Rhidian Brook, J.D. Salinger, E. M. Forster, Juan Gabriel Vásquez, Douglas Kennedy, Rascha Peper

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren op 1 januari 1964 in Tenby. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog.

Uit: Niemandsland (Vertaald door Maria Andreas)

“Die kleinen Wilden folgten ihrem Anführer über die Schutt-halde, die Augen angstvoll aufgerissen, das Weiß darin in den schmutzigen Gesichtern noch weißer. Sie schlichen durch Morä-nen aus Ziegelgestein, bis sie zu einer Lichtung kamen, auf der in voller Länge eine Kirchturmspitze lag. Osi stoppte die ande-ren mit einem Handzeichen und griff im Morgenmantel nach seiner Luger. Er witterte. »Da drinnen ist er. Ich kann ihn riechen. Riecht ihr ihn auch?. Die Wilden schnüffelten wie nervöse Kaninchen. Osi presste sich gegen die gefällte Turmspitze und schob sich Stück für Stück an das offene Ende heran, die Pistole wie eine Wünschel-rute vorgestreckt. Er blieb stehen und klopfte damit gegen den Stein, als wollte er sagen, da drinnen steck es, das Biest. Und dann ein schwarzer Blitz — etwas schoss ins Freie. Die Wilden duckten sich, doch Osi machte einen Ausfallschritt, stellte sich breit in Positur, kniff ein Auge zu, zielte und feuerte. »Stirb, Bestie! « Die drückende, feuchte Luft dämpfte den Schuss, und das metallische Zing eines Querschlägers meldete: Ziel verfehlt. »Hast du ihn getroffen?« Osi ließ die Pistole sinken und stieß sie in den Gürtel. »Wir kriegen ihn ein anderes Mal«, sagte er. »Suchen wir uns was zu essen.
»Wir haben ein Haus für Sie gefunden, Sir.« Captain Wilkins drückte seine Zigarette aus und legte den nikotingelben Zeigefinger auf den Hamburgplan, der hinter sei-nein Schreibtisch an der Wand hing. Er fuhr von dem Steckna-delkopf, der ihr provisorisches Hauptquartier markierte, nach Westen, weg von den ausgebombten Stadtteilen Hammcrbrook und St. Georg, über St. Pauli und Altona bis zu dem einstigen Fischerdorf Blankenese, wo die Elbe einen Bogen macht und in Richtung Nordsee fließt. Der aus einem deutschen Vorkriegs-reiseführer herausgerissene Stadtplan zeigte allerdings nicht, dass diese Ballungsgebiete nur noch eine Phantomstadt aus Schutt und Asche waren. »Ein Prachtpalast direkt am Fluss. Hier.« Wilkins umkreiste mit dem Finger die Biegung am Ende der Elbchaussee, die pa-rallel zum Elbstrom verlief. »Ich glaube, der wird nach Ihrem Geschmack sein, Sir.« Geschmack? Das Wort gehörte einer anderen Welt an, ei-ner Welt des Überflusses, ausgestattet mit allen zivilisatori-schen Annehmlichkeiten. Woran Lewis Geschmack fand, war in den letzten Monaten auf eine kurze Liste unmittelba-rer Grundbedürfnisse zusammengeschrumpft: 2500 Kalorien täglich, Tabak, Wärme. Ein »Prachtpalast am Fluss« kam ihm plötzlich vor wie die frivole Forderung eines ausschweifenden Königs. »Sir?« Lewis war wieder einmal »abwesend«, weggedriftet zu dem vielstimmigen Parlament in seinem Kopf, in dem er sich immer öfter in heiße Debatten mit Kollegen verstrickt sah. »Wohnt da nicht schon jemand?”

 

 
Rhidian Brook (Tenby, 1 januari 1964)

 

