Sully Prudhomme, René Daumal, Patrice de la Tour du Pin, Percy MacKaye, Jakob Haringer, Ethel Anderson, Haldun Taner

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs. Zie ook alle tags voor Sully Prudhomme op dit blog.

 

À l’océan

Océan, que vaux-tu dans l’infini du monde ?
Toi, si large à nos yeux enchaînés sur tes bords,
Mais étroit pour notre âme aux rebelles essors,
Qui, du haut des soleils te mesure et te sonde ;

Presque éternel pour nous plus instables que l’onde,
Mais pourtant, comme nous, œuvre et jouet des sorts,
Car tu nous vois mourir, mais des astres sont morts,
Et nulle éternité dans les jours ne se fonde.

Comme une vaste armée où l’héroïsme bout
Marche à l’assaut d’un mur, tu viens heurter la roche,
Mais la roche est solide et reparaît debout.

Va, tu n’es cru géant que du nain qui t’approche :
Ah ! Je t’admirais trop, le ciel me le reproche,
Il me dit : « Rien n’est grand ni puissant que le Tout ! »

 

Homo sum

Durant que je vivais, ainsi qu’en plein désert,
Dans le rêve, insultant la race qui travaille,
Comme un lâche ouvrier ne faisant rien qui vaille
S’enivre et ne sait plus à quoi l’outil lui sert,

Un soupir, né du mal autour de moi souffert,
M’est venu des cités et des champs de bataille,
Poussé par l’orphelin, le pauvre sur la paille,
Et le soldat tombé qui sent son cœur ouvert.

Ah ! parmi les douleurs, qui dresse en paix sa tente,
D’un bonheur sans rayons jouit et se contente,
Stoïque impitoyable en sa sérénité ?

Je ne puis : ce soupir m’obsède comme un blâme,
Quelque chose de l’homme a traversé mon âme,
Et j’ai tous les soucis de la fraternité.

 

 
Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)
Portret door Carolus-Duran, 1879

 

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook alle tags voor René Daumal op dit blog.

 

Feu aux artifices

Les manèges tournent
avec leurs carrosses de plâtre doré,
les sirènes aux cheveux jaunes soufflent
de leurs grandes poitrines creuses,
le malheur entre dans la ville,
parmi les palais bâtis par des fous,
le malheur entre dans les châteaux de cartes,
dans les carcasses de plâtre des maisons,
dans les manèges dorés.

Mettons le feu à la cité,
les sirènes du manège flambent,
les couleurs de leurs joues se rehaussent,
le malheur, main de fer, demeure,
parmi les rires de braises,
et l’odeur du carton verni
qui brûle rose.
La main de fer demeure
plus brûlante et plus sûre,
beau malheur luisant dans les cendres,
dernière certitude, que caches-tu dans ta paume ?
ouvre les doigts, main dure mais solide,
que je pose mon front brûlé
dans ta chair vive et ferme,
saignante de soleil tueur.

 

Après

Je vais renaître sans cœur, toujours dans le même univers, toujours portant la même tête, les mêmes mains, peut-être changées de couleurs, mais cela même ne me consolerait point.

Je serai cruel et seul et je mangerai des couleuvres et des insectes crus.

Je ne parlerai à personne, sinon en paroles d’insectes ou de couleuvres nues, en mots qui vivront et riront malgré moi.

 

 
René Daumal (16 maart 1908 – 21 mei 1944)
Cover

 

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrice de la Tour du Pin op dit blog.

 

Noces

Lorsque je vais vers toi de toute ma chair,
Refaisant l’admirable dessin de la femme
Avec les lèvres et les mains, la lumineuse
Prise de ton corps vierge dans le mien,
Il n’est d’autre mer pour le fleuve que je suis,
D’autre ciel pour le cri de bonheur que je suis,
D’autre champ pour le germe d’amour que je suis,
Et je ferme le corps que nous faisons ensemble
Et je peux à la fin déborder de mon être,
A ton ventre et ta gorge, estuaires de la vie,
Et nous reprenons souffle l’un dans l’autre, au vent
Venu des profondes vallées sensuelles,
Et nous sommes du rythme éternel retrouvé.
Parce que d’un baiser tu changes tout un monde,
Que j’anime les grandes forces pures de ta chair,
Qui n’avaient pas, enfouies, trouvé leur plénitude,
Et qu’au travers de l’instant nuptial, je sais être
Sur l’immense courant qui joint les solitudes
Des hommes depuis toujours, et la solitude divine
A la leur, et tout près, cette solitude de nous-mêmes,
A celle de la vie que nous faisons éclore.
Et qu’au-delà de mon amour, mais bien en lui,
Je refais l’admirable dessin de ton âme
Tel qu’il fut au sourire divin, avec les sens
De l’âme errant sur elle comme mes mains
Sur ton corps, pour retrouver celui qui m’a fait naître,
Au-delà de cet engendrement indéfini des pères
Jusqu’à l’enfant qui nous ressemblera…

 


Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)
Cover

 

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Zie ook alle tags voor Percy MacKaye op dit blog.

 

Uriel
(In memory of William Vaughn Moody)

III
The simplest is the inexpressible;
The heart of music still evades the Muse,
And arts of men the heart of man suffuse,
And saddest things are made of silence still.
In vain the senses thrill
To give our sorrows glorious relief
In pyre of verse and pageants volatile,
And I, in vain, to speak for him my grief
Whose spirit of fire invokes my waiting will.

IV
To him the best of friendship needs must be
Uttered no more; yet was he so endowed
That Poetry because of him is proud
And he more noble for his poetry,
Wherefore infallibly
I obey the strong compulsion which this verse
Lays on my lips with strange austerity—
Now that his voice is silent—to rehearse
For my own heart how he was dear to me.

