Walt Whitman, Saint-John Perse, Georg Herwegh, Frank Goosen, Ludwig Tieck, Gabriel Barylli

De Amerikaanse dichter Walt Whitman werd geboren op 31 mei 1819 in Westhills, Long Island, New York. Zie ook mijn blog van 31 mei 2006 en ook mijn blog van 31 mei 2007.

Sometimes with one I love

Sometimes with one I love I fill myself with rage for fear I

effuse unreturn’d love,

But now I think there is no unreturn’d love, the pay is

certain one way or another,

(I loved a certain person ardently and my love was not

return’d,

Yet out of that I have written these songs.)

Song of Myself

I Celebrate myself, and sing myself,

And what I assume you shall assume,
For every atom belonging to me as good belongs to you.

I loafe and invite my soul,
I lean and loafe at my ease observing a spear of summer grass.

My tongue, every atom of my blood, form’d from this soil,

this air,

Born here of parents born here from parents the same, and

their parents the same,

I, now thirty-seven years old in perfect health begin,

Hoping to cease not till death.

Creeds and schools in abeyance,

Retiring back a while sufficed at what they are, but never

forgotten,

I harbor for good or bad, I permit to speak at every hazard,

Nature without check with original energy.

Houses and rooms are full of perfumes…. the shelves

are crowded with perfumes,

I breathe the fragrance myself, and know it and like it,

The distillation would intoxicate me also, but I shall not let it.

The atmosphere is not a perfume…. it has no taste

of the distillation…. it is odorless,

It is for my mouth forever…. I am in love with it,

I will go to the bank by the wood and become undisguised and naked,

I am mad for it to be in contact with me.

The smoke of my own breath,

Echoes, ripples, and buzzed whispers…. loveroot, silkthread,

crotch and vine,

My respiration and inspiration…. the beating of my heart….

the passing of blood and air through my lungs,

The sniff of green leaves and dry leaves, and of the shore

and darkcolored sea-rocks, and of hay in the barn,

The sound of the belched words of my voice…. words loosed

to the eddies of the wind,

A few light kisses…. a few embraces…. reaching around of arms,

The play of shine and shade on the trees as the supple boughs wag,

The delight alone or in the rush of the streets, or along

the fields and hill-sides,

The feeling of health…. the full-noon trill…. the song of me

rising from bed and meeting the sun.

Have you reckoned a thousand acres much? Have you reckoned

the earth much?

Have you practiced so long to learn to read?

Have you felt so proud to get at the meaning of poems?

Stop this day and night with me and you shall possess the origin

of all poems,

You shall possess the good of the earth and sun…. there are

millions of suns left,

You shall no longer take things at second or third hand…. nor

look through the eyes of the dead. nor feed on the spectres

in books,

You shall not look through my eyes either, nor take things from me,

You shall listen to all sides and filter them from yourself.

Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)

De Franse dichter en diplomaat Saint-John Perse (eigenlijk Marie-René-Alexis Saint-Léger) werd geboren op 31 mei 1887 in Saint-Léger-les-Feuilles op Guadeloupe. Zie ook mijn blog van 31 mei 2007.

Berceuse

Première-Née – temps de l’oriole,
Première-Née – le mil en fleurs,
Et tant de flûtes aux cuisines…
Mais le chagrin au coeur des Grands
Qui n’ont que filles à leur arc.

S’assembleront les gens de guerre,
Et tant de sciences aux terrasses…
Première-Née, chagrin du peuple,
Les dieux murmurent aux citernes,
Se taisent les femmes aux cuisines.

Gênait les prêtres et leurs filles,
Gênait les gens de chancellerie
Et les calculs de l’astronome:
“Dérangerez-vous l’ordre et le rang?”
Telle est l’erreur à corriger.

Du lait de Reine tôt sevrée,
Au lait d’euphorbe tot vouée,
Ne ferez plus la moue des Grands
Sur le miel et sur le mil,
Sur la sébile des vivants…

L’ânier pleurait sous les lambris,
Oriole en main, cigale en l’autre:
“Mes jolies cages, mes jolies cages,
Et l’eau de neige de mes outres,
Ah! pour qui donc, fille des Grands?”

Fut embaumée, fut lavée d’or,
Mise au tombeau dans les pierres noires:
En lieu d’agaves, de beau temps,
Avec ses cages à grillons
Et le soleil d’ennui des Rois.

