. I begin with the most commonplace — tobacco — and conclude with perhaps the most bizarre — peyote (for which I reserve a special place). MS is my modest contribution to help the forces of good battle humanity’s most diabolical foes, outside of war, poverty, and disease. As the intent of this work is to lay bare bitter truths, it might end up being received in the same humorous or negative vein as my aesthetics, philos-ophy, works for the stage, essential portraits, old compositions, etc. — a “free-form produce’ I hereby declare that I am writing in total seriousness, and that I finally seek to produce something useful. Yet there is no way of getting through to idiots and lowlifes, as I have learned over the course of my dreary career. It’s utterly futile to tell someone, ‘You’re stupid, go learn a thing or two, maybe you’ll wise up,” because a stupid man is also an arrogant man, so even if he could learn to wise up, it still wouldn’t break the vicious circle. It’s wasted breath to tell a scumbag: It’s not nice to be such a swine. Why don’t you smarten up, get your act together?’ We fail to comprehend that the majority of scumbags are consciously scummy — they are aware of it and would not wish to be any different, as long as they’re able to conceal their scumminess. `Can youfolgive a stick for being a stidcr wondered Tadeusz Szymberski — and he had a point. I was once alighting man par excellence: I had my ideas and wanted to fight for them, but there was no one around to fight.”

Stanisław Witkiewicz (24 februari 1885 – 18 september 1939)
Zelfportret 1902

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Zie ook alle tags voor August Derleth op dit blog.

Uit: Walden West

“The house of childhood is long gone from the street where it stood in Sac Prairie, but it still stands in memory—a little, one-story ground-hugging house, set close to the lane that passed by west of it in lieu of sidewalk which was to come later, sheltered by huge, century-old soft maples and some younger red cedars and hackberry trees, a little house of white-painted siding, and too few windows, its front door opening abruptly from its south wall, and its back door to the east, on to a snug little verandah, walled in to the south by a bedroom ell, and on the north by a short wooden fence running along the raised wooden sidewalk to the summer-kitchen, which shut off the north winds in winter, and which summered us from spring to late autumn—a place to eat and bathe away from the main house. On this porch the sunlight pooled warmly on the coldest winter day, and from it ran, a little way east and then north among grape arbors, a wooden walk that led still farther north across the garden to the home of my Grandmother Volk and my Great-uncle Philip, my Grandfather Volles brother, whom she had married a quarter of a century after my Grand-father Volk had died, and who was, on my mother’s side, the only grandfather I knew.
It was a snug, cozy house, in the shape of a compact L, standing with its base to the south, with a little kitchen at the north end, then a small dining-room, then a somewhat larger “front” room—in those days, in Sac Prairie, the sitting-room or parlor was always called the “front” room—dominated by a large coal stove, red with heat in winter, off which opened the bedroom which my sister and I shared with our parents. The house had a piano in it—some-times along the west wall of the dining-room, sometimes along the north wall of the front room. All the openings to the rooms were at their northeast corners, so that a kind of passageway seemed to run along the east wall of the house to that point at which the front door opened out into the spacious lawn, where, under one of the old maples, sat a lawn swing, and, at that same point to the left, the door opened into our common bedroom. A huge clump of bridalwreath stood at the northwest corner of the house, where its fragrance poured into the kitchen on spring days. East of the bedroom stood an old-fashioned pump, and south of it a sturdy black ash tree grew, and there beneath it our dog Fido had his house, from which he ran to the south through the lawn for half a block on a chain attached to a long wire, so that he commanded a wide range. Gardens stretched eastward and into the northwest, toward a woodshed, a henhouse and yard, and the two-holer from which we were afforded a leisurely view of the street and such passersby as ventured along it while any of us was occupied within.”

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)
Cover

De Duitse schrijfster en architekte Keto von Waberer werd geboren op 24 februari 1942 in Augsburg. Zie ook alle tags voor Keto von Waberer op dit blog.

Uit: Mingus

„Papa Tabletten. Das sind deine, da in der roten Schachtel. Da steht ›Mingus‹ drauf. Dein Name.« Ich will die Tabletten nicht. Ich will nicht schlafen. Jetzt aber werde ich schlafen. Papa ist tot. Ich höre das Windrad klappern hoch überm Haus. Da stehen seine Schuhe vor dem Bett. Ich schaue hinüber und versuche, seine nackten Füße zu sehen, dort, wo er liegt. Er ist nur ein dunkler Haufen.
Als es hell wird, schließe ich die Tür auf und stehe auf der Schwelle. Ich stehe da. Ich habe Lust gehabt, gleich loszulaufen, und es macht mich böse, dass er mich zurückhält, ganz so, als könnte er noch sprechen. Ich weiß, wo er die Spaten hat, drüben im verbotenen Haus aus Metall, in das ich noch nie hineindurfte. »Das ist gefährlich«, sagt Papa. »Das ist kein Ort für dich. Du würdest sofort sterben, sobald du auch nur die Tür berührtest. Verstehst du mich?« Ich weiß, was sterben ist. Ich habe gesehen, wie die Kleinen starben, hässliche magere Dinger, die schlecht rochen und mit offenen Mäulern schrien, nicht essen wollten, um sich schlugen und uns nachts nicht schlafen ließen. Sie wollten nicht sterben. Dann lagen sie still, und Papa brachte sie weg. Eingewickelt in ihre Schlafdecken. Er selbst hockt da und heult, als wäre er selber gestorben. »Was ist mit dir los?«, frage ich ihn. »Das sind deine Brüder!«, brüllt er, und als ich lache, schlägt er mich. »Du warst auch so klein«, flüstert er. »Du warst auch so klein.« Ich kann mich nicht daran erinnern. Ich war immer stark, und ich habe immer gerne gegessen. Mehr weiß ich nicht.
Am Morgen liegt Tau auf den Felsen, ich lecke daran. Ich laufe los, meine Schritte werden immer größer. Sie werden zu hohen Sprüngen. Noch einer, noch einer, weiter, höher, noch höher. Das ist schön. Ich brülle. Ich umrunde das Haus, das Windrad, und es trägt mich weiter bis zu den fernsten Felsen. Ich fliege. Sand hebt sich und streift meine Beine mit Nadelstichen. Ich mag Nadelstiche nicht, aber diese prickeln wunderbar. Ich renne, bis ich keine Luft mehr in mir habe. Ich lasse mich in den Sand fallen. »Brüll nicht so hässlich«, sagt Papa. »Hör auf«, sagt Papa. Ich gehe und trinke Wasser. Viel Wasser.“

Keto von Waberer (Augsburg, 24 februari 1942)

De Turkse dichter, schrijver en vertaler Yüksel Pazarkaya werd geboren op 24 februari 1940 in Izmir. Zie ook alle tags voor Yüksel Pazarkaya op dit blog.

