Tag: Nils-Aslak Valkeapää

Federica de Cesco, Nils-Aslak Valkeapää, Steven Saylor, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka

De Zwitserse schrijfster Federica de Cesco werd geboren op 23 maart 1938 in Pordenone, Zie alle tags voor Federica de Cesco op dit blog.

Uit: Die Traumjägerin

„Ich habe Pandora getötet«, hatte Night gesagt. Danach: ein langes Schweigen. Die Worte rührten Tumult in mir auf, stießen hart an mein Herz, so dass es in entgeistertem Unverständnis pochte. Das Schweigen hing zwischen uns, zitterte wie eine Kompassnadel, bis ich sagte: »Also, ich kann dir nicht mehr folgen.« Er antwortete nicht; und als das Schweigen andauerte, ging mir allmählich das Unvermeidliche auf. Ich wandte sogar das Gesicht von ihm ab, denn seine Aufrichtigkeit sprang in die Augen. Still wartete er, bis mein Blick zu ihm zurückkehrte. »Erzähl mir, warum.« Er schien weit fort in einem Traum, aus dem heraus er abwesend antwortete. »Sie hat mich darum gebeten.« »Was ist das für eine Geschichte?« Ich fuhr mir mit der Hand über die Stirn. Sein Gesicht war dem offenen Fenster zugewandt, der Straße, tief unten, mit dem brausenden Verkehr. Langsam schüttelte er den Kopf. »Ich lüge nicht.« Eine ruhige Geste bestätigte die Worte. »Es wäre nicht sehr indianisch zu lügen.« Ich lächelte, aber nur halbherzig. Es gab Meerestiefen in jedem Herz, und Strömungen und dunkle Inseln. Ich sagte: »Vielleicht … wenn ich es für möglich halte … dann nur aus Verzweiflung?«
»Wie du sagst: aus Verzweiflung.« Er stand plötzlich auf, nahm die Tassen, goss frischen Kaffee ein, alles ganz ruhig, bevor er sich wieder mir gegenübersetzte. »Weiter«, sagte ich. Er antwortete nachdenklich. Mir fiel plötzlich auf, wie empfindsam sein Gesicht eigentlich war. »Verzweiflung kannst du nicht erklären. Sie kommt über dich, sie erfüllt dich ganz. Dann erst verstehst du sie.« Ich nickte stumm. Er atmete mit einem kleinen Stoß aus. Er hatte immer noch diesen Blick, von aller Welt entrückt. »Ich werde es nie vergessen. Und möchte es nicht noch einmal erleben. Auch nicht im Traum. Ich muss mich da zusammenreißen.« Verstecktes, nicht offen angesprochenes Leid hatte mich schon immer zornig werden lassen. Ich musste plötzlich an Elinor denken und sagte es ihm. »Es ist traurig, aber Träume bringen es am Ende noch fertig, uns verrückt zu machen.« »Elinor«, murmelte er. »Ach ja …« Er trank einen Schluck und begann mit unerwartet ruhiger Stimme zu erzählen. »Also, es war in Seattle, als ich zum ersten Mal von ihr hörte. Elinor spielte eine große Rolle in Pandoras Leben. Sie sprach auch noch von ihr, als wir nach dem Essen eine Bar aufsuchten.”

 

 
Federica de Cesco (Pordenone, 23 maart 1938)
Cover

 

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf Nils-Aslak Valkeapää werd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie alle tags voor Nils-Aslak Valkeapää op dit blog.

 

The sun’s progress (Fragment)

the wind
blew the clouds to travel
across heaven
the fire to speak

our gods
together with us
the same joy
dreamed dreams
the sun’s progress
along the highways
the moon in the vent-hole
aurora borealis
heaven’s stars

they were the ones who themselves
knew everything
had everything
considered they stood above life itself

our grandmothers
followed time’s signs
taught us
how many months to a year

the guests had one month less
they do not speak nature’s language

birds, birds
we were
twittering of the bird
under blue high heaven

and the wind,
the wind carried along with it
the wind carried away

 


Nils-Aslak Valkeapää (23 maart 1943 – 26 november 2001)

 

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie alle tags voor Steven Saylor op dit blog.

Uit: Roma

“She traveled back and forth, up and down the river path. No single place was home. She liked the seaside, where there was always fish to eat, and the gentle lapping of the waves lulled her to sleep at night. She was less fond of the foothills, where the path grew steep, the nights could be cold, and views of great distances made her dizzy. She felt uneasy in the villages, and was often shy around strangers. The path itself was where she felt most at home. She loved the smell of the river on a hot day, and the croaking of frogs at night. Vines grew amid the lush foliage along the river, with berries that were good to eat. Even on the hottest day, sundown brought a cool breeze off the water, which sighed and sang amid the reeds and tall grasses.
Of all the places along the path, the area they were approaching, with the island in the river, was Lara’s favorite. The terrain along this stretch of the river was mostly flat, but in the immediate vicinity of the island, the land on the sunrise side was like a rumpled cloth, with hills and ridges and valleys. Among Lara’s people, there was a wooden baby’s crib, suitable for strapping to a cart, that had been passed down for generations. The island was shaped like that crib, longer than it was wide and pointed at the upriver end, where the flow had eroded both banks. The island was like a crib, and the group of hills on the sunrise side of the river were like old women mantled in heavy cloaks gathered to have a look at the baby in the crib — that was how Lara’s father had once described the lay of the land. Larth spoke like that all the time, conjuring images of giants and monsters in the landscape. He could perceive the spirits, called numina, that dwelled in rocks and trees. Sometimes he could speak to them and hear what they had to say. The river was his oldest friend and told him where the fishing would be best. From whispers in the wind he could foretell the next day’s weather. Because of such skills, Larth was the leader of the group. “We’re close to the island, aren’t we, Papa?” said Lara. “How did you know?” “The hills. First we start to see the hills, off to the right. The hills grow bigger. And just before we come to the island, we can see the silhouette of that fig tree up there, along the crest of that hill.” “Good girl!” said Larth, proud of his daughter’s memory and powers of observation. He was a strong, handsome man with flecks of gray in his black beard. His wife had borne several children, but all had died very young except Lara, the last, whom his wife had died bearing. Lara was very precious to him. Like her mother, she had golden hair. Now that she had reached the age of childbearing, Lara was beginning to display the fullness of a woman’s hips and breasts.”

