Michael Longley, Marijke Höweler, Theodore Dreiser, Hilde Domin, Julien Gracq, Hilaire Belloc, Vladimir Korolenko, Eimear McBride, Graeme C. Simsion

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook alle tags voor Michael Longley op dit blog.

 

Saint Francis To The Birds

And, summing up, I think of when
With cloud and cloudburst you confer,
By God’s sheer genius lifted there,
Lighthearted starling, nervous wren.
It is perfection you rehearse –
God placed the limpet on a rock,
He dressed the primrose in its frock
upside down with its leg showing
And closed the chestnut in its purse:
Creating one more precedent,
With no less forethought, no less care
He gave you feathers and the air
To migrate to his best intent.
To useful angles well aligned,
At proper heights compelled to tilt,
Across kind landscapes yearly spilt –
Birds, you are always on his mind.
Quick emblems of his long estate,
It’s good to have you overhead
Who understand when all is said,
When all is done, and it is late.
May my sermon, like your customs,
Reach suddenly beyond dispute –
Oh, birds entire and absolute,
Last birds above our broken homes.

 

Cloudberries

You give me cloudberry jam from Lapland,
Bog amber, snow-line titbits, scrumptious
Cloudberries sweetened slowly by the cold,
And costly enough for cloudberry wars
(Diplomatic wars, my dear).
Imagine us
Among the harvesters, keeping our distance
In sphagnum fields on the longest day
When dawn and dusk like frustrated lovers
Can kiss, legend has it, once a year. Ah,
Kisses at our age, cloudberry kisses.

 

 
Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)
Cover

Lees verder “Michael Longley, Marijke Höweler, Theodore Dreiser, Hilde Domin, Julien Gracq, Hilaire Belloc, Vladimir Korolenko, Eimear McBride, Graeme C. Simsion”

Michael Longley, Hilde Domin, Theodore Dreiser, Marijke Höweler, Julien Gracq

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook alle tags voor Michael Longley op dit blog

 

The Ice-Cream Man

Rum and raisin, vanilla, butter-scotch, walnut, peach:
You would rhyme off the flavours. That was before
They murdered the ice-cream man on the Lisburn Road
And you bought carnations to lay outside his shop.
I named for you all the wild flowers of the Burren
I had seen in one day: thyme, valerian, loosestrife,
Meadowsweet, tway blade, crowfoot, ling, angelica,
Herb robert, marjoram, cow parsley, sundew, vetch,
Mountain avens, wood sage, ragged robin, stitchwort,
Yarrow, lady’s bedstraw, bindweed, bog pimpernel
.

 

 Eurycleia

I
Eurycleia fetched a basin, poured cold water into it,
Added hot water, and got ready to wash his feet.
But Odysseus shifted out of the firelight, afraid
She might notice his scar, the key to his identity,
A wound a boar inflicted years back, a flesh-wound.
His wet-nurse cradled his foot in her hands and touched
The scar, and recognising him she let go of his leg
Which clattered into the basin — water everywhere,
Such pain and happiness, her eyes filling with tears,
Her old voice cracking as she stroked his beard and whispered
You are my baby boy for sure and I didn’t know you
Until I had fondled my master’s body all over.’

II
I began like Odysseus by loving the wrong woman
Who has disappeared among the skyscrapers of New York
After wandering for thousands of years from Ithaca.
She alone remembers the coppice, dense and overgrown,
Where in a compost of dead leaves the boar conceals
Its bristling spine and fire-red eyes and white tusks

 

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

Lees verder “Michael Longley, Hilde Domin, Theodore Dreiser, Marijke Höweler, Julien Gracq”

Michael Longley, Hilde Domin, Theodore Dreiser, Marijke Höweler, Julien Gracq, Hilaire Belloc, Vladimir Korolenko, Lafcadio Hearn, Rajzel Zychlinsk, Alexandre Dumas fils, Denis Davydov

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Carrigskeewaun
For Penny and David Cabot

The Mountain

This is ravens’ territory, skulls, bones,
The marrow of these boulders supervised
From the upper air: I stand alone here
And seem to gather children about me,
A collection of picnic things, my voice
Filling the district as I call their names.

 

The Path

With my first step I dislodge the mallards
Whose necks strain over the bog to where
Kittiwakes scrape the waves: then, the circle
Widening, lapwings, curlews, snipe until
I am left with only one swan to nudge
To the far side of its gradual disdain.

 

The Strand

I discover, remaindered from yesterday,
Cattle tracks, a sanderling’s tiny trail,
The footprints of the children and my own
Linking the dunes to the water’s edge,
Reducing to sand the dry shells, the toe
And fingernail parings of the sea.

longley

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

 

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2006 en ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Ich will dich

Freiheit
ich will dich
aufrauhen mit Schmirgelpapier
du geleckte

(die ich meine
meine
unsere
Freiheit von und zu)
Modefratz

Du wirst geleckt
mit Zungenspitzen
bis du ganz rund bist
Kugel
auf allen Tüchern

Freiheit Wort
das ich aufrauhen will
ich will dich mit Glassplittern spicken
daß man dich schwer auf die Zunge nimmt
und du niemandes Ball bist

Dich
und andere
Worte möchte ich mit Glassplittern spicken
wie Konfuzius befiehlt
der alte Chinese

Die Eckenschale sagt er
muß
Ecken haben
sagt er
Oder der Staat geht zugrunde

Nichts weiter sagt er
ist vonnöten
Nennt
das Runde rund
und das Eckige eckig

April

Die Welt riecht süß
nach Gestern.
Düfte sind dauerhaft.

Du öffnest das Fenster.
Alle Frühlinge
kommen herein mit diesem.

Frühling der mehr ist
als grüne Blätter.
Ein Kuß birgt alle Küsse.

Immer dieser glänzend glatte
Himmel über der Stadt,
in den die Straßen fließen.

Du weißt, der Winter
und der Schmerz
sind nichts, was umbringt.

Die Luft riecht heute süß
nach Gestern –
das süß nach Heute roch.

domin

Hilde Domin (27 juli 1909 –  22 februari 2006)

 

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: Sister Carrie

„What, pray, is a few hours—a few hundred miles? She looked at the little slip bearing her sister’s address and wondered. She gazed at the green landscape, now passing in swift review, until her swifter thoughts replaced its impression with vague conjectures of what Chicago might be.
When a girl leaves her home at eighteen, she does one of two things. Either she falls into saving hands and becomes better, or she rapidly assumes the cosmopolitan standard of virtue and becomes worse. Of an intermediate balance, under the circumstances, there is no possibility. The city has its cunning wiles, no less than the infinitely smaller and more human tempter. There are large forces which allure with all the soulfulness of expression possible in the most cultured human. The gleam of a thousand lights is often as effective as the persuasive light in a wooing and fascinating eye. Half the undoing of the unsophisticated and natural mind is accomplished by forces wholly superhuman. A blare of sound, a roar of life, a vast array of human hives, appeal to the astonished senses in equivocal terms. Without a counsellor at hand to whisper cautious interpretations, what falsehoods may not these things breathe into the unguarded ear! Unrecognised for what they are, their beauty, like music, too often relaxes, then weakens, then perverts the simpler human perceptions.
Caroline, or Sister Carrie, as she had been half affectionately termed by the family, was possessed of a mind rudimentary in its power of observation and analysis. Self-interest with her was high, but not strong. It was, nevertheless, her guiding characteristic. Warm with the fancies of youth, pretty with the insipid prettiness of the formative period, possessed of a figure promising eventual shapeliness and an eye alight with certain native intelligence, she was a fair example of the middle American class—two generations removed from the emigrant. Books were beyond her interest—knowledge a sealed book. In the intuitive graces she was still crude. She could scarcely toss her head gracefully.“

dreiser

Theodore  Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)

