John Keats, Jean Améry

De Engelse dichter John Keats werd geboren op 31 oktober 1795 in Finsbury Pavement in London. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2006.

 

 ODE TO A NIGHTINGALE

 

I.

MY heart aches, and a drowsy numbness pains

My sense, as though of hemlock I had drunk,

Or emptied some dull opiate to the drains

One minute past, and Lethe-wards had sunk:

‘Tis not through envy of thy happy lot,

But being too happy in thy happiness,–

That thou, light-winged Dryad of the trees,

In some melodious plot

Of beechen green, and shadows numberless,

Singest of summer in full-throated ease.

 

II.

O for a draught of vintage that hath been

Cool’d a long age in the deep-delvèd earth,

Tasting of Flora and the country green,

Dance, and Provençal song, and sunburnt mirth!

O for a beaker full of warm South,

Full of the true, the blissful Hippocrene,

With beaded bubbles winking at the brim,

And purple-stainèd mouth;

That I might drink, and leave the world unseen,

And with thee fade away into the forest dim:

 

III.

Fade far away, dissolve, and quite forget

What thou among the leaves hast never known,

The weariness, the fever, and the fret

Here, where men sit and hear each other groan;

Where palsy shakes a few, sad, last gray hairs,

Where youth grows pale, and spectre-thin, and dies;

Where but to think is to be full of sorrow

And leaden-eyed despairs,

Where Beauty cannot keep her lustrous eyes,

Or new Love pine at them beyond to-morrow.

 

IV.

Away! away! for I will fly to thee,

Not charioted by Bacchus and his pards,

But on the viewless wings of Poesy,

Though the dull brain perplexes and retards:

Already with thee! tender is the night,

And haply the Queen-Moon is on her throne,

Clustered around by all her starry Fays;

But here there is no light,

Save what from heaven is with the breezes blown

Through verdurous glooms and windless mossy ways.

 

V.

I cannot see what flowers are at my feet,

Nor what soft incense hangs upon the boughs,

But, in embalmèd darkness, guess each sweet

Wherewith the seasonable month endows

The grass, the thicket, and the fruit-tree wild;

White hawthorne, and the pastoral eglantine;

Fast fading violets cover’d up in leaves;

And mid-May’s eldest child,

The coming musk-rose, full of dewy wine,

The murmurous haunt of flies on summer eves.

 

VI.

Darkling I listen; and for many a time

I have been half in love with easeful Death,

Call’d him soft names in many a musèd rhyme,

To take into the air my quiet breath;

Now more than ever seems it rich to die,

To cease upon the midnight with no pain,

While thou art pouring forth thy soul abroad

In such an ecstasy!

Still wouldst thou sing, and I have ears in vain–

To thy high requiem become a sod.

 

VII.

Thou wast not born for death, immortal Bird!

No hungry generations tread thee down;

The voice I hear this passing night was heard

In ancient days by emperor and clown:

Perhaps the self-same song that found a path

Through the sad heart of Ruth, when, sick for home,

She stood in tears amid the alien corn;

The same that oft-times hath

Charm’d magic casements, opening on the foam

Of perilous seas, in faery lands forlorn.

 

VIII.

Forlorn! the very word is like a bell

To toll me back from thee to my sole self!

Adieu! the fancy cannot cheat so well

As she is fam’d to do, deceiving elf.

Adieu! adieu! thy plaintive anthem fades

Past the near meadows, over the still stream,

Up the hill-side; and now ’tis buried deep

In the next valley-glades:

Was it a vision, or a waking dream?

Fled is that music: — Do I wake or sleep?

 

keats

John Keats (31 oktober 1795 – 23 februari 1821)

 

 

De Oostenrijkse schrijver Jean Améry werd geboren op 31 oktober 1912 in Wenen.   Zie ook mijn blog van 31 oktober 2006.

 

Ezra Pound, Paul Valéry, Fjodor Dostojevski, Georg Heym, Phillipe Aubert de Gaspé

De Amerikaanse dichter Ezra Pound werd geboren in Hailey, Idaho op 30 oktober 1885. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006.

 

Canto 49

For the seven lakes, and by no man these verses:
Rain; empty river; a voyage,
Fire from frozen cloud, heavy rain in the twilight
Under the cabin roof was one lantern.
The reeds are heavy; bent;
and the bamboos speak as if weeping.

Autumn moon; hills rise about lakes
against sunset
Evening is like a curtain of cloud,
a blurr above ripples; and through it
sharp long spikes of the cinnamon,
a cold tune amid reeds.
Behind hill the monk’s bell
borne on the wind.
Sail passed here in April; may return in October
Boat fades in silver; slowly;
Sun blaze alone on the river.

Where wine flag catches the sunset
Sparse chimneys smoke in the cross light

Comes then snow scur on the river
And a world is covered with jade
Small boat floats like a lanthorn,
The flowing water closts as with cold. And at San Yin
they are a people of leisure.

Wild geese swoop to the sand-bar,
Clouds gather about the hole of the window
Broad water; geese line out with the autumn
Rooks clatter over the fishermen’s lanthorns,

A light moves on the north sky line;
where the young boys prod stones for shrimp.
In seventeen hundred came Tsing to these hill lakes.
A light moves on the South sky line.