 


Steven Saylor (Port Lavaca, 23 maart 1956)
Cover audioboek

 

De Hongaarse schrijver Hamvas Béla werd geboren op 23 maart 1897 in Eperjes (tegenwoordig Prešov). Zie alle tags voor Hamvas Béla op dit blog.

Uit: On Friendship (Vertaald door Zsolt Suto)

“However, Aristotle probably is wrong when he says that the possibility of community is created by Philia. The community is not more and is not less. The community is something different. It is an wholly and perfectly and basically different life; an existence, possibility, reality, magic and mysterium. They have found an expression for these days: they say it is the relationship of Me and You. There must be at least three people for a community. But when there are three Philia takes off. The Me and the You makes two, always and only two. More with one than when one is alone and less with one than when one is part of a community. The relationship of Me and You is a circle of existence apart: a specific circle between the individual and the collective. Between loneliness and community. Between aloneness and crowd. Between the One and the Three. This two is the world where Philia thrives.

*

Astrology divides the space of human fate into twelve parts, or in its vocabulary, it divides the stages of human fate into twelve houses. Such houses are personality, wealth, education, home, marriage, etc. and astrology assigns a house apart for friendship, too. In the huge literature of modern psychology one may find not a word on friendship – based on this single fact it seems obvious that astrology has much more refinement to the whole of human existence. Astrology also seems to know that friendship doesn’t have anything to do with the Me nor with love. It designates a house apart for Philia and values its weight and importance the way it values vocation or death. Friendship is not a simple association, just the same way that a friend is not a mere companion. Not a comrade, not a colleague, not a partner. What one experiences in the house of friendship cannot be substituted by any other kind of relationship. A friend cannot be replaced by anything else. There are people incapable of friendship; there are people who are unfit for friendship; there are people who have many other people around them; and there are some, whose life passes in a constant hunger for a friend, without ever finding one.”

 


Hamvas Béla (23 maart 1897 – 7 november 1968)

 

De Franse dichter en schrijver Daniel Biga werd geboren op 23 maart 1940 in Nice. Zie alle tags voor Daniel Biga op dit blog.

 

CAPITAINE DES MYRTILLES 
(disait Emerson de Thoreau)

et moi aussi
j’ai été huissier des chants
appariteur des couleurs
berger d’enfants
et instituteur des caprins et ovins
j’ai été ingénieur des bétons et bitumes
manœuvre des dossiers et paperasses
j’ai eu une chaire associée de gynécologue du cœur
et de pharmacien des âmes
mais c’est toujours jardinier de fourmis et scarabées
brocanteur des mûres et chanterelles
troisième classe des eaux et forêts
que j’ai été parfaitement à l’aise
comme le gardon dans son élément
car il n’y a pas un paysage pas une vie végétale
pas une plante au monde
dont je ne me sois jamais senti l’étranger

mais que dirai-je de l’homme ?

 

LES RÊVES SE RACONTENT ÀL’OREILLE

miel de père lait de mère œuf du poème
(belle rencontre de miel avec  l’ours d’or au festival de Berlin)
l’enfant qui n’aime plus guerre le lait
l’adolescent qui le vend
le poète de quarante ans son œuf de poévie :

dans les rayons le miel se goutte avec le doigt
dans les rayons d’abeilles de propolis de cire les rêves
les rêves se racontent à l’oreille

dans la trilogie de Yussu les films de Semih Kaplanogu
miel –lait-œuf honney-milk-egg hourra ! le réalisme spirituel
hourra ! l’enfant se voit de l’autre côté du miroir
de l’autre bord du torrent il de voit lent faon :

« je bois la lune je bois l’eau de la lune pleine
j’avale la pleine lune tombée dans le seau
je plonge la tête dans l’eau du seau et
j’avale le reflet d’un reflet tombé… »
 les rêves se murmurent à l’oreille

 


Daniel Biga (Nice, 23 maart 1940)

 

De Oostenrijkse schrijfster Ceija Stojka werd op 23 maart 1933 geboren in Kraubarth. Zie alle tags voor Ceija Stojka op dit blog.

Uit: Wir leben im Verborgenen

„1939 fuhren wir Rom noch mit Wagen und Pferden frei in Österreich herum. Meine Mutter war damals zweiunddreißig Jahre alt, mein Vater ebenfalls. Wir waren sechs Kinder, die älteste Schwester, Mitzi, war gerade vierzehn, dann kamen meine Schwester Kathi mit zwölf Jahren, meine beiden Brüder Hansi mit elf und Karli mit acht, unser Nesthäkchen Ossi mit sieben und ich selbst, Ceija, mit sechs Jahren. Wir liebten unsere Eltern, und unter uns Geschwistern war das ebenfalls so. Natürlich mussten wir auch, wo immer wir waren, die Schule besuchen. Ich erinnere mich noch an meinen ersten Schultag, mein Vater Wackar brachte mich dahin. Ich war mächtig stolz.
Wir waren damals, 1939, irgendwo in der Steiermark, als meine Leute erfuhren, dass wir nicht mehr umherreisen dürften. Es wurde immer schlimmer für uns, bis mein Vater den Entschluss fasste, nach Wien zu gehen. Er sagte, dass er in Wien einen guten Bekannten habe, einen Fuhrwerksunternehmer, mit einem großen Platz. Vielleicht könnten wir unsere Wohnwagen bei ihm einstellen und dort eine Zeit lang leben. Und so ging es nach Wien, in den sechzehnten Bezirk, in die Paletzgasse zu Herrn Sprach. Dieser Mann nahm uns herzlich auf, doch er sagte zu meinem Vater: »Karl, der Wohnwagen ist zu auffällig, du musst ihn in ein kleines Holzhaus umbauen.« So geschah es dann auch. Wir Kinder kamen wieder in die Schule, meine älteste Schwester Mitzi in eine Papierfabrik. Ossi, der Kleinste, blieb noch bei meiner Mutter Sidi. In diesem großen Hof lebte noch das Ehepaar Brösel in einem kleinen Haus. Sie hatten keine Kinder, aber sie hatten uns sehr lieb. Sie züchteten Hasen, und oft durften Ossi und ich mit Frau Brösel zum Hanselteich, um Gras für die Hasen zu rupfen. Nach der Arbeit gab es dann immer eine gute Jause.
Gleich neben unserem Hof war das schöne Kongressbad, wo wir Kinder uns sehr viel aufhielten, und in der Paletzgasse gab es einen neuen Gemeindebau, der wegen seiner roten Farbe von den Bewohnern Paprikakistl genannt wurde. In diesem Neubau wohnte die Patin meiner Schwester Kathi. Wir nannten sie Gusti-Godl. Sie war einfach ein Sonnenschein. Sie versteckte uns vor den Nazis, wann immer sie die Möglichkeit dazu hatte.“

