De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 29 juli 2006 en ook mijn blog van 29 juli 2007.

 Uit: Archibald Strohalm en het paradijs

“Het was lente, mei, en de natuur begon te dansen. Er lag een groenig waas door de lucht en de bomen. Uit de geurende grond kwamen schaterlachend de jonge planten op. Ook het uitspansel van vader Abram begon te prikkelen en te tintelen van uitbottend knopgroen. Men zou die vruchtbaarheid bij zo’n oude man niet voor mogelijk gehouden hebben, en het was dan ook om te lachen, om luidkeels te lachen, om plat voorover op je gezicht te vallen van het lachen. Zo lachte de hele flora, lachte de hele natuur – op één boom na -, en de profeet van het lachen liep er zwijgend en ernstig tussendoor: voorover gebogen en met de handen op zijn rug. Soms bleef hij staan en noteerde iets in zijn boekje, als een rechercheur die ongeoorloofde dingen verbaliseert. Van tijd tot tijd stopte hij ook even om het dwangceremonieel met zijn wijsvinger te bedrijven, waartoe hij steentjes opraapte, of takjes, ten einde te voorkomen dat zijn lichaam als los zand uit elkaar zou vloeien. Eveneens vaak genoeg richtte hij zijn ogen op die ene boom, die niet meelachte, omdat hij door een aanzienlijke satan was gegrepen. Het kon lijken dat hij weende om zijn lot. De lepra had hem weggeteerd. Zijn takken waren nu eerder oude slangen, die te stijf waren om zich op de grond te laten zakken. Als een grote zweer stond hij in het uitbundige bos. Archibald strohalm kon niet nalaten om steeds weer naar hem te kijken, hoe afschuwelijk hij hem ook mocht vinden – zo afschuwelijk als de dode plantage. Zelfs bleef hij steeds in zijn buurt ronddwalen, ging weleens wat verder weg, maar toch nooit zo ver dat hij hem uit het oog verloor. Steeds zag hij hem nog in de verte, langs alle andere stammen heen, als een eenzame melaatse. Verwonderd was hij even toen ook Mozes iets scheen te merken. Hij holde goedgemutst op de boom af, snuffelde een ogenblik en kwam piepend terug met zijn staart tussen zijn poten. Maar toen dacht archibald strohalm aan de gevoeligheid van dieren voor dit soort dingen. Naderende aardbevingen en andere elementaire gebeurtenissen in de natuur bespeurden ze lang van te voren en kozen de vlucht; en beweerden spiritisten niet, dat katten de in een kamer aanwezige geesten zagen, zodat ze in de lucht kopjes gingen geven? Wat ze misschien zagen waren de herinneringsbeelden of -gedachten, die de mensen in zo’n kamer projekteerden. Zo merkte Mozes in de boom zijn satan, die een stuk van hèm was: een idee, dat zijn bestemming was misgelopen. Maar even later dartelde de hond weer over het gras en stoof toe op een haastige spreeuw, die met vooruit gestoken kop in lange sprietstappen het pad kruiste, als een kantoorbediende, die de trein van 8.07 moet halen.

‘Hee!’ hoorde archibald strohalm toen plotseling vrolijk achter zich. ‘Strohalm die je bent!’

Harry Mulisch (Haarlem,  29 juli 1927)

De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op  29 juli 1905. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007.

Passing Through

Nobody in the widow’s household
ever celebrated anniversaries.
In the secrecy of my room
I would not admit I cared
that my friends were given parties.
Before I left town for school
my birthday went up in smoke
in a fire at City Hall that gutted
the Department of Vital Statistics.
If it weren’t for a census report
of a five-year-old White Male
sharing my mother’s address
at the Green Street tenement in Worcester
I’d have no documentary proof
that I exist. You are the first,
my dear, to bully me
into these festive occasions.

Sometimes, you say, I wear
an abstracted look that drives you
up the wall, as though it signified
distress or disaffection.
Don’t take it so to heart.
Maybe I enjoy not-being as much
as being who I am. Maybe
it’s time for me to practice
growing old. The way I look
at it, I’m passing through a phase:
gradually I’m changing to a word.
Whatever you choose to claim
of me is always yours:
nothing is truly mine
except my name. I only
borrowed this dust.

