Sloop die flatgebouwen en je ziet de horizon. De echte horizon echter is geen lijn maar een ring. (Kijk maar om je heen.)
Voor lange mensen ligt de horizon verder weg dan voor korte. (Leven zij dus in een grotere wereld misschien?)
Als je met een raket de aarde verlaat wordt de ring steeds wijder totdat hij gelijk wordt aan de omtrek van de aarde.
Als je oneindig klein bent, heeft de hoepel zich samengesnoerd tot een stip en bevindt de horizon zich theoretisch gesproken
onder je voeten. Maar dat kan natuurlijk niet. Kan het ook anders? Kan ik op de horizon lopen? Jazeker. Want dit is geen gedicht maar een handleiding.
Straaljagerpiloten hebben er last van. Als je hard gaat, trekt je blikveld samen. Stel, je rent over een weg waar aan beide kanten een boom staat. Ga je harder, dan wordt de weg smaller. De horizonnen links en rechts komen dichterbij. Het lijkt alsof je maar nét tusen de bomen door kunt. Dat heeft te maken met hoeveelheid informatie je hersenen kunnen verwerken (überhaupt het probleem, eigenlijk). Kortom, als je maar hard genoeg rent, loop je op een streep
die misschien de weg is die je zocht.
O maskergezicht
ooit was je van jezelf en ineens loop je verloren door deze plexiglazen stad deze door tentspoed geteisterde mensenhoop waar uit solidariteit de vlijtige samenschool sluit en de vochtige wolkhoest de straattest tart
o huilmaskergezicht
buk plechtig onder bittere hulpnood sinds wij de minzestigste nulpatient bejammerden de persoon waaraan blijkbaar te veel ondeugdelijk was
o lachmaskergezicht
nu scharniert opgelucht jouw haafhand aan de groetelleboog wuivend richting visiteraam teder harp spelend op de tinkelspijlen van het zonovergoten bingobalkon
o angstmaskergezicht
in jouw kweekhaard duim je voor een levensreddend serum voor jouw faalorgaan
o hongerhuid
denk niet aan het naamloze partnerbed aan de hand die je pakken kon
Ik heb hier gelukkig gezeten in de tuinen, Kijkend naar de stille plas en het riet En de donkere wolken Die de wind van de bovenlucht Scheurde als de groene bladerrijke takken Van de divers getinte bomen van de late zomer; Maar hoewel ik enorm geniet Hiervan en van de waterlelies, Dat wat mij het dichtst bij huilen brengt Is de roze en witte kleur van de gladde stapstenen, En de lichtgele grassen Ertussen
Meer over vaders dood. Ik vertelde het op mijn werk. De secretaresses mompelden, slordig verwarde handen afvegend aan de kokerrok. Gebruikelijk drentelen, pulken, wegkijken, en dan ineens vieze koffie gaan halen.
Een ogenblik later plant ik mij neer en leg mijn handen op het koele formica, het bekertje middenin. Twee Russen, korte beentjes, zwijgzame violisten van de eerste stoel op wier kinderhand het riet was neergekomen bij elke onzuivere noot, – en nu dus met die worstenvingers viool kunnen spelen –
ze rezen voor me op als bomen, ze huilden zulke dikke tranen achter plusbrillen. Een dubbele omhelzing van hout, en langs hen heen zag ik wegrijdend de slee over de taiga, de bloemen, de troost, de geruisloze mens
In Paradisum
Ook anorexia-meisjes hebben hun nut bijvoorbeeld voor de schoorvoetende verliefdheid van knapen die het nog niet op lichamelijkheid kunnen laten aankomen en verlangen naar een on- bezoedelde omarming met een echt levend tijdschriftmeisje of ganzig ballerinaatje uit het corps dat gedwee haar spiertjes rolt en in wonderland de narcis danst.
Een vermeend meisje, een wolk, een kind onaangetast door vaders boze tengels, maar vooral intact gelaten door zichzelf, borstloze bewoonster van virtueel Arcadië die ostentatief weigert over haar lichaam te beschikken, als zeide zij ik ben een stil doorschijnend diepzeevisje in jouw aquarium breng je mij omhoog ben ik een koud prulletje in je hand een kinderlijkje, een zakje orgaanvlees op het strand.
Lofwaardig is haar streven want hoezeer is vergeestelijking niet bezongen door de beeldhouwer die strijdt tegen steen door de flagellant die het vlees pijnigt en veracht.
Modebeeld dank u voor de jonkies die glad van hormoonstoornissen onverplicht door mijn luchtruim kruisen als engelen op een fresco met een zeepbel achter hun hoofd.
Proef de zuiverheid van deze ootmoedige liefde waarin seks en geweld niet langs de decoder kunnen.
Zie in gedachten de geloken ogen van Maria, de kinderbeentjes van het nichtje dat op schoot kruipt, de eenvoudig afgewerkte randjes van een wit hema-slipje.
Breng dit samen in een beeld Heb geen bijgedachten Neem afstand Mijmer over de kindertijd Roep op de golvende ontroering van de eerste geziene spleet.