 

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: Het Huis

 ‘Leuk hè,’ zei Laisa. En dat was alweer iets wat ik nooit zo had bekeken. Vooral de laatste tijd niet. Er was iets aan de schapen wat me niet beviel. Daarom dacht ik voornamelijk aan verkopen.

‘Wat zou u doen, in ons geval,’ vroeg hij.

‘Wat moet ie ervoor hebben?’

Eerst dacht ik nog dat ik hem niet verstond. Dus liet ik het hem nóg eens zeggen. Toen er geen twijfel mogelijk was dat het om zes miljoenen franken ging, begon ik te begrijpen waarom de eigenaar geen betere buren voor mij wist dan deze.

‘Dan weet ik er nog wel een voor jullie,’ zei ik. En zonder na te denken, wees ik mijn eigen hoeve aan, die ongeveer hetzelfde is. ‘Die is vijf, die kan je ook zo hebben!’ Het was niet serieus bedoeld. Ik was dus blij dat ik zag dat ze hem niet moesten.

Hij zei, ‘die is ook mooi natuurlijk, maar dan mis je het uitzicht wel.’

‘Dat is Zuid West,’ zei ik, ‘daar komt de wind vandaan. Daarom kan je er beter eentje vóór je hebben.’ ‘Bent u van plan om te verhuizen?’ vroeg ze.

‘Kom rustig binnen kijken,’ zei ik. En dat er wel wat rommel zijn zou, zei ik ook, omdat ik een man alleen was.“

hoeweler

Marijke Höweler (27 juli 1938 – 5 mei 2006)

 

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: Au château d’Argol

«Albert passa toute la journée du lendemain dans le cabinet qu’il s’était aménagé dans la plus haute des tours du château, et d’où son œil plongeait sur la forêt. Son esprit était occupé de vagues et indistinctes rêveries: la forêt à la veille de cette visite attendue lui paraissait multiplier ses retraites, faire briller de secrets cheminements; une présence imminente la pénétrait toute comme une vie légère dont l’étincellement de ses feuilles parut être à Albert le symbolique témoin. Les salles vides du château attendirent que cette présence les peuplât, dans un pesant ensommeillement: le bruit d’un pas sur les dalles, un craquement des panneaux de chêne, le choc d’une abeille contre une vitre retentirent alors jusqu’au fond du cerveau comme un signal longtemps convoité. Il parut bizarrement à Albert que ce château somnolent dût être visité, ou périr, comme un château de légende entraînant sous ses décombres ses énigmatiques serviteurs endormis.»

gracq

Julien Gracq (27 juli 1910 – 22 december 2007)

 

De Britse dichter en schrijver Hilaire Belloc werd geboren te St-Cloud op 27 juli 1870. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009.

[Month of) July

The Kings come riding back from the Crusade,
The purple Kings and all their mounted men;
They fill the street with clamorous cavalcade;
The Kings have broken down the Saracen.
Singing a great song of the eastern wars,
In crimson ships across the sea they came,
With crimson sails and diamonded dark oars,
That made the Mediterranean flash with flame.

And reading how, in that far month, the ranks
Formed on the edge of the desert, armoured all,
I wish to God that I had been with them
When the first Norman leapt upon the wall,
And Godfrey led the foremost of the Franks,
And young Lord Raymond stormed Jerusalem.

 

[Month of] August

The soldier month, the bulwark of the year,
That never more shall hear such victories told;
He stands apparent with his heaven-high spear,
And helmeted of grand Etruscan gold.
Our harvest is the bounty he has won,
The loot his fiery temper takes by strength.
Oh! Paladin of the Imperial sun!
Oh! crown of all the seasons come at length!

This is sheer manhood; this is Charlemagne,
When he with his wide host came conquering home
From vengeance under Roncesvalles ta’en.
Or when his bramble beard flaked red with foam
Of bivouac wine-cups on the Lombard plain,
What time he swept to grasp the world at Rome.

 belloc

 Hilaire Belloc (27 juli 1870. – 16 juli 1953)

 

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: The Vagrant And Other Tales

 ” In the days of old Lang Syne! ” The forest soughed. . . . The forest always soughed, now with a murmur calm and prolonged, like the echo of distant ringing, and again soft and gentle, like a song without words or a dim memory of the past. It always soughed, for it was an old and mighty forest, still untouched by the saw or the axe of woodman or trader. The tall, centennial pines, with their vast trunks, stood like threatening warriors, and their green tops formed a massive wall. Everything below was still; the air was filled with an odor of resin. Ferns of vivid hues pushed their way through the carpet of pine-needles with which the ground was strewn, expanding luxuriantly and resting thereon, like a soft fringe, without stirring a leaf. In the damp corners the greengrass shot up its tall and slender stems, and the white clover, heavy with bloom, drooped its languid head; while over all soughed the forest, with long-drawn, indistinguishable sighs. Now the sighs were growing deeper and louder; and as I rode along the forest path, although I could not see the sky, I judged by the moaning of the trees that heavy clouds were slowly rising above it. It was late in. the afternoon. Here and there a sunbeam, made its way, but in the dense woods the twilight was spreading rapidly. Evidently a storm was brewing. All plans for hunting must be given up for to-day. The storm might overtake me before I could find shelter for the night. My horse snorted and pricked up his ears, when, striking his hoofs against the naked roots, he heard the sharp sound of the forest echo, and he quickened his pace as he drew near a familiar hut. A dog barked, and whitewashed walls glimmered through the trees.

korolenko

 Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)

 

De Engelstalige schrijver Lafcadio Hearn werd geboren op 27 juli 1850 op het Griekse eiland Lefkada. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: Chita. A Memory of Last Island

„Thirty years ago, Last Island lay steeped in the enormous light of even such magical days. July was dying;—for weeks no fleck of cloud had broken the heaven’s blue dream of eternity; winds held their breath; slow wavelets caressed the bland brown beach with a sound as of kisses and whispers. To one who found himself alone, beyond the limits of the village and beyond the hearing of its voices,—the vast silence, the vast light, seemed full of weirdness. And these hushes, these transparencies,

do not always inspire a causeless apprehension: they are omens sometimes—omens of coming tempest. Nature,— incomprehensible Sphinx!—before hermightiest bursts of rage, ever puts forth her divinest witchery, makes more manifest her awful beauty. . . .