The Dark and the Fair

A roaring company that festive night;
The beast of dialectic dragged his chains,
Prowling from chair to chair is the smoking light,
While the snow hissed against the windowpanes.

So, freshly turning, as the turn condones,
For her I killed the propitiatory bird,
Kissing her down. Peace to her bitter bones,
Who taught me the serpent’s word, but yet the word.

Stanley Kunitz (29 juli 1905 – 14 mei 2006)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007.

Uit: A Gesture Life

“PEOPLE KNOW ME HERE. It wasn’t always so. But living thirty-odd years in the same place begins to show on a man. In the course of such time, without even realizing it, one takes on the characteristics of the locality, the color and stamp of the prevailing dress and gait and even speech-those gentle bells of the sidewalk passersby, their How are yous and Good days and Hellos. And in kind there is a gradual and accruing recognition of one’s face, of being, as far as anyone can recall, from around here. There’s no longer a lingering or vacant stare, and you can taste the small but unequaled pleasure that comes with being a familiar sight to the eyes. In my case, everyone here knows perfectly who I am. It’s a simple determination. Whenever I step into a shop in the main part of the village, invariably someone will say, “Hey, it’s good Doc Hata.”

The sentiment, certainly, is very kind, and one I deeply appreciate. Here, fifty minutes north of the city, in a picturesque town that I will call Bedley Run, I somehow enjoy an almost Oriental veneration as an elder. I suppose the other older folks who live here receive their due share of generosity and respect, but it seems I alone rate the blustery greeting, the special salutation. When I buy my paper each morning, the newsstand owner will say, with a tone feigning gravity, “Doctor Hata, I presume.” And the young, bushy-eyebrowed woman at the deli, whose homebound mother I helped quite often in her final years, always reaches over the refrigerated glass counter and waves her plump hands and says, “Gonna have the usual, Doc?” She winks at me and makes sure to prepare my turkey breast sandwich herself, folding an extra wedge of pickle into the butcher paper. I realize that it’s not just that I’m a friendly and outgoing silver-hair, and that I genuinely enjoy meeting people, but also because I’ve lived here as long as any, and my name, after all, is Japanese, a fact that seems both odd and delightful to people, as well as somehow town-affirming. “

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Duitse schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook mijn blog van 29 juli 2007.

Uit: Überschreiten die Grenze

„In die Vergangenheit zu reisen, um alten Spuren nachzugehen, kann erhellend und deprimierend zugleich sein. Schon seit langem wollte ich einmal zurück nach Auenrode und nach Koppitz, wo ich als Kind mehrmals mit meiner Mutter war … Wie überall in Schlesien, ist auch hier die Erinnerung an alles Deutsche fast völlig eliminiert. Das jedenfalls war mein Eindruck während der ganzen Reise durch diese Gebiete, das fällt mir immer wieder auf. Und ich frage mich, warum das so ist, denn damit begibt sich die polnische Bevölkerung eines wesentlichen Teils der Geschichte dieses Landes, das jetzt zu Polen gehört …
Wie aber soll Europa zusammenwachsen, wenn die Jugend geschichtslos aufwächst und von den Problemen des Landes, seiner Grenzgebiete und der dort lebenden Menschen keine Ahnung hat? Die einen sind von den Deutschen überfallen worden, die anderen von den Polen vertrieben – darüber muss Offenheit herrschen, auf beiden Seiten. Keine Aufrechnung, keine Verdrängung deutscher Schuld, aber auch keine Geschichtsklitterung und keine Lügen. Sonst sind die Reden von Aussöhnung, europäischer Gemeinschaft und gutnachbarlichen Beziehungen hohle Worte, weil unter dem Lack der offiziellen Verständigungspolitik die Vorurteile und Animositäten, das schlechte Gewissen und hier und da auch der Hass weiter schwelen, vererbt von einer Generation auf die andere … „Das müssen Sie verstehen“, erklärt mir Piotr. „Viele meiner Landsleute machen es sich einf
ach: Für sie sind die Deutschen Täter, weil sie damals Polen überfallen haben. Dass bei Kriegsende dann die Menschen, die hier lebten, zu Opfern wurden, will man nicht zur Kenntnis nehmen. Denn Täter dürfen keine Opfer sein …”

Wolfgang Bittner (Gliwice, 29 juli 1941)

De Duitse schrijver Sten Nadolny werd geboren op 29 juli 1942 in Zehdenick an der Havel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007.

