Tag: Vasily Zhukovsky

Maurits Sabbe, Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren. Zie ook alle tags voor Maurits Sabbe op dit blog.

Uit: Hoe Monne en Jean Baptiste hun eerste communie deden

“Een nieuwe, gewichtige bekommering beheerschte sedert eenigen tijd heel Monne’s jongensleventje. Hij zou eerlang, even als zijn broer Jean Baptiste, zijn eerste communie doen. Alhoewel beide jongens bijna twee jaar in leeftijd scheelden, had Bariseele toch weten te verkrijgen, dat ze samen hun communie mochten doen. Dat ging zoo in één moeite door.
Sedert maanden waren ze nu bezig met hun catechismus. Jean Baptiste leerde hem gemakkelijk, al spelende, maar Monne had er erg op te piekeren. Al zijn vrijen tijd sleet hij over het vrome boekje en meer dan eens was de avond al aan ’t donkeren terwijl hij zich, vóór zijn slaapkamerraampje, de christelijke leeringen nog in den geest zat te prenten. Bij Jean Baptiste kwam alles werktuigelijk in ’t geheugen zonder dat hij werkelijk nadacht over het geen hij leerde. Monne daarentegen was er heel mee vervuld. Hij overwoog alles, trachtte alles te doorgronden, vulde met zijn verbeelding aan wat hem niet duidelijk genoeg voorkwam en geraakte aldus in een toestand van mijmerende vroomheid, waarin hij vreugde vond. Als de onderpastoor op de ‘kapel’ vertelde over de schepping van hemel en aarde, over het paradijs, over hel en vagevuur, over de heiligen en dies meer, genoot Monne zijn blijdste stonden. Het leven en lijden van Jezus kende hij ook in de puntjes, vooral sedert hij op Quickelbornée’s aanraden op Witten Donderdag het Marullenklooster bezocht had, waar de passie in gekleurde houten beelden ten toon gesteld stond. Alles was daar in bonte werkelijkheid te zien, tot den verhangen Judas toe, die met de tong uit den mond aan een heusch koordje aan een boomtak hing te zwieren.”

 


Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)
Beeld door Octaaf Rotsaert in Brugge

Lees verder “Maurits Sabbe, Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann” →

Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. Zie ook alle tags voor Rahel Sanzara op dit blog.

Uit: Das verlorene Kind

“Christian B. lebte in der zweiten Hälfte des vorigen Jahrhunderts als Domänenpächter auf dem Gute Treuen bei L. im nördlichen Deutschland. Er war das jüngste Kind eines wohlhabenden Bauern, und seine Heimat war im Bezirke M. des gleichen Landkreises, einige Tagereisen von Treuen entfernt. Er hatte sie schon früh verlassen.

Bei seiner Geburt waren seine beiden Brüder bereits erwachsen gewesen und hatten mit dem Vater den elterlichen Hof beherrscht. Die Mutter starb früh, er hatte sie nie gekannt.

Sein Vater hatte beschlossen, daß der jüngste Sohn studieren, Geistlicher oder Lehrer werden sollte. So kam Christian als zehnjähriges Kind in die Kreisstadt und besuchte die Schule. Er war der fleißigste Schüler von allen, das Lernen fiel ihm leicht. Er war ein ernstes, ruhiges Kind, voll Güte und Bescheidenheit, und gewann alle Menschen zu Freunden. Es war ihm gegeben, daß sein Lachen rein, seine Handlungen gut und seine Tränen freudige sein konnten. Kein Leid, keine Bitterkeit, keine Enttäuschung, die das Leben selbst für ein Kind schon birgt, traf ihn. Sein Glück war keines andern Leid. Er hatte nie Verlangen nach der Heimat, seinen Fleiß stachelte kein quälender Ehrgeiz, sein Leben war ruhig, ohne Ziel. Er war fromm, im festen Glauben seiner Zeit erzogen, und betete in Demut, aber auch in einem unbedingten Vertrauen zu Gott.”

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

Cover

Lees verder “Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann” →

Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.

 

Uit: Das verlorene Kind

 

„Als seine Schulzeit ihrem Ende zuging und er kurz vor der Prüfung stand, starb sein Vater. Die Nachricht kam plötzlich und unerwartet. Er begriff sie nicht völlig, und in einem dumpfen, schmerzlichen Erstaunen bereitete er seine Abreise in die Heimat vor.

Am Abend vor der Reise streifte ihn, als er verworren in der frühen, herbstlichen Dämmerung durch die kleine Stadt eilte, im Scheine einer Straßenlampe schnell und dicht eine Frau. Ihr schneeweißes Gesicht tauchte aus der Dunkelheit auf in den Kreis des Lichtes und schwebte so nahe an dem seinen vorüber, daß er den Atem des lächelnd geöffneten Mundes spürte. Die Augen, schwarz unter dichtem Haar, das seine Schwärze bis tief über die Stirne senkte, waren weit und schamlos aufgeschlagen, wogend ergoß sich Finsternis in seinen Blick. Als es vorbei war und er sich umwandte, sah er eine graugekleidete, mittelgroße und leicht üppige Frau in der Dämmerung die Straße weitereilen. Aber ihr Blick verließ ihn nicht. Nachts vor dem Schlaf, in der Dunkelheit, fühlte er ihn um sich, erkannte in ihm wieder jene tiefere Finsternis, vor der er als Kind sich gefürchtet hatte.

