Aimé Césaire, Jacqueline van der Waals, Annie Salomons, Yves Beauchemin, Elisabeth Büchle, Laurie Lee, Pearl S. Buck, Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook alle tags voor Aimé Césaire op dit blog.

From My Stud Farms

Clouds, jump the tracks with a blowtorch! Rain violent girl unravel your shreds! Sea wound settle in with a hiss! All funnels and volcanoes adrift! Stampede mad gods! Blow your brains out! Let the fields be ripped apart by the trident and the pearl fishermen be catapulted to the very sky! A thought. What? The fire that is no longer squandered. What is possible tearing in its sumptuous chest everything slow in becoming.
Night. What? The entire matter which weighs and exhausts itself to become space. The password. What? To pass the world through a sieve and the lack of solidarity in each subterfuge.
Times of lightning, times of lightning, placid beasts, frenzied beasts, plodding beasts, at my call by nostrils and foamings you used to run out of the stables of the sky
and there were marvelous multicolored
prairies of every trot and every
shade of bay which grew for the desire of these fiery beasts
young and brushed by coco plums
under the tender skin of water forever dazzling

Vertaald door Clayton Eshleman

Calme

pousseront leur douce tête violente de torturé à travers la
claire-voie que deux à deux font les paroles les lianes dépêcheront du fond de leurs veilles une claire batterie de sangsues dont l’embrassade sera de la force irrésistible
des parfums de chaque grain de sable naîtra un oiseau de chaque fleur simple sortira un scorpion (tout étant recomposé)
les trompettes des droseras éclateront pour marquer l’heure où abdiquer mes épaisses lèvres plantées d’aiguilles en faveur de l’armature flexible des futurs aloès
l’émission de chair naïve autour de la douleur sera généralisée
hors de tout rapport avec l’incursion bivalve des cestodes cependant que les hirondelles nées de ma salive agglutineront
avec les algues apportées par les vagues qui montent de toi le mythe sanglant d’une minute jamais murmurée aux étages des tours du silence les vautours s’envoleront avec au bec

Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)
Als graffiti

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Jacqueline van der Waals op dit blog.

Bergen

Nu zien de grote bergen op mij neder.
Ze zijn verwonderd, dat ik al zo lang
Alleen geklommen ben, en half nieuwsgierig,
Half spelend volgt hun oog mijn trage gang.

Nu zien de bergen goedig op mij neder,
Terwijl ik altijd verder, rusteloos
Naar boven klauter naar hun kale toppen.
Niet ongeduldig zijn ze en niet boos

Om mijn vermetelheid; ze kijken rustig
Zoals mijn oog soms spelend nederziet
Op ’t trage rupsje kruipend op mijn vinger,
En doelloos zijn bewegingen bespiedt.

De goede bergen zijn nu heel voorzichtig,
Ze houden zich stil, opdat vooral
Geen steentje los zou laten waar ik klauter,
Geen steen mij treffen zoude in zijn val.

Ze houden zich heel rustig, maar ten laatste
Wanneer dat stille kijken hen verveelt,
Beginnen zij een spel, dat ik zo dikwijls,
Het arme rupsje plagend, heb gespeeld.

Dat zag ik verder kruipen, onverdroten,
En argeloos, terwijl ik keer op keer
De eerste hand achter de tweede plaatste;
En ’t plagend spel herhaalde ik telkens weer.

Zo zie ik nu de bergen met mij spelen,
En na de top, die mij de hoogste scheen,
Zag ik nog steeds een hoogre top verrijzen,
En wat ik eerst een top dacht, was er geen.

Toch klom ik voort en laat ze met mij spelen,
Die grote bergen met hun logge kracht;
Ze menen ’t niet zo kwaad en vol vertrouwen
Begeef ik mij weer telkens in hun macht.

Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)
Cover

De Nederlandse schrijfster, dichteres en vertaalster Annie Salomons (eigenlijk Anna Maria Francisca van Wageningen-Salomons) werd geboren in Rotterdam op 26 juni 1885. Zie ook alle tags voor Annie Salomons op dit blog.

Moderne Eva

O, kindren, kindren, die nooit wezen zult,
Omdat uw moeder alle warmte weerde,
En liever ’t hart door eigen gloed verteerde,
Dan u te dragen in een schoongeduld…

Hoe heeft uw liefheid toch mijn droom vervuld,
Als in de nacht de schimmen wederkeerden,
Die daags ik uitdreef, naar ’t mijn wil begeerde,
Maar die dan kwamen, klagend hoogmoed’s schuld.

O, kindren, kindren, die nooit zult zijn
Wat baat het eer en roem en glans te dragen,
Als niets ons bijblijft, dan een droge dorst…

Omdat de martelendste barenspijn
Toch nooit zo wreed kan wezen als het knagen,
Dat nooit uw mondje ik voelde aan mijn borst.

Herinnering

Scherp verstand wist te verzamelen
klaar bewezen grief op grief.
’t Domme hart kon enkel stamelen
‘k heb je lief, ik heb je lief

Annie Salomons (26 juni 1885 – 16 januari 1980)

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Zie ook alle tags voor Yves Beauchemin op dit blog.

Uit:Du sommet d’un arbre

“1er mars
J’ai commencé aujourd’hui la rédaction de mon troisième roman. Voilà plusieurs semaines que je repoussais la minute de vérité. Depuis cinq ou six ans, j’accumulais pêle-mêle des matériaux dans mes petits calepins noirs. Il y a un an, j’ai commencé à mettre un peu d’ordre dans ce fouillis, retranscrivant tout dans un cahier, sur la couverture duquel j’avais écrit en grosses capitales:
ROMAN III, un peu comme ces compositeurs à grosse tête et petites lunettes qui baptisent leurs oeuvres expérimentales: Ambiance IV, Atmosphère II, Cosmogonie XIV ou Bio-transmutation 118 et autres turlupinades post-viennoises du même genre. Six mois plus tard, je commençais les premières esquisses de mon plan. Vers la mi-janvier, je me suis mis à la rédaction de mon résumé final.
Première difficulté: les noms des personnages.
J’en avais trouvé quelques-uns, mais il restait bien des baptêmes à faire.
Or comment connaître un personnage quand on ne l’a pas fait vivre par l’écriture? Et quand on le connaît mal, comment lui trouver un nom? Dan mon esprit, en effet, il y a une sorte de lien magique entre le nom d’un personnage et ce qu’il est. Je procède avec les mêmes tâtonnements anxieux des futurs parents qui cherchent par unprénom à cerner — ou fixer? — la personnalité du petit foetus en train de se balancer dans le ventre de sa mère, un pouce dans la bouche. Je consulte des liste de prénoms, des dictionnaires de synonymes, je fouille dans des annuaires téléphoniques, attendant que le déclic se produise. Pourquoi Juliette et non Hortense? Pourquoi Pomerleau et non Gratton? Je tiens ma logique soigneusement à l’écart pour laisser mon inconscient s’amuser tout son soûl. Et à chaque déclic je remercie Freud à genoux. Enfin ma liste est prête. Bien des personnages viendront s’ajouter par surprise au cours du récit.
C’est à ce moment que se présente la minute de vérité. Jusqu’ici, je préparais mon roman. Maintenant, il faut le faire.
Je ne suis pas le premier écrivain que le moment de la première phrase fait frémir.
C’est une réaction aussi banale que le mal de mer. Mais elle tord diablement les tripes! Comme le saut dans le vide.”

Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)
Cover

De Duitse schrijfster Elisabeth Büchle werd geboren op 26 juni 1969 in Trossingen, Baden-Württemberg. Zie ook alle tags voor Elisabeth Büchle op dit blog.

Uit: Himmel über fremdem Land

„In den Augen ihrer Schwester war Demy allerdings alt genug, ihr in Berlin als Gesellschafterin zu dienen – was auch immer sie als solche tun sollte.
Demy wurde durch eine Stimme, die ihren Namen rief, in ihren aufgebrachten Gedanken und düsteren Überlegungen unterbrochen.
Da sie es bei solch unwirtlichem Wetter eigentlich gewohnt war, den Strand für sich allein zu haben, drehte sie sich überrascht und neugierig in Richtung Dünen um, wobei sich ihr Rock schwer
und nass um ihre Beine wickelte.
Zu ihrer Verwunderung erkannte sie Tilla, und bei ihrem Anblick brodelte erneut unbändige Wut in ihr auf. Ihre Schwester winkte auffordernd mit einer Hand und signalisierte Demy, dass sie aus dem Wasser und zu ihr hinüberkommen solle.
Im Gegensatz zu der nachlässigen Bekleidung des jüngeren Mädchens trug Tilla Schuhe, hatte sich einen Wettermantel umgelegt und schützte ihre Frisur mit einem um den Kopf geschlungenen
Schal.
Die beiden älteren van Campen-Mädchen, Tilla und Anki, waren noch in den Genuss einer vollständigen, gehobenen Ausbildung durch ihre deutsche Mutter und nach deren Tod der ebenfalls deutschen Stiefmutter sowie einer Erzieherin gekommen. Kurz nach dem Tod von Erik van Campens zweiter Frau bei der Geburt ihres jüngsten Kindes, Erik Feddo, hatte die Erzieherin aus unbekannten
Gründen die Familie verlassen. Jedenfalls waren die exquisite Ausbildung und der Hausunterricht von Tilla und Anki zwar vollendet, für Demy und Rika jedoch beides frühzeitig abgebrochen worden.
Dementsprechend frei und ungebunden waren Demy und ihre beiden jüngeren Geschwister aufgewachsen, und da sie anstelle des Hausunterrichts eine reguläre Schule besuchten, hatten sie viele Schulkameraden
»Was willst du?«, rief Demy ihrer Schwester über das Brausen des Windes und das Donnern der Brandung zu, blieb aber in den schäumenden Wellen stehen. Entweder musste Tilla ebenfalls ins
Wasser waten oder sich gegen den Wind brüllend mit ihr unterhalten.
Und beides, das wusste Demy, würde Tilla missfallen, da es ihrer guten Erziehung zuwiderlief.“

Elisabeth Büchle (Trossingen, 26 juni 1969)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan “Laurie” Lee werd geboren in Stroud, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zie ook alle tags voor Laurie Lee op dit blog.

