Tag: Jan Kjærstad

Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Barrett Browning op dit blog.

 

A Dead Rose

O Rose! who dares to name thee?
No longer roseate now, nor soft, nor sweet;
But pale, and hard, and dry, as stubble-wheat,—
Kept seven years in a drawer—thy titles shame thee.

The breeze that used to blow thee
Between the hedgerow thorns, and take away
An odour up the lane to last all day,—
If breathing now,—unsweetened would forego thee.

The sun that used to smite thee,
And mix his glory in thy gorgeous urn,
Till beam appeared to bloom, and flower to burn,—
If shining now,—with not a hue would light thee.

The dew that used to wet thee,
And, white first, grow incarnadined, because
It lay upon thee where the crimson was,—
If dropping now,—would darken where it met thee.

The fly that lit upon thee,
To stretch the tendrils of its tiny feet,
Along thy leaf’s pure edges, after heat,—
If lighting now,—would coldly overrun thee.

The bee that once did suck thee,
And build thy perfumed ambers up his hive,
And swoon in thee for joy, till scarce alive,—
If passing now,—would blindly overlook thee.

The heart doth recognise thee,
Alone, alone! The heart doth smell thee sweet,
Doth view thee fair, doth judge thee most complete,—
Though seeing now those changes that disguise thee.

Yes, and the heart doth owe thee
More love, dead rose! than to such roses bold
As Julia wears at dances, smiling cold!—
Lie still upon this heart—which breaks below thee!

 

 
Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Elizabeth Barrett Browning en haar cocker spaniel, Flush. Illustratie door James E. McConnell

Lees verder “Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad” →

Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad, Michelangelo

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook alle tags voor Tery Miyamoto op dit blog.

 

Uit: Kinshu: Autumn Brocade (Vertaald door Roger K Thomas)

„He divides his time equally between Kôroen and the Aoyama condominium. Around the beginning of October, when the company car came to pick him up, he lost his footing going down the stone staircase in front of the condominium and injured his ankle badly-a hairline fracture and a good deal of swelling, which left him unable to walk. In a panic, I jumped on the Shinkansen bullet train with Kiyotaka and rushed to see him. No sooner had he lost his mobility than he became difficult to deal with. He disliked the fussy way Ikuko looked after him, and telephoned for me to come over though I had just left. Thinking that it might turn out to be a long stay, I had no choice but to take Kiyotaka along. As soon as Father saw our faces he calmed down. Perhaps worrying about the house in Kôroen, he perversely started to say that we should go back right away. I didn’t know whether to be amazed or amused by his willfulness. Entrusting him to the care of Ikuko and Okabe, his secretary, I decided to return to Kôroen and left for Tokyo Station with Kiyotaka.

It was there that I saw a travel poster for Mount Zaô.The large photograph was filled with the spreading branches of brightly colored trees in autumn. I had always associated Zaô with its ice-covered trees in winter, and I stood in the Tokyo Station concourse imagining how these trees-which would become pillars of ice, but were now brilliant with autumn foliage-would look swaying in the breeze under a star-studded night sky. For some reason, I felt an irresistible urge to let my handicapped child experience the invigorating mountains and see all the stars. When I told Kiyotaka this, his eyes brightened and he begged me to take him there. Although it seemed too much of an adventure for the two of us, we went to a travel agent inside the station and bought train tickets to Yamagata. Then we made reservations at an inn at Zaô. Hot Spring, and tried to reserve return seats on a flight from Sendai to Osaka Airport. No seats were available, though, and we had to change our plans and stay an extra night at either Zaô or Sendai before our return flight. I decided to stay two nights at Zaô so we headed for Ueno Station to catch the tram there. If we had stayed only one night at Zaô. I would not have run into you. It all seems very strange to me now.“

 

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

Lees verder “Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad, Michelangelo” →

Jan Kjærstad, Michelangelo, Elisabeth Castonier, Johan Bojer, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010

 

Uit: The Conquerer (Vertaald door Barbara J. Haveland) 

 

„I—the Professor—do not know whether or not to call this the irony of fate. Jonas Wergeland escaped disaster that time, but nothing could save him from the media earthquake triggered by his arrest and later trial—not surprisingly perhaps, seeing that Wergeland himself was the instigating factor. The public hoped, of course, for as long as they could, hoped that something was wrong, that someone,

somewhere had made a terrible and most unfortunate mistake. Rumour had it that Jonas Wergeland remained silent—and, others added, unmoved—and he refused to make any sort of statement to the police. He had accepted the lawyer appointed to defend him without demur and would not hear of engaging one of the big-time lawyers whom Daniel was sure would be able to help him.

I think everyone, including myself, awaited the trial in such a state of suspened to occupy the highly respected post of consultant physician.

“Do you know what the most surprising thing of all is?” my guest asked on the fourth evening on which she visited me, clad in her usual elegant black and as earnest as always. “The most surprising part

of all this washing of dirty laundry in public was one question that was never asked.

Obviously because it had nothing to do with the case. And yet it gets to the very nub of the matter. Because, if it were true that Jonas Wergeland possessed all those failings and evil inclinations, how could a whole nation fall under his spell? And that being the case, does this not say everything

about Norway, the cultural level of this country in the last decade before the millennium? That such an individual could wangle his way to such enormous power and popularity, I mean?” pense that you would have thought the honour of Norway was at stake.“

 

jan-kjaerstad
Jan Kjærstad (Oslo,  6 maart 1953)

 

 

Lees verder “Jan Kjærstad, Michelangelo, Elisabeth Castonier, Johan Bojer, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni” →

Jan Kjærstad, Michelangelo, Elisabeth Castonier, Johan, Bojer, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: The Discoverer (Vertaald door Barbara Haveland)

 

„Behold this man. Behold this man, as he feels three tugs on the rope and slowly, after smiling uncertainly, proceeds to traverse, to edge out onto those dauntingly airy galleries. Behold this man as he inches across the rock face; see how with the caution of the novice he feels his way forward using all of his limbs, his whole body in fact, before shifting his weight from one foot to the other. I can sense how frightened, how truly terrified he is, and yet how full of the determination to do this, to see it through, make it to the top. And then, suddenly, as if something has ground to a halt, he freezes. He shuts his eyes. He looks as though he is listening to the wind, while at the same time concentrating hard, trying to place the scent emanating from the rock against which he is pressed. The bright sunlight glitters off the cliff face, sparkles in the runnels of meltwater. As far as I can see he is holding his breath. I have known it all along. This is the moment of truth. On a ledge, with a drop of hundreds of meters into the abyss only a step away. Here you live, or you die.

“This is a second I shall remember.”

Then he does the one thing I have begged him not to do. He half turns, while apparently hanging on tight with both hands. He looks out. Looks down. As if intent on defying something. Proving something. For a moment he seems to be completely dazzled by the Slingsby glacier far below. Or no, not dazzled, but stunned, panic-stricken. Psyched out, as they say. I refuse to believe it. That this man could be afraid of anything, a man who brought thousands of cars to a halt on Oslo’s Town Hall Square and who, by his mere presence, drew a cyclone to himself; a man who has been with three fair maids at once and who would not hesitate to dive to a depth of fifteen meters without an oxygen tank.“

 

Kjærstad

Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Celestial Love

 

No mortal thing enthralled these longing eyes

When perfect peace in thy fair face I found;

But far within, where all is holy ground,

My soul felt Love, her comrade of the skies:

For she was born with God in Paradise;

Nor all the shows of beauty shed around

This fair false world her wings to earth have bound:

Unto the Love of Loves aloft she flies.