State by creating riches shd. thereby get into debt?
Thsi is infamy; this is Geryon.
This canal goes still to TenShi
Though the old king built it for pleasure

K E I M E N R A N K E I
K I U M A N M A N K E I
JITSU GETSU K O K W A
T A N FUKU T A N K A I

Sun up; work
sundown; to rest
dig well and drink of the water
dig field; eat of the grain
Imperial power is? and to us what is it?

The fourth; the dimension of stillness.
And the power over wild beasts.

 

Ezra

Ezra Pound (30 oktober 1885 – 1 november 1972)

 

De Franse dichter en schrijver Paul Valéry werd geboren op 30 oktober 1871 in Sète. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006.

 

Anne

 

Anne qui se mélange au drap pale et délaisse

Des cheveux endormis sur ses yeux mal ouverts

Mire ses bras lointains tournés avec mollesse

Sur la peau sans couleur du ventre découvert.

 

Elle vide, elle enfle d’ombre sa gorge lente,

Et comme un souvenir pressant ses propres chairs,

Une bouche brisée et pleine d’eau brûlante

Roule le goût immense et le reflet des mers.

 

Enfin désemparée et libre d’être fraîche,

La dormeuse déserte aux touffes de couleur

Flotte sur son lit blême, et d’une lèvre sèche,

Tête dans la ténebre un souffle amer de fleur.

 

Et sur le linge où l’aube insensible se plisse,

Tombe, d’un bras de glace effleuré de carmin,

Toute une main défaite et perdant le délice

A travers ses doigts nus dénoués de l’humain.

 

Au hasard! A jamais, dans le sommeil sans hommes

Pur des tristes éclairs de leurs embrassements,

Elle laisse rouler les grappes et les pommes

Puissantes, qui pendaient aux treilles d’ossements,

 

Qui riaient, dans leur ambre appelant les vendanges,

Et dont le nombre d’or de riches mouvements

Invoquait la vigueur et les gestes étranges

Que pour tuer l’amour inventent les amants…

 

valery2007
Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945)

 

Voor onderstaande schrijvers zie ook mijn blog van 30 oktober 2006.

 

De Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski werd geboren ergens tussen 30 oktober en 11 november 1821 in Sint Petersburg

 

De Duitse dichter Georg Heym werd geboren op 30 oktober 1887 in Hirschberg.

 

De Canadese schrijver Phillipe Aubert de Gaspé werd geboren op 30 oktober 1786 in Quebec.

Claire Goll, Harald Hartung, Aleksandr Zinovjev, Jean Giraudoux

De Duits – Franse schrijfster Claire Goll werd geboren op 29 oktober 1890 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2006.

 

 

Einst griffst du meinen Namen

Einst griffst du meinen Namen
Auf deiner Feuerharfe
Wo wir auch hintraten
Wuchs vierblättriger Klee

Wir schwiegen wie zwei Gärten zur Nacht
Vorm Flüstern der Quellen unsrer Herzen
Es gab nur Festtage in deinen Blicken
Unsre Hände waren voller Gebete

 

Die Vögel sangen nichts als Hymnen
So sehr liebten wir uns
Heute wein ich allein
Die heimatlosen Tiere

 

Schlafen im Sägmehl meiner Haare
Der Spiegel des Sees zersprang
Deine tausend nährenden Lächeln
Liegen auf seinem Grund

 

Umsonst such ich dich:
Du bist abgereist
Nach dem sechsten Kontinent
Und nahmst unsre Sonntage mit

 

 

 

Wie du schläfst!

 

Wie du schläfst!
Für wen in diesem Augenblick
Schlägt dein Herz seine Synkopen?
Für wen dies Lächeln,
Einem Veilchentraum entsprungen,
Oder dem Gespräch mit einem Engel?

 

Wie du mich verlassen hast!
Ich fürchte mich, dich zu wecken:
Vielleicht kehrst du zurück aus dem Schlaf
Mit einem Blick
Wie eine Kugel in der Mauer verloren,
Und auf den Lippen ein Gebet
An jene fremde Göttin, die dich lockte
In den Hinterhalt der Sterne.

 

Einst, wenn du bei mir schliefst

Einst, wenn du bei mir schliefst
Lernten die Engel
Deine Lieder auswendig
Für den Sonntagsgottesdienst im Himmel
Und wo wir auch hintraten auf Erden
Wuchs vierblättriger Klee
Und alle Grammophone spielten nur Psalmen
So sehr liebten wir uns.

Warum ist jetzt der Himmel so fern
Und der Asphalt so hart?
Warum riechen alle Blumen nach Grab
Und schmücken sich Andre
Mit deiner Tränen Aquamarine?
Warum trocknet in deiner Brusttasche
Fremder Klee nah deinem Herzen?
Warum hüllst du mich nicht mehr in deinen Schatten
Wie in ein Abendcape,
Ewiger Troubadour?

 

goll

Claire Goll (29 oktober 1890 – 30 mei 1977)

 

Voor onderstaande schrijvers zie ook mijn blog van 29 oktober 2006.

