Dave Eggers, Shihab Nye, Jack Kerouac, Edward Albee, Kathrin Schmidt, Henrike Heiland, M. A. Numminen, Gabriele d’Annunzio, De Schoolmeester, Helga Goetze, Irving Layton, Françoise d’Eaubonne, Sergej Michalkov

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: You Shall Know Our Velocity!

“I was talking to Hand, one of my two best friends, the one still alive, and we were planning to leave. At this point there were good days, good weeks, when we pretended that it was acceptable that Jack had lived at all, that his life had been, in its truncated way, complete. This wasn’t one of those days. I was pacing and Hand knew I was pacing and knew what it meant. I paced like this when figuring or planning, and rolled my knuckles, and snapped my fingers softly and without rhythm, and walked from the western edge of the apartment, where I would lock and unlock the front door, and then east, to the back deck’s glass sliding door, which I opened quickly, thrust my head through and shut again. Hand could hear the quiet roar of the door moving back and forth on its rail, but said nothing. The air was arctic and it was Friday afternoon and I was home, in the new blue flannel pajama pants I wore most days then, indoors or out. A stupid and nervous bird the color of feces fluttered to the feeder over the deck and ate the ugly mixed seeds I’d put in there for no reason and lately regretted–these birds would die in days and I didn’t want to watch their flight or demise. This building warmed itself without regularity or equitable distribution to its corners, and my apartment, on the rear left upper edge, got its heat rarely and in bursts. Jack was twenty-six and died five months before and now Hand and I would leave for a while. I had my ass beaten two weeks ago by three shadows in a storage unit in Oconomowoc–it had nothing to do with Jack or anything else, really, or maybe it did, maybe it was distantly Jack’s fault and immediately Hand’s–and we had to leave for a while. I had scabs on my face and back and a rough pear-shaped bump on the crown of my head and I had this money that had to be disseminated and so Hand and I would leave. My head was a condemned church with a ceiling of bats but I swung from this dark mood to euphoria when I thought about leaving.“

Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zij heeft een Palestijnse vader en een Amerikaanse moeder. Gedurende haar middelbare schooltijd woonde zij in Ramallah en in Jeruzalem. Zij studeerde daarna Engels en wereldreligies aan Trinity University in Texas. Nye publiceerde verschillende bundels, waaaronder You and Yours (2005) en 19 Varieties of Gazelle: Poems of the Middle East (2002).

Blood

“A true Arab knows how to catch a fly in his hands,”

my father would say. And he’d prove it,

cupping the buzzer instantly

while the host with the swatter stared.

In the spring our palms peeled like snakes.

True Arabs believed watermelon could heal fifty ways.

I changed these to fit the occasion.

Years before, a girl knocked,

wanted to see the Arab.

I said we didn’t have one.

After that, my father told me who he was,

“Shihab”–“shooting star”–

a good name, borrowed from the sky.

Once I said, “When we die, we give it back?”

He said that’s what a true Arab would say.

Today the headlines clot in my blood.

A little Palestinian dangles a truck on the front page.

Homeless fig, this tragedy with a terrible root

is too big for us. What flag can we wave?

I wave the flag of stone and seed,

table mat stitched in blue.

I call my father, we talk around the news.

It is too much for him,

neither of his two languages can reach it.

I drive into the country to find sheep, cows,

to plead with the air:

Who calls anyone civilized?

Where can the crying heart graze?

What does a true Arab do now?

Shihab Nye (St. Louis,12 maart 1952)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: On The Road

„Dean stands in the back, saying, ‘God! Yes!’ — and clasping his hands in prayer and sweating. ‘Sal, Slim knows time, he knows time.’ Slim sits down at the piano and hits two notes, two C’s, then two more, then one, then two, and suddenly the big burly bass-player wakes up from a reverie and realizes Slim is playing ‘C-Jam Blues’ and he slugs in his big forefinger on the string and the big booming beat begins and everybody starts rocking and Slim looks just as sad as ever, and they blow jazz for half an hour, and then Slim goes mad and grabs the bongos and plays tremendous rapid Cubana beats and yells crazy things in Spanish, in Arabic, in Peruvian dialect, in Egyptian, in every language he knows, and he knows innumerable languages. Finally the set is over; each set takes two hours. Slim Gaillard goes and stands against a post, looking sadly over everybody’s head as people come to talk to him. A bourbon is slipped into his hand. ‘Bourbon-orooni — thank-you-ovauti …’ Nobody knows where Slim Gaillard is. Dean once had a dream that he was having a baby and his belly was all bloated up blue as he lay on the grass of a California hospital. Under a tree, with a group of colored men, sat Slim Gaillard. Dean turned despairing eyes of a mother to him. Slim said, ‘There you go-orooni.’ Now Dean approached him, he approached his God; he thought Slim was God; he shuffled and bowed in front of him and asked him to join us. ‘Right-orooni,’ says Slim; he’ll join anybody but won’t guarantee to be there with you in spirit. Dean got a table, bought drinks, and sat stiffly in front of Slim. Slim dreamed over his head. Every time Slim said, ‘Orooni,’ Dean said ‘Yes!’ I sat there with these two madmen. Nothing happened. To Slim Gaillard the whole world was just one big orooni.’

Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: Which Theatre Is the Absurd One?

„A theatre person of my acquaintance–a man whose judgement must be respected, though more for the infallibility of his intuition than for his reasoning–remarked just the other week, “The Theatre of the Absurd has had it; it’s on its way out; it’s through.”

Now this, on the surface of it, seems to be a pretty funny attitude to be taking toward a theatre movement which has, only in the past couple of years, been impressing itself on the American public consciousness. Or is it? Must we judge that a theatre of such plays as Samuel Beckett’s “Krapp’s Last Tape,” Jean Genet’s “The Balcony” (both long, long runners off-Broadway) and Eugene Ionesco’s “Rhinoceros”–which, albeit in a hoked-up production, had a substantial season on Broadway–has been judged by the theatre public and found wanting?

And shall we have to assume that The Theatre of the Absurd Repertory Company, currently playing at New York’s off-Broadway Cherry Lane Theatre–presenting works by Beckett, Ionesco, Genet, Arrabal, Jack Richardson, Kenneth Koch and myself–being the first such colle
ctive representation of the movement in the United States, is also a kind of farewell to the movement? For that matter, just what is The Theatre of the Absurd?

Well, let me come at it obliquely. When I was told, about a year ago, that I was considered a member in good standing of The Theatre of the Absurd I was deeply offended. I was deeply offended because I had never heard the term before and I immediately assumed that it applied to the theatre uptown–Broadway.“

Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)

De Duitse schrijfster Kathrin Schmidt werd geboren op 12 maart 1958 in Gotha. Van 1976 tot 1981 studeerde zij psychologie in Jena, daarna was zij wetenschappelijk assistente in Leipzig en wetenschappelijk medewerkster aan het Institut für Vergleichende Sozialforschung in Berlijn. 1986/87 studeerde zij aan het Literaturinstituut “Johannes R. Becher”. Na de val van de muur werd zij redactrice bij het vrouwenblas Ypsilon. Sinds 1994 is zij zelfstandig schrijfster.