Nay, things that suffer death, quench not the fire

Of deathless spirits; nor eternity

Serves sordid Time, that withers all things rare.

Not love but lawless impulse is desire:

That slays the soul; our love makes still more fair

Our friends on earth, fairer in death on high.

 

 

Vertaald door John Addington Symonds

 

michelangelo

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Portret door Jacopino del Conte, na 1535

 

De Duitse schrijfster Elisabeth Castonier werd geboren op 6 maart 1894 in Dresden. Haar eerste roman Frau, Knecht, Magd verscheen in het Berliner Tageblatt. Tijdens het Derde Rijk ging zij in ballingschap, eerst naar Wenen, later naar Italië en tenslotte naar Engeland. Zij werkte voor de BBC en werd correspondente voor bladen als de News Chronicle, de New Statesman en emigrantenbladen als de Pariser Tageszeitung en het Wiener Tageblatt. Vanaf  1944 werkte zij als landbouwster. In 1955 kon zij om gezondheidsredenen dit werk niet langer doen. Zij trok naar een Cottage in Wiltshire en begon opnieuw te schrijven, vaak goedverkopende, vrolijke verhalen over het leven in Engeland.

 

Uit: Stürmisch bis heiter. Memoiren einer Außenseiterin

 

„Ich ging mit Ines zum Opernplatz, denn dergleichen sieht man nur einmal im Leben – und außerdem war es gut, Zeuge gewesen zu sein.

Menschenmassen strömten die Linden entlang, Musikkapellen spielten, es herrschte Feiertagsstimmung. Fackelzüge marschierten auf, Studenten umstanden den Scheiterhaufen, warfen ihre Fackeln in die Flammen, hochbeladene Lastwagen brachten das Brennmaterial, die deutsche Literatur. Zuerst kamen die Prominenten, später alles, was aus Verlagen und Buchhandlungen an verbotenen Schriftstellern abgeholt worden war.

Ines bemerkte: »Dies ist natürlich der größte Scheiterhaufen aller Zeiten, weil er vom größten Führer aller Zeiten und dem größten Schreier aller Zeiten befohlen worden ist.«

(…)

Nachdenklich stimmen die Einzelschicksale, die nur geschichtliche Randnotizen (wenn überhaupt) blieben, aber Existenzen und Familien zerstörten.

Beim Rundfunk arbeitete ich längst nicht mehr. Dort waren alle, die ich gekannt hatte, entlassen worden oder geflohen. Zu ihnen gehörte ein Mann, der sich später mit seiner Frau, seinem Bruder und seiner Schwägerin vor Capri mit Steinen beschwert ertränkte. Sie hinterließen einen Brief, in dem sie mitteilten, daß kein Land ihnen Einreisebewilligung erteilt hätte und ihre Aufenthaltsbewilligung in Italien befristet wäre. Sie hofften, daß sie in dem Land, in das sie sich jetzt flüchteten, freundlich aufgenommen würden.”

 

Castonier

Elisabeth Castonier (6 maart 1894 – 24 september 1975)

 

De Noorse schrijver Johan Bojer werd geboren op 6 maart 1872 in Orkdal. Hij was een buitenechtelijk kind van een dienstmeisje en een handelsreiziger. Hij groeide op als pleegking van de familie Fætten in Rissa. Hij werkte o.a. als visser, boer, vertegenwoordiger en boekhouder. In 1893 publiceerde Bojer zijn eerste literaire werk Unge tanker, onder het pseudoniem Johan K. Hansson. Een kleine erfenis van zijn vader stelde hem in 1895 in staat naar Parijs te gaan, waar hij tot 1915 bleef en kennis maakte met de schrijvers Knut Hamsun en August Strindberg. Ook Victor Hugo had invloed op zijn werk. Zijn belangrijkste werk is wellicht Den siste viking (De laatste Viking) uit 1921.

 

Uit: The Great Hunger (Vertaald door W. J. Alexander Worster en C. Archer)

 

“For sheer havoc, there is no gale like a good northwester, when it roarsin, through the long winter evenings, driving the spindrift before itbetween the rocky walls of the fjord. It churns the water to a frothof
rushing wave crests, while the boats along the beach are flung insomersaults up to the doors of the grey fisher huts, and solid old barngangways are lifted and sent flying like unwieldy birds over the fields.

“Mercy on us!” cry the maids, for it is milking-time, and they haveto fight their way on hands and knees across the yard to the cowshed, dragging a lantern that WILL go out and a milk-pail that WON’T be held. And “Lord preserve us!” mutter the old wives seated round the stove within doors–and their thoughts are far away in the north with the Lofoten fishermen, out at sea, maybe, this very night.

But on a calm spring day, the fjord just steals in smooth and shining by ness and bay. And at low water there is a whole wonderland of strange little islands, sand-banks, and weed-fringed rocks left high and dry, with clear pools between, where bare-legged urchins splash about, and tiny flat-fish as big as a halfpenny dart away to every side. The air is filled with a smell of salt sea-water and warm, wet beach-waste, and the sea-pie, see-sawing about on a big stone in the water, lifts his red beak cheerily sunwards and pipes: “Kluip, kluip! the spring has come!”

On just such a day, two boys of fourteen or thereabouts came hurrying out from one of the fishermen’s huts down towards the beach. Boys are never so busy as when they are up to some piece of mischief, and evidently the pair had business of this sort in hand. Peer Troen, fair-haired and sallow-faced, was pushing a wheelbarrow; his companion, Martin Bruvold, a dark youth with freckles, carried a tub. And both talked mysteriously in whispers, casting anxious glances out over the water.”

 

bojerjohan

Johan Bojer (6 maart 1872 – 3 juli 1959)

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Die Tinte ist ein Zündstoff (Biografie door Marta Kijowska)

 

»Fasse dich kurz. Die Welt ist mit Worten übervölkert«, lautet einer von Lec’ meistzitierten Aphorismen. Was er von anderen verlangte, galt auch für ihn selbst. So schrieb oder besser kritzelte

er mit zitternder Hand im Frühjahr 1966, wenige Wochen vor seinem Tode, seine Letzte Autobiographie. Sie war wie die meisten seiner literarischen und satirischen Werke: kurz, prägnant

und voller Fragen.

War ich denn wirklich am 6. März 1909, wie es aus meinem Lemberger Geburtsschein hervorgeht, geboren? Oder vielmehr erst im Jahre 1933, als ich nach der Wiener und der Lemberger Schule und der Universität die Stätte der Rechtswissenschaft verließ, um meine erste Bekanntschaft mit dem Unrecht zu machen? Oder vielleicht wurde ich erst existent, als im selben Jahr mein Lyrikbändchen Farben aus der Druckmaschine herausfiel? Oder vielleicht erst im Jahre 1935 mit dem Erscheinen der Satirensammlung Zoo? Nun, später kam ich mehrmals auf die Welt, lyrisch und satirisch – mit jedem

Buch, mit jedem Gedicht, ja mit dem kleinsten Epigramm.