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit: The Catcher in the Rye

“Then the crook that had stolen them probably would’ve said, his voice very innocent and all, “What gloves?” Then what I probably would’ve done, I’d have gone in his closet and found the gloves somewhere. Hidden in his goddam galoshes or something, for instance. I’d have taken them out and showed them to the guy and said, “I suppose these are your goddam gloves?” Then the crook probably would’ve given me this very phony, innocent look, and said, “I never saw those gloves before in my life. If they’re yours, take ‘em. I don’t want the goddam things.” Then I probably would’ve just stood there for about five minutes. I’d have the damn gloves right in my hand and all, but I’d feel I ought to sock the guy in the jaw or something–break his goddam jaw. Only, I wouldn’t have the guts to do it. I’d just stand there, trying to look tough. What I might do, I might say something very cutting and snotty, to rile him up–instead of socking him in the jaw. Anyway if I did say something very cutting and snotty, he’d probably get up and come over to me and say, “Listen, Caulfield. Are you calling me a crook?” Then, instead of saying, “You’re goddam right I am, you dirty crooked bastard!” all I probably would’ve said would be, “All I know is my goddam gloves were in your goddam galoshes.” Right away then, the guy would know for sure that I wasn’t going to take a sock at him, and he probably would’ve said, “Listen. Let’s get this straight. Are you calling me a thief?” Then I probably would’ve said, “Nobody’s calling anybody a thief. All I know is my gloves were in your goddam galoshes.” It could go on like that for hours. Finally, though, I’d leave his room without even taking a sock at him. I’d probably go down to the can and sneak a cigarette and watch myself getting tough in the mirror. Anyway, that’s what I thought about the whole way back to the hotel. It’s no fun to he yellow. Maybe I’m not all yellow. I don’t know. I think maybe I’m just partly yellow and partly the type that doesn’t give much of a damn if they lose their gloves. One of my troubles is, I never care too much when I lose something–it used to drive my mother crazy when I was a kid. Some guys spend days looking for something they lost. I never seem to have anything that if I lost it I’d care too much. Maybe that’s why I’m partly yellow. It’s no excuse, though. It really isn’t. What you should be is not yellow at all. If you’re supposed to sock somebody in the jaw, and you sort of feel like doing it, you should do it. I’m just no good at it, though. I’d rather push a guy out the window or chop his head off with an ax than sock him in the jaw. I hate fist fights. I don’t mind getting hit so much–although I’m not crazy about it, naturally–but what scares me most in a fist fight is the guy’s face. I can’t stand looking at the other guy’s face, is my trouble. It wouldn’t be so bad if you could both be blindfolded or something.”

 


J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)

 

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit: A Passage to India

“Bribes?”
“Did you not know that when they were lent to Central India over a Canal Scheme, some
Rajah or other gave her a sewing machine in solid gold so that the water should run through his state?”
“And does it?
“No, that is where Mrs. Turton is so skilful. When we poor blacks take bribes, we perform what we are bribed to perform, and the law discovers us in consequence. The English take and do nothing. I admire them.”
“We all admire them. Aziz, please pass me the hookah.”
“Oh, not yet— hookah is so jolly now.”
“You are a very selfish boy.” He raised his voice suddenly, and shouted for dinner. Servants shouted back that it was ready. They meant that they wished it was ready, and were so understood, for nobody moved. Then Hamidullah continued, but with changed manner and evident emotion.
“But take my case—the case of young Hugh Bannister. Here is the son of my dear, my dead friends, the Reverend and Mrs. Bannister, whose goodness to me in England I shall never forget or describe. They were father and mother to me, I talked to them as I do now. In the vacations their Rectory became my home. They entrusted all their children to me— I often carried little Hugh about— I took him up to the Funeral of Queen Victoria, and held him in my arms above the crowd.”
“Queen Victoria was different,” murmured Mahmoud Ali.
“I learn now that this boy is in business as a leather merchant at Cawnpore. Imagine how I long to see him and to pay his fare that this house may be his home. But it is useless. The other Anglo-Indians will have got hold of him long ago. He will probably think that I want something, and I cannot face that from the son of my old friends. Oh, what in this country has gone wrong with everything, Vakil Sahib? I ask you.”
Aziz joined in. “Why talk about the English? Brrrr . . . ! Why be either friends with the fellows or not friends? Let us shut them out and be jolly. Queen Victoria and Mrs. Bannister were the only exceptions, and they’re dead.”
“No, no, I do not admit that, I have met others.”
“So have I,” said Mahmoud Ali, unexpectedly veering. “All ladies are far from alike.” Their mood was changed, and they recalled little kindnesses and courtesies. “She said ‘Thank you so much’ in the most natural way.” “She offered me a lozenge when the dust irritated my throat.”