Als Christian am nächsten Abend in der Heimat ankam, war der Sarg schon geschlossen, er sah das Angesicht seines Vaters nicht mehr. Das Begräbnis fand am Mittag des nächsten Tages statt. Eine Woche später wurde das Erbe nach den Bestimmungen des Testamentes geteilt. Es war ein schönes, großes, schuldenfreies Bauerngut vorhanden und ein Barvermögen von siebentausend Talern. Das Geld erbten die beiden jüngeren Geschwister, Christian und seine einzige Schwester Klara, das Gut übernahmen die beiden älteren Brüder und zahlten nach Vereinbarung den kleinen Anteil, den die beiden jüngeren Kinder noch daran hatten, aus der Mitgift ihrer Frauen aus, so daß sie es als Alleinbesitzer führen konnten.

Doch Christian kehrte nicht zur Stadt zurück. Ihn hielt die Heimat, der Duft der Erde, der Dunst der Tiere, die Nähe der Menschen, die gleich ihm groß, licht und still waren.“

 

 

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

 

 

Lees verder “Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann” →

Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009.

 

Uit: Die glückliche Hand

 

„Krankenschwester Lotte Schuhmacher aus Berlin hatte, wie sie selber sagte, ihre staatliche Prüfung nur mit Ach und Krach bestanden. Einer der examinierenden Ärzte hatte sogar ihre phlegmatischen und wie es ihm schien uninteressierten Bewegungen getadelt und verzweifelt den Kopf geschüttelt, als er sah, wie entschlußlos und beinahe bockig Lotte vor dem Patienten stand, einem allerdings ungewöhnlich großen, breiten Mann, dem sie einen »spanischen Mantel« – eine besonders komplizierte Ganzpackung – anlegen sollte. »Die armen Kranken, die da hilflos unter Ihre Finger kommen!« meinte der Doktor ziemlich grob, während der Patient, dem die kleine brünette Lotte mit dem frischen, wenn auch etwas grobzügigen Gesicht und den ein wenig vorquellenden Schwarzkirschenaugen gefiel, ungeachtet seines Fiebers und seiner Schmerzen ihr gutmütig zuraunte: »Knien Sie sich doch einfach zu mir aufs Bett!« – Dies tat Lotte, vom Blitze der Erleuchtung getroffen, denn auch sofort und brachte nun mit gänzlich unerwarteter Behendigkeit geschickt und kunstgerecht den spanischen Mantel zuwege. Da sie aus dem Lehrgang für Irren- und Nervösenpflege eine besondere Belobung für geduldigen und beruhigenden Umgang mit diesen Kranken vorzuweisen hatte, auch im Theoretischen verhältnismäßig gut abschnitt, war ihre Ausbildung – ein großes Geldopfer für ihre Eltern – also doch nicht umsonst gewesen, und anstatt als Tochter eines Maurerpoliers Dienstmädchen werden zu müssen – da Lotte es sich schrecklich dachte, etwa Büroangestellte oder Verkäuferin zu sein –, erreichte sie nach dem Wunsche der Mutter den Stand einer staatlich geprüften Krankenschwester, trug Häubchen, blaues Kleid und weiße Schürze, die kreuzgezeichnete Brosche einer Organisation.“

 

Sanzara

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

 

De Britse advocaat en schrijver Sir Anthony Hope Hawkins werd geboren op 9 februari 1863 in Londen. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009.

 

Uit: The prisoner of Zenda

 

„”I wonder when in the world you’re going to do anything, Rudolf?” said my brother’s wife.

“My dear Rose,” I answered, laying down my egg-spoon, “why in the world should I do anything? My position is a comfortable one. I have an income nearly sufficient for my wants (no one’s income is ever quite sufficient, you know), I enjoy an enviable social position: I am brother to Lord Burlesdon, and brother-in-law to that charming lady, his countess. Behold, it is enough!”

“You are nine-and-twenty,” she observed, “and you’ve done nothing but–“

“Knock about? It is true. Our family doesn’t need to do things.”

This remark of mine rather annoyed Rose, for everybody knows (and
therefore there can be no harm in referring to the fact) that, pretty and accomplished as she herself is, her family is hardly of the same

standing as the Rassendylls. Besides her attractions, she possessed a large fortune, and my brother Robert was wise enough not to mind about her ancestry. Ancestry is, in fact, a matter concerning which the next observation of Rose’s has some truth.

“Good families are generally worse than any others,” she said.

Upon this I stroked my hair: I knew quite well what she meant.

“I’m so glad Robert’s is black!” she cried.

At this moment Robert (who rises at seven and works before breakfast) came in. He glanced at his wife: her cheek was slightly flushed; he patted it caressingly.“

 

Anthony_HopeHwkns

Anthony Hope  (9 februari 1863 – 8 juli 1933)

 

De Russische dichter en vertaler Vasily Andreyevich Zhukovsky werd geboren op 9 februari (29 januari) 1783 in Mishenskoe bij Tula. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009.

 

The Bard 

 

My friends, can you descry that mound of earth

Above clear waters in the shade of trees?

You can just hear the babbling spring against the bank;

You can just feel a breeze that’s wafting in the leaves;

A wreath and lyre hang upon the boughs…

Alas, my friends! This mound’s a grave;

Here earth conceals the ashes of a bard;

Poor bard!