Womö
glich wurde ich aber erst im Krieg geboren? Im Konzentrationslager? Oder erst nach der Flucht vor der Hinrichtung im Jahre 1943? Oder als ich die Wälder der Partisanen im Jahre 1944 verließ? Wie viele Gelegenheiten auch danach, geboren zu werden!

Laut Geburtsschein wurde Stanisław Jerzy Lec also am 6. März 1909 in Lemberg geboren. Sein Vater, Baron Benno de Tusch-Letz, war – entgegen der Familientradition, nach der die männlichen Nachkommen den Arztberuf wählten – Bankier und Großgrundbesitzer. Er besaß Güter in Podolien und in der Bukowina und auch zwei Wohnsitze: in Lemberg und in Wien, wo seine Vorfahren in den Adelsstand erhoben worden waren.“

 

lec2

Stanisław Jerzy Lec  (6 maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Money (Vertaald door Verne Moberg)

 

„It was an uncommonly beautiful autumn day, and Axel Möller had put up the doors to the street to bring air and light into the dark shop. On a sugar barrel in its farthest corner he sat down with his back up against the wall and his violin beneath his chin. He was fantasizing.

There was a strange contrast between the inspired facial expression and the wretched potpourri that he was rendering. A painter who had only seen him would have been delighted; a musician who had heard would have been driven to despair. One could hear nothing more miserable than this helpless groping for something he never could reach; the striking up of well-known melodies that were not allowed to emerge as, muddling through them, he tried to make believe he was composing; then lastly these random runs, constituting the total outcome of his concert appearances. But there was no

doubt that he believed himself to be producing something beautiful, and that he drew pleasure from this.

There was a darkening in the doorway. He looked up and could see Selma. Her contours appeared sharp against the sunny background; she was dressed in a close-fitting dark-blue dress that made her look even slimmer.

“I would like to hear you play but don’t dare on your mother’s account,” she said laughing as she grabbed hold onto each door post and let her body balance forward as far as her arms reached.

His face shone with joy when he saw her, but before he could answer she was gone.

Even when she had gone he thought he heard a subdued laugh and saw a white row of teeth appear over there in the shadow. He laid the violin on the counter and thought for a moment. It was probable that she turned off at the gate and was walking home along the railway embankment. And in that case. . . It was a blessing that the overgrown current bushes were standing in the way of Mother’s window!“

 

Benedictsson

Victoria Benedictsson (6 maart 1850 – 21 juni 1888)

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Voyage dans la lune

 

“… J’avais attaché autour de moi quantité de fioles pleines de rosée, sur lesquelles le soleil dardait ses rayons si violemment, que la chaleur qui les attirait, comme elle fait les plus grosses nuées, m’éleva si haut, qu’enfin je me trouvai au-dessus de la moyenne région. Mais comme cette attraction me faisait monter avec trop de rapidité, et qu’au lieu de m’approcher de la lune comme je le prétendais, elle me paraissait plus éloignée qu’à mon partement, je cassai plusieurs de mes fioles, jusqu’à ce que je sentis que ma pesanteur surmontait l’attraction, et que

je redescendaisvers la terre.”

“… J’avais fait une machine que je m’imaginais capable de m’élever autant que je voudrais en sorte que de tout ce que j’y croyais nécessaire n’y manquant, je m’assis dedans et me précipitai en l’air du haut d’une roche. Mais parce que je n’avais pas bien pris mes mesures, je culbutai rapidement vers la vallée.”

“… quand on eut découvert l’invention du ressort, quelques uns dirent qu’il fallait y attacher quantité de fusées volantes… à peine y eus-je mis les deux pieds que me voilà enlevé dans la nue…”

 

vraicyrano

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 6 maart 2009.

 De Italiaanse dichter Luigi Alamanni werd geboren op 6 maart 1495 in Florence.

Gabriel García Márquez, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Günter Kunert, Michelangelo, Jan Kjærstad, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Uit: Over de liefde en andere duivels (Vertaald door Adri Boon)

Zij denkt dat u edelen in een val van Satan zijn gelopen,’ zei de onderkoning.
Niet alleen wij, maar heel Spanje zei de bisschop. ‘We zijn de oceaan overgestoken om de leer van Christus te verbreiden, en daar zijn we in geslaagd voor zover het missen, processies en patroonsfeesten betreft, maar niet waar de ziel in het geding is’.
Hij sprak over Yucatán. waar weelderige karhedralen waren verrezen om de heidense piramiden aan het oog te onttrekken, zonder dat men er bij stil stond dat de inheemse bevolking naar de mis ging omdat hun heiligdommen onder de zilveren altaren bleven voortleven. Hij sprak over de rassenvermenging die ze hadden veroorzaakt sinds de verovering: Spaans bloed met indiaans bloed, Spaans en indiaans bloed met dat van allerlei soorten negers, tot aan West-Soedanese mohammedanen aan toe, en hij vroeg zich af of er wil plaats was in Gods riik Voor, een dergelijk allegaartje. Ondanks zijn moeizame ademhaling en zijn ouderdomskuchje eindigde hij zonder de onderkoning een pauze te gunnen. `Wat kan dat alles anders zijn dan een streek van de Vijand?’

GARCIA-MARQUEZ

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Sonnetten van de Portugese  XLIII

 

Hoe ik je liefheb? Geef het woord aan mij.

Ik bemin je zo diep en hoog en wijd,

waar mijn ziel blindelings in slaagt, als zij

de kern van Zijn ervaart in Zaligheid.

 

Ik bemin je als ik dagelijks moet vechten

en zorgen heb bij kaarslicht en zonneschijn.

Ik bemin je open, met plichten en rechten.

Ik bemin je zuiver, zonder ijdel te zijn.

 

Ik bemin je met een hartstocht die niet week

en met kinderlijk geloof streed tegen oud verdriet.

Ik bemin je met een liefde die verloren leek

 

zoals mijn idolen, — Ik bemin je met de nood

en lach en adem van mijn leven! — Als God gebiedt,

zal ik je nog beter beminnen na de dood.

 

 

Vertaald door Lepus

 

 

Consolation

   

All are not taken; there are left behind

Living Belovèds, tender looks to bring

And make the daylight still a happy thing,

And tender voices, to make soft the wind:

But if it were not so—if I could find

No love in all this world for comforting,

Nor any path but hollowly did ring

Where ‘dust to dust’ the love from life disjoin’d;

And if, before those sepulchres unmoving

I stood alone (as some forsaken lamb

Goes bleating up the moors in weary dearth)

Crying ‘Where are ye, O my loved and loving?’—

I know a voice would sound, ‘Daughter, I AM.

Can I suffice for Heaven and not for earth?’

 

 

browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Thomas Buchanan Read

 

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Hoffmann kreeg zijn opleiding aan de colleges Saint-François-Xavier (Vannes) en Saint-Louis (Saint-Nazaire) en studeerde vervolgens aan de Sorbonne, Paris II Assas en aan de universiteit van Nantes geschiedenis en rechten. Na zijn studie richtte hij zich eerst op public relations en op de journalistiek. Hij is o.a. redacteur van La Baule Privilèges en sinds 1996 van Nantes Métropole Magazine.