Het is een lief restje rosbief in de hoek van de koelkast Het is een gebitsloos mondje op de witte tegels van het slachthuis
“Nunziata, 26 maart, A.D. Niets heb ik meer gedaan, vanmorgen, sinds je bent weggegaan. Ik heb alleen maar in bed gelegen en gestaard naar het stukje lucht dat nog net zichtbaar is in het dakraam. Langzaam veranderde het van kleur: een grijze nevel, een gouden moment, een blauwe hemel. Zoals je ogen. Maar die zijn helemaal niet blauw, die zijn bruin, bijna zwart. Glanzend als je haren en net zo donker. Weet je dat die wel rood lijken, krullend rood. Gistermiddag. We lagen in een baan zonlicht die precies op het bed stond, je hoofd lag op mijn buik, ik voelde je tong langs de rand van dat beetje zwarte krulhaar dat ik heb en ik zei je naam even heel zachtjes en je keek met een ruk op – in die beweging kleurde je haar dieprood, het stond als een aureool uit om je hoofd en je ogen, in de schaduw, leken nog zwarter… ‘Saluto, Maria,’ zei je. Je mondhoeken, die altijd iets opgetrokken staan, tegelijk spottend en glimlachend, trokken nog iets hoger zonder dat je lippen uit elkaar gingen – terwijl ik toch duidelijkje tong had gevoeld. Voordat je hoofd weer in de kom van mijn heupbeenderen lag voelde ik je vinger, die ruimte maakte, die je voorzichtig ronddraaide over de lichte bolling na het begin van de opening. Als vanzelf gingen mijn knieën wijd uiteen en mijn hoofd trok kreunend achterover. Ik lees; hij komt binnen. Ik schrijf; en het begint te waaien. In een brief aan hem noteer ik ook altijd wat voor weer het is, alsof ik het zelf gemaakt heb. Op mijn stemming heeft het geen invloed. Ik stel mij zijn ogen voor, wat voor weer het dáár is, achter die zwarte pupillen; ik stel mij zijn lange spitse vingers voor. Elke ervan begint als een vinger en loopt uit in een vingertop zo smal als een gedachte, als bidden met opgeheven handen. Zó uit een Giotto gestapt; ik mis de gouden achtergrond, telkens als ik hem zie. In het blauw van de hemel zag ik het groen van de rivier. Herinner je je dat we over een smalle brug gingen, die aan weerskanten verdween in de wilgen en in zo hoog riet (dacht ik) dat het mij overschaduwde; maar jij zei dat het bamboe was. We stonden middenop stil en leunden over de brug; onder ons waren kleine forellen die zich steeds op dezelfde plaats hielden, tegen de stroom in, met een klap van hun kleine staarten. De dag nadat je was weggegaan liep ik nog een keer dezelfde wandeling; aan het begin van de brug stond ik stil en staarde over de volle lengte naar de wuivende bamboe. Een vogeltje vliegt aan over de brug, het heeft iets in zijn bek dat felgekleurd is, ik kijk en voor mijn voeten valt een helderrode kers.”
„Nun steckte sie den Kopf durch den Türrahmen des elterlichen Gemachs und musste die Augen zusammenkneifen. Sie wurde von der hereinfallenden Sonne geblendet, die den Raum überfl utete und alles darin in eine beißende Helligkeit tauchte. Teresa blinzelte, dabei wechselten Hell und Dunkel so oft, bis ihre Augen sich an die Lichtfülle gewöhnten und nicht länger schmerzten. Die Mutter hatte den Rücken mit einem Kissen gestützt; um sie herum erstreckten sich geheimnisvolle Stoffl andschaften, schattige und goldene Bahnen liefen in abgelegene Gefi lde aus, dazwischen warfen sich Falten auf, es waren ihrer so viele wie bei einem kostbaren Umhang. Wie eine Erscheinung kam die Mutter der Tochter vor, wie die wohltätige weiße Madonna in der Grotte, wo die Quelle des Lichts nur sie sein kann, die strahlende Mutter, die einen über die Entfernung ruft und zu der man pilgert, weil sie Wärme und Trost spendet, weil man sich seiner Fehltritte schämt und um Verzeihung bitten möchte. Die Mutter lächelt gütig und winkt die Tochter zu sich heran. In solchen Augenblicken geschehen Wunder, denn durch dieses unmissverständliche Zeichen vergisst die Tochter die Beschwerden und Strapazen des Weges, die nächtlichen Stunden der Trennung, das Wachen an der Schwelle der Kindheit, das Bangen um die Mutter, die erdrückende Ungewissheit im Herzen und den Alb in den Träumen, den unerträglichen Durst mitten in der Nacht, das Aufstehen und sich Vorantasten im Halbdunkeln, das Aufhorchen in der Nähe des Badezimmers, das Aussetzen des Atems und das Lauschen an der Tür, die eiskalten Kacheln, die nackten Füße wie Mondsicheln und die aufkommende Reue, denn heute erinnerte Teresas Mutter mit ihrem off enen Gesicht und ihren zurückgesteckten schwarzen Haaren an die Santísima Virgen del Monte, an die Heilige Jungfrau auf dem Berge, oder auch an die wunderschöne Virgen del Cerro, Unsere liebe Frau am Hügel, vor der die Pilger gern hinknien, um die am Wegesrand gepfl ückten Blumen abzulegen und mit ihnen die ganze Müdigkeit und die Sorgen. Der Platz des Vaters war leer und sein Pyjama zusammengeknüllt. Die Tochter stieg auf das Ehebett, um auf Augenhöhe mit dem Gemälde der Heiligen Familie sich Sankt Christophorus anzuvertrauen, einen Fuß zwischen die langgestreckten Beine der Mutter zu setzen und mit dem nächsten Schritt die andere Seite zu erreichen. Während der Überquerung wanderten die Blicke der Mutter über das Nachthemd der Tochter.“
María Cecilia Barbetta (Buenos Aires, 8 juli 1972)
Uit: My Dear Boy: Gay Love Letters Through the Centuries
“PETER ORLOVSKY TO ALLEN GINSBERG
{New York] April 22, 58 Dear Allen:
. . . Hi Allen – hay-ho doll – come on over and blow me you sexy ass of
yours under the sheets that I feel all the time – right there between
my hands – I miss the shoe shine you’d give my cock! – God – you know
I’ve layd nobody since we last made it together – God for all I know my
cock may be getting rusty like a dusty kings crown in dewy dungen – I’m
sick of all this crying – the world is never going to end all this
sadness – I’m going to marry good woman & grow my own love army . . .