 


Ceija Stojka (Steiermark, 23 maart 1933)
Cover

Cri Stellweg, Jonathan Ames, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ontbijten in je eentje

“Het was 1939, een oorlog dreigde. Beneden in de kelder stonden blikken met pakjes koffie, met thee. Dozen met zeep. Vele krakende zakjes gedroogde groenten, die later door vader in zijn pijp gestopt opgerookt zouden worden omdat proefondervindelijk bewezen was dat er echt niets anders, iets eetbaars van te bereiden viel. De moeder had goed gezorgd; zo, dacht zij, zou het uit vijf personen bestaande gezin een oorlog wel doorkomen. Dat pakte dus anders uit. Maar hoe had zij kunnen voorzien dat zij voor vier jaren vet, olie, suiker, zout, naaigaren, pantoffels, breiwol, worst en brandstof had moeten inslaan? Twee grote wasmanden vol turven in de kelder voor je-weet-maar-nooit, alla. Maar mudden antraciet, nootjes nr. 4, voor vier winters achtereen? En water? Had ze soms water moeten en kunnen hamsteren? Terwijl toch de tijd kwam dat vier personen hun tandenborstel uitspoelden in een en hetzelfde bekertje water, waarna de vijfde er het kunstgebit in te weken legde. Nee, de moeder kon dat niet helpen, het was de schuld van een Tommy die zijn bom liet vallen op de waterinstallatie van de stad, denkend dat hij al boven Duitsland was, terwijl dat net een krappe vijftig kilometer verderop lag. Een tankwagen kwam tweemaal daags op de hoek van de straat, de bewoners groepten eromheen met emmers, teilen, kannen en soms met een door twee man aangezeulde wasketel.
Toch werd eind april 1945 levend gehaald, mede dankzij de hamstervoorraad, hoewel de rijst muf begon te smaken en de bonen tenslotte boontje voor boontje moesten worden ontdaan van een wittige uitslag. Dankzij groezelige handeltjes met familiesieraden, moeders bontjas en beddengoed, dankzij ook de Centrale Keuken, maar vooral God was het die luid en langdurig dank diende te worden gezegd.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Cover

Lees verder “Cri Stellweg, Jonathan Ames, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco” →

Cri Stellweg, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Geef mij maar een klaproosje…

“Ik gaf me er juist rekenschap van, dat geen Provençaalse cigale mijn schoorsteenmantel zou sieren deze winter, toen m’n hoofd onzacht in aanraking kwam met de voorruit. „Zeg, ben je nou helemaal …,” begon ik, mijn gekwetste hoofd betastend. „Stil,” fluisterde mijn man dringend, „kijk es! Kijk toch es!!” „Waar?” vroeg ik, nog scheel van de klap. „Daar.” Ik keek en ja, ik zag het …. Allemaal beesten op de weg. Hopen beesten! Hele horden! Hebberig scharrelde hij de auto al uit. lk volgde, een opkomende buil betastend. Toen ik op de weg stond, kon ik de zaak pas goed overzien: het krioelde er van vreemde, grote insecten, een soort sprinkhanen en toch géén sprinkhanen. Wel 7 tot 10 cm lang en in verschillende tinten gekleurd. Met acht reusachtige gebogen poten, lange voelsprieten en puntige venijnige koppen. Ze zaten in de planten aan weerszijden van de weg, ze kropen over het asfalt en enkele ondernemenden begonnen de auto al te beklimmen. „Aaaach,” zei ik verbijsterd, „wat een boel! En wat zijn ’t?! Wil je er een vangen? Ik vind het wel erge griezels, vies ook … !”
„’k Weet niet wat het zijn,” zei hij, „geef me gauw een doosje.” Voorzichtig over de beesten heenstappend, liep ik naar de auto terug. Toen ik er achter om heen kwam, zag ik iets, waarvan de haren me overeind gingen staan. Wij hadden met onze wielen verscheidene exemplaren ver-morzeld of geraakt, de overlevenden kropen nu belust op deze lijken en invaliden rond, knaagden eraan en vraten ze op … ! Het malen en knarsen van hun kaken was duidelijk hoorbaar in de zware, hete stilte van de verlaten weg. Met wijd opengesperde ogen en de rillingen over m’n kruin stond ik er doodstil naar te kijken, tot ik iets scherps op m’n voeten voelde. lk keek: er kroop er een over mijn blote tenen in de open schoen …. Ik gaf een gil en rende naar de auto. „Erin!” dacht ik, „weg van dit gespuis!” „Wat is er?” riep de jager uit het kreupelhout waar zich blijkbaar de mooiste exemplaren ophielden. „En waar blijft die doos?” „Kom jij je doos zelf maar halen,” riep ik opgewonden, „ik zet . geen stap meer hier. Die beesten vreten elkaar op en ze willen aan mijn tenen beginnen.” „Doe niet zo overspannen!”, riep hij boos, „kom op met dat doosje!” „Geen sprake van. Ik ben voor m’n plezier uit. Straks klimmen ze nog in m’n boothals,” gaf ik, even boos, terug. Getergd kwam hij aangestapt, dwars door en over de regimenten rondscharrelende beesten.”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Hier met Adriaan van Dis in 2003 

Lees verder “Cri Stellweg, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Mitch Cullin, Steven Saylor, Roger Martin du Gard, Madison Cawein, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco” →

Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää, Madison Cawein

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ik maak je een graf van letters