S’en fut l’ânier, s’en vint le Roi!
“Qu’on peigne la chambre d’un ton vif
Et la fleur mâle au front des Reines…”
J’ai fait ce rêve, dit l’oriole,
D’un cent de reines en bas âge.

Pleurez, l’ânier, chantez l’oriole,
Les filles closes dans les jarres
Comme cigales dans le miel,
Les flûtes mortes aux cuisines
Et tant de sciences aux terrasses.

N’avait qu’un songe et qu’un chevreau
– Fille et chevreau de même lait –
N’avait l’amour que d’une Vieille.
Ses caleçons d’or furent au Clergé,
Ses guimpes blanches à la Vieille…

Très vieille femme de balcon
Sur sa berceuse de rotin,
Et qui mourra de grand beau temps
Dans le faubourg d’argile verte…
“Chantez, ô Rois, les fils à naître!”

Aux salles blanches comme semoule
Le Scribe range ses pains de terre.
L’ordre reprend dans les grands Livres.
Pour l’oriole et le chevreau,
Voyez le Maître des cuisines.

Saint-John Perse (31 mei 1887 – 20 september 1975)

De Duitse dichter Georg Herwegh werd geboren in Stuttgart op 31 mei 1817. Zie ook mijn blog van 31 mei 2007.

Aus der Schweiz

Ich habe nun ein freies Land gefunden;

Doch nirgends wird auf Rosen uns gebettet,

Und ist der Leib nicht eben angekettet,

Bleibt ewig uns die Seele doch gebunden.

Ich fühl es heiß in meinen schönsten Stunden:

Es hat mein grollend Herz zu viel verwettet,

Ich habe nur die Liebe mir gerettet,

Der Haß ist an der Grenze längst entschwunden.

O tretet ein in diesen kleinen Erker,

Ihr alle, die noch unversöhnt geblieben,

Und lernet wieder eure Heimat lieben.

Hier schmacht ich wie Kolumbus in dem Kerker,

Ich habe hundert Segel vor den Blicken

Und muß die Lust zum Steuern wohl ersticken !

Tod Napoleons II.

Könnt ich an eines Königs Grabe weinen,

Hier flösse endlos meiner Tränen Zoll,

Ich rief den Lüften, flehte zu den Steinen

Und bät die Erde, daß sie weinen soll.

Nicht weinen, weil sie dich so früh begraben,

Begraben, ehe eine Welt noch dein;

Nicht darum – größer ist es, nichts zu haben,

Noch größer, als ein Herr der Welt zu sein!

Ich weinte nicht, weil etwa du gewaget

Und dann verloren ein gewaltig Spiel,

Ich habe niemals noch den Stern beklaget,

Der nächtlich aus dem dunkeln Äther fiel.

Wozu? ist doch der Wünsche Ziel hienieden

Zu sagen: Seht, ich leuchtete einmal!

Man läßt sich willig an den Felsen schmieden,

Wenn man das Feuer erst vom Himmel stahl.

Doch Schwingen haben und nicht fliegen können,

Weil schon ein andrer flog zu hoch hinan;

In eignen Gluten tatenlos verbrennen,

Weil schon ein anderer zu viel getan –

Das ist’s, was dir mein Mitleid zugewendet;

O tief, o tief beklagenswerter Fluch,

Daß, weil der Vater schon als Held geendet,

Deckt einen Frühling hier das Leichentuch!

Allein – ihr seid ja beide nicht die Meinen;

Mein ist das Herz, das in der Hütte bricht;

Um einen Bettler darf die Muse weinen,

Du warst ein Kaiserssohn ich weine nicht.

Georg Herwegh (31 mei 1817 – 7 april 1875)

De Duitse schrijver en cabaretier Frank Goosen werd geboren op 31 mei 1966 in Bochum. Zie ook mijn blog van 31 mei 2007.

Uit: Pokorny lacht

“Jetzt wäre Zeit für die Post gewesen, aber ihm ging nun die Stille im Haus ein wenig an die Nerven. Das passierte meistens eine bis anderthalb Stunden, nachdem er von einer Reise zurückgekommen war. Er legte A Man Alone von 1969 in den CD-Player, die Platte, die Rod McKuen eigens für Sinatra komponiert hatte. Wahre Fans hielten nicht viel von dieser Schaffensphase des Meisters. Zu viele sentimentale Balladen, kein Biss, kein Swing. Friedrich fand, es war die richtige Musik für einen einsamen Mann, der gern heimlich in Selbstmitleid versank.