[New York] June 23, ’60 Dear Allen with dark Indian Death Eyes: . . . I also thought, Yesterday, that you (in yr last letter said our Peyote High scared you when I laffed) feel I do harm to myself if we seperated & you get married (children) or I get mad at you & so I think now what ever we do (weather I turn into cockerroch cralling along 1st Ave coblestones & get Xed by truck) (both get married or just you) (as you fell in love with John Weiners or bring back new boy friend from Lima as you want to go away alone by yr self to india hill cave – or sit on my cock & talk it over & lay down & do it again, as you get married & I take care of yr baby while you blink in Jungle Storms or open the door & say “Now Peter you just cant stay around & do notheing all the time” – or be happey to each other at important times – maybe I am yr Child & you dont know it Allen – Alen I love you, Allen, Please Allen give me a sapey (sap) kiss – . . .
Write me more if you want I sail yr heart Love from 33 st. P.O. Peter by by now”
Uit: Der Bankier und der Dichter. Ein Gespräch über Dichtung
„Der Dichter: Ich gebe Ihnen ohne weiteres zu, daß das Ansehen der Lyrik im Publikum seit einiger Zeit gesunken ist. Ich mache dafür niemand anders als die Dichter selber verantwortlich! Weder die Raserei im Kosmischen, noch die Wut im Metaphysischen (lassen Sie mich schweigen von den Marktweibern in der Lyrik), hat uns reicher gemacht. Die Dichter, unsere Vorfahren, haben allzuviel besessen. Wir müssen wieder zu dem Mythos zurückkehren, wo der Dichter Gottes ärmstes, aber auch liebstes Kind ist. Der Bankier: Entschuldigen Sie, wenn ich realer bin: wir erleben vor uns das Schauspiel der Aeroplane und Luftathleten. Vielleicht kann uns, während wir reden, eine Maschine von oben auf den Kopf fallen. Das wäre vor 10 Jahren noch nicht möglich gewesen. Weshalb sollte der Dichter nicht dieser Katastrophe zuvorkommen und das sagen, was schließlich für alle modern ist? Der Dichter: Sie vergessen, daß dies bereits geschah! Die Lyrik, von der Sie sprechen, ist dagewesen. Wir kennen den Rhythmus der Maschinengewehre und können Verse bauen, mit denen man Tunnels sprengt. All das scheint mir nicht mehr aktuell; es ist wichtiger, gegen die Zeit zu sein, indem man ihr eine Distanz zu sich gewinnt, als für sie zu sein und ihre Bedürfnisse in Kunstfertigkeit zu erheben. Sie müssen bedenken, daß der Dichter immer das Zukünftige ist, das heißt jene Existenz, die im Grunde Raum- und Zeitlosigkeit bedeutet und nur durch ihre Erscheinung wirklich wird. Der Bankier: Doch geben Sie zu, daß Sie die Welt brauchen, in der Sie leben und zum Dichten verurteilt sind! Sie sind abhängig in Ihrer Seele von der motorischen Sensation dieses Tages, ebenso wie von den finanziellen Operationen, mit denen ich über Ihrem Dasein wache. Der Dichter: Pardon – Sie irren! Ich muß Ihnen mit Ihren eigenen Worten begegnen: Sie erkennen die Form eines Gedichtes an, aber Sie leugnen seine Bestimmung. Die gleichen Grenzen setze ich Ihrer Wirkung: ich brauche die Fülle des Tages und der Nacht, die Sie mir dauernd gestalten; ich gleite durch den Strom elektrischer Transparente und durch die Kabeldrähte der Ozeane – aber ich lehne die Bürgerlichkeit dieser Sphäre ab, sobald sie Kunst wird.“
Walter Hasenclever (8 juli 1890 – 21 juni 1940) In 1916
Women’s tears are but water; The tears of men are blood.
He sits alone in the firelight And on either side drifts by Sleep, like a torrent whirling, Profound, wrinkled and dumb.
Circuitously, stealthily, Dawn occupies the city; As if the seasons knew of his grief Spring has suddenly changed into snow
Disaster and sorrow Have made him their pet; He cannot escape their accursed embraces. For all his dodgings Memory will lacerate him.
What good does it do to wander Nights hours through city streets? Only that in poor places He can be with common men And receive their unspoken Instinctive sympathy.
What has life done for him? He stands alone in the darkness Like a sentry never relieved, Looking over a barren space, Awaiting the tardy finish.
Richard Aldington (8 juli 1892 – 27 juli 1962) Cover
De Frans- en Nederlandstalige Belgische schrijver Jean Ray (bekendste pseudoniem van Raymond de Kremer) werd geboren op 8 juli 1887 in Gent. Zie ookalle tags voor Jean Ray op dit blog.