Uit: Die Gunnar-Lennefsen-Expedition

“Josepha Schlupfburgs Faible für Taschenkalender geht weit über jenes Maß hinaus, das sich aus bloßer Erwerbsarbeit ergeben könnte. Du steckst in den Kalender eine Ewigkeit, den du entblätterst bei Kaffee und Bodenfrost, murmelt sie, wenn ihre Nächte unter der Rassel eines vorsintflutlichen (falls der Leser das Wort Sintflut als Synonym für den letzten Krieg gelten zu lassen geneigt ist) Weckers regelmäßig dahinsterben, aller Schlaf einer splittrigen Scheibe Toast zum Opfer fällt und der dicke braune Aufguß der Marke Rondo Melange mindestens dreimal ihre Tasse füllt. In der Küche einer Wohnung übrigens, die Josepha Schlupfburg seit ihrem sechsten Lebensjahr mit ihrer Urgroßmutter Therese teilt, mehr in Freud denn in Leid – und doch durch die Not an Wohnungen gedrungen, seit sie erwachsen ist und gern ein Eigenes hätte, ihren Rhythmus zu finden. Gewohntem ergeben, steht die Druckerin Josepha Schlupfburg auch heute (wie eh und je) mit der fünften Stunde auf, zu der die alte Therese zum ersten Mal zur Toilette zu schlurfen pflegt. Die Außenwand bezeichneter Küche, die den Hintergrund des hier zu schildernden morgendlichen Aufbruchs abgibt, hat Josepha Schlupfburg mit exakt zweiundzwanzig bebilderten Kalendern behängt, deren erster aus dem Jahre ihrer Geburt stammt und wie die der darauffolgenden sechs Jahre von Thereses Hand mit nicht zu vergessenden Terminen, Geburts- und Namenstagen und einer Vielzahl kaum zu entschlüsselnder Zeichen, Kreuzchen und Punkte übersät worden ist. Vom Jahr ihres Schulbeginns an hat dann Josepha die Feder geführt und vermerkt, was zu vermerken ihr wichtig schien. Zu den Weihnachtsfesten brachte sich Therese den Inhabern der Buch- und Schreibwarengeschäfte als treue Kundin in Erinnerung: Sie kaufte Kalender. Die Küchenwand bietet Tier-, Zirkus-, Pferde-, Kunst-, Vogel-, Blumen-, Kirchen- und Frauenkalender, deren monatliche Seiten eine Plastspirale zusammenhält oder Papierleim. Josepha, die sich beim Frühstücken unbeobachtet weiß, hat sich mit den Jahren einen rituellen Spaß daraus gemacht, mittels der ihr innewohnenden magischen und Zeitverschiebungs-Kräfte am jeweils Ersten des Monats durch einen besonderen Klapp-Blick die entsprechende Seite aufzuschlagen.”

Kathrin Schmidt (Gotha, 12 maart 1958)

De Duitse schrijfster Henrike Heiland werd geboren op 12 maart 1975 in Solms. Zie ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: Späte Rache

„Der Raum glich einer dieser Zellen in psychiatrischenAnstalten. Zellen, in denen man die Patienten einschließt, dieaggressiv gegen sich und andere sind. Wo die Wände mitweichem Polster verkleidet sind, so dass sich die Patientennicht verletzen können. Aber es war keine Gummizelle, in dieer sie gesperrt hatte. Der Raum war großzügiger als eine Zelle,und auch wenn die Wände gepolstert waren, der Boden warmit einem grauen, fleckigen Teppichboden ausgelegt.Außerdem gab es überall Steckdosen, und die Tür war keineZellentür. Aber auch sie war von innen mit schwerem,weichem Polster verkleidet. Das Schaumstoffpolster an denWänden war schäbig und dreckig.Es war dunkel. Der Raum hatte nur ein einziges Fenster,aber das führte nicht nach draußen. Es führte in einenanderen Raum. Und es war sowieso mit einem schwarzen Tuchabgeklebt, so dass kein Licht hindurchdringen konnte. Nurmanchmal, wenn er die Tür öffnete, kam Licht herein, unddann konnte sie sich etwas umsehen.“

Henrike Heiland (Solms, 12 maart 1975)

De Finse schrijver, dichter, zanger, componist, entertainer en filmmaker Mauri Antero Numminen werd geboren op 12 maart 1940 in Somero. Vanaf 1960 studeerde hij in Helsinki acht jaar lang economie, sociologie, filosofie en Fins. Al tijdens zijn studie verscheen zijn eerste roman Energiasäästäjä (Energiespaarder). Ook nam hij toen al muziek op en draaide hij korte films. In 1970 richtte hij het Uusrahvaanomainen Jatsiorkesteri (Neorustikaal Jazzorkest) op. In hetzelfde jaar verscheen de bundel Kauneimmat runot (De mooiste gedichten). Sindsdien publiceerde hij in onregelmatige afstanden nieuwe bundels, briefwisselingen en romans. Zijn bekendste roman is Tango on intohimoni (Duits: Tango ist meine Leidenschaft, 1998).

Uit: Tango ist meine Leidenschaft (Vertaald door Eike Fuhrmann)

“Das Glied schwillt an und stört beim Tanzen. Auf dem Land verschwinde ich dann immer gleich nach dem Tanz in den Wald, reiße einen Birkenzweig ab und bestrafe das Glied mit scharfen kleinen Hieben. Die Züchtigung bringt es wieder zur Räson, und ich kann zurück und eine andere Braut auf den Tanzboden holen.
In der Stadt muß ich dazu auf die Toilette, aus der hinteren Hosentasche die spezielle Gliedpeitsche hervorholen und das steife Organ durchhauen. Klar, daß es sich beruhigt. Gewalt ist das einzige Mittel, das Glied schlaff zu kriegen. Obwohl es sich wie zum Trotz in irgendeiner Kurve beim nächsten GehTango schon wieder aufrichtet. Scheint, als kapiert es nicht, was aus so einem Benehmen folgt. Besonders ärgerlich find ich, daß ich, immer wenn das Glied steif wird, gerade mit einer Frau am Tanzen bin. Zu Hause, wenn ich im Gedenken an meine Jugend mit dem Besen tanze, zeigt das Glied nicht die geringste Irritation. Es ist biologisch auf Frauen fixiert. Ich selbst halte viel von Frauen, geistig, aber ich laß mich deswegen doch nicht vom Sinn meines Lebens abbringen”

M. A. Numminen (Somero, 12 maart 1940)

De Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d’Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

THE SOWERS 1

The sturdy peasants plod across the field

Leading the oxen, slow and placid-faced;

Behind them smokes the furrow, iron-traced,

And open for the coming season’s yield.

Then with a flinging gesture of the hand

The sower casts the grain; the agecl seem

To lift to heaven all their prayers, and dream

Of copious harvests — if the Lord command.

Almost a pious human gratitude

Today honors the Earth. In the faint light

Of dusk the temples of the hills, snow-white,

Arise at vespers, while men lift a crude

Plain chant on high, and there is in their mien

A sacerdotal majesty serene.