 

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 – 7 juni 1970)
DVD-cover voor de gelijknamige film uit 1984

 

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“Nobody asked why he’d been killed, or who by, because such questions no longer had any meaning in my city, or they were asked in a mechanical fashion, as the only way to react to the latest shock. I didn’t think so at the time, but those crimes (magnicides, they called them in the press: I learned the meaning of that little word very early) had provided the backbone of my life or punctu-ated it like the unexpected visits of a distant relative. I was fourteen years old that afternoon in 1984 when Pablo Escobar killed or ordered the killing of his most illustri-ous pursuer, the Minister ofJustice Rodrigo Lara Bonilla (two hit men on a motorcycle, a curve on 127th Street). I was sixteen when Escobar killed or ordered the killing of Guillermo Cano, publisher of El Espectador (a few steps away from the newspaper’s offices, the assassin put eight bullets in his chest). I was nineteen and already an adult, although I hadn’t voted yet, on the day of the death of Luis Carlos Galan, a presidential candidate, whose assas-sination was different or is different in our imaginations because it was seen on TV: the crowd cheering Galan, then the machine-gunfire, then the body collapsing on the wooden platform, falling soundlessly or its sound hidden by the uproar or by the first screams. And shortly afterwards there was the Avianca plane, a Boeing 727-21 that Escobar had blown up in mid-air — somewhere in the air between Bogota and Cali — to kill a politician who wasn’t even on board. So all the billiard players lamented the crime with a resignation that was by then a sort of national idiosyn-crasy, the legacy of our times, and then we went back to our respective games. All, I mean, except for one whose attention remained riveted to the screen, where the images had moved on to the next news item and were now showing a scene of neglect: a bullring full of weeds as high as the flagpoles (or as high as the place where flags once flew), a roof over several vintage cars that were rusting away, a gigantic tyrannosaurus whose body was falling apart revealing a complicated metal structure, sad and naked like an old mannequin. It was the Hacienda Napoles, Pablo Escobar’s mythical territory, which had once been the headquarters of his empire, now left to its fate since the capo’s death in 1993.”

 


Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)

 

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: The Pursuit of Happiness

“My seven-year-old son, Ethan, was tugging at my coat. His voice cut across that of the Episcopalian minister, who was standing at the back of the coffin, solemnly intoning a passage from Revelations:
God shall wipe away all tears from their eyes; And there shall be no more death, neither sorrow Nor flying, neither shall there be any more pain; For the former things are passed away.
I swallowed hard. No sorrow. No crying. No pain. That was not the story of my mother’s life. “Mommy, Mommy …”
Ethan was still tugging on my sleeve, demanding attention. I put a finger to my lips and simultaneously stroked his mop of dirty blond hair. “Not now, darling,” I whispered. “I need to wee.” I fought a smile. “Daddy will take you,” I said, looking up and catching the eye of my ex-husband, Matt. He was standing on the opposite side of the coffin, keeping to the back of the small crowd. I had been just a tad surprised when he showed up at the funeral chapel this morning. Since he left Ethan and me five years ago, our dealings with each other had been, at best, businesslike—whatever words spoken between us having been limited to our son, and the usual dreary financial matters that force even acrimoniously divorced couples to answer each other’s phone calls. Even when he’s attempted to be conciliatory, I’ve cut him off at the pass. For some strange reason, I’ve never really forgiven him for walking right out of our front door and into the arms of Her—Ms. Talking Head News-Channel-4-New-York media babe. And Ethan was just twenty-five months old at the time. Still, one must take these little setbacks on the chin, right? Especially as Matt so conformed to male cliche. But there is one thing I can say in my ex-husband’s favor: he has turned out to be an attentive, loving father. And Ethan adores him—something that everyone at the graveside noticed, as he dashed in front of his grandmother’s coffin and straight into his father’s arms. Matt lifted him off the ground and I saw Ethan whisper his urination request. With a quick nod to me, Matt carried him off, draped across one shoulder, in search of the nearest toilet. The minister now switched to that old funeral favorite, the 23rd Psalm.”