Uit: Cider with Rosie

‘There, there, it’s all right, don’t you wail any more. Come down ‘ome and we’ll stuff you with currants.’
And Marjorie, the eldest, lifted me into her long brown hair, and ran me jogging down the path and through the steep rose-filled garden, and set me down on the cottage doorstep, which was our home, though I couldn’t believe it.
That was the day we came to the village, in the summer of the last year of the First World War. To a cottage that stood in a half-acre of garden on a steep bank above a lake; a cottage with three floors and a cellar and a treasure in the walls, with a pump and apple trees, syringa and strawberries, rooks in the chimneys, frogs in the cellar, mushrooms on the ceiling, and all for three and sixpence a week.
I don’t know where I lived before then, My life began on the carrier’s cart which brought me up the long slow hills to the village, and dumped mein the high grass, and lost me. I had ridden wrapped up in a Union Jack to protect me from the sun, and when I rolled out of it, and stood piping loud among the buzzing jungle of that summer bank, then, I feel, was I born. And to all the rest of us, the whole family of eight, it was the beginning of a life.”

Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)
Portret door Robert Buhler, 1970

De Amerikaanse schrijfster Pearl S. Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook alle tags voor Pearl S. Buck op dit blog.

Uit: The good earth

„It was Wang Lung’s marriage day. At first, opening his eyes in the blackness of the curtains about his bed, he could not think why the dawn seemed different from any other. The house was still except for the faint, gasping cough of his old father, whose room was opposite to his own across the middle room. Every morning the old man’s cough was the first sound to be heard. Wang Lung usually lay listening to it, and moved only when he heard it approaching nearer and when he heard the door of his father’s room squeak upon its wooden hinges.
But this morning he did not wait. He sprang up and pushed aside the curtains of his bed. It was a dark, ruddy dawn, and through a small square hole of a window, where the tattered paper fluttered, a glimpse of bronze sky gleamed. He went to the hole and tore the paper away.
‘It is spring and I do not need this,’ he muttered.
He was ashamed to say aloud that he wished the house to look neat on this day. The hole was barely large enough to admit his hand, and he thrust it out to feel of the air.
A small soft wind blew gently from the east, a wind mild and murmurous and full of rain. It was a good omen. The fields needed rain for fruition. There would be no rain this day, but within a few days, if this wind continued, there would be water. It was good. Yesterday he had said to his father that if this brazen, glittering sunshine contin-ued, the wheat could not fill in the ear. Now it was as if Heaven had chosen this day to wish him well. Earth would bear fruit.
He hurried out into the middle room, drawing on his blue outer trousers as he went, and knotting about the full-ness at his waist his girdle of blue cotton cloth. He left his upper body bare until he had heated water to bathe himself. He went into the shed which was the kitchen, leaning against the house, and out of its dusk an ox twisted its head from behind the corner next the door and lowed at him deeply.The kitchen was made of earthen bricks: the house was, great squares of earth dug from their ow fields, and thatched with straw from their own wheat. Out of their own earth had his grandfather in his youth fashioned also the oven, baked and black with many years of meal-preparing. On top of this earthen structure stood a deep, round, iron cauldron.”

Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973)
Cover

Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook alle tags voor Stefan Andres op dit blog.

Uit: Die Sintflut

“Ich grüße den Normer und in ihm die neue Zukunft der Genormten.’ Nun dankte der Normer dem Confessor mit einem Zeichen und begann: ‘Genormte, lieber Confessor! credimus, quod optamus, sagt der Lateiner, leicht glauben wir das, was wir heftig verlangen. Der Confessor hat so sehr nach dein Normer verlangt, daß ihm sein Glaube leicht fallt. Doch das heißt nicht, daß er 1,;ichtgliiubig ist, wie das Menschen, die etwas verlangen, so leicht werden. Ich darf Ihnen, nein, ich muß Ihnen in diesem ersten Augenblick mei-nes Amtsantrittes sagen, ich habe mich legitimiert. Und so stehe ich nun vor euch als euer Normer. Was heißt das: Normer? Ich frage nicht, um eine Antwort zu erhalten, denn das ist das Wesen des Normers, daß ihr fragt und er euch die Ant-worten erteilt. Und daß er euch die einzig richtigen und wichti-gen Fragen zu stellen lehrt. Der Normer ist die Prägung, das sagte der Confessor richtig. Ich präge euch in meinem Sinne, nach mei-nem Bilde, das ich vom Menschen habe!< Der Normer trat darauf vom Podium herab, ließ die Genorm-ten einzeln heranführen und gab jedem die Hand. Wahrend die Diener nun die violetten Vorhänge rings um den Schachsaal an den Schnüren herabkommen ließen und rote aufzogen, schar-lachrote Vorhänge, gingen die Geladenen ins Diwanzimmer. So begann dieser Abend, diese Nacht ! >Agite, bibite!‹’ rief der Normer leutselig strahlend, die Normfasten sind vorbei, Purpur beherrscht die Stunde!’ Und keiner vermochte, so gewissenhaft auch ein jeder bis zur Stunde das Abstinenzgebot gehalten hatte, seinen einleuchtenden Gründen, sich dann und wann ans Becher zu laben, auch nur kurz zu widerstehen, von zwei Ausnahmen abgesehen: der Confessor zog sich sofort zurück, sein gefähr-deter Gesundheitszustand war ihm, allen sichtbar, aufs Gesicht geschrieben. Auch Tollet verließ uns bald, sein Fortgehen war uns eine Erleichterung. Sollen sie alle gellem, rief der Normer, >die Trübseligen, die Engen, die Freudlosen. Ich bringe euch das große Fest ! Ich liebe die Verzückten! Die Gläser gefüllt, wir wol-len die Welt erneuern! Die Genormten werden der Welt zeigen, wie man sie schöner macht!“

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)
Monument ter herinnering aan de schrijver in het park van slot Łomnica in Mysłakowice, Polen.

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Martin Andersen-Nexø op dit blog.

Uit: Die Passagiere der leeren Plätze (Vertaald door Ellen Schou en Karl Schodder)

„Und so vergingen die Jahre damit, am Tage sie alle zu versorgen und nachts, wenn sie zu Bett waren, ihre Kleider instand zu halten, damit sie am nächsten Morgen sauber und heil wären. Sich mit Dingen darüber hinaus zu beschäftigen, dazu reichte niemals die Zeit. Dann begannen die Kinder eins nach dem andern zu sterben, die einen im frühen Alter, andere erst, als sie schon herangewachsen waren und sie einem eine kleine Hilfe gewesen wären. Der Mann war einmal bei der Arbeit zu Schaden gekommen, eine Reihe von Jahren kränkelte er, und als sie so lange Gutes und Schlechtes miteinander geteilt hatten, dass sie daran denken konnten, silberne Hochzeit zu feiern, starb er. Da war endlich Zeit, die Hände eine Weile in den Schoß zu legen und nachzudenken, und Madame Jensen entdeckte, dass sie eine einsame alte Frau geworden war, und begann Sehnsucht nach der Heimat ihrer Kindheit zu verspüren. Sie fing also an, auf die Reise zu sparen, aber es wollte nie gelingen, das Geld zusammenzubringen. Jedes Mal wenn sie meinte, nun den Betrag beisammen zu haben, kam die Miete oder sonst etwas dazwischen und fraß ihr das Geld vor der Nase weg. Zweimal war das Heimweh so stark in ihr geworden, dass es sie zum Bahnhof getrieben hatte;
das eine Mal wurde sie vom Schaffner vor Abgang des Zuges angehalten; das andere Mal gelangte sie bis nach Korsör, ehe sie gefasst und zurückbefördert wurde. „Das Mal war es wirklich nahe daran, dass man bestraft worden wäre — obwohl man keiner Menschenseele den Platz weggenommen hatte”, sagte die Alte und bebte noch immer bei dem Gedanken daran.
Dann hatte sie es aufgegeben. „Jetzt hat man nur noch einen einzigen Wunsch — den müden Kopf bald dahin legen zu dürfen, wo keine Wagen hinkommen.“

Martin Andersen-Nexø (26 juni 1869 – 1 juni 1954)
Standbeeld in Dresden

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e juni ook mijn blog van 26 juni 2017 en eveneens mijn blog van 26 juni 2016 deel 2.

Aimé Césaire, Jacqueline van der Waals, Yves Beauchemin, Elisabeth Büchle, Laurie Lee, Pearl S. Buck, Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Branwell Brontë

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook alle tags voor Aimé Césaire op dit blog.

It is Myself, Terror, It is Myself

Stranded dried up dreams flush with the muzzles of rivers create
formidable piles of mute bones
the too swift hopes crawl scrupulously
like tamed snakes
one does not leave one never leaves
as for me I have halted, faithful, on the island
standing like Prester John slightly sideways to the sea
and sculptured at snout level by waves and bird droppings
things things it is to you that I give
my crazed violent face ripped open in the whirlpool’s depths
my face tender with fragile coves where lymphs are warming
it is myself terror it is myself
the brother of this volcano which certain without saying a word
ruminates an indefinable something that is sure
and passage as well for birds of the wind
which often stop to sleep for a season
it is thyself sweetness it is thyself
run through by the eternal sword
and the entire day advancing
branded with the red-hot iron of foundered things
and of recollected sun

. . . On the State of the Union

I imagine this message in Congress on the state of the Union:
situation tragic,

left underground only 75 years of iron
50 years of cobalt
but 55 years worth of sulfur and 20 of bauxite
in the heart what?
Nothing, zero,
mine without ore,
cavern in which nothing prowls,
of blood not a drop left.