Gabriele d’Annunzio (12 maart 1863 – 1 maart 1938)

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

De Dankbare Zoon

Ik ben een zeer gelukkig kind,

Wanneer men dit bedenkt:

Mijn vader is mijn beste vrind,

Die my schier alles schenkt:

Zijn afgedragen zomervest,

Zijn oude broeken, en de rest;

Maar dat weet Moeders naaister best.

Hoe lekker smaakt die boterham,

Met dat Sint Nikolaas,

Dat mijn mama my brengen kwam

In plaats van Leidsche kaas.

En och! hoe menig arme man

Zijn zoontjen proeft daar nimmer van;

Daar de ouwe ’t niet betalen kan!

En daarop noopt my dankbaarheid,

Reeds op het pad der deugd

(Gelijk mijn vader dikwerf zeit)

Te wand’len in mijn jeugd:

Altijd den rechten weg te gaan,

En, met mijn Zondags buisjen aan,

Nooit ergens tegen aan te staan.

Wanneer Papa uit wandlen gaat,

Neemt hy ons dikwijls meê

En reciteert soms over straat

’t Sanscitiesch a, b, c:

En, als ik ’t hem dan nazeg, ik

Dan lees ik in zijn vaderblik:

“Ik ben ontzachlijk in mijn schik.”

En daarom is mijn vast besluit,

O dierbaar ouderpaar –

Dat ik, ofschoon uw jongste guit,

Uw meekrapkleurig hair

Nooit grijs doe worden voor den tijd,

Noch dat ik door gebrek aan vlijt

Het vaderhart u openrijt.

Integendeel, door mijn gedrag

Hoop ik al meer en meer,

– Als ik het zoo ‘reis noemen mag, –

Te strekken tot uw eer.

Zoo moogt gy eenmaal, oude liên!

Nog in uw jongste telg misschien

Uw evenbeeld gespiegeld zien.

Verleden week zag ik een zoon,

Die zijne grootmama

Behandlen dorst met smaad en hoon,

De moeder van zijn pa!

Hy zei: haar man, die ouwe paai,

Sprak naamlijk als een schorre kraai….

– Dat stond dien jongen heer niet fraai.

De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)

De Duitse dichteres, kunstenares en politiek activiste Helga Goetze werd geboren op 12 maart 1922 in Magdeburg. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Ich bin das vierte Programm!

Ich bin das vierte Programm.

Wer geht da schon ran?

Das erste, das zweite, das dritte –

mehr faßt der Mensch nicht, ich bitte –

wie sollte da noch ein viertes in den Kanal?

Ander Mal!

Ich bin das vierte Programm!

Der Krimi, die Tagesschau und die Schlagerparade,

die fremden Länder, die Sporte vom Tage.

Und nun noch “life” ein Programm vom DU?

Wie komm ich dazu!

Laß mich in Ruh!

Ich bin das vierte Programm!

Hör zu

Fremde Geschichten hast du zu oft gehört,

man hat dich berieselt, man hat dich betört.

Nun stell doch endlich die Apparate aus

und kriech in dich rein in dein eigenes Haus

und empfange mal mich.

Und ich besuche dich!

Du meinst, das gibt kein gutes Programm?

Fang doch mal an!

Helga Goetze (12 maart 1922 – 29 januari 2008)

De Canadese schrijver Irving Layton werd geboren als Israel Pincu Lazarovici op 12 maart 1912 in Tîrgu Neamt, Roemenië. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

INSOMNIA

After the bath
you lay on the bed
exposing layers
of beautiful washed skin
we both stared at in surprise;
long strands of hair, shiny and damp
under the yellow sunlight,
fell over your shoulders:
they made two exclamation marks
with your stiffened nipples.

And gently you fell asleep
at my side;
while I, my sweet, stayed awake
all night
who had your uncovered beauty
to think about,
your nipples troubling me
in the night
like two mysterious asterisks.

Irving Layton 12 maart 1912 – 4 janauri 2006)

De Franse schrijfster en feministe Françoise d’Eaubonne werd geboren op 12 maart 1920 in Parijs. Haar jeugd werd getekend door de ziekte van haar vader die in de loopgraven van WO I aan mosterfgas was blootgesteld. Toen zij zestien was brak de Spaanse burgeroorlog uit, later gevolgd door WO II. In 1971 behoorde zij tot de oprichters van FHAR, een revolutionaite homobeweging. In 1974 muntte zij in haar boek Le féminisme ou la mort de term ecofeminsme. d’Eaubonne schreef meer dan vijftig boeken : romans, essays, gedichten en science fiction.

Uit: An Open Letter to the Pope (1998)

„Sexocide is the right word because it was a matter of misogyny striking an entire sex under pretext of witchcraft and held responsible for Original Sin, as were the Jews for the death of Christ: a misogyny brought to a head by the writings of the Fathers of the Church as well as by brilliant theologians like Tertullien and Origene. For a long time, amidst the influence of Thomas Aquinas, Jean Chrysostome and Saint Jerome among so many others, the insults and curses of this tradition served to lay the way for this “witch-hunt” which was, above all, a “woman-hunt” more than a hunt for witchcraft itself, because just as the Malleus of Kramer and Sprenger states, “Sorcerers (male witches) are of little consequence.”We remind Your Holiness that these two authors were not the fathers, yet the birthers of this bane – the plague of misogyny – the most famous being the Dominican Jakob Sprenger (1436-1496) now recognized by historians as a sexual obsessive on the brink of psycopathology despite his chaste morality.

On the contrary it was the completely corrupt Pope Innocent VIII, whose orgies maintained the anxiety of Sin and the fear of the daughters of Eve, who gave print to this wide call to murder and upheld it. He approved of Sprenger’s choice to elect the term Maleficarum rather than Maleficorum to underline that it was especially a question of pursuing and killing the Evil in women, hardly in male witches. These are well-known historical truths.

The story is even more remarkable when one considers that despite the passage of time, a very convincing case of heresy in regards to this famous manual, prelude to Mein Kampf, has never been exposed.

Françoise d’Eaubonne (12 maart 1920 – 3 augustus 2005)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 12 maart 2007.

De Russische dichter Sergej Michalkov werd geboren op 12 maart 1913 in Moskou.

Henrike Heiland, Jack Kerouac, Edward Albee, Gabriele d’Annunzio, De Schoolmeester, Dave Eggers, Irving Layton, Sergej Michalkov, Helga Goetze

De Duitse schrijfster Henrike Heiland werd geboren op 12 maart 1975 in Solms. Na haar eindexamen gymnasium studeerde zij in Gießen, Bonn en Durham Duitse en Engelse literatuur. Na haar studie, die zij afsloot met een werk over Elizabeth George, was zij lector en tv-producente bij verschillende filmbedrijven in München. Ook was zij werkzaam als dramaturg en schrijfster voor theater en film. Sinds 2004 is zij zelfstandig schrijfster en woont zij afwisselend in Berlijn en in Schotland. Haar eerste detective „Späte Rache” verscheen in 2006.

Uit: Blutsünde

“Sie stand im Hinterhof und übergab sich gerade, als er zu ihr trat.