 


Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)

 

De Duitse dichter Jakob Haringer werd als Johann Franz Albert geboren op 16 maart 1898 in Dresden. Zie ook alle tags voor Jakob Haringer op dit blog.

 

Der Dichter

Alles Glück, es ward nie Seligkeit,
Und der schönste Stern wird nie zum Licht,
Aber auch das tiefste Erdenleid
Ward kein Leid: es wird bloß zum Gedicht!
Und des Lebens schönste Dinge sind
Strophen bloß und euerm Herz zum Tand:
Jeder Dichter ist ein blindes Kind.
Worte sind sein armes Vaterland!
Sucht auf alles Leben nur den Reim!
Ach der Reim ihm alles Sein verdirbt –
Fand er keine Hand und kein Daheim.
Der ist Dichter bloß, der ewig stirbt.
Dichter ist nur, wer nie ein Gebet
Und als Toter durch das Leben geht.
Ist die Welt ihm eine tote Stadt,
Weil er bloß sein Herz zum Leben hat –

 

Mädchenlied

Es leuchtet so schön die Sonne
Und ich muß müd ins Büro,
Und ich bin immer so traurig,
Ich ward schon lang nimmer froh.
Ich weiß nicht, ich kanns nicht sagen,
Warum mir immer so schwer,
Die anderen Mädchen alle
Gehn lächelnd und glücklich einher.
Vielleicht spring ich doch noch ins Wasser,
Ach, mir ist alles egal,
Käm doch ein Mädchenhändler
Und es war doch Sommer einmal!
Ich möcht ins Kloster und beten
Für Andre, daß’s ihnen besser geht
Als meinem armen Herzen,
Dem hilft kein Stern, kein Gebet.

 

 
Jakob Haringer (16 maart 1898 – 3 april 1948)
Portret door Erich Büttner, 1931

 

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland. Zie ook alle tags voor Ethel Anderson op dit blog.

Uit: Tales of Parramatta and India.

“A picnic was to celebrate Miss Aminta Wirraway’s seventeenth birthday, chiefly because it was the one form of entertainment likely to be eschewed by the ‘agéd’. “Though I do not call people really old till they take their baths with the door open,” Victoria McMurthie had observed, “people begin to be elderly when they look thoughtful after eating apple dumplings – “. “— “Or when they refuse toffie”- “Speak when you are spoken to, Albertina McMurthiel” Victoria silenced her younger sister, and continued. “But though we are not old we will leave 1 our bathing-dresses behind. Why should we suddenly become stand-offish with each other when we have shared a hot tub every Saturday night until lust lately?” “And when Donalbain (who is four) thinks nothing of coming into the nursery to borrow the soap?” “Alberteena! How often must I tell you, speech is silver, silence Is gold?’ Victoria again quenched her sister, “So why be squeamish?” she added, and , before climbing into her place In the buckboard, she hid nine voluminous sets of garments, made of many yards of ; serge and decorated with white Vandyked I braid, behind the hedge.
The rectory buckboard, an unwired aviary filled with chirping girls, and drawn with cloppy, animation by “old” Ruby (who rising two), then set off, to creak, to hesitate, to side-slip in the ruts of the sandy track that led from Mallow’s Marsh to Lanterloo Bay.
The road was often repaired with bridging, of wattle saplings laced to. ; gether with rope or vines, yet over the creeks there were no bridges ; these had to be forded with a great splashing of water and many shrieks of excitement. However, Juliet McCrea was a dashing whip–she brought her gay passengers safely to the harbor’s rim. And in Lanterloo Bay, the sand’s golden half-moon, the calm yet mettle-some hiss of the placid sea, the entirely conventional sky—how charming! Lying after her dip to dry her pliant body in the warm, down-soft sand, each girl paid tribute to its beauty. “Such a blue sky, such a radiant sea, not a cloud, not a wave, not a wrinkle on the water.” For once Alberteena was allowed her say. —The sea is darker than the sky.” • “Where we lie, above high-tide mark, the sand is as fine as icing-sugar, and it is never covered with seaweed or shells.” “What I like best is the smell of the umbrella-fern coming from that creek.” “The sea smells of lobster.” Juliet McCrea, as usual, was seeking after truth. She sniffed with a scientific expres-sion on her glowing face, the hardly-stirring waves that lapped her young, sunlit body, which from top to toe rivalled a ripe’ apricot in color. “Juliet!” Aminta felt it necessary to assert her age.”

 


Ethel Anderson (16 maart 1883 – 4 augustus 1958)
Cover

 

De Turkse schrijver Haldun Taner werd geboren op 16 maart 1915 in Istanboel. Zie ook alle tags voor Haldun Taner op dit blog.

Uit: The Ballad Of Ali Of Keshan (Vertaald door Nüvit Özdoğru)

“Temel: The man who built the great dam?
İhya: Yes, ma’am! I need two hundred more laborers. Since you’ve set up an organization here, I don’t have to go from coffeehouse to coffeehouse looking for men who’re fit.
Hafize: You said it.
Niyazi: Indubitably.
Temel: You’re right.
Nuri: It’s your birthright.
Ali: Niyazi, you take the gentleman to my office! I’ll be right over.
NİYAZİ takes İHYA to the coffeehouse.
Dervish: You see how Ali has brought us good luck? No sooner than he started work two hundred hungry folks began to smile again.
Chorus: True! True! He’s brought us good luck.
Ali: Unity has begun to pay off… Article 8: There will be no interference with any and all tradesmen and artisans and street hawkers. That is to say, we’re for free enterprise. No one will force any tribute on them.
Chorus: Bravo! Long live!
Ali: Except myself.
First Citizen: Now, isn’t that nice!
Chorus: Well, you can’t have everything.
Ali: But even here justice and fairness will be our motor. Tributes will be determined according to each man’s financial portrait.
A Voice: What kind of program is this?
Ali: Well, friends, you’ve heard it all. I trust that you’ll help me make this program a reality. To the outside we have to look like a homo – a homogenerous bunch. So, I will now appeal to the popular vote. All those who give unqualified support to this program raise their right hands!”