Vertaald door Clayton Eshleman en Annette Smith

Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)

Lees verder →

Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Branwell Brontë, Bankim Chandra Chatterjee, Sunthorn Phu, Sidney Howard

Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook alle tags voor Stefan Andres op dit blog.

Uit: Wir sind Utopia

“Die enge, düstere Gassenrinne fuhr der Wagen langsam dahin, wiewohl kein Mensch, weder Zivilist noch Soldat, ihm begegnete. Auf dem weiten, gleißenden Platz nahm er die Kehre, und im Schatten vor der Freitreppe der in ihrem starrenden Prunk unfreudig wirkenden Barockfassade des Karmeliterklosters stand er dann still.
Unter der Pforte erschien auf das groblässige Signal des Wagens hin ein Offizier, von einem Sergeanten und einem Soldaten begleitet, welche die Ankömmlinge mit düster gleichmütigen Blicken empfingen.
Die sechs Bajonette sprangen sofort auf das Pflaster, ein Kommando schnarrte, und die Lehmgestalten erhoben sich mühsam, traten ein paarmal hin und her und sprangen ebenfalls, nachdem sie die eingeschlafenen Füße zuvor möglichst tief hatten herabkommen lassen, vorsichtig auf das Pflaster.
Es waren über zwanzig Gefangene, die im Karmeliterkloster untergebracht werden sollten. Seine Geräumigkeit und vergitterten Fenster machten den Bau für seine neue Bestimmung noch geeigneter; zudem lag das Kloster mit der Hinterfront an der Stadtmauer, und da ging es aus den Fenstern des ersten Stockes über fünfzehn Meter tief jäh hinunter. Das war ein weiterer Vorteil für die Wachhabenden, denn das etwa zweihundert Gefangene beherbergende Lager konnte so mit einer schwachen Besatzung auskommen, die in der Tat nur aus einem Leutnant, einem Sergeanten und zwei Soldaten bestand.
Freilich lagen in der Stadt noch einige Fliegerabwehrbatterien und leichte Kraftfahrverbände, die auf den Einsatz warteten.“

**Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)**

Lees verder →

Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Sunthorn Phu, Branwell Brontë, Sidney Howard

Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008 en ook mijn blog van 26 juni 2009 en ook mijn blog van 26 juni 2010.

Uit: Wir sind Utopia

„Das braune, eintönige Plateau lag unter der jeden Tag gleich wiederkehrenden Sonne zerpulvert da, und um das Gefährt, das in den sanften Senkungen des Weges verging und wieder hügelan strebte, hatte sich eine so dichte Staubwolke gebildet, daß man nur an seiner Schnelligkeit, dem Benzingestank und dem nachmittäglich langen Schatten einen Lastkraftwagen erkennen konnte. Wer aus der Ferne die knatternde, gelbe Wolke in der Einöde dahinkriechen sah, konnte die groteske Vor-

stellung haben, daß sich ein Stück des Weges erhoben und auf Wanderschaft begeben habe, um die rätselhafte Linie seines Auf und Ab und alle Windungen selber einmal zu verfolgen, in einem goldenen Federbusch dahinstäubend und eine lange, immer dünner und niedriger gleitende Schleppe hinter sich herziehend.

Aber es gab keinen Zuschauer. Die wenigen Bauernhäuser starrten mit schwarzen Fenstern ausgestorben in den Sonnenbrand, nur ein paar Hunde hoben gegen das sich nahende Monstrum aus Staub und Lärm die Nasen, duckten sich und sprangen in die versengten Felder, um dann wieder auf den leeren Weg zurückzukehren, an dessen Rand sie entlangsuchten, um bei einem umgewofenen Gepäckwagen und dem aufgedunsenen Körper eines Pferdes herumzuschnüffeln, zögernd und miteinander zankend, bis der Hunger ihren Abscheu vor dem Aas überwand.

Die Staubwolke aber kroch unentwegt in die Weite, und dort, wo auf der goldbraunen Höhe die ebenso braune Ringmauer einer im Mittelalter liegengebliebenen Stadt wie eine natürliche Felsenstufe sich erhob, verschwand sie unter dem Torbogen wie eine Lokomotive in einem Tunnel, und die Wachsoldaten unterm Tor sahen, wie auf dem Katzenkopfpflaster der Staub um den Wagen plötz-

lich verging und Bajonette hervorblitzten, ein eiserner Verhau um die wie aus Lehm gebackenen Gestalten, die auf dem offenen Lastwagen hockten und mit stumpfen Gesichtern den unerwarteten Schatten genossen und kaum den Kopf zu einem verstohlenen, flüchtigen Um- blick erhoben.”

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)

Lees verder “Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Sunthorn Phu, Branwell Brontë, Sidney Howard” →

Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Sunthorn Phu, Branwell Brontë, Sidney Howard

De Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008 en ook mijn blog van 26 juni 2009.

Uit: Ernst Jünger / Stefan Andres – Briefe 1937 – 1970

„»Beim Aufräumen meiner Akten fand ich auch Ihre Briefe, zusammen mit manchen Abschriften der meinen an Sie. Ich sah daraus, daß wir schon lange in Verbindung stehen. Zumeist erloschen meine literarischen Bekanntschaften nach kurzer Zeit – die Existenz eines Autors durch die Jahrzehnte zu führen, scheint nicht einfach zu sein«, so schrieb Ernst Jünger (1895–1998) am 5. Februar 1948 an Stefan Andres (1906–1970) und resümierte damit einen Briefverkehr, den Andres am 12. August 1937 begonnen hatte. Der 31jährige Autor, der bereits drei Romane, mehrere Erzählungen und einen kleinen Gedichtband veröffentlicht hatte, steckte seit längerem in einer Krise.

Materielle Sorgen plagen ihn, seit er Anfang 1935 wegen seiner politischen Einstellung als freier Mitarbeiter vom Reichssender Köln entlassen worden ist. Er hat eine Familie mit zwei Kindern zu ernähren, die Einkünfte aus seiner schriftstellerischen Arbeit fließen spärlich. »In der Hauptsache bestanden die Jahre zwischen 1933 und 1937 in der täglichen Bemühung, das Existenzminimum hereinzubekommen …«.

Im nationalsozialistischen Deutschland fühlt sich Andres nicht mehr sicher, weil er mit seiner kategorischen Ablehnung des Regimes nur schwer hinter dem Berge halten kann. »Am 30. Januar [1933] saßen wir daheim, schweigend vor unserem kleinen Rundfunkgerät und hörten dann das Endgültige. Nie werde ich die Handbewegung vergessen, mit der mein Mann den Knopf ausdrehte und die prophetischen Worte sagte: ›Das bedeutet eines Tages Krieg und den Untergang unseres Vaterlandes‹«, so notiert Dorothee Andres in ihren Erinnerungen. Immer wieder bringt sich der junge temperamentvolle Schriftsteller in bedrohliche Situationen, wenn er gegen den »Drahtverhau der Verbote« rebelliert. Große Sorgen macht er sich um das Wohlergehen seiner Frau, die als Halbjüdin besonders gefährdet ist.“

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2009.

Uit: Pelle der Eroberer

„Ein Ruf zitterte über den Hafen hin, und nach einer kleinen Weile hörte man das dumpfe Geräusch von Rudern, die über einem Bootsrand arbeiteten. Das Geräusch entfernte sich seewärts und entschwand schließlich ganz. Doch dann begann eine eherne Glocke zu läuten; das mußte auf der äußersten Mole sein. Und aus der Ferne, in der die Ruderschläge verschwunden waren, antwortete ein Nebelhorn. Sie fuhren fort, einander zu antworten, in Abständen von ein paar Minuten.

Die Stadt war nicht zu sehen, hin und wieder aber wurde die Stille da oben von den Eisen an den Holzschuhen eines Stein- oder Kaolinarbeiters auf dem Steinpflaster zerrissen. Der scharfe Takt war lange zu hören, bis der Mann plötzlich um irgendeine Ecke verschwand. Dann wurde eine Tür geöffnet, und man vernahm ein kräftiges Morgengähnen; jemand machte sich daran, den Bürgersteig zu fegen. Fenster wurden hier und da aufgerissen, und verschiedene Geräusche zogen hinaus als Gruß in den grauen Tag. »Du Schwein, hast du dich wieder naß gemacht!« schrie eine scharfe Frauenstimme. Man hörte kurze, durchdringende Klapse und das Weinen eines Kindes. Ein Schuster fing an, Leder zu klopfen, nach einer Weile fiel er mit einem frommen Lied in den Takt der Arbeit ein:

»Nur eins hat Wert auf Erden, liebe Brüder:

Das Lamm, das aller Welten Sünden trug.«

Die Melodie war einem von Mendelssohns »Liedern ohne Worte« entnommen.

Auf der Bank unter der Kirchenmauer saß die Mannschaft eines Bootes und starrte weitsichtig auf die See hinaus. Vornübergebeugt saßen sie da, die gefalteten Hände hingen zwischen den Knien herab, sie rauchten aus ihren kurzen Pfeifen. Alle drei hatten Ringe in den Ohren gegen Erkältung und andere Krankheiten, und alle nahmen dieselbe Haltung ein – als fürchte sich jeder von ihnen davor, sich auch nur im geringsten von den anderen zu unterscheiden.“

Martin Andersen-Nexø (26 juni 1869 – 1 juni 1954)

De Bengaals – Indische dichter, schrijver, essayiste en journalist Bankim Chandra Chatterjee werd geboren op 26 juni 1838 in Kanthalpura. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2009.

Uit: The Poison Tree (Vertaald door Miriam S. Knight)

“The Brahmans, good tranquil men, recited the praises of _Ganga_ (the sacred river Ganges) and performed their worship, sometimes, as they wiped their streaming hair, casting glances at the younger women.

In the sky, the white clouds float in the heated air. Below them fly the birds, like black dots. In the cocoanut trees, kites, like ministers of state, look around to see on what they can pounce; the cranes, being only small fry, stand raking in the mud; the _dahuk_ (coloured herons), merry creatures, dive in the water;
other birds of a lighter kind merely fly about. Market-boats sail along at good speed on their own behalf; ferry-boats creep along at elephantine pace to serve the needs of others only: cargo boats make no progress at all–that is the owners’ concern.