„Bist du krank?“ Er klang besorgt und reichte ihr sein Taschentuch. Sie nahm es nicht. „Ich habe deine Nachricht gerade erst gefunden.“

„Lass uns schnell hineingehen. Ich muss dir etwas sagen.“

„Was ist denn mit dir, bist du krank?“, fragte er wieder, als er ihr in das Versteck auf dem Dachboden gefolgt war.

„Warum bist du nicht in der Schule?“

Sie drehte ihren Kopf schnell zur Seite, als er ihr wie sonst auch immer einen Kuss geben wollte.

„Wir müssen weg, hat mein Vater gesagt.“ Sie spürte, wie sich ihr Magen wieder zusammenzog, wie die Übelkeit in ihrer Kehle aufstieg. Doch diesmal kam die Übelkeit von der Aufregung.

„Weg?“ Ernst sah sie ängstlich an. „Wieso? Hat man euch …“

„Gestern Nacht ist der Cousin meiner Mutter abgeholt worden.“

„Oh Gott!“ Ernst ließ sich auf eine große Holztruhe sinken. Er blickte unruhig umher, als fürchtete er, jemand könnte sie entdecken. Dabei hatte sie noch nie jemand erwischt, in dem ganzen Jahr nicht.

„Vater hat etwas organisiert. Er hat schon im letzten Jahr damit angefangen, Sachen zu verkaufen“, sagte sie, während sie unsicher vor ihm stand. „Aber er erzählt mir nichts. Er hat nur heute Morgen zu Mutter gesagt, keiner von uns soll aus dem Haus gehen, er kommt am Abend wieder. Bis dahin sollen wir das Wichtigste gepackt haben.“

Ernst nickte langsam. „Soll ich mit meinem Vater reden?

Er ist mit dem Gauleiter befreundet und …“

„Auf keinen Fall“, rief sie, und war selbst darüber erschrocken, wie heftig ihre Stimme klang. „Auf keinen Fall“, wiederholte sie etwas leiser und ruhiger. „Selbst wenn er es könnte, würde uns dein Vater nicht helfen. Er hasst uns.“

„Er kennt euch doch gar nicht!“ Ernst stand auf, und für einen Moment sah es so aus, als wollte er sie in seine Arme nehmen. Doch fast sofort ließ er seine Hände wieder sinken, steckte sie in die Hosentaschen und begann, auf und ab zu gehen.„

Henrike Heiland (Solms, 12 maart 1975)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Uit: The Subterraneans

“So there we were at the Red Drum, a tableful of beers a few that is and all the gangs cutting in and out, paying a dollar quarter at the door, the little hip-pretending weasel there taking tickets, Paddy Cordavan floating in as prophesied (a big tall blond brakeman type subterranean from Eastern Washington cowboy-looking in jeans coming in to a wild generation party all smoky and mad and I yelled, “Paddy Cordavan?” and “Yeah?” and he’d come over)–all sitting together, interesting groups at various tables, Julien, Roxanne (a woman of 25 prophesying the future style of America with short almost crewcut but with curls black snaky hair, snaky walk, pale pale junky anemic face and we say junky when once Dostoevski would have said what? if not ascetic but saintly? but not in the least? but the cold pale booster face of the cold blue girl and wearing a man’s white shirt but with the cuffs undone untied at the buttons so I remember her leaning over talking to someone after having been slinked across the floor with flowing propelled shoulders, bending to talk with her hand holding a short butt and the neat little flick she was giving to knock ashes but repeatedly with long long fingernails an inch long and also orient and snake-like)–groups of all kinds, and Ross Wallenstein, the crowd, and up on the stand Bird Parker with solemn eyes who’d been busted fairly recently and had now returned to a kind of bop dead Frisco but had just discovered or been told about the Red Drum, the great new generation gang wailing and gathering there, so here he was on the stand, examining them with his eyes as he blew his now-settled-down-into-regulated-design “crazy” notes–the booming drums, the high ceiling–Adam for my sake dutifully cutting out at about 11 o’clock so he could go to bed and get to work in the morning, after a brief cutout with Paddy and myself for a quick ten-cent beer at roaring Pantera’s, where Paddy and I in our first talk and laughter together pulled wrists–now Mardou cut out with me, glee eyed, between sets, for quick beers, but at her insistence at the Mask instead where they were fifteen cents, but she had a few pennies herself and we went there and began earnestly talking and getting hightingled on the beer and now it was the beginning–returning to the Red Drum for sets, to hear Bird, whom I saw distinctly digging Mardou several times also myself directly into my eye looking to search if I was really the great writer I thought myself to be as if he knew my thoughts and ambitions or remembered me from other night clubs and other coasts, other Chicagos–not a challenging look but the king and founder of the bop generation at least the sound of it in digging his audience digging his eyes, the secret eyes him-watching, as he just pursed his lips and let great lungs and immortal fingers work, his eyes separate and interested and humane, the kindest jazz musician there could be while being and therefore naturally the greatest–watching Mardou and me in the infancy of our love and probably wondering why, or knowing it wouldn’t last, or seeing who it was would be hurt, as now, obviously, but not quite yet, it was Mardou whose eyes were shining in my direction, though I could not have known and now do not definitely know—“

Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Uit: The Zoo Story

“It is Central Park; a Sunday afternoon in summer; the present. There
are two park benches, one towards either side of the stage; they both
face, the audience. Behind than: foliage, trees, sky.

[At the beginning PETER is seated on one of the benches. As the
curtain rises, PETER is seated on the bench stage-right. He is
reading a book. He stops reading, cleans his glasses, goes back to
reading. JERRY enters.]

JERRY: I’ve been to the zoo. [PETER doesn’t notice.] I said, I’ve been
to the zoo. MISTER, I’VE BEEN TO THE ZOO!
PETER: Hm? . . . What? . . . I’m sorry, were you talking to me?
JERRY: I went to the zoo, and then I walked until I came here. Have
I been walking north?
PETER: [puzzled] North? Why . . I . . . I think so. Let me see.
JERRY: [pointing past the audience] Is that Fifth avenue?
PETER: Why ya; yes, it is.
JERRY: And what is that cross street there; that one, to the right?
PETER: That? Oh, that’s Seventy-fourth Street.
JERRY: And the zoo is around Sixty-5fth Street; so, I’ve been walking
north.
PETER: [anxious to get back to his reading] Yes; it would seem so.
JERRY: Good old north.
PETER: [lightly, by reflex] Ha, ha.
JERRY: [after a slight pause] But not due north.
PETER: I … well, no, not due north; but, we … call it north. It’s
northerly.
JERRY: [watches as PETER, anxious to dismiss him, prepares his pipe]
Well, boy, you’re not going to get lung cancer, are you?
PETER: [looks up, a little annoyed, then smiles] No, sir. Not from this.
JERRY: No, sir. What you’ll probably get is cancer of the mouth, and
then you’ll have to wear one of those things Freud wore after
they took one whole side of his jaw away, What do they call
those things ?
PETER: [uncomfortable] A prosthesis?
JERRY: The very thing! A prosthesis. You’re an educated man, aren’t
you ? Are you a doctor ?
PETER: Oh, no; no. I read about it somewhere: Time magazine, I think.
[He turns to his book.]
JERRY: Well, Time magazine isn’t for blockheads.
PETER: No, I suppose not.
JERRY: [after a pause] Boy, I’m glad that’s Fifth Avenue there.
PETER: [vaguely] Yes .
JERRY: I don’t like the west side of the park much.
PETER: Oh? [Then, slightly wary, but interested] Why?
JERRY: [offhand] I don’t know.
PETER: Oh. [He returns to his book.]
JERRY: [stands for a few seconds, looking at PETER, who finally looks
up again, puzzled] Do you mind if we talk?
PETER: [obviously minding] Why . . . no, no.
JERRY: Yes you do; you do.
PETER: [puts his book down, his pipe out and away, smiling] No, I
really; I don’t mind.
JERRY: Yes you do.
PETER: [finally decided] No; I don’t mind at all, really.
JERRY: It’s … it’s a nice day.

Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)

De Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d’Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Der Regen im Pinienhain

Schweige. Auf der Schwelle
des Waldes höre ich
die menschlichen Worte nicht,
die du sagst. Aber ich höre
neue Worte;
die von weit entfernten Tropfen und Blättern erzählen.
Höre. Es regnet
aus zerrissenen Wolken.
Es regnet
auf salzige, trockene
Tamarisken,
Es regnet
auf die schuppigen und stacheligen Pinien;
Es regnet
auf die göttliche Myrthe,
auf die unzähligen Blüten des leuchtenden Ginsters,
auf Wacholder voller duftenden Beeren,
Es regnet
auf unsere waldesgleichen Gesichter,
Es regnet
auf unsere bloßen Hände,
auf unser leichtes Gewand,
auf die reinen Gedanken,
die den neuen Geist erwachen lassen,
auf das schöne Märchen,
das gestern dich verzauberte, das heute mich verzaubert.
Oh Ermione.

Hörst du? Der Regen fällt,
auf das verlassene Grün,
Mit einem endlosen, wechselnden Plätschern in der Luft,
je nachdem ob das Laub dichter ist
oder weniger dicht.
Höre. Es antwortet
auf den Regen der Gesang
der Zikaden,
die sich weder durch südliches Rauschen
noch durch den grauen Himmel
abschrecken lassen.
Und die Pinie
erklingt und die Myrte
erklingt anders und der Wacholder
wieder anders, verschiedene Instrumente
unter unzähligen Fingerschlägen.
Und verschlungen
sind wir im Waldgeist,
eines Baumes gleich lebend;
Und dein nasses Gesicht
gleicht einem von Regentropfen
bespicktem Blatt,
und deine Haare
verbreiten den Duft
leuchtendes Ginsters,
ich du Nymphe des Waldes,
die du den Namen Ermione trägst

Höre, höre. Der Ton
der luftigen Zikaden
wird nach und nach
dumpfer
unter heftigerem Regen;
aber ein Gesang mischt sich ein
der rauer ist
und von dort hinten kommt,
aus feuchten verborgenen Schatten.
Dumpfer und schwächer werdend
verklingt er.
Nur eine Note
schwingt noch und verklingt,
blüht wieder auf, schwingt und verklingt.
Man hört das Rauschen der Wellen nicht.
Jetzt hört man auf allen Blättern
den silbernen Regen prasseln,
der wäscht,
und das Prasseln
das sich im dichter
oder weniger dichten Laub verändert.
Höre.
Die Tochter der Lüfte schweigt, die Tochter der Erde jedoch,
die Unke,
singt im entfernten Schatten!
Wo nur – wo?
Und der Regen fällt auf deine Wimpern,
Ermione!

Er benetzt deine schwarzen Wimpern,
als weintest du aus Freude;
einem Baum entsprungen scheinst du.
Und das ganze Leben in uns ist jung und frisch,
und das Herz wie eine unberührte Frucht,
deine Augen gleichen Quellen in der Wiese,
deine Zähne bitt’ren Mandeln.
Eng umschlungen oder gelöst
wandeln wir durch das Dickicht.
Fast umschlingt das kräft’ge Grün uns’re Knöchel,
rankt sich um uns’re Knie
wo nur – wo?
Es regnet
auf unsere waldesgleichen Gesichter,
es regnet auf unsere bloßen Hände,
auf unser leichtes Gewand,
auf die reinen Gedanken,
die den neuen Geist erwachen lassen,
auf das schöne Märchen,
das gestern dich verzauberte,
das heute mich verzaubert.
Oh Ermione.

Gabriele d’Annunzio (12 maart 1863 – 1 maart 1938)

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

De Leeuw

Een leeuw is eigentlijk iemand,
Die bang is voor niemand,
Zijne oogen en zijn neus
Zijn grooter dan die van een reus;
En zijn muil
Is een ware moordkuil;
Met zijn klaauw
Is een leeuw geweldig gaauw;
Met zij staart
Gooit hij een schutter van zijn paard;
En met zijn tanden
Durft hij de heele schutterij wel aanranden.
Enfin, hij is altijd het verscheurendste beest
Onder de dieren geweest
Onlangs heeft hij immers in Londen
Nog een juffrouw verslonden;
Doch, nu ik mij bezin,
Was hij het niet: het was de leeuwin.

De leeuw wordt viervoetig geboren:
Twee van achteren en twee van voren;
Of, volgens anderen, twee aan zijn rechterhand:
En de andere twee aan deze kant.

De leeuw zijn gemalin
Is mevrouw de leeuwin,
En de jongelui, zoolang zij zich met de borst behelpen,
Noemt men gewoonlijk: welpen.

Gouden leeuwen en leeuwen van hout,
Mitsgaders de Hollandsche, worden heel oud;
Men ziet ze nog wel op uithangborden en schilden, doch
[zeldzaam in ’t woud.
Komt ooit de ware leeuw rechtstreeks op u aan,
Dan is ’t beste om maar regelrecht uit den weg te gaan.
Doch niet als hij opgezet of dood is,
Daar er in dat geval volstrekt geen nood is.

De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Uit: What Is the What

“The walk to Ethiopia, Julian, was only the beginning. Yes we had walked for months across deserts and wetlands, our ranks thinned daily. There was war all over southern Sudan but in Ethiopia, we were told, we would be safe and there would be food, dry beds, school. I admit that on the way, I allowed my imagination to flower. As we drew closer to the border, my expectations had come to include homes for each of us, new families, tall buildings, glass, waterfalls, bowls of bright oranges set upon clean tables.

But when we reached Ethiopia, it was not that place.

— We are here, Dut said.

— This is not that place, I said.

— This is Ethiopia, Kur said.

It looked the same. There were no buildings, no glass. There were no bowls of oranges set upon clean tables. There was nothing. There was a river and little else. — This is not that place, I said again, and I said it many times over the coming days. The other boys tired of me. Some thought I had lost my mind.

I will admit that when we did cross into Ethiopia, there was a measure of safety, and some rest. We were able to stop, and this was strange. It was strange not to walk. That first night, we slept again where we sat. I was accustomed to walking every day, to walking at night and at the first light of morning, but now, when the sun rose, we stayed. There were boys spread all over the land, and all that was left to do, for some, was to die.