“Toen ik het kamertje op de afdeling intensive care binnenkwam en zijn voeten zag die onbedekt op het ondereind van het bed lagen, toen ben ik daar maar bij gaan zitten. Zijn voeten, die herkende ik ja. Dat waren de voeten waar ik van hield, mooie mannenvoeten nog altijd. De tenen slank, kaarsrecht naast elkaar, elk met de eigen kleine gekromde rug die een paar centimeter verder overgaat in de teentop met nagel. Als gezichtjes, die nagels, in zijn geval eerlijke gezichtjes, betrouwbaar, flink. O ja, met die voeten van hem had ik geen enkele moeite. In tegenstelling tot wat ik daarboven wist aan lichaam en gezicht. De voeten, die waren helemaal niet die van een ernstig zieke man.
‘Als u iets nodig hebt dan zegt u het wel, hè?’ zei de broeder die door twee ruiten heen het kamertje in de gaten hield en tegelijkertijd op de monitor ook wat niet zichtbaar in het lichaam op het bed plaatsvond.
‘Ja, dank u wel,’ zei ik, en trok me terug bij de voor mij liggende voeten.
Ik kon nog goed zien hoe die tenen zich bijvoorbeeld klemden om de stenen rand van het zwembad, om het uiterste basaltblok aan het uiteinde van de pier in San Terenso aan de Italiaanse kust. Ik zag hoe de spieren zich spanden, de voetzolen verend loslieten en hoe door hun kracht een lange, kerngezonde man in een fraaie boog het water in gleed. Ik keek naar die voeten in het ziekenhuisbed en bedacht hoe jammer het was dat hij misschien nooit meer zeggen zou wat hij in een andere situatie dan deze hier in een kamertje op de intensive care gezegd zou hebben:
‘Wat zit je te kijken? Wat is er met mijn voeten?’

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)

Lees verder “Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää, Madison Cawein” →

Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Iedereen is tegenwoordig jonger dan ik

“Ziek zijn betekent afhankelijk worden. Degenen van wie je afhankelijk wordt, krijg en ongewild inzage in de geheel eigen wijze van jouw oud-zijn. Om me in mijn ziekte bij te staan moeten ze, om eens wat te noemen, mijn kasten in. Ze willen een toastje voor me maken. Ik moet toch wat eten! Een toastje en waar is dus de broodtrommel? Ách gos, da’s toch meer een koektrommeltje. ‘Mijn broodtrommel, die door de fabrikant inderdaad bedoeld was als koektrommel, wekt deernis op. Een ziek oud mens met een koektrommeltje als broodtrommel. En een broodrooster. Heb ik een brood rooster? ‘Heerejee, wat een raar ding. Zeg, die stamt zeker nog van voor we onze wereldoorlogen gingen nummeren?’… … Waarom heb ik niet allang een andere gekocht, een moderne? Zuinigheid zeker weer? Ja, waarom niet? Hij is nog uit mijn ouderlijk huis. Geduldig zit mijn bejaarde vader in zijn driehoekig stoeltje aan de keukentafel bij de broodrooster te wachten op het warme knapperige sneetje brood. Het broodrooster trekt een lijn van zijn oud zijn naar het mijne. De verzorgers nemen kennis van eigenaardigheden waarnaar anders geen haan zou kraaien. Er moet schoon ondergoed komen. ’Waar vind ik dat?” Maar in de kast liggen twee stapeltjes. De kleinste wordt gevormd door enkele ouderwetse broek en van ferm degelijk textiel. De belendende stapel bestaat uit bijdetijdse slips, slips om in te slippen, geen broeken die je aantrekt. In de slips mag je gezien worden als iemand plotseling de wc-deur opentrekt, als de verkoopster je vergezelt in het pashok…. De broeken hebben meerwaarde. Ik wilde ze nog wat bij me houden, zo dichtbij en intiem als gedurende de nacht in bed. Ze zijn me door een boedelruiming toegevallen en spreken me van de levende gestalte wier dood ik nog betreur. Geen mens heeft daarmee te maken.
Maar hoor wat ze roepen. ‘Wat voor broek, zo’n voet balbroek toch niet?!’ Zo ga je je schamen voor bezittingen die je anders doen glimlachen….”

 

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)
Cover 

Lees verder “Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää” →

Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ontbijten in je eentje

“Vanuit het bed en over het theekopje biedt de kleerkast daar recht tegenover een breed overzicht aan beschikbaar textiel. Kleurige stapeltjes truien, blouses, t-shirts, ze vouwt ze in drieën, alles volgens hetzelfde principe, twee flanken over het middenveld, armen eroverheen, vervolgens dubbelgevouwen. Daaronder hangen de rokken, de broeken, languit in de ruststand, alleen de benen ontbreken nog. Ze geeft er meer aan uit dan vroeger. Op de verpakking komt het nu meer aan dan ooit. Waarin zullen we vandaag nu weer eens het versleten lichaam verbergen. Hoofd, steunend op een arm, slokjes thee slurpend, stelt ze het omhulsel samen voor deze dag, de circa 29.460ste in dit leven dat ooit begon in wafelluiers, flanellen hemdjes, omgezoomd met kruissteekjes van rood haakgaren en sajetten truitjes.
Vier hoofden bungelden van een balk op de zolder. Vier bolle krijtwitte hoofden, elk aan z’n eigen spijker. Wanneer bij een straffe wind uit zee de ramen van dakkapel en steekraam tegen elkaar openstonden deinden ze zacht in een macaber witte-hoofdendansje. Ze was er niet bang voor, ook ’s avonds niet als de zolder enkel door een zwak peertje werd verlicht. Als angst al eens dreigde, dan was ze die gauw de baas door met geweld van overtuiging te zeggen: het zijn slopen! Gewoon kussenslopen, gevuld met houdbaar voedsel, witte bonen, bruine bonen en twee met rijst. Op een dag had zij ze met houtskool gezichten gegeven, ogen, neusgaten en een mond. Eén hoofd keek zuinig, met klein geknepen mondje, de ander benauwd alsof er gedrukt moest worden op een grote scheet, en de rijsthoofden lachten, hartelijk de een, schaterend met wijdopen mond met zwarte tanden erin de ander.”