 

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

 

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Zwartwaterkoorts

‘Met Gorredijk hier. Komt het gelegen dat ik u even over iets informeer?’ Zijn hart begon onaangenaam tegen zijn ribben te slaan,maar hij dwong zichzelf rustig te overleggenwat hij zou zeggen.
‘Het frappeert me dat u daarvoor de telefoon kiest,meneer Gorredijk, en niet het daarvoor geëigende middel, zoals we hadden afgesproken.’ Aan de andere kant werd gelachen.
‘Een brief bedoelt u?’
‘Precies.’
‘O, ik zal u heus wel een brief sturen, hoor.Maar een emailadres heeft u ook niet en ik wilde u snel iets laten weten, dus ik denk: ik pak maar even de telefoon.’
Stutijn zweeg. Hij staarde naar de schildpad, die net zijn waterbak verlaten had om een eindje over de kranten te kuieren, terwijl Scheffer, die ook de kamer binnengekomen was, op zijn schild sprong voor een ritje. De kraai was gek met de schildpad. Hij scherpte zijn snavel langs de randen van het schild en greep bij wijze van grap weleens een poot beet. De schildpad tolereerde hem.
‘Omdat ik u een aantrekkelijk voorstel wil doen,’ ging Gorredijk verder.
Juist vanwege de aantrekkelijke voorstellen had hij een half jaar geleden per aangetekende brief laten weten Gorredijk niet meer persoonlijk te woord te willen staan. Zolang hij op tijd de huur betaalde, kon niemand hem verplichten zich in levenden lijve of telefonisch aan contact te onderwerpen. Over de klachten van de buurt en de verbouwing van de zolderverdieping was hij sindsdien schriftelijk geïnformeerd. Hij las de brieven, maar reageerde er nooit op. Tot nu toe was die tactiek afdoende gebleken.
‘Daar ben ik niet in geïnteresseerd.’
‘Dat moet u niet meteen zeggen. Het kon wel eens in uw belang zijn.’
Hij keek toe hoe de kraai zich liet vervoeren, totdat de schildpad onder de laag afhangende citroengeraniums verdween en hij eraf geveegd werd. Hij had niet moeten zeggen dat hij niet geïnteresseerd was, maar gewoon: ik zie uw brief wel tegemoet.”

 


Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013)
Driebergen, Sint Petrus’ Bandenkerk

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Ernest van der Kwast, Rhidian Brook, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Inge Schilperoord, J.D. Salinger, E. M. Forster, Juan Gabriel Vásquez

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit:Het wonder dat niet omvalt

“Ik ken alleen het verhaal. Ik was er niet bij, ik heb het niet gezien. Zo is het mij ter ore gekomen. Op een grijze doordeweekse dag wordt er een oude piano afgeleverd bij de kringloopwinkel Piekfijn aan de Mariniersweg. Het is een zwarte piano, van het merk Gerhald Adel. Niemand in de kringloopwinkel weet wat het instrument waard is en of de snaren nog goed zijn. Maar de veertigjarige Ako Taher loopt naar de piano toe en maakt de klankkast open. Hij verwijdert het stof en gaat zitten. Hij begint te spelen. De mond van de filiaalleider valt het eerst open, de monden van de andere verkopers van het tweedehandswarenhuis volgen. Ako Taher werkt nog niet zo lang bij Piekfijn, hij heeft zijn baan te danken aan een re-integratietraject van het gemeentelijke afvalverwerkingsbedrijf. Vier jaar lang werkte hij in een Buurt Service Team. Schoffelen, vegen, onkruid uitrukken. Tot zijn handen kapotgingen en zijn wil werd gebroken. Ooit studeerde Ako Taher klassieke piano aan het conservatorium van Bagdad en droomde hij van een carrière als concertpianist. Maar dan breekt de Tweede Golfoorlog uit en moet hij vluchten. Hij zit in een vrachtauto, in een bus, hij zit op een paard, hij loopt en loopt en loopt. En dan is hij in Nederland, in een asielzoekerscentrum in Rockanje. Er staat een piano, maar daar mag hij niet op spelen. Wel mag hij loodzware klusjes doen voor 25 gulden per week. Er gaan jaren voorbij — om precies te zijn: er gaan tien jaar voorbij —en dan zit hij eindelijk weer achter een piano. Het spelen gaat moeilijk, alles is geblokkeerd. Hij meldt zich aan bij het conservatorium van Rotterdam, maar hij moet eerst zijn schulden afbetalen. Zo komt hij bij het Buurt Service Team terecht, zo gaan zijn handen kapot, zo breekt zijn wil. En zo komt hij uiteindelijk bij Piekfijn terecht. De man die te paard de oorlog ontvluchtte, die tien jaar geen piano speelde, die het vuil van de straat raapte. Ik was er niet bij, ik heb de monden niet zien openvallen. Ik heb de muziek niet gehoord. Debussy? Chopin? Of was het Satie? Mensen raken betoverd door Ako Taher. Ontroerd. De pianist van Piekfijn wordt ontdekt door Radio Rijnmond. De kranten volgen.”