Gedanken auf der Flucht

2
Meine gestauten Ängste kann ich hier nicht zurücklassen
Meine verbrauchten Hoffnungen
Auch sie will ich mitnehmen
Beschimpfungen gesammelt durch so viele Jahre
Beleidigende Blicke gehäuft zu einem Buckel
Schritte die ich gemacht
Die Kraft meiner Arme dahin auf Fließbändern

Die Jahre verflossen vor meinen Augen
Alles alles möchte ich mitnehmen
Dazu noch meine Träume gerade die Träume
Die Luftschlösser die ich baute
Und all meine Verbrauchtheit all meine Erschöpfung

Ich soll gehen na gut ich soll gehen von hier
Hier hinterlassen möchte ich jedoch
Nichts von mir

Yüksel Pazarkaya (Izmir, 24 februari 1940)

De Franstalige schrijfster Irène Némirovsky werd op 24 februari 1903 in Kiev geboren. Zie ook alle tags voor Irène Némirovsky op dit blog.

Uit: Suite française

« Où allait le monde ? Que serait l’esprit de demain ? Ou bien les gens ne penseraient plus qu’à manger et il n’y aurait plus de place pour l’art, ou bien un nouvel idéal ? Cynique et las, il pensa: “Une nouvelle mode !” Mais lui, Corte, était trop vieux pour s’adapter à des goûts nouveaux. Il avait déjà en 1920 renouvelé sa manière. Une troisième fois, ce serait impossible. Il s’essoufflait à le suivre, ce monde qui allait renaître. Ah ! qui pourrait prévoir la forme qu’il prendrait au sortir de cette dure matrice de la guerre de 1940, comme d’un moule d’airain, il allait sortir géant ou contrefait (ou les deux), cet univers dont on percevait les premiers soubresauts. C’était terrible de se pencher sur lui, de le regarder… et de ne rien y comprendre. Car il ne comprenait rien. Il pensa à son roman, à ce manuscrit sauvé du feu, des bombes, et qui reposait sur une chaise. Il éprouva un intense découragement. Les passions qu’il décrivait, ses états d’âme, ses scrupules, cette histoire d’une génération, la sienne, tout cela était vieux, inutile, périmé. Il dit avec désespoir: périmé !”

Irène Némirovsky (24 februari 1903 – 17 augustus 1942)

De Franse dichter en schrijver Vincent Voiture werd geboren op 24 februari 1598 in Amiens. Zie ook alle tags voor Vincent Voiture op dit blog.

Sous un habit de fleurs, la Nymphe que j’adore

Sous un habit de fleurs, la Nymphe que j’adore,
L’autre soir apparut si brillante en ces lieux,
Qu’à l’éclat de son teint et celui de ses yeux,
Tout le monde la prit pour la naissante Aurore.

La Terre, en la voyant, fit mille fleurs éclore,
L’air fut partout rempli de chants mélodieux,
Et les feux de la nuit pâlirent dans les Cieux,
Et crurent que le jour recommençait encore.

Le Soleil qui tombait dans le sein de Thétis,
Rallumant tout à coup ses rayons amortis,
Fit tourner ses chevaux pour aller après elle.

Et l’Empire des flots ne l’eût su retenir ;
Mais la regardant mieux, et la voyant si belle,
Il se cacha sous l’onde et n’osa revenir.

Vincent Voiture (24 februari 1598 – 26 mei 1648)
Cover

De Spaanse dichteres Rosalía de Castro werd geboren op 24 februari 1837 in Santiago de Compostela. Zie ook alle tags voor Rosalía de Castro op dit blog.

The Atmosphere Is Incandescent

The atmosphere is incandescent;
The fox explores an empty road;
Sick grow the waters
That sparkled in the clear arroyo,
Unfluttered stands the pine
Waiting for fickle winds to blow.

A majesty of silence
Overpowers the meadow;
Only the hum of an insect troubles
The spreading, dripping forest shadow,
Relentless and monotonous
As muffled rattle in a dying throat.

In such a summer the hour of midday
Could as well go
By the name of night, to struggle-weary
Man who has never known
Greater vexation from the vast cares
Of the soul, or from matter;s majestic force.

Would it were winter again! The nights! The cold!
O those old loves of ours so long ago!
Come back to make this fevered blood run fresh,
Bring back your sharp severities and snows
To these intolerable summer sorrows…
Sorrows!…While vine and corn stand thick and gold!

The cold, the heat; the autumn or the spring;
Where, where has delight set up its home?
Beautiful are all seasons to the man
Who shelters happiness within his soul;
But the deserted, orphaned spirit feels
No season smile upon its luckless door.

Vertaald door Edwin Morgan

Rosalía de Castro (24 februari 1837 – 15 juli 1885)
Cover

De Duitse schrijver Erich Pawlu werd geboren op 24 februari 1934 in Frankstadt, Mähren. Zie ook alle tags voor Erich Pawlu op dit blog.

Uit: Kurioser Brautschau-Irrtum (Bespreking)

„Für den reichen Herrn Morose ist jedes Geräusch wie ein Heavy-Metal-Konzert. Die Überempfindlichkeit des Gehörs erschwert seine Vermittlung am Heiratsmarkt. Deshalb lässt sich Morose ein scheinbar stilles Wesen andrehen. Aber nach der Hochzeit erweist sich das Geschöpf nicht nur als schrill,sondern auch als männlich. Erfunden hat die Geschichte um 1600 Ben Jonson, wobei er bei der Zusammenstellung der Zutaten den literarischen Diebstahl nicht scheute. Seitdem haben verschiedene Autoren das Gericht neu zubereitet. Stefan Zweig hat es Richard Strauß unter der Libretto-Bezeichnung „Die schweigsame Frau“ serviert. Ellis Kaut, die „Pumuckl“-Erfinderin, lieferte mit „Die Ohren des Herrn Morose“ nun dem Stadeltheater ein Rezept für ein exquisites sommerliches Menü. Denn Regisseur Leo Schmitt taucht die Handlung in den Lichterglanz eines heiteren Sommertags. Der komödiantische Ablauf der Ereignisse räumt dem Publikum viel Gelegenheit ein, sich im Dunkel des Parketts mit einigen dümmeren Menschen oben im Scheinwerferlicht zu beschäftigen. Die meisten Gestalten typisieren nämlich jene Formen menschlicher Verirrung, denen Psychiater und Komödiendichter ihre Einkünfte verdanken.“

Erich Pawlu (Frankstadt, 24 februari 1934)
Scene uit een opvoering van “Die schweigsame Frau” van Richard Strauss, München, 2014

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 februari 2018 deel 2.