 

De Duitse schrijver,dichter en literatuurwetenschapper Harald Hartung werd geboren op 29 oktober 1932.

 

De Russische schrijver en wetenschapsfilosoof Aleksandr Aleksandrovitsj Zinovjev  werd geboren in Pachtino op 29 oktober 1922 .

 

De Franse schrijver, toneelauteur en beroepsdiplomaat Jean Giraudoux werd geboren op 29 oktober 1882 in Bellac/Haute-Vienne.

 

 

Evelyn Waugh

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006.

 

Uit: Brideshead Revisited

 

“I HAVE been here before,” I said; I had been there before; first with Sebastian more than twenty years ago on a cloudless day in June, when the ditches were white with fool’s-parsley and meadowsweet and the air heavy with all the scents of summer; it was a day of peculiar splendour, such as our climate affords once or twice a year, when leaf and flower and bird and sun-lit stone and shadow seem all to proclaim the glory of God; and though I had been there so often, in so many moods, it was to that first visit that my heart returned on this, my latest.

That day, too, I had come not knowing my destination. It was Eights Week. Oxford – submerged now and obliterated, irrecoverable as Lyonnesse, so quickly have the waters come flooding in – Oxford, in those days, was still a city of aquatint. In her spacious and quiet streets men walked and spoke as they had done in Newman’s day; her autumnal mists, her grey springtime, and the rare glory of her summer days – such as that day – when the chestnut was in flower and the bells rang out high and clear over her gables and cupolas, exhaled the soft vapours of a thousand years of learning. It was this cloistral hush which gave our laughter its resonance, and carried it still, joyously, over the intervening clamour. Here, discordantly, in Eights Week, came a rabble of womankind, some hundreds strong, twittering and fluttering over the cobbles and up the steps, sight-seeing and pleasure-seeking, drinking claret cup, eating cucumber sandwiches; pushed in punts about the river, herded in droves to the college barges; greeted in the Isis and in the Union by a sudden display of peculiar, facetious, wholly distressing Gilbert-and-Sullivan badinage, and by peculiar choral effects in the college chapels. Echoes of the intruders penetrated every corner, and in my own college was no echo, but an original fount of the grossest disturbance. We were giving a ball. The front quad, where I lived, was floored and tented; palms and azaleas were banked round the porter’s lodge; worst of all, the don who lived above me, a mouse of a man connected with the Natural Sciences, had lent his rooms for a Ladies’ Cloakroom, and a printed notice proclaiming this outrage hung not six inches from my oak.

No one felt more strongly about it than my scout.

“Gentlemen who haven’t got ladies are asked as far as possible to take their meals out in the next few days,” he announced despondently. “Will you be lunching in?”

“No, Lunt.”

“So as to give the servants a chance, they say. What a chance! I’ve got to buy a pin-cushion for the Ladies’ Cloakroom. What do they want with dancing? I don’t see the reason in it. There never was dancing before in Eights Week. Commem. now is another matter being in the vacation, but not in Eights Week as if teas and the river wasn’t enough. If you ask me, sir, it’s all on account of the war. It couldn’t have happened but for that.” For this was 1923 and for Lunt, as for thousands of others, things could never be the same as they had been in 1914. “Now wine in the evening,” he continued, as was his habit, half in and half out of the door, “or one or two gentlemen to luncheon, there’s reason in. But not dancing. It all came in with the men back from the war. They were too old and they didn’t know and they wouldn’t learn. That’s the truth. And there’s some even goes dancing with the town at the Masonic – but the proctors will get them, you see. . . . Well, here’s Lord Sebastian. I mustn’t stand here talking when there’s pin-cushions to get.”

Sebastian entered – dove-grey flannel, white crepe-de-chine, a Charvet tie, my tie as it happened, a pattern of postage stamps – “Charles, what in the world’s happening at your college? Is there a circus? I’ve seen everything except elephants. I must say the whole of Oxford has become most peculiar suddenly. Last night it was pullulating with women. You’re to come away at once, out of danger. I’ve got a motor-car and a basket of strawberries and a bottle of Château Peyraguey – which isn’t a wine you’ve ever tasted, so don’t pretend. It’s heaven with strawberries.”

“Where are we going?”

“To see a friend.”

“Who?”

“Name of Hawkins. Bring some money in case we see anything we want to buy. The motor-car is the property of a man called Hardcastle. Return the bits to him if I kill myself; I’m not very good at driving.”

Beyond the gate, beyond the winter garden that was once the lodge, stood an open, two-seater Morris-Cowley. Sebastian’s Teddy-bear sat at the wheel. We put him between us – “Take care he’s not sick” – and drove off. The bells of St. Mary’s were chiming nine; we escaped collision with a clergyman, black-straw-hatted, white-bearded, pedalling quietly down the wrong side of the High Street, crossed Carfax, passed the station, and were soon in open country on the Botley Road; open country was easily reached in those days.”

waugh-1

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

Dylan Thomas, Albrecht Rodenbach, Sylvia Plath

De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van oktober 2006.

And Death Shall Have No Dominion

And death shall have no dominion.
Dead mean naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clen bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan’t crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Through they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.

