Pier Paolo Pasolini, Koos van Zomeren, Jurre van den Berg, Arthur van Schendel, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Ennio Flaiano

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Uit: Eight poems for Ninetto

8/
After a long absence, I put on a record of Bach, inhale
the fragrant earth in the garden, I think again
of poems and novels to be written and I return
to the silence of the morning rain,

the beginning of the world of tomorrow.
Around me are the ghosts of the first boys,
the ones you knew. But that is over. Their day
has passed and, like me, they remain far from the summit

where the sun has made glorious their heads,
crowned with those absurd modern-style haircuts
and those ugly American jeans that crush the genitals.

You laugh at my Bach and you say you are compassionate.
You speak words of admiration for my dejected brothers of the Left.
But in your laughter there is the absolute rejection of all that I am.

 

The Fan

The ruthless fan
smothers among its meridians
the Ocean’s overdone blue,
its Indian enchantments.

Eurasia unbound
undulates in its motion
changing the satin shades
of the Jun on the surface.

In its pale breath
the cholera has designs on
tropical half-shadows,
ships in quarantine.

A hanged Chinaman
traces on the fan
the outline of shimmering
Asiatic carrion.

0 fan of remote
aromas like snows
trampled on by dead
men in othcr ages!

Innocent and limp
as a faded cloth,
you excite in the air
a poison that chokes.

Death! No—silence!
Who has spoken of death?
O fan, your absinthe
breathes faintly, incessantly.

 

 
Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975
Cover

Lees verder “Pier Paolo Pasolini, Koos van Zomeren, Jurre van den Berg, Arthur van Schendel, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Ennio Flaiano”

Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Fritz Usinger, Friedrich Schnack, Ennio Flaiano, Moritz Carrière, Karl August Timotheus Kahlert

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook alle tags voor Leslie Marmon Silko op dit blog.

 

Lullaby

The earth is your mother,
she holds you.
The sky is your father,
he protects you.
Sleep,
sleep.
Rainbow is your sister,
she loves you.
The winds are your brothers,
they sing to you.
Sleep,
sleep.
We are together always
We are together always
There never was a time
when this
was not so.

 

 
Leslie Marmon Silko (Albuquerque, 5 maart 1948)

Lees verder “Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Fritz Usinger, Friedrich Schnack, Ennio Flaiano, Moritz Carrière, Karl August Timotheus Kahlert”

Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Fritz Usinger, Friedrich Schnack, Ennio Flaiano, Moritz Carrière, Karl August Timotheus Kahlert

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook alle tags voor Leslie Marmon Silko op dit blog.

 

Love Poem

Rain smell comes with the wind
out of the southwest.
Smell of sand dunes
tall grass glistening
in the rain.
Warm raindrops that fall easy
(this woman)
The summer is born.
Smell of her breathing new life
small gray toads on
damp sand.
(this woman)
whispering to dark wide leaves
white moon blossoms dripping
tracks in the
sand.
Rain smell
I am full of hunger
deep and longing to touch
wet tall grass, green and strong beneath.
This woman loved a man
and she breathed to him
her damp earth song.
I was haunted by this story
I remember it in cottonwood leaves
their fragrance in
the shade.
I remember it in the wide blue sky
when the rain smell comes with the wind.

 

 
Leslie Marmon Silko (Albuquerque, 5 maart 1948)

Lees verder “Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Fritz Usinger, Friedrich Schnack, Ennio Flaiano, Moritz Carrière, Karl August Timotheus Kahlert”

Danny King, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko

De Britse schrijver Danny King werd geboren op 5 maart 1969 in Slough, Berkshire. Zie ook alle tags voor Danny King op dit blog.

 

Uit: The Pornographer Diaries

„Real, no joking naked ladies nudey mag. And it was amazing. Big round boobs and big hairy fannies that were so real I didn’t need to use my imagination any more. Whole glossy pages of pink, bare flesh with just a hint of bird shit and mildew that was suddenly more fascinating and exhilarating than hunting Christmas presents or finding my big sister’s diary. See, just lately I’d been finding women’s bodies fascinating – not girls, not the little girls in my class, I still didn’t care about them, I was talking about women – my friends’ mums or even some of my mum’s friend and I had a recurring fantasy about my form tutor Miss Jenkins keeping me behind after school to sit on my head, but I was still in the process of putting all the pieces together. Nudey mags seemed to hold some interesting clues. I’d heard all about these magazines before of course. Gary Allison had told us that he’d seen one his dad’s stashed away in the shed and it was stacked full of pictures of ladies that had to take all their clothes off and stand in front of the camera while people took pictures of them. Barry had asked if they were covering themselves up with their hands or standing sideways or something and Gary had reassured us all that they were ‘standing facing the camera and you can see everything.’ At this point someone might as well have told me that the universe went on forever for all the ability I had to comprehend this. ‘Everything!’ David Tinnings exclaimed and normally we would’ve told him to fuck off and go and play with his flute but most of us were suddenly far to busy rearranging our trousers at this point. ‘Bring it in,’ Barry urged him. ‘No I can’t, it’s my dad’s, he’d kill me,’ Gary replied. ‘Yeah, Jimmy Hill. Your pants are on fire,’ Neil Barratt responded, then added, ‘He’s lying,’ for those of us who didn’t know what the fuck he was going on about. ‘I’m not,’ he insisted. ‘Then bring it in,’ the whole of the first year waded in.“

 

Danny King (Slough, 5 maart 1969)

Lees verder “Danny King, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko”

Pier Paolo Pasolini, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Danny King, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009 en ook mijn blog van 5 maart 2010.

The Best of Youth

Lord, we are alone you call on us no more.
Year after year, day after day You look on us no more!
Darkness on our side and splendor on your side,
for our sins you feel neither anger nor compassion.
for thirty centuries, nothing, nothing has changed:
nations have united so, united, they wage wars
but our misery’s the same as everybody’s misery
and only You know how to sort out good from bad!
Work days, dead days! She pushes the wheel barrow
by the railroad tracks then towards the quiet square
and stops in front of the almost-finished staircase
where it crunches the stones baked by the sun.
The gates are shut, two trucks are parked
near the cement slag, flanked by dead bushes
and the old lady pushes the wheel barrow
while holding the tips of a scarf with her teeth.
A young man sits down to blow on his harmonica,
another younger one with horse whip in his hand
feeds hay to his charge then follows his friends
who are dancing carefree by the stands.
They sing, a bit drunk, by early morning
and wear their red hankies around the neck.
Hoarsely they order four liters of wine
and coffee for the girls who are silent and sad.
Come on, trains, take these singing youths
dressed in white shirt and English blazers.
Come on, trains, take them so very far away
roaming the earth to see what they have lost here.
Trains everywhere scatter these once happy men,
They will not laugh when leaving home forever.

 

Vertaald door Adeodato Piazza Nicolai 

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

Straatkunst in Rome

 

 

Lees verder “Pier Paolo Pasolini, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Danny King, Nelly Arcan, Jean Orizet, Leslie Marmon Silko”

Pier Paolo Pasolini, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Danny King, Leslie Marmon Silko

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009.

Stolen Days

We who are poor have little time
for youth and beauty:
you can do well without us.

Our birth enslaves us!
butterflies shorn of all beauty,
buried in the chrysalis of time.

The wealthy don’t pay for our time:
those days stolen from beauty
possessed by our fathers and us.

Will time’s hunger never die?

  

Vincent

Vincent won’t go to the fair in the towns of the Friuli,
they play only church bells not violins in the Friuli!
When he sees some poor man lost in a square of Friuli
he gives him his jacket since he’s sheltered by some wall,
when he sees a poor man lost and alone in the Friuli
he gladly gives him his heart as the sky turns to dusk.
“Good-bye, mom, good-bye, dad I am leaving the Friuli
I’m leaving for America, the glory of the Friuli!”
The train is taking me toward the clear blue sea,
oh, the sad loneliness of dying so far from Friuli.