Uit: Netzkarte

“6. August, früher Nachmittag, auf dem S-Bahnsteig in Halensee. Ein etwas zu langer Blick in meine Augen, zwei junge Leute scheinen mich erkannt zu haben. Ich beachte sie nicht und beginne mit meinen Notizen. (Kein Wort über Wirtschaft und Politik!)

Am 6. August 1996 stellte ein großer, schwerer, vor Anstrengung schwitzender Mann im S-Bahnhof Halensee zwei Koffer auf den Bahnsteig. Er legte seine Rechte ins Kreuz, richtete sich ächzend auf, blinzelte in die Nachmittagssonne und ähnelte dabei, das war ihm nur zu klar, dem Bild des durstigen Dicken in einer Reklame für Dosenbier. Als Wartende ihn starr anlächelten, blickte er unwirsch weg. Jenseits der Gleise leierte eine Art Kieswaschmaschine, der Mann starrte hinüber, das Geräusch schien ihn zu beruhigen.“

Sten Nadolny (Zehdenick an der Havel, 29 juli 1942)

 De Duitse dichter en schrijver Thomas Rosenlöcher werd geboren op 29 juli 1947 in Dresden. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007.

Uit: Ich sitze in Sachsen und schau in den Schnee

“Leer waren die Dichterschubladen der einstigen DDR, als die Mauer fiel. Keine verstohlenen Ritzen, in der die heimliche, unterdrückte, große Literatur überwintert hätte. Und auch der große Wenderoman, den die Kritik förmlich herbeizuzwingen suchte, blieb aus. Die Nischen des ach so grauen Alltags im realen Sozialismus, die wurden dafür, je länger er tot war, nur um so größer. Und als dann der Eiserne Vorhang in Gespensterform zurückkehrte, als „Mauer in den Köpfen“, da mochte man meinen, nichts als Nischen, umrahmt von Stacheldraht und ein paar bösen Buben, sei der Sozialismus gewesen. Die idyllischste aller staatsfreien Zonen der DDR, die lag dem Schloß Pillnitz gegenüber, auf der anderen Seite der Elbe, am südöstlichen Rand Dresdens, genauer: in Kleinzschachwitz. Hier, in einen verwilderten Garten um eine unter den Zähnen der Zeit ächzenden Villa der Jahrhundertwende herum, hier hatte die ästhetische Moderne keinen Einzug halten können. Hier klang Eichendorffs Zwiesprache mit Baum und Blüte beinahe ungebrochen fort; hier war Brockes inniger Glaube an die unscheinbare Kreatur noch nicht ganz tot; Klopstocksche Rhythmen erfüllten das Gezweig, Serenaden aus dem Hause Carl Maria von Webers klangen vom anderen Elbufer her noch immer herein, und über alles hielten Engel ihre schützende Hand- aus Versen Rilkes und Albertis herübergesprungen. Hier hatte für eine Reihe von Jahren, bis die Krake des Kapitalismus in Gestalt von „Modernisierungsmaßnahmen“ heranrückte, der Dichter Thomas Rosenlöcher sein Domizil. Als er 1982 debütierte – wie sich versteht, hieß sein erstes, kleines Bändchen Ich lag im Garten bei Kleinzschachwitz -, stand er bereits weit in den Dreißigern und hatte eine durchaus tüchtige DDR-Jugend hinter sich, ABF, „Ehrendienst“ bei der NVA und SED-Mitgliedschaft inklusive. Für ihn hatte sich der reale Sozialismus mit dem Einmarsch in Prag seinen Totenschein ausgestellt. Protest war seine Sache nicht, der laute, gefährliche und kämpferische schon gar nicht. Daß Rosenlöcher als Endzwanziger noch einmal studierte und diesmal nicht Betriebswirtschaft, sondern Literatur, ist der Fingerzeig, wohin sein Rückzug ging (nach einem „absoluten Tiefpunkt in meiner Biographie“, der Nicht-Verweigerung einer Petition an den Staatsrat für die Ausweisung Biermanns, verfaßt von seinem Lehrer Max Walter Schulz). Die Blankverse zu Beginn seines Bändchens machten es dann unmißverständlich: „Im Garten sitze ich, am runden Tisch, / und hab den Ellenbogen aufgestützt, / daß er, wie eines Zirkels Spitze,/ den Mittelpunkt der Welt markiert. / Ein Baum umgibt mich.“

Thomas Rosenlöcher (Dresden, 29 juli 1947)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 29 juli 2007.