 

 

Light breaks where no sun shines

Light breaks where no sun shines;
Where no sea runs, the waters of the heart
Push in their tides;
And, broken ghosts with glowworms in their heads,
The things of light
File through the flesh where no flesh decks the bones.

A candle in the thighs
Warms youth and seed and burns the seeds of age;
Where no seed stirs,
The fruit of man unwrinkles in the stars,
Bright as a fig;
Where no wax is, the candle shows its hairs.

Dawn breaks behind the eyes;
From poles of skull and toe the windy blood
Slides like a sea;
Nor fenced, nor staked, the gushers of the sky
Spout to the rod
Divining in a smile the oil of tears.

Night in the sockets rounds,
Like some pitch moon, the limit of the globes;
Day lights the bone;
Where no cold is, the skinning gales unpin
The winter’s robes;
The film of spring is hanging from the lids.

Light breaks on secret lots,
On tips of thought where thoughts smell in the rain;
When logics die,
The secret of the soil grows through the eye,
And blood jumps in the sun;
Above the waste allotments the dawn halts.

 

 

Poem In October

It was my thirtieth year to heaven
Woke to my hearing from harbour and neighbour wood
And the mussel pooled and the heron
Priested shore
The morning beckon
With water praying and call of seagull and rook
And the knock of sailing boats on the net webbed wall
Myself to set foot
That second
In the still sleeping town and set forth.

My birthday began with the water-
Birds and the birds of the winged trees flying my name
Above the farms and the white horses
And I rose
In rainy autumn
And walked abroad in a shower of all my days.
High tide and the heron dived when I took the road
Over the border
And the gates
Of the town closed as the town awoke.

A springful of larks in a rolling
Cloud and the roadside bushes brimming with whistling
Blackbirds and the sun of October
Summery
On the hill’s shoulder,
Here were fond climates and sweet singers sudd
enly
Come in the morning where I wandered and listened
To the rain wringing
Wind blow cold
In the wood faraway under me.

Pale rain over the dwindling harbour
And over the sea wet church the size of a snail
With its horns through mist and the castle
Brown as owls
But all the gardens
Of spring and summer were blooming in the tall tales
Beyond the border and under the lark full cloud.
There could I marvel
My birthday
Away but the weather turned around.

It turned away from the blithe country
And down the other air and the blue altered sky
Streamed again a wonder of summer
With apples
Pears and red currants
And I saw in the turning so clearly a child’s
Forgotten mornings when he walked with his mother
Through the parables
Of sun light

 

 

And the legends of the green chapels

And the twice told fields of infancy
That his tears burned my cheeks and his heart moved in mine.
These were the woods the river and sea
Where a boy
In the listening
Summertime of the dead whispered the truth of his joy
To the trees and the stones and the fish in the tide.
And the mystery
Sang alive
Still in the water and singingbirds.

And there could I marvel my birthday
Away but the weather turned around. And the true
Joy of the long dead child sang burning
In the sun.
It was my thirtieth
Year to heaven stood there then in the summer noon
Though the town below lay leaved with October blood.
O may my heart’s truth
Still be sung
On this high hill in a year’s turning.

Thomas

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 oktober 2006.

 

De Amerikaanse schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston.

 

 De Belgische schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856.

 

Jan Wolkers, Andrew Motion, Ulrich Plenzdorf

De Nederlandse schrijver Jan Wolkers werd geboren in Oegstgeest op 26 oktober 1925. Jan Wolkers overleed vorige week vrijdag op 81 jarige leeftijd. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2007 en mijn blog van 26 oktober 2006.

Zelfportret zonder kik

Ik was gewend aan vrouwen op mijn schoot,

Een sjerp bedekt maar tijd’lijk het fatsoen,

Korsetten zijn het bladerdeeg van `nee, niet doen’,

Het glas geheven tegen het verval.

De warmte van het vlees zet zelfs een schots in brand,

Fluweel is zachter dan een poes zijn vel.

Het duurt maar kort de omlooptijd op aarde,

Wolken van sepia verduisteren de blik,

Volgen de stramme loop van het papier.

Wie drukt mij in de cirkel der voleinding,

Een kraai krast dat het is volbracht.

Ik sluit mijn mond en geef geen kik,

Dit is de dood en dat ben ik.

 

 

Uit : Turks fruit

 

“Toen kon ik niets anders doen dan haar wat voorlezen. Zomaar onzin uit de Libelle. Het gaf niet waar ik begon. Als ik even ophield zei ze soms iets. Het werd steeds onsamen- hangender, maar soms begreep ik dat ze iets over vroeger wilde zeggen. Als het tot haar doordrong wie ik was. (…) Er overviel me zo ’n verstikkend troosteloosheid als ik bij haar binnenkwam dat ik wel als Oliver Hardy met schuchtere en lompe opgewektheid er binnen had willen stuiven terwijl ik keihard riep: ‘Aloha babe!’ En dan door dat glas en dat horregaas had willen springen en met mijn rozen als parachute over de uitlopende kastanjes weg had willen zweven met haar. Als bij toverslag weer veranderd in het meisje van mijn dromen. Op een van de eerste voorjaarsdagen toen ik ’s middags kwam, was ze dood. Ze was de avond ervoor gestorven…”

 

wolkers1

Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)

 

De Engelse dichter, schrijver en biograaf  Andrew Motion werd geboren op 26 oktober 1952 in Braintree in Essex. Hij volgde een opleiding aan Radley College. Toen hij zeventien jaar was kreeg zijn moeder een autoongeluk. De volgende negen jaar bracht zij deels in coma door, totdat zij stierf. Motion studeerde vervolgens Engels in Oxford. In mei 1999 werd hij benoemd tot Poet Laureate.