De Duitse dichter en schrijver Paul Alfred Kleinert werd geboren op 24 februari 1960 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Paul Alfred Kleinert op dit blog.

August Derleth, Keto von Waberer, Yüksel Pazarkaya, Erich Pawlu, Irène Némirovsky, Vincent Voiture, Rosalía de Castro, Paul Alfred Kleinert, Stanisław Witkiewicz

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Zie ook alle tags voor August Derleth op dit blog.

Uit: The Shuttered Room

“At dusk, the wild, lonely country guarding the approaches to the village of Dunwich in north central Massachusetts seems more desolate and forbidding than it ever does by day. Twilight lends the barren fields and domed hills a strangeness that sets them apart from the country around that area; it brings to every-thing a kind of sentient, watchful animosity—to the ancient trees, to the brier-bordered stone walls pressing close upon the dusty road, to the low marshes with their myriads of fireflies and their incessantly calling whippoorwills vying with the muttering of frogs and the shrill songs of toads, to the sinuous windings of the upper reaches of the Miskatonic flowing among the dark hills seaward, all of which seem to close in upon the traveller as if intent upon holding him fast, be-yond all escape. On his way to Dunwich, Abner Whateley felt all this again, as once in childhood he had felt it and run screaming in terror to beg his mother to take him away from Dunwich and Grandfather Luther Whateley. So many years ago! He had lost count of them. It was cu-rious that the country should affect him so, pushing through all the years he had lived since then—the years at the Sorbonne, in Cairo, in London—pushing through all the learning he had assimilated since those early visits to grim old Grandfather Whateley in his ancient house attached to the mill along the Miskatonic, the country of his childhood, coming back now out of the mists of time as were it but yesterday that he had visited his kinfolk. They were all gone now—Mother, Grandfather Whateley, Aunt Sarey, whom he had never seen but only knew to be living some-where in that old house—the loathsome cousin Wilbur and his terri-ble twin brother few had ever known before his frightful death on top of Sentinel Hill.”

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)

Lees verder →

George Moore, Irène Némirovsky, Vincent Voiture, Rosalía de Castro, Paul Alfred Kleinert, Stanisław Witkiewicz

De Ierse schrijver en kunstcriticus George Augustus Moore werd geboren op 24 februari 1852 in Ballyglass. Zie ook alle tags voor George Moore op dit blog.

Uit: Confessions of a Young Man

“My soul, so far as I understand it, has very kindly taken colour and form from the many various modes of life that self-will and an impetuous temperament have forced me to indulge in. Therefore I may say that I am free from original qualities, defects, tastes, etc. What I have I acquire, or, to speak more exactly, chance bestowed, and still bestows, upon me. I came into the world apparently with a nature like a smooth sheet of wax, bearing no impress, but capable of receiving any; of being moulded into all shapes. Nor am I exaggerating when I say I think that I might equally have been a Pharaoh, an ostler, a pimp, an archbishop, and that in the fulfilment of the duties of each a certain measure of success would have been mine. I have felt the goad of many impulses, I have hunted many a trail; when one scent failed another was taken up, and pursued with the pertinacity of an instinct, rather than the fervour of a reasoned conviction. Sometimes, it is true, there came moments of weariness, of despondency, but they were not enduring: a word spoken, a book read, or yielding to the attraction of environment, I was soon off in another direction, forgetful of past failures. Intricate, indeed, was the labyrinth of my desires; all lights were followed with the same ardour, all cries were eagerly responded to: they came from the right, they came from the left, from every side. But one cry was more persistent, and as the years passed I learned to follow it with increasing vigour, and my strayings grew

fewer and the way wider.”

George Moore (24 februari 1852 – 20 januari 1933)

Portret door Jacques-Emile Blanche, 1903

Lees verder “George Moore, Irène Némirovsky, Vincent Voiture, Rosalía de Castro, Paul Alfred Kleinert, Stanisław Witkiewicz” →

Erich Loest, Irène Némirovsky, Jacques Presser, Friedrich Spielhagen, George Moore

De Duitse schrijver Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007 en ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010.

Uit: Durch die Erde ein Riß

»Dreinzwanzsch, komm Se!«

Der Strafgefangene 2.3/59 folgte dem Hauptwachtmeister über Galerien und Treppen hinunter. Es war ein beschaulicher Vormittag, die Brigaden steckten in der Arbeit, die Einzelhäftlinge liefen still und in Abständen über die Nordtreppe zur Freistunde ab, ein Kalfaktor fummelte am Geländer. 2.3/59 ließ die Augen huschen: Die Belegung auf Station IV war wie bisher, rote Nummern an den Türen, eine rote Eins bedeutete: ein Mann in Einzelhaft. Dort lag Harich, drei Zellen weiter Dertinger, der gewesene Außenminister.

Vor dem Saniraum wartete ein dicker Kerl, ein Neuer offenbar. Zwinkern wie nebenher, dabei rannen in 2.3/59 Gedanken ab: Verlegung oder Material zählen? Kabel abmessen? Oder der Quatsch mit der Zange ging wieder los, die seit letzter Woche nicht aufzutreiben war; er wußte von nichts und hatte das ziemlich schlüssig beweisen können; aber vielleicht suchten sie wieder und stellten die Zelle auf

den Kopf; irgendwas fanden sie ja immer, hoffentlich nicht die kostbare Bleistiftmine. Dann gäb es kein Kreuzworträtsellösen mehr.

Der Hauptwachtmeister schloß die Tür zur Materialaus- gabe auf. Er war ein kleiner, beweglicher Vierziger mit lauter Stimme, nicht der schlechteste. »Sie übernehm de Abrechnung un de Materialausgabe un’s Werkzeug.«

»Möcht ich nich machn, Herr Hauptwachtmeister.«

Ungläubiger Blick. »Traun Se sichs nich zu?«

»Das schon. Aber ich möchts nich machn. «

Pause. Warten. Schlüsselklappern.

