De Duitse dichter en schrijver Helmut Krausser werd geboren op 11 juli 1964 in Esslingen am Neckar. Zie ook mijn blog van 11 juli 2007.

 

Uit: März. April

 

„Gestern Fußgängerzone, vorm Oviesse-Kaufhaus. Zwei Männer wälzen sich auf dem Boden, ringen, Leute drum herum, rufen: «Greif doch ma einer ein!», keiner greift ein. Die Männer ringen, schlagen einander nicht, beißen weder, noch kratzen sie. Keine Minute später sind zwei Polizisten da, wie aus dem Nichts, reißen die beiden auseinander.

Einer der Auseinandergerissenen stellt sich als Kaufhausdetektiv vor, den anderen nennt er Dieb. «Ich bin der Gute», sagt er, «und der ist der Dieb.» Und die Polizisten: «Jaja, den kennen wir doch. Nicht?» Sie wenden

sich zum Dieb: «Wir kennen uns doch? Nicht?» Dieb: «Ach Kotze, Scheiße, Pisse, Mann!» Hatte was Familiäres.

Handschellen klickten. Erste live miterlebte Verhaftung in meinem Leben. Ich wunderte mich, wie schnell die Streife kam, aber die Fugäzo ist selbstverständlich vollständig videoüberwacht. Fugäzo klingt blöd und gesucht. Ich hatte bloß keine Lust, das Wort an einem Tag zweimal auszuschreiben.

Vor ein paar Tagen hatte Lederfresse Nordamerika-Premiere in Downtown LA. Zehn Jahre hats gedauert. Haltestelle Geister wird in Moskau aufgeführt werden. Unser Lied nächsten November in Cottbus. Die sollen dort ein sehr schönes Sezessionisten-Jugendstiltheater haben. Ich hätte die UA auch nach Heidelberg geben können, aber Cottbus ist von Berlin aus viel schneller zu erreichen als Heidelberg von München, und ich will bei den Proben dabei sein. Das gab den Ausschlag. Heute stellt Beatrice endlich ihre selbstprogrammierten Lara-Croft-Level ins Netz.

Sie saß praktisch die letzten drei Monate nur am Computer. Ergebnis sollte ich mir mal ansehen, vergesse es immer wieder, völlig gedanken- und taktlos.

_

2002/2003: mein bestes Stück, mein bester Roman, mein bester Gedichtband. Nun gehts bergab, das wird lustig.

Ich sage zu jeder Lesung ja, ist gut, wird gemacht. Geld muß her. Steuerprüfer waren da. Die Verfilmung von Könige ist im letzten Moment gekippt. UC wird wenig einbringen.

Bittere Lebenszwischenbilanz: Ich werde alt und brauche das Geld.

 

lieber sklave im alten rom als kaiser in frankfurt am main es muß sich was ändern. entspanntere haltung. mehr überraschungseier. warum verzweifeln?

 

           

 

 

 

 

De Spaanse dichter Luis de Góngora y Argote werd geboren op 11 juli 1561 in Cordoba. Zie ook mijn blog van 11 juli 2007.

 

 

NOT ALL SWEET NIGHTINGALES

 

THEY are not all sweet nightingales

That fill with songs the flowery vales;

But they are little silver bells,

Touched by the winds in the smiling dells;

Magic bells of gold in the grove,

Forming a chorus for her I love.

 

Think not the voices in the air

Are from the wingéd Sirens fair,

Playing among the dewy trees

Chanting their morning mysteries;

Oh! if you listen, delighted there,

To their music scattered o’er the dales,

They are not all sweet nightingales

That fill with songs the flowery vales;

But they are little silver bells,

Touched by the winds in the smiling dells;

Magic bells of gold in the grove,

Forming a chorus for her I love.

 

Oh! ’twas a lovely song — of art

To charm — of nature to touch the heart;

Sure ’twas some shepherd’s pipe, which played

By passion fills the forest shade;

No! ’tis music’s diviner part

Which o’er the yielding spirit prevails.