 

 

SPRING WEDDING

I took your news outdoors, and strolled a while
In silence on my square of garden-ground
Where I could dim the roar of arguments,
Ignore the scandal-flywheel whirring round,

And hear instead the green fuse in the flower
Ignite, the breeze stretch out a shadow-hand
To ruffle blossom on its sticking points,
The blackbirds sing, and singing take their stand.

I took your news outdoors, and found the Spring
Had honoured all its promises to start
Disclosing how the principles of earth
Can make a common purpose with the heart.

The heart which slips and sidles like a stream
Weighed down by winter-wreckage near its source –
But given time, and come the clearing rain,
Breaks loose to revel in its proper course.

 

 

Regime Change

Advancing down the road from Nineveh
Death paused a while and said ‘Now listen here.

You see the names of places roundabout?
They’re mine now, and I’ve turned them inside out.

Take Eden, further south: At dawn today
I ordered up my troops to tear away

Its walls and gates so everyone can see
That gorgeous fruit which dangles from its tree.

You want it, don’t you? Go and eat it then,
And lick your lips, and pick the same again.

Take Tigris and Euphrates; once they ran
Through childhood-coloured slats of sand and sun.

Not any more they don’t; I’ve filled them up
With countless different kinds of human crap.

Take Babylon, the palace sprouting flowers
Which sweetened empires in their peaceful hours –

I’ve found a different way to scent the air:
Already it’s a by-word for despair.

Which leaves Baghdad – the star-tipped minarets,
The marble courts and halls, the mirage-heat.

These places, and the ancient things you know,
You won’t know soon. I’m working on it now.’

 

andrew-motion

Andrew Motion (Braintree, 26 oktober 1952)

 

De Duitse schrijver Ulrich Plenzdorf werd geboren op 26 oktober 1934 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2006.

 

Anne Tyler, Hélène Swarth, Peter Rühmkorf, Benjamin Constant

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Haar ouders waren activisten die zich voor meerdere progressieve doelen inzetten en Anne groeide op in meerdere communes verspreid over het zuiden en middenwesten van de Verenigde Staten. Toen ze elf was streken haar ouders neer in Raleigh, North Carolina, waar ze voor het eerst een normale school bezocht. Daarna studeerde ze Russische taal en letteren aan de Duke University in Durham. In 1963 trouwde ze met de Iraanse psychiater en schrijver Taghi Modarressi, met wie ze twee dochters heeft. Hij overleed in 1997. Het echtpaar woonde in Baltimore, Maryland. In 1985 kreeg ze de National Book Critics Circle Award voor haar roman The Accidental Tourist. In 1986 werd het boek genomineerd voor de Pulitzer Prize. Het verhaal beschrijft Macon Leary, een schrijver van reisgidsen die na de dood van zijn zoontje nog meer dan vroeger wordt beheerst door zijn dwangmatige gewoontes. De extravagante hondentrainster Muriel Pritchett probeert hem over het verdriet heen te helpen. Het tragikomische verhaal werd in 1988 verfilmd met William Hurt en Geena Davis in de hoofdrollen. In 1989 kreeg ze de Pulitzer Prize voor haar roman Breathing Lessons.

 

Uit: Digging to America

 

At eight o’clock in the evening, the Baltimore airport was nearly deserted. The wide gray corridors were empty, and the newsstands were dark, and the coffee shops were closed. Most of the gates had admitted their last flights. Their signboards were blank and their rows of vinyl chairs unoccupied and ghostly.

But you could hear a distant hum, a murmur of anticipation, at the far end of Pier D. You could see an overexcited child spinning herself into dizziness in the center of the corridor, and then a grownup popping forth to scoop her up and carry her, giggling and squirming, back into the waiting area. And a latecomer, a woman in a yellow dress, was rushing toward the gate with an armful of long-stemmed roses.

Step around the bend, then, and you’d come upon what looked like a gigantic baby shower. The entire waiting area for the flight from San Francisco was packed with people bearing pink- and blue-wrapped gifts, or hanging on to flotillas of silvery balloons printed with IT’S A GIRL! and trailing spirals of pink ribbon. A man gripped the wicker handle of a wheeled and skirted bassinet as if he planned to roll it onto the plane, and a woman stood ready with a stroller so chrome-trimmed and bristling with levers that it seemed capable of entering the Indy 500. At least half a dozen people held video cameras, and many more had regular cameras slung around their necks. A woman spoke into a tape recorder in an urgent, secretive way. The man next to her clasped an infant’s velour-upholstered car seat close to his chest.