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom.

De Duitse dichter en toneelschrijver August Stramm werd geboren op 29 juli 1874 in Münster, Westfalen.

Vandaag is de Nederlandse schrijver Harry Mulisch tachtig jaar geworden. Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 29 juli 2006.

Uit: Het stenen bruidsbed  (1959)

“En toen barstte de storm los. Die kwam door het luchtdrukverschil of zoiets, het stond later in de kranten. Door de hitte van de stad begon het te stormen uit de heuvels. Toen begon alles natuurlijk nog veel harder te branden, maar er kwam tenminste lucht, begrijpt u wel. Ik weet niet hoe ze het klaar heeft gespeeld, maar ze begon weer te lopen; en geen idee waarheen en hoelang. De bombardementen hielden in elk geval op, alleen hier en daar zat nog een machine in de lucht. Ik weet niet, ze was in elk geval opeens uit de branden in een soort koelte. Ze kon niets meer zien, moet u begrijpen, haast niets tenminste, maar plotseling voelde ze dat ze op gras liep en overal lagen mensen, en toen kwam ze in het water. De Elbe. Ze zegt, zo’n zaligheid kan zelfs in de hemel niet bestaan als toen dat water van de Elbe. Overal stonden mensen roerloos tot hun nek in het water, zonder kreunen of spreken, alleen maar in het water. Ze maakte het kind nat en nam het over haar schouder en ging ook zo ver mogelijk in het water staan, en toen kwam het vliegtuig. Op misschien tien meter hoogte en het kwam met het gillen van de mensen. Alle kanonnen schoten, maar als u het mij vraagt begreep ze het niet meer. Ze dacht dat iets in haar been beet en het kind ontglipte haar en ze voelde om zich heen door het water, maar ze kon het niet meer vinden…’

Uit: De Aanslag (1982)

‘Het was avond, rond half acht. De salamander had een paar uur zacht gebrand op wat houtblokken, maar nu was hij weer koud. Met zijn ouders en Peter zat hij aan tafel in de achterkamer. Op een bord stond een zinken cilinder ter grootte van een bloempot; uit de bovenkant stak een dunne pijp die zich splitste als een ypsilon, en uit gaatjes aan de uiteinden bliezen twee spitse, verblindend witte vlammetjes schuin tegen elkaar in. Dat instrument wierp zijn ontzielde licht door de kamer, waar in de scherpe schaduwen ook drogend wasgoed te zien was, alles herhaaldelijk versteld, keukengerei, stapeltjes ongestreken hemden, een hooikist om eten warm te houden. Ook twee soorten boeken uit zijn vaders studeerkamer: de rij op het buffet was om te lezen, de stapel romannetjes op de grond om het noodkacheltje mee aan te maken, waarop gekookt werd als er wat te koken was; kranten verschenen al sinds maanden niet meer.
Behalve het slapen, speelde het huiselijk leven zich alleen nog in de voormalige eetkamer af.
De schuifdeuren waren dicht. Er achter, aan de straatkant lag de zitkamer waar zij de hele winter niet geweest waren. Om zo veel mogelijk kou buiten te houden, bleven de gordijnen daar ook overdag gesloten, zodat het van de kade af leek of het huis onbewoond was.”