 

Vertaald door Adeodato Piazza Nicolai

 

Uit: Amado Mio. Unkeusche Handlungen

Und eines Nachmittags oder Abends lief ich schreiend
Auf den sonntäglichen Straßen, nach dem Fußballspiel,
zum alten Friedhof, dort hinter der Bahn,
um wieder und wieder bis aufs Blut
den süßesten Akt des Lebens zu vollziehen,
ganz allein, auf dem Erdhaufen
der zwei oder drei Gräber
italienischer oder deutscher Soldaten,
die ohne Namen auf dem Balkenkreuz
hier liegen aus dem vorigen Krieg.

 

Vertaald door Maja Pflug

 

Pier_Paolo_Pasolini

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009.

 

Uit: Een zwerver verliefd

 

Toen Tamalone een knaap was van dertien jaren, bleek en bescheiden, was hij het meest geliefde kind van zijn vader, die hem altoos bij zich verlangde, hem ’s morgens medenam naar het hof van den baljuw en hem zijn boek liet dragen. En thuis na het avondeten las hij hem voor, dicht bij hem gezeten. De jongen luisterde dan met oogen neêrgeslagen naar de geschiedenissen van de heiligen, van de koningen en de oorlogen en zat nog langen tijd daarna zwijgend voor zich te staren. Maar zelden sprak hij een woord.

Eens zag een priester hem en was getroffen door de zonderling teedere bekoring dier donkere oogen; en nadat hij vele malen in de woning van Anfroy, den vader, was komen spreken nam hij den knaap mede naar zijn kapel, achter het gasthuis bij de rivier. Daar, in de sacristij, waar hij door de hooge ruitjes de kalme zonnige wolken aan de lucht zag gaan, zat voortaan Tamal des morgens met andere jongens op banken, luisterend naar den priester, die in ’t midden met schoone klanken stond te zingen; hun aller hooge stemmen herhaalden dan een korte wijs, – bij het ijl geluid zijner eigen stem voelde hij zijn hart verwonderlijk poperen, zijn wangen waren heet en hij wendde zijn oogen van den meester niet af. Den langen weg naar huis, en des morgens weder naar de kapel toegaande dacht hij gedurig hoe heerlijk het was in de ruimte van een kerk te zingen; hij keek niet meer naar het koopvolk en de huizen die hij voorbij liep, hij zag inwendig zoovele nieuwe dingen en hoorde steeds den klank van de stem des priesters – het waren zijn eerste droomen waar zijn gelaat van bloosde en dit was zijn eerste liefde, het koraalgezang dat vader Mahy hem leerde.

In de kapel hielden de geestelijken veel van hem; zijn vader was heimelijk verblijd wanneer hij des avonds den jongen met een boek op de knieën stillekens bij het licht zag lezen, en dacht glimlachend aan later tijd.“

 

Arthur_van_Schendel

Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)
Borstbeeld in Amsterdam

 

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007  en ook mijn blog van 5 maart 2008 en ook mijn blog van 5 maart 2009.

 

Uit: Otto’s oorlog

 

Stein hield kantoor in de achterkamer van een woning boven een van zijn winkels. Meubilair uit de jaren vijftig en spetters duivenkak op de ruiten. De geur van vermolmd hout en verschoten behang. Het geheel ademde een onbeschaamde smakeloosheid uit en had een ontwrichtende uitwerking op zijn zakenrelaties. Toch was intimidatie niet zijn belangrijkste oogmerk. Evenmin was het zijn bedoeling te koketteren met zijn eenvoudige afkomst. Op de allerlaatste plaats liet hij zich leiden door overwegingen van zuinigheid. Alles liet hij bij het oude omdat hij eraan gehecht was.“

(…)

 

„Het grijsgroene, slijmerige slik verweerde zich energiek. Het zoog, kneedde en slurpte, het beroofde hen van hun adem, moed en zweet, maar het kon niet verhinderen dat ze het eiland bereikten. Zodra ze vaste grond onder de voeten hadden liet Simon zich vallen. Stein stond te kotsen. De eerste tien minuten zeiden ze geen stom woord. In die tijd werden ze zich bewust van de eigenaardige, weeë geur die over Arel hing. Naast een rotsblok lag met gespreide vleugels en een opzij gezakte kop het gemummificeerd kadaver van een pelikaan. Als een lugubere kopie lag achter de volwassen vogel in precies dezelfde houding een donzig bruin jong. En zij waren de eersten niet die hier door de dood waren overmeesterd. Het hele eiland was bedekt met karkassen en knekels, die in de loop der jaren de poreuze, zachtgele kleur van de bodem hadden aangenomen. Je kon geen stap verzetten zonder op een bot te trappen.“

 

koos_nijmegen

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

 

De Britse schrijver Danny King werd geboren op 5 maart 1969 in Slough, Berkshire. Zie ook mijn blog van 5 maart 2009.

 

Uit: The Burglar Diaries

 

‘How the fuck should I know? This ain’t my house, I don’t live here do I? Have a look in those drawers over there by the videos,’ which he does, as I make a little more room for my hand so I can finally yank out the last of the cables. I pull the machine out from under the table and take it through to the back door – our point of entry for this evening – to put with the rest of the pile. A big telly, a portable, a microwave, one of those miniature hi-fi systems, an answerphone, a camera, a leather jacket, a three quarter’s full bottle of scotch (for personal consumption later) and an alright looking set of graphite golf clubs. Some burglars would take the furniture as well, but I’m not really in that game. Too big and too much of an effort to be arsed with. I’m strictly an electrical appliances man; they yield the most amount of wedge for the least amount of bulk – not counting jewellery of course, though there ain’t an awful lot of that about in reality. The image of some Milk Tray man shinning up a drainpipe to steal Lady Fanshaw’s diamond tiara is nothing more than a product of Hollywood and a romantic view of burglary. Let me assure you, if Raffles had lived on this estate, he would’ve nicked videos as well.

‘These ‘em?’ says Ollie, holding out a manual with ‘How to use your new video recorder’ written in big letters on the front.

‘Yeah, that’s them,’ I say.

‘Well here’ya.’

‘Don’t give ‘em to me, I don’t want them. Stick ‘em in your pocket.’

‘I ain’t got the room, you take ‘em.’

This is another of Ollie’s little traits, filling his pocket with crap. We ain’t in most houses more than ten minutes before he’s stashed half a ton of junk we ain’t ever going to get a penny for away in his slacks. Calculators, pens, cheap digital watches and anything else shiny that catches his eye. We did this one job once where the geezer had a big bottle of coppers – you know, one and two pence pieces – and old jackdaw here practically gives himself a hernia trying to clamber over the back fence in a hurry, a bit later on, with little more than £19 in his pocket. Cunt!“

 

DannyKing

Danny King (Slough, 5 maart 1969)

 

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2009.

 

Uit: Language and Literature from a Pueblo Indian Perspective

 

„In the Creation story, Antelope says that he will help knock a hole in the earth so that the people can come up, out into the next world.  Antelope tries and tries; he uses his hooves, but is unable to break through.  It is then that Badger says, “Let me help you.”  And Badger very patiently uses his claws and digs a way through, bringing the people into the world.  When the Badger clan people think of themselves, or when the Antelope people think of themselves, it is as people who are of this story, and this is our place, and we fit into the very beginning when the people first came, before we began our journey south.