 

tyler

Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 oktober 2006.

 

De Nederlandse dichteres Hélène Swarth werd geboren op 25 oktober 1859 in Amsterdam.

 

De Duitse schrijver Peter Rühmkorf werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund.

 

De Franse schrijver Benjamin Henri Constant de Rebecque werd geboren op 25 oktober 1767 in Lausanne.

Jan Wolkers, August Graf von Platen, Onno Kosters, Ernest Claes, Belle van Zuylen

De schrijver, beeldhouwer en schilder Jan Wolkers werd vanmiddag om 15.30 uur op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam gecremeerd. Bij dit afscheid hier een gedicht van hem zelf. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2007.

 

De winterslaap

Als de sneeuw niet meer
Smelten wil,
Een boterham met dubbel jam
De mond niet opent,
een oog kijkt eerder scheel
naar een gebroken ruit –
Dan hangt men lakens voor het raam,
De kille bloedsomloop
Zakt naar de modder,
Er is geen wakker worden aan.

Wolkers3

Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)

 

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2006.

 

Was gibt dem Freund

Was gibt dem Freund, was gibt dem Dichter seine Weihe?
Daß ohne Rückhalt er sein ganzes Selbst verleihe:
Erleuchten soll er klar der Seele tiefste Winkel,
Ob auch ein Tadler ihn verlorner Würde zeihe;
Ihr Halben hofft umsonst, mit enger Furcht im Herzen,
Daß euer Lied man einst zu großen Liedern reihe:
Stumpfsinnige, was wähnt ihr rein zu sein? Ich hörte,
Daß keine Schuld so sehr, als solch ein Sinn, entweihe:
Ich fühlte, daß die Schuld, die uns aus Eden bannte,
Uns brünst’ge Fittige zu höhern Himmeln leihe.
Noch bin ich nicht so bleich, daß ich der Schminke brauchte,
Es kenne mich die Welt, auf daß sie mir verzeihe!

 

 

Venedig

 

Dem deutschen Freunde, den die Sterne lenken
Zu dieser Inselstadt vom Meer beschäumet,
Sei dieses kleine Buch ein Angedenken,

Wann er am Ufer der Lagune säumet,
Wann Lieb’ und Kunst ihm schöne Stunden schenken,
Wann er, gestreckt in einer Gondel, träumet;

Und legt er’s weg, so mag er leise sagen:
Hier hat vor mir ein fühlend Herz geschlagen!

 

 

Mein Auge ließ das hohe Meer zurücke,
Als aus der Flut Palladios Tempel stiegen,
An deren Staffeln sich die Wellen schmiegen,
Die uns getragen ohne Falsch und Tücke.

 

Wir landen an, wir danken es dem Glücke,
Und die Lagune scheint zurück zu fliegen,
Der Dogen alte Säulengänge liegen
Vor uns gigantisch mit der Seufzerbrücke.

 

Venedigs Löwen, sonst Venedigs Wonne,
Mit eh’rnen Flügeln sehen wir ihn ragen
Auf seiner kolossalischen Kolonne.

 

Ich steig ans Land, nicht ohne Furcht und Zagen,
Da glänzt der Markusplatz im Licht der Sonne:
Soll ich ihn wirklich zu betreten wagen?

 

Erforsche mein Geheimnis nie,

Erforsche mein Geheimnis nie,
Du darfst es nicht ergründen,
Es sagte dir’s die Sympathie,
Wenn wir uns ganz verstünden.

 

Nicht jeder ird’sche Geist erkennt
Sein eignes Los hienieden:
Nicht weiter frage, was uns trennt,
Genug – wir sind geschieden!

 

Es spornt mich ja nicht eitle Kraft,
Mich am Geschick zu proben:
Wir alle geben Rechenschaft
Für unsern Ruf von oben.

 

Was um mich ist, errät mich nicht
Und drängt und drückt mich nieder;
Doch, such ich Trost mir im Gedicht,
Dann find ich ganz mich wieder!

 

AugustGrafVonPlaten-Hallermuende

August Graf von Platen (24 oktober 1796 – 5 december 1835)

 

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Hij studeerde Engels en Algemene Literatuurwetenschappen aan de V.U. te Amsterdam, promoveerde in 1999 op het rusteloze einde in het verhalend proza van James Joyce. Kosters werkte als keeper, dichter, vertaler, redacteur. Hij publiceerde proza, poëzie en essays, en vertalingen van onder anderen Simon Armitage, Samuel Beckett, Weldon Kees en Wallace Stevens, in onder meer De Brakke Hond, De Gids, De Revisor, Dietsche Warande en Belfort, Parmentier, Poëziekrant en Raster. Zijn vertaling van Amandla! Nelson Mandela in zijn eigen woorden verscheen in 2005 bij Uitgeverij Contact. Zijn vertaling van Samuel Becketts roman Watt verscheen in 2006 bij Uitgeverij IJzer en werd bekroond met de Filter Vertaalprijs 2007. De dichtbundel Callahan en andere gedaanten verscheen in 2004

Zijn laatste wedstrijd

Zijn laatste wedstrijd en
terwijl de lucht betrekt
en het spel zich bij de
andere zestien afspeelt en

meeuwen op het middenveld

en het geroep om de bal
als van een commentator

met een kop als een boei,
die uitkraamt kosmische vlieger,
van welke planeet kom je?! en

dan nog net een machteloze
stap naar een niet onhoudbare bal.