 


Haldun Taner (16 maart 1915 – 7 mei 1986)
Cover

Patrice de la Tour du Pin, Percy MacKaye, Jakob Haringer, Ethel Anderson, Haldun Taner

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrice de la Tour du Pin op dit blog.

 

Enfants de septembre (Fragment)

Et je me dis : je suis un enfant de Septembre,
Moi-même, par le coeur, la fièvre et l’esprit,
Et la brûlante volupté de tous mes membres,
Et le désir que j’ai de courir dans la nuit
Sauvage, ayant quitté l’étouffement des chambres.

Il va certainement me traiter comme un frère,
Peut-être me donner un nom parmi les siens ;
Mes yeux le combleraient d’amicales lumières
S’il ne prenait pas peur, en me voyant soudain
Les bras ouverts, courir vers lui dans la clairière.

Farouche, il s’enfuira comme un oiseau blessé,
Je le suivrai jusqu’à ce qu’il demande grâce,
Jusqu’à ce qu’il s’arrête en plein ciel, épuisé,
Traqué jusqu’à la mort, vaincu, les ailes basses,
Et les yeux résignés à mourir, abaissés.

Alors, je le prendrai dans mes bras, endormi,
Je le caresserai sur la pente des ailes,
Et je ramènerai son petit corps, parmi
Les roseaux, rêvant à des choses irréelles,
Réchauffé tout le temps par mon sourire ami…

Mais les bois étaient recouverts de brumes basses
Et le vent commençait à remonter au Nord,
Abandonnant tous ceux dont les ailes sont lasses,
Tous ceux qui sont perdus et tous ceux qui sont morts,
Qui vont par d’autres voies en de mêmes espaces !

Et je me suis dit : Ce n’est pas dans ces pauvres landes
Que les enfants de Septembre vont s’arrêter ;
Un seul qui se serait écarté de sa bande
Aurait-il, en un soir, compris l’atrocité
De ces marais déserts et privés de légende ?

 

 
Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)
Paul Signac:  Le Pont-des-Arts. Automne (Paris), 1928

Lees verder “Patrice de la Tour du Pin, Percy MacKaye, Jakob Haringer, Ethel Anderson, Haldun Taner”

Percy MacKaye, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer, Ethel Anderson

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Zie ook alle tags voor Percy MacKaye op dit blog.

 

Hymn Of The New World

A star a star in the west!
Out of the wave it rose:
And it led us forth on a world-far quest;
Where the mesas scorched and the moorlands froze.
It lured us without rest:
With yearning, yearning—ah!
It sang (as it beckoned us)
A music vast, adventurous-
America!

A star a star in the night!
Out of our hearts it dawned !
And it poured within its wonderful light;
Where our hovels gloomed and our hunger spawned
It healed our passionate blight:
And burning, burning—ah!
It clanged (as it kindled us)
Of a freedom proud and perilous-
America!

A star—a star in the dawn!
Bright from God s brow it gleams!
Like a morning star in ages gone
With hallowed song its holy beams
Urge us forever on:
For chanting, chanting—ah!
It builds (as it blesses us)
A union strong, harmonious-
America !

 

Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)

Lees verder “Percy MacKaye, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer, Ethel Anderson”

René Daumal, Percy MacKaye, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer, Ethel Anderson

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2009 en ook mijn blog van 16 maart 2010.

 

La désillusion 

  

Blanc et noir et blanc et noir,

attention, je vais vous apprendre à mourir,

fermez les yeux, serrez les dents,

clac ! vous voyez, ce n’est pas difficile,

il n’y a là rien d’étonnant.

 

Je vous parle sans passion,

noir et blanc et noir et blanc,

clac ! vous voyez qu’on s’y fait vite,

je vous parle sans amour,

et pourtant vous savez bien…

-il faut être évident jusqu’à l’absurde –

 

Blanc et noir et blanc et noir et noir et blanc,

si nos âmes échangeaient leurs corps,

il n’y aurait rien de changé,

alors ne parlez plus de corps ni d’âmes.

 

Blanc, noir, clac ! c’est la seule chose

qu’ensemble nous pouvons comprendre,

(mais n’est-ce pas qu’il n’y a là rien de tragique ?)

 

Je vous parle sans passion

blanc, noir, blanc, noir, clac,

et c’est mon éternel cri de mourant,

ce cri blanc, ce trou noir…

Oh ! Vous n’entendez pas,

vous n’existez pas,

je suis seul à mourir.

 

 

René Daumal (16 maart 1908 – 21 mei 1944)

 

Lees verder “René Daumal, Percy MacKaye, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer, Ethel Anderson”

Bredero, P.C. Hooft, Sully Prudhomme, René Daumal, Percy MacKaye, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer, Ethel Anderson

De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam.

 Vroeg in de dageraad

 Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden
de gouden blonde tros, citroenig van koleur,
gezeten in de lucht recht buiten d’ achterdeur,
waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden
in ’t gele zijig haar en groeten met een geur
haar goddelijk aanschijn opdat ze deze keur
behield van dagelijks zich daar te laten vinden.

Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen,
die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd’ alleen;
gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten
mijn ziele mee verbindt en om ’t hoofd gaat besluiten,
hoewel ik ’t liever zie wild-golvend naar zijn jonst:
het schone van natuur passeert toch alle konst.