Within the clans there are stories that identify the clan.  One moves, then from the idea of one’s identity as a tribal person into clan identity, then to one’s identity as a member of an extended family.  And it is the notion of “extended family” that has produced a kind of story that some distinguish from other Pueblo stories, though Pueblo people do not.  Anthropologists and ethnologists have, for a long time, differentiated the types of stories the Pueblos tell.  They tended to elevate the old, sacred, and traditional stories and to brush aside family stories, the family’s account of itself.  But in Pueblo culture, these family stories are given equal recognition.  There is no definite, present pattern for the way one will hear the stories of one’s own family, but it is a very critical part of one’s childhood, and the storytelling continues throughout one’s life.  One will hear stories of importance to the family—sometimes wonderful stories—stories about the time a maternal uncle got the biggest deer that was ever seen and brought it back from the mountains.  And so an individual’s identity will extend from the identity constructed around the family—“I am from the family of my uncle who brought in this wonderful deer and it was a wonderful hunt.”

 

sliko

Leslie Marmon Silko (Albuquerque, 5 maart 1948)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Pier Paolo Pasolini, Danny King, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Leslie Marmon Silko, Frank Norris, Ennio Flaiano, Fritz Usinger, Friedrich Schnack, Moritz Carrière

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008.

 

Song of the Church Bells

When evening dips inside water fountains
my town disappears among muted hues.

From far away I remember frogs croaking,
the moonlight, the cricket’s sad cries.

The fields devour the Vespers’ church bells
but I am dead to the sound of those bells.

Stranger, don’t fear my tender return
across mountains, I am the spirit of love

coming back home from faraway shores.

 

Mystery

Daring to lift my eyes
towards the dry treetops,
I don’t see God, but his light
is immensely shining.

Of all the things I know
my heart feels only this:
I’m young, alive, alone,
my body consuming itself.

I briefly rest in the tall grasses
of a river bank, under bare
trees, then move along beneath
clouds to live out my young days.

 

I’m Glad

In the roughness of Saturday night
I’m glad to watch people
outside laughing in the open air.

My heart also is made of air
my eyes reflect the joy of the people
and in my hair shines Saturday night.

Young man, I’m glad with my miserly
Saturday night, I’m happy with people
I am alive, I am happy with the air.

I am used to the evil of Saturday night.

 

Vertaald door Adeodato Piazza Nicolai

Pasolini

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

De Britse schrijver Danny King werd geboren op 5 maart 1969 in Slough, Berkshire. Hij bezocht de Yateley School, maar verliet die toen hij zestien was zonder diploma. Daarna werkte hij een tijd lang in de bouw. In 1991 volgde hij een toelatingscursus voor Farnborough College of Technology, Daarna kon hij journalistiek studeren aan The London College of Printing. Tussen 1993 en 2002 werkte hij voor verschillende tijdschriften. In de late jaren tachtig werd hij een paar keer gearresteerd weg
ens inbraak en autodiefstal. Naar aanleiding van de veroordelingen hiervoor besloot hij naar eigen zeggen om weer te gaan studeren.

 

Uit: The Burglar Diaries

 

“Fred sees red ‘What?’ says Ollie, shining the torch in my face for the umpteenth fucking time. ‘Get the instructions.’ ‘What instructions?’ ‘For the video.’

Ollie swishes the torchlight around the room a couple of times as I struggle to disconnect the cables out the back of the machine, before bringing it back to rest in my face.

‘Why?’

‘Electric told me to get ‘em while we was here.’

‘Where are they?’

What a great question. Like I’d know any better than he would. Ollie’s like that though, king of the stupid question. Ain’t no question too pointless for him to ask. It’s the same all the time, whenever we go anywhere together for the first time he becomes a real ‘where’s the bogs’ or ‘how much further is it’ merchant. One time after I had a medical and I was telling him about it, he even asked me what blood type group he was. My standard answer to all of these questions, over the years, has invariably been ‘How the fuck should I know?’ You would have thought he’d got the message by now.”

King_Danny

Danny King (Slough, 5 maart 1969)

 

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008.

Uit: De Waterman

“Aan de Merwede buiten Gorcum dwaalde op een dag van den winter een jongen over de uiterwaard. Het roode zonlicht scheen door den nevel op het water toen hij stilstond, verbaasd dat hij zoo dicht voor den oever was gekomen. Hij strekte de handen uit om te grijpen, de eend schoot weg en liep met slepende vlerk terug over de slib en het gras en hij struikelde, maar sprong op om het dier te achterhalen. Opeens zag hij het niet meer. En bukkend over plassen en brokken klei zocht hij den grond af tusschen den dijk en het water, tot hij gekwaak hoorde ver weg en den stapel rijshout ontwaarde bij de bocht van den dijk. Hij wist dat hij zoo ver niet gaan mocht, hij merkte ook dat het al avond werd. Terwijl hij ging dacht hij aan het roode gezicht van zijn vader en aan den stok, hij lette niet op de modder en hij vergat pas dat het een kwade Zaterdag zou zijn toen hij voor het rijshout stond. Lang was hij daar bezig aan den stapel, hooger dan hij reiken kon, roekeloos de takken uiteen rukkende zoodat zij rondom vielen, tot hij ten leste aan den kant van de glooiing in een spleet de vederen aanraakte, maar zij ontglipten hem weer. Toen hij rondkeek zag hij dat de schemerige mist zoo dik was geworden dat hij de rivier niet meer onderscheiden kon. Achter hem naar de stad ging de schim van den dijk uit zicht en anders was alles grauw. Hij keerde zich om, hij schrok en dook laag achter het hout.

Voor hem lag een lange plas, iets lichter dan de grond, en daarboven voor de schans op den dijk stond een gestalte, zonder beweging, een douaneman met een steek, de handen rustend op het geweer. Alleen het hoofd wendde soms van den kant van de rivier naar den stapel hout, soms naar achteren en soms naar den kant van Schelluinen. De jongen voelde zijn handen en voeten stijf van de kou. En hij hoorde geluiden, van water dat sijpelde of zoog, van een voet uit de modder, een takje dat kraakte.”

schendel

Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)
Portret door Jan Toorop

 

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007  en ook mijn blog van 5 maart 2008.

Uit: Een verdrietige gier

“De blik van een sperwer op een boomtak in de bosrand, Gronsveld.

Twee vrouwen liepen onder hem door. Ze waren te druk in gesprek om naar boven te kijken. De sperwer bleef zitten.

Ikzelf stond helemaal aan de andere kant van een bolle akker. Ik zag hem met mijn Leitz Trinovid 10x40B. Hij zag mij met het blote oog. Hij aarzelde geen seconde. Hij wipte op en vloog weg.

Dieren vinden het niet prettig om gezien te worden. Je wordt gezien, je wordt gegrepen, zo gaat het in de natuur maar al te vaak. En dan die ogen van een verrekijker, zo groot, zo hol en koud.

De blik van een steenuiltje in een knotwilg aan de dijk, Driel.

Het steenuiltje heeft zich in de nachtploeg laten indelen om overdag lekker in het zonnetje te kunnen zitten. Ogen dicht. Doet hij ze open, dan zie je het felst denkbare geel, een geel dat hem in combinatie met een suggestie van gefronste wenkbrauwen een strenge gelaatsuitdrakking geeft.

En hij ziet jou, je kijker.

Wat? Staat daar iemand naar mij te kijken? Ongeloof aan de ene, verontwaardiging aan de andere kant.

Zijn emoties spreken overigens niet alleen uit de ogen, hij toont ze ook, nogal overdreven, met geschokte bewegingen vankop en lijf. Acteren zonder misverstand, Ko van Dijk in zakformaat.”

ZomerenKoos

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

 

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007 en ook mijn blog van 5 maart 2008.

