Edith Södergran, Wolfgang Windhausen, Paul Gadenne, Michael Schneider, Comte de Lautréamont, Thomas Mayne Reid, Rémy de Gourmont

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Zie ook alle tags voor Edith Södergran op dit blog.

Nordischer Frühling

Alle meine Luftschlösser sind geschmolzen wie Schnee,
alle meine Träume wie Wasser,
von allem, was ich geliebt, habe ich nur
einen blauen Himmel übrig und einige blasse Sterne.
Der Wind rührt sich sachte zwischen den Bäumen.
Die Leere ruht. Das Wasser ist still.
Die alte Tanne steht wach und denkt
an die weiße Wolke, die sie im Traum geküßt.

Triumph zu sein

Was fürchte ich? Ich bin ein Teil der Unendlichkeit.
Ich bin ein Teil der großen Kraft des Alls,
eine einsame Welt in Millionen Welten,
ein Stern des ersten Grades gleich dem, der zuletzt erlischt.
Triumph zu leben, Triumph zu atmen, Triumph zu sein!
Triumph die Zeit eiskalt durch die Adern rinnen zu fühlen
und die stumme Flut der Nacht zu hören,
und auf dem Berg unter der Sonne zu stehn.
Ich gehe auf der Sonne, ich stehe auf der Sonne,
ich weiß nichts anderes als Sonne.

Zeit-Verwandlerin, Zeit-Zerstörerin, Zeit-Verzauberin…
Zeit – du Mörderin – weiche von mir!

Vertaald door Karl R. Kern

Edith Södergran (4 april 1892 – 24 juni 1923)
In 1917

Lees verder “Edith Södergran, Wolfgang Windhausen, Paul Gadenne, Michael Schneider, Comte de Lautréamont, Thomas Mayne Reid, Rémy de Gourmont” →

Thomas Mayne Reid, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Michael Schneider

De Iers-Amerikaanse schrijver Thomas Mayne Reid werd geboren op 4 april 1818 in Ballyroney, Down, Ierland. Zie ook alle tags voor Thomas Mayne Reid op dit blog.

Uit: The Boy Tar

„They have a belief among them that I have been a great traveller. They know that I have many books, and that I read much; and they have got it into their heads that I am a wonderful scholar.
I have been a great traveller, and am a great reader, but the simple villagers are mistaken as to my scholarship. In my youth I was denied the advantages of a fine education, and what little literary knowledge I possess has been acquired by self-instruction—hasty and interrupted—during the brief intervals of an active life.
I have said that my fellow-villagers know very little about me, and you are no doubt surprised at this; since among them I began my life, and among them I have declared my intention of ending it. Their ignorance of me is easily explained. I was but twelve years of age when I left home, and for forty years after I never set foot in my native place, nor eyes upon any of its inhabitants.
He must be a famous man who would be remembered after forty years’ absence; and I, scarce a boy at going forth, returned to find myself quite forgotten. Even my parents were scarce remembered. Both had died before I went away from home, and while I was only a mere lad. Besides, my father, who was a mariner by profession, was seldom or never at home, and I remember little else about him, than how I grieved when the news came that his ship was lost, and he with most of his crew were drowned. Alas! my mother did not long survive him; and their death occurring such a long time ago, it is but natural that both should be forgotten among a people with whom they had but slight intercourse. Thus, then, is it explained how I chance to be such a stranger in my native place.“

Thomas Mayne Reid (4 april 1818 – 22 oktober 1883)

Lees verder “Thomas Mayne Reid, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Michael Schneider” →

Bettina von Arnim, Paul Gadenne, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid, Michael Schneider

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,en ook mijn blog van 4 april 2009 en ook mijn blog van 4 april 2010.

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Hinab ins Tal, mit Rasen sanft begleitet,
Vom Weg durchzogen, der hinüber leitet,
Das weiße Haus inmitten aufgestellt,
Was ist’s, worin sich hier der Sinn gefällt?

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Erstieg ich auch der Länder steilste Höhen,
Von wo ich könnt die Schiffe fahren sehen
Und Städte fern und nah von Bergen stolz umstellt,
Nichts ist’s, was mir den Blick gefesselt hält.

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Und könnt ich Paradiese überschauen,
Ich sehnte mich zurück nach jenen Auen,
Wo Deines Daches Zinne meinem Blick sich stellt,
Denn der allein umgrenzet meine Welt.

arnim

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

Op een oud 5 D-Mark biljet

Lees verder “Bettina von Arnim, Paul Gadenne, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid, Michael Schneider” →

Bettina von Arnim, Paul Gadenne, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid, Michael Schneider

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt

Auf diesem Hügel überseh ich meine Welt!
Hinab ins Tal, mit Rasen sanft begleitet,
Vom Weg durchzogen, der hinüber leitet,
Das weiße Haus inmitten aufgestellt,
Was ist’s, worin sich hier der Sinn gefällt?

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)
“Quartetabend” bij Bettina von Arnim in Berlijn
Schilderij van Carl Johann Arnold, 1856.

De Franse schrijver Paul Gadenne werd geboren op 4 april 1907 in Armentieres. Zie ook mijn blog van 4 april 2009.

Uit: La Baleine

„Nous étions plusieurs à nous être réfugiés là, dans ce petit coin où nous pensions pouvoir être oubliés, et nous restions écroulés sur le velours, dans un luxe bizarre de cristaux et d’appliques, nous protégeant, derrière une tenture à emblèmes – elle-même détachée de ses embrasses et à peu près effondrée –, d’un excès de fumée et de mauvais disques, espérant l’incident qui nous donnerait la force de nous éloigner, ou attendant, peut-être, qu’on nous annonçât une lueur sur la mer. [… ] Soudain, comme nous disparaissions de plus en plus dans nos coussins, une personne que nous avions à peine remarquée jusque-là se rapprocha de notre petit cercle d’endormis, et, imaginant de nous étonner, nous demanda si nous avions entendu parler de la baleine.“

Paul Gadenne (4 april 1907 – 1 mei 1956)

De Franse schrijver Isidore Lucien Ducasse, Comte de Lautréamont, werd geboren op 4 april 1846 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2009.