On the third day of Nagendra’s journey clouds arose and gradually covered the sky. The river became black, the tree-tops drooped, the paddy birds flew aloft, the water became motionless. Nagendra ordered the _manji_ (boatman) to run the boat in shore and make it fast. At

that moment the steersman, Rahamat Mullah, was saying his prayers, so he made no answer. Rahamat knew nothing of his business. His mother’s father’s sister was the daughter of a boatman; on that plea he had become a hanger-on of boatmen, and accident favoured his wishes; but he learned nothing, his work was done as fate willed. Rahamat was not backward in speech, and when his prayers were ended he turned to the Babu and said, “Do not be alarmed, sir, there is no cause for fear.”

Rahamat was thus brave because the shore was close at hand, and could be reached without delay, and in a few minutes the boat was secured.“

Surely the gods must have had a quarrel with Rahamat Mullah, for a great storm came up quickly. First came the wind; then the wind, having wrestled for some moments with the boughs of the trees, called to its brother the rain, and the two began a fine game. Brother Rain, mounting on brother Wind’s shoulders, flew along. The two together, seizing the tree-tops, bent them down, broke the boughs, tore off the creepers, washed away the flowers, cast up the river in great waves, and made a general tumult. One brother flew off with Rahamat Mullah’s head-gear; the other made a fountain of his beard. The boatmen lowered the sail, the Babu closed the windows, and the servants put the furniture under shelter.“

Bankim Chandra Chatterjee (26 juni 1838 – 8 april 1894)

De Thaise dichter Sunthorn Phu werd geboren op 26 juni 1786 in Bangkok. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2009.

King Rama II

I salute the Pagoda of the Holy Relics
May the true religion live forever.
I make merit, so the Buddha helps me
Increase my power to attain enlightenment.
And Id like my words, my book,
To preserve, till the end of time and heavens,
Sunthorn the scribe who belongs
To the King of the White Elephant

Uit: Sawasdi Raksa

“Early in the morning, after getting out of bed, you must refrain from anger and touchiness. Turning your face towards the East and South, you must pronounce three times an incantation according to the Buddhist formula over the water for washing your face. After washing your face with the water, the first word or sentence t
o be uttered ought to be nice and good. It will increase and enhance your noble dignity. For splendour which upholds a man’s chacrateristic properties resides in your face in the morning. During the day, the splendour resides in your body. You must take a bath and sprinkle your body with scented water. By observing this, you will be healthy and happy. During the evening, the splendour resides at both feet. You must wash your feet. No woman’s foot is allowed to be placed over yours.”

Sunthorn Phu (26 juni 1786 – ? 1855)

De Engelse dichter Branwell Brontë werd op 26 juni 1817 geboren in Thornton, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 26 juni 2009.

Lydia Gisborne (June 1846)

On Ouse’s grassy banks – last Whitsuntide,
I sat, with fears and pleasures, in my soul
Commingled, as ‘it roamed without control,’
O’er present hours and through a future wide
Where love, me thought, should keep, my heart beside
Her, whose own prison home I looked upon:
But, as I looked, descended summer’s sun,
And did not its descent my hopes deride?
The sky though blue was soon to change to grey –
I, on that day, next year must own no smile –
And as those waves, to Humber far away,
Were gliding – so, though that hour might beguile
My Hopes, they too, to woe’s far deeper sea,
Rolled past the shores of Joy’s now dim and distant isle.

Branwell Brontë (26 juni 1817 – 24 september 1848)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 juni 2007

De Amerikaanse toneel- en draaiboekschrijver Sidney Howard werd geboren op 26 juni 1891 in Oakland, Californië.

Jacqueline van der Waals, Aimé Césaire, Yves Beauchemin, Elisabeth Büchle, Pearl S. Buck, Stefan Andres, Laurie Lee, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Sunthorn Phu, Branwell Brontë

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

Nu weet ik wat het allerdroevigst is

Nu weet ik wat het allerdroevigst is.
’t Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad,
Dat anderen ons aandoen, of ’t gemis
Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat

En jeugd èn schoonheid, eer genoten is
Het zoet van ’t leven, niet de dwaze daad
Die men beweent in rouw en droefenis;
’t Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat

En nimmer heeft bestaan, en als men ’t weet
En toch die schone droom niet sterven laat,
Omdat men voelt, dat alles, wat bestaat,
Niets, niets betekent, vergeleken bij
Die éne grootse droom. O, dat is leed,
Waaraan ‘k niet denken durf. God helpe mij!

Doodsnadering I

Is dit, O heer, dit oppervlakkigheid,
Dat ik mijn uren en mijn dagen
Zo onbezorgd en zonder veel te vragen
Zo ongeveer als vroeger slijt?
Alleen wat machtelozer en wat zwakker
En zonder levenstaak en levensstrijd –
Des morgens word ik zonder plichten wakker
En hul mij aanstonds in mijn eenzaamheid.
Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen
En meren aan mijn oever hunne boot,
Wij spreken van het leven, dat wij kennen
Met luider stemme en zachter van de dood.
Dan gaan zij heen en eenzaam blijf ik achter…
Ik weet niet, is dit oppervlakkigheid,
Dat niet mijn stem nog stiller werd en zachter
En sprak van U en Uwe heerlijkheid?

Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

Ecoutez le monde blanc

Ecoutez le monde blanc
horriblement las de son effort immense
ses articulations rebelles craquer sous les étoiles dures
ses raideurs d’acier bleu transperçant la chair mystique
écoute ses victoires proditoires trompeter ses défaites
écoute aux alibis grandioses son piètre trébuchement
Pitié pour nos vainqueurs omniscients et naïfs !

Jour et Nuit

le soleil le bourreau la poussée des masses
la routine de mourir et mon cri de bête blessée et
c’est ainsi jusqu’à l’infini des fièvres
la formidable écluse de la mort bombardée par
mes yeux à moi-même aléoutiens qui de terre de ver
cherchent parmi terre et vers tes yeux de chair
de soleil comme un négrillon la pièce dans l’eau
où ne manque pas de chanter la forêt vierge jaillie

du silence de la terre de mes yeux à moi-même aléoutiens
et c’est ainsi que le saute-mouton salé des pensées hermaphrodites
des appels de jaguars de source d’antilope de savanes
cueillies aux branches à travers leur première grande aventure:
la cyathée merveilleuse sous laquelle s’effeuille une jolie nymphe
parmi le lait des mancenilliers et les accolades des sangsues fraternelles.

Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

Uit: Le Matou

“Vers huit heures un matin d’avril, Médéric Duchêne avançait d’un pas alerte le long de l’ancien dépôt postal «C » au coin des rues Sainte-Catherine et Plessis lorsqu’un des guillemets de bronze qui faisaient partie de l’inscription en haut de la façade quitta son rivet et lui tomba sur le crâne. On entendit un craquement qui rappelait le choc d’un oeuf contre une assiette et monsieur Duchêne s’écroula sur le trottoir en faisant un clin d’oeil des plus étranges.

Florent Boissonneault, un jeune homme de vingt-six ans au regard frondeur, se trouvait près de lui quand survint l’accident. Sans perdre une seconde, il desserra la ceinture du malheureux, défit son col et se précipita dans une boutique pour alerter la police. Déjà, une foule de badauds s’amassait autour du blessé qui perdait beaucoup de sang. Cela ne l’incommodait aucunement, d’ailleurs, car il était occupé à revivre une délicieuse partie de pêche qu’il avait faite à l’âge de sept ans sur la rivière l’Assomption.

Florent revint près de lui et s’efforça de disperser les curieux. Un de ceux-ci était remarquable. Il s’agissait d’un grand vieillard sec à redingote noire dont le visage se terminait par un curieux menton en forme de fesses. Il observait Florent depuis le début avec un oeil admiratif.

– Voilà un jeune homme de gestes sûrs et d’un bel sang-froid, dit-il à voix haute avec un accent bizarre. C’est un trésor à notre pays.

Florent ne l’entendit Pas, Occupé qu’il était à répondre aux questions des policiers. Au bout de quelques minutes, il put s’en aller. Son auto l’attendait à deux coins de rue. Il arriva bientôt chez MusiPop, la compagnie de distribution de disques qui l’employait comme représentant depuis trois ans. »

Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)

De Duitse schrijfster Elisabeth Büchle werd geboren op 26 juni 1969 in Trossingen, Baden-Württemberg. Zij volgde een opleiding voor groot –en detailhandel en aansluitend een opleiding tot bejaardenverzorgster. Begin jaren negentig ontdekte zij opnieuw haar passie voor het schrijven. In 2006 verscheen haar eerste roman Im Herzen die Freiheit. Büchle schrijft voornamelijk historische romans.

Uit: Sehnsucht nach der fernen Heimat

”Elisa Steiger ließ das Führseil des dunklen Pferdes los und beschattete mit beiden Händen ihre Augen. Die Sonne brannte heiß vom Himmel hernieder. Das mannshohe Steppengras duckte sich unter dem warmen Wind, der von Süden her über die grünen Hügel strich. Ein strahlend blauer Himmel spannte sich wie ein Zelt über die von Menschen unberührte Gegend und nur vereinzelt

zeigte sich eine kleine, weiße Wolke.

Das war also Bessarabien, das kleinste der russischen Gouvernements im Zarenreich. Dies war das Land, das die russischen Anwerber ihrem Mann so sehr angepriesen hatten, dass dieser beschlossen hatte, der Einladung des Zaren zu folgen und ein Stück davon in Anspruch zu nehmen. Die Russen hatten auf dem Land zwischen den beiden Flüssen Pruth und Dnjestr die Tataren vertrieben.

Der Zar wollte das Gebiet, das nun brachlag, neu besiedeln, und so wurden Siedler aus dem Ausland angeworben, denen die Aussicht auf eigenes, fruchtbares Land sehr willkommen war.”