 

Cri Stellweg (23 maart 1922 – 26 november 2006)

Lees verder “Cri Stellweg, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää” →

Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.

The Compass of Small Tongues

At the feast of dragonflies the sunlight, invited first,
bursts out of a grin the pond water makes when water-
snakes come up for air. They could be turtles surfacing,

their little yellow eyes breaking out of black skin
like seeds. But they are snakes, two of them, and they ride
side by side, sister ships, into the one dimension—

shimmering, yes, as though afraid—the two of us paint
on the still pond. Mystery and wonder, they break us
into light and ripples; into damsel and widow skimmer;

into dust falling on water; into mayflies who,
living just a day, learn nothing of love or what it means
to live as a winged thing, or to consume food

in the open air. And the pond grins wider—the maker—
till the parts of ourselves we thought we knew turn to grass
on the other side. But we have known each other

longer, and will survive this summer as we have
all these seasons, these days, these snakes that break us.
Let the mayflies lift off by the thousands, hatching

dreams of being. Let the damselfly be a dragon
in the fantasy that this pond won’t drain when weeks
go by without rain. Only in the drought of us

do we know where the snakes go when they dive deep.
We see the dried mud, the boredom of weeds; we smell
the stench of dead nymphs. But who can say where snakes go

when water is high and they plunge, as they do now,
again, because we are here together, or why, when
the surface stills and the dragonflies forget their wings

for a moment, we take shape long enough to see ourselves
in the water, mysterious and wondrous, before we sink
into the particular creatures we are, and move on?

Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)

Lees verder “Gary Whitehead, Yōko Tawada, Mitch Cullin, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää” →

Mitch Cullin, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico.  Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008 en ook mijn blog van 23 maart 2009 en ook mijn blog van 23 maart 2010.

 

Uit: The Post-War Dream 

 

„That serpentine formation of listless souls wound back into the darkness-the shapes of children, men and women, mothers cradling infants, the elderly-coming from where the cows had been headed, drawing nearer while never quite reaching him. But it was the gas mask each one wore which disturbed him the most-such cumbersome equipment obscuring their faces, too large for the heads of small children and practically consuming the entire bodies of the infants, giving the group a uniform, superficial appearance not unlike that of cattle. Even so, he perceived their determined movements as a kind of miserable retreat, a retrogression toward the past and, indeed, toward the living-where, upon arriving at their destination, he imagined the masks would be cast aside and all of them would inhale freely once more.

Yet every step of their bare feet was now preceded by labored breath, a collective exhalation delivered in unison and released as a muted, staccato gasp through chemical air filters-while their paper-thin skin contracted around pronounced rib cages, and many of their arms hung like broken branches at their sides. As the ragged column advanced steadily in the moonlight, he realized the physical condition of the people had deteriorated badly since he’d first seen them decades ago. Their clothing was either reduced to shreds or had fallen away, their ankles and feet were covered with sores, their hair was so long that it ran the length of their backsides, and the men’s thick beards jutted from beneath their masks. In that stream of pale, dirty bodies only their protruding bones shone clearly as they marched one after the other.

“Where are you going?” he had once asked them without speaking. “What is it you’re looking for? What do you want?”

 


Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

 

 

Lees verder “Mitch Cullin, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää” →

Mitch Cullin, Gary Whitehead, Yōko Tawada, Steven Saylor, Nils-Aslak Valkeapää

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico.  Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008 en ook mijn blog van 23 maart 2009.

 

Uit: Cosmology of Bing

 

„Damn notes, Bing thought. Should’ve kept them in a pocket.

    And where had they left off? What was said? He couldn’t recall having even lectured. The syllabuses were passed out, surely. Introductions were made, of course. But today—where to begin? He had no idea.

    “Well, let me see. Perhaps I should ask you. I suspect some fledgling astronomers in the room have a few thoughts on how to proceed.”

    This was the Thursday class, supposedly the same students as from the Tuesday class, yet Bing found himself standing in front of quiet strangers—sixty-eight blank faces staring at him, slouched bodies occupying seats in the Thompson Planetarium, not a single person worth remembering. But the first weeks always seemed awkward, a required adjustment period while minds were being made up (some students would drop the course, latecomers would appear). And sometimes a month passed before a class formed its own distinct personality—morose, cheerful, maybe chatty—and from that collective one or two promising individuals usually emerged.

   “Professor Owen, can I ask a question?”

    A young woman’s voice, very deep and loud. But she hadn’t raised her hand. So Bing peered forward, looking for her, and said, “You just did. Ask another if you wish.”

    No one smiled or laughed. A tough crowd.

    “Stand up please. I don’t know where you are.”

    She cleared her throat and then stood, asolitary soul in the back row.

    “There you are,” he said.

     Yes, there she was. Bleached hair as white as milk, cropped close to her scalp. Black tank top. Fingers fidgeting with the loops of her blue jeans.

    “This might be off the subject, but I was wondering if you believed in alien life, as in extraterrestrial beings visiting us. Because I do. I mean, if you consider that we all come from the same source then it doesn’t seem so impossible that equally intelligent beings or even smarter-than-us beings might actually be here from another galaxy. Because when I was fourteen my brother and me actually saw what was obviously an alien craft one night at my grandparents’ house in Virginia. There’s no other explanation, really. So I’m not surprised at all.”

 


Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

 

 

 

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008 en ook mijn blog van 23 maart 2009.

 

A Cold House

 

I wake now to a house as cold

as your side of our double bed.

 

Across the threshold, in the dark

hall, the thermostat sparks

 

a blue star, and downstairs

the boiler thumps like a heart

 

revived. Hot water shrieks

through pipes till registers tick

 

like clocks toward a time bearable

and close. I dress in wool

 

and fleece, keep hands in pockets.

On the couch, our dog looks out

 

the bay window, his breath

on the glass making a bouquet,

 

gray flowers which bloom and fade.

 

 

Full of Blood, and Irrelevant

 

If memory had fingers, it would wring

from me each forgettable day we shared.

 

The double-date drive to Plum Island

in the pouring rain, windows fogged

 

like shower glass. I’d listen now to your

every laugh. That Sunday morning,

 

March, repairing a botched crossword

while our clothes rolled in the laundromat’s

 

mechanical song. What shirt were you

wearing? How long was your hair then?