 

Uit: Storyteller

 

“Saturday morning I was walking past Nora’s house and she was standing outside building a fire in her oven. I stopped to say hello and we were talking and she said her grandchildren had brought home a library book that had my “Laguna Coyote” poem in it.

“We all enjoyed it so much, but I was telling the children the way my grandpa used to tell it is longer.”

“Yes, that’s the trouble with writing,” I said, “You can’t go on and on the way we do when we tell stories around here.

People who aren’t used to it get tired.”

 

Silko

Leslie Marmon Silko (Albuquerque, 5 maart 1948)

 

De Amerikaanse schrijver Frank Norris werd geboren op 5 maart 1870 in Chicago. Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 5 maart 2007.

Uit: The Octopus

“She went on. Without willing it, her feet carried her in a wide circle. Soon she began to recognise the houses; she had been in that street before. Somehow, this was distasteful to her; so, striking off at right angles, she walked straight before her for over a dozen blocks. By now, it was growing darker. The sun had set. The hands of a clock on the power-house of a cable line pointed to seven. No doubt, Minna had come long before this time, had found her mother gone, and had–just what had she done, just what COULD she do? Where was her daughter now? Walking the streets herself, no doubt. What was to become of Minna, pretty girl that she was, lost, houseless and friendless in the maze of these streets? Mrs. Hooven, roused from her lethargy, could not repress an exclamation of anguish. Here was misfortune indeed;here was calamity. She bestirred herself, and remembered the address of the boarding-house. She might inquire her way back thither. No doubt, by now the policeman would be gone home for the night. She looked about. She was in the district of modest residences, and a young man was coming toward her, carrying a new garden hose looped around his shoulder.”

 

Norris

Frank Norris (5 maart 1870 – 25 oktober 1902)

 

De Italiaanse schrijver Ennio Flaiano werd op 5 maart 1910 in Pescara geboren. Hij bezocht internaten in Fermo, Chieti, Senigallia en Brescia en vanaf 1922 bezocht hij een gymnasium in Rome. Hij studeerde daarna architectuur, maar voltooide de studie niet. In 1939 begon hij te werken als journalist en criticus voor het weekblad Oggi. Tijdens WO II diende hij als soldaat. Zijn eerste draaiboek schreef hij voor de film Pastor Angelicus van Romolo Marcellini. Zijn enige roman Tempo di uccidere schreef hij in 1946. In 1989 werd deze nog door Giuliano Montaldo verfilmd. In 1949 werd hij redacteur bij Il Mondo en begon hij meer voor de film te schrijven, vooral voor Fellini (La dolce vita, 8 ½) Ook publiciceerde hij vervolgens verhalen en een komedie.

Uit: A Martian in Rome

October 12–Today a Martian descended in his spaceship upon Villa Borghese, in the racetrack lawn. So I will try to maintain, in writing these notes, the calm that I completely lost at the announcement of this incredible event, to repress the anxiety that immediately pushed me into the streets to mingle with the crowd. The entire suburban population poured into the city’s center, blocking traffic completely. I must say that everyone’s joy and curiosity is mixed with a hope that yesterday could have seemed absurd, and is instead growing more intense with every passing hour. The hope that “now everything will change.” Rome immediately assumed the slovenly and homely appearance of grand occasions. There’s something in the air that is reminiscent of July 25th, of 1943; the same people hugging; the same old commoner women that walk by heading towards imaginary barricades, shouting the praises of freedom; the same army reserve officers that wore their uniforms, convinced they would be able, in their getup, to make their way through the crowd and reach the riding track: which is instead guarded by police tanks and two regiments in fighting trim.

You already can’t get through Piazza Fiume: the packed crowd, swaying, waits, sings, shouts, improvises dances. I saw the first drunks. The roofs of the buses (stuck in the streets like ships surprised by winter in a glacial sea) were swarming with young people and screaming children who were waving large dirty flags. The stores have lowered their rolling shutters. At times the blowing wind brings a distant burst of applause that reignites curiosity and causes disorientation, a greater and more cheerful confusion.”

 

flaiano-sorride

Ennio Flaiano (5 maart 1910 – 20 november 1972)

 

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Fritz Usinger werd geboren op 5 maart 1895 in Friedberg, Hessen. Hij werkte eerst als docent, vanaf 1949 als zelfstandig schrijver. In 1946 ontving hij als tweede schrijver na de oorlog de Georg-Büchner-Preis. Hij publiceerde tien dichtbundels, de laatste, Der Stern Vergeblichkeit, in 1962. Ook schreef hij veertien essaybundels.

 

DIR ZUM GEDÄCHTNIS

 

Dies ist die Zeit, da ich nach allen Seiten

Die Boten meiner alten Liebe schicke,

Nur dich zu suchen und mir zuzuleiten,

Damit ich endlich wieder dich erblicke,

 

Die so entschwunden ist und nicht z
u finden,

Einst mir ganz nah und jetzt in fernster Ferne.

Was mag dich ganz ins Unsichtbare binden,

So lautlos, wie auf einem andren Sterne?

 

Wie eine Sonne schick ich meine Strahlen

Welthin, dass nirgendwo ein Winkel bliebe,

Drin du nicht fühltest, wie zu vielen Malen

Ein Kuss dich anrührt dieser langen Liebe.

 

Und wenn auch niemals Antwort zu mir fände

Die Strahlen glänzen selbst in leere Welten.

Liebe ist so, dass nie ein Nein sie bände,

Auch wenn ihr keine Antwort-Worte gelten.

 

Dir zum Gedächtnis schenke ich mich immer

An Wolken, Winde, gar an fremde Sterne.

Den Himmeln leihe ich noch zarten Schimmer,

Erinnerung an dich, in fernste Ferne.

 

Und wenn dereinst am Ende aller Zeiten

Die Gräber klaffend Leib und Geist entlassen,

Am Jüngsten Tag, such ich durch Himmelsweiten,

Bis ich dich finde, deine Hand zu fassen.

 

Usinger

Fritz Usinger (5 maart 1895 – 9 december 1982)

 

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Schnack werd geboren op 5 maart 1888 in Rieneck, Unterfranken. Na een opleiding tot koopman werkye hij eerst bij een bank en een handelsfirma. Als soldaatv in WO I raakte hij in gevangenschap op het eiland Prinkipo. In 1923 werd hij feuilletonredacteur bij de Dresdner Neuesten Nachrichten“ en later bij de „Neuen Badischen Landeszeitung“ in Mannheim. Vanaf 1926 was hij zelfstandig schrijver. Het meeste succes had hij als schrijver van verhalen en romans, zoals de trilogie Sebastian im Wald, 1926; Beatus und Sabine, 1927; Die Orgel des Himmels, 1927.

 

Die Linde

 

Unter deinem mächtigen Gestühle

Überfällt mich ahnungslose Kühle,

Strömt mich an des Sommers Atemstoß,

Und ich spüre aus der Blätter Wehen

Fremden Lebens heimliches Geschehen,

Deine Seele groß.

 

Wie sie sich verzweigt im Baume,

Aufwärts steigt und wirkt im Raume,

Überwindend ihren Erdengrund:

Wie sie schauert, klingt und leuchtet,

Lichtgesalbt und regenangefeuchtet,

Mit dem Himmel schloss sie ihren Bund.

 

Wölbig wohnen, wunderbare Haube,

Licht und Finsternis in deinem Laube,

Nacht und Tag.