Harry Mulisch (Haarlem, 29 juli 1927)
Portret door Tonny Holsbergen

De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op  29 juli 1905. Zes weken voor zijn geboorte pleegde zijn vader zelfmoord. Dit gemis aan een vader zou Kunitz de rest van zijn leven parten blijven spelen en daardoor ook een rol in zijn gedichten spelen. Het gedicht Father and Son uit de dichtbundel Passport to the War uit 1944 is daar een voorbeeld van. In 1926 promoveerde hij summa cum laude aan de Harvard-universiteit. Omdat hij Joods was werd hem indirect te verstaan gegeven dat hij niet aan de faculteit Engels les mocht geven. Vervolgens werkte hij een aantal jaren als redacteur bij een boekenblad. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest hij ondanks een beroep op gewetensbezwaren in het leger dienen. Hij debuteerde in 1930 met Intellectual Things. In 1944 kwam zijn tweede dichtbundel uit, Passport to War. Vervolgens liet hij bijna elk decennium wel een of twee dichtbundels het licht zien. Hij ging hiermee door tot een jaar voor zijn overlijden.

End of Summer

An agitation of the air,
A perturbation of the light
Admonished me the unloved year
Would turn on its hinge that night.

I stood in the disenchanted field
Amid the stubble and the stones
Amaded, while a small worm lisped to me
The song of my marrow-bones.

Blue poured into summer blue,
A hawk broke from his cloudless tower,
The roof of the silo blazed, and I knew
That part of my life was forever over.

Already the iron door of the North
Clangs open: birds,leaves,snows
Order their populations forth,
And a cruel wind blows.

Single Vision

Before I am completely shriven
I shall reject my inch of heaven.

Cancel my eyes, and, standing, sink
Into my deepest self; there drink

Memory down. The banner of
My blood, unfurled, will not be love,

Only the pity and the pride
Of it, pinned to my open side.

When I have utterly refined
The composition of my mind,

Shaped language of my marrow till
Its forms are instant to my will,

Suffered the leaf of my heart to fall
Under the wind, and, stripping all

The tender blanket from my bone,
Rise like a skeleton in the sun,

I shall have risen to disown
The good mortality I won.

Drectly risen with the stain
Of life upon my crested brain
Which I shall shake against my ghost
To frighten him, when I am lost.

Gladly as any poison, yield
My halved conscience, brightly peeled;

Infect him, since we live but once,
With the unused evil in my bones.

I’ll shed the tear of souls, the true
Sweat, Blake’s intellectual dew,

Before I am resigned to slip
A dusty finger on my lip.

Stanley Kunitz (29 juli 1905 – 14 mei 2006)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Lee verhuisde naar de Verenigde Staten toen hij drie jaar oud was. Hij groeide op in New York en studeerde Engels aan Yale en schrijven aan de universiteit van Oregon. Hij debuteerde in 1995 met Native Speaker, waar hij de PEN/Hemingway Award en de American Book Award mee won.
Zijn tweede roman A Gesture Life verscheen in 1999. Zijn thema’s zijn identiteit en aanpassen aan de omgeving.

Uit: Aloft (2004)

“When Rita came back home, the breakfast dishes would still be clogging the table, and I’d be on the back patio nursing a third bottle of light beer or else napping in the den after leafing through my tattered Baedeker’s Italy for the umpteenth time. She’d try to be helpful and patient but it was hard, as that’s what she’d done all day long. More often than not we’d end up in a shouting match because she’d toss aside my guidebook a bit too casually and I’d say something loose and mean about her mother, and she’d retreat to the bedroom while I went to the car and revved the engine inside for a long minute before clicking open the garage door. I’d find myself at a run-down Chinese place on Jericho, chasing a too-sweet Mai Tai with wonton soup for dinner and then phoning Rita, to see if she wanted her usual pupu platter appetizer and shrimp with black beans, which she would, and which I’d bring back and duly serve to her, as the saying goes, with love and squalor.

All this began occurring too regularly and finally Rita told me I had better get into something to take up my time, even if it was totally useless and shallow. Immediately I thought maybe it was finally time I strapped myself into a convertible sports car or fast boat, some honeyed, wet-look motor that the neighbors would gape at and maybe snicker and whisper micropenis about and then pine after, too, but I wanted something else, not quite knowing what exactly until the moment I opened the gift certificate from Rita for Flaherty’s Top Gun Flight School.”

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Duitse schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Hij groeide op in Oostfriesland en woont tegenwoordig als zelfstandig schrijver in Keulen. Bittner studeerde rechten, sociologie en filosofie in Göttingen en München.