Uit: Poésies 1

„Les perturbations, les anxiétés, les dépravations, la mort, les exceptions dans l’ordre physique ou moral, l’esprit de négation, les abrutissements, les hallucinations servies par la volonté, les tourments, la destruction, les renversements, les larmes, les insatiabilités, les asservissements, les imaginations creusantes, les romans, ce qui est inattendu, ce qu’il ne faut pas faire, les singularités chimiques de vautour mystérieux qui guette la charogne de quelque illusion morte, les expériences précoces et avortées, les obscurités à carapace de punaise, la monomanie terrible de l’orgueil, l’inoculation des

stupeurs profondes, les oraisons funèbres, les envies, les trahisons, les tyrannies, les impiétés, les irritations, les acrimonies, les incartades agressives, la démence, le splëen, les épouvantements raisonnés, les inquiétudes étranges, que le lecteur préférerait ne pas éprouver, les grimaces, les

névroses, les filières sanglantes par lesquelles on fait passer la logique aux abois, les exagérations, l’absence de sincérité, les scies, les platitudes, le sombre, le lugubre, les enfantements pires que les meurtres, les passions, le clan des romanciers de cours d’assises, les tragédies, les odes, les mélodrames, les extrêmes présentés à perpétuité, la raison impunément sifflée, les odeurs de poule mouillée, les affadissements, les grenouilles, les poulpes, les requins, le simoun des déserts, ce qui est somnambule, louche, nocturne, somnifère, noctambule, visqueux, phoque parlant, équivoque, poitrinaire, spasmodique, aphrodisiaque, anémique, borgne, hermaphrodite, bâtard, albinos, pédéraste, phénomène d’aquarium et femme à barbe, les heures soûles du découragement

taciturne, les fantaisies, les âcretés, les monstres, les syllogismes démoralisateurs, les ordures, ce qui ne réfléchit pas comme l’enfant, la désolation, ce mancenillier intellectuel, les chancres parfumés, les cuisses aux camélias, la culpabilité d’un écrivain qui roule sur la pente du néant et se méprise lui-même avec des cris joyeux, les remords, les hypocrisies, les perspectives vagues qui vous broient dans leurs engrenages imperceptibles, les crachats sérieux sur les axiômes sacrés, la vermine et ses chatouillements insinuants, les préfaces insensées, comme celles de Cromwell, de Mlle de Maupin

et de Dumas fils, les caducités, les impuissances, les blasphêmes, les asphyxies, les étouffements, les rages,-devant ces charniers immondes, que je rougis de nommer, il est temps de réagir enfin contre ce qui nous choque et nous courbe si souverainement.“

Comte de Lautréamont (4 april 1846 – 24 november 1870)

De Franse dichter en schrijver Rémy de Gourmont werd geboren op 4 april 1858 in Argentan, Basse-Normandie. Zie ook mijn blog van 4 april 2009.

Figure de rêve

Séquence

La très chère aux yeux clairs apparaît sous la lune,
Sous la lune éphémère et mère des beaux rêves.
La lumière bleuie par les brumes cendrait
D’une poussière aérienne
Son front fleuri d’étoiles, et sa légère chevelure
Flottait dans l’air derrière ses pas légers :
La chimère dormait au fond de ses prunelles.
Sur la chair nue et frêle de son cou
Les stellaires sourires d’un rosaire de perles
Étageaient les reflets de leurs pâles éclairs. Ses poignets
Avaient des bracelets tout pareils ; et sa tête,
La couronne incrustée des sept pierres mystiques
Dont les flammes transpercent le coeur comme des,glaives,
Sous la lune éphémère et mère des beaux rêves.

Rémy de Gourmont (4 april 1858 – 27 september 1915)

De Iers-Amerikaanse schrijver Thomas Mayne Reid werd geboren op 4 april 1818 in Ballyroney, Down, Ierland. Zie ook mijn blog van 4 april 2009.

Uit: The Boy Tar

„MY BOY AUDIENCE.
My name is Philip Forster, and I am now an old man.
I reside in a quiet little village, that stands upon the sea-shore, at the bottom of a very large bay–one of the largest in our island.
I have styled it a quiet village, and so it really is, though it boasts of being a seaport. There is a little pier or jetty of chiselled granite, alongside which you may usually observe a pair of sloops, about the same number of schooners, and now and then a brig. Big ships cannot come in. But you may always note a large number of boats, either hauled up on the beach, or scudding about the bay, and from this, you may conclude that the village derives its support rather from fishing than commerce. Such in reality is the fact.
It is my native village–the place in which I was born, and where it is my intention to die.
Notwithstanding this, my fellow-villagers know v
ery little about me. They only know me as “Captain Forster,” or more specifically as “The Captain,” this _soubriquet_ being extended to me as the only person in the place entitled to it.
Strictly speaking, I am not entitled to it. I have never been a captain of soldiers, nor have I held that rank in the navy. I have only been the master of a merchant vessel,–in other words, a “skipper.” But the villagers are courteous, and by their politeness I am styled “Captain.”
They know that I live in a pretty cottage about half a mile from the village, up shore; they know that I live alone–for my old housekeeper can scarce be accounted as company; they see me each day pass through the place with my telescope under my arm; they note that I walk out on the pier, and sweep the offing with my glass, and then, perhaps, return home again, or wander for an hour or two along the shore. Beyond these facts, my fellow-villagers know but little of myself, my habits, or my history.“

Thomas Mayne Reid (4 april 1818 – 22 oktober 1883)

De Duitse schrijver Michael Schneider werd geboren op 4 april 1943 in Königsberg. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2009.

Uit: Cagliostros Bekenntnissen

„Wie immer am Hl. Karfreitag versammelten wir uns nach Sonnenuntergang auf dem Cassaro, wie bei uns der Corso genannt wird, und blickten gespannt in Richtung des Doms, von wo die Prozession ihren Ausgang nahm. Wer von meinen Kameraden würde wohl diesmal im Zug der Knaben mitlaufen dürfen, der stets auf den Fackelzug der maskierten Kapuzenmänner folgte? Dem Aufmarsch der Knaben mit ihren Kerzen, Kreuzen und bemalten Laternen folgte stets das Defilee der Mädchen und Jungfern der Stadt, die sich in ihren langen, spitzenbesetzten weißen Kleidern, mit Brautschleiern und Kränzen auf dem Kopfe, als „Bräute des Herrn“ präsentierten. Dass der Herr des Himmels, respektive sein eingeborener Sohn, über so viele Bräute gebot, erregte in meinem Herzen Bewunderung, die sich – ich gestehe es freimütig- schon damals mit einer Art heimlichen Futterneids paarte.
Nun also ist es wieder soweit! Aus der Ferne ertönt Blasmusik. Eine getragene, schwermütige Melodie erklingt – und da naht auch schon der finstere, nicht enden wollende Zug der Kapuzenmänner in ihren weißen Kutten, auf denen in blutroter Farbe ein Kreuz gemalt ist, die Gesichter hinter spitzen Masken mit kleinen Sehschlitzen verborgen. Sie gehen in strenger Formation, gruppiert nach den Farben ihrer christlichen Bruderschaften, die sie an den Gurten und Stolen, Kreuzen und Quasten ausweisen. In der einen Hand tragen sie brennende Fackeln, mit der anderen schwingen sie die Rute. Ein Schauer läuft mir über den Rücken; und in einer Mischung aus Angst und wohligem Gruseln rücke ich näher an die Mutter und den Großvater heran. Denn natürlich hatte ich schon manche schrecklichen Dinge über die Hl. Inquisition gehört, als die Blutsbrüderschaften in spitzen Masken die Todgeweihten auf dem Wege zum Scheiterhaufen begleiteten.
Einer der weißen Kapuzenmänner fasst mich jetzt ins Visier, ich sehe das Weiße seines Auges durch den engen Schlitz seiner Maske, drohend hebt er den Arm und wischt mir mit der Rute übers Gesicht. Mir fährt der Schreck in die Glieder, und mir ist, als müsst’ ich vor Angst in die Hose machen. Mein Harndrang nimmt zu, wird schier unerträglich. Wo aber soll ich mich hier, zwischen all den dicht gedrängten Menschen, erleichtern? In meiner Not renne ich bis zur Ecke in die Gasse hinein und verschaffe mir an dem ersten Prellstein endlich Erleichterung.“