Wenn die Abendsterne blinken,

Wenn die Morgensterne sinken,

Grüßt sie deines Herzens Schlag

 

Schnack

Friedrich Schnack (5 maart 1888 – 6 maart 1977)

 

De Duitse schrijver en filosoof Moritz Carrière werd geboren op 5 maart 1817 in Griedel, hessen. Hij studeerde in Gießen, Göttingen en Berlijn, ging vervolgens enkele jaren op reis naar Italië en promoveerde daarna in Gießen in de filosofie. Vanaf 1854 was hij hoogleraar kunstgeschiedenis aan de Akademie der Bildenden Künste in München.

 

Uit: Das Wesen und die Formen der Poesie

 

Ich singe wie der Vogel singt,

Der in den Zweigen wohnet,

Das Lied, das aus der Kehle dringt,

Ist Lohn, der reichlich lohnet.

 

In diesen Worten Goethe’s ist es schon gesagt daß der Lyriker die eigene Innerlichkeit ausspricht, daß er in der Selbstbefreiung und dem Selbstgenuß des Gefühls seine Befriedigung findet. Wir bezeichnen die lyrische Poesie als die subjective; subjectiv aber nennen wir einmal das persönliche Seelenleben im Unte
rschied von der Außenwelt und den Dingen, dann aber auch dasjenige was nur einer bestimmten Individualität angehört, wie wenn wir im Unterschied von dem Allgemeingiltigen, durch sich selbst Einleuchtenden von einer subjectiven Wahrheit reden, die gerade nur für einen Einzelnen Ueberzeugungskraft hat und von dessen Gemüthsstimmung getragen wird. Allein indem dies ganz Persönliche, indem das Gefühlsleben in individueller Unmittelbarkeit ausgesprochen wird, erlangt es die Weihe der Kunst dadurch daß die hier angeschlagene Saite in allen Herzen mittönt, weil das allgemeine Wesen der Menschheit in seiner Tiefe berührt worden. So ist Mignons Lied von Italien der Sehnsuchtslaut dieses Kindes nach dem fernen schönen Vaterlande; aber es erklingt darin zugleich der geheimnißvolle Zug in die Ferne, das Heimweh der Seele [190] nach einem verlorenen Paradies, das in jedem Herzen schlummert.”

 

AkademieCarriere

Moritz Carrière (5 maart 1817 – 19 januari 1895)
Akademie der Bildenden Künste, München, 19e eeuw
(Geen portret beschikbaar)

 

Pier Paolo Pasolini, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Leslie Marmon Silko, Frank Norris

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007

I WORK ALL DAY…

 

I work all day like a monk

and at night wander about like an alleycat

looking for love… I’ll propose

to the Church that I be made a saint.

In fact I respond to mystification

with mildness. I watch the lynch-mob

as through a camera-eye.

With the calm courage of a scientist,

I watch myself being massacred.

I seem to feel hate and yet I write

verses full of painstaking love.

I study treachery as a fatal phenomenon,

almost as if I were not its object.

I pity the young fascists,

and the old ones, whom I consider forms

of the most horrible evil, I oppose

only with the violence of reason.

Passive as a bird that sees all, in flight,

and carries in its heart,

rising in the sky, an unforgiving conscience.

 

 

 

DIARY

Grown up? Never—never—!

Like existence itself

which never matures

staying always green

from splendid day to splendid day—

I can only stay true

to the stupendous monotony

of the mystery.

That’s why I’ve never abandoned myself

to happiness, that’s why

in the anxiety of my sins

I’ve never been touched

by real remorse.

Equal, always equal,

to the inexpressible

at the very source

of what I am.

 

 

paso_sitting

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007.

Uit: Fregattschiff Johanna Maria (Vertaald door Gregor Seferens)

 

Das Dreimastvollschiff “Johanna Maria” wurde an einem Februartag des Jahres 1865 von der Werft auf Oostenburg1in Amsterdam zu Wasser gelassen. Es herrschte Windstille und regnerisches Wetter, doch die Sonne schien weiß durch den Nebel und leuchtete auf dem frischen Rot des Kiels und der Flagge. Nachdem eine Mädchenhand ihn befreit hatte, geriet der Rumpf unter lauten Männerrufen allmählich ins Gleiten, dann drängte er vorwärts und stürzte sich ungestüm ins aufspritzende Wasser, das über dem Steven zusammenschlug, bis die Kabel, die ihn hielten, knarrten und quietschten. Nun lag dort ein Schiff, das auf der Kabbelung schaukelte und dessen Flaggenfarben sich spiegelten im Naß.

Einen Monat später, nachdem die Masten aufgestellt, die Innenarbeiten erledigt waren und man das Schiff gründlich inspiziert hatte, wurde es ins Nieuwediep verholt, wo das Takelwerk vervollständigt werden sollte. Dort am Kai kam ein Prahm mit Arbeitern längsseits, die die Galionsfigur brachten, eine vergoldete, die Hoffnung darstellende Frauengestalt, deren linke Hand einen Anker hielt und deren rechte auf der Brust lag. Um ihren Nacken wand sich, direkt am Schegg befestigt, ein Band, worauf mit sieben Lettern auf der einen und sieben Lettern auf der anderen Seite der Wahlspruch stand: “Nildesperandum”. Band und Buchstaben waren aus Kupfer, damit der Spruch, auch wenn die Vergoldung verwitterte, fest am Schiff blieb.

Morgens und mittags standen Männer mit Kranzbärten auf dem Kai und schauten bei der Arbeit zu. Manchmal blinzelte einer, ehe er weiterging, manchmal nahm einer die Pfeife aus dem Mund, um ein paar Worte zu sagen. Ein Kopfnicken bedeutete Bewunderung, aber es gab niemanden, der nicht bedenklich die Augen zusammengekniffen hätte, wenn er die Höhe der Masten und Stengen maß. Die “Johanna Maria”, obwohl stattlich gebaut, mit hohem Bug und kräftigen Spanten, führte tatsächlich unter den Wimpeln eine wagemutige Takelage. Als das Schiff fertig war und die Reeder, die Herren ten Hope, es mit dem Baumeister und dem Kapitän besichtigten, meinten auch sie, daß die obersten Stengen gekürzt werden müßten. Der Kapitän jedoch, der ein glücklicher Mann war, berichtete lachend von ebensolcher Take
lage, mit der die Engländer unglaubliche Geschwindigkeiten erreichten, und er gab sein Wort, dasselbe zu tun, wenn die Herren nur für die richtige Ladung sorgten.”

 

schendel
Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)
Dubbelportret van Arthur van Schendel, door Willem Witsen.

 

 

 

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007.

Uit: Ik heet welkom

Er is een taal die alles laat
zoals het is – maar niemand
kan hem spreken.

Lieveling blijft lieveling
in deze taal en leeuwerikje
leeuwerikje.
Of ijs of spanrups of
de Dom van Keulen, niets heeft
iets van deze taal te vrezen.

Natuurlijk, kogel blijft
in deze taal een kogel, hij
heelt geen wonden, lest
geen dorst, lenigt
geen verdriet. Maar wat
doet het ertoe:

er is geen woord voor ik in deze
taal, niemand kan hem spreken. 

vanzomeren

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

 

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zie ook mijn blog van 5 maart 2007.

Uit: Almanac of the Dead

“Iets in hun woordkeuze had Clinton ongerust gemaakt. Elke keer als hij het woord vervuiling hoorde raakte Clinton wantrouwig. Te vaak hadden Europeanen mensen uitsluitend vanwege ‘gezondheidsredenen’ uitgeroeid. Onlangs had Clinton advertenties gezien die door zogeheten ‘deep ecologists’ waren geplaatst. De advertenties weten de vervuiling van de aarde niet aan industrieel afval – koolwaterstofverbindingen en straling – maar a
an overbevolking. Het was geen toeval dat de Groene Partij haar oorsprong vond in Duitsland. ‘Teveel mensen’ betekende ‘teveel donkergekleurde mensen’. Clinton kon tussen de regels door lezen. De ‘deep ecologists’ eindigden hun advertenties steeds met ‘Stop immigratie!’ en ‘Sluit de grenzen’. Clinton moest gniffelen. De Europeanen waren erin geslaagd om in minder dan vijfhonderd jaar het schone land en het schone water overal ter wereld te vervuilen. Nu wilden de vervuilers de laatste stukjes van de levende aarde alleen voor zichzelf.”