But in that forgotten summer the witchery lasted many long days,—days born in rose-light, buried in gold. It was the height of the season. The long myrtle-shadowed village was thronged with its summer population;—the big hotel could hardly accommodate all its guests;—the bathing-houses were too few for the crowds who flocked to the water morning and evening. There were diversions for all,—hunting and fishing parties, yachting excursions, rides, music, games, promenades.

Carriage wheels whirled flickering along the beach, seaming its smoothness noiselessly, as if muffled. Love wrote its dreams upon the sand. . . .

. . . Then one great noon, when the blue abyss of day seemed to yawn over the world more deeply than ever before, a sudden change touched the quicksilver smoothness of the waters—the swaying shadow of a vast motion.“

hearn

Lafcadio Hearn (27 juli 1850 – 26 september 1904)

 

De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009.

Who calls me here in the meadow?
Who still knows my name?
A thorn bush burns in the field–
a child cries from the flames.

I take off my shoes and approach
the little son of my neighbor;
his little hands are charcoal,
but his eyes are open still.

 

…………………..

I am leaving you, shtetl,
your roads are blue as before.
You will celebrate autumns and fairs,
and the river will flow through the valley.

Zychlinski

Rajzel Zychlinski (27 juli 1910 – 13 juni 2001)

 

De Franse schrijver Alexandre Dumas fils werd geboren op 27 juli 1824 in Parijs. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009.

Uit: La Dame aux camélias

Je restai quelque temps dans cette heureuse famille, tout occupée de celui qui leur apportait la convalescence de son coeur. Je revins à Paris oùj’écrivis cette histoire telle qu’elle m’avait été racontée. Elle n’a qu’un mérite qui lui sera peut-être contesté, celui d’être vraie. Je ne tire pas de ce récit la conclusion que toutes les filles comme Marguerite sont capables de faire ce qu’elle a fait ; loin de là, maisj’ai eu connaissance qu’une d’elles avait éprouvé dans sa vie un amour sérieux, qu’elle en avait souffert et qu’elle en était morte.J’ai raconté au lecteur ce quej’avais appris. C’était un devoir. »

 dumas

Alexandre Dumas fils (27 juli 1824 – 27 november 1895)

Buste door Jean-Baptiste Carpeaux in het Musée d’Orsay

 

Zie voor onderstaande schrijver ook  mijn blog van 27 juli 2008 en ook mijn blog van 27 juli 2007.

De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou..

Hilde Domin, Michael Longley, Theodore Dreiser, Marijke Höweler, Julien Gracq, Hilaire Belloc, Vladimir Korolenko, Lafcadio Hearn, Rajzel Zychlinsk, Denis Davydov, Alexandre Dumas fils

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2006 en ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

Inselmittag

 

Wir sind Fremde
von Insel
zu Insel.
Aber am Mittag, wenn uns das Meer
bis ins Bett steigt
und die Vergangenheit
wie Kielwasser
an unsern Fersen abläuft
und das tote Meerkraut am Strand
zu goldenen Bäumen wird,
dann hält uns kein Netz
der Erinnerung mehr,
wir gleiten
hinaus,
und die abgesteckten
Meerstraßen der Fischer
und die Tiefenkarten
gelten nicht
für uns.

 

 

Gleichgewicht

 

Wir gehen
jeder für sich
den schmalen Weg
üst ohne Angst –
im Takt unsres Herzens,
als seien wir beschützt,
solange die Liebe
nicht aussetzt.

 

So gehen wir
zwischen Schmetterlingen und Vögeln
in staunendem Gleichgewicht
zu einem Morgen von Baumwipfeln
– grün, gold und blau –
und zu dem Erwachen
der geliebten Augen.

 

 

Alle meine Schiffe

 

Alle meine Schiffe
haben die Häfen vergessen
und meine Füße den Weg.
Es wird nicht gesät und nicht geerntet
denn es ist keine Vergangenheit
und keine Zukunft,
kaum eine Bühne im Tag.
Nur der kleine
zärtliche Abstand
zwischen dir und mir,
den du nicht verminderst.

 

Domin

Hilde Domin (27 juli 1909 –  22 februari 2006)

 

 De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

Laertes

When he found Laertes alone on the tidy terrace, hoeing
Around a vine, disreputable in his garden duds,
Patched and grubby, leather gaiters protecting his shins
Against brambles, gloves as well, and, to cap it all,
Sure signs of his deep depression, a gostskin duncher,
Odysseus sobbed in the shade of a pear-tree for his father
So old and pathetic that all he wanted then and there
Was to kiss him and hug him and blurt out the whole story,
But the whole story is one catalogue and then another,
So he waited for images from that formal garden,
Evidence of a childhood spent traipsing after his father
And asking for everything he saw, the thirteen pear-trees,
Ten apple-trees, forty fig-trees, the fifty rows of vines
Ripening at different times for a continuous supply,
Until Laertes recognised his son and, weak at the knees,
Dizzy, flung his arms around the neck of great Odysseus
Who drew the old man fainting to his breast and held him there
And cradled like driftwood the bones of his dwindling father.

 

Badger
For Raymond Piper

1
Pushing the wedge of his body
Between cromlech and stone circle,
He excavates down mine shafts
And back into the depths of the hill.

His path straight and narrow
And not like the fox’s zig-zags,
The arc of the hare who leaves
A silhouette on the sky line.

Night’s silence around his shoulders,
His face lit by the moon, he
Manages the earth with his paws,
Returns underground to die.

MichaelLongley

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

 

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

Uit: The Last Titan (Biografie door Jerome Loving)

 

“Whitman is the true precursor of American literature in the twentieth century, but he wrote poetry instead of prose—many denied it even the claim to poetry—which kept it out of general circulation among popular readers during his lifetime. But Sister Carrie was a novel, a genre more accessible to the average reader, especially women, who made up the great majority of American readers at the end of the nineteenth century. One of them was allegedly Mrs. Frank Doubleday.

Dreiser probably began Sister Carrie in late September of 1899, shortly after returning to New York City. Henry returned, too, again leaving Maude and Dottie behind, to resume for the next month or so his residence with the Dreisers, and he either continued or began to write A Princess of Arcady. While Henry imagined a conventional romance in which the heroine is sent to a convent school to preserve her innocence until the proper time for marriage, Dreiser began his own fable about an American princess, “two generations removed from the emigrant,” who rules only in her dreams and loses her innocence at almost the first opportunity. Henry wrote an idyll about a “nun” whose youthful sexuality is never violated, while Dreiser wrote a novel about a sister who commits adultery. It is generally thought that Dreiser was thinking exclusively of his sister Emma and not even remotely—or ironically—about a nun when he gave his Carrie the title of “Sister” at the top of his page, but Henry’s use of nuns and a convent in his book may have had an associative influence. Dreiser’s romantic chapter titles, which were added between the first draft and the revision published by Doubleday, suggest the moral contrast and underscore the departure of this gritty tale of two cities from the Victorian fiction of its day.”