»Ich übernehm keine Funktion.« Das äußerte 13/59 so gelassen, wie er sichs vorgenommen hatte, und so fest wie möglich, er hatte Zeit gehabt, sich auf diese Situation vorzubereiten, vielleicht war sie unausweichlich, nun war sie da.“

Erich Loest (Mittweida, 24 februari 1926)

Lees verder “Erich Loest, Irène Némirovsky, Jacques Presser, Friedrich Spielhagen, George Moore” →

Stanislaw Witkiewicz, George Moore, August Derleth, Alain Mabanckou, Yüksel Pazarkaya, Erich Loest, Irène Némirovsky

De Poolse schrijver, filosoof, fotograaf en schilder Stanisław Witkiewicz werd geboren in Warschau op 24 februari 1885. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: 622 Abstürze Bungos oder Die dämonische Frau (Vertaald door Friedrich Griese)

“Aber hört einmal” – der Doktor besaß das Privileg, alle mit “ihr” anzureden – “das ist doch klar: Wäre der Druck in Zylinder A größer als in dem Rohr, das wir mit C¹ bezeichnet haben, würde Zylinder B¹ augenblicklich in die Luft fliegen; wenn natürlich…” “Wie geht’s, Bungo?” unterbrach ihn der Fürst. “Doktor, kommt um neun, und der Lektor soll um zehn kommen. ” Nachdem der Doktor gegangen war, wechselte der Fürst die Maske. Auf seine Lippen trat langsam ein wollüstiges, komplizenhaftes Grinsen, auch wenn seine Augen weiterhin den Hauch einer gewissen Eifersucht verrieten, gemischt mit Bewunderung und Geringschätzung – ein Ausdruck, den er nie zu bezwingen vermochte, wenn er mit Bungo über die realste Erorberung seines Lebens sprach. “Du hast wieder einen Brief bekommen, Bungolein, zeig her”, flüsterte er mit einer dünnen, kindlichen Stimme. Die gekünstelte Süßigkeit des Fürsten hatte etwas Dämonisches. Seine Lippen, die an eine seltsame, frisch aufgeschnittene Frucht erinnerten, zitterten leicht, als Bungo ihm nonchalant den Brief hinwarf, der von einer kraftvollen weiblichen Handschrift bedeckt war. “Donna schreibt mir, daß sie mich wieder liebt und sich nach meinen Lippen sehnt. Sie schreibt außerdem, daß deine Freundschaft ihr nicht vollkommen genügen kann. Doch der Brief verrät ganz deinen Stil. Das Wort ‘Wesentlichkeit’ kommt mindestens zehnmal vor. Offenbar hast du also ‘wesentlichen’ Einfluß auf sie.” Bungo ließ sich jedes Wort auf der Zunge zergehen und spielte dabei mit der Pravatz-Spritze, die neben Sockenhaltern und Websters Werk Dynamics of Particles auf dem Tisch lag. “Deine perfekte Sorge um ihre Seele (Bungo gab diesem Wort besonderen Nachdruck) ist für sie offensichtlich das Wesentlichste von der Welt, und sie möchte durch mich ein zweites Mal zu Fall kommen, damit du sie anschließend um so höher emporheben kannst. Du solltest ein Haus für gefallene Mädchen gründen und mich zum Generalinspekteur der Schlafräume ernennen”, fuhr Bungo spöttisch fort. Doch inzwischen hatte sich der Fürst vollkommen in der Gewalt.

Stanisław Witkiewicz (24 februari 1885 – 18 september 1939)
Portret door Jacek Malczewski, 1897

De Ierse schrijver en kunstcriticus George Augustus Moore werd geboren op 24 februari 1852 in Ballyglass. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: The Untilled Field (The Clay)

„It was a beautifu
l summer morning, and Rodney was out of his bed at six o’clock. He usually went for a walk before going to his studio, and this morning his walk had been a very pleasant one, for yesterday’s work had gone well with him. But as he turned into the mews in which his studio was situated he saw the woman whom he employed to light his fire standing in the middle of the roadway. He had never seen her standing in the middle of the roadway before and his doors wide open, and he instantly divined a misfortune, and thought of the Virgin and Child he had just finished. There was nothing else in his studio that he, cared much about. A few busts, done long ago, and a few sketches;

no work of importance, nothing that he cared about or that could not be replaced if it were broken.

He hastened his steps and he would have run if he had not been ashamed to betray his fears to the char-woman.

“I’m afraid someone has been into the studio last night. The hasp was off the door when I came this morning. Some of the things are broken.”

Rodney heard no more. He stood on the threshold looking round the wrecked studio. Three or four casts had been smashed, the floor was covered with broken plaster, and the lay figure was overthrown, Rodney saw none of these things, he only saw that his Virgin and Child was not on the modelling stool, and not seeing it there, he hoped that the group had been stolen, anything were better than that it should have been destroyed. But this is what had happened: the group, now a mere

lump of clay, lay on the floor, and the modelling stand lay beside it.

“I cannot think,” said the charwoman, “who has done this. It was a wicked thing to do. Oh, sir, they have broken this beautiful statue that you had in the Exhibition last year,” and she picked up the broken fragments of a sleeping girl.

“That doesn’t matter,” said Rodney. “My group is gone.”

“But that, sir, was only in the clay. May I be helping you to pick it up, sir? It is not broken altogether perhaps.”

George Moore (24 februari 1852 – 20 januari 1933)

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: Return to Walden West

„We are commonly too remote from the stars and some of us are as isolated in the universe as any star in the limitless spaces outside our own universe; and we hear their very names — Arcturus, Altair, Antares, Betelgeuse, Rigel, Canopus, Vega, Sirius — as some unknown language, Greek or Russian or Chinese to one who can barely understand his native tongue. But we are as remote, too, from the forest of the grass and all the multitude s that inhabit it, as from the selvas and savannas in some distant land; and the insect that threads it way among the blades can no more be brought into our own narrow world than the stars can be brought down from overhead. We scarcely know our fellowmen, meeting them as wraiths that pass by dark, though they live in the same world and see the same stars and the same forests and never know the wildernesses inside and out.
For so many of us the stars shine without being seen, our heads are turned so much earthward, toward our feet, and unseeing there; Venus or Jupiter or any other evening or morning star, Arcturus bringing up the spring, Antares a glowing coal in the southern heavens of summer nights, the Hunter striding by aloft, the Great Dog’s blue-white eye looking out of the winter sky — all alike unseen, unknown, and the vast spaces stretching limitless
ly away in all directions from the planet, as unrecognized, as unplumbed as the spaces within the confines of the mind.
We are motes inhabiting a slightly larger mote in the incomprehensible vastness, hurtling toward infinity, though we commonly think ourselves gods, blind with vanity, and carrying destruction along our path, unaware of leaf or blade, fur, feather, insect wing.“