 

silko

Leslie Marmon Silko (Albuquerque, 5 maart 1948)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 5 maart 2007.

 

De Amerikaanse schrijver Frank Norris werd geboren op 5 maart 1870 in Chicago.

 

Pier Paolo Pasolini, Arthur van Schendel, Koos van Zomeren, Frank Norris, Leslie Marmon Silko

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. In 1939 ging hij studeren aan de universiteit van Bologna. Hij publiceerde zijn eerste gedichtenbundel (Poesie a Casarsa) in 1941. Tijdens de toen aan de gang zijnde WO II werd hij in het leger opgenomen en raakte hij later in Duitse krijgsgevangenschap waaruit hij echter wist te ontvluchten. Na de oorlog werd hij lid van de Communistische Partij van Italië; het lidmaatschap werd hem echter een paar jaar later weer ontnomen toen hij er openlijk voor uitkwam homoseksueel te zijn. Na zijn studies in Bologna kwam hij begin jaren vijftig definitief in Rome terecht, samen met zijn moeder. Zijn vader, een officier in het fascistische leger, was op dat moment al overleden. Zijn jongere broer was als partizaan tijdens de oorlog gesneuveld. Moeder en zoon konden aanvankelijk de eindjes moeilijk aan elkaar knopen. Ze woonden in een verpauperde buitenwijk van Rome, onderwerp van zijn spraakmakende novelle Ragazzi di vita (1955), en later van de film Accatone. Voor zijn novelle kreeg hij behalve literaire lof ook kritiek vanwege het obscene karakter van het betreffende werkje. Nadat hij eind jaren vijftig al enige schreden had gezet op het gebied van de film, debuteerde hij 1961 met zijn eerste eigen, hierboven reeds vermelde, film Accattone.

Hieronder volgt, bij wijze van uitzondering,  een zeer lang gedicht van Pasolini, dat hij schreef in de tijd dat hij ook bezig was met de belangrijke film Il Vangelo secondo Matteo. De schrijver Pasolini is achter de filmmaker ten onrechte wat verdwenen. Hij schreef zowel in het Italiaans als in het Friulisch.

 

Victory

Where are the weapons?
I have only those of my reason
and in my violence there is no place

for even the trace of an act that is not
intellectual. Is it laughable
if, suggested by my dream on this

gray morning, which the dead can see
and other dead too will see but for us
is just another morning,

I scream words of struggle?
Who knows what will become of me
at noon, but the old poet is “ab joy”

who speaks like a lark or a starling or
a young man longing to die.
Where are the weapons? The old days

will not return, I know; the red
Aprils of youth are gone.
Only a dream, of joy, can open

a season of armed pain.
I who was an unarmed Partisan,
mystical, beardless, nameless,

now I sense in life the horribly
perfumed seed of the Resistance.
In the morning the leaves are still

as they once were on the Tagliamento
and Livenza—it is not a storm coming
or the night falling. It is the absence

of life, contemplating itself,
distanced from itself, intent on
understanding those terrible yet serene

forces that still fill it—aroma of April!
an armed youth for each blade of grass,
each a volunteer longing to die.
. . . . . . . . .
Good. I wake up and—for the first time
in my life—I want to take up arms.
Absurd to say it in poetry

—and to four friends from Rome, two from Parma
who will understand me in this nostalgia
ideally translated from the German, in this archeological

calm, which contemplates a sunny, depopulated
Italy, home of barbaric Partisans who descend
the Alps and Apennines, down the ancient roads…

My fury comes only at the dawn.
At noon I will be with my countrymen
at work, at meals, at reality, which raises

the flag, white today, of General Destinies.
And you, communists, my comrades/noncomrades,
shadows of comrades, estranged first cousins

lost in the present as well as the distant,
unimagined days of the future, you, nameless
fathers who have heard calls that

I thought were like mine, which
burn now like fires abandoned
on cold plains, along sleeping

rivers, on bomb-quarried mountains. . . .
. . . . . . . . .
I take upon myself all the blame (my old
vocation, unconfessed, easy work)
for our desperate weakness,

because of which millions of us,
all with a life in common, could not
persist to the end. It is over,

let us sing along, tralala: They are falling,
fewer and fewer, the last leaves of
the War and the martyred victory,

destroyed little by little by what
would become reality,
not only dear Reaction but also the birth of

beautiful social-democracy, tralala.

I take (with pleasure) on myself the guilt
for having left everything as it was:
for the defeat, for the distrust, for the dirty

hopes of the Bitter Years, tralla.
And I will take upon myself the tormenting
pain of the darkest nostalgia,

which summons up regretted things
with such truth as to almost
resurrect them or reconstruct the shattered

conditions that made them necessary (trallallallalla). . . .
. . . . . . . . .
Where have the weapons gone, peaceful
productive Italy, you who have no importance in the world?
In this servile tranquility, which justifies

yesterday’s boom, today’s bust—from the sublime
to the ridiculous—and in the most perfect solitude,
j’accuse! Not, calm down, the Government or the Latifundia

or the Monopolies—but rather their high priests,
Italy’s intellectuals, all of them,
even those who rightly call themselves

my good friends. These must have been the worst
years of their lives: for having accepted
a reality that did not exist. The result

of this conniving, of this embezzling of ideals,
is that the real reality now has no poets.
(I? I am desiccated, obsolete.)

Now that Togliatti has exited amid
the echoes from the last bloody strikes,
old, in the company of the prophets,

who, alas, were right—I dream of weapons
hidden in the mud, the elegiac mud
where children play and old fathers toil—

while from the gravestones melancholy falls,
the lists of names crack,
the doors of the tombs explode,

and the young corpses in the overcoats
they wore in those years, the loose-fitting
trousers, the military cap on their Partisan’s

hair, descend, along the walls
where the markets stand, down the paths
that join the town’s vegetable gardens

to the hillsides. They descend from their graves, young men
whose eyes hold something other than love:
a secret madness, of men who fight

as though called by a destiny different from their own.
With that secret that is no longer a secret,
they descend, silent, in the dawning sun,

and, though so close to death, theirs is the happy tread
of those who will journey far in the world.
But they are the inhabitants of the mountains, of the wild

shores of the Po, of the remotest places
on the coldest plains. What are they doing here?
They have come back, and no one can stop them. They do not hide

their weapons, which they hold without grief or joy,
and no one looks at them, as though blinded by shame
at that obscene flashing o
f guns, at that tread of vultures

which descend to their obscure duty in the sunlight.
. . . . . . . . .

Who has the courage to tell them
that the ideal secretly burning in their eyes
is finished, belongs to another time, that the children

of their brothers have not fought for years,
and that a cruelly new history has produced
other ideals, quietly corrupting them?. . .

Rough like poor barbarians, they will touch
the new things that in these two decades human
cruelty has procured, things incapable of moving

those who seek justice. . . .

But let us celebrate, let us open the bottles
of the good wine of the Cooperative. . . .
To always new victories, and new Bastilles!

Rafosco, Bacò. . . .  Long life!
To your health, old friend! Strength, comrade!
And best wishes to the beautiful party!

From beyond the vineyards, from beyond the farm ponds
comes the sun: from the empty graves,
from the white gravestones, from that distant time.