 

A gentle soul, a simple heart

He was a sojourner in
the world;

He’d barely bloomed, yet lost his taste for life

He craved his end with yearning and excitement;

And early on he met his end,

He found the grave’s desired sleep.

Your time was but a moment – a moment sad

Poor bard!

 

He sang with tenderness of friendship to his friend, –

His loyal friend cut down in his life’s bloom;

He sang of love – but in a doleful voice;

Alas! Of love he knew naught but its woe;

Now all has met with its demise,

Your soul partakes of peace eternal;

You slumber in your silent grave,

Poor bard!

 

Here, by this stream one eventide

He sang his doleful farewell song:

“O lovely world, where blossomed I in vain;

Farewell forever; with a soul deceived

For happiness I waited – but my dreams have died;

All’s perished; lyre, be still;

To your serene abode, o haste,

Poor bard!

 

What’s life, when charm is lacking?

To know of bliss, with all the spirit’s striving,

Only to see oneself cut off by an abyss;

Each moment to desire and yet fear desiring…

O refuge of vexatious hearts,

O grave, sure path to peace,

When will you call to your embrace

The poor bard?”

 

The bard’s
no more … his lyre’s silent…

All trace of him has disappeared from here;

The hills and valleys mourn;

And all is still … save zephyrs soft,

That stir the faded wreath,

And waft betimes above the grave,

A woeful lyre responds:

Poor bard! 

 

Zhukovsky

Vasily Zhukovsky (9 februari 1783 – 12 april 1852)
Vlnr: De dichters Aleksandr Poesjkin, Ivan Krylov, Vasily Zhukovsky en Nicolai Gnedich

 

De Duitse dichteres en schrijfster Karoline Louise Brachmann werd geboren op 9 februari 1777 in Rochlitz. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009.

 

Kindheit und Jugend.

 

Als mich die dämmernden Thäler der holden Kindheit umfingen
War mein Erwachen noch still, ruhig im Schlummer mein Traum,
Du erschienst mir, o Göttin, mit deinen unendlichen Streben,
Und in der Glut des Gefühls floh mir die selige Ruh.

Aber das Schicksal gebeut; einst fliehest du, lächelnde Hebe,

Und die verlohrene Ruh kehrt mir doch nimmer zurück.

 

Brachmann

Karoline Brachmann  (9 februari 1777 – 17 september 1822)

 

Natsume Soseki, Herman Pieter de Boer, Maurits Sabbe, Rahel Sanzara, Anthony Hope, Vasily Zhukovsky, Karoline Brachmann

De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Hij behoort tot de beroemdste schrijvers uit de Meiji-tijd. Zijn loopbaan als schrijver begon met de publicatie van een kort verhaal (Ik, de kater) in het literaire tijdschrift Hototogisu. De reacties waren zo positief dat hij kort daarna de novelle “Botchan” publiceerde. Toen hij zijn naam als schrijver daarmee gevestigd had gaf hij in 1907 zijn professorenbaan aan de universiteit van Tokyo op om zich volledig aan het schrijven te wijden.

 

Uit: Botchan

 

„A reckless streak runs in my family, and it’s been dogging me since I was a kid. In elementary school I jumped out of a second-floor window and hurt myself so badly I had to stay in bed for a week. Why did I do such a stupid thing, you ask? No particular reason. I was just sticking my head out to check the view from the new second floor, and one of my classmates shouted up, “You think you’re so great, but I bet you’re too chicken to jump down from there! Buck b’cawk!” He was just kidding around, but I did it anyway. The janitor had to carry me home. When I got there, my father’s eyes went wide. “Who the hell puts themselves in traction jumping from a second-floor window?” he asked. “I’ll make sure not to get hurt next time,” I told him.
Another time, one of my relatives gave me a knife from America. When I held the blade up to the sunlight to show my friends how awesome it was, one of them said, “It’s shiny enough, but it doesn’t look like it’d cut worth shit.”
“Shut up, buttmunch. It’ll cut anything you like,” I said.
“OK, smart guy. Cut your finger,” he ordered.
“Is that all? Watch this,” I said, and cut a diagonal line into the ball of my right thumb. Luckily the knife was small and the thumb-bone was hard, so my thumb is still attached to my hand. But the scar will be there until I die.“

 

1000_yen_Natsume_Soseki
Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)
Op een Japans 1000 yen biljet

 

 

De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008.

 

Het onvergetelijke

Ik heb nog nooit op ski’s gestaan,
ik heb nog nooit tien mille bezeten,
ik heb nog nooit konijn gegeten
ik heb nog nooit mahjong gedaan.

Ik heb geen theekist-bas bespeeld,
ik heb nog nimmer Vlaams gesproken,
ik heb geen rijstwijn ooit geroken,
ik heb geen kropje sla geteeld.

Als ik die dingen zo eens tel,
heb ik meer niet gedaan dan wel,
ofschoon geboren lang geleden.

Dus wat mij des te sterker heugt,
is dit: ik heb eens in mijn jeugd
aan ’t strand een ezeltje bereden.

deboer

Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)

 

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren.