 

A year in retrospect is a checked list

written in disappearing ink and clutched

 

in a tight fist. Pick up shampoo. Take out

trash. Replace washer in kitchen sink.

 

How many hours did we pass together?

Given the chance to do it over, would we

 

do it the same way? And if memory

did have fingers and those fingers formed

 

a fist, would our times shine out,

red as rubies, full of blood, and irrelevant?

 

 

Gary Whitehead (Pawtucket,  23 maart 1965)

 

 

 

De Japanse schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008 en ook mijn blog van 23 maart 2009.

 

Uit: Die Ohrenzeugin (Vertaald door Ilse Utz)

 

„Neulich rief mich eine Freundin aus Amerika an und fragte mich, warum ich ihr Email nicht beantworte. Ich erzählte ihr vom Absturz meines Computerprogramms. Dann fragte ich sie, was in ihrem Email stand. Sie antwortete: „Da stand, daß dein Fax nicht funktioniert! Ich wollte dir ein Fax schicken, aber das ging nicht!” Ich erzählte ihr, wie mein ehemaliges Fax kaputtging, ich zwar ein neues hatte, mit dem aber nicht umgehen konnte. Nachdem ich den Hörer aufgelegt hatte, fiel mir erst die Frage ein: Was stand aber in ihrem Fax?
…
Whitney erzählte, sie habe gerade ein Email von Aki bekommen. Es sei aber leider unlesbar, man könne nur die ersten zwei Wörter “Liebe Whitney” lesen. “Soll ich ihr ein Email schicken und fragen, was sie dir geschrieben hat?” fragte ich sie. Es gibt ein japanisches Kinderlied, das etwa so geht: Eine schwarze Ziege bekommt einen Brief von einer weißen Ziege und frißt ihn ungelesen auf. Dann bereut sie es aber und schreibt der weißen Ziege einen Brief und fragt, was in dem ersten Brief stand. Die weiße Ziege frißt diesen Brief ungelesen auf. Auch sie bereut es später und schreibt zurück, um zu erfahren, was in dem Brief stand, und so geht es immer weiter.
Kann eine Sprache einen Ozean überfliegen? Ich bekam manchmal Emails mit Leerstellen. Eine Freundin aus Hamburg schrieb mir, daß die deutschen Umlaute auf dem Weg nach Amerika oft in den Atlantik fallen und darin verschwinden. Japanische Schriftzeichen hingegen fallen in den Pazifik und kommen auch nicht an. Die Ozeane sind wahrscheinlich schon mit Umlauten und Ideogrammen überfüllt. Was wohl die ‘ocean engineers’ von MIT mit den ganzen Buchstaben machen würden? Ob Walfische Umlaute fressen?“

 

 

Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

 

 

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie ook mijn blog van 23 maart 2008 en ook mijn blog van 23 maart 2009.

 

Uit: The Triumph of Caesar

 

“I heard that you were dead.”

Such a brusque comment from Caesar’s wife might have offended me had I not heard it already from so many others since I returned from Egypt to Rome, where everyone had apparently given me up for dead.

Having sent a slave to summon me, Calpurnia had received me in an elegant but sparsely furnished room in her house not far from mine on the Palatine Hill. There was only one chair. She sat. I stood and tried not to fidget while the most powerful woman in Rome looked me up and down.

“Yes, I’m sure one of my agents told me you drowned in the Nile,” she said, gazing at me shrewdly. “Yet here you stand before me, Gordianus, as alive as ever—unless those Egyptians have learned to bring the dead back to life, not just mummify them.” She fixed her chilly gaze on my face. “How old are you, Finder?”

“Sixty-four.”

“No! Have the Egy
ptians found a way to restore a man’s youth? You look very fit for a man your age. You’re ten years older than my husband, yet I daresay you look ten years younger.”

I shrugged. “Great Caesar carries the weight of the whole world on his shoulders. His enemies have been destroyed, but his responsibilities are greater than ever. The worries and cares of the world’s master must be endless. My humble life has taken a different course. My obligations grow less, not more. I’ve had my share of strife, but now I’m at peace with the world and with myself. For the time being, at least . . .”

Having been summoned by Caesar’s wife, I had to wonder if the tranquillity of my life was about to be sorely disrupted.

“When did I last see you, Gordianus?”

“It must have been almost exactly two years ago, just before I left for Egypt.”

 


Steven Saylor (Port Lavaca, 23 maart 1956)

 

 

 

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf  Nils-Aslak Valkeapää werd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie ook mijn blog van 23 maart 2009.

 

Uit: The Sun, my Father

 

the land

is different

when you have lived there

wandered

sweated

frozen

seen the sun

set rise

disappear return

the land is different

when you know

here are

roots

ancestors

 

 

 

Uit: Trekways of the Wind

 

Hello my dear friend

 

Hello again dear sister

hello dear brother

Once again I get to rest in your thoughts

warm myself by the coals of your feelings

 

Bures bures dear brother

how do you do dear sister

How nice to meet you again

see you

Your eyes shining

 

Wishing you peace

 

Awhile, I take refuge with you

open briefly my heart

crawl into your thoughts’ warm embrace

for a short while

give me security

Spread your wings

 


Nils-Aslak Valkeapää (23 maart 1943 – 26 november 2001)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Steven Saylor, Mitch Cullin, Yōko Tawada, Gary Whitehead, Nils-Aslak Valkeapää, Federica de Cesco, Roger Martin du Gard, Hamvas Béla, Daniel Biga, Ceija Stojka

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: A Gladiator Dies Only Once

„Lucius Claudius lowered the little scroll and raised his bushy red eyebrows. “Gordianus! By Hercules, you got here in a hurry! Take a seat.”

I looked about for a chair, then remembered where I was. In the garden of Lucius Claudius, visitors did not fetch furniture. Visitors sat, and a chair would be slipped beneath them. I stepped into the spot of sunlight where Lucius sat basking, and folded my knees. Sure enough, a chair caught my weight. I never even saw the attendant slave.

“Something to drink, Gordianus? I myself am enjoying a cup of hot broth. Too early in the day for wine, even watered.”

“Noon is hardly early, Lucius. Not for those of us who’ve been up since dawn.”