They are not all sweet nightingales

That fill with songs the flowery vales;

But they are little silver bells,

Touched by the winds in the smiling dells;

Magic bells of gold in the grove,

Forming a chorus for her I love.

 

In the eye of love, which all things sees,

The fragrance-breathing jasmine trees–

And the golden flowers — and the sloping hill–

And the ever melancholy rill–

Are full of holiest sympathies,

And tell of love a thousand tales.

They are not all sweet nightingales,

That fill with songs the cheerful vales;

But they are little silver bells,

Touched by the wind in the smiling dells,

Bells of gold in the secret grove,

Making music for her I love.

Till I too shared thy heavenly rest.

 

 

Vertaald door John Bowring

 

 

Luis de Argote y Góngora (11 juli 1561 – 24 mei 1627)

 

 

De Franse schrijver Léon Marie Bloy werd geboren op 11 juli 1846 in Périgueux. Zie ook mijn blog van 11 juli 2006. Zie ook mijn blog van 11 juli 2007.

Uit: Journal

 

“Lisant dans l’épître du jour que saint Étienne devant le tribunal des Juifs vit la gloire de Dieu, ayant plein l’esprit des magnificences de Marie d’Agréda qui raconte qu’à ce moment, la Sainte Vierge en personne vint assister le protomartyr, il me revient avec précision cette idée, autrefois si familière, que la Gloire de Dieu, c’est Marie. Alors je songe amoureusement que la fonction de Marie est un mystère de force et de splendeur dont rien ne peut donner l’idée, qu’aucune image même ne pourrait faire pressentir; que Marie est un être absolument indevinable, inconcevable et que la plus vague, la plus imprécise prénotion de ce gouffre d’éblouissements nous ferait mourir. Il faut remarquer cette parole de Marie d’Agréda extrêmement digne d’attention et dite plusieurs fois, de diverses manières, que le Saint-Esprit n’a pas manifesté les mystères de Marie aux premiers chrétiens parce que la Sagesse divine s’y opposait, le moment n’étant pas venu.

 

Journal, 26 décembre 1899.

 

***

Je n’ai jamais cessé de l’écrire depuis vingt ans. Jamais il n’y eut rien d’aussi odieux, d’aussi complètement exécrable que le monde catholique contemporain – au moins en France et en Belgique – et je renonce à me demander ce qui pourrait plus sûrement appeler le Feu du Ciel. [À un ami inconnu.]

 

Journal, 6 janvier 1900.

 

                Léon Bloy (11 juli 1846 – 3 november 1917)

 

 

 

De Nederlandse schrijfster Marjan Berk werd geboren op 11 juli 1932 in Zeist als Marie-Janne van Baaren. Zie ook mijn blog van 11 juli 2007. Zie ook mijn blog van 11 juli 2006.

 

Uit:The answer is blowing in the wind.        

 

‘Had ze een badkamer of een douche?’

‘Een bad én een douche.’

‘In één vertrek?’

‘Ja, de douche in de hoek.’

Stilte.

De vrouw lag met gesloten ogen languit op het grote bed. De man strikte zijn das voor de spiegel.

‘Was het fysiek té gek?’

‘Té gek.’

Stilte.

‘Was het body and soul?’

‘Dat is een liedje.’

‘Natuurlijk weet ik dat. Je weet best wat ik bedoel.’

‘Het was fysiek.’

‘En te gek?’

‘En te gek.’

De vrouw kwam nu half overeind. Ze keek naar de man, die zichzelf bekeek, zijn haar, iets te lang van achteren.

‘We moeten weg.’

Hij hielp haar in haar jas. Ze gaven laatste instructies aan kinderen over honden uitlaten en vuilnis buiten zetten. Zij zette de telefoon op het antwoordapparaat, de kinderen haatten het om boodschappen op te schrijven, vergaten altijd de helft. Ze vertrokken per auto.

Het diner was geanimeerd, iedereen was in beste stemming, zoals gewoonlijk aten en dronken ze te veel. OM één uur lagen ze in bed. De man had zich net omgedraaid om te gaan slapen.

‘Was ze mooi?’