 

dreiser1

Theodore  Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)

 

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Uit: Het Huis

 

“Pas toen ik ze er voor de tweede keer naartoe zag gaan, begon ik beter op te letten. Zij droeg een zonnebril, die had ze in het haar gestoken. Hij deed het wagentje op slot, nadat hij uitgestapt was. Van vee zou dus geen sprake zijn. Hoogstens een pony voor het kind. Meer zou er niet van komen. Van maaien evenmin. Ik zag de woelmuizen al scharrelen in het hoge gras, op weg om mijn andijvie op te vreten. Toch trokken ze me wel. Ik had het idee dat die mij veel vertier konden gaan geven. Ik zorgde daarom dat ik wat te doen had op het erf zodra ze weer naar buiten kwamen.

‘Van Wiesenberg,’ zei hij en stak zijn hand uit.

Aangenaam,’ zei ik en boog mijn hoofd, iets waar ik bij de burgemeester ook wel last van heb en wat ik maar niet af kan leren. Daarna gaf ik zijn vrouw een hand. ‘Lisa,’ zei die. Maar niet zoals je het opschrijft, ze zei: Laisa. Het kind had ook een naam.

‘Goed weer,’ zei ik en zweeg. Zodat zij mij wat vragen konden als zij wilden.

Dat deden ze ook wel, maar het was heel wat anders dan ik had willen weten als ik in hun plaats geweest was.

‘Het is hier schitterend,’ zei Laisa. ‘Bevalt het wonen u hier?’

Ik wist niet zo gauw wat ik daarop moest zeggen. Ik woon hier al mijn leven lang. Dan kan je moeilijk van bevallen spreken. Ik zei dus ‘ja’.

‘Dus u bevalt het wel,’ zei ze nadenkend.

‘Er is veel ongedierte,’ zei ik. En ik wees ze de moestuin aan. Ze gaf geen antwoord, dus zo stonden we een tijdje.

‘Vindt u het aan te raden,’ vroeg hij.

‘Dat hangt er helemaal vanaf, wat ie ervoor vraagt.’ Ik keek eens om me heen. Ik was wel benieuwd hoeveel hij er opgelegd had nou het om vreemden ging. Maar ook stond ik nog steeds over dat ‘schitterend’ na te denken. Het land hóórt namelijk bij mij. En ook mezelf zou ik niet gauw zo noemen. Toen keek ik weer eens op en zag dat ze nog steeds stonden te wachten. Het kind was naar het h
ek gelopen en wees de schapen aan. ‘Apen,’ zei het. Het had zijn vingers in zijn mond.”

 

Marijke_How

Marijke Höweler (27 juli 1938 – 5 mei 2006)

 

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Uit: Le Rivage des Syrtes

 

«Il y a dans notre vie des matins privilégiés où l’avertissement nous parvient, où dès l’éveil résonne pour nous, à travers une flânerie désœuvrée qui se prolonge, une note plus grave, comme on s’attarde, le cœur brouillé, à manier un à un les objets familiers de sa chambre à l’instant d’un grand départ. Quelque chose comme une alerte lointaine se glisse jusqu’à nous dans ce vide clair du matin plus rempli de présages que les songes; c’est peut-être le bruit d’un pas isolé sur le pavé des rues, ou le premier cri d’un oiseau parvenu faiblement à travers le dernier sommeil; mais ce bruit de pas éveille dans l’âme une résonance de cathédrale vide, ce cri passe comme sur les espaces du large, et l’oreille se tend dans le silence sur un vide en nous qui soudain n’a pas plus d’écho que la mer. Notre âme s’est purgée de ses rumeur et du brouhaha de foule qui l’habite; une note fondamentale se réjouit en elle qui en éveille l’exacte capacité. Dans la mesure intime de la vie qui nous est rendue, nous renaissons à notre force et à notre joie, mais parfois cette note est grave et nous surprend comme le pas d’un promeneur qui fait résonner une caverne: c’est qu’une brèche s’est ouverte pendant notre sommeil, qu’une paroi nouvelle s’est effondrée sous la poussée de nos songes, et qu’il nous faudra vivre maintenant pour de longs jours comme dans une chambre familière dont la porte battrait inopinément sur une grotte.»

 

Gracq

Julien Gracq (27 juli 1910 – 22 december 2007)

 

De Britse dichter en schrijver Hilaire Belloc werd geboren te St-Cloud op 27 juli 1870. Zijne moeder was een Engelsche en keerde na vader’s dood, met hem naar Engeland terug. Een der voorvaderen van Bellocs moeder vocht als officier te Fontenay, vier ooms van zijn vader waren generaals onder Napoleon. Als leerling van de Birmingham Oratory onderging hij den invloed van Kardinaal Neurman. Hij voldeed aan zijn militaire plichten in Frankrijk en kwam terug om in Oxford te studeren. Hij begon als schrijver met kinderboeken. Vervolgens gaf hij monografieën van Danton en Robespierre uit en publiceerde hij zijn ironische roman ‘Emanuel Burden’. Zijn studies bundelde hij onder de titel: ‘On Nothing’, ‘On Anything’, ‘On’, Romans: ‘Mr Clutterbuch’s election’, ‘A change in the Cabinet’, ‘The Mercy of Allah’,

 

Uit:  Cranmer

 

“For the genius of Cranmer in this supreme art of his—the fashioning of ryhthmic English prose—was not of that spontaneous kind which produces great sentences or pages in flashes, as it were, unplanned, surging up of themselves in the midst of lesser matter; he was not among prose writers what such men as Shakespeare or Ronsard are among the poets—voluminous, uneven, and without conscious effort compelled to produce splendours in a process of which they are themselves not aware.  He was, on the contrary, a jeweller in prose, a man who sat down deliberately to write in a particular way when there was need or opportunity for it, but who, on general occasions, would write as might any other man.  We have a great mass of what he did, in long letters to [Anne] Boleyn, to the King and to [Thomas] Cromwell, careful arguments transcribed at length in his disputations, as in the famous one with [Bishop Stephen] Gardiner on the Real Presence; it is always scholar’s work, careful and lucid.  But when he sits down to produce a special effect all changes.  He begins to carve with skill and in the hardest material.  He is absorbed in a particular task, creative, highly conscious, and to his sense of beauty vastly satisfactory. . . .

He was not of those whom a fountain of creation fills and who declaim, as it were, great matter.  His art was of the kind which must work very slowly and in secret, isolated; his sentences when he desired to produce his effect must be perfected in detail, polished, lingered over, rearranged, until they had become so that one could them with the finger-nail and find no roughness.”

 

Hilaire_Belloc

Hilaire Belloc (27 juli 1870. – 16 juli 1953)

 

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

Uit: The Old Bell-Ringer

 

“The old man went to the opening in the tower and leaned on the banister. In the darkness below, around the church, he made out the village cemetery in which the old crosses with their outstretched arms seemed to protect the ill-kept graves. Over these bowed here and there a few leafless birch trees. The aromatic odor of young buds, wafted to Mikheyich from below, brought with it a feeling of the melancholy of eternal sleep.