Er wollte gerade in die Küche gehen und sich endlich der Post zuwenden, als das Telefon klingelte. Es war sein Vater.
“Bist du wieder zu Hause?”
Sag bloß nicht Guten Tag, alter Mann, dir könnte die Zunge im Maul verdorren.
“Hallo Papa, wie geht es dir?”
“Ach, wie soll es mir gehen …” Pause.
So war das immer. Sein Vater rief an, beklagte sich und wartete darauf, dass sein Sohn das Gespräch bestritt. Friedrich tat ihm den Gefallen.
“Was macht der Rücken?”
“Ach, was soll mein Rücken schon machen …”
“Soll ich heute Abend mal vorbeikommen?”
“Tja, wenn du meinst…”
“Möchtest du, dass ich vorbeikomme?”
“Also, wenn es dein Terminplan erlaubt…”
“Er erlaubt es.”
“Tja, wenn du einen Teil deiner kostbaren Freizeit mit deinem alten Vater verbringen möchtest…”
Friedrich atmete hörbar aus. Konnte sein Vater überhaupt noch einen Satz sagen, der nicht in drei Punkten endete?
“Also, wenn dir das alles zu viel wird”, sagte der alte Pokorny, “dann bleib lieber zu Hause.”
“Ich komme am frühen Abend vorbei.”
“Sehr genaue Zeitangabe!”
“Gegen sieben.”
“Gegen sieben? Na ja, dein alter Vater hat ja nichts mehr vor. Der sitzt nur blöd rum und wartet darauf, dass der Herr Sohn mal vorbeikommt.”
“Ich bin um Punkt sieben bei dir. Zufrieden?”
“Ich weiß nicht. Hört sich an, als wäre es eine enorme Überwindung für dich.” “Das stimmt nicht. Also um sieben?” “Tja, wenn du meinst…”
Sie legten auf.”

Frank Goosen (Bochum, 31 mei 1966)

De Duitse dichter en schrijver Ludwig Tieck werd op 31 mei 1773 geboren in Berlijn. Zie ook mijn blog van 28 april 2006 en ook mijn blog van 31 mei 2007.

Uit: Die Freunde

“Vielgeliebter Freund!

Ich weiß nicht, warum Du mich so ganz vergessen hast, daß ich gar keine Nachrichten von Dir erhalte. Darüber verwunderte ich mich nicht, daß die Menschen mich verlassen, aber das betrübt mich inniglich, daß auch Du Dich gar nicht um mich kümmerst. Ich bin gefährlich krank, ein Fieber erschöpft alle meine Kräfte; wenn Du noch länger zögerst, mich zu besuchen, so kann ich Dir nicht versprechen, ob Du mich noch wiedersiehst. Die ganze Natur lebt auf und fühlt sich frisch und kräftig, nur ich sinke ermattet zurück; mich erquickt die neue Wärme nicht, ich sehe die grüne Flur nicht, nur den Baum, der vor meinem Fenster rauscht und meinen Gedanken lauter Totenlieder singt. Meine Brust ist enge, der Atem wird mir schwer, und manchmal scheint es mir, als würden die Wände meines Zimmers immer dichter zusammenrücken und mich so erdrücken. Ihr übrigen in der Welt feiert jetzt die schönste Zeit des Lebens, und ich muß hier in der Krankenbehausung verschmachten. Ich wollte gern den Frühling aufgeben, wenn ich nur Dein liebes Angesicht noch einmal wiedersehn könnte; aber ihr Gesunden denkt nie ernsthaft daran, was es eigentlich zu sagen habe, wenn man krank ist, wie teuer uns dann in der Hülflosigkeit der Besuch des Freundes ist; ihr wißt die kostbaren Minuten des Trostes nicht zu schätzen, weil euch die ganze Welt mit warmer, inniger Freundschaft umfängt. Ach wenn ihr den schrecklichen Tod und das noch schrecklichere Kranksein so kenntet, wie ich! O Ludwig, wie würdest Du dann eilen, um diese zerbrechliche Form schnell noch einmal wiederzuerkennen, die Du bisher Deinen Freund nanntest und die nachher so unbarmherzig in Stücke geschlagen wird. Wenn ich gesund wäre, würd ich Dir entgegeneilen und mir einbilden, Du könntest in diesem Augenblicke vielleicht krank liegen. Wenn ich Dich nicht wiedersehn sollte, so lebe wohl. –.“

Ludwig Tieck (31 mei 1773 – 28 april 1853)

De Oostenrijkse schrijver, toneelspeler en regisseur Gabriel Barylli werd geboren op 31 mei 1957 in Wenen. Zie ook mijn blog van 31 mei 2007.