But now that they are here, violent, absurd,
with the strange voices of emigrants,
hanged from lampposts, strangled by garrotes,

who will lead them in the new struggle?
Togliatti himself is finally old,
as he wanted to be all his life,

and he holds alarmed in his breast,
like a pope, all the love we have for him,
though stunted by epic affection,

loyalty that accepts even the most inhuman
fruit of a scorched lucidity, tenacious as a scabie.
“All politics is Realpolitik,” warring

soul, with your delicate anger!
You do not recognize a soul other than this one
which has all the prose of the clever man,

of the revolutionary devoted to the honest
common man (even the complicity
with the assassins of the Bitter Years grafted

onto protector classicism, which makes
the communist respectable): you do not recognize the heart
that becomes slave to its enemy, and goes

where the enemy goes, led by a history
that is the history of both, and makes them, deep down,
perversely, brothers; you do not recognize the fears

of a consciousness that, by struggling with the world,
shares the rules of the struggle over the centuries,
as through a pessimism into which hopes

drown to become more virile. Joyous
with a joy that knows no hidden agenda,
this army—blind in the blind

sunlight—of dead young men comes
and waits. If their father, their leader, absorbed
in a mysterious debate with Power and bound

by its dialectics, which history renews ceaselessly—
if he abandons them,
in the white mountains, on the serene plains,

little by little in the barbaric breasts
of the sons, hate becomes love of hate,
burning only in them, the few, the chosen.

Ah, Desperation that knows no laws!
Ah, Anarchy, free love
of Holiness, with your valiant songs!
. . . . . . . . .
I take also upon myself the guilt for trying
betraying, for struggling surrendering,
for accepting the good as the lesser evil,

symmetrical antinomies that I hold
in my fist like old habits. . . .
All the problems of man, with their awful statements

of ambiguity (the knot of solitudes
of the ego that feels itself dying
and does not want to come before God naked):

all this I take upon myself, so that I can understand,
from the inside, the fruit of this ambiguity:
a beloved man, in this uncalculated

April, from whom a thousand youths
fallen from the world beyond await, trusting, a sign
that has the force of a faith without pity,

to consecrate their humble rage.
Pining away within Nenni is the uncertainty
with which he re-entered the game, and the skillful

coherence, the accepted greatness,
with which he renounced epic affection,
though his soul could claim title

to it: and, exiting a Brechtian stage
into the shadows of the backstage,
where he learns new words for reality, the uncertain

hero breaks at great cost to himself the chain
that bound him, like an old idol, to the people,
giving a new grief to his old age.

The young Cervis, my brother Guido,
the young men of Reggio killed in 1960,
with their chaste and strong and faithful

eyes, source of the holy light,
look to him, and await his old words.
But, a hero by now divided, he lacks

by now a voice that touches the heart:
he appeals to the reason that is not reason,
to the sad sister of reason, which wants

to understand the reality within reality, with a passion
that refuses any extremism, any temerity.
What to say to them? That reality has a new tension,

which is what it is, and by now one has
no other course than to accept it. . . .
That the revolution becomes a desert

if it is always without victory. . . that it may not be
too late for those who want to win, but not with the violence
of the old, desperate weapons. . . .

That one must sacrifice coherence
to the incoherence of life, attempt a creator
dialogue, even if that goes against our conscience.

That the reality of even this small, stingy
State is greater than us, is always an awesome thing:
and one must be part of it, however bitter that is. . . .

But how do you expect them to be reasonable,
this band of anxious men who left—as
the songs say—home, bride,

life itself, specifically in the name of Reason?
. . . . . . . . .
But there may be a part of Nenni’s soul that wants
to say to these comrades—come from the world beyond,
in military clothes, with holes in the soles

of their bourgeois shoes, and their youth
innocently thirsting for blood—
to shout: “Where are the weapons? Come on, let’s

go, get them, in the haystacks, in the earth,
don’t you see that nothing has changed?
Those who were weeping still weep.

Those of you who have pure and innocent hearts,
go and speak in the middle of the slums,
in the housing projects of the poor,

who behind their walls and their alleys
hide the shameful plague, the passivity of those
who know they are cut off from the days of the future.

Those of you who have a heart
devoted to accursèd lucidity,
go into the factories and schools

to remind the people that nothing in these years has
changed the quality of knowing, eternal pretext,
sweet and useless form of Power, never of truth.

Those of you who obey an honest
old imperative of religion
go among the children who grow

with hearts empty of real passion,
to remind them that the new evil
is still and always the division of the world. Finally,

those of you to whom a sad accident of birth
in families without hope gave the thick shoulders, the curly
hair of the criminal, dark cheekbones, eyes without pity—

go, to start with, to the Crespis, to the Agnellis,
to the Vallettas, to the potentates of the companies
that brought Europe to the shores of the Po:

and for each of them comes the hour that has no
equal to what they have and what they hate.
Those who have stolen from the common good

precious capital and whom no law can
punish, well, then, go and tie them up with the rope
of massacres. At the end of the Piazzale Loreto

there are still, repainted, a few
gas pumps, red in the quiet
sunlight of the springtime that returns

with its destiny: It is time to make it again a burial ground!”
. . . . . . . . .
They are leaving . . .  Help! They are turning away,
their backs beneath the heroic coats
of beggars and deserters. . . . How serene are

the mountains they return to, so lightly
the submachine guns tap their hips, to the tread
of the sun setting on the intact

forms of life, which has become
what it was before
to its very depths.  Help, they are going away!—back to their
silent worlds in Marzabotto or Via Tasso. . . .

With the broken head, our head, humble
treasure of the family, big head of the second-born,
my brother resumes his bloody sleep, alone

among the dried leaves, in the serene
retreats of a wood in the pre-Alps, lost in
the golden peace of an interminable Sunday. . . .
. . . . . . . . .
And yet, this is a day of victory


Vertaald door Norman MacAfee en Luciano Martinengo

 

Pasolini

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Van Schendel verloor al jong zijn vader. Na zijn hbs-opleiding te Amsterdam werd hij eerst opgeleid voor het toneel, daarna voor het onderwijs. Hij was enige tijd leraar in Engeland en leraar Engels in Nederland. Zijn eerste vrouw verloor hij na drie jaar huwelijk; hertrouwd in 1908, vestigde hij zich als literator in Ede en later in Sestri Levante, Italië (tot 1945). Al in zijn eerste publikatie, het middeleeuwse verhaal Drogon, met illustraties van Marius Bauer in 1896 uitgegeven, toonde Van Schendel zich een onafhankelijk auteur: een vroege symbolist in een tijdvak van heersend naturalisme. Zijn roman Het fregatschip Johanna bezorgde de 55-jarige schrijver de aanmoedigingsprijs van de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde te Leiden, en een veel groter lezerskring dan hij tevoren had gekend. In De wereld van een dansfeest (1938) deed Van Schendel afstand van een alwetend schrijverschap en gaf hij zijn figuren een dimensie van onkenbaarheid, bijv. door ze enkel te laten bestaan in de wisselende verhalen van hun omgeving, of in de algemene wetmatigheden van de generaties (zoals in Het oude huis, 1946).

 

Uit: De wereld een dansfeest

“En omdat in het begin de maat verkeerd was bleef ik overtuigd dat ik er niet bij hoorde, bij het lachen en het treuren niet, bij deze wereld niet…… De wereld een dansfeest! Als men ziet dat zelfs maar twee mensen niet langer dan een uurtje met elkaar kunnen dansen, in de maat zoals het hoort. Een dansfeest, dat dachten wij toen wij twaalf waren.”