Where would he be a year hence? Would he again climb to this height, beneath the brass bell to awaken the slumbering night with its metallic peal, or would he be lying in a dark corner of the graveyard, under a cross? God knows!… He was prepared; in the meantime God granted him the happiness of greeting the holiday once more.

“Glory be to God!” His lips whispered the customary formula as his eyes looked up to the heaven bright with a million twinkling stars and made the sign of the cross.

“Mikheyich, ay, Mikheyich!” called out to him the tremulous voice of an old man. The aged sexton gazed up at the belfry, shading his unsteady, tear-dimmed eyes with his hand, trying to see Mikheyich.

“What do you want? Here I am,” replied the bell-ringer, looking down from the belfry. “Can’t you see me?”

“No, I can’t. It must be time to ring. What do you say?”

Both looked at the stars. Myriads of God’s lights twinkled on high. The fiery Wagoner was above them. Mikheyich meditated.

“No, not yet a while. … I know when. …”

Indeed he knew. He did not need a watch. God’s stars would tell him when. … Heaven and earth, the white cloud gently floating in the sky, the dark forest with its indistinct murmur and the rippling of the stream enveloped by the darkness—all that was familiar to him, part of him. Not in vain had he spent his life here.

 

Vladimir_Korolenko

Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)

 

De Engelstalige schrijver Lafcadio Hearn werd geboren op 27 juli 1850 op het Griekse eiland Lefkada. Hij was van Iers-Griekse afstamming. In 1863 werd hij naar een school in Engeland gestuurd voor zijn opleiding. In 1869 betaalde een oudtante voor hem de reis naar de VS. Hij werkte in Cincinnati in een drukkerij, waar hij met het werk van Gustave Flaubert en Charles Baudelaire in aanraking kwam. In 1874 ging hij als journalist werken in New Orleans en begon hij ook uit het Frans en het Spaans te vertalen. In 1890 vertrok hij naar Japan. Hij werkte er als leraar, trouwde met een Japanse en kreeg in 1896 een leerstoel aan de Keizerlijke Universiteit van Tokyo. Lafcadio is vooral bekend geworden met zijn boeken over Japan

 

Uit: Glimpses of Unfamiliar Japan

 

“It is with the delicious surprise of the first journey through Japanese streets—unable to make one’s kuruma-runner understand anything but gestures, frantic gestures to roll on anywhere, everywhere, since all is unspeakably pleasurable and new—that one first receives the real sensation of being in the Orient, in this Far East so much read of, so long dreamed of, yet, as the eyes bear witness, heretofore all unknown. There is a romance even in the first full consciousness of this rather commonplace fact; but for me this consciousness is transfigured inexpressibly by the divine beauty of the day. There is some charm unutterable in the morning air, cool with the coolness of Japanese spring and wind-waves from the snowy cone of Fuji; a charm perhaps due rather to softest lucidity than to any positive tone—an atmospheric limpidity, extraordinary, with only a suggestion of blue in it, through which the most distant objects appear focused with amazing sharpness. The sun is only pleasantly warm; the jinrikisha, or kuruma, is the most cosy little vehicle imaginable; and the street-vistas, as seen above the dancing white mushroom-shaped hat of my sandaled runner, have an allurement of which I fancy that I could never weary.

Elfish everything seems; for everything as well as everybody is small, and queer, and mysterious: the little houses under their blue roofs, the little shop-fronts hung with blue, and the smiling little people in their blue costumes. The illusion is only broken by the occasional passing of a tall foreigner, and by divers shop-signs bearing announcements in absurd attempts at English. Nevertheless, such discords only serve to emphasize reality; they never materially lessen the fascination of the funny little streets.”

 

LafcadioHearn1

Lafcadio Hearn (27 juli 1850 – 26 september 1904)

 

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen. Zie en ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou.. Zie ook  mijn blog van 27 juli 2008.

 

De Franse schrijver Alexandre Dumas fils werd geboren op 27 juli 1824 in Parijs.

Michael Longley, Hilde Domin, Denis Davydov, Vladimir Korolenko, Theodore Dreiser, Rajzel Zychlinski, Marijke Höweler, Julien Gracq, Alexandre Dumas fils

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Wounds

 

Here are two pictures from my father’s head–
I have kept them like secrets until now:
First, the
Ulster Division at the Somme

Going over the top with ‘Fuck the Pope!’
‘No Surrender!’: a boy about to die,
Screaming ‘Give ‘em one for the
Shankill!’
Wilder than
Gurkhas
‘ were my father’s words
Of admiration and bewilderment.
Next comes the
London-Scottish
padre
Resettling kilts with his
swagger-stick
,
With a stylish backhand and a prayer.
Over a landscape of dead buttocks
My father followed him for fifty years.
At last, a belated casualty,
He said–lead traces flaring till they hurt–
‘I am dying for King and Country, slowly.’
I touched his hand, his thin head I touched.


Now, with military honours of a kind,
With his badges, his medals like rainbows,
His spinning compass, I bury beside him
Three teenage soldiers, bellies full of
Bullets and Irish beer, their flies undone.
A packet of
Woodbines I throw in,
A
lucifer, the Sacred Heart of Jesus

Paralysed as heavy guns put out
The
night-light
in a nursery for ever:
Also a bus-conductor’s uniform–
He collapsed beside his carpet-slippers
Without a murmur, shot through the head
By a shivering boy who wandered in
Before they could turn the television down
Or tidy away the supper dishes.
To the children, to a bewildered wife,
I think ‘Sorry Missus’ was what he said.

 

 

Last Requests

 

I

Your batman thought you were buried alive,
Left you for dead and stole your pocket watch
And cigarette case, all he could salvage
From the grave you so nearly had to share
With an unexploded shell. But your lungs
Surfaced to take a long remembered drag,
Heart contradicting as an epitaph
The two initials you had scratched on gold.

 

II

I thought you blew a kiss before you died,
But the bony fingers that waved to and fro
Were asking for a Woodbine, the last request
Of many soldiers in your company,
The brand you chose to smoke for forty years
Thoughtfully, each one like a sacrament.
I who bought peppermints and grapes only
Couldn’t reach you through the oxygen tent.

 

 

michael-longley

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

 

 

 

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2006 en ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Landen dürfen

 

Ich nannte mich
ich selber rief mich
mit dem Namen einer Insel.

 

es ist der Name eines Sonntags
einer geträumten Insel.

 

Kolumbus erfand die Insel
an einem Weihnachtssonntag.

 

Sie war eine Küste
etwas zum Landen
man kann sie betreten
die Nachtigallen singen an Weihnachten dort.

 

Nennen Sie sich, sagte einer
als ich in Europa an Land ging,
mit dem Namen Ihrer Insel.