 

 

Gerbrand Bredero (16 maart 1585 – 23 augustus 1618)

Bredero momument van Piet Esser (1968), Geldersekade / Nieuwmarkt,  Amsterdam


De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581.

Ik schouw de wereld aan

 

Ik schouw de wereld aan,

En naar gewoonte gaan

Zie ik vast alle dingen,

Zij zijn dan groot of kleen;

Maar ik helaas! alleen

Blijf vol veranderingen.

 

De dag die voert de nacht,

Het windje wispelt zacht,

Over de groene dallen,

Het woud de bergen siert;

Maar ik ben heel verkiert,

En blijf verkiert in allen.

 

De zon, naar d’oude sleur,

De dode kruiden, deur

Zijn hitte, doet verrijzen,

Die doen haar open blij;

Maar wie kan toch in mij

Levendig leven wijzen?

 

Het teder zwakke gras,

En ’t vrolijke gewas

Gedijt bij dauw en regen,

Die ’t dorstig aardrijk voedt;

Maar wat dat mij ontmoet,

’t is nimmermeer te degen.

 

Het wild gedierte springt

’t gevogelt dertel zingt,

De wufte nimfen vlijen

Bebloemd haar aan de dans;

Maar kruid noch rozenkrans

verdrijft mijn fantasijen.

 

 

Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)

Sculptuur op de binnenplaats van het Muiderslot

 

 

 

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs.

 A vingt ans

 À vingt ans on a l’oeil difficile et très fier :
On ne regarde pas la première venue,
Mais la plus belle ! Et, plein d’une extase ingénue,
On prend pour de l’amour le désir né d’hier.

Plus tard, quand on a fait l’apprentissage amer,
Le prestige insolent des grands yeux diminue,
Et d’autres, d’une grâce autrefois méconnue,
Révèlent un trésor plus intime et plus cher.

Mais on ne fait jamais que changer d’infortune :
À l’âge où l’on croyait n’en pouvoir aimer qu’une,
C’est par elle déjà qu’on apprit à souffrir ;

Puis, quand on reconnaît que plus d’une est charmante,
On sent qu’il est trop tard pour choisir une amante
Et que le coeur n’a plus la force de s’ouvrir.

 

 

Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)

 

 

 

Zie voor de drie bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008 en ook mijn blog van 16 maart 2009.

 

 

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2009.

 

Il suffit d’un mot

 

Nomme si tu peux ton ombre, ta peur

et montre-lui le tour de sa tête,

le tour de ton monde et si tu peux

prononce-le, le mot des catastrophes,

si tu oses rompre ce silence

tissé de rires muets, — si tu oses

sans complices casser la boule,

déchirer la trame,

tout seul, tout seul, et plante là tes yeux

et viens aveugle vers la nuit,

viens vers ta mort qui ne te voit pas,

seul si tu oses rompre la nuit

pavée de prunelles mortes,

sans complices si tu oses

seul venir nu vers la mère des morts –

dans le cœur de son cœur ta prunelle repose –

écoute-la t’appeler : mon enfant,

écoute-la t’appeler par ton nom.

 

 

René Daumal (16 maart 1908 – 21 mei 1944)

 

 

 

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Zie ook mijn blog van 16 maart 2009.

 

The Child-Dancers

 

A BOMB has fallen over Notre Dame:  

Germans have burned another Belgian town:  

Russians quelled in the east: England in qualm:  

  

I closed my eyes, and laid the paper down.  

  

Gray ledge and moor-grass and pale bloom of light       

By pale blue seas!  

What laughter of a child world-sprite,  

Sweet as the horns of lone October bees,  

Shrills the faint shore with mellow, odd delight?  

What elves are these  

In smocks gray-blue as sea and ledge,  

Dancing upon the silvered edge  

Of darkness—each ecstatic one  

Making a happy orison,  

With shining limbs, to the low-sunken sun?—  

See: now they cease  

Like nesting birds from flight:  

Demure and debonair  

They troop beside their hostess’ chair  

To make their bedtime courtesies:  

  “Spokoinoi notchi!—Gute Nacht!  

  Bon soir! Bon soir!—Good night!”  

  

What far-gleaned lives are these  

Linked in one holy family of art?—  

Dreams: dreams once Christ and Plato dreamed:  

How fair their happy shades depart!  

  

Dear God! how simple it all seemed,  

Till once again  

Before my eyes the red type quivered: Slain:  

Ten thousand of the enemy.— 

Then laughter! laughter from the ancient sea  

Sang in the gloaming: Athens! Galilee!  

And elfin voices called from the extinguished light:—  

  “Spokoinoi notchi!—Gute Nacht!  

  Bon soir! Bon soir!—Good night!”

 


Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)

 

 

De Turkse schrijver Haldun Taner werd geboren op 16 maart 1915 in Istanboel. Zie ook mijn blog van 16 maart 2008 en  mijn blog van 16 maart 2007.

 

Uit: The Ballad Of Ali Of Keshan (Vertaald door Nüvit Özdoğru)

 

Rasih:

 

ITS NOT ALL FREE – THIS WINE AND BEER

Drunken Rasih they all call me.

I’m the very spit of father.

I have no fling for politics

Though it means I can’t go farther.

We all have our likes and dislikes.

When we’re little we’re all for bikes.

When we grow up we’re all for tales

Be we bursars or boobs or fakes.

We itch for fame, for food, for vice.

Come on, have a drink, forget the price!

 

A Voice: Let’s drink to Ali! Eat and drink and love all beauty – if you re in your right mind, that is.

 

Rasih:

They sit and talk, cuss and smoke;

They dream and hope: the leper’s den.