Michael Schneider (Königsberg, 4 april 1943)

Maya Angelou, Marguerite Duras, Edith Södergran, Michiel van Kempen, Robert Schindel, Bettina von Arnim, Wolfgang Windhausen, Paul Gadenne, Michael Schneider, Comte de Lautréamont, Rémy de Gourmont, Thomas Mayne Reid

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zij maakte naam met haar eerste roman I know why the caged bird sings, waarin ze de traumatische ervaringen van haar jeugd beschrijft. Deze bestseller werd verfilmd. Angelou laat in haar autobiografische romans een energieke, avontuurlijke (opgroeiende) Afrikaans-Amerikaanse vrouw zien die nergens voor terugdeinst. Haar boek Just give me a cool drink of water ‘fore I die werd genomineerd voor de Pulitzer-prijs. Voor het audioboek A song flung up to heaven kreeg Angelou een Grammy in 2003. In 1981 werd Angelou hoogleraar Amerikanistiek in Winston-Salem. Bij de inauguratie van president Clinton las zij een gedicht voor op zijn verzoek.

I Know Why the Caged Bird Sings

The free bird leaps

on the back of the win

and floats downstream

till the current ends

and dips his wings

in the orange sun rays

and dares to claim the sky.

But a bird that stalks

down his narrow cage

can seldom see through

his bars of rage

his wings are clipped and

his feet are tied

so he opens his throat to sing.

The caged bird sings

with fearful trill

of the things unknown

but longed for still

and is tune is heard

on the distant hillfor the caged bird

sings of freedom

The free bird thinks of another breeze

an the trade winds soft through the sighing trees

and the fat worms waiting on a dawn-bright lawn

and he names the sky his own.

But a caged bird stands on the grave of dreams

his shadow shouts on a nightmare scream

his wings are clipped and his feet are tied

so he opens his throat to sing

The caged bird sings

with a fearful trill

of things unknown

but longed for still

and his tune is heard

on the distant hill

for the caged bird

sings of freedom.

Maya Angelou (Saint Louis, 4 april 1928)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,

Hiroshima mon amour (Fragment)

Je te rencontre.

Je me souviens de toi.

Qui est tu ?

Tu me tues.

Tu me fais du bien.

Comment me serais je doutée que cette ville était faite à la taille de l´amour ?

Comment me serais je doutée que tu étais fait à la taille de mon corps même ?

Tu me plais. Quel événement. Tu me plais.

Quelle lenteur tout à coup.

Quelle douceur.

Tu ne peux pas savoir.

Tu me tues.

Tu me fais du bien.

Tu me tues.

Tu me fais du bien.

J´ai le temps.

Je t´en prie.

Dévore-moi.

Déforme-moi jusqu´a la laideur.

Pourquoi pas toi ?

Pourquoi pas toi dans cette ville et dans cette nuit pareille aux autres au point de s´y méprendre ?

Je t´en prie…

Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Vanaf 10-jarige leeftijd ging ze naar school aan Die deutsche Hauptschule zu S:t Petriin te Sint-Petersburg, waar ze tot 1909 zou blijven.Twee jaar daarvoor, in 1907, overleed haar vader aan tuberculose en in het jaar daarop werd ook bij haar deze ziekte geconstateerd. Ze werd naar een sanatorium gestuurd, maar daar voelde zij zich niet thuis. Gevoelens van gevangenschap, veroorzaakt door de ziekte en het sanatorium, zijn terugkerende thema’s in haar poëzie. In oktober 1911 reisden Edith en haar moeder naar Arose, te Zwitserland, alwaar zij door verscheidene doktoren werd onderzocht. Na een aantal maanden werd zij naar het Davos-Dorf sanatorium overgeplaatst. In mei 1912 was haar conditie voldoende verbeterd en kon zij weer huiswaarts keren. De ziekte keerde later echter terug, waardoor zij in 1923 kwam te overlijden in haar huis te Raivola. Ze werd slechts 31 jaar oud. Tijdens haar leven kreeg ze weinig erkenning, maar vandaag de dag wordt zij beschouwd als een van meest vooraanstaande dichters van Finland en een van de belangwekkendste modernistische dichters van Scandinavië. Zij was de eerste Fins-Zweedse modernist en was beïnvloed door het Franse symbolisme, het Duitse expressionisme en het Russische futurisme.

Die Sehnsucht der Farben

Um meiner eigenen Blässe Willen liebe ich rot, blau und gelb,

das große Weiß ist wehmütig wie die Schneedämmerung

als Schneewittchens Mutter am Fenster saß und sich Schwarz und Rot dazuwünschte.

Die Sehnsucht der Farben ist die des Blutes. Wenn du nach Schönheit dürstest

sollst du die Augen schließen und in dein eigenes Herz blicken.

Doch fürchtet die Schönheit den Tag und allzuviele Blicke,

doch duldet die Schönheit nicht Lärm und allzuviele Bewegungen –

du sollst nicht dein Herz zu deinen Lippen führen,

wir sollen nicht stören des Schweigens und der Einsamkeit vornehme Kreise, –

Wem ist es größer zu begegnen als einem ungelösten Rätsel mit seltsamen Zügen?

Eine Schweigende werde ich sein in meinem ganzen Leben,

eine Redende ist wie der plappernde Bach, der sich selbst verrät;

ein einsamer Baum werde ich sein in der Ebene,

die Bäume im Wald vergehen vor Sehnsucht nach Sturm,

ich werde gesund sein von Kopf bis Fuß mit goldenen Streifen im Blut,

ich werde rein und unschuldig sein wie eine Flamme mit züngelnden Lippen.

Vertaald door Barbara Schubert

Der Mond

Wie wundersam ist alles Tote

wie unaussprechlich:

ein totes Blatt, ein toter Mensch

des Mondes Scheibe.

Und alle Blumen kennen ein Geheimnis

welches der Wald bewahrt:

des Mondes Kreisumlauf um unsre Erde

ist des Todes Bahn.

Und der Mond spinnt sein Gewebe wundersam

welches die Blumen lieben,

und der Mond spinnt sein Märchennetz

um alles Lebende.

Und des Mondes Sichel mäht Blumen ab

in Spätherbstnächten,

und alle Blumen warten auf des Mondes Kuß

in endlosem Verlangen.