 

 

Ziehende Landschaft

Man muß weggehen können
und doch sein wie ein Baum:
als bliebe die Wurzel im Boden,
als zöge die Landschaft und wir ständen fest.
Man muß den Atem anhalten,
bis der Wind nachläßt
und die fremde Luft um uns zu kreisen beginnt,
bis das Spiel von Licht und Schatten,
von Grün und Blau,
die alten Muster zeigt
und wir zuhause sind,
wo es auch sei,
und niedersitzen können und uns anlehnen,
als sei es an das Grab
unserer Mutter.

 

 

 

Exil

Der sterbende Mund
müht sich
um das richtig gesprochene
Wort
einer fremden
Sprache.

 

 

Hilde_Domin

Hilde Domin (27 juli 1909 –  22 februari 2006)

 

De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

 

Wisdom

 

While honouring the grape’s ruby nectar,

   All sportingly, laughingly gay;

We determined — I, Silvia, and Hector,

   To drive old dame Wisdom away.

 

   “O my children, take care,” said the beldame,

    “Attend to these counsels of mine:

Get not tipsy! for danger is seldom

   Remote from the goblet of wine.”

 

“With thee in his company, no man

Can err,” said our wag with a wink;

“But come, thou good-natured old woman,

There’s a drop in the goblet — and drink!”

 

She frowned — but her scruples soon twisting,

   Consented: — and smilingly said:

   “So polite — there’s indeed no resisting,

   For Wisdom was never ill-bred.”

 

She drank but continued her teaching:

   “Let the wise from indulgence refrain;”

And never gave over her preaching,

   But to say, “Fill the goblet again.”

 

And she drank, and she totter’d, but still she

   Was talking and shaking her head:

Muttered “temperance” — “prudence” — until she

   Was carried by Love to bed.

 

Denis_Davydov

Denis Davydov (27 juli 1784 – 22 april 1839)

 

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Uit: Kinder

 

“Es war gegen Mitternacht. In der Stube konnte man das tiefe Athmen der schlafenden Kinder hören.

In einem Winkel stand auf dem Fußboden ein kupfernes Becken; darin befand sich etwas Wasser und eine Kerze in einem Leuchter. Die Kerze war stark entflammt, der Docht hatte eine dunkle Kappe bekommen und knisterte leise. Ein Pendel tickte an der Wand, und auf dem Fußboden machten sich – im Lichtkreis, der um das Becken lief – einige Küchenschaben breit. Sich auf die Hinterbeinchen setzend, sahen sie auf das Licht und bewegten ihre Fühlspitzen. – – –

Draußen wüthete der Sturm.

Der Regen schlug auf das Dach, zauste in dem Laube des Gartens, klatschte in den Pfützen des Hofes. Zeitweise verstummte er, zog sich fort in die dunkle Tiefe der Nacht, darauf aber kam er mit neuer Kraft herangestürmt, tobte noch ärger, schoß noch heftiger über das Dach, prasselte an die Fensterläden, und manchmal schien es sogar, als ströme und riesele er schon durch das Zimmer selbst. – Dann entstand in diesem etwas wie eine Unordnung, der Pendel schien zu verstummen, das Licht wollte verlöschen, Schatten glitten von der Zimmerdecke herab, die Schaben bewegten die Fühlfäden ängstlich hin und her und machten augenscheinliche Anstalten, davon zu laufen.

Allein diese Anfälle hielten nicht lange an. Es schien als habe der Regen bei sich beschlossen, nicht mehr abzureisen und wenn der Wind ihn in Ruhe ließ, so machte er sich daran, gleichmäßig und breit zu rauschen – im Hofraum, im Garten, in den Gäßchen, auf dem Bauplatz, auf den Feldern. … Dieses Rauschen drang durch die geschlossenen Fensterläden, blieb in der Stube, bald als ein gleichmäßiges Zischen, bald als ein leises Plätschern. …

Dann begann der Pendel wieder seine Schwingungen mit eigensinniger Schärfe laut werden zu lassen, das Licht knisterte leise, die Schaben beruhigten sich, obwohl die Hartnäckigkeit des Regens sie offenbar zwang, in ein finsteres Brüten zu versinken.”

 

Korolenko

Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)

 

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

Uit: A Hoosier Holiday

 

In grey or rainy weather the aspect of the whole place was solemn, historic. In snowy or stormy weather, it took on a kind of patriarchal significance. When the wind was high these thick, tall trees swirled and danced in a wild ecstasy. When the snow was heavy they bent low with their majestic plumes of white. Underneath them was a floor of soft brown pine needles as soft and brown as a rug. We could gather basket upon basket of resiny cones with which to start our morning fires. In spring and summer these trees were full of birds, the grackle of blackbird particularly, for these seemed to preempt the place early in March and were inclined to fight others for possession. Nevertheless, robins, bluebirds, wrens and other of the less aggressive feathers built their nests here. I could always tell when spring was certainly at hand by the noise made by a tree full of newly arrived blackbirds on some chill March morning. Though snow might still be about, they were strutting about on the bits of lawn we were able to maintain between groups of pines, or hopping on the branches of trees, rasping out their odd speech.”

 

Theodore_Dreiser_1918

Theodore  Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)

 

De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

 

The Undarkened Window

 

In t
he daytime, I see him in the street

in a dark suit,

shaved,

combed,

wearing a tie –

at night the light shines in his window

across from my window.

A survivor

of Hitler’s gas chambers,

he sails at night around

his undarkened window –

a wandering ship

on oceans of darkness,

and no port

allows it to enter,

so it may anchor

and darken.

Only in the mornings

does it go out,

the sickly yellow light

in his window.

 

Zychlinski

Rajzel Zychlinski (27 juli 1910 – 13 juni 2001)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 juli 2007.

 

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938.

 

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers.

 
De Franse schrijver Alexandre Dumas fils werd geboren op 27 juli 1824 in Parijs.

Marijke Höweler, Julien Gracq, Rajzel Zychlinski, Michael Longley, Vladimir Korolenko, Alexandre Dumas fils, Denis Davydov, Hilde Domin, Theodore Dreiser

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler-van Dalen werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. Na haar huwelijk gebruikte zij de achternaam van haar echtgenoot Ype Isaac Höweler. In 1968 studeerde zij af als in de klinische psychologie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam, waar zij tot 1985 werkzaam was als psycholoog. Daarna werd zij schrijfster van teksten voor het cabaret (onder meer voor Lurelei), maar ze werd vooral bekend door haar romans. Ze debuteerde in 1964 met de bundel Tranen van Niemand. De roman Van Geluk Gesproken (1982) was haar grootste succes, het boek werd in 1987 verfilmd door Pieter Verhoeff. De jaren tachtig was ook de periode dat ze volop in de belangstelling stond, daarna verflauwde de aandacht al hield ze wel een trouwe aanhang over.