Uit: Saint-Judas-de-la-Nuit
« La petite ville », aimait répéter Mgr Ducroire. Il est heureux que Benoît Picard, l’auteur de cette comédie pleine de charmante gaieté, ait échappé aux horreurs de l’an Quatre-vingt-treize, sinon cette ceuvrette n’aurait pas été écrite. Et c’est ainsi que la ville m’est apparue quand je la vis, la première fois, du haut de cette colline. Depuis… » Ce souvenir s’achevait à chaque fois en un soupir. Depuis, la petite ville avait perdu de son charme ; la colline n’était plus qu’une affreuse butte en proie aux avoines folles ; et le palais épiscopal, où Mgr Ducroire achevait sa sainte carrière, finissait la sienne en une ruine mangée par toutes les pluies et les vents de l’espace. Bien avant que le bon Benoît Picard eût décrit sa douce vision, la petite ville s’appelait La-Roche-sur-Orgette, en raison d’un pan de rocher et du nom de la rivière caressant ses remparts. Elle était devenue plus tard La-Ruche-sur-Orgette, à cause d’un fragment de blason ornant le coin d’une de ses portes, et où un archéologue local avait cru découvrir une ruche entourée d’un essaim de mouches à miel. C’était d’ailleurs sans importance ; Mgr Ducroire continuait à l’appeler « la-petite-ville » et, le plus souvent « ma-petite-ville », au mépris de quelques vilains noms qu’elle devait à ses habitants. L’abbé Capade, le secrétaire de Monseigneur, la nommait pour sa part « nichet du diable », sans qu’on pût savoir pourquoi. Un nichet est un oeuf factice que l’on met dans un nid pour que les poules y aillent pondre. Alors ?… Il y avait bien des choses auxquelles l’abbé Capade aurait pu fournir de rationnelles explications, mais il se taisait à ce sujet. Personne d’ailleurs ne lui en demandait. Ce jour de fin mars, donc jour printanier, une pluie mêlée de petits grêlons battait les vitres, et un vent aux sautes capricieuses apportait de brusques vagues de froid. — C’est un vent mauvais, dit l’abbé Capade. Nos amis des Six-Tourelles le nomment « goule de mer » et ce n’est pas mal trouvé. — Ah ! les Six-Tourelles…, murmura Mgr Ducroire. Ils se tenaient dans la sombre mais chaude cuisine du palais, car on gelait dans les autres pièces du vaste bâtiment, et l’heure du dîner était proche. Frère Adelin, le cuisinier, activait le feu à grands coups de tisonnier et, de temps à autre, faisait basculer la porte du four d’où s’envolait une bonne odeur de rôti. — Ce n’est pas une odeur de carême, fit observer l’abbé Capade. — Profiteroles, grommela Adelin. — Et leurs béatilles ? demanda, non sans un peu d’anxiété, Mgr Ducroire. — Sarcelles, répondit le frère cuisinier. Un dernier présent des Six-Tourelles. — Chair maigre, approuva l’abbé Capade. Les profiteroles sont des petits pains sans mie, cuits au four gai et garnis de béatilles, qui sont de viandes fines richement épicées, ou de poisson aux jours maigres. — Un dernier présent des Six-Tourelles, soupira l’évêque. Frère Adelin a raison en ce disant. Son secrétaire haussa les épaules. — L’abbaye des Six-Tourelles, bien digne aux siècles derniers, s’en allait pierre par pierre. En grande partie sur vos instances,”
Uit: De twee duiven (Vertaald door Martinus Nijhoff)
Twee duiven hielden van elkander; De één hield het in huis niet uit: Dol als hij werd nam hij ’t besluit Op reis te gaan – Toen sprak de ander: Beseft ge wel wanneer ge heengaat Dat gij uw kameraad alleen laat? Eenzaamheid is het zwaarst verdriet; Voor u niet, egoïst! O mocht slechts een verschiet Van last op reis, moeite en gevaren Uw overmoed wat doen bedaren. En dan, als maar de dagen reeds wat zachter waren! Waarom zo’n haast gemaakt? wacht toch de zomer af: Daar straks nog kraste een Raaf van een ras vogelgraf. Geen blad beweegt of ‘k zie de vreselijkste keerzij, Een valk, een vangnet – Ach, zeg ik, als ’t reegnen gaat, Heeft hij ’t naar wens, mijn kameraad, Eten, een bed, en wat dies meer zij? – Zo teedre taal verlamde schier Het hart van den avonturier, Toch kreeg de reislust in zijn ongedurig wezen Ten slotte de overhand – Hij sprak: staak uw getreur. Hoogstens een dag of drie en mijn hart is genezen: Dan keer ik huiswaarts en verhaal in kleur en geur Mijn vriend wat mij is overkomen. Wat zal hij lachen! wie een reis heeft ondernomen Kan veel vertellen thuis: ’t relaas dat ik ga doen, Wat zal u ’t een genoegen geven! Ik zeg: ‘k was daar en daar; en dat gebeurde toen; Ge zult geloven mee te leven. Zo sprak hij. Diep bedroefd zeiden ze elkaar adieu. De reiziger snelt heen. Maar zie, een wolk verduistert De vlakte en dwingt de Duif te schuilen voor een bui.
Jean de La Fontaine (8 juli 1621 – 13 april 1695) De twee duiven, illustratie door Jean-Baptiste Oudry
De Duitse dichter en schrijver Julius Mosen (eig. Julius Moses) werd geboren op 8 juli 1803 in Marieney in het Vogtland. Zie ook alle tags voor Julius Mosen op dit blog.
Könnt´ ich verwehen…
Könnt´ ich verwehen, zu Nebel vergehen, zerfließen in Luft; ich hielt´voll Erbarmen die Welt in den Armen. So mit dem Herzen voll Liebe und Schmerzen verglüh´ich allein und sinke in Flammen und Asche zusammen.