On sofas hard, with trousers torn

They dream of harem-keeper’s hen.

Some wish they’d rather not been born

Than work for dollar-heaper’s men.

Sure it was not in a mill

That I got all this white beard.

So, hear me when I say this, dear Will

That it’s not all free – this wine and beer.

If they get us all gently stewed

We won’t then know if they’ve sat or stood.

I’ll now take my leave and green hat

I’ll make the rounds in navy bars.

I’ll now go and find a street cat

If all the cats are not behind bars.

 


Haldun Taner
(16 maart 1915 – 7 mei 1986)

 

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 16 maart 2008 en  mijn blog van 16 maart 2007.

 

De Duitse dichter Jakob Haringer werd als Johann Franz Albert geboren op 16 maart 1898 in Dresden.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2009.

 

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland.

César Vallejo, Hooshang Golshiri, Zoë Jenny, Dirk von Petersdorff, Alice Hoffman, Francisco Ayala, Bredero, P.C. Hooft, Sully Prudhomme, René Daumal, Percy MacKaye, Ethel Anderson, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer

De Peruaanse dichter César Vallejo werd geboren op 16 maart 1892 in Santiago de Chuco, Peru. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

 

 

JETZT UNTER UNS HIER

 

Jetzt, unter uns, hier,

komm mit mir, nimm deinen Körper bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen und bleibe,

in meinem Namen und im Lichte der Nebelnacht,

in der du deine Seele bei der Hand nimmst

und wir auf Fußspitzen vor uns fliehen.

 

Komm zu mir, ja sicher! Und zu dir, ja sicher!

Im Gleichschritt, damit wir zwei im ungleichen Schritt

den Abschiedsschritt uns vorführen sehn.

Bis zum nächsten Mal! Bis wir wiederkommen!

Bis wir lesen können, Analphabeten!

Bis zum nächsten Mal. Jetzt müssen wir gehn.

 

Was liegt mir an den Gewehren,

hör,

hör zu, was liegt mir an ihnen,

wenn die Kugel schon auf der Höhe meiner Unterschrift kreist?

Was gehen dich die Kugeln an,

wenn der Bauch des Gewehrs schon nach dir riecht?

Noch heute wollen wir

einen Blinden unsern Stern wiegen lassen, und

wenn du anfängst mir vorzusingen, wollen wir weinen.

Heute noch, meine Schöne, im gleichen Schritt

und mit deinem Vertrauen, bis zu dem meine Angst reicht,

wollen wir fort aus uns, zu zweit wir zwei,

bis wir blind sind,

bis

wir
weinen vor soviel Rückkehr!

 

Jetzt,

unter uns, nimm

deine süße Person bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen

etwas zu singen

und spiel etwas auf deiner Seele und klatsch den Takt mit der Hand.

Bis zum nächsten Mal! Bis es soweit ist!

Bis wir uns trennen! Jetzt müssen wir gehn.

 

 

 

Vertaald door Erwin Walter Palm

 

cesar_vallejo

César Vallejo (16 maart 1892 – 15 april 1938)

 

De Iraanse schrijver Hooshang Golshiri werd geboren op 16 maart 1938 in Isfahan. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

 

Uit: Een kader voor het duister (Vertaald door Ahmad Miralai, Koeshar Parsi en Corine Wepster)

 

„Toen we aankwamen, reed aan de overkant een vrouw op een fiets voorbij en ging de hoek om. Ze rijdt nog steeds voorbij, haar bovenlijf schuin voorovergebogen en gehuld in een witte blouse met korte mouwen. Ze trapt door, haar haar wappert over haar schouder aan de zeezijde, en ze kijkt naar iets voor zich uit – iets dat wij pas later zagen, toen de vrouw weg was – in de straat
parallel aan de haven, die verderop een bocht naar links maakte, om uit te komen daar waar zij nu nog is, maar zo ver konden wij niet kijken. De vrouw was er niet meer.

We konden er geen van beiden iets aan doen dat we haar niet meer zagen, maar toen ik merkte dat ze er niet meer was, dacht ik toch dat Shirin me met opzet het uitzicht benam. Hoe dan ook, ik zie de slip van haar blouse nog steeds wapperen. Haar broek was van zwarte katoen. Ik zie dat één van haar sandalen achter op de hiel niet dicht zit. Ze fietst met haar gezicht in de wind en trapt maar door.

We stopten langs het trottoir, zodat Shirin kon uitstappen om sigaretten voor ons te halen en even nog kreeg ik haar voorovergebogen bovenlijf te zien en haar kastanjebruine haar dat wapperde in de wind tegen het stille blauw van de zee. Daarna, toen we bij de hoek kwamen en het fluiten hoorden van de boot die binnenliep, draaiden we ons om naar zee en vergaten haar.

De boot meerde af, Maziar en Zohreh stonden aan dek met een hand aan de railing. Ze zwaaiden niet. Toen moest ik weer aan de vrouw denken, maar ik zag dat de straat tot aan de hoek leeg was. Er stonden wel een paar mensen op de pier. Ze hadden hun auto’s bumper aan bumper geparkeerd langs het water en ze zwaaiden net als Shirin, die uitgestapt was. Ik wilde doorrijden, ik zei maar dat ik wilde parkeren. “Zie je dan niet dat er geen plaats is,” vroeg Shirin, “blijf maar hier, we komen zo terug.”