 

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

Lees verder “Ernest van der Kwast, Rhidian Brook, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Inge Schilperoord, J.D. Salinger, E. M. Forster, Juan Gabriel Vásquez”

Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Inge Schilperoord, Juan Gabriel Vásquez

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit: De IJsmakers

“Mijn vader liet zijn afstandsbediening vallen. Het klepje aan de achterkant kwam los, één batterij rolde over de houten vloer. De Turkse commentator sprak lovend over de worp, maar de zangerige woorden gingen langs hem heen. De herhaling liet zijn breedgeschouderde ballerina nogmaals zien. Haar pirouette, die steeds sneller ging en eindigde in een korte, maar verbazing-wekkend sierlijke buiging.
Het was alsof hij mee had gedraaid. Sneller en sneller. En nu zat hij op zijn sofa, verpletterd en verliefd, alsof híj de kogel van vier kilo op zijn kop had gekregen.
Ze heette Betty Heidler en was de houdster van het wereldrecord, dat ze een jaar eerder met 112 centimeter had verbeterd tijdens een internationale wedstrijd in Halle, Duitsland. Het was een warme meidag; haast geen wind, zonnebrillen, korte mouwen. De atlete liep met vederlichte pas naar de ring met groene netten en wierp bijna terloops een astronomische afstand. De kogel sloeg geen krater, maar stuiterde een paar maal op, zoals de kiezels die kinderen in de zomer over het water gooiden van de nabijgelegen Hufeisensee. Tussen de grote wedstrijden werkte ze voor de politie, een donkerblauw uniform met vier sterren op beide epauletten, het rode haar strak in een knot. Polizeihauptmeisterin Heidler.
In Londen wierp Betty Heidler een afstand die goed was voor een bronzen medaille, maar het meetsysteem faalde waardoor de afstand niet kon worden vastgesteld. Het duurde veertig minuten voordat er uitsluitsel kwam. Deze veertig minuten waren als een romantische film voor mijn vader. Zwijmelend keek hij naar de roodharige kogelslingeraarster die steeds weer in beeld werd gebracht, soms bijna in tranen. Haar concurrente, de vlezige Chinese Zhang Wenxiu, had de rode vlag met de gele sterren al om haar brede schouders geslagen en was begonnen aan een ererondje.”

 

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

Lees verder “Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Inge Schilperoord, Juan Gabriel Vásquez”

Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit: De IJsmakers

“Vlak voor zijn tachtigste verjaardag werd mijn vader verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, liefde die als een donderslag uit het niets komt, een bliksemstraal die een boom velt. Mijn moeder belde me op. ‘Beppi heeft zijn verstand verloren,’ zei ze.
Het gebeurde tijdens de live-uitzending van de Olympische Spelen in Londen. Om precies te zijn: tijdens de finale van het kogelslingeren voor vrouwen. Mijn vader heeft een satellietschotel op het dak laten plaatsen en kan meer dan duizend kanalen ontvangen. Hij zit hele dagen voor de tv, een prachtig plat scherm, en drukt dan in een constant hoog tempo op de knop van de afstandsbediening. Voetbalwedstrijden in Japan komen voorbij, Arctische natuurfilms, Spaanse arthouse, reportages van rampen in El Salvador, Tadzjikistan, Fiji. En natuurlijk schitterende en glitterende vrouwen van over de hele wereld. De rondborstige Braziliaanse presentatrices, de bijna naakte Griekse showgirls, de nieuwslezeressen wier berichten je, afgezien van de taal (Macedonisch? Sloveens?), ontgaan door hun glanzende, volle lippen.
Meestal zit er zo’n vijf of zes seconden tussen de zenders die mijn vader bezoekt. Maar soms blijft hij hangen en kijkt hij een hele avond en een halve nacht naar de verslaggeving rondom de verkiezingen in Mexico of naar een documentaireserie over de tropische wateren van Polynesië, groen als een edelsteen.
Het was een Turkse sportzender waarbij mijn vader was gestrand. Hij had zojuist met zijn eeltige duim op de knop van de afstandsbediening gedrukt. De Egyptische soap die in vijf se-conden zoveel dramatische vrouwengezichten in beeld had gebracht, had hem niet kunnen bekoren. Beppi drukte op de knop die ooit zwart was, toen grijs en nu wit, haast doorzichtig. Toen werd hij getroffen door de bliksem. Op het scherm verscheen zijn prinses: een huid zo wit als room, koraalrode haren, de bovenarmen van een slager. Ze stapte de ring van het olympisch stadion in, hief de greep van de ketting, bracht de kogel omhoog, over haar linkerschouder, draaide één keer, twee keer, drie keer, vier keer, vijf keer, en slingerde de ijzeren bal toen met alle kracht die ze in zich had weg. Een meteoor die de dampkring heeft overleefd en fonkelt en scheert door de staalblauwe lucht van Londen. De inslag, een bruin gat in het meticuleus gemaaide gazon.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