 

Uit: Een verwaarloosd Hoekje onzer Literatuur

 

„Deze gewijzigde opvattingen wachten niet lang om zich te openbaren in de literatuur. Leo de Meyere in zijn Prosopopėe d’Anvers, in 1594 uitgegeven, laat reeds inzien hoe men in het Zuiden geen vereering meer koestert voor de helden der zestiendeeuwsche beroerten en hoe men Oranje voorstelt als de oorzaak van al de kwalen, die het land hadden getroffen. De staten waren in zijn handen maar een speelbal. Hij had den ondergang van Antwerpen bewerkt. L. de Meyere prijst daarentegen Philips II en de andvoogdes Margaretha van Parma, die het belang van land en godsdienst voorstonden. Zelfs Alva wordt geroemd. Zoo hij zwaard en vuur en galg gebruikte tegen de hydra van ketterij en opstand, dan was het zooals de geneesheer, die in erge gevallen ook genoodzaakt wordt de groote middelen te bezigen. Aartshertog Ernest wordt begroet als een schild en weer voor degenen, die trouw waren gebleven aan vorst en kerk.

In het Zuiden werd de hoop om de beide Nederlanden nog ooit te vereenigen al spoedig opgegeven en onder den drang der politiek-militaire gebeurtenissen werd de meerderheid onzer bevolking beslist anti-Hollandsch gezind. Holland en zijn bondgenoot Frankrijk, die in de 17e eeuw op onzen bodem zoo herhaaldelijk oorlog voerden, waren hier, de enkele jaren van het Bestand te nauwernood uitgezonderd, de groote vijanden.“

 

Sabbe

Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)

 

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. In 1912 volgde zij een opleiding tot boekbinden in de Harz. In 1913 ging zij naar Berlijn waar zij de arts en schrijver Ernst Weiß leerde kennen, met wie zij 20 jaar lang samen bleef. In 1916 debuteerde zij als actrice in een film, waarna zij toneellessen ging volgen en tot 1924 als actrice bleef werken. In 1926 debuteerde zij als schrijfster met Das verlorene Kind. Vanwege het gevoelige thema van de moord op een vierjarig kind baarde het boek veel opzien. Het haalde binnen korte tijd verschillende oplages en werd in elf talen vertaald. Ze zou er de Kleist-Preis voor krijgen, maar weigerde die. Haar verdere literaire werk was minder succesvol.

 

Uit: Das verlorene Kind

 

„Und doch geschah es, daß er, als er vierzehn Jahre alt war, im Dunkeln sich fürchtete. Es war eine sonderbare Furcht, ohne greifbaren Grund. Sie überfiel ihn zum erstenmal, als er, vor Freude über die Genesung eines lange und schwer erkrankten Kameraden schlaflos, in einer Nacht am Fenster des Schlafsaales stand. Sein Herz schlug; er fühlte noch die Berührung, mit der der Wiedergenesene seine Hand ergriffen und sie zart, aber freudig gedrückt hatte. In der Erschütterung, die diese Erinnerung in ihm hervorbrachte, bereitete sich in seinem Innern die große Ahnung der Liebe vor; der Knabe ahnte, daß nicht nur die Menschen ihm zu Freunden waren, sondern daß auch er Freund den Menschen bedeuten konnte, er begriff, daß er einmal als Mann lieben würde. Obwohl ihm diese Offenbarung aus reinstem Herzensgefühl kam, rührte sie doch mit ihrem Glück bis ins Tiefste auch seinen Körper auf. Und diesem zum erstenmal gefühlten Glück drängte sich plötzlich die zum erstenmal gefühlte Furcht entgegen. Finsternis erschreckte ihn. Es war eine mondlose Nacht. Um ihn schliefen die anderen, er sah sie nicht, er hörte nur ihren Atem. Dunkelheit war auch um sie, aber eine andere, hellere Dunkelheit als die, die um ihn stand. Er fühlte sie um seinen freudig erregten Körper geschmiegt, eng wie eine zweite
Haut, in der er eingefangen war mit allen Strömen seines Blutes. Er fühlte sie als eine böse, drohende, wesenlose Macht, die sein mit Freude erfülltes Herz bezwang, es mit abgrundtiefer Furcht durchschauerte, aber es ließ ihn nicht fliehen, nicht an Gott denken, den gütigen Erfüller aller seiner Gebete, regungslos mußte er stehenbleiben, mußte der Furcht gehorchen, der entsetzten Traurigkeit seines Herzens sich hingeben. Am Tage war dann alles wieder heiter, eben und schön.“

 

Sanzara

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

 

De Britse advocaat en schrijver Sir Anthony Hope Hawkins werd geboren op 9 februari 1863 in Londen. Hij debuteerde met  A Man of Mark (1890). Vanaf 1894 richt hij zich volledig op het schrijven. The prisoner of Zenda uit dat jaar werd een klassieker onder de avonturenromans. Hope werd in 1918 geridderd

 

Uit: The prisoner of Zenda

 

„As soon as we reached the Ruritanian frontier (where the old officer who presided over the Custom House favoured me with such a stare that I felt surer than before of my Elphberg physiognomy), I bought the papers, and found in them news which affected my movements. For some reason, which was not clearly explained, and seemed to be something of a mystery, the date of the coronation had been suddenly advanced, and the ceremony was to take place on the next day but one. The whole country seemed in a stir about it, and it was evident that Strelsau was thronged. Rooms were all let and hotels overflowing; there would be very little chance of my obtaining a lodging, and I should certainly have to pay an exorbitant charge for it. I made up my mind to stop at Zenda, a small town fifty miles short of the capital, and about ten from the frontier. My train reached there in the evening; I would spend the next day, Tuesday, in a wander over the hills, which were said to be very fine, and in taking a glance at the famous Castle, and go over by train to Strelsau on the Wednesday morning, returning at night to sleep at Zenda.“

 

hope

Anthony Hope  (9 februari 1863 – 8 juli 1933)

 

De Russische dichter en vertaler Vasily Andreyevich Zhukovsky werd geboren op 9 februari (29 januari) 1783 in Mishenskoe bij Tula. Hij introduceerde de Romantiek in Rusland, met name door zijn vertalingen van o.a. Engelse, Duitse en Franse dichters. In 1812 sloot hij zich aan bij het Russische leger in de strijd tegen Napoleon. Daarop volgend schreef hij o.a. de hymne God, behoed de tsaar! Zie ook mijn blog van 29 januari 2007.