Uit: Het Huis

 

“Ze kwamen met z’n drieën kijken naar het huis. Een man, een vrouw, een kind. Ze reden Fiat Panda. Hij droeg een korte broek. Het huis zou dus te duur zijn voor ze. Daarom schonk ik er weinig aandacht aan. En ik hield me bezig met de andere gegadigden die ik voorbij zag komen. De meesten daarvan waren van mijn leeftijd, bevattelijk voor jicht en ander ongemak. Daarom is men op zoek naar een kleinere behuizing dan de eigen hoeve. Pas als men merkt dat men daarvoor ’t geboortehuis verlaten moet, dan ziet men ervan af. Zo gaat dat nu al maandenlang. Ik zie ze komen en ik zie ze gaan. De meesten ken ik wel en het verdriet me niks. Per slot is het mijn hoeve niet en wie men op een afstand kent, die zal niet gauw als buur bevallen.

De eigenaar is lid van de gemeenteraad. Dat is heel goed te merken. Sinds het hem moeilijk valt de hoeve te verkopen, heeft men de weg geasfalteerd. Daar heb ik jarenlang voor aan hun deur gelegen. Dus het komt mij heel goed uit. Het pad zal ook een naam gaan krijgen. Beau Coin of Belle Vallée of Schöner Gegend. Het schijnt dat daar onenigheid van is gekomen. Zodoende zal het nog wel een paar jaar duren.”

 

 

howeler

Marijke Höweler (27 juli 1938 – 5 mei 2006)

 

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers. Na een afwijzing door de gerenommeerde  uitgeverij Gallimard publiceerde hij zijn eerste werk Au château d’Argol in 1938 bij uitgeverij José Corti. De ontdekking van de roman door André Breton leidde er toe dat hij aandacht kreeg van de critici. Hoewel hij nooit tot het surrealisme gerekend werd bleef hij wel altijd trouw aan de geest ervan en aan de persoon van Breton. In de jaren zestig begon Gracq steeds minder fictie te schrijven en legde hij zich meer toe op essays en literaire kritieken.

 

Uit: Entretiens

 J’écris de manière trop intermittente pour avoir une seule méthode de travail : il m’est arrivé plus d’une fois de passer une année et davantage sans m’y remettre. Quand j’écris, je ne travaille pas avec régularité – pas d’heures fixes –, j’évite seulement le travail d’après dîner, qui entraîne immanquablement l’insomnie : je mets beaucoup de temps à me débarrasser l’esprit de mon écriture du jour. J’essaie simplement, si j’écris un récit ou un roman, de ne pas trop espacer les jours de travail, espacement qui rend plus difficile de reprendre le récit dans le ton exact où je l’ai laissé. Pratiquement, jamais plus de deux heures de travail dans une journée ; au-delà, j’ai besoin de sortir, d’aller me promener. Si j’écris un texte court, dont l’écriture demande à être très surveillée, la marche sert d’ailleurs souvent à la mise au point presque mécanique d’une phrase qui ne m’a pas laissé satisfait : elle produit l’effet d’une espèce de blutage. La phrase qui reste dans mon souvenir à la fin de la promenade – tournée et retournée le long du chemin – s’est débarrassée souvent de son poids mort. En la comparant au retour avec celle que j’ai laissée écrite, je m’aperçois quelquefois qu’il s’est produit des élisions heureuses, un tassement, une sorte de nettoyage.
J’ai plutôt des habitudes et quelques exigences matérielles. Je n’écris pas dans le bruit, dans les lieux agités et remuants, jamais dehors. Pas d’allées et venues ; une pièce close et tranquille, la solitude ; j’écrirais difficilement ailleurs que devant une fenêtre, de préférence à la campagne, avec une vue étendue devant moi, un lointain. »

 

 

gracq2

Julien Gracq (Saint-Florent-le-Vieil, 27 juli 1910)

 

De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen. Zij stamde uit een familie van rabijnen. Op twaalfjarige leeftijd begon zij te schrijven, eerst in het Pools, later in het jiddisch. Zij ontkwam aan de nazi’s door te vluchten naar Rusland. De moord op haar moeder en andere familieleden bleef een levenslang trauma. Na de oorlog keerde ze eerst naar Polen t
erug, ging later naar Parijs, New York en tenslotte naar Californië.

 

 

Die Kleider

 

Die Kleider, die du an mir sahst,

werden nie alt.

In allen Farben des Regenbogens

blühn sie in meinem Schrank.

Das lila Kleid flüstert mit dem grünen

ein grünes grasiges Geheimnis,

das rosa schmiegt sich an das gelbe

mit Blüten am Saum.

Weggeschoben in eine Schrankecke,

die Ärmel über die Schultern gelegt,

träumt mein blaues Kleid von dir

 

 

I Remember

Dedicated to Jacob Patt

I remember –
It was a day
like today –
I was alone in a park.
The benches were empty and abandoned,
as if they knew
that never again
would anyone sit on them.
Slowly the leaves were falling,
counting the autumns on the earth.
Silence was all around,
as before a storm.
In what country was that?
In what city?
It was a temple
without a God
and without worshipers.
And how did I save myself
from there?

 

 

Vertaald door Barnett Zumoff

 

 

 

Zychlinski

Rajzel Zychlinski (27 juli 1910 – 13 juni 2001)

 

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Hij publiceerde zijn eerste poëziebundel No Continuing City in 1969. Daarin combineerde hij typisch Noord-Ierse elementen met zijn interesse voor de klassieken. In de loop der tijd werden politieke en maatschappelijke aspecten steeds belangrijker in zijn werk. Zijn poëzie werd diverse malen bekroond.

SWANS MATING

Even now I wish that you had been there
Sitting beside me on the riverbank:
The cob and his pen sailing in rhythm
Until their small heads met and the final
Heraldic moment dissolved in ripples.

This was a marriage and a baptism,
A holding of breath, nearly a drowning,
Wings spread wide for balance where he trod,
Her feathers full of water and her neck
Under the water like a bar of light.

 

TWO PHEASANTS

As though from a catastrophic wedding reception
The cock pheasant in his elaborate waistcoat
Exploded over cultivated ground to where
A car in front of our car had crushed his bride.

I got the picture in no time in my wing-mirror
As in a woodcut by Hokusai who highlighted
The head for me, the white neck-ring and red wattles,
The long coppery tail, the elegance and pain.

longley

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

 

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). In 1879 werd Korolenko om politieke redenen naar Siberië verbannen, maar hij mocht in 1885 terugkeren.  Deze ballingschap leverde hem veel stof tot schrijven. De novellen uit deze periode zijn vaak een pleidooi voor sociale hervormingen. De bekendste zijn: De droom van Makar (1885), In slecht gezelschap (1885), De blinde muzikant (1886) en Zonder taal (1895).

Zijn autobiografisch werk De geschiedenis van mijn tijdgenoot ( 6 dln. 1906-21) is een aanklacht tegen de onrechtvaardigheid van de machthebbers.

 

Uit: The Old Bell-Ringer

 

“It was growing dark.

The tiny village, nestling by the distant stream, in a pine forest, was merged in that twilight peculiar to starry spring nights, when the fog, rising from the earth, deepens the shadows of the woods and fills the open spaces with a silvery blue mist. … Everything was still, pensive and sad. The village quietly slumbered.