‘Op een bepaalde manier.’ Hij schoot uit zijn doezeligheid wakker.

‘Maar ze had toch lelijke benen? En spataderen?’

‘Dat was het enige waaraan ik me wel eens stoorde.’

‘En ze had geen borsten?’

‘Weinig. Maar dat weet je toch allemaal? Mag ik nu gaan slapen?’

IN haar borstkas woedde de veenbrand. Alles was uitgesproken, uitgeplozen, behandeld, doorgenomen, van alle kanten besnuffeld, herkauwd.

Het zou nu over moeten zijn. Het was vergeven, uitgehuild, goedgemaakt. Hij had zijn keus gemaakt. Alle vragen waren beantwoord. Hij hield van haar. Hield hij van haar?

De veenbrand woedde ondergronds verder. Soms leek het vuur geheel gedoofd, geblust, alleen zwartgeblakerde plekken verrieden de schade die was aangericht. Daar zou voorlopig niets willen groeien, maar later, ja later, zou juist daar weelderig groen opschieten. As was immers net zo goed als mest?

De vragen.

Net of de antwoorden nooit afdoende waren. Alsof er nog een andere waarheid was, die niet werd gezegd. Daardoor kwamen de vragen steeds opnieuw.

De man was uiterst geduldig. Bleef antwoorden.

Soms waren zijn uitspraken afwijkend. De vrouw maakte hem ogenblikkelijk attent op tegenstrijdigheden. Ze vergat niets. Niets. Haastig maakte de man zijn vergissingen weer goed. Natuurlijk, ja sorry, hij had nou eenmaal niet zo,n ijzeren geheugen als zijn vrouw.

 

De vrouw lag wakker. De man snurkte.

Hield zij van hem?

Ja.

Of minder?

Waarom moest ze blijven vragen? Onzekerheid over het waarheidsgehalte van zijn uitspraken? Hij was toch instaat geweest haar langdurig en volledig te bedriegen? Waarom zou hij nu de waarheid spreken? Wat was er dan bij hem veranderd, dat hij niet meer wilde liegen?

Vragen, de vragen waren de zuurstof die de veenbrand intact hield. De vragen waren de zuurstof die de veenbrand intact hield. De vragen zorgden voor onverwacht uitslaande vlammen en veel rook.

 

 

Marjan Berk (Zeist, 11 juli 1932)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 11 juli 2007.

De Taiwanees-Amerikaanse schrijver Pai Hsien-yung werd geboren op 11 juli 1937 in Guilin, Guangxi in China.

De Surinaamse dichteres Johanna Isidoro Eugenia Schouten-Elsenhout werd geboren in Paramaribo op 11 juli 1910.

 

 

 

De Spaanse dichter Luis de Góngora y Argote werd geboren op 11 juli 1561 in Cordoba. Hij studeerde aan de universiteit van Salamanca. In 1613 ging hij naar Madrid en werd er kapelaan van de koning. Zijn reputatie als dichter vestigde hij al in 1600 met de publicatie van de Romancero General. In zijn latere werk ontwikkelde hij de stijl die in Italië als maniërisme bekend staat en in Frankrijk als Preciosité. Zo kwam het in Spanje tot de school van het Gongorisme die de Spaanse literatuur generaties lang zou beïnvloeden.

ROMANCE

The loveliest girl in all our country-side,
To-day forsaken, yesterday a bride,
Seeing her love ride forth to join the wars,
With breaking heart and trembling lip implores:
“My hope is dead, my tears are blinding me,
Oh let me walk alone where breaks the sea!

“You told me, Mother, what too well I know,
How grief is long, and joy is quick to go,
But you have given him my heart that he
Might hold it captive with love’s bitter key,–
My hope is dead, my tears are blinding me.

“My eyes are dim, that once were full of grace,
And ever bright with gazing on his face,
But now the tears come hot and never cease,
Since he is gone in whom my heart found peace,
My hope is dead, my tears are blinding me.

“Then do not seek to stay my grief, nor yet
To blame a sin my heart must needs forget;
For though blame were spoken in good part,
Yet speak it not, lest you should break my heart.
My hope is dead, my tears are blinding me.