 

The Boatman

 

Driven by misfortune’s whirlwind,
Having neither oar nor rudder,
By a storm my bark was driven
Out upon the boundless sea.
“midst black clouds a small star sparkled;
“Don’t conceal yourself!” I cried;
But it disappeared, unheeding;
And my anchor was lost, too.

 

All was clothed in gloomy darkness;
Great swells heaved all round;
In the darkness yawned the depths
I was hemmed in by cliffs.
“There’s no hope for my salvation!”
I bemoaned, with heavy spirit…
Madman! Providence
Was your secret helmsman.

 

With a hand invisible,
‘midst the roaring waves,
Through the gloomy, veiled depths
Past the terrifying cliffs,
My all-powerful savior guided me.
Then-all’s quiet ! gloom has vanished;
I behold a paradisical realm…
Three celestial angels.

 

Providence – O, my protector!
My dejected groaning ceases;
On my knees, in exaltation,
On their image I did gaze.
Who could sing their charm?
Or their power o’er the soul?
All around them holy innocence
And
an aura divine.

 

A delight as yet untasted –
Live and breathe for them;
Take into my soul and heart
All their words and glances sweet.
O fate! I’ve but one desire:
Let them sample every blessing;
Vouchsafe them delight – me suffering;
Only let me die before they do.

 

Zhukovsky_1815

Vasily Zhukovsky (9 februari 1783 – 12 april 1852)
Portret door Orest A. Kiprenski

 

De Duitse dichteres en schrijfster Karoline Louise Brachmann werd geboren op 9 februari 1777 in Rochlitz. Onderwijs kreeg ze van haar moeder die een ontwikkelde domineesdochter was. In Weißenfels leerde Brachmann Sidonie und Friedrich von Hardenberg (Novalis) kennen. Novalis zorgde ervoor dat enkele gedichten van haar in Schillers blad Horen gepubliceerd werden en Schiller gaf ook een bundeltje van haar uit. Toen haar ouders en zus overleden probeerde zij als schrijfster haar kost te verdienen. Uitblijvend succes en een ongelukkige liefde brachten haar ertoe zichzelf in de rivier de Saale te verdrinken.

 

Treue Liebe

Laß stürmen hin, laß stürmen her,
mein Herz und zage nicht!
Sey ruhig wie der Fels im Meer,
an dem die Woge bricht.

Zwar trennt von ihr, für die du schlägst,
Dich grausam das Geschick,
sey dennoch ruhig, Herz! du trägst
in dir dein Leid und Glück.

Sie bleibt dein Theil, sie bleibt dein Gut,
wie fern du von ihr bist.
Wer raubte, was mit Felsenmuth
ein liebend Herz umschließt!

So wahr’ es denn in tiefster Brust,
dieß Kleinod fest und rein!
Wenn alles du verlassen mußt,
bleibt treue Lieb’ allein.

Sie ist dir Trost, sie ist dir Licht,
wenn Alles dich verläßt,
wenn Alles wankt und stürzt und bricht,
steht sie doch ewig fest

 

Brachmann

Karoline Brachmann  (9 februari 1777 – 17 september 1822)

Bertolt Brecht, Boris Pasternak, Giuseppe Ungaretti, Carry-Ann Tjong-Ayong, Eugène Rellum, Thomas Platter, Vasily Zhukovsky

Bertolt Brecht werd op 10 februari 1898 in de Zuid-Duitse stad Augsburg als zoon van Berthold Friedrich en Sofie Brecht geboren. Brecht komt uit een gegoede familie; zijn vader was directeur van een papierfabriek. Brecht was in zijn jeugd een teruggetrokken en ziekelijk kind. Na de middelbare school koos Brecht aanvankelijk voor een serieuze carrière. In 1917 ging hij natuurkunde, medicijnen en literatuur studeren aan de Ludwig Maximilian Universiteit in München. Al na één jaar moest hij zijn studies afbreken om te dienen in het leger: hij moest dienst doen als verpleger in een Augsburgs lazaret. De Eerste Wereldoorlog was een traumatische ervaring voor Brecht, die helemaal niets voelde voor geweld of een eredood. In 1920 sloot Bertolt Brecht vriendschap met de in die tijd bekende Duitse cabaretier Karl Valentin. Vanaf die tijd reisde Brecht regelmatig van Augsburg naar Berlijn om een netwerk in de toneelwereld op te bouwen. In 1924 verhuisden de Brechts naar Berlijn, in die tijd het culturele middelpunt van Europa. Al direct in dat jaar regisseerde hij zijn eerste stuk in het Max Reinhardt Theater. De tweede helft van de jaren twintig was de periode van politieke bewustwording van Brecht. Hoewel hij nooit lid zou worden van enige partij, werd hij gegrepen door het communisme. Zijn werk kwam meer en meer in het teken van de politiek staan. In diezelfde periode (vanaf 1926) ontwikkelde Brecht zich richting het episch theater, een vorm van theater waarin een vertelling centraal staat. In mei 1933 werden de werken van Brecht in Duitsland tot verboden literatuur verklaard, ze vielen ten prooi aan de boekverbranding. In 1941 reisde Brecht naar Vladivostok om vervolgens per schip te vertrekken naar de VS, waar hij zijn intrek nam in Santa Monica, vlak bij Hollywood. Begin 1949 vertrok Brecht met een Tsjechisch paspoort weer via Praag naar Oost-Berlijn. Vlak voor zijn dood kreeg hij – in 1955 – nog de Stalin-Vredesprijs. Brecht sterft in 1956 aan een hartinfarct.