Werk o.a.: Der Aufsteiger oder Ein Versuch zu leben (1978), Alles in Ordnung (1979), Bis an die Grenze (1980), Kopfsprünge (1984), Spurensuche 1998), Marmelsteins Verwandlung (1999), Überschreiten die Grenze (2004)

Uit: Niemandsland (2000)

“Gerold hat eine Theorie entwickelt, die einiges für sich hat. Wenn zwei Menschen heiraten, sagt er, gibt jeder dem anderen die Hälfte von sich; das sei zwingend, ob er es nun wolle oder nicht. Auch geheime Vorbehalte nützten da nichts. Jeder bekommt vom anderen dessen Hälfte an Liebesfähigkeit, an Tüchtigkeit, Aufgeschlossenheit, Schönheitssinn, Empfindsamkeit, auch an Dummheit, Schlampigkeit, Gehässigkeit, Faulheit, Streitsucht und was es sonst noch an positiven und negativen Eigenschaften so gibt. Ist diese Hälfte des Partners überwiegend gut, so hat der andere Glück gehabt oder vortrefflich gewählt. Ist diese Hälfte jedoch überwiegend schlecht, dann muss der andere damit leben. Er besitzt seine ihm verbliebene Hälfte und dazu die des Partners, das ist jetzt sein Los. Und mancher, so meint Gerold, macht erst dadurch sein Glück, dass er für seine weggegebene schäbige Hälfte, mit
der nun sein Partner fertig werden muss, eine gute, manchmal vortreffliche Hälfte dazugewinnt … „

Wolfgang Bittner (Gliwice, 29 juli 1941)

De Duitse schrijver Sten Nadolny werd geboren op 29 juli 1942 in Zehdenick an der Havel als zoon van het schrijversechtpaar Burkhard Nadolny en Isabella Nadolny. Hij studeerde in München, Göttingen, Tübingen en Berlijn geschiedenis en politicologie. Zijn bekendste werk Die Entdeckung der Langsamkeit verscheen drie jaar nadat het vijfde hoofdstuk bekroond was met de Ingeborg-Bachmann-Preis.

Werk o.a.: Netzkarte (1981), Selim oder Die Gabe der Rede (1990), Ein Gott der Frechheit (1994), Er oder ich (1999), Ullsteinroman (2003)

Uit: Die Entdeckung der Langsamkeit (1983)

“Untereinander sprachen die Australischen erst wenig, dann immer mehr, und schließlich begannen einige zu lachen. Bald taten das alle bis auf einen, sie redeten und lachten. Matthew meinte, sie hätten nun doch Vertrauen gefasst. Mr. Thistle vermutetete, das jetzige sei ihr normales Verhalten, es sei durch das Erscheinen der Weißen nur kurz dem ängstlichen Staunen gewichen. Sherard sagte: “Sie lachen, weil wir Kleider anhaben.” John sah am längsten hin, bevor er etwas sagte. Seine Antwort kam, als alle die Frage für erledigt hielten, und wie gewöhnlich so schleppend, dass nur noch Matthew und Sherard zuhörten. “Sie wissen jetzt, dass wir ihre Sprache nicht verstehen. Darum reden sie  absichtlich Unsinn und lachen darüber.”

Sten Nadolny (Zehdenick an der Havel, 29 juli 1942)

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. Ze groeide op in verschillende plaatsen in Noord-Brabant en Limburg. Na het behalen van het Mulo- en MMS-diploma vervulde ze een aantal jaren diverse administratieve baantjes. Ondertussen studeerde ze Engels, waar ze later ook les in gaf. Brouwers debuteerde in 1984 met de roman ‘Havinck’, die later door Frans Weisz werd verfilmd. Vervolgens verschenen ‘De feniks’ (1985) en ‘De lichtjager’ (1990). Daarnaast schrijft ze artikelen en recensies. Na veertien jaar stilte kwam in 2004 ‘Casino’ uit.

Enkele citaten uit: Casino

“Europees anti-Amerikanisme is een milde vorm van historische schizofrenie, een mopperig gedrein waarin de Europese eigendunk een compensatie zoekt voor het feit dat het continent niet in staat was zichzelf te bevrijden van het nazisme.” 