 

Schendel

Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)

 

De Nederlandse schrijver Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Hij debuteerde op negentienjarige leeftijd met de dichtbundel De Wielerkoers van Hank (1965). In de jaren 60 schreef hij nog drie romans. Daarna stopte hij – tijdelijk – met het schrijven van literatuur. Van 1967 tot 1971 werkte hij bij het dagblad Het Vrije Volk. Daarna werd hij actief in de linkse politiek: in 1972 behoorde hij tot de oprichters van de Kommunistiese Partij Nederland/Marxisties Leninisties, de voorloper van de huidige SP. In 1975 brak hij echter met deze partij. Zijn ervaringen in de vroege SP staan beschreven in De witte prins. Eind jaren 70 verschenen een aantal thrillers van Van Zomerens hand. In de politieke thriller Haagse lente en het vervolg Minister achter tralies (beide 1981) verwerkt hij zijn eigen politieke verleden. In 1983 keerde hij weer terug naar de “grote” literatuur met Otto’s Oorlog. Vanaf 1992 schrijft Van Zomeren columns in NRC Handelsblad.

 

Uit: De levende have (IJsberen, zorgenkindjes)

“Met deze bewegingen of handelingen, de voortdurende herhaling ervan, probeert een dier zich te schikken. De hartslag gaat omlaag, de hersenen maken endorfines vrij, endorfines dempen de onrust. Het dier doet gek om zich de gekte van het lijf te houden. Stereotypieën kun je als een laatste redmiddel beschouwen.

,,Moeten we ze dan niet bevorderen in plaats van tegengaan?”, vroeg ik.
,,We moeten de oorzaken tegengaan”, zei Paul. ,,Deze dieren zijn diep ongelukkig, meestal omdat we ze een veel te eenvoudige omgeving aanbieden.”
In de natuur komen stereotypieën zelden voor. In de natuur wordt een dier op het hele scala van zijn gedragsmogelijkheden aangesproken, in al zijn capaciteiten uitgedaagd. Misschien moet je dan eerder van een gevoel van compleetheid dan van geluk spreken. Maar wie weet, een gevoel van compleetheid, misschien is dat wel geluk.
Zo zaten we te praten voor de ingang van Ouwehands Zoo in Rhenen. Het begon zachtjes te regenen en het werd weer droog, en toen we eindelijk naar binnen gingen, voegde zich een vrouw bij ons, José Kok, de bioloog van de zoo zelf.
We liepen naar de flamingo’s, een nieuwe volière. ,,Toen ze vorig jaar begonnen te broeden”, zei José, ,,hebben we ze afgeschermd voor het publiek. Toen ze dit jaar weer gingen broeden, gingen ze juist zo dicht mogelijk bíj het publiek zitten.” Ze bedoelt maar: we weten niet alles van de wensen die hier leven.
Van de flamingo’s naar de tijgers, van de tijgers naar de giraffes, van de giraffes naar de leeuwen, van de leeuwen naar de ijsberen, van de ijsberen naar de bruine beren, van de bruine beren naar de panters (,,Deze verblijven zijn me te transparant”, zei José, ,,ze doen geen recht aan de behoefte aan privacy van deze dieren”) en van de panters weer naar de flamingo’s (er scharrelde een onvoorstelbaar dapper kuiken door dat woud van roze poten. ,,Pas één jong”, zei Paul. ,,Al één jong”, zei José).”

 

zomeren

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

 

De Amerikaanse schrijver Frank Norris werd geboren op 5 maart 1870 in Chicago. Van 1887 tot 1889 studeerde Norris, die tekentalent bezat, aan het Atelier Julien in Parijs. Geïnspireerddoor het naturalisme van Zola studeerde hij daarna literatuur in Berkeley en literaire compositie in Harvard. Na de succesvolle publicatie van zijn eerste roman “Moran of the Lady Letty“ in 1898 trok hij als medewerker van “McClure’s Magazine” naar New York. In 1899 ging Norris als oorlogsverslaggever naar Cuba. Nadat hij nog wat aanstellingen bij uitgeverijen gehad had publiceerde hij „Blix“, „A Man’s Woman“ en begon hij aan zijn hoofdwerk, een trilogie over de strijd van de Californische tarweboeren tegen de Pacific and Southwestern Railroad, die met zijn buitensporige vrachtprijzen hun bestaan bedreigde (“The Octopus”, “The Pit”). Voor de voltooiing van het derde deel „Wolf“ stierf hij. De roman “McTeague: A Story of San Francisco” ontstond tijdens zijn Harvard tijd en verscheen in 1899. Erich von Stroheim gebruikte de stof van de roman voor zijn legendarische stomme film Greed (1923).

Uit: McTeague

“It was Sunday, and, according to his custom on that day, McTeague took his dinner at two in the afternoon at the car conductors’ coffee-joint on Polk Street. He had a thick gray soup; heavy, underdone meat, very hot, on a cold plate; two kinds of vegetables; and a sort of suet pudding, full of strong butter and sugar. On his way back to his office, one block above, he stopped at Joe Frenna’s saloon and bought a pitcher of steam beer. It was his habit to leave the pitcher there on his way to dinner.

 

Once in his office, or, as he called it on his signboard, “Dental Parlors,” he took off his coat and shoes, unbuttoned his vest, and, having crammed his little stove full of coke, lay back in his operating chair at the bay window, reading the paper, drinking his beer, and smoking his huge porcelain pipe while his food digested; crop-full, stupid, and warm. By and by, gorged with steam beer, and overcome by the heat of the room, the cheap tobacco, and the effects of his heavy meal, he dropped off to sleep. Late in the afternoon his canary bird, in its gilt cage just over his head, began to sing. He woke slowly, finished the rest of his beer—very flat and stale by this time—and taking down his concertina from the bookcase, where in week days it kept the company of seven volumes of “Allen’s Practical Dentist,” played upon it some half-dozen very mournful airs.”

 

NORRIS

Frank Norris (5 maart 1870 – 25 oktober 1902)

 

De Indiaans-Amerikaanse schrijfster Leslie Marmon Silko werd geboren op 5 maart 1948 in Albuquerque, New Mexico. Zij groeide op in de Laguna-Reservation en studeerde later aan de universiteit van New Mexico. In 1969 publiceerde zij haar eerste verhaal Tony’s Story. Haar eerste bundel Laguna Women Poems verscheen in 1974.

Uit: Gardens in the dunes

“Sister Salt called her to come outside. The rain smelled heavenly. All over the sand dunes, datura blossoms round and white as moons breathed their fragrance of magic. Indigo came up from the pit house into the heat; the ground under her bare feet was still warm, but the rain in the breeze felt cool — so cool — and refreshing on her face. She took a deep breath and ran up the dune, where Sister Salt was naked in the rain. She pulled the ragged sack over her head and felt the rain and wind so cool, so fragrant all over her body. Off in the distance there was a faint rumble of thunder, and the wind stirred; the raindrops were larger now. She tilted back her head and opened her mouth wide the way Sister Salt did. The rain she swallowed tasted like the wind. She ran, leaped in the air, and rolled on the warm sand over and over, it was so wonderful. She took handfuls of sand and poured them over her legs and over her stomach and shoulders — the raindrops were cold now and the warmth of the sand felt delicious. Sister Salt laughed wildly as she came rolling down from the highest point of the dune, so Indigo ran after her and leaped and rolled too, her eyes closed tight against the sand. Over and over down-down-down effortlessly, the ease of the motion and the sensation of the warm sand and the cool rain were intoxicating. Indigo squealed with laughter as she rolled into Sister Salt, who was helpless with laughter, and they laughed and laughed and rolled around, one girl on top of the other.”

marmon

Leslie Marmon Silko (Albuquerque 5 maart 1948)