 

An die Nachgeborenen

 

I

 

Wirklich, ich lebe in finsteren Zeiten!
Das arglose Wort ist töricht. Eine glatte Stirn
Deutet auf Unempfindlichkeit hin. Der Lachende
Hat die furchtbare Nachricht
Nur noch nicht empfangen.

Was sind das für Zeiten, wo
Ein Gespräch über Bäume fast ein Verbrechen ist
Weil es ein Schweigen über so viele Untaten einschließt!
Der dort ruhig über die Straße geht
Ist wohl nicht mehr erreichbar für seine Freunde
Die in Not sind?

Es ist wahr: ich verdiene noch meinen Unterhalt
Aber glaubt mir: das ist nur ein Zufall. Nichts
Von dem, was ich tue, berechtigt mich dazu, mich sattzuessen.
Zufällig bin ich verschont. (Wenn mein Glück aussetzt, bin ich verloren.)

Man sagt mir: Iß und trink du! Sei froh, daß du hast!
Aber wie kann ich essen und trinken, wenn
Ich dem Hungernden entreiße, was ich esse, und
Mein Glas Wasser einem Verdurstenden fehlt?
Und doch esse und trinke ich.

Ich wäre gerne auch weise.
In den alten Büchern steht, was weise ist:
Sich aus dem Streit der Welt halten und die kurze Zeit
Ohne Furcht verbringen
Auch ohne Gewalt auskommen
Böses mit Gutem vergelten
Seine Wünsche nicht erfüllen, sondern vergessen
Gilt für weise.
Alles das kann ich nicht:
Wirklich, ich lebe in finsteren Zeiten!

 

 

II

In die Städte kam ich zur Zeit der Unordnung
Als da Hunger herrschte.
Unter die Menschen kam ich zu der Zeit des Aufruhrs
Und ich empörte mich mit ihnen.
So verging meine Zeit
Die auf Erden mir gegeben war.

Mein Essen aß ich zwischen den Schlachten
Schlafen legte ich mich unter die Mörder
Der Liebe pflegte ich achtlos
Und die Natur sah ich ohne Geduld.
So verging meine Zeit
Die auf Erden mir gegeben war.

Die Straßen führten in den Sumpf zu meiner Zeit.
Die Sprache verriet mich dem Schlächter.
Ich vermochte nur wenig. Aber die Herrschenden
Saßen ohne mich sicherer, das hoffte ich.
So verging meine Zeit
Die auf Erden mir gegeben war.

Die Kräfte waren gering. Das Ziel
Lag in großer Ferne
Es war deutlich sichtbar, wenn auch für mich
Kaum zu erreichen.
So verging meine Zeit
Die auf Erden mir gegeben war.

 

III

 

Ihr, die ihr auftauchen werdet aus der Flut
In der wir untergegangen sind
Gedenkt
Wenn ihr von unseren Schwächen sprecht
Auch der finsteren Zeit
Der ihr entronnen seid.

Gingen wir doch, öfter als die Schuhe die Länder wechselnd
Durch die Kriege der Klassen, verzweifelt
Wenn da nur Unrecht war und keine Empörung.

Dabei wissen wir doch:
Auch der Haß gegen die Niedrigkeit
Verzerrt die Züge.
Auch der Zorn über das Unrecht
Macht die Stimme heiser. Ach, wir
Die wir den Boden bereiten wollten für Freundlichkeit
Konnten selber nicht freundlich sein.

Ihr aber, wenn es so weit sein wird
Daß der Mensch dem Menschen ein Helfer ist
Gedenkt unserer
Mit Nachsicht.

 

Brecht

Bertolt Brecht (10 februari 1898 – 14 augustus 1956)

 

De Russische dichter en schrijver Boris Leonidovich Pasternak werd geboren in Moskou op 10 februari 1890  Hij werd geroemd om zijn poëzie, maar zijn roman Dokter Zjivago (1958), de sage over de avonturen van een jonge arts tijdens de Eerste Wereldoorlog en de Russische Revolutie bracht hem pas echt internationale faam. De Sovjetautoriteiten weigerden de publicatie van de roman toe te staan, maar het verscheen uiteindelijk toch in het Italiaans en het Engels in 1987. Pasternak won de Nobelprijs voor de Literatuur van 1958, maar hij werd door de Sovjetregering gedwongen de prijs te verwerpen.

 

Winter night

 

It snowed and snowed, the whole world over,

Snow swept the world from end to end.

A candle burned on the table;

A candle burned.

 

As during summer midges swarm

To beat their wings against a flame

Out in the yard the snowflakes swarmed

To beat against the window pane

 

The blizzard sculptured on the glass

Designs of arrows and of whorls.