Sehnsucht
Wär´ich der Regen, ich wollte mich leben der Erde ans Herz; wie sollte sie blühen und jauchzen und glühen.
Wär´ich die Sonne, ich sög´mich vor Wonne ins dampfende Meer; wie sollt´es da rauschen und Küsse tauschen!
Julius Mosen (8 juli 1803 – 10 oktober 1867) Borstbeeld in Plauen
I have drifted along this river Until I moored my boat By these crossed trunks.
Here the mist moves Over fragile leaves and rushes, Colorless waters and brown, fading hills.
You have come from beneath the trees And move within the mist, A floating leaf.
O blue flower of the evening, You have touched my face With your leaves of silver.
Love me, for I must depart.
Beauty Unpraised
There is only you. The rest are palterers, slovens, parasites. You only are strong, clear-cut, austere; Only about you the light curls Like a gold laurel bough.
Your words are cold flaked stone, Scentless white violets? Laugh Let them blunder. The sea is ever the sea And none can change it, None possess it.
weet dat lelijke mensen ook gevoelens hebben zoals er ook in de allerknapste vrouwen mensen zitten zeg ik op een verjaardag om te kijken of ik iemand uit de rimboe zijner gedachten los kan lokken om een robbertje uitmiddelpuntig te speculeren over dit type wetmatigheden in ons persistent onbenullige universum.
Ik lieg niet als ik zeg dat er een zestal seconden voorbijgaat voordat er iemand reageert: ze ademt in 7,8 en of ik even warme melk kan gaan kloppen.
Naast mijn voltijds baan als burgerman heb ik tegenwoordig een leven als mens probeer ik dan op joviale toon tegen een kalend voorhoofd dat ik vagelijk herken van de haastige minuten tijdens het zonen halen en brengen. Hij zegt
ik ken u niet maar u mij denk ik wel want ik werk bij de televisie. Ik zeg ik zou nooit rijk en beroemd willen zijn maar wel alleen maar rijk. Weet je dat er op de zeebodem een kabel ligt die de continenten met elkaar verbindt? Dan doorkruist een snater ons gesprek: Arend? Arend Kaaks? Van het journaal? Wat ontzettend –
Vlug waad ik door het gekrioel van kleuters naar de tafel met taarten en kom langszij bij een weelderig opgedofte moeder die vraagt hoe ik het bolwerk als kunstenaar terwijl de geefwet in belastingtechnisch opzicht nog niet behoorlijk is afgedicht. Nog geen acht minuten later stokt mijn pleidooi voor schooluniformen als een luizenmoeder zegt sinds ik de gymspullen op de hand was blijven alle kleuren goed.
Ik haal adem en zeg trek vooral geen broeken uit van rugbehaarde heren die grager in verstandshuwelijken blijven zitten. Schilder uw slaapkamer in geborgen kleurstelling, keer het hoofdeinde richting raam en zet de voordeur open, dan komt het goed. Normaliter drukken wij hier onze Havana’s uit in de aardbeien met slagroom, rijen tegen de serveersters op en kotsen brullend van ambivalentie in de champagnekoelers om onze lediggang te vieren. Buiten staat de stoet limousines te wachten op de komst van de allesverpletterende gram des Heren maar tot die tijd draaien de chauffeurs hun schoenpunten kaal in het grind van onze oprit. En
kun je tegen die bloemkool in mijn kop zeggen dat wij allebei zo snel mogelijk afgehaald moeten worden?
Ontbijt met krantenfoto van de onontkoombare oogopslag van een loensende blondine die besloot de paarse kringen van slaaptekort aan het glasdeeg van de huid rond haar ogen toe te staan
daar ze droomt als ze werkt en werkt als ze praat en praat als ze slaapt en slaapt als ze reist als ze denkt en denkt als ze droomt. Goedemorgen passagier
door een span hoogwaardige chronosomen vervoerd, wat bent u mooi boven de dertig en wat schonk de Schepper half rijmend op uw verwekker u een prachtig stel
rechte enkels, een scheve hoektand en ‘Jij vindt Patricia Arquette alleen maar aantrekkelijk omdat ze op Ireentje lijkt.’
zegt mijn voruw. Ireentje is niet mijn vrouw maar een liefde van vroeger, van school
‘Dit is niet Patricia, dit is Noreena Hertz.’
‘Wie?’
‘Die komt in Nederland werken, en wordt er doodmoe van dat mannen haar altijd complimenteren met haar intelligentie.’
‘Je aapt gigantisch Tonnus Oosterhoff na als je dit allemaal zo letterlijk gaat zitten opschrijven, hoor.’
Wie een mens streelt met een mes om scherper te verwachten hoe het geluid van de liefde verstrijkt en cirkelend en dieper
verschuift de pijngrens ingehouden tussen lippen en doorbijten, raakt aan elkaar, onderhuids.
‘Ik open je als eerste, liefste beweging die in mijn leegbloedt –
neem mij terug tot het heft.
@N.I.A.S.
Hoe de boomschaduwen over de grasmat
wandelen, rondom, onophoudelijk. Stil
staan als een beuk in het struikgewas. De wil
om te groeien is wet: van leven, maar wat
weten we van de vogels die tussen blad en takken in ons nestelen? Is er pril geluk dat nog uitgebroed moet? Het wil hier aan de dag waar het strijklicht ons omvat.
Tussen ons allen vallen eierschalen op de aarde. Het jaargetijde kennen is zo onmogelijk als de kruin dragen:
voel je hoe ons hart buigt in de windvlagen? Elke ochtend aan het hernieuwde wennen. Doorstaan. Er is zwaar weer op til. Niet falen.