“Sweet Mother mine, who would not weep to see
The glad years of my youth so quickly flee,
Although his heart were flint, his breast a stone?
Yet here I stand, forsaken and alone,
My hope is dead, my tears are blinding me.

“And still may night avoid my lonely bed,
Now that my eyes are dull, my soul is dead.
Since he is gone for whom they vigil keep,
Too long is night, my tears are blinding me,
Oh let me walk alone where breaks the sea!”

Vertaald door John Pierrepont Rice

Luis de Argote y Góngora (11 juli 1561 – 24 mei 1627)
Portret door Velázquez

De Taiwanees-Amerikaanse schrijver Pai Hsien-yung werd geboren op 11 juli 1937 in Guilin, Guangxi in China. Hij woont sinds 1963 in de Verenigde Staten, waar hij hoogleraar in de Chinese letterkunde was tot aan zijn pensioen in 1994. Hij geldt als de beroemdste Chineestalige prozaschrijver van Taiwan. Zijn belangrijkste werk is de roman Jongens van glas, de eerste homo-erotische roman uit Azië, die een ware cultstatus heeft verworven. De roman werd verfilmd met als titel The Outcasts. Verder publiceerde Pai de verhalenbundel Mensen uit Taipei, die beschouwd wordt als de Chinese Dubliners.

Uit: Glory’s by Blossom Bridge

“The next day I ran into Mr. Lu and Spring Maid on the street. They were coming right at me, with the woman in the lead. She had her head stuck way up in the air and that big bust of hers sticking out. She was wearing real flashy clothes, had a big splash of bright red rouge on each cheek – even her toenails were painted. She went strutting down the street in full sail, her wooden clogs pounding clippety-clop. Mr. Lu followed along behind her, carrying a shopping basket. When he got close to me I did a double-take. AT first I thought he was wearing a black hat, but now I saw he’d dyed his hair jet black. Hadn’t done a good job, either; it was coarse and stuck out from his head like wires. His face was so chalky white he must have had cold cream on; his eyes were sunken, the sockets so dark his face was nothing but two black caves in a spooky ground of white. I don’t know why, but suddenly I though of an old actor named White Jade from the days when I used to go to the opera in Kweilin, a man well over fifty who kept on singing young romantic leads. Once I saw him in a piece from The Dream of the Red Chamber called “Pao Yu Wails by Black Jade’s Coffin.” I was sitting in the front row. He’d absolutely caked himself in white powder for the role, but when he came to the wailing part every wrinkle on his aged face showed through; when he opened his mouth to sing, all you saw was a mouthful of black tobacco-stained teeth. Just to look at him made me feel sick at heart; imagine that part of the young and handsome Pao Yu being played like that! Mr. Lu brushed past me; he turned his head the other way, pretending not to know me, and just walked away behind that Taiwanese wench.”

Pai Hsien-yung (Guilin, 11 juli 1937)

De Surinaamse dichteres Johanna Isidoro Eugenia Schouten-Elsenhout werd geboren in Paramaribo op 11 juli 1910. Zij debuteerde in 1962 in het tijdschrift Soela en kwam daarna met twee poëziebundels in het Sranan: Tide ete (Vandaag nog, 1964) en Awese (Begeesterd, 1965). Van een aantal gedichten bezorgde Jan Voorhoeve een Nederlandse vertaling in Surinaamse gedichten (1973), andere gedichten verschenen in vertaling in 1995 in de Spiegel van de Surinaamse poëzie.

Arwepi

It’s almost impossible
to believe.
The time has come, man.

Breakers cut up
the huge waves.
My head is given to a dizziness
amidst the clouds.
The open mouth of the prow
tips and lets in water on all sides.
My soul
sinks amidst a floral sea of hope
where I beg for my daily bread
and get only inanities in return.
Amidst an ominous moon
syphilitic my heart becomes,
then takes another turn
midst the excitement of Stondansi,
where my life ebbs away
amidst
the hungry bellies
strewn under the sun

Man of action

I will no heart
without a soul,
I want a living spirit.