Uit: Journal d’un crétin

“Je m’appelle Guy Lacroix. J’ai 40 ans. Depuis quinze ans, je suis marié à Sylvie, qui en a 37. Sylvie est ma lumière. Nous nous sommes rencontrés lors d’un pèlerinage à Chartres. Nous habitons le XVe arrondissement de Paris. Rue de la Convention. Juste face à l’hôpital Boucicaut. C’est un quartier que j’aime, à taille humaine, avec une bonne équipe paroissiale. Je suis sous-directeur d’un établissement bancaire. Dans mon métier même, je peux agir. Je veux être une lumière, une force qui va. Un témoin des valeurs auxquelles je crois. Je suis Guy Lacroix. Je suis quelqu’un, même avec un petit “q”. Mais si chacun agit dans son petit coin, nous y
arriverons. “

 

HoffmannHD

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

 

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Hij studeerde af in letteren aan de Otemon Gakuin Universiteit en begon te werken als copywriter. In 1970 schreef hij zijn eerste roman en gaf zijn baan op om te schrijven.

 

Uit: The Swallows’ Nest (Vertaald door Anthony Hood Chambers)

 

„Yoshitake Kenji, president of the Dream Street Shopping Arcade Merchants’ Association, abruptly slid open the little glass window, pointed to the eaves, and said, “We want to get rid of this swallows’ nest.” Tomi opened her sunken eyes in surprise. How long did a swallow live? The question had preoccupied her recently, and just then she’d been absorbed in thoughts about swallows.

“Get rid of it?” Like Yoshitake, she spoke the language of southern Osaka.

“That’s right. There was a meeting of the Association last night. A majority vote. People said the swallows’ nest under the eaves of this tobacco stand impedes the future development of the Dream Street Shopping Arcade.”

“Why is that?”

Yoshitake cleared his throat, leaned forward, and glanced around the interior of Tomi’s shop as he groped for words. “Well, you see, well…” In fact, it was not the swallows’ nest he wanted to dislodge, but Tomi, who held the rights to a one-mat space in the Furukawa Stationery Shop. Trying to look both stern and gentle at the same time, he knitted his brows and smiled. The demands that this attempt made on his facial muscles gave rise to faint twitches all over. Rattled, he rubbed his face with both hands.“

 

MiyamotoTeru

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

 

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Met zijn reisbeschrijvingen groeide hij uit tot een cultauteur in dit genre. Bouvier studeerde geesteswetenschappen en recht in Genève. In 1959 brak hij zijn studie af en maakte hij met de bevriende schilder Thierry Vernet in een Fiat een reis via Joegoslavië en Turkije naar Afghanistan. Daarna reisde hij alleen verder naar Sri Lanka en Japan. Terug in Zwitserland schreef hij L’usage du monde.

Uit: L’Usage du Monde

“Travnik, Bosnie, le 4 juillet.

 

“Ce matin, soleil éclatant, chaleur ; je suis monté dessiner dans les collines. Marguerites, blés frais, calmes ombrages. Au retour, croisé un paysan monté sur un poney. Il en descend et me roule une cigarette qu’on fume accroupis au bord du chemin. Avec mes quelques mots de serbe je parviens à comprendre qu’il ramène des pains chez lui, qu’il a dépensé mille dinars pour aller trouver une fille qui a de gros bras et de gros seins, qu’il a cinq enfants et trois vaches, qu’il faut se méfier de la foudre qui a tué sept personnes l’an dernier.

“Ensuite je suis allé au marché. C’est le jour : des sacs faits avec la peau entière d’une chèvre, des faucilles à vous donner envie d’abattre des hectares de seigle, des peaux de renard, des paprikas, des sifflets, des godasses, du fromage, des bijoux de fer-blanc, des tamis de jonc encore vert auxquels des moustachus mettent la dernière main, et régnant sur tout cela, la galerie des unijambistes, des manchots, des trachomeux, des trembleurs et des béquillards.

“Ce soir, été boire un coup sous les acacias pour écouter les Tziganes qui se surpassaient. Sur le chemin du retour, j’ai acheté une grosse pâte d’amande, rose et huileuse. L’Orient, quoi!”

J’examinai la carte. C’était une petite ville dans un cirque de montagnes, au coeur du pays bosniaque. De là, il comptait remonter vers Belgrade où l'”Association des peintres serbes l’invitait à exposer. Je devais l’y rejoindre dans les derniers jours de juillet avec le bagage et la vieille Fiat que nous avions retapée, pour continuer vers la Turquie, l’Iran, l’Inde, plus loin peut-être… Nous avions deux ans devant nous et de l’argent pour quatre mois. Le programme était vague, mais dans de pareilles affaires, l’essentiel est de partir ».

 

Bouvier

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)
Thierry Vernet et Nicolas Bouvier in 1953

 

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Leute  

 

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute,

wird es sicher immer geben,

über, unter, hinter, neben

 

dir und mit und ihm und ihr:

Kleine, Große sind wie wir.

Größer als ein Großer kann

aber sein ein kleiner Mann.

 

Klein und groß sagt gar nichts aus,

sondern nur, was einer draus

für sich selbst und alle macht.

Darum habe darauf acht:

 

Wer den andren hilft und stützt

und sich nicht nur selber nützt,

hat das richtige Format –

ob ein Zwerg er oder grad

 

lang wie eine Latte ist

oder einen Meter mißt.

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute.

 

 

Der alte Mann

 

Der alte Mann

studiert die Todesanzeigen

mit Befriedigung:

Generaldirektor Sowieso

verstarb im sechzigsten Lebensjahr.

Da fühlt man sich gleich besser

und gesünder und fast

glücklich. Wie im Krieg, wo

die Granaten links und rechts

einschlugen. Es trifft

immer die anderen. Gott sei Dank,

daß ich kein anderer bin.

 

kunert_lesung

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Michelangelo was een leerling van de schilder Domenico Ghirlandaio en van de beeldhouwer Bertoldo di Giovanni. In Florence leerde hij de klassieke oudheid kennen, die van grote invloed is geweest op zijn werk, en kwam hij via Lorenzo de’ Medici in contact met enkele van de grote wetenschappers van zijn tijd. In 1496 trok hij naar Rome, waar hij in 1498/99 de bekende Pietà in de St.-Pieter maakte. Na terugkeer in Florence kreeg hij de opdracht voor de eveneens bekende David.

Paus Julius II gaf de opdracht tot de fresco’s op het plafond van de Sixtijnse Kapel (1508-12): taferelen uit Genesis, omrand met afbeeldingen van profeten en naakte jongeren. Michelangelo werkte vier jaar aan het plafond, liggend op zijn rug. Hij schilderde daarna niet meer, tot hij in 1536 begon aan Het Laatste Oordeel, op de achterwand van de Sixtijnse Kapel. Dat was in 1541 gereed. Onder de titel Rimes verscheen van Michelangelo ook een verzameling gedichten en epigrammen.

 

 

Rime 290

Verlost van een ondragelijk gewicht
en van de waan der aarde, o Heer, ontbonden
koerst nu mijn schip geteisterd naar de gronden
waar gij ver van de storm voor anker ligt.