A candle burned on the table;

A candle burned.

 

Distorted shadows fell

Upon the lighted ceiling:

Shadows of crossed arms,of crossed legs-

Of crossed destiny.

 

Two tiny shoes fell to the floor

And thudded.

A candle on a nightstand shed wax tears

Upon a dress.

 

All things vanished within

The snowy murk-white,hoary.

A candle burned on the table;

A candle burned.

 

A corner draft fluttered the flame

And the white fever of temptation

Upswept its angel wings that cast

A cruciform shadow

 

It snowed hard throughout the month

Of February, and almost constantly

A candle burned on the table;

A candle burned.

 

Nobel prize

Like a beast in a pen, I’m cut off
From my friends, freedom, the sun,
But the hunters are gaining ground.
I’ve nowhere else to run.

Dark wood and the bank of a pond,
Trunk of a fallen tree.
There’s no way forward, no way back.
It’s all up with me.

Am I a gangster or murderer?
Of what crime do I stand
Condemned? I made the whole world weep
At the beauty of my land.

Even so, one step from my grave,
I believe that cruelty, spite,
The powers of darkness will in time
Be crushed by the spirit of light.

The beaters in a ring close in
With the wrong prey in view,
I’ve nobody at my right hand,
Nobody faithful and true.

And with such a noose on my throat
I should like for one second
My tears to be wiped away
By someone at my right hand

PASTERAK

Boris Pasternak (10 februari 1890 – 30 mei 1960)

 

De Italiaanse dichter en schrijver Giuseppe Ungaretti werd geboren op 10 februari 1888 in Alexandrië, Egypte. Hij is de zoon van Antonio Ungaretti, een immigrant uit Toscane die had meegewerkt aan het Suez-kanaalproject, en Maria Lunardini. Hij bezocht in Alexandrië de Ecole Suisse Jacob waarna hij in 1912 verhuisde naar Frankrijk om te studeren aan het Collegè de France en de Sorbonne. Hier leerde hij verschillende dichters en kunstenaars kennen zoals Guillaume Apollinaire, Pablo Picasso, Giorgio de Chirico, Georges Braque, en Amedeo Modigliani. In 1915 werd zijn eerste gedicht gepubliceerd in de Lacerba. Ungaretti was een echte interventist en meldde zich vrijwillig aan bij het leger en vocht mee in WO I.In 1924 sloot hij zich aan bij het fascisme. Voor de Gazzetta del Popolo in Turijn bezocht hij verschillende buitenlandse steden (1931-1935) waaronder België en Nederland, en schreef hier reisartikelen over. In 1932 heeft hij de Premio del Gondoliere in ontvangst genomen. Tijdens een congres van de Pen Club in Brazilië ontving hij een uitnodiging voor de functie van docent van de Italiaanse taal en literatuur aan de universiteit van San Paulo. In 1942 keerde hij terug naar Italië waar hij docent werd aan de universiteit van Rome van hedendaagse Italiaanse literatuur. In 1956 ontving hij de Grand Prix International de Poesie.

 

Variations On Nothing

That negligible bit of sand which slides
Without a sound and settles in the hourglass,
And the fleeting impressions on the fleshy-pink,
The perishable fleshy-pink, of a cloud…

Then a hand that turns over the hourglass,
The going back for flowing back, of sand,
The quiet silvering of a cloud
In the first few lead-gray seconds of dawn…

The hand in shadow turned the hourglass,
And the negligible bit of sand which slides
And is silent, is the only thing now heard,
And, being heard, doesn’t vanish in the dark.

 

 

Vigil

 

A whole night long crouched close
to one of our men
butchered
with his mouth
clenched
grinning at the full moon
with the congestion
of his hands
thrust right
into my silence
I’ve written
letters filled with love
I have never been
So
coupled to life

 

UNGARETTI

Giuseppe Ungaretti (10 februari 1888 – 2 juni 1970)

 

Carry-Ann Tjong-Ayong werd op 10 februari 1941 in Paramaribo, Suriname geboren. Zij was het derde kind van dr. Frits Tjong-Ayong en Paulina Lydia Anna Comvalius.In 1955 werd ze met haar oudere zus en twee broers naar Nederland gestuurd voor een studie. Ze doorliep de HBS en studeerde Spaans aan de Rijksuniversiteit Groningen en Klinische Pedagogiek aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Na vijftien jaar in Provinciale Staten en gemeenteraad van Utrecht werd ze in 2000 getroffen door een hersenbloeding. Ze begon een nieuwe carrière als dichter en schrijver. In 2000 ontving ze de ZAMI Award voor poëzie en in 2001 debuteerde ze met De Wasvrouw. In 2004 verscheen haar poëtisch reisverhaal Masiakriki, het lied van de rivier. Pe dede de, libi de, Waar dood is, is leven is haar tweede bundel.

Wie ben ik?

ik ben de wijze Indiaanse
ik ben de hardwerkende Afrikaanse
ik ben de zedige Chinese
ik ben de statige Portugese
ik ben de vrije negerin
ik ben al die vrouwen
meer dan één

wie ben jij
die mij beter meent te kennen
dan ik zelf?
ik ben méér mij
en jij?

carryann

Carry-Ann Tjong-Ayong (Paramaribo, 10 februari 1941)

 

De Surinaamse dichter Eugène Rellum werd geboren in Paramaribo op 10 februari 1896. Hij debuteerde met Moesoedé (Ochtendkrieken, 1960), de eerste in Suriname verschenen bundel in het Sranan. Zijn latere bundels zijn in Sranan en Nederlands: Kren/Klim (1961), Faja lobi (Vurige liefde, 1975), Gedichten (1973), met uitzondering van Oembra foe Sranan (Schaduw van Suriname, 1973) die weer geheel in het Sranan was.