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)

De Congolese dichter en schrijver Alain Mabanckou werd geboren op 24 februari 1966 in Congo-Brazzaville (Frans Congo). Zie ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: Broken Glass (Vertaald door Helen Stevenson)

„‘how about you, Broken Glass, how are things with you these days?’ the Stubborn Snail asked me a few days ago, not for the first time, ‘oh, not too bad’ I replied, and he said, seriously, Broken Glass, I think what you need is a bit of affection, you should find yourself a nice girlfriend, get laid once in a while, it would really do you good’, ‘I don’t see the point at my age’, I replied, ‘I tell you, you need to start over, age is nothing to do with it’, ‘no, who’d take on a wreck like me, you’d better be kidding, Stubborn Snail’, ‘I’m not, I’m quite serious, what would you say to Robinette, then, she’s a juicy mouthful, don’t you think?’, he went on, ‘my God, not Robinette, she’s more than a mouthful for me, I’d never manage to swallow her!’ I said, and I started laughing, and we both laughed, I’d just remembered Robinette’s last appearance at Credit Gone West, the boss was trying to hitch me up with a real iron lady, I thought he must be joking because Robinette drinks more than I do, she drinks like those barrels of Adelaide wine that the Lebanese sell at the Grand Marche, Robinette drinks and drinks, and never gets drunk, and when she drinks like that she goes to piss behind the bar instead of in the toilets like everyone else, and when she pisses behind the bar she can urinate non-stop for ten minutes, it just flows and flows as though someone had turned on a public fountain, and it’s not a trick, it’s incredible, but true, men have tried to compete with her at endurance pissing, but have been forced to say farewell to arms, defeated, crushed, wiped out, mocked, rolled in the dust, in cornflour…“

Alain Mabanckou (Congo-Brazzaville, 24 februari 1966)

De Turkse dichter, schrijver en vertaler Yüksel Pazarkaya werd geboren op 24 februari 1940 in Izmir. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007 en ook mijn blog van 24 februari 2008 en ook mijn blog van 24 februari 2009.

Nur um der Liebenden willen dreht sich der Himmel (Fragment)

3
So konnte er nicht ahnen, dass Gott, der Große Schöpfer, der ihm den Verstand gab, natürlich auch seine geheimsten Gedanken und Wünsche kannte. Dass er, der Mensch, also das Geschöpf, vor seinem Schöpfer nichts aber auch gar nichts verbergen konnte.
So nahm Gott dem listigen Menschen die Fähigkeit zu fliegen. Und seine Flügel taugten plötzlich nichts mehr. Er sackte auf das Wasser und begann zu versinken und zu ersaufen. Dabei flennte er Gott den Schöpfer an, ihn bitte, bitte nicht ersaufen zu lassen und tat Buße…
Gott sagte:
»Ich gab dir den Verstand nicht für die List, sondern für die Liebe…«
Und Gott der Erbarmer vergab ihm und gab ihm alle Fähigkeiten zu überleben – doch fliegen durfte er nicht mehr.

4
Das Geschöpf Mensch brauchte nun etwas Festes unter den Füßen. So ließ Gott aus der Gischt der Wasser einen Stern emporsteigen.
Gott hieß den Menschen, eine Handvoll Erde von diesem Stern zu nehmen und sie übers Wasser zu streuen.
Und so machte er es. Er streute die Erde aufs Wasser. Daraus wuchs eine Insel, und der Mensch hatte nun festen Boden unter den Füßen.
Doch das Wesen des Menschen war von Gott bewusst nicht vollkommen geschaffen, damit der Mensch seinen Verstand benutze und sich selbst bilde.
Und in diesem Wesen waren Antipoden zusammengeführt, so auch Ehrlichkeit und Falschheit. Der Verstand – Gott gegeben – hatte die Möglichkeit, zwischen gut und böse zu scheiden und sich zu entscheiden.

Yüksel Pazarkaya (Izmir, 24 februari 1940)

De Duitse schrijver Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007 en ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: Gute Genossen

“Kaderakte

Der siebzehnjährige Sven Hippel trainiert seit zwei Jahren in unserem Stützpunkt. Wenn man berücksichtigt, daß er aus dem Flachland – Leipzig – stammt und erst seit dieser Zeit mit dem Bobsport in Berührung gekommen ist, darf man mit seinen Fortschritten zufrieden sein.

Seine körperlichen Voraussetzungen sind ausgezeichnet. In das Kollektiv paßt er sich ein. Den Trainern gegenüber verhält er sich höflich. Eine Übernahme in den A-Kader und damit ins Internat kann im gegenwärtigen Zeitraum nicht ins Auge gefaßt werden, dazu wären Steigerungen notwendig. In jedem Fall halten wir es für angebracht, wenn er vorher seine Lehre als Betonfacharbeiter beendet.

Er stammt aus einer staatsbewußten Familie, beide Elternteile sind Mitglieder der Partei der Arbeiterklasse.

Keine Westverwandtschaft. Seine politisch-ideologische Einstellung ist positiv. Die Leitung des Stützpunktes erkennt in Sven Hippel eine Begabung, die an höchste Aufgaben herangeführt werden kann, wenn in ihm die notwendige Bereitschaft zu maximaler Anstrengung aufrecht erhalten wird.

Oberhof, 4. April 1978”

Erich Loest (Mittweida, 24 februari 1926)

De Franstalige schrijfster Irène Némirovsky werd op 24 februari 1903 in Kiev geboren. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009.

Uit: Le Bal

„Mme Kampf éclata subitement :

– Ca, par exemple, ça, c’est magnifique, cria-t-elle d’une voix enrouée de colère : cette gamine, cette morveuse, venir au bal, voyez-vous ça !… Attends un peu, je te ferai passer toutes ces idées de grandeur, ma fille… Ah ! Tu crois que tu entreras ‘dans le monde’ l’année prochaine ? Qu’est-ce qui t’a mis ces idées-là dans la tête ? Apprends, ma petite, que je commence seulement à vivre, moi, tu entends, moi, et que je n’ai pas l’intention de m’embarrasser de sitôt d’une fille à marier… Je ne sais pas ce qui me retient de t’allonger les oreille
s pour te changer les idées, continua-t-elle sur le même ton, en faisant un mouvement vers Antoinette.