I wear no shoes
which do not fit,
I wear my very own clogs.

I do not look
at another’s face,
but in my very own mirror.

Johanna Schouten-Elsenhout  (11 juli 1910 – 23 juli 1992)

De Franse schrijver Léon Marie Bloy werd geboren op 11 juli 1846 in Périgueux. Zie ook mijn blog van 11 juli 2006.

Uit: Celle qui pleure

“Le Paradis est tellement et de tant de manières au seuil du Miracle de la Salette, qu’il est aussi impossible de n’en pas parler que d’en dire un valable mot. Ce paradis, sans doute, c’est la Belle Dame elle-même, mais cela c’est trop facile. Autant proclamer l’identité de Dieu avec l’un ou l’autre de ses attributs. Le fond du Paradis ou de l’idée de Paradis, c’est l’union à Dieu dès la vie présente, c’est-à-dire la Détresse infinie du cœur de l’homme, et l’union à Dieu dans la Vie future, c’est-à-dire la Béatitude. Le mode en est infiniment inconnu et indevinable, mais on peut, jusqu’à un certain point, contenter l’esprit par l’hypothèse fort plausible d’une ascension éternelle, ascension sans fin dans la Foi, dans l’Espérance, dans l’Amour.

Contradiction ineffable ! On croira de plus en plus, sachant qu’on ne comprendra jamais ; on espérera de plus en plus, assuré de ne jamais atteindre ; on aimera de plus en plus ce qui ne peut jamais être possédé.

Il est bien entendu que je m’exprime comme un impuissant. Secundum hominem dico. L’union à Dieu est certainement réalisée par les Saints dès la vie présente, et parfaitement consommée, aussitôt après leur naissance à l’autre Vie, mais cela ne leur suffit pas et cela ne suffit pas à Dieu. L’union la plus intime n’est pas assez, il faut l’identification qui ne sera elle-même jamais assez, en sorte que la Béatitude ne peut être conçue ou imaginée que comme une ascension toujours plus vive, plus impétueuse, plus foudroyante, non pas vers Dieu, mais en Dieu, en l’essence même de l’Incirconscrit. Ouragan théologal sans fin ni trêve que l’Église parlant à des hommes est forcée de nommer Requies aeterna !

La foule déchaînée des Saints est comparable à une immense armée de tempêtes, se ruant à Dieu avec une véhémence capable de déraciner les nébuleuses, et cela pendant toute l’éternité.»

Léon Bloy (11 juli 1846 – 3 november 1917)

De Nederlandse schrijfster Marjan Berk werd geboren op 11 juli 1932 in Zeist als Marie-Janne van Baaren. Deze juli maand waren niet alleen de Muzen, maar ook vrouwe Fortuna haar uitzonderlijk goed gezind. Zij won 1 miljoen in de Lotto. Zie ook mijn blog van 11 juli 2006.

De Hollandse taal

Holland, ze zeggen, je koeien zijn rond
Maar vierkant je taal, vooral in de mond
Ze zeggen, ’t klinkt in het Engels veel beter
veel voller, veel warmer
Vooral ook veel heter
En dus heel muzikaal

De Hollandse taal, die kan je niet zingen
De Hollandse taal, die wil maar niet swingen
De Hollandse taal maakt alleen maar kabaal
Klinkt knarsend en kaal
Vooral erg banaal
En niet muzikaal

Ze zeggen zoveel dus we laten ze zwammen
Intussen gaan wij door met ijverig drammen
Zing je moerstaal, swing je moerstaal
Is wel gutturaal
Maar heel muzikaal

Neem zo’n woord als ossenlap, horrelvoet, achterlicht, kachelpijp, haringvangst of eierstok
Naaigerei, arbeidsplaats, tulpenbol, zwijnenstal, zeggenschap, tafelheer, kleuterklas, rassenhaat, maandverband, tropenhelm, etterbuil, hanenbalk.
Rollenspel, kersenpit, gijzelaar, slank-a-mel, balgebak, onderjurk, negenoog, penisnijd, scheepsbeschuit, snottebel, keukenrol.
Inlegvel, mosselbed, witte vloed, brouwersgracht, kattendrol, mantelpak, hoerenjong, zonnescherm, wolvega, balkenbrij, wikkelrok, troskompas.
Knopendoos, klerezooi, modderpoel, boerenstulp, damesbroek, havenhoofd.