“Since dawn?” Lucius grimaced at such a distasteful notion. “A cup of wine for you, then? And some nibbles?”

I raised my hand to wave away the offer, and found it filled with a silver cup, into which a pretty slavegirl poured a stream of Falernian wine. A little tripod table appeared at my left hand, bearing a silver platter embossed with images of dancing nymphs and strewn with olives, dates, and almonds.

“Care for a bit of the Daily? I’m finished with the sporting news.” Lucius nodded toward a clutter of little scrolls on the table beside him. “They say the Whites have finally got their act together this season. New chariots, new horses. Should give the Reds a run for the prizes in tomorrow’s races.”

I laughed out loud. “What a life you lead, Lucius Claudius. Up at noon, then lolling about your garden reading your own private copy of the Daily Acts.”

Saylor_Travis

Steven Saylor (Port Lavaca, 23 maart 1956)
Hier als zijn alter ego Aaron Travis

 

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: The Post-War Dream

„Throughout the years Hollis has observed them among his dreams, watching from a distance as they foraged under a blackened sky. After a time he understood that they, like him, had sensed the flux of earth, yet were undaunted: having journeyed perhaps twenty miles in almost fifty days, a procession of cows-nomadic Herefords and Jerseys-grazed onward, wobbling over a moonlit prairie, bulky heads lowered; their hooves crunched sandstone and pumice, and their excreta, hardening behind them, marked the slender trail in uneven circles-testaments to how far they had come, symbols of presence, like the burned-out and rusting wheelless cars they encountered within unkempt pastures of bluebonnets and high brittle grass, or the gutted houses abandoned on good soil (porches collapsing, doors gone, the wind sneaking through busted panes into dim interiors), or any number of fading signposts passed along the way, those many things fashioned by man-made design and then left again and again as the herd proceeded, weaving blindly ahead for no other reason than it must.

And there, too, he has infrequently witnessed the approach of other languid creatures: half-naked human figures emerging whenever the recurring cows failed to manifest, hundreds of pale bodies cutting through the landscape, angling across the same nighttime terrain but traveling in the opposite direction.”

cullin_mitch

Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

 

De Japanse schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008.

 

Uit: An der Spree

 

Ich bin in Europa, ich weiß nicht, wo ich bin. Eines ist sicher: der Nahe Osten ist von hier aus ganz nah. Der Ort, von dem aus der Nahe Osten ganz nah ist, heißt Europa. Als ich noch im Fernen Osten lebte, war der Nahe Osten ganz fern. Auch das war aber ein Irrtum. Der Nahe Osten war nicht so fern vom Fernen Osten, wie man im Fernen Osten gedacht hatte. Die Seidenstraße verband einen Punkt schnell mit einem anderen. So wurde die alte Kaiserstadt Kyoto von den Persern gebaut, die über China weiter nach Japan gewandert waren. Kyoto ist also eine persische Stadt. Der Nahe Osten ist der Ort, der von überall aus nah ist.

Europa liegt dort, wo die Seidenstraße endet. Aber da die Seidenstraße heute zerstört und zerschnitten ist, kann man keine Linie bis Europa ziehen. Sollte man die komplizierte Mitte überfliegen? Kann eine geflügelte Maschine das Ziel erreichen, ohne den flammenden Weg zu berühren? Ich stand auf dem Flughafen Tokyo-Narita und las die blinkenden Ortsnamen auf der Tafel: Amsterdam, Brüssel, Frankfurt, Helsinki, Istanbul, London, Madrid, Moskau, Paris, Rom, Wien. Sie standen da wie bunt eingepackte Weihn
achtsgeschenke. Europa liegt dort, 12 wo die Flugzeuge landen. Sie landen aber nicht immer dort, wo die Landung geplant ist.

Mit dem Warszawa-Express kam ich in „Berlin Zoologischer Garten“ an und entdeckte in „Berlin“ ein „B“, im „Zoologischen“ ein C und im „Garten“ ein A. Das Alphabet erinnerte mich immer an den Nahen Osten. Vilém Flusser schrieb: „Das A zeigt noch immer die Hörner des syriakischen Stiers, das B noch immer die Kuppeln des semitischen Hauses, das C (G) noch immer den Buckel des Kamels in der vorderasiatischen Wüste.“

 

tawada

Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

 

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Bats

Come dark, they drop
out of the barn’s slotted roof
like a flock of birds trapped in black gloves,

a loveless, ravenous
brood of clenched leather
winging eager mouths into the bowl of sky.

Their hunger is a flower
to which they fling a song
we cannot hear because we cannot hear,

and this song,
when it comes back to them
comes back to them with the news

of what is in between
and what will feed,
and they read this news and carry off

the pollen of night
—all that knowledge—
like the black, black butterflies we make of them.

 

gary_whitehead

Gary Whitehead (Pawtucket,  23 maart 1965)

 

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf  Nils-Aslak Valkeapää werd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Can you hear the sound of life
in the roaring of the creek
in the blowing of the wind

That is all I want to say
that is all

*

this is my life
winds and smoky snow
sunshine and drizzle
the sound of bells and dogs barking
the bluethroat singing
in the tundra as wide as a sea

that is how my life’s rain falls
winds blow
ice rumbles
storms howl across the tundras

this is my life
its sorrows tears the heart’s crying
its happiness and joy
and delight
yesterday and today
brothers and sisters
young and old
men and women

this is my life
I am a part of nature
I feel I know
The yoik in wind
The bird’s singing in summer night

 

Vertaald door Harald Gaski, Lars Nordström en Ralph Salisbury

 

Niko_Valkeap

Nils-Aslak Valkeapää (23 maart 1943 – 26 november 2001)

 

 

De Zwitserse schrijfster Federica de Cesco werd geboren op 23 maart 1938 in Pordenone, Italië, als dochter van een Italiaanse vader en een Duitse moeder. Zij groeide meertalig op en studeerde kunstgeschiedenis en psychologie in Luik. Sinds 1971 is zij getrouwd met de Japanse fotograaf Kazuyuki Kitamura. De Cesco werd in eerste instantie bekend als schrijfster van succesvolle kinder- en jeugdboeken. In 1994 publiceerde zij haar eerste roman voor volwassenen. Daarnaast schreef zij boeken, waarin zij haar kennis van volkenkunde en haar ervaringen als wereldreiziger verwerkte. Een film over haar leven door Nino Jacusso verscheen in 2008.