(…)

‘Et sans doute, c’est tout des blagues, le bon Dieu, la Vierge, des blagues comme les bons parents des livres et l’âge heureux …’ Ah ! oui, l’âge heureux, quelle blague, hein, quelle blague ! Elle répéta rageusement en mordant ses mains si fort qu’elle les sentit saigner sous ses dents : ‘Heureux… heureux…j’aimerais mieux être morte au fond de la terre …’

L’ esclavage, la prison, aux mêmes heures répéter de jour en jour les mêmes gestes… Se lever, s’habiller… les petites robes sombres, les grosses bottines, les bas à côtés, exprès, exprès comme une livrée, pour que personne dans la rue ne suive un instant du regard cette gamine insignifiante qui passe…“

Irène Némirovsky (24 februari 1903 – 17 augustus 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e februari ook mijn andere twee blogs van vandaag.

Stanislaw Witkiewicz, George Moore, August Derleth, Leon de Winter, Alain Mabanckou, Yüksel Pazarkaya, Erich Loest, Irène Némirovsky

De Poolse schrijver, toneelschrijver, schilder, filosoof en fotograaf Stanislaw Ignacy Witkiewicz werd geboren op 24 februari 1885 in Warschau. Toen Ignacy zes jaar oud was begon hij piano te spelen, te schilderen en zijn eigen toneelstukken te schrijven. In 1893, toen Witkiewicz slechts acht jaar oud was schreef hij zijn eerste werk Karaluchy (De Kakkerlakken), wat door hemzelf gedrukt werd op een eigen kleine pers. In 1901 maakte Witkiewicz zijn eerste reis naar St. Petersburg en een jaar later schreef hij zijn eerste filosofische essays. Hij verkreeg zijn matura (schooldiploma) in Lwów, schreef nog veel meer filosofische verhandelingen en studeerde buitenlandse talen en literatuur. In 1904 reisde Witkiewicz voor het eerst naar Wenen, München en Italië. In 1905/06 studeerde hij kunst aan de kunstacademie van Krakow. Nadat hij kennis had gemaakt met het werk van Gauguin, Van Gogh en Picasso verwierp hij het naturalisme. In de periode 1910-11 schreef hij de roman 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta, (De 622 lotgevallen van Bungo of de diabolische vrouw), die pas in 1972 gepubliceerd werd. Vanaf 1915 was Witkiewicz officier in het elite Pavlovsky regiment en raakte gewond aan het front.

Witkiewicz begon te experimenteren met drugs en nam deel aan de orgieën en dronkemansfeestjes van de kliek rondom Raspoetin. Toen de revolutie de tsaar in 1917 omverwierp, werd Witkiewicz gekozen tot politiek commissar. Hij maakte in die periode 880 werken, waarvan het grootste deel portretten van medesoldaten. In 1920 schreef Witkiewicz 10 toneelstukken, waaronder Nowe Wyzwolenie (The New Deliverance) en Oni (Them).

Met verscheidene vrienden organiseerde Witkacy een experimentele theatergroep (Teatr Formistów, the Formists’ Theatre), waarmee hij enkele van zijn toneelstukken uitvoerde. Hij begon een tweede roman te schrijven Pozegnanie jesieni (Vaarwel Herfst), vanaf 1925, die werd gepubliceerd in 1927. Direct daarop volgt een derde roman Nienasycenie (Onverzadelijkheid, 1930). In deze periode begon hij aan zijn laatste en meest ambitieuze toneelstuk Szewcy (De Schoenmakers, 1934). Het resultaat van zijn overdenkingen in verband met de potentie van drugs tijdens het creatieve proces. Nikotyna, alcohol, peyote, morfine, ether, werd gepubliceerd in 1932. Zijn vierde roman, Jedyne wyscie (De enige Uitweg) bleef onvoltooid.

Uit: 622 Abstürze Bungos oder Die dämonische Frau (Vertaald door Friedrich Griese)

Gegen vier Uhr nachmittags hielt das riesige schwarze Automobil des Fürsten Nevermore vor dem Gartentor. Der Chauffeur des Fürsten, ein kleinwüchsiger Alter mit langen grauen Haaren, dem die homosexuelle Perversion ins Gesicht geschrieben stand, ging Bungo abholen, ohne den Motor abzustellen. Kurz darauf eilten sie mit einer Geschwindigkeit von 60 Kilometern pro Stunde den großen, ferne Horizonte verdeckenden Wäldern der Bukowina entgegen, während Bungos Mutter ihnen besorgt nachschaute, gänzlich zu Unrecht der Meinung, der Fürst sei der böse Dämon ihres Sohnes. Der Fürst war nicht allein. Bei ihm war sein Leibarzt, Doktor Riexenburg, auch “das Gerät” genannt. Er war ein hochgewachsener Herr, tadellos gekleidet, ganz in Schwarz. Seinen länglich ovalen, kahl werdenden Schädel umringte ein Kranz hellroter Haare, deren Farbe an den Schläfen ins Gelblich-Weiße überging. Seine gebrochene Nase bildete fast einen rechten Winkel, und auf der zum Boden parallelen Linie ruhte eine goldene Brille. Hinter ihr verbargen sich die stechenden grauen Augen des notorischen Hypnotiseurs. Den sinnlichen Mund, der gleichsam ständig etwas unermeßlich Schweinisches kostete und ein wenig über den fast völlig verkümmerten Unterkiefer vorstand, verdeckte von oben ein dunkel-feuerroter Schnurrbart. Dieser Mensch erweckte den Eindruck, als sei er das Stativ irgendeines Meßgeräts und als könne man seine Glieder abschrauben und nebeneinander legen. Zugleich besaß er scheinbar die Elastizität eines gewissen Körperteils eines Stiers. Man konnte sich keine Situation vorstellen, in der dieser seltsame Herr fehl am Platz gewesen wäre. Als Bungo in das kleine schmutzige Zimmer trat, das völlig überhäuft war von Dingen, zwischen denen kein erkennbarer Zusammenhang bestand, diskutierten die beiden Gentlemen über das richtige Funktionieren des Gasmotors, den der Fürst kürzlich erfunden hatte.