The wails came from everywhere. In the quiet of the night, over the hum of the crickets and frogs, there were the screams and moans, spreading over the camp like a storm. It was as if so many of the boys had been waiting to rest, and now that they had settled at Pinyudo, their bodies gave out. Boys died of malaria, of dysentery, of snake bites, of scorpion stings. Other illnesses were never named.

We were in Ethiopia and there were too many of us. Within days there were thousands of boys and soon after the boys arrived, there were adults and families and babies and the land was crowded with Sudanese. A city of refugees rose up within weeks. It is something to see, people simply sitting, surrounded by rebels and Ethiopian soldiers, waiting to be fed. This became the Pinyudo refugee camp.

Because so many had lost or bartered their clothing along the way, only half of us wore any garments at all. There sprung up a class system, whereby the boys who had shirts and pants and shoes were considered the wealthiest, and next were those who had two of the three. I was lucky to be considered upper-middle-class, with one shirt and two shoes and a pair of shorts. But too many boys were naked, and this was problematic. There was no protection from anything.”

Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 12 maart 2007.

De Canadese schrijver Irving Layton werd geboren als Israel Pincu Lazarovici op 12 maart 1912 in Tîrgu Neamt, Roemenië.

De Russische dichter Sergej Michalkov werd geboren op 12 maart 1913 in Moskou.

De Duitse dichteres, kunstenares en politiek activiste Helga Goetze werd geboren op 12 maart 1922 in Magdeburg.

Jack Kerouac, Edward Albee, Gabriele d’Annunzio, Sergej Michalkov, De Schoolmeester, Irving Layton, Helga Goetze, Dave Eggers

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Hij groeide op in een gezin waar de voertaal Frans was, en leerde Engels toen hij eenmaal naar school ging. Hij was goed in sport en kreeg een beurs aangeboden voor de universiteit. Hij ging naar New York, maar de universiteit, waar hij één van vele getalenteerde atleten was, interesseerde hem niet zo. Uiteindelijk stopte hij met de studie en had verschillende baantjes voordat hij William S. Burroughs ontmoette, en hij deel uit ging maken van wat nu de Beat Generation heet, maar wat toen bekend stond onder de naam The Libertine Circle. Het was door deze groep dat hij zijn muze leerde kennen, Neal Cassady. Hij was de man die zijn avonturen over het hele continent met hem deelde en die de inspiratie was voor het boek On the Road.

Uit: On The Road

‘… one night we suddenly went mad together again; we went to see Slim Gaillard in a little Frisco nightclub. Slim Gaillard is a tall, thin Negro with big sad eyes who’s always saying ‘Right-orooni’ and ‘How ‘bout a little bourbon-arooni.’ In Frisco great eager crowds of young semi-intellectuals sat at his feet and listened to him on the piano, guitar and bongo drums. When he gets warmed up he takes off his undershirt and really goes. He does and says anything that comes into his head. He’ll sing ‘Cement Mixer, Put-ti Put-ti’ and suddenly slow down the beat and brood over his bongos with fingertips barely tapping the skin as everybody leans forward breathlessly to hear; you think he’ll do this for a minute or so, but he goes right on, for as long as an hour, making an imperceptible little noise with the tips of his fingernails, smaller and smaller all the time till you can’t hear it any more and sounds of traffic come in the open door. Then he slowly gets up and takes the mike and says, very slowly, ‘Great-orooni … fine-ovauti … hello-orooni … bourbon-orooni … all-orooni … how are the boys in the front row making out with their girls-orooni … orooni … vauti … oroonirooni …” He keeps this up for fifteen minutes, his voice getting softer and softer till you can’t hear. His great sad eyes scan the audience.”

Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC, maar werd twee weken later geadopteerd en naar Westchester County, New York gebracht. De vader van Albee bezat een aantal theaters, waar Edward vaak rondhing. Hij begon toneelstukken te schrijven toen hij 30 was. De stukken van Edward Albee zijn onmiskenbaar uniek. Een van zijn hoofdinvloeden is Samuel Beckett geweest en hij wordt beschouwd als een van de eerste Amerikaanse toneelschrijvers van het Absurdisme. Zijn stijl is niet zo surrealistisch als die van vele Absurdisten, maar de stukken van Albee wijzen op de filosofie dat het leven inherent absurd is. Hij ontving de Gouden Medaille voor Drama van de American Academy and Institute of Arts and Letters in 1980, en in 1996 de Kennedy Center Honors en de National Medal of Arts. Ook won hij driemaal de Pulitzer Prize voor drama, voor de stukken A Delicate Balance (1966), Seascape (1974) en Three Tall Women (1990-91).

Uit: Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1962)

“GEORGE
(Returning with HONEY and NICK’S drinks)
At any rate, back when I was courting Martha, she’d order the damnedest things! You wouldn’t believe it! We’d go into a bar . . . you know, a bar . . . a whiskey, beer, and bourbon bar . . . and what she’d do would be, she’d screw up her face, think real hard, and come up with . . . brandy Alexanders, creme de cacao frappes, gimlets, flaming punch bowls . . . seven-layer liqueur things.
MARTHA
They were good . . . I liked them.
GEORGE
Real lady-like little drinkies.
MARTHA
Hey, where’s my rubbing alcohol?
GEORGE
(Returning to the portable bar)
But the years have brought to Martha a sense of essentials . . . the knowledge that cream is for coffee, lime juice for pies . . . and alcohol (Brings MARTHA her drink) pure and simple . . . here you are, angel . . . for the pure and simple. (Raises his glass) For the mind’s blind eye, the heart’s ease, and the liver’s craw. Down the hatch, all.
MARTHA (To them all)
Cheers, dears. (They all drink) You have a poetic nature, George . . . a Dylan Thomas-y quality that gets me right where I live.
GEORGE
Vulgar girl! With guests here.
MARTHA
Ha, ha ha, HA! (To HONEY and NICK) Hey; hey!
(Sings, conducts with her drink in her hand. HONEY joins in toward the end)
Who’s afraid of Virginia Woolf,
Virginia Woolf,
Virginia Woolf,
Who’s afraid of Virginia Woolf. . . .
(MARTHA and HONEY laugh; NICK smiles)
HONEY
Oh, wasn’t that funny? That was so funny. . . .
NICK (Snapping to)
Yes . . . yes, it was.

Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)

De Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d’Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zijn literaire stijl ontwikkelde zich en veranderde geregeld, centraal blijft min of meer de ontwikkeling tot een soort hedonisme zoals dat begin 20e eeuw opleefde. Zijn vroegere werk is lyrisch, ietwat ontremd over het uiten van emoties, waarin naturalisme te herkennen is. Zoals vaker in hedonistische literatuur en poëzie, komt in zijn latere werk, onder invloed van Friedrich Nietzsche, Arthur Schopenhauer en Richard Wagner, het Übermensch-motief centraal te staan. Als politicus maakte hij in 1897 carrière en werd afgevaardige in het Italiaanse parlement voor de conservatieven. In 1909 wisselde hij naar extreem links en zou uiteindelijk in het fascistische kamp eindigen. Zijn weelderige levensstijl zadelde hem met grote schulden op. Daarom vertrok hij in 1910 naar Frankrijk om zo aan zijn Italiaanse schuldeisers te ontkomen. Tijdens WO I nam hij dienst in het Italiaanse leger, raakte teleurgesteld over het verloop van die oorlog en bezette met zijn irreguliere troepen op 12 september 1919 gedurende 15 maanden de stad Rijeka (Italiaans: Fiume, Duits: St. Veit am Flaum). Hij werd hiermee boegbeeld van de irredentistische beweging in Italië. Het door D’Annunzio geinstalleerde regime in Rijeka was een voorloper en had alle trekken van het latere fascistisch bestuur. De bezettingsactie van deze het fascisme en Mussolini toegenegen zijnde dichter-politicus is tweeledig te interpreteren. Enerzijds kan zijn bezettingsactie beschouwd worden als het uitoefenen van druk op Italië, dat de maximalistische eisen jegens Joegoslavisch grondgebied nog niet volledig gerealiseerd had; Anderzijds is het een aankondiging van het fascistische geweld in de komende decennia (vergelijk D’Annunzio’s toespraak in 1919 voor zijn troepen (de Arditi): “elke kogel uit onze geweren moet een Sloveen of een Kroaat doden”).

Summer was Naked

First of all I saw her foot race through

the scorched pine needles

while the storm-lashed air trembled

as if an effusion of white flames.

Cicadas fell silent. The brooks

churned, they became more raucous.

Resin ran copiously, lamenting, down the tree trunks.

I recognized the scent, a hint, of the garden snake.

I caught up with her in the olive grove

and ran through the sky-blue shadows of the branches

on her curved spine and her tawny hair

in the silver Palladium soundlessly fly across.

Further on, in the stubble of landscape

the skylark lept from a smooth furrow,

it sung her name to the heavens.

I, too, called her name then.

Among the oleanders she turned

like a bronze-colored harvest in the reeds

she thunderously entered.

Further on, along the beach,

her foot got tangled in seaweed.

She fell, stretched out between sand and water.

The west wind foamed in her hair.

She appeared immense, immense her nakedness.

Vertaald door Diane Mehta

Gabriele d’Annunzio (12 maart 1863 – 1 maart 1938)

De Russische dichter Sergej Michalkov werd geboren op 12 maart 1913 in Moskou. Michalkov legde zich toe op kinderboeken, maar zijn doorbraak was het volkslied. In 1943 besloten Michalkov en collega El-Registan, op dat moment frontjournalisten, mee te doen aan de prijsvraag voor een tekst. Eind oktober kreeg het duo een telefoontje: Stalin wilde met hen verder. Er volgden zes bijeenkomsten in het Kremlin, waarbij Stalin met rood potlood wijzigingen in de marge krabbelde. ‘Heilig bastion’ werd ‘krachtig bastion’, ‘edele unie’ werd ‘onverbrekelijke unie’. Michalkov vertelt graag dat zijn enige beloning het rode potloodje van Stalin was. Zijn critici hebben een andere versie. Toen de tekst klaar was, vroeg Stalin de componist Aleksandrov en het schrijversduo hoe ze beloond wilden worden. Aleksandrov vroeg een auto, El-Registan een buitenhuisje en Michalkov het rode potlood. Zo kreeg Michalkov het potlood, de auto én het buitenhuis. Michalkovs ster steeg, zijn kinderboeken rolden in enorme oplagen van de persen: meer dan 200 miljoen werden er gedrukt. Generaties Russen groeiden ermee op. Op de kleuterschool lazen ze zijn ABC, leerden ze het gezag respecteren in de persoon van de zwijgzame, boomlange politieman Oompje Stjopa. En Michalkov genoot van de macht. Toen de jonge dichter Jevtoesjenko het waagde zijn hymne te hekelen, gaf hij hem bevel de tekst uit zijn hoofd te leren. Tussen 1970 en 1990 was Michalkov hoofd van de Schrijversbond. Hij werkte mee aan de veroordeling van Pasternak en Solzjenitsyn, maar pleitte achter de schermen soms voor vervolgde collega’s. De orthodoxe kerk gaf hem later een onderscheiding voor zijn discrete lobbywerk. Sergej Michalkov heeft ook de tekst gemaakt van het nieuwe Russische volkslied,

Gimn Rossijskoi Federazii

(Sinds 2001 de Nationale Hymne van de Russische Federatie, Duitse vertaling))

Russland, unser heiliges Land

Russland, unser geliebtes Land

Gewaltiger Wille und großer Ruhm

Wird dir gehören für alle Zeit

Refrain

Ruhm dir Vaterland, unser freies!

Uraltes Bündnis brüderlicher Völker

Von unseren Vorvätern überlieferte Weisheit

Ruhm dir Land, wir sind stolz auf dich!

Von südlichen Meeren zum Polarkreis

Erstrecken sich unsere Felder und Wälder

Du bist einzigartig in der Welt, so einzig,

Dass Gott dich beschützen wird, Heimatland

Refrain

Ein weiter Raum für Träume und für das Leben

Wird sich uns in der Zukunft eröffnen

Die Treue zu unserem Vaterland gibt uns Kraft

So war es, so ist es, und so wird es immer sein

Refrain

Sergej Michalkov (Moskou, 12 maart 1913)

De Schoolmeester is het pseudoniem van de Nederlandse dichter Gerrit van de Linde. De Schoolmeester werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam.Hij studeerde enige tijd theologie in Leiden. Zijn vader raakte echter in de schuld, hij had een buitenechtelijk kind en ging daarnaast een verhouding aan met een hoogleraarvrouw, waardoor zijn positie onmogelijk werd en een predikantschap al helemaal. Door de omstandigheden gedwongen vertrok hij in 1834 naar Engeland. Hij slaagde erin een kostschool in Londen over te nemen en er een succesvol instituut van te maken. Hij excelleerde in het schrijven van veelal lichtvoetige en quasi-didactische gedichten. Zijn verzen werden in Nederland alom bekend dankzij de inspanningen van zijn vriend Jacob van Lennep, die vanaf 1851 gedichten van hem opnam in zijn almanak Holland. Van Lennep verzorgde ook de uitgave van zijn verzameld werk onder de titel Gedichten van den Schoolmeester (1859).

Proeve van dichterlijke waarnemingen

’t Is een onwederlegbre waarheid.
– T.J. Kerkhoven.

Een onwederlegbre waarheid
Is het, dat by middag klaarheid,
De avond zelden duister spreidt;
Daar-en-tegen biedt het duister
Ons zeer zelden zonneluister;
Dit is zelfs een duidelijkeheid.

Zoo kan men, op den dag van morgen,
Niet meer voor dien van gistren zorgen,
En ook niet fluiten als men eet;
En, waar geen bel is, ook niet bellen;
En in persoon geen brief bestellen,
Als men ’t adres der brief niet weet.

Zoo ziet men zelden ijzer drijven,
Of in koud water gloeiend blijven,
En evenmin een veldkonijn
Een hokkeling naar binnen slikken;
Of ’t beestjen (zal ’t niet daadlijk stikken)
Moet groter dan een koebeest zijn.