“De Amerikaanse president verscheen in beeld met het gezicht van een uit zijn speelkwartier weggerukte brugklasser die zich plotseling geplaatst ziet voor de opgave zijn eigen belastingaangifte in te vullen.” 

“Als jij je erotische voorkeuren mag hebben zonder dat er een maatschappelijke identiteit met een akelige kuddelucht aan vastzit, dan mag ik dat ook.”

Marja Brouwers (Bergen op Zoom, 29 juli 1948)

De Duitse dichter en schrijver Thomas Rosenlöcher werd geboren op 29 juli 1947 in Dresden. Hij studeerde literatuur aan het befaamde Johannes-R.-Becher-Institut in Leipzig, debuteerde in 1988 met de dichtbundel Schneebier en werd bekend met zijn dagboek uit Dresden Die verkauften Pflastersteine (1990) en Die Wiederentdeckung des Gehens beim Wandern. Harzreise (1991). Andere bundels zijn Die Dresdner Kunstausübung (1996) en Ich sitze in Sachsen und schau in den Schnee (1998) In 2001 verscheen de dichtbundel Am Wegrand steht Apollo Rosenlöcher ontving talrijke prijzen, waaronder de Hölderlin-Preis.

Karl Marx

Obwohl die astronomischen Ämter
behaupten, er säße, von Monden umkreist,
über den Niederungen der Zeit
und trüge auf seiner Stirn den Namen
des größten Planeten, der vorrätig sei –
wohnt er noch unter uns,
als eine Vereinigung
der Namen Müller und Meier
und wird Staat machen in wechselnder Hose,
denn jener, der jährlich niedersteigt
und einen Hagel von Naschwerk über uns kommen läßt,
bedient sich leider vergebens
seines wehenden Bartes.

Der Mutschöpfer

Er steht im Hof und sieht die Weltgeschichte.
Die geht voran und immer wieder schief,
und wieder heißt es: Vorerst noch verzichte –
bis kommt, was doch kommt, sagt er, atmet tief,

steht ja im Hof, und wendet das Gesicht,
da dicht am Zaun das krause, grüne Leben
der Sträucher anfängt, sich erneut zu regen
und Krokus zart die harte Erde bricht.

Und öffnet voller Staunen seinen Mund,
daß unversehns die liebe Sonne schräg
vorbei an der Dachkante, durchs Geheg

der Zähne, zwei, drei Strahlen auf den Grund
der Kehle schickt. Lichtschluckend schöpft er Mut,
als käm die Zeit und alles würde gut.

Thomas Rosenlöcher (Dresden, 29 juli 1947)

De Duitse dichter en toneelschrijver August Stramm werd geboren op 29 juli 1874 in Münster, Westfalen. Rond 1912 vond Stramm zijn eigen toon. In werk als  Rudimentär en Die Haidebraut worden naturalistische thema’s verbonden met taalexperimenten. Waarschijnlijk onder invloed van het Italiaanse Futurisme ontstonden toen gedichten die de weg wezen naar het expressionisme. Door dit werk kwam Stramm in contact met Herwarth Walden, de uitgever van het tijdschrift Der Sturm. De mogelijkheid om in een gerenommeerd tijdschrift te publiceren en erkend te worden luidde zijn produktiefste scheppingsperiode in die vooral gekenmerkt werd door de oorlogsgedichten, in 1919 verzameld onder de titel Tropfblut.

Begegnung

Dein Gehen lächelt in mich über
Und
Reißt das Herz.
Das Nicken hakt und spannt.
Im Schatten deines Rocks
Verhaspelt
Schlingern
Schleudert
Klatscht!
Du wiegst und wiegst.
Mein Greifen haschet blind.
Die Sonne lacht!
Und
Blödes Zagen lahmet fort
Beraubt beraubt!

Patrouille

Die Steine feinden
Fenster grinst Verrat
Äste würgen
Berge Sträucher blättern raschlig
Gellen
Tod.

Schrapnell

Der Himmel wirft Wolken
Und knattert zu Rauch.
Spitzen blitzen.
Füße wippen stiebig Kiesel.
Augen kichern in die Wirre
Und
Zergehren.

August Stramm (29 juli 1874 – 1 september 1915)