Elisabeth Büchle (Trossingen, 26 juni 1969)

De Amerikaanse schrijfster Pearl S. Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook mijn blog van 26 juni 2006 en ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

Uit: The Child Who Never Grew

„I remember so well the first time my little girl and I saw each other. It was a warm mild morning in March. A Chinese friend had brought me a pot of budding plum blossoms the day before, and a spray of them had opened. That was the first thing I saw when I came out of the ether. The next thing was my baby’s face. The young Chinese nurse had wrapped her in a pink blanket and she held her up for me to see. Mine was a pretty baby, unusually so. Her features were clear, her eyes even then, it seemed to me, wise and calm. She looked at me and I at her with mutual comprehension and I laughed.
I remember I said to the nurse, “Doesn’t she look very wise for her age?” She was then less than an hour old.
“She does, indeed,” the nurse declared. “And she is beautiful too. There is a special purpose for this child.”
How often have I thought of those words! I thought of them proudly at first, as the child grew, always healthy, always good. I remember when she was two months old that an old friend saw her the first time. The child had never seen a man with a black mustache before and she stared for a moment and then drew down her little mouth to weep, though some pride kept her from actual tears.
“Extraordinary,” my friend said, “She knows already what is strange to her.”
Remember when she was only a month older that she lay in her little basket upon the sun deck of a ship. I had taken her there for the morning air as we traveled. The people who promenaded upon the deck stopped often to look at her, and my pride grew as they spoke of her unusual beauty and of the intelligence of her deep blue eyes.“

Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973)

De Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

Uit: Ernst Jünger / Stefan Andres – Briefe 1937 – 1970

“Als Stefan Andres 1936 mit seiner Familie nach München geht, hofft er auf neue Kontakte mit Schriftstellern und Künstlern. »Ich wohnte dann eine Zeitlang in München, aber eigentlich nur mit dem Körper, ich war dem seelischen Erstickungstode nahe. Bekannte Schriftstellerkollegen ließen mich nicht in ihren Kreis, Besuche wurden nicht erwidert. Ich hatte nämlich den Makel einer halbjüdischen Frau an mir und überdies neigte ich dazu, wenn ich auf gefühlsbetonte und zugleich arrogante, also typisch deutsche Dummheit stieß, unmittelbar zu explodieren.« In dieser psychisch aufs Äußerste angespannten Verfassung liest er Ernst Jüngers Das Abenteuerliche Herz – Aufzeichnungen bei Tag und Nacht (1929) und den Essayband Blätter und Steine (1934). Der Eindruck ist überwältigend. Es kommt, wie Andres schreibt, zu einer »Begegnung im Buch«. Diese Begegnung verlangt eine verantwortliche Entscheidung des Lesers, d. h. von Andres selbst. »Mit leidenschaftlichen Sätzen spricht der junge Autor [Jünger] dem Leser zu, seine Tiefe zu erschließen, um den verlorenen Einklang mit dem Leben wiederzufinden und sich als wunderbares Wesen anzusehen, das der verantwortliche Träger wunderbarer Kräfte sei.«

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan “Laurie” Lee werd geboren in Slad, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007 en ook mijn blog van 26 juni 2008.

April Rise

If ever I saw blessing in the air
I see it now in this still early day
Where lemon-green the vaporous morning drips
Wet sunlight on the powder of my eye.

Blown bubble-film of blue, the sky wraps round
Weeds of warm light whose every root and rod
Splutters with soapy green, and all the world
Sweats with the bead of summer in its bud.

If ever I heard blessing it is there
Where birds in trees that shoals and shadows are
Splash with their hidden wings and drops of sound
Break on my ears their crests of throbbing air.

Pure in the haze the emerald sun dilates,
The lips of sparrows milk the mossy stones,
While white as water by the lake a girl
Swims her green hand among the gathered swans.

Now, as the almond burns its smoking wick,
Dropping small flames to light the candled grass;
Now, as my low blood scales its second chance,
If ever world were blessed, now it is.

Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: Ditte Menschenkind

„Es hat allzeit als Zeichen einer guten Abstammung gegolten, wenn man seine Ahnen bis weit zurück aufzählen konnte. Und danach ist Ditte Menschenkind ein sehr vornehmes Wesen. Sie gehört dem ältesten und zahlreichsten Geschlecht im Lande an, dem Geschlechte Mann.

Eine Stammtafel der Familie findet sich nicht, und sie wäre auch nicht leicht auszuarbeiten, da die Familie zahlreich ist wie der Sand des Meeres. Alle andern Geschlechter lassen sich auf dieses zurückführen; hier tauchten sie auf im Laufe der Zeiten – und sie kehrten wieder dahin zurück, wenn ihre Kraft verronnen und ihre Rolle ausgespielt war. Das Geschlecht Mann gleicht gewissermaßen dem großen Meere, von wo die Wasser gen Himmel steigen in lichtem Flug – und wohin sie schwer rinnend zurückkehren.

Der Überlieferung nach soll die Stammutter des Geschlechts eine Feldarbeiterin gewesen sein, die mit dem nackten Gesäß auf der feuchten Erde ausruhte. Davon wurde sie schwanger, und sie brachte einen Knaben zur Welt. Dies blieb später ein eigentümlicher Zug des Geschlechts: seine Frauen trugen nicht gern Unterzeug – und bekamen Kinder für nichts und wieder nichts. Noch heißt es von ihnen, daß sie bloß in einer Türe im Zugwind zu stehen brauchen, um ein Mädchen unterm Herzen zu tragen. Um einen Knaben zu bekommen, brauchen sie bloß an einem Eiszapfen zu lutschen. Wunderlich ist’s nicht, daß ein zahlreiches, abgehärtetes Geschlecht entstand, dessen Hände Wachstum schufen. Es wurde das eigentümlichste Kennzeichen des Geschlechtes Mann, daß alles, was es anrührte, lebte und gedieh.“

Martin Andersen-Nexø (26 juni 1869 – 1 juni 1954)
Beeld op het eiland Bornholm

De Bengaals – Indische dichter, schrijver, essayiste en journalist Bankim Chandra Chatterjee werd geboren op 26 juni 1838 in Kanthalpura. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: The Poison Tree (Vertaald door Miriam S. Knight)

„Magendra Na
tha Datta is about to travel by boat. It is the month Joisto (May—June), the time of storms. His wife, Surja Mukhi, had adjured him, saying, “Be careful; if a storm arises be sure you fasten the boat to the shore. Do not remain in the boat.” Nagendra had consented to this, otherwise Surja Mukhi would not have permitted him to leave home; and unless he went to Calcutta his suits in the Courts would not prosper.

Nagendra Natha was a young man, about thirty years of age, a wealthy zemindar (landholder) in Zillah Govindpur. He dwelt in a small village which we shall call Haripur. He was travelling in his own boat. The first day or two passed without obstacle. The river flowed smoothly on—leaped, danced, cried out, restless, unending, playful. On shore, herdsmen were grazing their oxen—one sitting under a tree singing, another smoking, some fighting, others eating. Inland, husbandmen were driving the plough, beating the oxen, lavishing abuse upon them, in which the owner shared. The wives of the husbandmen, bearing vessels of water, some carrying a torn quilt, or a dirty mat, wearing a silver amulet round the neck, a ring in the nose, bracelets of brass on the arm, with unwashed garments, their skins blacker than ink, their hair unkempt, formed a chattering crowd. Among them one beauty was rubbing her head with mud, another beating a child, a third speaking with a neighbour in abuse of some nameless person, a fourth beating clothes on a plank. Further on, ladies from respectable[3] villages adorned the gháts (landing-steps) with their appearance—the elders conversing, the middle-aged worshipping Siva, the younger covering their faces and plunging into the water; the boys and girls screaming, playing with mud, stealing the flowers offered in worship, swimming, throwing water over every one, sometimes stepping up to a lady, snatching away the image of Siva from her, and running off with it.“

Bankim Chandra Chatterjee (26 juni 1838 – 8 april 1894)

De Thaise dichter Sunthorn Phu werd geboren op 26 juni 1786 in Bangkok. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: The births of Khun Chang and Khun Phaen
(Vertaald door Chris Baker and Pasuk Phongpaichit)

Now we have honored teachers, let’s get on with the story. There
are tales from the past, when His Majesty King Phanwasa2 ruled the
city of Ayutthaya,
a time of happiness and joy like a heavenly city. He was the pinnacle3
of the world. His power extended in all directions. He governed the
ordinary people.
Tributary cities, large and small, within his sway, quailed before his
might. Every country surrounding the capital submitted and paid
homage.
The king observed the Ten Royal Virtues, spreading perfect bliss and
contentment throughout the kingdom, for which the people were duly
thankful.
This is the story of Khun Phaen, Khun Chang, and the fair Nang
Wanthong. In the year 147 the parents of these three, people of that era,
were loyal subjects of the realm of His Majesty King Phanwasa. The
tale will be told according to the legend, so that you listeners may
understand.
Khun Krai Pholphai was a man of property and wealth from Ban
Phlap. Nang Thong Prasi lived at Wat Takrai. These two had
become a couple.
A diligent man, his home was in the city of Suphan.
He was a rich man with masses of wealth and many men. Together
with his wife, Nang Thepthong, he lived at Ten Cowries Landing8 in
Suphan.

Sunthorn Phu (26 juni 1786 – ? 1855)

De Engelse dichter Branwell Brontë werd op 26 juni 1817 geboren in Thornton, Yorkshire. Hij was de enige zoon in de Brontë familie en de broer van Charlotte, Emily en Anne. Branwell wilde dichter worden en probeerde zijn gedichten gepubliceerd te krijgen, maar zonder succes. Hij besloot zich te richten op portretschilderen, maar ook daarin faalde hij. Het lukte hem niet een plek te krijgen op de Royal Academy of Arts. Op 5 juni 1841 werd eindelijk zijn gedicht ‘Heaven and Earth’ gepubliceerd in de Halifax Gaurdian. Tot 1847 wist hij in totaal 18 gedichten te publiceren. Maar plannen voor een roman of een gedichtenbundel liepen op niets uit. Pas in 1997 en 1999, bijna 150 jaar na zijn dood, werden Branwells gedichten verzameld en in twee bundels uitgebracht.