Hij is tekort geschoten. Verre

van uitgekiept of helemaal terug
in de wedstrijd; op een enkele actie
van Sinouh na, doet weinig hem nog
aan zichzelf denken. Zo zonder doel

achter zich, zo – zo – ongewis.

 

kosters

Onno Kosters (Baarn,  24 oktober 1962)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 24 oktober 2006.

 

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem.

 

De Nederlandse schrijfster Belle van Zuylen werd op 20 oktober 1740 geboren in slot Zuylen, gemeente Maarssen bij Utrecht.

 

Michel van der Plas tachtig jaar, Adelbert Stifter

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas (pseudoniem voor Bernardus Gerardus Franciscus Brinke) werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Hij is vandaag dus precies tachtig jaar geworden. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006.

 

Engelbewaarder

3

 

Jij bent mijn liefste heilige, mijn naaste

in het gelid dat ik heb aangebracht

als slagorde tegen de wrede nacht,

de best bewapende en voorop geplaatste.

 

Jij bent mijn eerste heilige en mijn laatste,

en zo heb ik altijd aan jou gedacht:

de nooit aflatende en vaste macht

die mij moet redden in dit ondermaanse.

 

Jij bent mijn eigen heilige, de ene

die ik aan niemand anders hoef te lenen;

jij komt mijn leven steeds weer in en uit,

liefdevol licht dat mijn gebed omsluit.

En ook al ben je mij nog nooit verschenen,

je bent me na als adem op mijn huid.

 

 

4

 

Maar nu kom ik je op mijn knieën vragen

(alsof ik nog een gunst van je verdien),

de honderd boze geesten te verjagen

naar de afgrond die ze mij laten zien,

 

of het zou moeten zijn dat ik misschien

de gesel van mijn late levensdagen,

de noctium phantasmata als plagen

verdien, – als uiterste vernedering.

 

Jij bent gelukkig met je lof en prijs

in de verrukking van het paradijs,

maar kom me dan, bode van God, berichten

dat hij aan ’t einde voor mij op zal lichten

wanneer ik uit mijn nacht, tastenderwijs,

de zin zal zien van mijn moeilijke reis.

 

Uit: Godfried Jan Arnold Bomans

“Als gymnasium-alfa-leerling te Overveen had Godfried intens deelgenomen aan het gezelligheids- en verenigingsleven. In 1931 was hij redacteur van het schoolblad Tolle Lege geworden en had hij een toneelstuk Bloed en liefde geschreven, een kwasi-heroïsch drama, bedoeld als parodie op Victor Hugo’s Hernani; een uitbundig spel dat in latere jaren talloze malen vertolkt zou worden door middelbare scholieren. Onder het pseudoniem Bernard Majorick had hij een jaar later, 1932, zijn literaire debuut gemaakt, en wel in het Algemeen Litterair Maandblad Het Venster, met poëzie (Drijfjacht) en proza (Gebed voor Nederland). De schuilnaam zou hij later overdoen aan Joop Beljon. Voorzien van het getuigschrift eindexamen gymnasium alfa (gedateerd 5 juli 1933), had hij zich in september van hetzelfde jaar als student in de rechten laten inschrijven.

Intussen openbaarde zich in hem enige tijd lang een sterke vroomheid en een zekere neiging tot mystiek, onder grote invloed van kennissen in het Gooi. Hij nam onder meer gretig deel aan bedevaarten en processies. In 1935 vatte hij, na een verblijf van enkele weken in het klooster Monte Olivete in de Apennijnen, het plan op dat klooster binnen te treden. Het was slechts van korte duur, zij het dan dat hij reeds, met zijn ouders, afscheid had genomen van vele familieleden. Hij zette zijn studie voort en behaalde op 4 juli 1936 het candidaats rechten. Toch begon in hem langzaam maar zeker verzet te rijzen tegen de studie in een discipline die hem in feite niet boeide en die bovendien bekroond zou moeten worden met een maatschappelijke functie (burgemeester bijvoorbeeld) die hem niet aanlokte. Van nature bovendien neigend tot luiheid en de onbezorgde levenswandel die toen voor ‘studentikoos’ doorging, besteedde hij, hoewel door zijn vader kortgehouden, meer en meer tijd aan verenigingsleven in groot en klein verband en aan vriendschappen met een speels karakter en vol van allerlei practical jokes, terwijl hij bovendien steeds vaker de pen op papier zette. 1937 werd een belangrijk jaar: steeds vaker in conflict geraakt met zijn vader, betrok hij een kamer aan de Huidenstraat 25 te Amsterdam en legde tegelijkertijd een andere onafhankelijkheidsverklaring af door zijn eerste twee boeken te publ
iceren: de Memoires of gedenkschriften van mr. P. Bas, waarvan hij al grote stukken in verschillende studententijdschriften had gepubliceerd, en zijn treurspel in drie bedrijven Bloed en liefde. Het eerste boek kreeg een goede pers, waarin met name werd vastgesteld dat Nederland een humoristische schrijver van groot talent rijker was geworden.”