 

Uit: Die Augen des Schmetterlings

 „In mir lebt ein jüngerer Bruder, der gestorben ist. Henrik kam ein Jahr nach mir zur Welt. Mit zwölf war er tot. Irgendwie habe ich ihn in meine Nähe geholt, lebe sozusagen mit ihm zusammen. Ich spreche oft zu ihm; wenn er will, gibt er Antwort. Sein Gesicht, das die Welt jenseits des Todes erblickt, sehe ich manchmal im Traum, sehe es ganz langsam aus der Tiefe schweben, von grünem Wasserfilm überglänzt. Ich sehe Augen, die glasklar starren, und eine Luftblase löst sich aus dem offenen Mund. Der Körper bewegt sich schattenhaft, die Arme schweben wie Flossen, die Finger sind leicht gespreizt, aufgeschürft und grünlich verfärbt. Vielleicht ist er jetzt das, was er sein wollte: verwandelt. Leicht dreht sich die Traumgestalt in der Strömung. Ich will sie packen, festhalten vergeblich! Die Gestalt gleitet weg, kreist schneller. Lautlos, von Luftblasen umgeben, entschwindet der Körper in dunkel schillernde Tiefen. Den Traum hatte ich früher häufig. Jetzt seltener. Es gibt Leid, aber auch Trost.“

 

federica_de_cesco

Federica de Cesco (Pordenone, 23 maart 1938)

 

 

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007.

 

Uit: La parabole de l’enfant prodigue

 

“Jacques crispait les poings au fond de ses poches et comprimait le menton contre sa poitrine, afin qu’aucun sanglot ne pût jaillir de sa gorge, afin qu’aucun muscle de visage ne pût le trahir. Lui seul savait combien il souffrait de ne pas avoir demandé pardon, quelles larmes délicieuses il eût versées s’il eût reçu l’accueil de Daniel ! Non ! et puisqu’il en était ainsi, jamais il ne laisserait soupçonner à personne ce qu’il éprouvait pour son père, cet attachement animal, assaisonné de rancune, et qui semblait même avivé depuis qu’aucun espoir de réciprocité ne le soutenait plus !
L’abbé se taisait. La placidité de ses traits rendait plus pesant son silence. Puis, le regard au loin, sans autre préambule, il commença, d’une voix de récitant :
-“Un homme avait deux fils. Or, le plus jeune des deux, ayant rassemblé tout ce qu’il avait, partit pour une région étrangère et lointaine ; et là il dissipa son bien en vivant dans le désordre. Après qu’il eut tout dépensé, il rentra en lui-même et dit : Je me lèverai et je m’en irai vers mon père, et je lui dirai : Mon père, j’ai péché contre le ciel et à tes yeux je ne suis plus digne d’être appelé ton fî. Il se leva donc et s’en fut vers son père. Et comme il était encore loin, son père l’aperçut et il fut touché de compassion ; et courant à lui, il le serra dans ses bras et l’embrassa. Mais le fî lui dit : ” Mon père, j’ai péché contre le ciel et à tes yeux je ne suis plus digne d’être appelé ton fî…”
A ce moment, la douleur de Jacques fut plus forte que sa volonté : il fondit en larmes.
L’abbé changea de ton :
-” Je savais bien que tu n’étais pas gâté jusqu’au fond du cœur, mon enfant. J’ai dit ce matin ma messe pour toi. Eh bien, va comme l’Enfant prodigue, va-t’en trouver ton père, et il sera touché de compassion. Et il dira, lui aussi : ” Réjouissons-nous, car mon fî, que voici, était perdu, mais il est retrouvé ! “

 

roger_martin_du_gard

Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)

 

De Hongaarse schrijver Hamvas Béla werd geboren op 23 maart 1897 in Eperjes (tegenwoordig Prešov). Zie ook mijn blog van 23 maart 2007.

 Uit: Heloïse and Abélard (Vertaald door Péter Simon)

 

„Only ephemeral works are worth publishing; immortal ones can stay in manuscripts. When the author dies the maid can collect them in a basket and take them to the kitchen to make the fire. If something has been written immortally, its existence does not depend on human memory. It has triumphed somewhere else, eternally and infinitely. It did not want credit or fame, money or power, it did not wish to teach or please. Why would it want fame, money, power, praise or credit? Every work takes place somewhere, and in every work something takes place. Almost all of them take place here on earth, between man and man. I want to persuade someone, I want to entertain, teach, fight, argue, conquer, amaze. The eternal work does not take place here. But higher. And deeper. And what is in it takes place between man and God. It has taken place. Even if no one knows. And God remembers in his heart when the paper has burnt, just like a porphyry obelisk disintegrates like sand. It has nothing to do with the book any more; it does not need a reader. It does not need a storyteller.

Immortal works have almost all burnt away, and from the few we have left no one knows where they got lost, what they are, who wrote and what. No one can have an idea about the loss, just like no one can know the thoughts of the one who set off to the ocean on a lonely boat all by his own and never returned.“

 

hamvas_bela15

Hamvas Béla (23 maart 1897 – 7 november 1968)

 

De Franse dichter en schrijver  Daniel Biga werd geboren op 23 maart 1940 in Nice. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: Né nu

né nu

vécu vêtu truqué à peine vivant si peu chair épanouie
et si peu esprit ouvert…
mais si un jour tu n’avais plus peur d’être seul si tu n’avais
plus d’angoisse ni panique parmi ces êtres enfin semblables dénudés

 

démasqués égaux sans mensonge

 

né nu
tu te tiendrais à nouveau nu corps et âme
“bonne année !” que tes voeux les plus subtils éclatent
hors de ta tête dans le corps nu et l’âme nue de la vie
va ! que le matérialisme puissamment dialectique et que
la paix profondément cosmique règnent en toi

 

Biga

Daniel Biga (Nice, 23 maart 1940)

 

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 23 maart 2008  en ook mijn blog van 23 maart 2007.

De Oostenrijkse schrijfster Ceija Stojka werd op 23 maart 1933 geboren in Kraubarth.