Stanislaw Witkiewicz (24 februari 1885 – 18 september 1939)
Zelfportret

De Ierse schrijver en kunstcriticus George Augustus Moore werd geboren op 24 februari 1852 in Ballyglass. Na de dood van zijn vader in 1870 ging hij naar Parijs om schilderkunst te studeren. Na drie jaar gaf hij die studie op en wijdde hij zich volledig aan het schrijven. Door Auguste Villiers de L’Isle Adam leerde hij Mallarmé en Édouard Manet kennen. De laatse maakte in deze tijd verschillende portretten van hem. In het Café de la Nouvelle-Athènes ontmoette hij bovendien Pissarro, Degas, Renoir, Monet, Daudet, Toegenjev en vooral Émile Zola, wiens naturalisme van invloed op hem was. In 1880 vestigde Moore zich in Londen en publiceerde zijn eerste gedichten. In 1883 verscheen zijn eerste roman A Modern Lover, die wegens onzedelijkheid werd verboden. Met zijn in 1885 verschenen roman A mummer’s wife schiep Moore de eerste Engelse roman in realistische stijl. In zijn volgende werken thematiseerde hij prostitutie, buitenechtelijke sex en lesbische liefde en provoceerde daarmee de publieke opninie. Door zijn Impressions and Opinions (1891) en Modern Painting (1893) maakten de Engelsen kennis met het impressionisme. Vanaf 1901 leefde Moore in Dublin en samen met Yeats schreef hij voor het Irish Literary Theatre het stuk Diarmuid and Grania. Hij verdiepte zich in de Ierse cultuur en Ierland werd de achtergrond voor zijn roman The Lake (1905) en voor enkele korte verhalen. Omdat hij in deze verhalen de katholieke kerk aanviel leidde dat tot moeilijkheden bij de publicatie. Wel inspireerden zij de jonge James Joyce.

Uit: The Lake

„It was one of those enticing days at the beginning of May when white clouds are drawn about the earth like curtains. The lake lay like a mirror that somebody had breathed upon, the brown islands showing through the mist faintly, with gray shadows falling into the water, blurred at the edges. The ducks were talking in the reeds, the reeds themselves were talking, and the water lapping softly about the smooth limestone shingle. But there was an impulse in the gentle day, and, turning from the sandy spit, Father Oliver walked to and fro along the disused cart-track about the edge of the wood, asking himself if he were going home, knowing very well that he could not bring himself to interview his parishioners that morning.

On a sudden resolve to escape from anyone that might be seeking him, he went into the wood and lay down on the warm grass, and admired the thickly-tasselled branches of the tall larches swinging above him. At a little distance among the juniper-bushes, between the lake and the wood, a bird uttered a cry like two stones clinked sharply together, and getting up he followed the bird, trying to catch sight of it, but always failing to do so; it seemed to range in a circle about certain trees, and he hadn’t gone very far when he heard it behind him. A stonechat he was sure it must be, and he wandered on till he came to a great silver fir, and thought that he spied a pigeon’s nest among the multitudinous branches. The nest, if it were one, was about sixty feet from the ground, perhaps more than that; and, remembering that the great fir had grown out of a single seed, it seemed to him not at all wonderful that people had once worshipped trees, so mysterious is their life, so remote from ours. And he stood a long time looking up, hardly able to resist the temptation to climb the tree—not to rob the nest like a boy, but to admire the two gray eggs which he would find lying on some bare twigs.

At the edge of the wood there were some chestnuts and sycamores. He noticed that the large-patterned leaf of the sycamores, hanging out from a longer stem, was darker than the chestnut leaf.“

George Moore (24 februari 1852 – 20 januari 1933)
Portret door Édouard Manet

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Toen hij zestien was verkocht hij al zijn eerste verhalen aan het tijdschrift Weird Tales. In de jaren dertig werkte hij o.a. voor een comissie voor opvoeding en reclasering en als lector aan de universiteit van Wisconsin. Hij was bevriend met de schrijver H. P. Lovecraft. Lovecraft’s personage Comte d’Erlette is een homage aam Derleth wiens Franse voorouders dÉrlette heetten. Na de dood van Lovecraft in 1937 bewerkte hij enkele van diens verhalen of voltooide deze en publiceerde ze. In 1939 richtte hij uitgeverij Arkham House op om de werken van Lovecraft verder te kunnen verspreiden.

Uit: The Watchers Out of Time (Samen met H.P. Lovecraft)

“Certain houses, like certain persons, manage somehow to proclaim at once their character for evil. Perhaps it is the aroma of evil deeds committed under a particular roof, long after the actual doers have passed away, that makes the gooseflesh come and the hair rise. Something of the original passion of the evil-doer, and of the horror felt by his victim, enters the heart of the innocent watcher, and he becomes suddenly conscious of tingling nerves, creeping skin, and a chilling of the blood . . . —Algernon Blackwood
I had never intended to speak or write again of the Charriere house, once I had fled Providence on that shocking night of discovery—there are memories which every man would seek to suppress, to disbelieve, to wipe out of existence—but I am forced to set down now the narrative of my brief acquaintance with the house on Benefit Street, and my precipitate flight there from, lest some innocent person be subjected to indignity by the police in an effort to explain the horrible discovery the police have made at last—that same ghastly horror it was my lot to look upon before any other human eye—and what I saw was surely far more terrible than what remained to be seen after all these years, the house having reverted to the city, as I had known it would.”

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)

De Nederlandse schrijver Leon de Winter werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 24 februari 1954. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007 en ook mijn blog van 24 februari 2008.

Uit: Hoffman’s honger

„Freddy Mancini had vier steaks verorberd bij de Hongaar, maar hij had honger toen hij door de gang naar zijn hotelkamer sjokte. Het was warm in Europa. Freddy’s enorme buik hing zwaar onder zijn zwetende borstkas, de op maat gemaakte spijkerbroek spande om zijn vette billen. Bobby, zijn vrouw, liep soepel naast hem. Zij verweet hem dat hij vanavond zijn dieet had verknald.
‘Verknald! Freddy, leer je ’t dan nooit? De afgelop
en dagen hield je je netjes aan de regels- en nu? Je zult ’t nooit leren jij.’ In zijn maag voelde Freddy de schaamte branden. Maar de honger bleef zeuren, honger naar vervulling en eeuwigdurende bevrediging. Hij had een keer gelezen dat een speciale maagzenuw het hongergebied in de hersenen deed sidderen. Een verklaring van rationalisten en optimisten.
De diëtiste had hem een paar maanden geleden thuis in San Diego iets anders gezegd.
‘Hoe lang kom je nou al bij me, Freddy? Driejaar?’
‘Drieëneenhalf. Bijna vier.’
‘Zo lang al?’
‘Wat wilde je zeggen, Sandy?’
‘Elk pondje gaat door ’t mondje, dat weet je, maar er zit bij iedereen ook iets in z’n hoofd dat ‘m dik maakt. Maar bij jou, Freddy, bij jou zit ’t allemaal in je hoofd. Bij jou is honger iets mentaals.’