Moeders en dochters voor mijn dochter Cat van Daalen
Het spoor van de taal vind ik terug in de tijd. Mijn moeder. Mijn Omoe. Opoe Kragt. En dan mijn dochter. Luister: wie zingt, en breien kan en koken, weeft taal. Smakelijke waarheid
wordt gewoon op alledag lopend, bereid gevonden tot dansen, vol als knopen van wol in warme sokken, is het boodschappen- briefje een lied voor de eenzame man. ‘Meid…’
‘…wat een heerlijk recept. Heeft Oma dat nog aan jou gegeven? Heeft ze opgeschreven hoe ze dat deed in de oorlog, vertel je
alles van vroeger, waren jullie arm? Me vernoemen is leuk, maar bloedlijn is leven.’ Dat liefhebben geven we door in het zog.
voor je verjaardag koop ik 42 rozen
ik zet ze op mijn altaar neer ik geef ze water
en dan laat ik ze drinken en verwelken later
nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze
blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad na rozenblad tijd die gekozen
is nu ga ik weg ga jij weg als ik dood kus ken ik verlangen het blijft over in krullend rood en geur het verwelkt nog niet het is ingehouden meer
van mij als alle stelen kaal zijn leg ik ze neer in een vuilniszak in een krant voorzichtig dorens niet scheuren ik mag vergeten ik ben geboren.
Nieuwsdienst
Hij staat met een plastic tas in zijn hand en weet niet welke kant hij uit moet. Linksonder loopt de klok met grote snelheid door.
Later zie ik hem met geopende mond achterover liggen: een paardebloem bloeit tot pluis toe tussen zijn lippen.
Het is diep geworteld: werkelijkheid, verval, eierdoppen die krakend barsten onder schoenzolen.
Van karton ben ik, bespat aan twee kanten, met druppels die kleurstof achterlaten. Ik kan nat worden, en zachtjes gaan liggen.
Knekel
hoofd dat mijn beenderas bevat voor later spreek met een mond vol aarde van het leven ik voel de zon en ja, ik blijf nog even mijn ogen tranen maar ook dat is water
woorden bewogen door de wind – dat staat er in elke beendervel volop geschreven – vormen de liefste zin aan mij gegeven zolang mijn schedelmond nog praat – ik schater
mij schuimend, bottend, brandend, stormend naar de vier elementen die zich zingend mengen met mij, de lichtste, aether, als hun hemel
die schedeldak mag vullen met gewemel van wormen, rijmend kronkelend in strengen ten slotte is mijn vruchtbaarheid mijn waarde.
iemand opent het venster iemand houdt de nacht over ons heen als een nieuw tentdoek iemand kent de weg
iemand legt mij zijn oude tweedjasje over de schouders iemand zegt honing, iemand zingt honing, iemand proeft
iemand gaat met mij de rivier in iemand zoekt tussen de schelpen naar de allerkleinste geopende schelp iemand zoekt naar een waterdruppel
in een open hand, in een handpalm, 1 geopende schelp daarin 1 druppel in 1 druppel is mijn wereld iemand herkent mijn wereld
iemand legt 1 waterdruppel naast 1 waterdruppel en het is samen 1 waterdruppel
iemand tilt alles zolang op totdat het niet zwaar meer is
iemand is vergeten dat het gisteren was omdat het er nu is.
De moeder de dichter
Voor Gerrit Kouwenaar
Ik ging naar Gerrit om het paradijs te zien. Ik dronk er koffie en at er appeltaart met het zicht op dieren en bloemen. Bedaard luisterde ik, en zag. Na een minuut of tien
begon buiten een merel luid te zingen. Hij wees me op Adam en Eva in de tuin, hoe rond en zacht haar buik was, roze, bijna bruin gekleurd na zoveel eeuwig zonlicht: dingen
ontstaan in stilte, dragen namen, getwijnd als wol, geborduurd op hun werkelijkheid en vol van eigen ongedwongen schoonheid.
Zo las hij mij de aarde voor en ongerijmd begreep ik voor het eerst waarom de laatste tijd de eenhoorn mij natuurlijk opvalt in gewoonheid.
Maria van Daalen (Voorburg, 8 juli 1950) Hier met schrijver Stephan Sanders (links)
Zum Andenken an Karl Liebknecht Der Zug entgleist. Zwanzig Kinder krepieren. Die Fliegerbomben töten Mensch und Tier. Darüber ist kein Wort zu verlieren. Die Mörder sitzen im Rosenkavalier.
Soldaten verachtet durch die Straßen ziehen. Generäle prangen im Ordensstern. Deserteure, die vor dem Angriff fliehen, Erschießt man im Namen des obersten Herrn.
Auf, Dirigent, von deinem Orchesterstuhle! Du hast Menschen getötet. Wie war dir zu Mut? Waren es viel? Die Mörder machen Schule. Was dachtest du beim ersten spritzenden Blut?
Der Mensch ist billig, und das Brot wird teuer. Die Offiziere schreiten auf und ab. Zwei große Städte sind verkohlt im Feuer. Ich werde langsam wach im Massengrab.
Ein gelber Leutnant brüllt an meiner Seite: „Sei still, du Schwein!“ Ich gehe stramm vorbei: Im Schein der ungeheuren Todesweite Vor Kälte grau in alter Leichen Brei.
Das Feld der Ehre hat mich ausgespieen; Ich trete in die Königsloge ein. Schreiende Schwärme schwarzer Vögel ziehen Durch goldene Tore ins Foyer hinein.