 

vdplas

Michel van der Plas (Den Haag, 23 oktober 1927)

 

De Oostenrijkse schrijver Adalbert Stifter werd geboren in Oberplan op 23 oktober 1805. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006.

Lévi Weemoedt, Alfred Douglas, Doris Lessing

De Nederlandse dichter en schrijver Lévi Weemoedt, pseudoniem van Isaäck Jacobus van Wijk, werd geboren in Geldrop op 22 oktober 1948. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006.

 

Contactadvertentie                                      

 

Vanmorgen sloeg de poes ineens aan ’t zingen.

‘’k Zat aan ’t ontbijt en staarde radeloos in de thee.

0! ’t Was een treurig lied vol jeugdherinneringen:

van een geliefde en een wandeling aan zee.

 

Plots viel de hond in met een diep neerslachtig janken:

ach! van een setter stond zijn hartje zó in brand

maar zij was doodgereden; van die kranke

liefde rees hij nooit meer uit zijn mand …

 

Vóór ik het wist begon m’n eigen keel te zwellen

en huilde ik mee met de beschuitbus in mijn hand.

Die was van Bolletje, de thee was van Van Nelle;

maar van rnijn tranen was Jeanett’ de fabrikant.

 

0! ’t Is geen leven meer voor deze vrijgezellen;

als dat zo doorgaat bung’len zij aan boord of band;

welk jong, knap meisje, dat kan koken en verstellen

stelpt nu hun leed, en schrijft een brief naar deze krant?

 

 

 

Een huis vol

 

Ik ben getrouwd met Treurigheid,

woon samen met verdriet.

Krijg soms bezoek van Eenzaamheid

maar helpen doet dat niet.

 

weemoedt

Lévi Weemoedt (Geldrop, 22 oktober 1948)

 

De Engelse dichter en schrijver Alfred Douglas werd geboren in Ham Hill in Worcestershire op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2006.

 

The Green River

 

I know a green grass path that leaves the field
And, like a running river, winds along
Into a leafy wood, where is no throng
Of birds at noon-day; and no soft throats yield
Their music to the moon.
The place is sealed,
An unclaimed sovereignty of voiceless song,
And all the unravished silences belong
To some sweet singer lost, or unrevealed.

So is my soul become a silent place…
Oh, may I wake from this uneasy night
To find some voice of music manifold.
Let it be shape of sorrow with wan face,
Or love that swoons on sleep, or else delight
That is as wide-eyed as a marigold.

 

bosie_drawing

Alfred Douglas (22 oktober 1870 – 20 maart 1945)
Krijt en pastel tekening door Sir William Rothenstein, Oxford, 1893

 

De Britse schrijster Doris Lessing werd geboren in Kermanshah, Perzië op 22 oktober 1919. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2007 en mijn blog van 22 oktober 2006.

Uit: The Golden Notebook

The two women were alone in the London flat.

‘The point is,’ said Anna, as her friend came back from the telephone on the landing, ’the point is, that as far as I can see, everything’s cracking up.’

Molly was a woman much on the telephone. When it rang she had just inquired: ‘Well, what’s the gossip?’ Now she said, ‘That’s Richard, and he’s coming over. It seems today’s his only free moment for the next month. Or so he insists.’

‘Well I’m not leaving,’ said Anna.

‘No, you stay just where you are.’

Molly considered her own appearance—she was wearing trousers and a sweater, both the worse for wear. ‘He’ll have to take me as I come,’ she concluded, and sat down by the window. ‘He wouldn’t say what it’s about—another crisis with Marion, I suppose.’

‘Didn’t he write to you?’ asked Anna, cautious.

‘Both he and Marion wrote—ever such bonhomous letters. Odd, isn’t it?’

This odd, isn’t it? was the characteristic note of the intimate conversations they designated gossip. But having struck the note, Molly swerved off with: ‘It’s no use talking now, because he’s coming right over, he says.’

‘He’ll probably go when he sees me here,’ said Anna, cheerfully, but slightly aggressive. Molly glanced at her, keenly, and said: ‘Oh, but why?’

It had always been understood that Anna and Richard disliked each other; and before Anna had always left when Richard was expected. Now Molly said: ‘Actually I think he rather likes you, in his heart of hearts. The point is, he’s committed to liking me, onprinciple—he’s such a fool he’s always got to either like or dislike someone, so all the dislike he won’t admit he has for me gets pushed off on to you.’

‘It’s a pleasure,’ said Anna. ‘But do you know something? I discovered while you were away that for a lot of people you and I are practically interchangeable.’

‘You’ve only just understood that?’ said Molly, triumphant as always when Anna came up with—as far as she was concerned—facts that were self-evident.

In this relationship a balance had been struck early on: Molly was altogether more worldly-wise than Anna who, for her part, had a superiority of talent.”

lessing

Doris Lessing (Kermanshah, 22 oktober 1919)