De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2007 en ook mijn blog van 17 november 2008.
The Roar of Waters
A bird twittered like a madwoman
Until it was spent
And then it wept.
I sank in a cloud of tenderness,
I sank
I dissolved.
But no, I was drowned in the ocean,
There a man loved me
Didn’t leave me a fingernail.
His hand grasped my hair,
In the hammering ocean
I was set to be wrecked.
His hand pulled at my hair
In the swarms of the ocean
I no longer remember a thing.
The Love of an Orange
An orange did love
The man who ate it.
A feast for the eyes
Is a fine repast;
Its heart held fast
His greedy gaze.
A citron did scold:
I am wiser than thou.
A cedar condoled:
Indeed thou shalt die!
And who can revive
A withered bough?
The citron did urge:
O fool, be wise.
The cedar did rage:
Slander and sin!
Repent of thy ways
For a fool I despise.
An orange did love
With life and limb
The man who ate it,
The man who flayed it.
An orange did love
The man who ate it,
To its flayer it brought
Flesh for the teeth.
An orange, consumed
By the man who ate it,
Invaded his skin
To the flesh beneath.
Vertaald door Chana Bloch and Chana Kronfeld
Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)
Hier met haar zoon
De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2008.
Uit: Gysbreght van Aemstel
Het hemelsche gerecht heeft zich ten lange lesten
Erbarremt over my, en mijn benaeuwde vesten,
En arme burgery; en op mijn volx gebed,
En dagelix geschrey, de bange stad ontzet.
De vyand, zonder dat wy uitkomst durfden hopen,
Is, zonder slagh of stoot, van zelf het veld verlopen.
Mijn broeder
jaeght hem na, zy neemen vast de wijck,
En vlughten haestigh langs den Haerelemmer dijck.
Zoo stuift de zee voor wind met haer gedreve golven.
Zoo zaghmen menighmael een kudde wreede wolven,
En felle tigers vlien, voor ’t ysselijck geschreeuw
Van aller dieren vorst, den hongerigen leeuw,
Om niet al te levendigh en versch te zijn verslonden
Van hem, die op zijn jaght geen aes en had gevonden.
Hoe snel, hoe onverziens is deze kans gedraeit?
Alhier, daer ’t leger lagh, is ’t veld alsins bezaeit
Met wapens en geweer, verbaest van ’t lijf gereten,
Van ingebeelden schrick, en uit der hand gesmeeten,
Om zonder hindernis te vlieden langs den wegh.
Ja op ’t verjaeren zelf van ’t jaerige belegh
Word d’afgestrede muur van ’t lang belegh ontslaegen.
Hoe zal het gansche land van ons verlossing waegen.
De Kermerlander had met Waterlander dier
Gezworen duizendwerf, dat hy met zwaerd en vier
Vernielen zou eerlang de menschen en de daecken,
En tot een kerreckhof en asch en puinhoop maecken
Mijn oud mijn wettigh erf, en delven al mijn eer
In eenen poel , tot wraeck van Floris hunnen heer:
Om wiens vervloeckte dood ick lijde zoo onschuldigh,
Als yemant lijden magh, doch draegh mijn kruis geduldigh:
Of zoo ick schuldigh ben, en heeft het my gemist,
’t Is uit onnozelheid, en zonder argh of list.
Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)
De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook mijn blog van 17 november 2008.
Uit: Eldest
“The Council of Elders
Saphira’s breathing quickened, and she opened her eyes, yawning expansively. Good morning, little one.
Is it? He looked down and leaned on his hands, compressing the mattress. It’s terrible . . . Murtagh and Ajihad . . . Why didn’t sentries in the tunnels warn us of the Urgals? They shouldn’t have been able to trail Ajihad’s group without being noticed. . . . Arya was right, it doesn’t make sense.
We may never know the truth, said Saphira gently. She stood, wings brushing the ceiling. You need to eat, then we must discover what the Varden are planning. We can’t waste time; a new leader could be chosen within hours.
Eragon agreed, thinking of how they had left everyone yesterday: Orik rushing off to give King Hrothgar the tidings, Jörmundur taking Ajihad’s body to a place where it would rest until the funeral, and Arya, who stood alone and watched the goings-on.
Eragon rose and strapped on Zar’roc and his bow, then bent and lifted Snowfire’s saddle. A line of pain sheared through his torso, driving him to the floor, where he writhed, scrabbling at his back. It felt like he was being sawed in half. Saphira growled as the ripping sensation reached her. She tried to soothe him with her own mind but was unable to alleviate his suffering. Her tail instinctually lifted, as if to fight.
It took minutes before the fit subsided and the last throb faded away, leaving Eragon gasping. Sweat drenched his face, making his hair stick and his eyes sting. He reached back and gingerly fingered the top of his scar. It was hot and inflamed and sensitive to touch. Saphira lowered her nose and touched him on the arm. Oh, little one. . . .
It was worse this time, he said, staggering upright. She let him lean against her as he wiped away the sweat with a rag, then he tentatively stepped for the door.
Are you strong enough to go?
We have to. We’re obliged as dragon and Rider to make a public choice regarding the next head of the Varden, and perhaps even influence the selection. I won’t ignore the strength of our position; we now wield great authority written the Varden. At least the Twins aren’t here to grab the position for themselves. That’s the only good in the situation.