Sir Henry Tunstall (Fragmnet)

They fancied, when they saw me home returning,
That all my soul to meet with them was yearning,
That every wave I’d bless which bore me hither;
They thought my spring of life could never wither.
That in the dry the green leaf I could keep,
As pliable as youth to laugh or weep;
They did not think how oft my eyesight turned
Toward the skies where Indian Sunshine burned,
That I had perhaps left an associate band,
That I had farewells even for that wild Land;
They did not think my head and heart were older,
My strength more broken and my feelings colder,
That spring was hastening into autumn sere –
And leafless trees make loveliest prospects drear –
That sixteen years the same ground travel o’er
Till each wears out the mark which each has left before.

Branwell Brontë (26 juni 1817 – 24 september 1848)
Zussen en broer, getekend door Branwell

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 juni 2007.

De Amerikaanse toneel- en draaiboekschrijver Sidney Howard werd geboren op 26 juni 1891 in Oakland, Californië

Jacqueline van der Waals, Aimé Césaire, Stefan Andres, Pearl S. Buck, Yves Beauchemin, Laurie Lee, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Sidney Howard, Sunthorn Phu

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Een verjaardag

Nooit hebben de rozen zoo schoon gebloeid,

Nooit zag ik den hemel zóó blauw,

Nooit was het gras zóó blij getooid

Met diamanten van dauw.

Ik had een rose kleedje aan,

En stond bij ’t struikgewas.

Een vogel zong een lied. Hij dacht,

Dat ik een roosje was!

Nooit heb ik het veld zóó onrustig gezien.

Ik liep door het golvende graan,

Daar heb ik den brievenbesteller ontmoet;

Ik sprak hem even aan….

Ik had een roode blouse aan,

Met groote, zwarte das.

Er was een kleine bij, die dacht,

Dat ik een klaproos was!

Nooit is mij de eenzaamheid zóó zoet,

Zoo vol vertroosting geweest,

Ik stond alleen in den maneschijn

Na afloop van het feest.

Ik had een wit japonnetje aan

En stond in ’t hooge gras.

Een vlinder kuste mij goeden nacht

Alsof ik een lelie was!

In het hooi

Ik lag in het hooi,

De hemel was mooi,

Mijn bed zacht en goed,

En het geurde zoo zoet.

Ik keek met een zucht

Van genot naar de lucht.

Mijn geluk was als dat

Van een spinnende kat.

En ik dacht: “Zoo meteen

Moet ik op, moet ik heen –

Maar ik weet nog niet, hoe

Ik dat kan, ik dat doe.

Als nu spelenderwijs

Mij de Man met de Zeis

Had gemaaid als het gras,

Dat dit hooi eenmaal was.

Ik behoefde niet op

Meer te staan, niet rechtop

Meer door ’t leven te gaan…

– En dat lachtte mij aan.

Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: Cahier d’un retour au pays natal (fragment)

Partir.
Comme il y a des hommes-hyènes et des hommes-
panthères, je serais un homme-juif
un homme-cafre
un homme-hindou-de-Calcutta
un homme-de-Harlem-qui-ne-vote-pas

l’homme-famine, l’homme-insulte, l’homme-torture
on pouvait à n’importe quel moment le saisir le rouer
de coups, le tuer – parfaitement le tuer – sans avoir
de compte à rendre à personne sans avoir d’excuses à présenter à personne
un homme-juif
un homme-pogrom
un chiot
un mendigot

mais est-ce qu’on tue le Remords, beau comme la
face de stupeur d’une dame anglaise qui trouverait
dans sa soupière un crâne de Hottentot?

Je retrouverais le secret des grandes communications et des grandes combustions. Je dirais orage. Je
dirais fleuve. Je dirais tornade. Je dirais feuille. Je dirais arbre. Je serais mouillé de toutes les pluies,
humecté de toutes les rosées. Je roulerais comme du sang frénétique sur le courant lent de l’oeil des mots
en chevaux fous en enfants frais en caillots en couvre-feu en vestiges de temple en pierres précieuses assez loin pour décourager les mineurs. Qui ne me comprendrait pas ne comprendrait pas davantage le rugissement du tigre.
Et vous fantômes montez bleus de chimie d’une forêt de bêtes traquées de machines tordues d’un jujubier de chairs pourries d’un panier d’huîtres d’yeux d’un lacis de lanières découpées dans le beau sisal d’une peau d’homme j’aurais des mots assez vastes pour vous contenir
et toi terre tendue terre saoule
terre grand sexe levé vers le soleil
terre grand délire de la mentule de Dieu
terre sauvage montée des resserres de la mer avec
dans la bouche une touffe de cécropies
terre dont je ne puis comparer la face houleuse qu’à
la forêt vierge et folle que je souhaiterais pouvoir en
guise de visage montrer aux yeux indéchiffreurs des
hommes

Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)

De Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: Wir sind Utopia

““Paco war aufgestanden und an das Fenster getreten. Es stand weit geöffnet, aber kein Luftzug bewegte die Gluthitze in der Zelle. Wie dunkles Gold lag die sanft absinkende und am Horizont nicht sehr fern sich wieder hoch wellende Ebene da. Die wenigen Kastanienbäume standen in pilzhafter Ruhe und Unvermitteltheit auf der kahlen Fläche, struppige Wacholderbüsche reckten sich wie schwarze Flammen, und die Schatten der Bäume schossen karminfarben gegen die Mauern der Stadt. Das ganze Land und alle Dinge schienen aus Bronze gemacht, und wie ein ungeheurer Gong erbebte summend die Hochebene, wenn die Kanonenschläge sie trafen. Die Sonne stand nur noch eine Handbreit über dem kahlen Höhenzug, man konnte schon hineinsehen, aber dann erblickte man in der dämmerigen Zelle überall Sonnen, die zu kreisen begannen, gegeneinanderstießen und schließlich sich auflösten.”

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)

De Amerikaanse schrijfster Pearl S. Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook mijn blog van 26 juni 2006 en ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: The Big Wave

„Kino lived on a farm. The farm lay on the side of a mountain in Japan. The fields were terraced by walls of stone, each one of them like a broad step up the mountain. Centuries ago Kino’s ancestors had built the stone walls that held up the fields.

Above all the fields stood the farmhouse that was Kino’s home. Sometimes he felt the climb was a hard one, especially when he had been working in the lowest field and he wanted his supper. But after he had eaten at night and in the morning, he was glad that he lived so high up because he could look down on the broad blue ocean at the foot of the mountain.

The mountain rose so steeply out of the ocean that there was only a strip of sandy shore at its foot. Upon this strip was the small fishing village where Kino’s father sold his vegetables and rice and bought his fish. From the window of his room Kino looked down upon the few thatched roofs of the village, running in two uneven lines on both sides of a cobbled street. These houses faced one another, and those that stood beside the sea did not have windows toward it. Since he enjoyed looking at the waves, Kino often wondered why the village people did not, but he never knew until he came to know Jiya, whose father was a fisherman.

Jiya lived in the last house in the row of houses toward the ocean, and his house did not have a window toward the sea either.

“Why not?” Kino asked him. “Ile sea is beautiful.”

“The sea is our enemy,” Jiya replied.

“How can you say that?” Kino asked. “Your father catches fish from the sea and sells them and that is how you live.”

Jiya only shook his head. “The sea is our enemy,” herepeated. “We all know it.”

It was very hard to believe this. On hot sunny days, when he had finished his work, Kino ran down the path that wound through -the terraces and met Jiya on the beach. They threw off their clothes and jumped into the dear sea water and swam far out toward a small Wand which they considered their own. Actually it be,longed to an old gentleman whom they had never seen, except at a distance Sometimes in the evening he came through the castle gate and stood looking out to sea. Then they could see him, leaning. on his staff, his white beard blowing in the wind. He lived inside his castle behind a high fence of woven bamboo, on a knoll outside the village. Neither Kino or Jiya had ever been inside the gate, but sometimes when it was left open they had peeped into the garden. It was beautiful beyond anything they could imagine. Instead of grass the ground was covered with deep green moss shaded by pine trees and bamboos, and every day gardeners swept the moss with bamboo brooms until it was like a velvet carpet. They saw Old Gentleman walking under distant trees in a silver-gray robe, his hands clasped behind his back, his white head bent. He had a kind, wrinkled face, but he never saw them.”

Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973)

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Uit: Le Second Violon

” Vers quatre heures, il prit une douche, se fit un shampoing, aspergea ses aisselles d’eau de Cologne, se brossa les dents, puis arpenta sa chambre tout nu pendant quelques minutes, en proie à un profond sentiment de bien-être physique que grugeait sournoisement le trac. Il s’habilla, installa la cinquième de Nielsen sur son lecteur laser, mit ses écouteurs, mais s’aperçut au bout d’un moment qu’il n’écoutait rien, toutes ses pensées tendues vers son rendez-vous.

Il descendit au bar, commanda une bière, lut le journal, puis alla se promener dans la rue Sainte-Anne. Après avoir flâné un moment dans une boutique d’art esquimau, il regarda sa montre, retourna à l’hôtel et fit appeler un taxi.

-Tu n’es pas venu en auto? s’étonna Dorothée en ouvrant la porte.

-Ma femme en avait besoin.

-Bon mari! lança-t-elle avec un clin d’œil moqueur en le faisant entrer. C’est que tu as trois énormes boîtes de livres à transporter.

-Ça me fera du muscle.

Il avait déjà les aisselles toutes mouillées.