Lees verder “Ernest van der Kwast, Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne”

Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa’id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië.

Celebrating Childhood

Even the wind wants
to become a cart
pulled by butterflies.

I remember madness
leaning for the first time
on the mind’s pillow.
I was talking to my body then
and my body was an idea
I wrote in red.

Red is the sun’s most beautiful throne
and all the other colors
worship on red rugs.

Night is another candle.
In every branch, an arm,
a message carried in space
echoed by the body of the wind.

The sun insists on dressing itself in fog
when it meets me:
Am I being scolded by the light?

Oh, my past days—
they used to walk in their sleep
and I used to lean on them.

Love and dreams are two parentheses.
Between them I place my body
and discover the world.

Many times
I saw the air fly with two grass feet
and the road dance with feet made of air.

My wishes are flowers
staining my days.

I was wounded early,
and early I learned
that wounds made me.

I still follow the child
who still walks inside me.

Now he stands at a staircase made of light
searching for a corner to rest in
and to read the face of night again.

If the moon were a house,
my feet would refuse to touch its doorstep.

They are taken by dust
carrying me to the air of seasons.

I walk,
one hand in the air,
the other caressing tresses
that I imagine.

A star is also
a pebble in the field of space.

He alone
who is joined to the horizon
can build new roads.

A moon, an old man,
his seat is night
and light is his walking stick.

What shall I say to the body I abandoned
in the rubble of the house
in which I was born?
No one can narrate my childhood
except those stars that flicker above it
and that leave footprints
on the evening’s path.

My childhood is still
being born in the palms of a light
whose name I do not know
and who names me.

Out of that river he made a mirror
and asked it about his sorrow.
He made rain out of his grief
and imitated the clouds.

Your childhood is a village.
You will never cross its boundaries
no matter how far you go.

His days are lakes,
his memories floating bodies.

You who are descending
from the mountains of the past,
how can you climb them again,
and why?

Time is a door
I cannot open.
My magic is worn,
my chants asleep.

I was born in a village,
small and secretive like a womb.
I never left it.
I love the ocean not the shores.

 

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

Lees verder “Adonis, Jonas T. Bengtsson, Chantal van Gastel, Juan Gabriel Vásquez, Paul Hamilton Hayne”

Juan Gabriel Vásquez

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“The marksmen who finally caught up with him shot him once in the head and again in the heart (with .375-caliber bullets, since hippopotamus skin is thick); they posed with the dead body, the great dark, wrinkled mass, a recently fallen meteorite; and there, in front of the first cameras and onlookers, beneath a ceiba tree that protected them from the harsh sun, explained that the weight of the animal would prevent them from transporting him whole, and they immediately began carving him up. I was in my apartment in Bogota, two hundred fifty or so kilometers south, when I saw the image for the first time, printed across half a page of a national news magazine. That’s how I learned that the entrails had been buried where the animal had fallen, and the head and legs had ended up in a biology laboratory in my city. I also learned that the hippopotamus had not escaped alone: at the time of his flight he’d been accompanied by his mate and their baby — or what, in the sentimental version of the less scrupulous newspapers, were his mate and their baby — whose whereabouts were now unknown, and the search for whom immediately took on a flavor of media tragedy, the persecution of innocent creatures by a heartless system. And on one of those days, while following the hunt in the papers, I found myself remembering a man who’d been out of my thoughts for a long while, in spite of the fact that there had been a time when nothing interested me as much as the mystery of his life.
During the weeks that followed, the memory of Ricardo Laverde went from being a minor coincidence, one of those dirty tricks our minds play on us, to becoming a faithful and devoted, ever-present ghost, standing by my bed while I slept, watching from afar in the daylight hours.
On the morning radio programs and the evening news, in the opinion columns that everybody read and on the blogs that nobody read, everyone was asking if it was necessary to kill the lost hippos, if they couldn’t round them up, anesthetize them, and send them back to Africa; in my apartment, far from the debate but following it with a mixture of fascination and repugnance, I was thinking more and more intensely about Ricardo Laverde, about the days when we’d known each other, about the brevity of our acquaintance and the longevity of its consequences.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)