Edith Södergran (4 april 1892 – 24 juni 1923)

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,

Uit: Ik ben een neger’, Poëzie als graf voor Surinaamse demonen

“Het is verleidelijk de dichtende scheepsmarconist Bernardo Ashetu de Surinaamse Slauerhoff te noemen. Het is ook te gemakkelijk. Reizen, continenten, zeeën, ze zijn er volop bij Ashetu, maar uiteindelijk bezingt hij eerst en vooral de uithoeken van zijn eigen complexe verhouding tot leven en dood. Ruimte en tijd zijn niet lineair in zijn poëzie (en zo wordt het al minder erg dat we niet kunnen vaststellen wat hij wanneer schreef). Leven verschuift naar de dood en dood naar het leven, beide liggen evenmin vast als de context en de betekenissen van de taal. Dit alles keert terug in het gedicht ‘Seasong’ uit het ongepubliceerde bundeltje Dat ik zong:

Seasong

De scheepstaal opeens
de taal van de zee.

Olunteling onze stuurman
schiep schuim en een harp.

En IJhuden de jongste
de forse matroos werd golvend
was golvend, werd golf en water.

De verdrinkingsdood van twee zeelieden roept een zeelied op, dat geen elegie is maar de beschrijving van een proces van het opgaan van het ene leven in het andere: uit het schuim van het water rijst de harp al op. Aan de railing van het zeemansgraf, zingt het in het hoofd van de dichter. Zingen en de dood: ze zijn voor bijna alle Surinamers onlosmakelijk met elkaar verbonden.”

Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,

Wolken

Ich spreche über die Ermordung etlicher Menschen

Da hat der Rauch aus sich eine Wolke gemacht
Darunter die Kälber grasen, bevor man sie isst
Da hat das Kalb aus sich ein Kalb gemacht

Darunter spreche ich über die Ermordung etlicher Menschen
Darüber steht das Wort in seinem Hof
Da hat der Begriff aus sich eine Wolke gemacht

Darunter die Kinder grasen bevor
Seht die Kindeskinder
Da hat das Kind aus sich ein Kind gemacht

Ich sprech über die Wörter in ihren Höfen
Ich spreche über die Zeitung, die mich zerlesen
Da hat die Schwärze aus sich einen Menschen gemacht

Darunter schnürt er die Fesseln
Bevor er geschaut den Winter
Da hat das Kind aus sich ein Kalb gemacht

Darunter spreche ich über die Zeitung, die mich zerlesen
Darüber steht die Ermordung etlicher Worte
Da hat der Begriff aus sich einen Rauch gemacht

Darunter ein Winter
Der schaut seine Kindeskinder
Da hat der Mord aus sich eine Wolke gemacht

Ich spreche über die Ermordung etlicher Menschen

Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,

Wer sich der Einsamkeit ergibt

»Wer sich der Einsamkeit ergibt,

Ach der ist bald allein;

Ein jeder lebt, ein jeder liebt

Und läßt ihn seiner Pein.«

Wer sich dem Weltgewühl ergibt,

Der ist zwar nie allein.

Doch was er lebt und was er liebt,

Es wird wohl nimmer sein.

Nur wer der Muse hin sich gibt,

Der weilet gern allein,

Er ahnt, daß sie ihn wieder liebt,

Von ihm geliebt will sein.

Sie kränzt den Becher und Altar,

Vergöttlicht Lust und Pein.

Was sie ihm gibt, es ist so wahr,

Gewährt ein ewig Sein.

Es blühet hell in seiner Brust

Der Lebensflamme Schein.

Im Himmlischen ist ihm bewußt

Das reine irdsche Sein.

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

De Duitse schrijver, dichter en graficus Wolfgang Windhausen werd geboren op 4 april 1949 in Duderstadt. Zie ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008,

Uit: Luftspiegelungen (Fragment)

Wir haben gepflegt und verwaltet
das Erbe aus vergangener Zeit,
in Jahrhunderten erbaut.
Ewig in das Mondlicht ragend,
das Häusermeer überblickend
der Dom St. Cyriakus
in seinem Schatten der hl. Nepomuk.
Ins Holz der Häuser schnitzten
Meister ihre Figuren, Balken
bemalt und mit Zeichen versehen.
Vom alten Rathaus bis zum
Westertorturm zieht sich
der steinerne Weg
mit der Laternen freundlichem Geleit.
Duderstadt –
Stadt meiner spröden Liebe.

Wolfgang Windhausen (Duderstadt, 4 april 1949)

De Franse schrijver Paul Gadenne werd geboren op 4 april 1907 in Armentieres. Toen hij 11 jaar was trok zijn familie naar Parijs, waar hij zijn schooltijd afsluit aan het Lycee Louis-le-Grand. Vanaf herfst 1932 doceerde Gadenne aan het Lycee Corneille in Elbeuf in Normandië. Een jaar later werd al tbc bij hem vastgesteld. Voor een lange kuur verbleef hij in de Alpen. In 1937 werd zijn rechter nier verwijderd. Van het lesgeven werd hij daarna vrijfgesteld. Tussen 1941 en 1953 publiceerde hij zes romans. De eerste daarvan was „Siloe”.

Uit: Scènes dans le château

„Phil avait tout vu d’un coup d’œil. Pas un livre dont il n’eût déjà tourné cent fois les pages. Si. Il y avait bien ceux qu’il se réservait pour les jours de grâce. Ceux-là s’accumulaient sur un rayon, tous propres sous leurs couvertures blanches. Mais les jours de grâce ne venaient jamais, il ne se réveillait jamais avec l’âme assez pure pour les lire. Et puis ça le tentait d’aller chez les libraires, les bouquinistes. Acheter des bouquins, chez lui, c’était devenu un vice. Il aurait eu beau posséder tous les livres du monde sur des rayons, c’était toujours d’un autre qu’il avait envie. Les hommes marqués par les passions ont de ces lubies. Il pouvait bien y avoir ce jour-là des livres non coupés dans l’ « armoire », il n’y avait pas celui qu’il voulait lire. Il voulait lire la Baghâvat Gîta . Non. Il voulait lire La Chartreuse de Parme . Qui donc lui avait parlé de La Chartreuse de Parme ? Mais, d’abord, oui en tout premier lieu, il voulait lire Nietzsche : sa curiosité, sa passion étaient depuis quelques jours orientées vers Nietzsche. On lui avait cité, trois jours plus tôt, une phrase du Gai Savoir qui l’avait ébloui. Il voulait retrouver cette phrase, la relire, l’apprendre par cœur. Aujourd’hui même. Toute affaire cessante.“

Paul Gadenne (4 april 1907 – 1 mei 1956)

De Duitse schrijver Michael Schneider werd geboren op 4 april 1943 in Königsberg. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Uit: Ein Tribunal für Zocker und Finanz-Terroristen

“Zumal sie mit ihren „ innovativen Finanzprodukten“, in denen die Ramschhypotheken versteckt wurden, ganze Volkswirtschaften vergiften? Warum geht die Internationale Gemeinschaft gegen die spekulative Piraterie der Hedgefonds nicht ebenso entschlossen vor wie gegen die Piraten auf den Weltmeeren? Ja, warum wird die Spekulation mit Nahrungsmitteln, Rohstoffen und Währungen, d.h. mit den Grundelemen
ten jeglicher Ökonomie, nicht überhaupt geächtet und durch strikte Gesetze verboten?