The dark outlines of the wretched cabins were barely visible; here and there lights glimmered; now and then you could hear a gate creak; or a dog would suddenly bark and then stop. Occasionally, out of the dark, murmuring forest emerged the figure of a pedestrian, or that of a horseman; or a cart would jolt by. These were the inhabitants of lone forest hamlets going to their church for the great spring holiday.

The church stood on a gentle hill in the center of the village. The ancient belfry, tall and murky, was lost in the blue sky.

The creaking of the staircase could be heard as the old bell-ringer Mikheyich mounted to the belfry, and his little lantern, suspended in mid-air, looked like a star in space.

It was difficult for the old man to climb the staircase. His leg served him badly, and his eyes saw but dimly. … An old man like him should have been at rest by now, but God spared him from death. He had buried his sons and his grandsons; he had accompanied old men and young men to their resting place, but he still lived on. ’Twas hard. Many the times he had greeted the spring holiday, and he could not remember how often he had waited in that very belfry the appointed hour. And now God had again willed that…”

 

 

Korolenko

Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)

 

De Franse schrijver Alexandre Dumas fils werd geboren op 27 juli 1824 in Parijs. Hij was de onwettige zoon van de meer bekende gelijknamige vader Alexandre Dumas en Marie-Catherine Labay. Hij werd echter in 1831 door zijn vader als wettige zoon erkend. Zijn beroemdste werk is La Dame aux Camélias, dat later vele malen verfilmd werd en Verdi inspireerde bij het componeren van zijn opera La Traviata. In 1874 werd hij lid van de Académie française.

 

Uit: La dame aux camélias

 

“Je ne tire pas de ce récit la conclusion que toutes les filles comme Marguerite sont capables de faire ce qu’elle a fait.; loin de là, mais j’ai connaissance qu’une d’elles avait éprouvé dans sa vie un amour sérieux, qu’elle en avait souffert et qu’elle en était morte. J’ai raconté au lecteur ce que j’avais appris. C’était un devoir.

Je ne suis pas l’apôtre du vice, mais je me ferai l’écho du malheur noble partout où je l’entendrai prier.

L’histoire de Marguerite est une exception, je le répète; mais si c’eût été une généralité, ce n’eût pas été la peine de l’écrire.

Dumasfils1

Alexandre Dumas fils (27 juli 1824 – 27 november 1895)

 

De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou. Levend in de tijd van de Napoleontische oorlogen stond hij aan de wieg van een specifiek genre; de huzarenpoëzie. Hij trachtte zijn eigen leven zo vorm te geven dat het een illustratie vormde
bij deze poëzie.

 

Song of an old hussar

 

Where are the friends of former years,

The old original hussars?

Where is the chief who ruled his peers,

My boon companions of the wars?

 

Veterans, I remember all,

How you grew mellow without stint,

Your places round the fire recall,

And noses of a purple tint,

 

The soldiers’ caps thrown lightly back,

The jackets reaching to your knees,

Sabres, and sabretaches slack,

The hay whereon you lay at ease.

 

Holding black pipes between your teeth,

You spare your speech; the smoke ascends

Or, choosing tortuous paths beneath

Your muffled coats, its way extends.

 

No single word, much columned smoke;

None stirs, and all to silence keep;

Each drinks and, wrapped within his cloak,

Stretches and quickly goes to sleep.

 

Scarecely appears the break of day,

Ere each is scudding o’er the field,

With cap askew in brave display,

Lets his pelisse to breezes yield.

 

His steed is quivering with delight,

His sabre whistles, cleaves a foe;

With battle done, his appetite

Demands a chance itself to show.

 

But what distresses now my view?

Fear rules hussars of modish shape,

Ill-uniformed, in high boots new,

They pirouette and work escape.

 

They sagely speak, wiseacres look,

Believe the tought of  love absurd;

They like Jomini and his book,

Concerning vodka say no word.

 

Where are my friends of former years,

The real, superlative hussars?

Where is the chief who ruled his peers,

My boon companions of the wars?

 

Davydov
Denis Davydov (27 juli 1784 – 22 april 1839)
Portret door Orest Kiprensky

 

 

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2006.

 

Ausbruch von hier – Für Paul Celan, Peter Szondi, Jean Améry, die nicht weiterleben wollten

 

Das Seil
nach Häftlingsart aus Bettüchern geknüpft
die Bettücher auf denen ich geweint habe
ich winde es um mich
Taucherseil
um meinen Leib
ich springe ab
ich tauche
weg vom Tag
hindruch
tauche ich auf
auf der andern Seite der Erde
Dort will ich
freier atmen
dort will ich ein Alphabet erfinden
von tätigen Buchstaben.

 

 

 

Mit leichtem Gepäck

Gewöhn dich nicht.
Du darfst dich nicht gewöhnen.
Eine Rose ist eine Rose.
Aber ein Heim
ist kein Heim.

Sag dem Schoßhund Gegenstand ab
der dich anwedelt
aus den Schaufenstern.
Er irrt. Du
riechst nicht nach Bleiben.

Ein Löffel ist besser als zwei.
Häng ihn dir um den Hals,
du darfst einen haben,
denn mit der Hand
schöpft sich das Heiße zu schwer.

Es liefe der Zucker dir durch die Finger,
wie der Trost,
wie der Wunsch,
an dem Tag
da er dein wird.

Du darfst einen Löffel haben,
eine Rose,
vielleicht ein Herz
und, vielleicht,
ein Grab.

 

Hier

Ungewünschte Kinder
meine Worte
frieren.

Kommt
ich will euch
auf meine warmen
Fingerspitzen
setzen
Schmetterlinge im Winter.

Die Sonne
blaß wie ein Mond
scheint auch hier
in diesem Land
wo wir das Fremdsein
zu Ende kosten.

 

dominport

Hilde Domin (27 juli 1909 –  22 februari 2006)

 

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana. Oorspronkelijk verdiende hij zijn brood als eenvoudige arbeider. Uiteindelijk werd hij journalist en de belangrijkste exponent van het naturalisme in de VS.

 

Uit: Sister Carrie

“When Caroline Meeber boarded the afternoon train for Chicago, her total outfit consisted of a small trunk, a cheap imitation alligator-skin satchel, a small lunch in a paper box, and a yellow leather snap purse, containing her ticket, a scrap of paper with her sister’s address in Van Buren Street, and four dollars in money. It was in August, 1889. She was eighteen years of age, bright, timid, and full of the illusions of ignorance and youth. Whatever touch of regret at parting characterised her thoughts, it was certainly not for advantages now being given up. A gush of tears at her mother’s farewell kiss, a touch in her throat when the cars clacked by the flour mill where her father worked by the day, a pathetic sigh as the familiar green environs of the village passed in review, and the threads which bound her so lightly to girlhood and home were irretrievably broken.
To be sure there was always the next station, where one might descend and return. There was the great city, bound more closely by these very trains which came up daily. Columbia City was not so very far away, even once she was in Chicago.”

 

Dreiser

Theodore  Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)