Uw liefde, uw kruis, uw smartelijk gezicht,
uw doornenkroon, uw nagels en uw wonden
geven mijn ziel, die zucht onder haar zonden,
uitzicht en hoop op uw vertroostend licht.

En nu ik in diepe deemoed wil verzaken,
o Heer, aan ’t leven dat ik heb geleid,
bespaar mij nu de strengheid uwer wrake!

O help mij nu ik oud ben en bereid
om door Uw bloed mijn fouten goed te maken!
Ik bid u, Heer, scheld mij mijn zonden kwijt!

 

 

Vertaald door Frans van Dooren

 

 

 

Sonett an Tommaso Cavalieri

 

Du weißt, Herr, daß ich weiß, wie sehr du weißt,

daß ich, um dich zu fühlen, dich erreiche,

und weißt, ich weiß, du weißt, ich bin der Gleiche:

was ists, das uns im Gruße zögern heißt?

Ist wahr die Hoffnung, die du mir gebracht,

und wahr der Wunsch und sicher, daß er gelte,

so bricht die Wand, die zwischen uns gestellte,

verhehltes Wehe hat nun doppelt Macht.

Wenn ich an dir nur liebe, was auch du

am meisten an dir liebst, Herz, zürne nicht.

Das sind die Geister, die sich so umwerben.

Was ich begehr in deinem Angesicht,

dem sehn die Menschen unverständig zu,

und wer es wissen will, der muß erst sterben.

 

 

Vertaald door Rainer Maria Rilke

 

Michelangelo_Buonarotti

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Standbeeld, Uffizi, Florence

 

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: Der Honigkrug (Vertaald door Andrea Dobrowolski)

 

„Da stimmte etwas ganz und gar nicht. Das Unterholz wurde immer dichter, er watete bis zu den Knien im Farnkraut. Der Pfad, er musste den Pfad wiederfinden. Plötzlich erblickte er etwas Gelbes, das links von ihm an einem Ast hing und hin und her baumelte. Ein Stofffetzen? Neugierig bahnte Fredric sich einen Weg durch das Gebüsch auf dieses auffallende gelbe Ding zu. Da verschwand der Boden unter seinen Füßen. Er fiel einfach durch das Farnkraut hindurch, hinab in ein Loch, und spürte einen gewaltigen Druck gegen die Brust. Er saß völlig fest in einem tunnelförmigen Spalt, unter ihm war nur Leere. Er musste da in der Öffnung zu einem unterirdischen Raum hängen, einer Höhle, einem Abgrund. Sein Kopf ragte gerade noch über den Boden, einige Farnwedel kitzelten ihn im Gesicht, und er nieste“.

 

kjerstad
Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Aforismen:

 

“Dikke mensen leven korter, maar ze zitten langer aan tafel.”

 

“Domheid is de moeder van de misdaad. Maar de vaders zijn vaak genieën.”

 

“De kunst eist van de kunstenaar geen talent, maar werken.”

 

Stanislaw_Lec

Stanisław Jerzy Lec  (6 maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: The Big Book (Vertaald door Verne Moberg)

 

„Hörby, the 23rd of August, 1886

Yesterday we were in Sextorp. We walked up the slope behind the house. It was just as the sun had sunk down behind a light, hazy wall of cloud. The lake was still, in gray-blue gauze. All the contours were drawn together as with a wide, soft brush. Ellen Key1 and I were sitting alone on the bench, and on another farther away, Hilda, Hilma, Matti,

and Karl. Ellen sat talking about the intensity that the sense of external details can have during exceptionally strong psychic movements….

While we talked about this, the others sat making small talk off on the bench. “Aren’t you Schultz in Erik Grane?”2 said Hilda, impudently unabashed, as usual. “Not completely, but there probably are certain features.” And with this he cast such a strange glance at Mathilda. This abrupt utterance must clearly have broken the mood, and Matti felt a need to dismiss it.

“Look, there’s a single round window up there; what a lovely view they must have from there,” she said.

“Come on, let’s see if there’s one like it on the other side,” he replied, and they walked alone to the top of the hill, where they stopped and looked out on the lake. And then it came:

“Buddy, do you think you can care for me?”3

On our way home, we all sat very quietly. I sat thinking how lovely Matti had grown — more beautiful for each day since he’d come….“

 

Victoria_Benedictsson

Victoria Benedictsson (6 maart 1850 – 21 juni 1888)
Buste in Hörby

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Voyage dans la Lune & Histoire comique des etats et empires du Soleil

„Quelques-uns de la compagnie me régalèrent d’un grand éclat de rire. « Ainsi peut-être, leur dis-je, se moque-t-on maintenant dans la lune, de quelque autre, qui soutient que ce globe-ci est un monde. » Mais j’eus beau leur alléguer que Pythagore, Epicure, Démocrite et, de nôtre âge, Copernic et Kepler, avaient été de cette opinion, je ne les obligeai qu’à rire de plus belle. Cette pensée cependant, dont la hardiesse biaisait à mon humeur, affermie par la contradiction, se plongea si profondément chez moi, que, pendant tout le reste du chemin, je demeurai gros de mille définitions de lune, dont je ne pouvais accoucher ; de sorte qu’à force d’appuyer cette croyance burlesque par des raisonnements presque sérieux, il s’en fallait peu que je n’y déférasse déjà, quand le miracle ou l’accident, la Providence, la fortune, ou peut-être ce qu’on nommera vision, fiction, chimère, ou folie si on veut, me fournit l’occasion qui m’engagea à ce discours : Étant arrivé chez moi, je montai dans mon cabinet, où je trouvai sur la table un livre ouvert que je n’y avais point mis. C’était celui de Cardan ; et quoique je n’eusse pas dessin d’y lire, je tombai de la vue, comme par force, justement sur une histoire de ce philosophe, qui dit qu’étudiant un soir à la chandelle, il aperçut entrer, au travers des portes fermées, deux grands vieillards, lesquels après beaucoup d’interrogations qu’il leur fit, répondirent qu’ils étaient habitants de la lune, et, en même temps, disparurent.“

 

Sannois_-_Buste_de_Cyrano_de_Bergerac

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)
Buste in Sannois (Val-d’Oise).

 

De Italiaanse dichter Luigi Alamanni werd geboren op 6 maart 1495 in Florence. Hij was betrokken bij een complot tegen Giulio de’ Medici, de latere paus Clement VII en vluchtte naar Frankrijk waar hij een vertrouweling werd van Frans I. Zijn faam als dichter dankt hij vooral aan La Coltivazione dei Campi, een gedicht geïnspireerd door de Georgica van vergilius.

 

Sonnet

 

THEREFORE, proud Italy, I, by God’s grace,

After six years come back to gaze on thee,

This only, for barbarians fill the place

Where I once lay upon they breast, ah me!

With tearful eyes and drooping head I greet

The country of my birth, to her I yearn

With pain and fear and anger, stripped of sweet

Delight and every hope. Then I return

   Again beyond the Alps, all wreathed with snow,

To honest Gallic earth, a better friend

To strangers than thou art unto thine own!

There, in a sheltered haven till the end

I will abide, mid those cool valleys lone,

Since Heaven agrees and thou hast willed it so.