Leon de Winter (’s-Hertogenbosch, 24 februari 1954)
Portret door Roderik van Schaardenburg

De Congolese dichter en schrijver Alain Mabanckou werd geboren op 24 februari 1966 in Congo-Brazzaville (Frans Congo). Tegenwoordig woont hij in de VS, waar hij doceert aan de universiteit van Michigan. Hij schreef al zes dichtbundels en vijf romans. Voor zijn eerste roman kreeg hij in 1999 de “Prix Litteraire de l’Afrique Noire”, voor zijn roman Verre Cassé, de “Le Prix des Cinq Continents de la Francophonie.”

Uit: African Psycho (Vertaald door Christine Schwartz Hartley)

„I still cannot understand why my last deed, which took place only three months ago, wasn’t covered by the national press or the press of the country over there. Only four insignificant lines in The Street Is Dying, a small neighborhood weekly, and the lines devoted to my crime were buried between ads for Monganga soap and No-Confidence shoes. As I have kept the clipping, I can’t help laughing when I read it again:

“A nurse at the Adolphe-Cisse hospital was assaulted by a sexual maniac upon her return home from work. A complaint was lodged at the police station of the He-Who-Drinks-Water-Is-An-Idiot neighborhood.”

I assure you, I spent the whole day after this deed listening to Radio Right Bank in the hope that it would convey the facts in detail to make up for this news item, which had hurt my pride and come as a real snub to me, even though I wasn’t named in it. I have always suffered from the fact that my actions keep being credited to some other of the town’s shady characters.

But they said nothing! This was the day I understood the meaning of radio silence. I became aware that my gesture was not worthy of a criminal of Angoualima’s ilk, he who would leave his mark by sending his victims’ private parts to the national press and the press of the country over there by registered mail.”

Alain Mabanckou (Congo-Brazzaville, 24 februari 1966)

De Turkse dichter, schrijver en vertaler Yüksel Pazarkaya werd geboren op 24 februari 1940 in Izmir. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007 en ook mijn blog van 24 februari 2008.

Nur um der Liebenden willen dreht sich der Himmel (Fragment)
Eine Schöpfungsgeschichte

1
Es war einmal…
Es war keinmal…
Die Zeit war noch graue Vorzeit…
Der Raum war noch grauer Vorraum…
Vorraum und Vorzeit waren angefüllt von Wasser.
Es gab nichts als Wasser.
Und Gott, der Große Schöpfer, blickte unentwegt auf das Wasser…
Er starrte und starrte auf das Wasser und langweilte sich nach einer Weile, die keine Weile war und keine Zeit, er langweilte sich ob des bloßen Starrens…
Und er beschloss, den Menschen zu erschaffen.
Und so geschah es.
Der Mensch wurde von Gottes Hand erschaffen aus Wasser, aus einemTropfen Wasser.

2
Der Mensch hatte Flügel wie ein Schwan, damit er über dem Wasser schweben konnte.
Er flog hin, er flog her, er flog kreuz und quer…
Doch das bloße Herumfliegen über dem Wasser langweilte den Menschen bald. Er wollte sich nicht länger mit der Herumfliegerei begnügen. Er wollte hoch hinaus in die oberen Sphären steigen. Von quälender Neugier gepackt…
Und er ersann sich List und Trug, Gott, seinen Schöpfer hinters Licht zu führen, zu noch höheren Sphären zu kommen.
Was er jedoch nicht wusste, dass List und Trug den Verstand verleitete, den Gott gegeben, damit der Mensch Gutes ersinne.

Yüksel Pazarkaya (Izmir, 24 februari 1940)

De Duitse schrijver Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook mijn blog van 24 februari 2007.

Uit: Nicht meine Welt

“„Weltoffene Stadt, könnte einer meinen, der diese Fotos sieht und sonst keine Ahnung hat. Literaten aus Ost und West im Disput, grenzüberschreitender Dialog in friedlicher Koexistenz. Ich wundere mich, mit zwei Fotos dabei zu sein, denn ich stand am Rande dieses Geschehens. Ab 1970 etwa war ich wieder einigermaßen gelitten in der Messestadt, das war einige Jahre nach Bautzen II. Ab 1976 gab es nur noch Krach wegen Es geht seinen Gang, und 1981 verschwand ich nach dem Westen. … Meine siebziger Jahre waren anders.“

Erich Loest (Mittweida, 24 februari 1926)

De Franstalige schrijfster Irène Némirovsky werd op 24 februari 1903 in Kiev geboren. Als joodse schrijfster van Russische afkomst maakte ze in de jaren dertig furore met haar romans David Golder (1929) en Le bal (1930) en nog een aantal andere titels. In 1942 werd de schrijfster gedeporteerd en omgebracht. Suite Francaise, het ambitieuze magnum opus waaraan ze begin jaren veertig werkte, zou zij nooit voltooien. Jarenlang bleef het manuscript van dat laatste boek in het handen van haar dochter, tot die uiteindelijk besloot het uit te laten geven. In 2004, meer dan zestig jaar na de dood van zijn auteur, kwam het werk uit in Frankrijk.

Uit: Suite Francaise

„Hot, thought the Parisians. The warm air of spring. It was night, they were at war and there was an air raid. But dawn was near and the war far away. The first to hear the hum of the siren were those who couldn’t sleep?the ill and bedridden, mothers with sons at the front, women crying for the men they loved. To them it began as a long breath, like air being forced into a deep sigh. It wasn’t long before its wailing filled the sky. It came from afar, from beyond the horizon, slowly, almost lazily. Those still asleep dreamed of waves breaking over pebbles, a March storm whipping the woods, a herd of cows trampling the ground with their hooves, until finally sleep was shaken off and they struggled to open their eyes, murmuring, “Is it an air raid?”
The women, more anxious, more alert, were already up, although some of them, after closing the windows and shutters, went back to bed. The night before?Monday, 3 June?bombs had fallen on Paris for the first time since the beginning of the war. Yet everyone remained calm. Even though the reports were terrible, no one believed them. No more so than if victory had been announced. “We don’t understand what’s happening,” people said.“

Irène Némirovsky (24 februari 1903 – 17 augustus 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e februari ook mijn andere blog van vandaag.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.