Der juristische Katalog der „Verbrechen gegen die Menschlichkeit“ müsste dringend um den Straftatbestand „kriminelle Spekulation mit destruktiven oder mörderischen Folgen für die Allgemeinheit“ erweitert, und dieser von einem Internationalen Gerichtshof mit entsprechender Sanktionsgewalt geahndet werden. Vor allem müssten die Verursacher und Profiteure der Finanzmarktblasen per Gesetz gezwungen werden, mit ihrem eigenen Vermögen für den der Allgemeinheit zugefügten Schaden zu haften. Erst dann könnte man wirklich von einer „neuen Finanzarchitektur“ sprechen!”

Michael Schneider (Königsberg, 4 april 1943)

De Franse schrijver Isidore Lucien Ducasse, Comte de Lautréamont, werd geboren op 4 april 1846 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Uit:Poésies 1

„Le désespoir, se nourrissant avec un parti pris, de ses fantasmagories, conduit imperturbablement le littérateur à l’abrogation en masse des lois divines et sociales, et à la méchanceté théorique et pratique. En un mot, fait prédominer le derrière humain dans les raisonnements. Allez, et passez-moi le mot! L’on devient méchant, je le répète, et les yeux prennent la teinte des condamnés à mort. Je ne retirerai pas ce que j’avance. Je veux que ma poésie puisse être lue par une jeune fille de quatorze ans.“

„La vraie douleur est incompatible avec l’espoir. Pour si grande que soit cette douleur, l’espoir, de cent coudées, s’élève plus haut encore. Donc, laissez-moi tranquille avec les chercheurs. A bas, les pattes, à bas, chiennes cocasses, faiseurs d’embarras, poseurs! Ce qui souffre, ce qui disseque les mystères qui nous entourent, n’espère pas. La poésie qui discute les vérités nécessaires est moins belle que celle qui ne les discute pas. Indécisions à outrance, talent mal employé, perte de temps: rien ne sera plus facile à vérifier.“

Comte de Lautréamont (4 april 1846 – 24 november 1870)

De Franse dichter en schrijver Rémy de Gourmont werd geboren op 4 april 1858 in Argentan, Basse-Normandie. Hij was mede-oprichter en medewerker van de »Mercure de France«.Ook was hij een belangrijk theoreticus van het Symbolisme. Hij werd bekend met literaire en filosofische essays, maar schreef ook gedichten, verhalen, romans en toneelstukken. Ook had een beduidende invloed op het werk van Blaise Cendrars.

Uit: La Culture des idées

« Il n’est pas probable que de la littérature française du Moyen Âge beaucoup plus de la centième partie ait survécu aux changements de la mode. Presque tout le théâtre a disparu. Le nombre des auteurs devait être immense en un temps où l’écrivain était son propre éditeur, le poète son propre récitateur, le dramaturge son propre acteur. En un certain sens, l’imprimerie fut un obstacle aux lettres ; elle opérait une sélection et jetait le mépris sur les écrits qui n’avaient pu parvenir à passer sous la presse. Cette situation dure encore, mais atténuée par le bas prix de la typographie mécanique. L’invention dont on nous menace, d’un appareil à imprimer chez soi, multiplierait par trois ou quatre le nombre des livres nouveaux ; et nous retrouverions les conditions du Moyen Âge : tous ceux qui ont quelques lettres – et d’autres, comme maintenant – oseraient la petite élucubration qu’on glisse à ses amis avant de l’offrir au public. Tout progrès finit par se nier lui-même ; arrivé à son maximum d’expansion, il tend à rétablir l’état primitif auquel il s’était substitué. »

Rémy de Gourmont (4 april 1858 – 27 september 1915)

De Iers-Amerikaanse schrijver Thomas Mayne Reid werd geboren op 4 april 1818 in Ballyroney, Down, Ierland. Hij zou een kerkelijke loopbaan volgen, maar toen hij twintig was vertrok hij naar de VS, op zoek naar avontuur en geluk. Hij maakte kennis met de Missouri, trok door alle staten van de unie, leerde Edgar Allan Poe kennen, werkte als journalist en nam deel aan de oorlog met Mexico. Later vestigde hij zich in Engeland waar zijn literaire lopbaan in 1850 begon met de publicatie van zijn roman The Rifle Rangers.

Uit: The Boy Hunters

“Look at Basil, the oldest of the boys. He is at work fixing some straps to a hunting-saddle, that lies on the grass beside him. Basil is exactly seventeen years of age. He is a fine-looking lad, though not what you might call handsome. His face has a courageous expression, and his form betokens strength. His hair is straight, and black as jet. He is more like an Italian than either of his brothers. He is, in fact, the son of his father—a true Corsican. Basil is a “mighty hunter.” He is more fond of the chase than of aught else. He loves hunting for itself, and delights in its dangers. He has got beyond the age of bird-catching and squirrel shooting. His ambition is not now to be satisfied with anything less exciting than a panther, bear, or buffalo hunt.

How very unlike him is Lucien, the second in age! Unlike in almost everything. Lucien is delicately formed, with a light complexion and very fair hair. He is more like what his mother was, for she was fair-haired and blonde, as are many of her people—the Basques. Lucien is passionately fond of books and study. He is busy with a book just now in the verandah. He is a student of natural history in general, but botany and geology are his favourite sciences, and he has made considerable progress in both.“

Thomas Mayne Reid (4 april 1818 – 22 oktober 1883)

Michiel van Kempen, Marguerite Duras, Robert Schindel, Bettina von Arnim, Wolfgang Windhausen, de Lautréamont, Michael Schneider

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Uit: Een geschiedenis van de Surinaamse literatuur

“Kari’na is het woord waarmee de karaïben zelf de inheemsen aanduiden ter onderscheiding van niet-inheemsen, maar het is tegelijkertijd het algemene woord voor ‘mens’. Het Kari’na auran (lett.: taal van de karaïb) is de karaïbse taal die wordt gesproken in twee varianten: het tyre’wuju auran, het oostelijk dialect, en aretyryponon auran, het westelijk dialect. De karaïbse dorpen concentreren zich aan de Marowijnerivier in het Oosten (sommige ook op het grondgebied van Frans-Guyana) en voorts zijn er verspreide dorpen in het district Para en in het Wayambo-Coppenamegebied.

Vroege studies als die van de Penards (1907-1908) en Assid (1946) spraken van de kari’na als de Zonaanbidders die mensenoffers brachten en wie kannibalisme niet vreemd was. In hoeverre dit laatste vooral deel uitmaakt van een in de vroege 19de eeuw ontstane beeldvorming van buitenaf die de kari’na als agressief wilde voorstellen, is niet helemaal duidelijk. Onderzoekers sinds de jaren ’70 wijzen het idee dat de karaïben menseneters waren in ieder geval af. De figuur die als verpersoonlijking van de temperamentvolle kari’na-aard gezien kan worden, is Kenaima. Kenaima is zowel de aanduiding voor het Oordeel, als voor de bloedwraak bij familieveten. In de inheemse mythologie is Kenaima de zoon van een door blanken doodgemartelde hoofdman die zwoor zijn vader te zullen wreken. In de letterkunde verkreeg de Kenaima-wraakgeest ook buiten de inheemse vertelschat verspreiding door het jeugdboek van Thea Doelwijt Kainema de Wreker en de menseneters (1977). De beeldvorming is dus haar eigen weg gevolgd; bloedwraak komt sinds mensenheugenis bij de kari’na niet meer voor.”

Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Uit : Moderato Cantabile

« La leçon de piano

Veux-tu lire ce qu’il d’écrit au-dessus de ta partition ? demanda la dame.
-Moderato cantabile, dit l’enfant.
La dame ponctua cette réponse d’un coup de crayon sur le clavier. L’enfant
resta immobile, la tête tournée vers sa partition.
-Et qu’est-ce que ça veut dire, moderato cantabile ?
-Je ne sais pas.
Une femme, assise à trois mètres de là, soupira.
Tu es sûr de ne pas savoir ce que ça veut dire, moderato cantabile ? reprit la dame.
L’enfant ne répondit pas. La dame poussa un cri d’impuissance étouffé, tout
en frappant de nouveau le clavier de son crayon. Pas un cil de l’enfant ne
bougea. La dame se retourna.
-Madame Desbaresdes, quelle tête vous avez là, dit-elle.
Anne Desbaresdes soupira une nouvelle fois.
-A qui le dites-vous, dit-elle.
L’enfant, immobile, les yeux baissés, fut seul à se souvenir que le soir venait
d’éclater. Il en frémit.
-Je te l’ai dit la dernière fois, je te l’ai dit l’avant-dernière fois, je te l’ai dit cent fois, tu es sûr de ne pas le savoir ? »

Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Requiem auf eine Freundschaft

Mein Gast ist gestorben, hinunter, hinunter der Hohlweg
Ich seh ihn noch gehn mit der Weite im Haar.
Und nachts, wenns der Stern tut, serpentiert, serpentiert
Sich sein Echo im Herzen, mein Gast ist gestorben.

Ein Lachen, ein Schuh, eine Geige aus Hiersein
Wir saßen beim Wein oder schliefen in neueren Worten
Und hatten Sekunden, welche wir sprengten
Heraus aus dem Zeitschlamm; so konnten wirs doch begreifen.

Nun ist er fort, sein Name rastet, rastet die Zeit
Ich heb meine Beine vom Hohlweg und gehe
Rücklings den Trampelpfad, Weite und Enge
Im Echo, ich und nie, Gastfreund aus dort.

Sind andere Gegenden hier, fragen manchmal die Kinder.
Ich brech ihnen stückweis den Hohlweg und schenke
Serpentin, Serpentine, sie nehmens als Apfel und Mohn.
Denn wir schliefen dereinst in den Worten, wir sprengten dereinst.

Trinkrondo

Liebste Hurenhunde
Trinkt mit mir den Wein
Denn im Nordburgunde
Muss man rauschig sein

Liebste Peitscherlkater
Trinkt mit mir die Grappa
Denn der Himmelsvater
Ist mein Nimmersatter

Freunderln ringsumher
Trinkt mit mir von Bieren
Die mich dumm und leer
Zum Abgesang verführen

Liebste Seicherln feige
Trinkt mit mir Likör
Dass die Eier beide
Mir nicht allzuschwer

Menschenkinder dumme
Trinkt mit mir Bordeaux
Damit ich verstumme

Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Das Abendrot am Strand hinzieht

Das Abendrot am Strand hinzieht,
Ergibt den Wellen sich mit Lust,
Da schwellet die beklemmte Brust
Der unbewußten Sehnsucht Lied,
So kühn gewaltig zwingt das Lied
Die Trauer der beklemmten Brust,
In Lebensmut erstrebt sie Lust,
In Liebesflut sie Wolken zieht,
Und weckt in der beklemmten Brust
Der hohen Freiheit kühnes Lied.
Sein voller Klang
Das Herz durchdrang,
Das Lied sich schwang
In Liebesdrang.
Zu ihm, zu dem ich hin verlang,
Dort über die Berge mit der Lerche,
Ihm nach der Hymne zu singen dem Volk,
Dem von seinen Lippen sie sollte erklingen.

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

De Duitse schrijver, dichter en graficus Wolfgang Windhausen werd geboren op 4 april 1949 in Duderstadt. Zie ook mijn blog van 4 april 2007.

Einen Beitrag

Einen Beitrag
zu der Welt
und der Erfurcht vor ihr
werden
wenige leisten
weil sie
die Welt
die Natur
nicht so sehen
wie DU
es bleibt
ein
in Stein geätztes Wort

HOFFNUNG

Dès que as papillonné autour de moi
(seit dem Augenblick, da du um mich herum geflattert bist)

Begegnung am Fenster
der Nacht

Duft
feuchtes Holz des Nussbaums
unter Nebeltränen
faltenreich

Sonne
und
Nachtschatten

Wolfgang Windhausen (Duderstadt, 4 april 1949)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 4 april 2007.

De Franse schrijver Isidore Lucien Ducasse, Comte de Lautréamont, werd geboren op 4 april 1846 in Montevideo.

De Duitse schrijver Michael Schneider werd geboren op 4 april 1943 in Königsberg.

Michiel van Kempen, Michael Schneider, Marguerite Duras, Robert Schindel, Bettina von Arnim, Comte de Lautréamont, Wolfgang Windhausen

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Van zijn eigen hand verschenen romans, verhalen, essays, reisverslagen en scenario’s. Hij stelde een groot aantal bloemlezingen uit de Caraïbische literatuur samen en van zijn vele studies over de Surinaamse literatuur geldt het tweedelige Een geschiedenis van de Surinaamse literatuur (2003) als het standaardwerk over de Surinaamse literatuur. Vanaf 1 september 2006 is Van Kempen bijzonder hoogleraar West-Indische Letteren aan de Universiteit van Amsterdam; hij is de eerste die deze post bekleedt. Vanaf de jaargang 2006 is hij ook hoofdredacteur van het tijdschrift Oso.

Werk o.a.: Ik ben Nalini en ik ben een buitenbeentje (1993), Plantage Lankmoedigheid (1997), Het Nirwana is een lege trein: reisverhalen over India (2000), Pakistaanse nacht en andere verhalen (2002)

Uit: Vluchtwegen (2006)

‘“We zijn met zo weinigen overgebleven, dat Jahweh je niet zomaar laat lopen”, dreigde zijn vader hem op een keer. Bram was toen al volop in zijn tienerjaren en liet zich niet alles meer zeggen.
“Kijk om je heen, we leven in een overbevolkt land, dat is ons volk. Mijn Jahweh is de jouwe niet.”
“Dus je geeft toe dat er ook voor jou een Jahweh bestaat?”
“Och god, waarom moet je toch altijd met van die slimme redeneringen komen aanzetten? Het is niet omdat je een besneden lul hebt, dat je een uitverkorene van God bent.”
De opgeheven hand van de vader werd in de bankschroef van de bijna volgroeide zoon opgevangen.’

Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)

De Duitse schrijver Michael Schneider werd geboren op 4 april 1943 in Königsberg. Hij is de zoon van componist en dirigent Horst Schneider en een broer van de schrijver Peter Schneider. Schneider groeide op in Grainau en Freiburg im Breisgau. Hij studeerde filosofie, sociologie en religiewetenschappen in Berlijn. Na zijn promotie werkte hij als lector en van 1975 tot 1978 was hij dramaturg aan het Hessische Staatstheater in Wiesbaden. Sinds 1991 is hij docent aan de Filmakademie Baden-Württemberg, sinds 1995 hoogleraar op het vakgebied draaiboek. Naast politiek-essayistisch werk schrijft hij ook verhalend proza.

Uit: Cagliostros Bekenntnissen

„Schon früh hatte ich die ahnungsvolle Empfindung, dass es mit mir etwas ganz Besonderes auf sich habe. Jedenfalls ließen sich dafür im Umkreise meiner abergläubischen, wundersüchtigen und phantasiebegabten Landsleute leicht Hinweise und Zeichen finden, wenn man sie nur finden wollte. Ob ich mich beim Palmenfest, dem größten Feste der Insel, das erste Mal inmitten der festlich gekleideten Kinderschar im weißen Engelskostüm präsentierte, an den Schultern goldene Pappflügelchen, die Tante Felicia mit Goldfarbe bemalt; ob meine Taufpatin und Großtante Vincenza mir zu meinem achten Geburtstag aus der Hand las und mir eine große Zukunft prophezeite; ob ich, kaum neunjährig, beim Fest der Hl. Rosalia, unter geduldiger Führung Onkel Mateos und dem Beifallklatschen der Nachbarn, auf dem Maulesel durch die Gassen der Albergheria schaukelte wie Jesus beim Einzug in Nazareth – solche mir unvergesslichen Szenen und Auftritte gaben mir, dem vaterlosen und von Mutterliebe nicht gerade verwöhnten Knaben, die dunkle Ahnung und tröstliche

Empfindung ein, dass das Auge einer höheren Macht auf mir ruhe, die mich zu Außerordentlichem bestimmt habe…

Vielleicht hat nichts meinen Sinn fürs große Zeremoniell, den ich später als Großmeister der ägyptischen Loge unter Beweis stellte, mehr geprägt als die mit Pomp in Szene gesetzten heiligen und weniger heiligen Umzüge meiner Heimatstadt, in Sonderheit die große Karfreitagsprozession, die wir Buben als Fortsetzung des Karnevals betrachteten.“

Michael Schneider (Königsberg, 4 april 1943)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Duras werd wel beschouwd als een enfant terrible uit de Franse literatuur. Ze heeft zeker een bewogen leven gehad. Ze groeide op in Gia Dinh, waar haar moeder leefde. Zelf zat ze op internaat. Ze heeft aan de Sorbonne gestudeerd en in WO II zat ze in het verzet. Een groot deel van haar werk was (semi-)autobiografisch en ze kreeg grote belangstelling voor de film, ze schreef tot aan haar dood afwisselend romans en filmscenario’s. Hoofdthema’s in haar werk waren altijd liefde en dood. Een deel van haar jeugd is beschreven in het semi-autobiografisch boek “L’amant”.

Uit: L’amant

« L’histoire de ma vie n’existe pas. ça n’existe pas. Il n’y a jamais de centre. Pas de chemin, pas de ligne. Il y a de vastes endroits où l’on fait croire qu’il y avait quelqu’un, ce n’est pas vrai il n’y avait personne.

Je n’ai jamais écrit, croyant le faire, je n’ai jamais aimé, croyant aimer, je n’ai jamais rien fait qu’attendre devant la porte fermée.

Je me suis dit qu’on écrivait toujours sur le corps mort du monde et, de même, sur le corps mort de l’amour. »

Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Vanaf 1967 studeerde hij filosofie en bewoog hij zich in maoïstische kringen. Hij was medeoprichter van de studentenbeweging „Kommune Wien“ en van het literaire tijdschrift „Hundsblume“, waarin hij ook zijn gedichten publiceerde. In 1970 verscheen zijn roman Kassandra. Vanaf 1986 is hij zelfstandig schrijver. Een centrale rol in zijn werk speelt de Shoa, zijn ambivalente verhouding tot de stad Wenen, die hij „hoofdstad van het vergeten“ noemt en het daar nog altijd actuele antisemitisme.

Nullsucht 9 (Als ich im Geschnatter)

Als ich im Geschnatter mittendrin
Staubnüchtern saß mit schrägem Kopf
Geschah es dass plötzlich
Meine Haut sich buckelte

Zuerst dachte ich die Schnatteranten
Klopfen alle auf einmal bei mir an
Damit ich sie einlasse also selber
Drauflos schnattere doch dann
Merkte ich wie ich mit allen Partien
Der Haut anstieß und das

Buckelte enorm. Damals stand
Ich vom Tisch auf streckte mich und
Nun allerdings fielen Wörter
Mir wie Laub vom Leib seitdem

Begegne ich dem Geschnatter
Mit Geschnatter und die Haut ist
Wieder glatt worden Wörter
Können ihr nichts anhaben ich
Habe sie alle an
Alle an

Abschied von D (Pour Hölderlin 14)

Und du Madame mit deinen Leuchtern
Den Haaren um die Uhr dem schnellen Atem
Und du verblassend in die Ferne gehend
Mit lauten Wörtern und gebärdenreichem Nichtsda

Hast mich genommen in ein leeres Zentrum
Da bin ich nun und seh von da nach dort
Die Ziehharmonika beginnt zu atmen
Wirft Töne mir in Hals. Das Herz kein Ort.

Und ich kein Ort das Herz und ich weshalb.
In deinen Fernen eine Kringelpost
Ein Nebelwort in männlicher Gestalt
Mein Hals ein Schluck ein Platz ein Halt

Nehm ich dich in die Arme ungetrost
Die Lüste bruzzeln zart auf kleinem Rost
Der Mai ist kommen Fahnen klirren kalt

Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Duitse schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Bettina was de dochter van Maximiliane La Roche. Zij kwam veel over de vloer bij de moeder van Goethe in Frankfurt.Reeds in haar jeugd bleek Bettina ov
er veel fantasie te beschikken. Een fantasie die soms overging in dweperij. In 1807 leerde Bettina Brentano Goethe in Weimar kennen, nadat ze een jarenlange briefwisseling hadden onderhouden. Goethe beantwoorde aanvankelijk de liefde van Bettina, maar verbrak de relatie in 1811, toen zij zich laatdunkend uitliet over zijn vrouw Christiane Vulpius. Het huwelijk met Achim von Arnim (1781-1831) bracht enige rust bij Bettina. Bettina kende veel belangrijke kunstenaars en schrijvers. Na de dood van Goethe gaf Bettina Brentano “Goethes Briefwechsel mit einem Kinde” (1835) uit. Deze uitgave veroorzaakte veel opschudding, omdat men er ging van uit ging dat de brieven echt waren. Later bleek echter dat Bettina Brentano de meeste brieven uit haar duim gezogen had. In latere jaren schreef Bettina Brentano vooral over sociale misstanden en zette ze zich in om de zorg voor zieke en arme mensen te verbeteren, zowel door de staat als door private initiatieven. Andere belangrijke werken van Bettina Brentano zijn “Die Günderode” (1840), “Dies Buch gehört dem König” (1843) en “Clemens Brentanos Frühlingskranz” (1844).