“Pourvu que mon eau de Cologne tienne le coup”, se dit-il. Elle le précéda au salon, lui désigna un canapé, prit place dans un fauteuil et croisa la jambe, découvrant le début d’une cuisse superbe:

-Et alors? Tu as l’air un peu fatigué. Je te préviens, ajouta-t-elle tout de suite, le souper sera immangeable. J’ai voulu préparer un filet en croûte, mais mon four s’est détraqué. Quand je m’en suis aperçue, j’étais devant quelque chose qui ressemblait à du béton brun pâle. Enfin, on pourra se réchapper avec les légumes…Whisky?”

Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan “Laurie” Lee werd geboren in Slad, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zie ook mijn blog van 26 juni 2007.

Home From Abroad

Far-fetched with tales of other worlds and ways,
My skin well-oiled with wines of the Levant,
I set my face into a filial smile
To greet the pale, domestic kiss of Kent.

But shall I never learn? That gawky girl,
Recalled so primly in my foreign thoughts,
Becomes again the green-haired queen of love
Whose wanton form dilates as it delights.

Her rolling tidal landscape floods the eye
And drowns Chianti in a dusky stream;
he flower-flecked grasses swim with simple horses,
The hedges choke with roses fat as cream.

So do I breathe the hayblown airs of home,
And watch the sea-green elms drip b
irds and shadows,
And as the twilight nets the plunging sun
My heart’s keel slides to rest among the meadows.

Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 juni 2007.

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen.

De Bengaals – Indische dichter, schrijver, essayiste en journalist Bankim Chandra Chatterjee werd geboren op 26 juni 1838 in Kanthalpura.

De Amerikaanse toneel- en draaiboekschrijver Sidney Howard werd geboren op 26 juni 1891 in Oakland, Californië

De Thaise dichter Sunthorn Phu werd geboren op 26 juni 1786 in Bangkok

Jacqueline van der Waals, Aimé Césaire, Stefan Andres, Martin Andersen-Nexø, Bankim Chandra Chatterjee, Pearl S. Buck, Sidney Howard, Yves Beauchemin, Laurie Lee, Sunthorn Phu

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zij was een dochter van de bekende natuurkundige J.D. van der Waals. Ze haalde de HBS. Daarna studeerde ze thuis verder voor de hulpakte voor het onderwijs en de M.O-akte voor geschiedenis. Ze werd lerares in Doorn, Bloemendaal en Amsterdam. Haar eerste gedichten publiceerde ze onder een pseudoniem Una ex Vocibus (“één van de stemmen”). Zij was de belangrijkste protestantse dichteres van haar generatie. Zij publiceerde echter niet in Ons Tijdschrift, maar hoofdzakelijk in Onze Eeuw. In kerkelijke kring is het lied “Wat de toekomst brenge moge” bekend. Van der Waals schreef het vlak voor haar dood.

Zomerdag

Nu, voor het eerst van heel den langen zomer

Ligt op de velden zomerzonneschijn,

En zomerschoonheid doet de oogen loomer,

Trager tot scheiden zijn.

Nu voor het eerst op maaiensrijpe landen

Ligt vol de zonneweelde uitgestort,

Tot blauw en geel en zwart van dennenranden

Eén effen vreugde wordt…

Zou nu ook mij de weelde nog gebeuren,

Van zomerschoonheid, vol en onverwacht?

Of komt alreê de gouden najaarspracht

Met stervenstint mijn lentverlangen kleuren,

Eer nog in zoelheid van den zonnelach

Mijn al te ijle zang zal rijpen mogen,

En door mijn lied de volheid komt getogen

Van zulk een zomerdag?

Vóór den regen

Ik zat in ’t hooge gras;
Het was een warme zomerdag,
En uit de donkre schaduw zag
Ik naar den lichten plas.

En onbeschut voor ’t zonnevuur
Lag ’t slaperige land
Te domlen in het middaguur,
Door moeheid overmand.

Het was zóó stil, zóó stil….
De vogels droomden op hun tak,
Het windje sliep op ’t watervlak,
En rustte koel en stil.

Een korte, blijde rimpeling
Sprak van de zaligheid,
Waarmee het meer het koeltje omving,
Stil aan zijn borst gevlijd.

De bloempjes knikten loom
En slaperig elkander toe,
De blaadjes hingen slap en moe
Te dutten aan den boom.

Ik zat te wachten en het was
Me als wist ik, wat er kwam.
Alsof ik, luistrend, in het gras
Een stillen tred vernam.

Een ruischen, vreemd en zacht,
Heeft mijn onrustig hart vervuld
Met bang, verlangend ongeduld,
Naar ’t geen de stilte bracht.

Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Hij schreef talrijke gedichtenbundels en toneelstukken in het Frans. In 1945 werd hij voor de Franse communistische partij in het parlement gekozen. Een van zijn eerste successen was dat Martinique een “ Département“ werd. In 1956 verliet hij de communisten en richtte hij een eigen partij op, Parti progressiste martiniquais (PPM). Van 1945 toto 2001 was hij burgemeester van Fort-de-France. Samen met Léopold Sédar Senghor en Léon-Gontran Damas stond hij aan de wieg van de Négritude, een politieke en literaire emanciepatie beweging die streed tegen de Franse overheersing.

Le crystal automatique

allo allo encore une nuit pas la peine de chercher
c’est moi l’homme des cavernes il y a les cigales qui
étour- dissent leur vie comme leur mort il y a aussi
l’eau verte des lagunes même noyé je n’aurai jamais
cette couleur- là pour penser à toi j’ai déposé tous
mes mots au monts de-piété un fleuve de traineaux
de baigneuses dans le courant de la journée blonde
comme le pain et l’alcool de tes seins

allo allo je voudrais etre à l’envers clair de la terre le
bout de tes seins à la couleur et le gout de cette
terre-la

allo allo encore une nuit il y a la pluie et ses doigts
de fossoyeur il y a la pluie qui met ses pieds dans le
plat sur les toits la pluie a mangé le soleil avec des
baguettes de chinois

allo allo l’accroissement du cristal c’est toi…c’est toi
ô absente dans le vent et baigneuse de lombric
quand viendra l’aube c’est toi qui poindras tes yeux
de rivière sur l’émail bougé des îles et dans ma tête
c’est toi le maguey éblouissant d’un ressac d’aigles
sous le banian

La roue

La roue est la plus belle découverte de l’homme et la seule
il y a le soleil qui tourne
il y a la terre qui tourne
il y a ton visage qui tourne sur l’essieu de ton cou quand
tu pleures
mais vous minutes n ‘enroulerez-vous pas sur la bobine à
vivre le sang lapé
l’art de souffrir aiguisé comme des moignons d’arbre par les
couteaux de l’hiver
la biche saoule de ne pas boire
qui me pose sur la margelle inattendue ton
visage de goélette démâtée
ton visage
comme un village endormi au fond d’un lac
et qui renaît au jour de l’herbe et de l’année
germe

Aimé Césaire (Basse-Pointe, 26 juni 1913)

De Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Andres studeerde theologie en germanistiek aan de universiteiten van Keulen, Jena en Berlijn. Hij brak zijn priesterstudie weliswaar af, maar zijn werken zijn doorspekt met een christelijke ondertoon. Stefan Andres ondernam ook lange reizen naar Italië, Egypte en Griekenland. In 1937 week hij om politieke redenen naar Italië uit. Hij vestigde zich met zijn gezin in Positano in de buurt van Napels. Pas in 1950 keerde hij naar Duitsland terug. Na zijn terugkeer ging hij in Unkel am Rhein wonen. In de jaren ’50 was Andres één van de meest gelezen Duitse schrijvers. Na het Tweede Vaticaanse Concilie trok Stefan Andres naar Rome, waar hij in 1970 overleed.

Uit: Gäste im Paradies

“Im Gefühl der Flüchtigkeit seiner Tage wurde er unruhig und betriebsam, ein Krämer seines Vorrates an Leben, feilschend um jedwede Sicherheit, sogar um die Sicherheiten nach dem Tode. Und da war sein Leben nur noch ein Pendeln zwischen Betrieb und Langeweile. Er war verflucht, und ein himmlischer Spott liegt seither über der undankbaren Welt, die in ihrem Daseinshunger nicht zum Genuß der ebenso unscheinbaren wie heiligen Frucht des Lebens kommt”

Stefan Andres (26 juni 1906 – 29 juni 1970)

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen. Op achtjarige leeftijd verhuisde hij met zijn ouders van København naar hun geboorteplaats op het eiland Bornholm, waar hij zijn verdere jeugd doorbracht. Ongetwijfeld heeft het harde leven van de Bornholmers hem geinspireerd. De schrijver van Pelle de veroveraar en Ditte, een mensenkind (beide verfilmd) stierf in Dresden waar de regering van de toenmalige DDR hem een huis ter beschilddng had gesteld. Hij werd net als die andere Andersen begraven in København.

Uit: Pelle der Eroberer

“Es war der 1. Mai 1877, früh in der Morgendämmerung. Von der See kam der Nebel dahergefegt mit einer grauen Schleppe, die schwer auf dem Wasser lag. Hie und da zuckte es darin; er wollte sich lichten, schloß sich aber wieder und ließ nur eben ein Stückchen Strand mit zwei alten Booten darauf zurück, die mit dem Boden nach oben lagen; der Steven eines dritten Bootes und ein Stück Mole ragten ein paar Schritte seitwärts aus der trüben Luft empor. In regelmäßigen Zwischenräumen glitt eine flache Welle graublank aus dem Nebel hervor, leckte über den rasselnden Strandkies hin und zog sich wieder zurück; es machte den Eindruck, als liege ein großes Tier da drinnen in der Nebelmasse verborgen und lechze nach Land.
Ein paar hungrige Krähen hatten sich auf einem schwarzen, aufgeblähten Gegenstand da unten niedergelassen – vielleicht dem Aas eines Hundes. Jedesmal, wenn die leckenden Wellen darüber hinglitten, flogen sie hoch und hielten sich ein paar Ellen in der Luft schwebend, die Beine senkrecht zur Beute ausgestreckt, als hingen sie unsichtbar daran fest. Wenn dann die See wieder zurückrollte, ließen sie sich herabfallen und bohrten den Kopf tief in das Aas; die Flügel aber hielten sie ausgebreitet, bereit, beim nächsten Anprall der Wellen aufzufliegen. Das funktionierte mit der Regelmäßigkeit eines Zeitmessers.”