Verderop bij de hoek was nog plaats. Ik had gedacht dat ze misschien mee terug zou komen. Ze is niet meegekomen. Ze heeft haar dan ook niet voorbij zien fietsen. Ze rijdt nog steeds voort, ook al is ze oud geworden, zoals ik of als Shirin zelfs, en iedere morgen verschijnt ze op het balkon van zo’n huis met een bovenverdieping dat uitkijkt op zee, in een witte blouse en een zwarte, katoenen broek, ze legt een hand op de balustrade, heft de andere op tegen de schittering van de zee en kijkt of ze tussen de nieuwkomers aan dek iemand ziet die ze kent.“

 

Houshang-Golshiri

Hooshang Golshiri (16 maart 1938 – 5 juni 2000)

 

De Zwitserse schrijfster Zoë Jenny werd geboren op 16 maart 1974 in Basel. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

 

Uit: Der Ruf des Muschelhorns

 

Eliza wusste noch nicht, wohin sie fahren würden, als sie im Auto durch das Heckfenster das Haus kleiner werden sah. In den vorangegangenen Wochen waren in der Wohnung immer mehr Gegenstände von ihrem Platz verschwunden. Mutter hatte energisch Schubladen und Schranktüren geöffnet und den Inhalt der Möbel in Kisten verstaut. Die Zimmer waren von Tag zu Tag leerer geworden, und es war Eliza vorgekommen, als würde gleichzeitig ihre Stimme darin lauter. Ein paar Nachbarkinder, mit denen Eliza manchmal gespielt hatte, rannten gerade aus einem Hauseingang auf den Gehsteig. Eliza klopfte gegen die Scheibe und winkte ihren kleiner werdenden Rücken nach. Sie verließen auf einer Nebenstraße den Bezirk, in dem sie gewohnt hatten, bogen in eine breite Straße und schleusten sich im Schatten, den die Hochhäuser warfen, in den stockenden Strom des Morgenverkehrs. Eliza sah, wie sich ihr kleiner gelber Wagen in den Schaufenstern der Geschäfte spiegelte, dicht gefolgt von den Fahrzeugen hinter ihnen, als wären sie nur…“

 

Zoë_Jenny

Zoë Jenny (Basel, 16 maart 1974)

 

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dirk von Petersdorff werd geboren op 16 maart 1966 in Kiel. Hij studeerde germanistiek en geschiedenis in zijn geboorteplaats en promoveerde er in 1995. Tegenwoordig is hij als hoogleraar nieuwe Duitse literatuur verbonden aan de universiteit van Jena. Daarnaast schrijft hij gedichten en essays. 

 

Liebeslied


Der Herz-, der Sonnengong. Auf steiler Küste,
Wasserluft-Kamille-Gemisch.
Prise Segel in der Bucht.
Die Sandlinie
kurvt ins Land –

sah dich im schmalen Dress,
von Locken umspielt, Botticelli-like,
1-a-Kurven-Kelch. Steh auf,
sagt das Leben; ich stehe,
gut geblendet noch immer,
auf schwachen Füßen.
Weizenfeld bis geht nicht mehr.
Ruhig schneller noch, Herzlauf,
wohin ich niemals dachte.
Furchtlos gehen kann ich,
nicht genug kosten
von dringenden Lippen –
so muss ich immer reden –
volle Verklärung? Ach,

nennt es wie ihr wollt. Auf hoher Küste
schmaler Pfad. Ostsee
glitzert, Aura-Punkte.
So spielt der Wind
mit dem Meer. Alles gut.
Du. Alles da. Der Herzgong.

petersdorff

Dirk von Petersdorff (Kiel, 16 maart 1966)

 

De Amerikaanse schrijfster Alice Hoffman werd geboren op 16 maart 1952 in New York. Zij studeerde o.a. creatief schrijven aan de Stanford University. In 1977 publiceerde zij haar eerste boek Property Of.  Een paar van haar romans werden al verfilmd, waaronder Practical Magic, Aquamarine en The River King.

 

Uit: Blackbird House

 

„It was said that boys should go on their first sea voyage at the age of ten, but surely this notion was never put forth by anyone’s mother. If the bay were to be raised one degree in temperature for every woman who had lost the man or child she loved at sea, the water would have boiled, throwing off steam even in the dead of winter, poaching the bluefish and herrings as they swam.

Every May, the women in town gathered at the wharf. No matter how beautiful the day, scented with new grass or spring onions, they found themselves wishing for snow and ice, for gray November, for December’s gales and land-locked harbors, for fleets that returned, safe and sound, all hands accounted for, all boys grown into men. Women who had never left Massachusetts dreamed of the Middle Banks and the Great Banks the way some men dreamed of hell: The place that could give you everything you might need and desire. The place that could take it all away.

This year the fear of what might be was worse than ever, never mind gales and storms and starvation and accidents, never mind rum and
arguments and empty nets. This year the British had placed an embargo on the ships of the Cape. No one could go in or out of the harbor, except unlawfully, which is what the fishermen in town planned to do come May, setting off on moonless nights, a few sloops at a time, with the full knowledge that every man caught would be put to death for treason and every boy would be sent to Dartmoor Prison in England–as good as death, people in town agreed, but colder and some said more miserable“

 

hoffman

Alice Hoffman (New York, 16 maart 1952)

 

De Spaanse schrijver Francisco Ayala werd geboren op 16 maart 1906 in Granada. Hij studeerde in Madrid rechten, filosofie en literatuurwetenschap. In 1925 verscheen zijn eerste roman Tragicomedia de un hombre sin espíritu. Hij werd medewerker van het tijdschrift Revista de Occidente. Van 1929 tot 1931 woonde hij in Berlijn. In 1939 ging hij in ballingschap, eerst naar Latijns Amerika, later naar de VS. Daar werkte hij als hoogleraar literatuur en sociologie, als vertaler van o.a Thomas Mann, Rainer Maria Rilke en als journalist. Na de dood van Franco keerde hij in 1976 naar Spanje terug. Vandaag viert Ayala zijn 103e verjaardag!