 

 

Vertaald door Lorna de’ Lucchi

 

Alamanni_Luigi_1495-1556

Luigi Alamanni (6 maart 1495 – 18 april 1556)

 

Gabriel García Márquez, Elizabeth Barrett Browning, Günter Kunert, Jan Kjærstad, Victoria Maria Benedictsson, Stanisław Lec, Cyrano de Bergerac

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Love in the Time of Cholera

 “IT WAS INEVITABLE: the scent of bitter almonds always reminded him of the fate of unrequited love. Dr. Juvenal Urbino noticed it as soon as he entered the still darkened house where he had hurried on an urgent call to attend a case that for him had lost all urgency many years before. The Antillean refugee Jeremiah de Saint-Amour, disabled war veteran, photographer of children, and his most sympathetic opponent in chess, had escaped the torments of memory with the aromatic fumes of gold cyanide.

He found the corpse covered with a blanket on the campaign cot where he had always slept, and beside it was a stool with the developing tray he had used to vaporize the poison. On the floor, tied to a leg of the cot, lay the body of a black Great Dane with a snow-white chest, and next to him were the crutches. At one window the splendor of dawn was just beginning to illuminate the stifling, crowded room that served as both bedroom and laboratory, but there was enough light for him to recognize at once the authority of death. The other windows, as well as every other chink in the room, were muffled with rags or sealed with black cardboard, which increased the oppressive heaviness. A counter was crammed with jars and bottles without labels and two crumbling pewter trays under an ordinary light bulb covered with red paper. The third tray, the one for the fixative solution, was next to the body. There were old magazines and newspapers everywhere, piles of negatives on glass plates, broken furniture, but everything was kept free of dust by a diligent hand. Although the air coming through the window had purified the atmosphere, there still remained for the one who could identify it the dying embers of hapless love in the bitter almonds. Dr. Juvenal Urbino had often thought, with no premonitory intention, that this would not be a propitious place for dying in a state of grace. But in time he came to suppose that perhaps its disorder obeyed an obscure determination of Divine Providence.

 

decoration

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Grief

 

I tell you, hopeless grief is passionless;
That only men incredulous of despair,
Half-taught in anguish, through the midnight air
Beat upward to God’s throne in loud access
Of shrieking and reproach. Full desertness,
In souls as countries, lieth silent-bare
Under the blanching, vertical eye-glare
Of the absolute Heavens. Deep-hearted man, express
Grief for thy Dead in silence like to death–
Most like a monumental statue set
In everlasting watch and moveless woe
Till itself crumble to the dust beneath.
Touch it; the marble eyelids are not wet:
If it could weep, it could arise and go.

 

 

The Best Thing In The World

What’s the best thing in the world?
June-rose, by May-dew impearled;
Sweet south-wind, that means no rain;
Truth, not cruel to a friend;
Pleasure, not in haste to end;
Beauty, not self-decked and curled
Till its pride is over-plain;
Love, when, so, you’re loved again.
What’s the best thing in the world?
–Something out of it, I think.

 

Elizabeth-Barrett-Browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

 

De Duitse schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Die Botschaft des Hotelzimmers an den Gast

 

„Auch mir ist ein Splitter des Teufelsspiegels ins Auge geflogen. Doch da ich nie weinen konnte, außer in der Kindheit, wurde ich ihn auch nie los. Der unmenschliche, Menschen erkennende Scharfblick macht sich bemerkbar durch Satire und Ironie. Das ist mir geblieben.
Sie wollen Schriftsteller werden? Bringen Sie sich in eine aussichtslose Lage, und Sie werden merken, wie Ihnen plötzlich Kreativität zuwächst.

Grundgesetz der Literatur: Beim Schreiben muß man alles das vergessen, was man übers Schreiben weiß.

Poetik: Was man wirklich weiß, ist die eigene Biografie, und nur die zählt. Das Gedicht ist eine magische und archaische Erscheinung: es kommt nicht nur aus der geschichtlichen Ferne, es steigt auch aus der Tiefe unserer persönlichen Vergangenheit. Und die Wiederholung ist ein Prinzip der Beschwörung: Du mußt es dreimal sagen. Und das außerdem immer wieder!

Egomanie, Introversion, Ichbezogenheit, Eigenschaften, welche mir durch die Umstände früh andressiert wurden und die mich später vor der Selbstauflösung im Kollektiv bewahrt haben. Ich konnte mich dieser Parteigemeinschaft nicht so hingeben wie andere; da war eine Sperre, und ich blieb der Außenseiter, zu dem mich das Dritte Reich gemacht hatte. Außer meiner heftigen und anhaltenden Lektüre halte ich diese Egomanie für eine, falls nicht die wichtigste Voraussetzung für Kreativität. Wer Literatur verfertigt, kann sich nur um die Grundlage dafür, nämlich sich selber kümmern. Und es war vielleicht auch die einzige Rettung, um nicht am Verschwinden der mich umgebenden Menschen mitgestorben zu sein. Weil ich so sehr für mich selber lebte…
(…)

Begreife durchaus Jack Nicholson, der in »Shining« einen Schriftsteller darstellt, wie er, den ganzen Tag über an der Maschine sitzend, nichts anderes tippt als seinen eigenen Namen. (Bin ganz sicher, der Drehbuchautor war sich des Symbols nicht bewußt…)

Das Selbstbewußtsein, das Selbstwertgefühl bildet das Zentrum unseres Seins. Ich bin der Wichtigste von allen, das weiß man doch, das erfährt man doch unentwegt. Wer für sich selber zur Randerscheinung wird, verliert die Lebenskraft und wird zum Schatten seiner existenzunfähigen Person. Grund zum Suizid. Wie sehr erst spielt dieses Gefühl bei Schriftstellern, bei Intellektuellen seine dominante Rolle, da sie, durch ihre Kreativität, durch ihre Denkprozesse, durch die permanente Ausschöpfung der eigenen Befindlichkeit und des als Eigentum empfundenen Wissens, vollkommen auf sich selber fixiert sind. “

 

kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 6 maart 2007.

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo.

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen.

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg.

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs.

 

Gabriel García Márquez, Jan Kjærstad, Elizabeth Barrett Browning, Günter Kunert, Victoria Maria Benedictsson, Stanisław Jerzy Lec, Cyrano de Bergerac

Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de Colombiaanse kustplaats Aracataca geboren. Hij volgde het voortgezet onderwijs in de Colegio San José vanaf 1940 en behaalde zijn kandidaats in de Liceo Nacional in Zipaquirá in 1946. In 1947 verhuisde hij naar Bogotá om politieke wetenschap te gaan studeren aan de Universidad Nacional de Bogotá wat hij echter door verveling niet voltooide. In Bogotá kwam hij na het lezen van Kafka’s De Gedaanteverwisseling tot het besef dat hij schrijver wilde worden. Hij verhuisde naar Barranquilla om zich te wijden aan de media en literatuur. Hij werkte als columnist voor El Heraldo. Op verzoek van Alvaro Mutis keerde García Márquez in 1954 terug naar Bogotá waar hij werkte als verslaggever en filmrecensent voor El Espectador. Na een kritisch verhaal over overheidspropaganda rond het zinken van een marineschip in 1955 werd hij in Europa gestationeerd. Na het verblijf in Europa keerde García Márquez terug naar Zuid-Amerika en vestigde zich in Venezuela. In 1958 ging hij terug naar Baranquilla en trouwde met Mercedes Barcha met wie hij twee kinderen kreeg. Het paar verhuisde naar Cuba waar hij de communistische revolutie van Fidel Castro versloeg. De vriendschap met Castro leidde tot het oprichten van een filiaal van Castro’s persbureau Prensa Latina in Bogotá. In 1961 verhuisde hij naar New York als correspondent voor Prensa Latina. Door voortdurende bedreigingen door de CIA en Cubaanse vluchtelingen verhuisde hij naar Mexico, waarna hem de toegang tot de VS tot 1971 ontzegd werd. In 1967 zou hij zijn meest gewaardeerde werk publiceren: Honderd jaar eenzaamheid. In 1982 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

Uit: One Hundred Years of Solitude

“For Colonel Aureliano Buendía it meant the limits of atonement. He suddenly found himself suffering from the same indignation that he had felt in his youth over the body of the woman who had been beaten to death because she had been bitten by a rabid dog. He looked at the groups of bystanders in front of the house and with his old stentorian voice, restored by a deep disgust with himself, he unloaded upon them the burden of hate that he could no longer bear in his heart.

“One of these days,” he shouted, “I’m going to arm my boys so we can get rid of these shitty gringos!”

During the course of that week, at different places along the coast, his seventeen sons were hunted down like rabbits by invisible criminals who aimed at the center of their crosses of ash.”

marquez2

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Hij studeerde theologie aan de universiteit daar. Hij schrijft romans, novellen, essays, stripverhalen, korte verhalen en artikelen. Van 1985 tot 1989 was hij redacteur van het tijdschrift Vinduet. Hij ontving verschillende prijzen en zijn werk is in meerdere talen vertaald.

Uit: Rand

“Hast du schon mal eine Vulva mit beschnittener Klitoris gesehen?”
Das lateinische Wort irritierte mich, während es gleichzeitig – auf unerklärliche Weise – der Frage einen Anstrich von Anständigkeit gab. Ich vermutete, daß der Mann Arzt war, vielleicht Professor. Bei “Vulva” denke ich immer an ein Tier oder an irgendeine (religiöse?) Gestalt aus dem Mittelalter.
“Nein. Und Sie? Wenn Sie schon fragen?”
“Es kommt mir einfach so vor, als könnte man die alten Vergleiche nicht benutzen, wollte man eine solche Vulva beschreiben.”
Während er das sagte, kletterte oder sprang sein Blick die Fassade des Regierungsgebäudes hinauf, ruckweise, als spiele er
Chinaschach und als seien die leuchtenden Fenster die Steine des Gegners. (Tatsächlich stand er da und kippte den Kopf von einer Seite zur anderen.) Ganz oben wurde daran gearbeitet, dem ursprünglichen Betonkoloß zwei weitere
Etagen hinzuzufügen. Ich hatte in der Zeitung davon gelesen empfand aber trotzdem eine seltsame … Freude darüber, es zu sehen, und aus solcher Nähe.
Ein Kranarm schwebte über der Kante, und wir hörten ein Geräusch wie von einem Maschinengewehr. Ich habe keine Ahnung, was es war, aber es klang wie ein Maschinengewehr.
“Wer gebraucht Vergleiche auf einem solchen Gebiet?” sagte ich.
“Schriftsteller vielleicht. Denk nur an dieses abgedroschene Bild von der Perle in der Muschel.” Ich sah sein Gesicht nicht, doch die Stimme mochte darauf hindeuten, daß er lächelte.
“Ich muß zugeben, ich habe nie daran gedacht. Soviel ich weiß, könnte das ein …entscheidender Anblick sein.”
“Einmal hab’ ich den Schwanz eines Juden gesehen.”

KJAERSTAD

Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Haar vader was rijk geworden met suikerplantages in Jamaica. Op haar dertiende publiceerde ze haar eerste gedicht. In 1821 verwondde ze haar ruggengraat bij een val. De dokter noemde het een zenuwtoeval. Na de dood van haar broer in 1838 was ze min of meer invalide. Ze trok zich terug in haar kamer en schreef gedichten. In 1846 trouwde ze tegen de zin van haar familie met Robert Browning, een 6 jaar jongere schrijver die haar werk bewonderde. Ze vluchtten naar Italië waar haar gezondheid verbeterde. In 1861 stierf ze daar.

 

Sonnets from the Portuguese 14: If Thou

 

If thou must love me, let it be for nought

Except for love’s sake only. Do not say

I love her for her smile … her look … her way

Of speaking gently, … for a trick of thought

That falls in well with mine, and certes brought

A sense of pleasant ease on such a day’—

For these things in themselves, Belovèd, may

Be changed, or change for thee,—and love, so wrought,

May be unwrought so. Neither love me for

Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry,—

A creature might forget to weep, who bore

Thy comfort long, and lose thy love thereby!

But love me for love’s sake, that evermore

Thou may’st love on, through love’s eternity.

 

 

How do I Love thee?

 

How do I love thee? Let me count the ways.

I love thee to the depth and breadth and height

My soul can reach, when feeling out of sight

For the ends of being and ideal grace.

I love thee to the level of every day’s

Most quiet need, by sun and candle-light.

I love thee freely, as men strive for right;

I love thee purely, as they turn from praise.

I love thee with the passion put to use

In my old griefs, and with my childhood’s faith.

I love thee with a love I seemed to lose

With my lost saints. I love thee with the breath,

Smiles, tears, of all my life; and, if God choose,

I shall but love thee better after death.

 

Browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

 

De Duitse schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Wegens de rassenwetten (zijn moeder was joods) kon hij pas studeren na afloop van WO II. Hij koos voor een grafische opleiding die hij echter na vijf jaar opgaf. In 1948 werd hij lid van de SED. Hij maakte kennis met Bertolt Brecht  Johannes R. Becher. In 1976 behoorde hij tot de eerste ondertekenaars van de petitie tegen de uitburgering van Wolf Biermann. Daarop werd hij uit de partij gezet. In 1979 kon hij de DDR verlaten. Hij vestigde zich in Kaisborstel in de buurt van Itzehoe. In zijn werk neemt hij een kritische houding aan tegenover vooruitgangsgeloof en nationaalsocialisme.