Zoo kan men haast voor zeker zeggen,
Dat, wie zelf eieren kan leggen,
Geen haan of kippen heeft van doen;
Tenzij zijn kiesche dischgenooten
Zijn huisbak onbeleefd verstooten
En ’t ei verkiezen van het hoen.

Zoo ziet men eer een zwerm van muggen,
Dan kemels met gebulte ruggen
In zwermen vliegen om de kaars:
Zoo worden, aan den rand der slooten,
De reigers, met hun langen pooten.
Zeer zelden opgeslokt door baars.

Zoo is de zevende verdieping
Vrij van verzakking en van zwieping,
Als men maar één verdieping heeft:
Zoo zal een eerlijk man zijn kiezen
Nooit op zijn derde jaar verliezen.
Als hy maar dertien weken leeft.

Zoo zou ik byna durven zweren,
Dat kinders in de lange kleêren
Meest korter zijn dan hun japon:
Zoo slaat men aan een rieten hengel
Veeleer een worm aan dan een Engel;
Gesteld dat ‘m Englen krijgen kon.

Zoo schenkt men zelden worst uit kruiken,
Of witten wijn uit palingfuiken,
Of rooden uit een leêge flesch:
Zoo snuift men zelden uit zijn schoenen.
En snijdt geen messen met kapoenen,
Maar meest kapoenen met een mes.

Zoo ziet men aan de onzichtbre transen
Geen morgen-avond-weêrschijn glansen,
Geen regenachtig ijsgareel:
Zoo zal de toon der boschkoralen
Geen brieschend strijdros achterhalen
By ’t schel geluid van Philomeel.

Laat vrij de hel dan zinloos woeden,
De hemel in de pekelvloeden
Zich storten van der Alpen kruin;
Ons lacht de gouden zonneregen
In ’t druivenat der perzik tegen
En voert, langs ongenaakbre wegen,
Ons naar ’t gewest van smart en regen.
Naar ’t ontoegankelijk “Woestduin”.

De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)

Irving Layton, geboren als Israel Pincu Lazarovici op 12 maart 1912 in Tîrgu Neamt, was een uit Roemenië afkomstige Canadese dichter en schrijver. Layton emigreerde met zijn ouders naar Montréal in 1913. Hij kwam uit een joodse familie die het niet gemakkelijk had tussen de Frans-Canadezen. Zelf ontwikkelde hij zich tot een vrijdenker. Hij schreef meer dan 40 boeken met proza en poëzie en werd twee keer genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur, zonder hem echter te krijgen.

CREATION

I fashioned you:

Composed you between darkness and dawn.

You are my best-made poem

The one I labored longest over.

What does one do with a poem?

One gives it to the world.

Go, darling, delight others

As you have delighted me.

Bring your fragrant freshness

To lover and lover.

In their loins sow madness and fever

That my fame may endure forever.

NIGHTFALL

We have taken the night

like a Persian black cat

into bed with us;

your fingers stoking my body’s heat

are the glittering red

glassware of my childhood,

are scents suddenly

remembered and pungent;

dark rivers under your hair

as under remote bridges.

I feel with my hands

The cool rain bark of your limbs.

Afterwards lying on our backs

like pillowed sovereigns

we decree space

and allow thought and the room’s objects

to separate us;

abstract and personal

we turn

in the round cavity of sleep

Irving Layton 12 maart 1912 – 4 janauri 2006)

De Duitse dichteres, kunstenares en politiek activiste Helga Goetze werd geboren op 12 maart 1922 in Magdeburg. Goetze noemt zich activiste voor sexuele bevrijding. Zij is voor veel mensen uit Berlijn een begrip omdat zij sinds 1983 bijna dagelijks een paar uur bij de Gedächtniskirche staat met haar slogan „Ficken ist Frieden“. In 1972 opende zij in haar huis een Institut für Sexualinformation. In 1982 speelde zij mee in de film Rote Liebe van Rosa von Praunheim. Zij publiceert gedichten en zij schildert.

Die Wichsmaschine

Wichser ruft: He, Wichsmaschine,
leg dich hin, ich brauche dich.
Beine breit und schnell gewackelt
Wichser fackelt lange nicht.

Dieses Wichsen, Gott die Jungen,
machten auf der Weide das.
Dieses hin- und hergehampelt
ist doch auch kein großer Spaß.

Es muß sein, der dicke Lümmel
zwischen meinen Schenkeln ruft,
hab ich meine Wichsmaschine,
schaff ich mir ein bißchen Luft.

Spannung reizt mich, Wichsmaschine,
ich bin dein Motor drauflos.
Und das Wichsen geht alleine,
wie Pistolen in die Hos’.

Hier mein Pisser ist der Kolben,
den ich in die Fotze schick,
und als Held, du Fickmaschine,
wird er hundertmal so dick.

Helden ficken wie Soldaten:
ruck und zuck und drauf und rein,
mit Maschinen -Weiber/Waffen –
treffen wir ins Loch hinein.

Helga Goetze (Magdeburg, 12 maart 1922)

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Dave Eggers woonde in New York en leeft nu met zijn broer in Californië. In 1993 richtte hij met drie vrienden het tijdschrift Might op. Hij werkte in San Francisco achtereenvolgens als cartoonist, grafisch ontwerper, uitzendkracht en schrijver. Hij debuteerde met het (min of meer) autobiografische ‘Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit’ (2000). Eind 2002 verscheen Egger’s tweede roman, met nog zo’n mooie titel: ‘U zult versteld staan van onze beweeglijkheid’. Eggers is nu uitgever van McSweeney’s, een kwartaaltijdschrift.

Uit: A Heartbreaking Work of Staggering Genius

“While reclining on the couch most of the day and night, on her back, my mom

turns her head to watch television and turns it back to spit up green fluid into a

plastic receptacle. The plastic receptacle is new. For many weeks she had been

spitting the green fluid into a towel, not the same towel, but a rotation of towels,

one of which she would keep on her chest. But the towel on her chest, my sister

Beth and I found after a short while, was not such a good place to spit the green

fluid, because, as it turned out, the green fluid smelled awful, much more pungent

an aroma than one might expect. (One expects some sort of odor, sure, but this.)

And so the green fluid could not be left there, festering and then petrifying on the

terry-cloth towels. (Because the green fluid hardened to a crust on the terry-cloth

towels, they were almost impossible to clean. So the green-fluid towels were

one-use only, and even if you used every corner of the towels, folding and turning,

turning and folding, they would only last a few days each, and the supply was

running short, even after we plundered the bathrooms, closets, the garage.)

So finally Beth procured, and our mother began to spit the green fluid into, a small

plastic container which looked makeshift, like a piece of an air-conditioning unit,

but had been provided by the hospital and was as far as we knew designed for

people who do a lot of spitting up of green fluid. It’s a molded plastic receptacle,

cream-colored, in the shape of a half-moon, which can be kept handy and spit into.

It can be cupped around the mouth of a reclining person, just under the chin, in a

way that allows the depositor of green bodily fluids to either raise one’s head to spit

directly into it, or to simply let the fluid dribble down, over his or her chin, and then

into the receptacle waiting below. It was a great find, the half-moon plastic

receptacle.”

Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.