Sie halten blutige Därme in den Krallen, Entrissen einem armen Grenadier. Zweitausend sind in dieser Nacht gefallen! Die Mörder sitzen im Rosenkavalier.
Verlauste Krüppel sehen aus den Fenstern. Der Mob schreit: „Sieg!“ Die Betten sind verwaist. Stabsärzte halten Musterung bei Gespenstern; Der dicke König ist zur Front gereist.
„Hier, Majestät, fand statt das große Ringen!“ Es naht der Feldmarschall mit Eichenlaub. Die Tafel klirrt. Champagnergläser klingen. Ein silbernes Tablett ist Kirchenraub.
Noch strafen Kriegsgerichte das Verbrechen Und hängen den Gerechten in der Welt. Geh hin, mein Freund, du kannst dich an mir rächen! Ich bin der Feind. Wer mich verrät, kriegt Geld.
Der Unteroffizier mir Herrscherfratze Steigt aus geschundenem Fleisch ins Morgenrot. Noch immer ruft Karl Liebknecht auf dem Platze: „Nieder der Krieg!“ Sie hungern ihn zu Tod.
Wir alle hungern hinter Zuchthaussteinen, Indes die Opfer tönt im Kriegsgewinn. Mißhandelte Gefangene stehn und weinen Am Gittertor der ewigen Knechtschaft hin.
Die Länder sind verteilt. Die Knochen bleichen. Der Geist spinnt Hanf und leistet Zwangsarbeit. Ein Denkmal steht im Meilenfeld der Leichen Und macht Reklame für die Ewigkeit.
Man rührt die Trommel. Sie zerspringt im Klange. Brot wird Ersatz und Blut wird Bier. MeinVaterland, mir ist nicht bange! Die Mörder sitzen im Rosenkavalier.
How could I love you more? I would give up Even that beauty I have loved too well That I might love you better. Alas, how poor the gifts that lovers give I can but give you of my flesh and strength, I can but give you these few passing days And passionate words that, since our speech began, All lovers whisper in all ladies’ ears.
I try to think of some one lovely gift No lover yet in all the world has found; I think: If the cold sombre gods Were hot with love as I am Could they not endow you with a star And fix bright youth for ever in your limbs? Could they not give you all things that I lack?
You should have loved a god; I am but dust. Yet no god loves as loves this poor frail dust.
Epilogue
Che son contenti nel fuoco
We are of those that Dante saw Glad, for love’s sake, among the flames of hell, Outdaring with a kiss all-powerful wrath; For we have passed athwart a fiercer hell, Through gloomier, more desperate circles Than ever Dante dreamed: And yet love kept us glad
Richard Aldington (8 juli 1892 – 27 juli 1962)
De Frans- en Nederlandstalige Belgische schrijver Jean Ray (bekendste pseudoniem van Raymond de Kremer) werd geboren op 8 juli 1887 in Gent. Zie ook alle tags voor Jean Ray op dit blog.
Uit: Malpertuis
„Le notaire se pencha sur ses papiers et prononça lentement un chiffre. C’était si énorme, si formidable, si fantastique, que le vertige s’empara un moment de tous les esprits. Ce fut tante Sylvie qui rompit le charme du nombre d’or, en s’écriant : – Charles, tu démissionneras ! – Bien entendu ! ricana l’oncle Cassave. Il ne pourrait faire autrement. – Cette fortune, déclara le notaire, ne sera pas, partagée. Un murmure de déception terrifiée s’éleva, mais le notaire y coupa court en continuant : – Quand Quentin-Moretus Cassave sera, décédé, tout le monde ici présent, sous peine de se voir exclure immédiatement de l’héritage et de perdre tout avantage à venir, habitera et continuera de vivre sous ce toit. – Mais nous avons une maison, notre propriété ! gémit Eléonore Cormélon. – Ne m’interrompez pas, dit sévèrement le notaire. Ils y vivront jusqu’à leur mort, mais chacun touchera une rente annuelle, donc viagère, de… Ce fut de nouveau un chiffre prodigieux qui tomba des lèvres minces de l’officier ministériel. – On vendra la maison, entendis-je marmotter l’aînée des dames Cormélon. – Tous y auront droit au gîte et au couvert, pour lesquels le testateur exige la perfection. Les époux Griboin, tout en ayant les mêmes avantages que les autres, resteront des serviteurs et ne l’oublieront jamais. Le notaire fit une pause. – Il ne sera apporté à la maison Malpertuis aucun changement et au dernier vivant sera dévolue la fortune entière. Le magasin de couleurs sera traité comme la maison même et Mathias Krook en restera le commis, ses gages triplés et maintenus à vie. Seul le dernier vivant sera en droit de fermer ledit magasin. Eisengott, qui n’aura aucun avantage, à qui rien n’échoit, et qui ne voudrait rien, sera témoin de la parfaite exécution de ces volontés. »
Jean Ray (8 juli 1887 – 17 september 1964) Tekening door Muriel Briot
Wil wien gij kunt een dienst bewijzen, Daar toch uw mindere u zeer noodig wezen kan! ‘k Weet daar een tweetal faablen van: Zoo zeker is de leer, die ik u aan wil prijzen.
Een rat, die uit zijn gaatjen sloop, Viel in de klauw eens leeuws. De sukkel had geen hoop. Maar aller dieren Vorst, geneigd eens blijk te geven Van ’tgeen hij waarlijk was, schonk d’armen drommel ’t leven.