 

Uit: Irrtum ausgeschlossen

„Mensch, Sie reden ja der Euthanasie das Wort. Das hatten wir schon mal. Vernichtung lebensunwerten Lebens, hieß das. Wollen Sie die Gerontologie zum Handlanger von Rentnertötungen machen? Lassen Sie das ja nicht die Polizei hören! Bitte, bitte. Beruhigen Sie sich doch. Wir können nicht Geld und Leben gegeneinander abwägen. Wo kämen wir denn dahin. Da kämen wir hin, wo wir heute schon sind, mein Bester. So rechnen wir doch täglich. Und lassen Sie mich hinzufügen, daß der Tod des Herrn Troimann möglicherweise ein Liebensdienst gewesen ist. Der Mann war eventuell schwer leidend, schleppte sich durch die Straße, außerdem arm, depressiv, der Körperhaltung zufolge, völlig am Ende, kaputt, aber ohne den Mut, selber Schluß zu machen. In diesem Moment kommt der Geiselnehmer und löst für ihn das Problem. Sterben müssen wir doch alle mal, vergessen Sie bitte nicht dieses unwiderlegliche Faktum. Und wünschen wir nicht ebenfalls alle, es möge, wenn es dann soweit ist, schnell gehen, rasch, kein Schmerz oder nur ein kurzer, kein anhaltendes Leiden, elendes Dahinvegetieren, einen Schlauch in der Nase, einen in der Luftröhre, eine Kanüle in der Vene, ein Röhrchen im Harnleiter, würden Sie das vorziehen? Wir können uns doch hier nicht zum Richter über Leben und Tod eines Menschen aufschwingen, auch wenn er alt und gebrechlich ist. Das Leben bewahren und schützen, das ist jedermanns moralische Pflicht, verdammt nochmal! Haben Sie nie die Zehn Gebote gelesen? Hat Ihnen keiner gesagt, daß Sie Ihren Nächsten lieben sollen wie sich selbst? Was wissen Sie schon von meiner Selbstliebe? Denken Sie lieber an die Millionen Bürgerkriegsopfer in Jugoslawien, Somalia, im Kaukasus, in Südamerika, wollen Sie die alle lieben? Das ist doch reine Perversität! So – Sie glauben also nicht an Gott? Fragen Sie doch mal Ihren Gott, ob er noch an uns glaubt? Der hat uns doch längst aufgegeben. Meinen Sie, der hat eine Ahnung, wer Herr Troimann ist?“

Kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zij stamde uit een conservatieve pastorsfamilie die haar tot een verstandshuwelijk dwong. Door ziekte aan het bed gekluisterd kon ze studeren en schrijven en maakte ze zich langzaam los van haar conservatieve opvattingen. Haar eerste literaire succes kwam met de verhalenbundel Aus Skåne die zij publiceerde onder de naam Ernst Ahlgren. Daarna volgde de roman Geld die, grotendeels autobiografisch, de problemen van de moderne vrouw en haar emancipatie thematiseerden. In 1885 leerde zij in Kopenhagen Georg Brandes en zijn kring kennen. Zij werd verliefd op hem. Toen hij echter een volgende roman van haar negatief beoordeelde stotte zij in een diepe crisi. In 1888 deed zij een zelfmoordpoging. Zij herstelde en kon met een beurs van de Zweedse Academie een reis naar Parijs maken. Omdat zij literair geen doelen meer zag en niet over haar gevoekens voor Brandes heen kon komen nam zij zich in 1888 alsnog het leven.

 

Uit: Money (Geld)

 

“THE VILLAGE had but a single street, if it could even be called that, as it was simply a little road, without any paving whatsoever and in inexcusably poor repair.  On one side was a row of five or six poor-quality houses, and on the other were some farmsteads set far enough apart for a good-sized garden to fit in between.  These farms could be respectable enough, with their wide fields and regular rectangles, but to the person
ambling down the road, they appeared pretty unfriendly, for all turned their backs (i.e., they were situated with outlying buildings facing out).  Only in one place, where they had left the door open, could one see into the courtyard, where no living creature was visible except for a family of chickens that went about scratching in the hay.

 

It had been a cold and rainy summer, and now it was ended. With her hands stuck down into the pockets of her outgrown overcoat, a young girl came walking down the street. She looked jolly and dapper; her walk had not the mincing grace of a city lady but rather the swinging style of a half-grown boy.  With an unworried look, she checked the heaven’s gray clouds to see if there was going to be rain again. Then she opened the door to one of the low houses and stepped into the hall, which was just big enough so that the doors could pass by each other freely.  She opened the next door as well, to the frenzied racket of a ringing bell.

 

This was the only general store in the village, the only place to buy tobacco, coffee, and sugar. A real hovel, actually — low, dark, and smoke-laden — and with this indescribable odor of pressing paper, soap, and whatever else!

 

A young man stood behind the counter with his elbows on it and his head leaning over a book. His appearance was just as bright and amiable as the shop’s was dark and disagreeable.”

 

Benedictsson

Victoria Maria Benedictsson  (6 maart 1850 – 21 juni 1888)

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Aan het begin van de oorlog zat hij gevangen in een Nazikamp. Daar bleef hij tot juli 1943 toen het kamp via massavernietiging werd geliquideerd. Hij ontsnapte in een Duits uniform, slaagde erin Warschau te bereiken waar hij lid werd van de ondergrondse strijdkrachten. Na de oorlog ging hij door met schrijven, afgewisseld met kortdurende dienst als cultureel vertegenwoordiger bij de Poolse ambassade in Wenen. Ook heeft hij twee jaar in Israël doorgebracht. In 1953 keerde hij terug naar Polen.

 

Aforismen:

 

“Van de meeste boeken blijven alleen de citaten over. Dan is het toch beter van meet af aan alleen de citaten neer te schrijven? “

 

“Ideeën springen net als vlooien van mens tot mens, maar bijten niet iedereen.”

 

“Alles is in mensenhanden. Was ze daarom geregeld.”

 

 

Lec

Stanisław Jerzy Lec  (6maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. De zoon uit een rijke burgerlijke familie groeide op als pleegkind van een plattelandspastoor. Na zijn studietijd aan het Collège de Beauvais vocht hij bij de Gascogner Garde en raakte hij twee keer zwaar gewond. Hij nam ontslag uit de dienst en keerde in 1641 terug naar Parijs, waar hij in 1655 stierf. In zijn satirisch-utopische romans met zijn scherpe kritiek op politieke, filosofische of kerkelijke autoriteiten toonde hij zich een voorloper van de Verlichting. Behalve door zijn eigen werk is hij nog steeds bekend door het romantisch-komische toneelstuk van Edmond de Rostand.

Uit: Histoire comique des etats et empires du soleil

 « La lune était en son plein, le ciel était découvert, et neuf heures du soirétaient sonnées lorsque, revenant de Clamart, près de Paris (où M. de Cuigny le fils, qui en est
seigneur, nous avait régalés, plusieurs de mes amis et moi), les diverses pensées que nous donna cette boule de safran nous défrayèrent sur le chemin. De sorte que les yeux noyés dans ce grand astre, tantôt l’un le prenait pour une lucarne du ciel par où l’on entrevoyait la gloire des bienheureux; tantôt un autre, persuadé des fables anciennes, s’imaginait que possible Bacchus tenait taverne là- haut au ciel, et qu’il y avait pendu pour enseigne la pleine lune; tantôt un autre assurait que c’était la platine de Diane qui dresse les rabats d’Apollon; un autre, que ce pouvait bien être le soleil lui-même, qui s’étant au soir dépouillé de ses rayons, regardait par un trou ce qu’on faisait au monde quand il n’y était pas. « et moi, leur dis-je, qui souhaite mêler mes enthousiasmes aux vôtres, je crois sans m’amuser aux imaginations pointues dont vous chatouillez le temps pour le faire marcher plus vite, que la lune est un monde comme celui-ci, à qui le nôtre sert de lune. »

 

Bergerac

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)