 

Uit: Wie Hunde sterben (Muertes de perro, vertaald door Erna Brandenberger)

 

„Wir sind heute nur allzusehr daran gewöhnt, im Kino Revolutionen, Kriege, Überfälle, Aufruhr aller Art und spektakuläre Gewalttaten anzuschauen, bei denen die Bestie Mensch brüllt; wenn man all das jedoch nur im Kino gesehen hat, kann man sich – glaube ich – kaum vorstellen, mit welch verblüffender Gewöhnlichkeit es sich in der Realität abspielt, anders als wenn man – wie ich jetzt – bedauerlicherweise dazu auserkoren ist, es hautnah mitzuerleben. Spätere Generationen werden angesichts solcher Ereignisse bestimmt staunen und alle daran Beteiligten vorbehaltlos als Helden betrachten. Auf solche Ehren verzichte ich, was mich betrifft, selbstverständlich gerne und bin bestrebt, diesen Bericht in der Blöße der reinen Wahrheit abzuliefern. Tag für Tag sitze ich hier in

meinem Rollstuhl, werde Zeuge des ganzen grausamen Durcheinanders und befinde mich mitten im Wirbel, ohne daß mich bislang jemand behelligt hätte. Falls mir meine Nutzlosigkeit weiterhin von Nutzen ist und nicht doch noch jemand aus Bosheit seine Scherze mit meiner Lähmung treibt und mich mit einem Stoß in den schauerlichen Totentanz hineinbefördert, so ist es sehr wahrscheinlich, daß wir das Ende erleben und ich es selbst erzählen kann … Denn das alles muß ja schließlich ein Ende haben; und dann ist jemand vonnöten, es zu erzählen.

Bis dahin schützt mich meine Bedeutungslosigkeit.Wer wird sich denn schon mit mir abgeben? Ich habe mehr als genug Zeit, zu beobachten und auszukundschaften, Zeit, meine Erkundigungen auf ihre Stichhaltigkeit hin zu überprüfen, Zeit sogar, Beweismaterial zu sammeln, ja die Papiere zusammenzutragen, auf deren dokumentarischen Wert die Geschichte dieser verworrenen Zeitläufte sich stützen muß.“

Francisco_Ayala

Francisco Ayala (Granada, 16 maart 1906)

 

De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

 

Sonnet. Het eerste van de schoonheid.

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden
De gouden blonde tros, citroenig van coleur,
Gezeten in de lucht, juist buiten d’ achterdeur,
Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden
In ’t gele zijdig haar en groeten met een geur
Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur
Behield van dagelijks haar daar te laten vinden.

Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen ,
Die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd’ alleen,
Gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten

Mijn ziele mee verbindt en om ’t hoofd gaat besluiten,
Hoewel ik ’t liever zie wildgolvig na zijn jonst,
Het schone van natuur passeert* toch alle konst.

 

BrederoNieuwmarkt

Gerbrand Bredero (16 maart 1585 – 23 augustus 1618)
Bredero monument, Nieuwmarkt, Amsterdam

 

De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

 

Sonnet
(opgedragen aan zijn afwezige verloofde Christina van Erp,
met wie Hooft 3 maanden later in 1610 in het huwelijk zou treden.)

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag
De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken
Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken,
Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag,

Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag
Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken
En keert en wendt en stort Staten en Koninkrijken;
Voor iedereen te snel, hoe valt gij* mij zo traag?

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve* ik met mishagen
De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen
Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen.
Maar ‘t schijnt* verlangen daar zijn naam af heeft gekregen,
Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang.

Hooft

Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)
P.C. Hooft door Frits Sieger, 1947, nabij Stadhouderskade, Amsterdam

 

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Joies sans causes

 

On connaît toujours trop les causes de sa peine,

Mais on cherche parfois celles de son plaisir ;

Je m’éveille parfois l’âme toute sereine,

Sous un charme étranger que je ne peux saisir.

 

Un ciel rose envahit mon être et ma demeure,

J’aime tout l’univers, et, sans savoir pourquoi,

Je rayonne. Cela ne dure pas une heure,

Et je sens refluer les ténèbres en moi.

 

D’où viennent ces lueurs de joie instantanées,

Ces paradis ouverts qu’on ne fait qu’entrevoir,

Ces étoiles sans noms dans la nuit des années,

Qui filent en laissant le fond du coeur plus noir ?

 

Est-ce un avril ancien dont l’azur se rallume,

Printemps qui renaîtrait de la cendre des jours

Comme un feu mort jetant une clarté posthume ?

Est-ce un présage heureux des futures amours ?

 

Non. Ce mystérieux et rapide sillage

N’a rien du souvenir ni du pressentiment ;

C’est peut-être un bonheur égaré qui voyage

Et, se trompant de coeur, ne nous luit qu’un moment.

 

Prudhomme

Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)

 

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007.

 

Uit: LES DERNIERES PAROLES DU POETE

 

„D’un fruit qu’on laisse pourrir à terre, il peut encore sortir un nouvel arbre. De cet arbre, des fruits nouveaux par centaines.

 

Mais si le poème est un fruit, le poète n’est pas un arbre. Il vous demande de prendre ses paroles et de les manger sur-le-champ. Car il ne peut, à lui tout seul, produire son fruit. Il faut être deux pour faire un poème. Celui qui parle est le père, celui qui écoute est la mère, le poème est leur enfant. Le poème qui n’est pas écouté est une semence perdue. Ou encore : celui qui parle est la mère, le poème est l’oeuf et celui qui écoute est fécondateur de l’oeuf. Le poème qui n’est pas écouté devient un oeuf pourri.