Very well, but Durza should suffer a thousand years of torture for what he did to you.
He grunted. Just stay close to me.
Together they made their way through Tronjheim, toward the nearest kitchen. In the corridors and hallways, people stopped and bowed to them, murmuring, “Argetlam,” or “Shadeslayer.” Even dwarves made the motions, though not as often. Eragon was struck by the somber, haunted expressions of the humans and the dark clothing they wore to display their sadness. Many women dressed entirely in black, lace veils covering their faces.”
Christopher Paolini (California, 17 november 1983)
De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zijn bekendste roman is waarschijnlijk Goupi-Mains rouges waarvan tijdens de bezetting van Frankrijk tijdens WO II een zeer succesvolle film gemaakt werd. Na Conde-sur-Noireau en Angoulême bezocht hij in 1913 de school van Sainte-Marie de Meaux, waar hij het geheime genootschap van Chiche-Capon oprichtte en waar hij zal deel uitmaakte van de Disparus de Saint-Agil. Na diverse baantjes en een aantal wielerwedstrijden en pogingen de wereld rond te reizen met zijn vriend Pierre Bearn opende Pierre Véry in 1924 de Galerie du Zodiaque,, een tweedehands boekwinkel, 52 rue Monsieur le Prince, in Parijs. Tot 1932, toen hij de boekwinkel verkocht aan Peter Beam, ontmoette hij er vele schrijvers, met name vrienden van boekhandel Shakespeare and Company: Andre Gide, Valery Larbaud . Hij schreef voor Journal littéraire et Paris Journal en bleef ook schrijven voor zichzelf. In 1930 ontving hij de eerste prijs voor de beste roman voor Le Testament de Basil Crookes. In 1938, ontdekte het grote publiek hem via de bioscoop door de verfilming van Disparus de Saint-Agil.
Uit: Signé Alouette
« J N Q P T T J C M F… Le panneau mystérieux avait disparu. Mais Dominique avait eu le temps de noter les lettres. Ce fut un jeu pour lui de déchiffrer ce cryptogramme, rédigé selon un code d’ailleurs enfantin. Il suffisait tout bêtement de remplacer chaque lettre par la lettre qui la précède directement dans l’alphabet. Cela donnait : I M P O S S I B L E Le panneau reparut. C’était l’autre face que l’on montrait à présent. B W B O U T B N F E J Le rideau retomba. – « Avant samedi », traduisit Dominique. Impossible avant samedi… Qu’est-ce que ça veut dire ? Qu’est-ce qu’il va se passer dans le coin, samedi ? Il se frappa le front. – La bijouterie. J’aurais dû m’en douter tout de suite. Le faux aveugle n’est pas un policier, ni un espion. C’est un gangster. Il fait partie d’une bande qui prépare un hold-up. Et ils ont un complice dans la maison d’en face. Groslier objecta que c’était une curieuse façon, de la part du faux aveugle, de tourner le dos à la bijouterie pour recevoir des messages. – Et les lunettes noires, qu’est-ce que tu en fais ? Il y a un des verres qui est une glace : il fait rétroviseur, répliqua Dominique. Au sortir du cours, il se hasarda dans la maison d’en face et, sans être vu du concierge, grimpa au premier. Dans un couloir, une porte non fermée à clef ouvrait sur un débarras où étaient rangés des instruments de ménage : balai, pelle, seau, une cireuse, un aspirateur. Une fenêtre donnait sur la rue. Il écarta le rideau. Les camarades aux aguets sur le trottoir opposé firent signe qu’il s’agissait bien de cette fenêtre. Minutieusement, Dominique inspecta le débarras en s’inspirant des méthodes chères à Sherlock Holmes. Il ne recueillit aucun indice qui pût révéler l’identité de l’auteur des messages.
Tout ce qu’il trouva, ce fut, dans le tiroir d’une petite table boiteuse, un fusain à dessin. Il avait servi à rédiger le message, évidemment. Question : le fusain garde-t-il les empreintes digitales ? C’était peu probable. Néanmoins Dominique, à tout hasard, emporta le fusain enveloppé dans son mouchoir – comme l’on doit faire, ainsi qu’il l’avait lu dans un traité de technique criminelle. Puis il rejoignit ses camarades. Impossible avant samedi. Samedi : cambriolage de la bijouterie ! « Si l’on pouvait assister au cambriolage, c’est ça qui serait… qui serait… » La cervelle de Dominique, ce chasseur-né, était en ébullition. – Si l’on pouvait capturer un des bandits ? Alors, là, ce serait… ce serait… – Tu es fou, Grand Chef ! jeta Baba au Rhum, terrifié. Le gangster aurait vite fait de t’expédier un « pruneau ». Ou de te démolir d’un seul coup de poing ! Ce qu’il faut, c’est aller au commissariat de police. – Tu me prends pour un indicateur ? – Non, bien sûr, Grand Chef. Moi, je disais ça…, bafouilla Baba au Rhum.“
Pierre Véry (17 november 1900 – 12 oktober 1960)
Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 november 2008.
De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893.