Een weldaad vindt haar loon. Wat leeuw die ooit een rat, -Zoo denkt men licht- van nooden had? En toch, te midden van zijn koninklijke gangen Vond onverwachts de leeuw zich in een net gevangen:
En of hij woelde en of hij dreet, Het web des jagers hield hem beet. Maar meester rat snelde aan, doorknabbelde de mazen: En gaf den leeuw zijn vrijheid weer!
Geduld en Tijd vermogen méér Dan woeste Kracht en grimmig razen!
Jean de La Fontaine (8 juli 1621 – 13 april 1695)
De Duitse dichter en schrijver Julius Mosen (eig. Julius Moses) werd geboren op 8 juli 1803 in Marieney in het Vogtland. Zie ook alle tags voor Julius Mosen op dit blog.
Der erste Kuß
Das Röslein war verborgen In seiner Knospe sitzt, Der neue Frühlingsmorgen Zum Kuß das Mäulchen spitzt; Doch Röslein mag nichts wissen Vom Blühen und vom Küssen.
Das Röslein sitzt gar spröde In seinem engen Haus, Der Mittag ist nicht blöde, Strahlt Glut und Flammen aus; Doch Röslein mag nichts wissen Vom Blühen und vom Küssen.
In seiner Zelle drinnen Das Röslein heimlich steht, Der Abend kommt zu minnen, Der Abend weint und sieht: Ach alle Blumen müssen Am Ende blühn und küssen!
Das Röslein steht in Bangen, Es steht in Liebesnoth, Roth werden seine Wangen, Vor Liebe purpurroth, Und seine Lippen müssen Zum ersten Male küssen.
Zum ersten Male blühen Mit allererstem Kuß, Zum ersten Male glühen Das holde Röschen muß; Denn alle Blumen müssen Um Ende blühn und küssen.
Julius Mosen (8 juli 1803 – 10 oktober 1867) Gedenkplaat in Innsbruck
wir streichen in rudeln um bröckelnde häuser und schießen den nächtlichen müll vor uns her der krieg läuft im fernseher unserer eltern wir lächeln gelassen und warten auf mehr der blitz in den augen hinter dem lächeln ist nichts als der schritt aus dem brütenden nest ihr habt uns zu wenig übrig gelassen die rechnung dafür steht schon fest der kasper im frack geht in zeitlupe unter der kasper im hirn explodiert in der luft selbst gott das placebo hat uns niemals geholfen all die prüden paroln sind wie popcorn verpufft lasst den pastor im kaufhaus gebete lallen wir kreischen vor glück wenn jetzt tödlich getroffen die engel auf die dächern knallen es reicht uns nicht mehr nur geduldig zu hoffen wir entfesseln das grauen der gierigen gaffer die schreie der menge machen uns mut uns hilft nur noch eins wenn hier nichts mehr was wert ist wir brüllen die bitte um brennendes blut es gibt wenig chancen in diesem casino legal an ein haus und den benz zu kommen vielleicht sollten wir uns was anderes wünschen wir haben euch zu lange ernst genommen am ende der sackgasse sammeln sich ratten betäubt von dem freien fall in den schacht wir planen den ausbruch in euerem schatten und warten darauf dass ihr noch einmal lacht wir zücken den stahlblanken hass um zu töten und grüßen den kasper der ordnung per funk wir mustern wie wölfe das ziel unserer wut und treffen exakt den schwächsten punkt
Martin Jankowski (Greifswald, 1965)
De Duitse schrijfster Eva Roman werd in 1980 geboren in Aken en groeide op in Augsburg. Zij studeerde nieuwe Duitse literatuur en romanistiek in Berlijn en communicatiedesign in Trier, Berlijn en Parijs. Vanaf 2007 studeerde zij aan het Deutsche Literaturinstitut in Leipzig.
Uit: Zwischen den Heidelbeeren
In der Schwimmhalle-Ost sind wir uns das erste Mal begegnet, als wir die grünen Turnschuhe aus dem Regal nahmen. Den Linken und den Rechten. Wir rochen gut und das Chlorwasser verlieh unseren Augen jenen seltsamen, kränklichen Glanz, der uns bewog, uns ewige Liebe zu schwören. Am späten Nachmittag, wir waren bereits nicht länger wir, erhielt ich eine Einladung, sie lag unter dem Farngestrüpp in einem Kuvert, zwischen Unmengen von Hintergedanken. Ich bemerkte nichts und begab mich ohne Misstrauen zur angegebenen Adresse, einem Neubau, neben dem ein kleiner Jahrmarkt aufgebaut war, mehrere Buden, ein buntes Riesenrad, das sich haltlos in den blauschwarzen Nachthimmel wand, ein einzelner Stern, aufdringlich hell. Der Fahrstuhl brachte mich in die oberste Etage, durch Vorhänge betrat ich einen dunklen Raum, in dessen Mitte drei Roulettetische standen. Menschen in Anzug und Abendkleid, die französisch sprachen, flanierten umher. An einer langen Tafel wurden Variationen von Wachtel serviert. Es gab ein bläuliches Getränk, das nach Heidelbeeren schmeckte und barocke Musik. Ich erwachte am Morgen zuhause vom Klingeln des Telefons, wobei mir eine Stimme mitteilte, ich solle zum Arzt gehen. Die Sprechstundenhilfen trugen unter ihren weißen Kitteln Kleider mit Kirschenmotiv, gaben vor, mein Anliegen nicht zu verstehen und ließen mich ewig warten. Zu lesen lagen einzig dreisprachige Urlaubsprospekte des Kantons Graubünden aus. Unter Schmerzen war ich erleichtert, ich vergaß niemals ganz.