De Hollandse taal, oh de Hollandse taal
Is zo gespierd en vitaal
Woorden van staal
en heel muzikaal

Marjan Berk (Zeist, 11 juli 1932)

De Duitse dichter en schrijver Helmut Krausser werd geboren op 11 juli 1964 in Esslingen am Neckar. Tegenwoordig woont hij afwisselend in München en Berlijn. In 1993 kreeg hij voor Melodien deTukan-Preis van de stad München.

Werk o.a.: Könige über dem Ozean, 1989, Melodien oder Nachträge zum quecksilbernen Zeitalter, 1993, Der große Bagarozy, 1997, UC (Ultrachronos), 2003.

Uit: Eros (2006)

“Stellen Sie sich eine kurzgeschorene, sehr gepflegte Wiese vor. Darauf ein Pavillon im pseudochinesischen Stil, darunter eine sehr gepflegte deutsche Familie im Sonntagsstaat: Der Vater, die Mutter, ich, etwa dreizehn Jahre alt, und meine Schwestern, die Zwillinge, drei Jahre jünger.
Dahinter ein großes Haus, eine große weiße Villa im Sonnenlicht. Es ist hell, eine fast gleißende Helle umgibt jene Menschen. Man sitzt um einen runden zartgrünen Marmortisch. Darauf stehen sechs Eisbecher mit Zitroneneis. Es sind sechs Stück, weil Keferloher zu Gast ist.
Keferloher war es, der in dieser Sekunde unserer Allacher Villa, der riesigen weißen Jugendstilvilla im Norden Münchens den Namen Eispalast gab, scherzhaft, an jenem Augustnachmittag, an dem er mit meinen Eltern im Gartenpavillon Zitroneneis zu sich nahm und die Farbe dessen, was er aß, verglich mit der Farbe dessen, was er in der Sonne leuchten sah.
Eispalast! rief ich, trunken von dem schönen Wort, und meine schwesterlichen Papageien griffen es mit ihren grellen Stimmchen auf: Eispalast! Eispalast!
Cosima und Constanze hießen sie, benannt nach Komponistenwitwen. Ich nannte sie meistens Coco Eins und Coco Zwei.
Keferloher war damals geschäftsführender Direktor in den Fabriken meines Vaters, Fabriken für Metallverarbeitung und Vulkanisiermaschinenbau, die ein Jahr nach Kriegsbeginn auf die Produktion von Rüstungsgütern aller Art umgestellt worden waren. Mein Vater betrat die Gebäude so selten wie ungern, ausschließlich zum Zweck der Repräsentation. Das Wort Fabrikbesitzer klang ihm verhaßt, als Beruf gab er stets, sogar bei den Behörden, Architekt an. Ohne je irgendwo ein Diplom abgelegt zu haben. Dennoch zu Recht. Wenn jemand für die Architektur gelebt hat, war es mein Vater; die Frage, ob er Talent besaß oder nicht, rückt in den Hintergrund vor so viel Passion. Er entwarf Kirchen, Brücken, Parkanlagen… Alles für die Schublade. Oder für eine ferne Zukunft – nach dem Krieg.
Im Eispalast waren eine Köchin, zwei Putzfrauen, ein Diener, ein Gärtner und drei Erzieher angestellt. Kein Chauffeur. Das lohnte sich nicht. Papa fuhr immer selbst, wenn er fuhr, auch wenn das unsere Mutter entsetzlich fand. Mama litt unter gelegentlichen Ohnmachtsanfällen. Niedriger Blutdruck. Das war ihr peinlich, aber ansonsten ging es uns gut, mustergültig gut. Ein viertes Kind hätte ihr das Mutterkreuz beschert; sie legte keinen Wert darauf.

Helmut Krausser (Esslingen am Neckar, 11 juli 1964