Juan Gabriel Vásquez

Onafhankelijk van geboortedata:

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá in 1973. Hij studeerde rechten in zijn geboortestad, aan de universiteit van Rosario, en vertrok na zijn afstuderen naar Frankrijk, waar hij tussen 1996 en 19999 in Parijs woonde. Daar, aan de Sorbonne, ontving hij een doctoraat in de Latijns-Amerikaanse literatuur. Later verhuisde hij naar een klein stadje in de Ardennen in België. Na een jaar verhuisde hij naar Barcelona. In 2012 keerde hij terug naar Bogota. Ook al is hij een schatplichtig aan Gabriel García Márquez, hij zier zijn werk als een reactie op het magisch realisme. Vásquez publiceert in diverse tijdschriften en culturele supplementen werkt, schrijft essays en is wekelijks columnist voor de Colombiaanse krant El Espectador. Zijn verhalen zijn verschenen in bloemlezingen in verschillende landen en zijn romans zijn vertaald in verschillende talen. Bovendien heeft hij zelf werken van John Hersey , Victor Hugo , en EM Forster vertaald. In 2011 ontving hij de Premio Alfaguara voor zijn roman “El ruido de las cosas al caer”. De romans “Los informantes” (De informanten), “Historia secreta de Costaguana” (De geheime geschiedenis van Costaguana) en “El ruido de las cosas al caer” (Het geluid van vallende dingen) werden in het Nederlands vertaald. Voorlopig verschenen reeds twee verhalen uit de bundel “Los amantes de Todos los Santos” in het Nederlands: “De terugkeer” verscheen in de leesbijlage van Vogue Nederland en het Vlaamse literaire tijdschrift Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift nam “De huisgenoot” op in zijn lentenummer.

Uit: De geheime geschiedenis van Costaguana (Vertaald door Brigitte Coopmans)

“Chronologie is een ontembaar beest; de lezer heeft geen idee wat voor onmenselijke arbeid ik heb moeten verrichten om mijn verhaal een min of meer geordende aanblik te geven (ik sluit niet uit dat die poging mislukt is). Mijn problemen met het beest zijn tot één enkel probleem te herleiden. Want u zult zien, met het verstrijken van de jaren en na veel nadenken over het onderwerp van dit boek, heb ik kunnen constateren wat ongetwijfeld voor niemand een verrassing is: alle verhalen in de wereld, alle verhalen die men kent, vertelt en zich herinnert, al die kleine geschiedenissen die de mens om de een of andere reden belangrijk vindt en die ongemerkt het angstaanjagende fresco van de Grote Geschiedenis vormen, verhouden zich in juxtapositie tot elkaar, raken elkaar, kruisen elkaar; geen enkel verhaal staat op zichzelf. Hoe spring je daarmee om in een lineair verhaal? Dat is onmogelijk, vrees ik. Ziehier een nederige onthulling, de les die ik heb geleerd in de omgang met de gebeurtenissen op aarde: zwijgen is verzinnen, leugens worden opgetrokken uit het onuitgesprokene, en aangezien het mijn bedoeling is om waarheidsgetrouw te vertellen, zal mijn kannibalistische relaas alles moeten omvatten, alle verhalen die het zonder al te veel moeite kan behappen, de grote en de kleine.”
(…)

Het was in die dagen dat Sarah Bernhardt arriveerde. De lezers sperren hun ogen wijd open, uiten reacties van ongeloof, maar toch is het zo. Sarah Bernhardt was daar. (…) In een piepklein en te warm theater, dat inderhaast was ingericht in een zijvleugel van het Grand Hotel, betrad Sarah Bernhardt voor een geheel Frans publiek, op één na, een podium met twee stoelen, waarop ze (…) uit haar hoofd en foutloos alle monologen uit de Phaedra van Racine voordroeg. Een week later zat ze alweer in de trein, maar dan in tegengestelde richting, en keerde terug naar Europa zonder dat ze ook maar één Panamees had gesproken … maar wel een plekje had verworven in mijn verhaal.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1973)