Martin Andersen-Nexø (26 juni 1869 – 1 juni 1954)

De Bengaals – Indische dichter, schrijver, essayiste en journalist Bankim Chandra Chatterjee werd geboren op 26 juni 1838 in Kanthalpura. Hij is vooral beroemd als de schrijver van Vande Mataram of Bande Mataram, dat de vrijheidstrijders van India inspireerde en dat later het nationale lied van India werd. Zijn eerste grote roman Kapalkundala publiceerde hij in 1866.

Vande Mataram

Mother, I bow to thee!
Rich with thy hurrying streams,
bright with orchard gleams,
Cool with thy winds of delight,
Green fields waving Mother of might,
Mother free.

Glory of moonlight dreams,
Over thy branches and lordly streams,
Clad in thy blossoming trees,
Mother, giver of ease
Laughing low and sweet!
Mother I kiss thy feet,
Speaker sweet and low!
Mother, to thee I bow.

Who hath said thou art weak in thy lands
When swords flash out in seventy million hands
And seventy million voices roar
Thy dreadful name from shore to shore?
With many strengths who art mighty and stored,
To thee I call Mother and Lord!
Thou who saves, arise and save!
To her I cry who ever her foe drove
Back from plain and sea
And shook herself free.

Thou art wisdom, thou art law,
Thou art heart, our soul, our breath
Though art love divine, the awe
In our hearts that conquers death.
Thine the strength that nerves the arm,
Thine the beauty, thine the charm.
Every image made divine
In our temples is but thine.

Thou art Durga, Lady and Queen,
With her hands that strike and her
swords of sheen,
Thou art Lakshmi lotus-throned,
And the Muse a hundred-toned,
Pure and perfect without peer,
Mother lend thine ear,
Rich with thy hurrying streams,
Bright with thy orchard gleems,
Dark of hue O candid-fair

In thy soul, with jewelled hair
And thy glorious smile divine,
Loveliest of all earthly lands,
Showering wealth from well-stored hands!
Mother, mother mine!
Mother sweet, I bow to thee,
Mother great and free!

Vertaald door Sri Aurobindo

Bankim Chandra Chatterjee (26 juni 1838 – 8 april 1894)

De Amerikaanse schrijfster Pearl Comfort Sydenstricker-Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook mijn blog van 26 juni 2006.

Uit: The good earth

“It was Wang Lung’s marriage day. At first, opening his eyes in the blackness of the curtains about his bed, he could not think why the dawn seemed different from any other. The house was still except for the faint, gasping cough of his old father, whose room was opposite to his own across the middle room. Every morning the old man’s cough was the first sound to be heard. Wang Lung usually lay listening to it and moved only when he heard it approaching nearer and when he heard the door of his father’s room squeak upon its wooden hinges.

But this morning he did not wait. He sprang up and pushed aside the curtains of his bed. It was a dark, ruddy dawn, and through a small square hole of a window, where the tattered paper fluttered, a glimpse of bronze sky gleamed. He went to the hole and tore the paper away.

“It is spring and I do not need this,” he muttered.

He was ashamed to say aloud that he wished the house to look neat on this day. The hole was barely large enough to admit his hand and he thrust it out to feel of the air. A small soft wind blew gently from the east, a wind mild and murmurous and full of rain. It was a good omen. The fields needed rain for fruition. There would be no rain this day, but within a few days, if this wind continued, there would be water. It was good. Yesterday he had said to his father that if this brazen, glittering sunshine continued, the wheat could not fill in the ear. Now it was as if Heaven had chosen this day to wish him well. Earth would bear fruit”.

Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973)

De Amerikaanse toneel- en draaiboekschrijver Sidney Howard werd geboren op 26 juni 1891 in Oakland, Californië. Zijn eerste stuk Swords kwam uit op Broadway in 1921. Al met zijn derde stuk They knew what they wanted won hij in 1925 de Pulitzer prijs. Vanaf eind jaren twintig ontdekte ook Holywood zijn stukken en zo kwam hij tot het schrijven van scripts. Howard verhuisde nooit naar Los Angeles, maar bleef op zijn farm in Massachusetts. Daar schreef hij ook zijn bekendste werk Gone with de wind. De premiere van de film maakte hij echter niet meer mee. Nog tijdens de opnamen verongelukte hij met zijn tractor.

Uit: Gone with the wind

“Ashley: Isn’t it enough that you’ve gathered every other man’s heart today? You’ve always had mine. You cut your teeth on it.
Scarlett: Don’t tease me now. Have I your heart my darling? I love you. I love you.
Ashley: You mustn’t say such things. You’ll hate me for hearing them.
Scarlett: I could never hate you. And I know you must care about me. Oh, you do care, don’t you?
Ashley: Yes, I do care. Oh, can’t we go away and forget we ever said these things?”

Sidney Howard (26 juni 1891 – 23 augustus 1939)

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Hij studeerde af in Frans en geschiedenis aan de Université de Montréal in 1965. Zijn eerste roman L’enfirouapé (1974) won de Prix France-Québec. Zijn tweede roman Le matou (1981) werd een enorme bestseller en vele malen vertaald. Voor zijn derde roman Juliette Pormerleau (1989) ontving Beauchemin de Prix Jean Giono.

Uit : Juliette Pomerleau

« Dans le silence de la nuit tiédissante, le piano se mit à jouer doucement. Les notes s’égrenaient avec une solennité un peu mélancolique, s’échappant par la fenêtre grande ouverte. La petite cour obscure et déserte aux pavés encore tout chauds se remplit d’une atmosphère grave et recueillie. Soudain, des lentes vagues de la musique qui se succédaient paisiblement et allaient mourir aux abords de la rue, surgit comme un message énigmatique. Quelque chose d’important allait se produire. C’est alors que le violon se joignit au piano:

La douceur de son chant était si poignante que Juliette Pomerleau ouvrit les yeux, souleva sa tête moite de l’oreiller et regarda dehors. À travers le feuillage des framboisiers, on apercevait, au-dessus de la cour minuscule que formait le U de l’édifice, une fenêtre illuminée au premier étage où se découpaient deux silhouettes presque immobiles; l’une était assise et légèrement courbée, l’autre, debout, tenait un violon. “Monsieur Martinek vient de terminer sa sonate”, pensa-t-elle.

Se tournant péniblement sur le dos, elle poussa un soupir et se mit à écouter, ravie.

Elle pénétra dans la cuisine, fit de la lumière. L’endroit ne contenait plus qu’une vieille chaise de bois peinte en rose, sur laquelle on avait posé un litre de lait entamé. »

Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan “Laurie” Lee werd geboren in Slad, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zijn beroemdste werk is zijn autobiografische romantrilogie die bestaat uit Cider with Rosie (1959), As I Walked Out One Midsummer Morning (1969) and A Moment of War (1991). Zijn eerste dichtbundel The Sun My Monument verscheen in 1944, gevolgd door The Bloom of Candles (1947) en My Many Coated Man (1955).

Day of These Days

Such a morning it is when love
leans through geranium windows
and calls with a cockerel’s tongue.

When red-haired girls scamper like roses
over the rain-green grass;
and the sun drips honey.

When hedgerows grow venerable,
berries dry black as blood,
and holes suck in their bees.

Such a morning it is when mice
run whispering from the church,
dragging dropped ears of harvest.

When the partridge draws back his spring
and shoots like a buzzing arrow
over grained and mahogany fields.

When no table is bare,
and no beast dry,
and the tramp feeds on ribs of rabbit.

Town Owl

On eves of cold, when slow coal fires,
rooted in basements, burn and branch,
brushing with smoke the city air;
When quartered moons pale in the sky,
and neons glow along the dark
like deadly nightshade on a briar;
Above the muffled traffic then
I hear the owl, and at his note
I shudder in my private chair.
For like an auger he has come
to roost among our crumbling walls,
his blooded talons sheathed in fur.
Some secret lure of time it seems
has called him from his country wastes
to hunt a newer wasteland here.
And where the candlabra swung
bright with the dancers’ thousand eyes,
now his black, hooded pupils stare,
And where the silk-shoed lovers ran
with dust of diamonds in their hair,
he opens now his silent wing,
And, like a stroke of doom, drops down,
and swoops across the empty hall,
and plucks a quick mouse off the stair…

Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)

De Thaise dichter Sunthorn Phu werd geboren op 26 juni 1786 in Bangkok. In 1807 schreef hij het beroemde gedicht Nirat Phra Bat, waarin hij zijn reis met een prins vereeuwigde – en de problemen met zijn geliefde vrouw. Op zijn 200e geboortedag werd hij door de Unesco als de grootste volksdichter van Thailand geëerd. Op 26 juni wordt elk jaar „Sunthorn Phu Dag“ gevierd.

Though Death should claim the ocean, earth and sky,

My love for you will never, never, die.

And were I born beneath the earth or in the sea,

My darling, it is there I’d pray you’d dwell with me.

Or, if perchance you were the ocean blue,

I’d choose to be a fish and live with you.

Or, if the water-lily’s form you would assume,

The beetle I would be who’d help you bloom.

And may I be the swan if you’re the grotto’d nest,

And dwell forever in your arms, close pressed.

I pray to follow you, beloved one,

In all reincarnations yet to come.

A smoking stove and a bucket hung by a rope from a pole;

Oh, Karma, because of that evil water

I am drunk, mad, shameful.

Let me make merit and achieve enlightenment

So when I am faced with liquor

I’ll be saved:

Never to go near it or see it.

But when I’m not drunk on liquor,

I’m drunk on love!

How can that temptation be stopped?

The hangover of whisky is gone the next day,

But the hangover of love lasts forever.

Sunthorn Phu (26 juni 1786 – ? 1855)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.