 

C’est à cela que songeait, dans sa prison, un poète condamné à mort. C’était dans un petit pays qui venait d’être envahi par les armées d’un conquérant. On avait arrêté le poète parce que, dans une chanson qu’il chantait sur les routes, il avait comparé la tristesse qui rongeait jusqu’à l’os la chair de son corps aux fumées meurtrières qui avaient brûlé jusqu’au roc la terre de son village“.

 

daumal

René Daumal (16 maart 1908 – 21 mei 1944)

 

 

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Hij studeerde in Harvard en leefde vervolgens twee jaar in Europa, waar hij in Londen en Leipzig eveneens de universiteit bezocht. In 1900 keerde hij naar de VS terug. Hij werkte als docent en begon theaterstukken te schrijven. Hij raakte bevriend met mensen als Robert Frost, Khalil Gibran, Isadora Duncan, Thomas Alva Edison, Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson. Zijn eerste grote succes kwam in 1903 met The Canterbury Tales naar het gedicht van Geoffrey Chaucer. Tussen 1903 en 1927 publiceerde hij meer dan een dozijn theaterstukken, maar ook vier opera’s, essays en een tweedelige biografie over zijn vader. Zijn theaterstuk The Scarecrow uit 1908 werd drie maal verfilmd.

 

The Automobile

 

Fluid the world flowed under us: the hills

         Billow on billow of umbrageous green

         Heaved us, aghast, to fresh horizons, seen

One rapturous instant, blind with flash of rills

And silver-rising storms and dewy stills

         Of dripping boulders, till the dim ravine

         Drowned us again in
leafage, whose serene

Coverts grew loud with our tumultuous wills.

 

Then all of Nature’s old amazement seemed

         Sudden to ask us: “Is this also Man?

         This plunging, volant, land-amphibian

What Plato mused and Paracelsus dreamed?

         Reply!” And piercing us with ancient scan,

The shrill, primeval hawk gazed down — and screamed.

 

Percy-MacKaye-Alwyn-Genthe

Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)
Als dichter Alwyn in zijn stuk Sanctuary, 1913

 

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland als dochter van Australische ouders. Zij groeide echter op in Sydney en in Rangamatty, New South Wales.Toen haar man tijdens WO I in Frankrijk gestationeerd werd trok zij naar Cambridge. Na zijn pensioen keerde het paar terug naar Turramurra, New South Wales. Andersons werk werd gepubliceerd in bladen als The Spectator, Punch, the Cornhill Magazine, The Atlantic Monthly, The Sydney Morning Herald en The Bulletin.

 

 

Communion Photo

 

Veiled and tied

in proper attire,

Receipt of the host

sets young hearts afire.

 

Black and white children

in front of church door.

Friendship forgotten

comes to the fore.

 

Knowledge and fortune

took us away,

Hardship and sorrow

were part of the fray.

 

Blue sky and clear lake

beckon us home.

Failed past and future unknown,

resumed friendshhiip atone.

 

Anderson

Ethel Anderson (16 maart 1883 – 4 augustus 1958)

 

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Hij volgde opleidingen in Sainte-Croix de Neuilly-sur-Seine, Janson en de ‘École libre des sciences politiques. Toen hij 19 jaar was publiceerde hij zijn eerste werk Quête de joie in La Nouvelle Revue Française. Tijdens WO II bracht hij drie jaar in gevangenschap door in Duitsland. In 1946 begon hij aan het eerste deel van zijn grote epos Une somme de poésie te werken. Deel twee La Contemplation errante verscheen in 1959, in 1963 gevolgd door Petit théâtre crépusculaire.

 

LÉGENDE

 

Va dire à ma chère Ile, là-bas, tout là-bas,

Près de cet obscur marais de Foulc, dans la lande,

Que je viendrai vers elle ce soir, qu’elle attende,

Qu’au lever de la lune elle entendra mon pas.

 

Tu la trouveras baignant ses pieds sous les rouches,

Les cheveux dénoués, les yeux clos à demi,

Et naïve, tenant une main sur la bouche,

Pour ne pas réveiller les oiseaux endormis.

 

Car les marais sont tout embués de légende,

Comme le ciel que l’on découvre dans ses yeux,

Quand ils boivent la bonne lune sur la lande

Ou les vents tristes qui dévalent des Hauts-Lieux.

Dis-lui que j’ai passé des aubes merveilleuses

A guetter les oiseaux qui revenaient du nord,

Si près d’elle, étendue à mes pieds et frileuse

Comme une petite sauvagine qui dort.

 

Dis-lui que nous voici vers la fin de septembre,

Que les hivers sont durs dans ces pays perdus,

Que devant la croisée ouverte de ma chambre,

De grands fouillis de fleurs sont toujours répandus.

 

Annonce-moi comme un prophète, comme un prince,

Comme le fils d’un roi d’au-delà de la mer;

Dis-lui que les parfums inondent mes provinces

Et que les Hauts-Pays ne souffrent pas l’hiver.

 

Dis-lui que les balcons ici seront fleuris,

Qu’elle se baignera dans les étangs sans fièvre,

Mais que je voudrais voir dans ses yeux assombris

Le sauvage secret qui se meurt sur ses lèvres,

 

L’énigme d’un regard de pure transparence

Et qui brille parfois du fascinant éclair

Des grands initiés aux jeux de connaissance

Et des couleurs du large, sous les cieux déserts…

 

dupin2

Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2008 en  mijn blog van 16 maart 2007.

De Turkse schrijver Haldun Taner werd geboren op 16 maart 1915 in Istanboel.

De Duitse dichter Jakob Haringer werd als Johann Franz Albert geboren op 16 maart 1898 in Dresden.