 

onderschatting

 

Hij zei:

’t is maar een neger

en

in zijn diepgevoelde

superioriteit,

mat hij mij

met de kleinste maat;

 

zijn zelf-ingenomenheid

zag niet

de lange schaduw,

die Negerschap

vooruitwerpt,

 

want anders

zei hij zeker:

wi, een Neger!

 

 

 

negerschap

 

Negerschap

is als bloeiende vanille

hoog in de bomen van het bos;

in wijde omtrek

laat de geur niemand los,

hij dwingt een ieder

om naar hem,

omhoog te kijken;

 

mij wikkelt het

in geur’ge, warme dekens,

mij smaakt het beter

dan ’t lekkerste gourmet-banket;

 

’t is mij een bron

van trots:

mijn vlag,

mijn vuist,

mijn zon.

Rellum

Eugène Rellum (10 februari 1896 – 29 juli 1989)

 

De Zwitserse humanistische schrijver en geleerde Thomas Platter de oudere werd geboren op 10 februari 1499 in Grächen in het kanton Wallis. Hij werkte zich door zelfstudie omhoog van herdersjongen tot professor voor Hebreeuws en Grieks aan de universiteit. Daarnaast was hij boekhandelaar, boekdrukker en uitgever. Beroemd werd hij door zijn levendig geschreven en gedetailleerde Lebensbeschreibung die van grote cultuurhistorische waarde is.

 

Uit:  Lebensbeschreibung

 

„Do ich nun by 6 iaren alt gsin, hatt man mich zu den Eisten than; ist ein tall innert Stalden, do hatt miner mutter säligen schwester ein man, der hieß Thoman an Riedyn, der saß uff eim hoff, hieß Imboden; dem mußt ich das erst jar der gitzin (Geißen) by dem huß hietten. Do mag ich mich denken, das ich etwen im schnee bstäkett, das ich kum drußt mocht kummen, mier offt die schülin do hinden bliben und ich barfuß zittrendt heim kam. Der selb pur hatt by 80 geiß; dären mußt ich das 7. und 8. jar hietten. Und als ich noch so klein was, wen ich den stall uff datt und nit glich näbendsich (beiseite) sprang, stießen mich die geiß nider, liffen über mich uß, dratten mir uff den kopff, oren und ruggen(Rücken), dan ich fiell mer teill für sich. Wen ich den die geiß über die Vispen (ist ein Wasser) uber bruggen treib, liffen mier die ersten in die säit (in die koren äcker), wen ich die druß treib, liffen die andren drin; do weinet ich den und schrey, dan ich wußt woll, das man mich znacht wurd strichen (prügeln“)

 

Platter

Thomas Platter (10 februari 1499 – 26 januari 1582)

 

(Nagekomen bericht)

 

De Russische dichter en vertaler Vasily Andreyevich Zhukovsky werd geboren op 29 januari 1783 in Mishenskoe bij Tula. Hij introduceerde de Romantiek in Rusland, met name door zijn vertalingen van o.a. Engelse, Duitse en Franse dichters. Ook was hij mentor van de toekomstige tsaar Alexander II, die beïnvloed werd door zijn liberale ideeën.

The Bard

My friends, can you descry that mound of earth
Above clear waters in the shade of trees?
You can just hear the babbling spring against the bank;
You can just feel a breeze that’s wafting in the leaves;
A wreath and lyre hang upon the boughs…
Alas, my friends! This mound’s a grave;
Here earth conceals the ashes of a bard;
Poor bard!

A gentle soul, a simple heart
He was a sojourner in the world;
He’d barely bloomed, yet lost his taste for life
He craved his end with yearning and excitement;
And early on he met his end,
He found the grave’s desired sleep.
Your time was but a moment – a moment sad
Poor bard!

He sang with tenderness of friendship to his friend, –
His loyal friend cut down in his life’s bloom;
He sang of love – but in a doleful voice;
Alas! Of love he knew naught but its woe;
Now all has met with its demise,
Your soul partakes of peace eternal;
You slumber in your silent grave,
Poor bard!

Here, by this stream one eventide
He sang his doleful farewell song:
“O lovely world, where blossomed I in vain;
Farewell forever; with a soul deceived
For happiness I waited – but my dreams have died;
All’s perished; lyre, be still;
To your serene abode, o haste,
Poor bard!

What’s life, when charm is lacking?
To know of bliss, with all the spirit’s striving,
Only to see oneself cut off by an abyss;
Each moment to desire and yet fear desiring…
O refuge of vexatious hearts,
O grave, sure path to peace,
When will you call to your embrace
The poor bard?”

The bard’s no more … his lyre’s silent…
All trace of him has disappeared from here;
The hills and valleys mourn;
And all is still … save zephyrs soft,
That stir the faded wreath,
And waft betimes above the grave,
A woeful lyre responds:
Poor bard!

Zhukovsy

Vasily Zhukovsky (29 januari 1783 – 12 april 1852)