Uit: Briefwechsel mit Goethe

“An Goethe.

Kassel, den 15. Mai 1807.

»Liebe, liebe Tochter! Nenne mich für alle Tage, für alle Zukunft mit dem einen Namen, der mein Glück umfaßt; mein Sohn sei Dein Freund, Dein Bruder, der Dich gewiß liebt usw.«

Solche Worte schreibt mir Goethes Mutter; zu was berechtigen mich diese? – Auch brach es los wie ein Damm in meinem Herzen; – ein Menschenkind, einsam auf einem Fels, von Stürmen umbraust, seiner selbst ungewiß hin- und herschwankend, wie Dornen und Disteln um es her – so bin ich; so war ich, da ich meinen Herrn noch nicht erkannt hatte. Nun wend’ ich mich wie die Sonnenblume nach meinem Gott und kann ihm mit dem von seinen Strahlen glühenden Angesicht beweisen, daß er mich durchdringt. O Gott! Darf ich auch! – Und bin ich nicht allzu kühn?

Und was will ich denn? – Erzählen, wie die herrliche Freundlichkeit, mit der Sie mir entgegenkamen, jetzt in meinem Herzen wuchert? – alles andre Leben mit Gewalt erstickt? Wie ich immer muß hinverlangen, wo mir’s zum erstenmal wohl war? – Das hilft alles nichts; die Worte Ihrer Mutter! – Ich bin weit entfernt, Ansprüche an das zu machen, was ihre Güte mir zudenkt, – aber diese haben mich geblendet; und ich mußte zum wenigsten den Wunsch befriedigen, daß Sie wissen möchten, wie mächtig mich die Liebe in jedem Augenblick zu Ihnen hinwendet.”

Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

Het levensverhaal van de geheimzinnige graaf van Lautréamont was lange tijd één van de grootste raadsels van de Franse literatuur. De schrijver Isidore Ducasse (die achter dit pseudoniem schuilging) schreef twee boeken en stierf op 24-jarige leeftijd in Parijs tijdens de Commune van 1870. Inmiddels is iets over dat leven bekend: hij werd geboren op 4 april 1846 in Montevideo en groeide (zonder moeder) op tijdens de woelige revolutiejaren in Uruguay. Op zijn dertiende belandde hij in Frankrijk, waar zijn ouders oorspronkelijk vandaan kwamen. Op een kostschool sloot hij vriendschap met de vijf jaar jongere Georges Dazet. Eind 1867 vestigde hij zich in Parijs en werd de literaire wereld zijn habitat. Ducasse slaagde erin delen van zijn twee literaire werken Les chants du Maldoror en Poésies uit te geven, maar ze bleven ze vrijwel onopgemerkt. Toen hij op 24 november 1870 stierf (de oorzaak is onbekend), was er was niemand die hem als een belangrijk auteur zag. ‘Het einde van de negentiende eeuw krijgt zijn dichter nog wel’, schreef Ducasse. Pas een halve eeuw later bleken deze woorden profetisch te zijn geweest.

Les chants de Maldoror (fragment)

Plût au ciel que le lecteur, enhardi et devenu
momentanément féroce comme ce qu’ il lit,
trouve, sans se désorienter, son chemin abrupt
et sauvage, à travers les marécages désolés de
ces pages sombres et pleines de poison ; car, à moins
qu’ il n’ apporte dans sa lecture une logique
rigoureuse et une tension d’ esprit égale au moins à
sa défiance, les émanations mortelles de ce livre
imbiberont son âme comme l’ eau le sucre. Il n’ est pas
bon que tout le monde lise les pages qui vont
suivre ; quelques-uns seuls savoureront ce fruit
amer sans danger. Par conséquent, âme timide, avant
de pénétrer plus loin dans de pareilles landes
inexplorées, dirige tes talons en arrière et non en
avant. écoute bien ce que je te dis : dirige tes
talons en arrière et non en avant, comme les yeux
d’ un fils qui se détourne respectueusement de la
contemplation auguste de la face maternelle ; ou,
plutôt, comme un angle à perte de vue de grues
frileuses mé
ditant beaucoup, qui, pendant l’ hiver,
vole puissamment à travers le silence, toutes voiles
tendues, vers un point déterminé de l’ horizon, d’ où
tout à coup part un vent étrange et fort,
précurseur de la tempête. La grue la plus vieille
et qui forme à elle seule l’ avant-garde, voyant
cela, branle la tête comme une personne raisonnable,
conséquemment son bec aussi qu’ elle fait
claquer, et n’ est pas contente (moi, non plus, je ne
le serais pas à sa place), tandis que son vieux cou,
dégarni de plumes et contemporain de trois générations
de grues, se remue en ondulations irritées qui
présagent l’ orage qui s’ approche de plus en plus.
Après avoir de sang-froid regardé plusieurs fois de
tous les côtés avec des yeux qui renferment
l’ expérience, prudemment, la première (car, c’ est
elle qui a le privilège de montrer les plumes de sa
queue aux autres grues inférieures en intelligence),
avec son cri vigilant de mélancolique sentinelle,
pour repousser l’ ennemi commun, elle vire avec
flexibilité la pointe de la figure géométrique (c’ est
peut-être un triangle, mais on ne voit pas le
troisième côté que forment dans l’ espace ces curieux
oiseaux de passage), soit à bâbord, soit à tribord,
comme un habile capitaine ; et, manoeuvrant avec des
ailes qui ne paraissent pas plus grandes que celles
d’ un moineau, parce qu’ elle n’ est pas bête, elle
prend ainsi un autre chemin philosophique et plus sûr.

Comte de Lautréamont (4 april 1846 – 24 november 1870)

De Duitse schrijver, dichter en graficus Wolfgang Windhausen werd geboren op 4 april 1949 in Duderstadt. Windhausen is lid van de internationale PEN_Club en van het Writers in Prison Committee. Hij zet zich al vijfentwintig jaar als vrijwilliger in voor de gevangenenzorg.

Sieh
das bild meiner stadt
die häuser am markt
die kirchen
das ehrwürdige rathaus
eine wehrhafte mauer
mit altem stadttor
dessen dach sich in
windungen gen himmei schraubt
bei mildem licht
flammen die alten fachwerkhäuser
im mittagslicht
auf verwitterten steinen
spielen die schatten fangen
und die brehme plätschert
in den gassen und straßen
oft verwischt
kaum lesbar
schriften über den türen
»ora et labora«
zeugen einer vergangenheit

Nach jeder rückkehr
noch immer schön –
meine stadt
duderstadt

Wolfgang Windhausen (Duderstadt, 4 april 1949)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.