Uit: Wer liebt, dem wachsen Flügel

„Und ist es nicht so, daß jede Blume einen Boden hat, aus dem sie erwächst? Es ist so. Und ist es nicht so, daß die Liebe als eine geistig-seelische Pflanze abhängig ist von dem Nährboden des kulturellen Umfeldes, auf dem sie steht? Auch das wird Ihre Zustimmung finden, hoffe ich.
Nun ist es doch also so, daß für die Formen der Liebe, die wir heutzutage als die unsrigen bezeichnen, unsere Welt, in der wir leben, die Formgebung vollzieht. Etwas einfacher gesagt, in einer Welt voller Vielfalt erlebt auch die Liebe eine Formenvielfalt. So weit, so gut. Was mich nur wundert, ist, daß Sie mir noch nicht ins Wort gefallen sind. Darf ich uns beide zu großer Wachsamkeit aufrufen!
Wir haben soeben stillschweigend akzeptiert, daß es eine Frage der Welt ist, in der eine Liebe blüht, um zu erkennen, welche Formen die Liebe in dieser Welt annehmen kann … Ja, was heist denn das? Heißt das nicht, daß wir stillschweigend akzeptieren, daß die Liebe abhängig ist? Abhängig von der Region, in der sie blüht … Abhängig von der Musik, die sie prägt … Abhängig von den Gottesbildern, den Menschenbildern, den Männerbildern, den Frauenbildern, die in der Welt, in der sie blüht, beherrschend sind? Abhängig von der Landestracht – und glauben Sie mir, es macht einen gewaltigen Unterschied, ob man bei sommerlichen Temperaturen alle Straßen von blitzkurzen Miniröcken leuchten sieht oder auf dem Bazar in Assuan Frauen nur daran erkennt, daß diese langen, schwarzen, dicken Striche in der Menge einen Korb auf dem Kopf balancieren.
Sehen Sie, worauf ich mit unserem Weckruf hinauswill? Wir gehen immer noch stillschweigend davon aus, daß die Liebe zwischen einer Frau und einem Mann nichts Absolutes ist … Nichts Absolutes. Ich weiß nicht, wie oft ich diesen Satz wiederholen soll, um auch mir selbst seine Tragweite bewußt zu machen. Die Liebe ist nichts Absolutes. Nichts Absolutes. Sie ist nichts Absolutes, zumindest in der Art, wie wir mit ihr umgehen.
Ich glaube, unser Hauptproblem liegt in der Tatsache, daß wir in unserem Leben zwei Dinge vermischen. Wir wissen alle aus den heiligsten Tiefen unserer wortlosen Seele, daß die Liebe etwas Absolutes ist. Die Sonne ist absolut. Der Wind ist absolut. Wasser ist absolut. Feuer und Erde sind absolut.”

Gabriel Barylli (Wenen, 31 mei 1957)

Emmanuel Hiel, Countee Cullen, Henri François Rikken, Eddy Bruma, Pita Amor

De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook mijn blog van 30 mei 2006 en ook mijn blog van 30 mei 2007.

Kaperslied

Al die willen te kapen varen
Moeten mannen met baarden zijn.
Tartend stormen, strijd en pijn,
Wild als de baren!
Vliegend als schuim over de zee,
Mannen met baarden, die varen mee!

‘t Mastje te schrapen- en kabels te scheren “,
Stuurman, de kapers vervloeken die stiel…
‘t Scheepje te teren en zeilen te smeren,
Hale de duivel dan liever onz’ ziel…
Wieglen de baren voor ons in de verte,
Schoeners beladen met kostlijke buit,
popelend danst in de zielzak ons herte,
Stuurman, we jagen, de boegspriet vooruit!

Hoog aan de mast is ons rooddoek gehesen,
Galmt ons kanonnengedonder op zee…
Niets houdt ons tegen en niets doet ons vrezen,
A1 wat iets waard is, hee! kapen we mee.
Schoeners en schonen, het moet met ons draaien,
‘t Moet in ons schuimzog, het moet in ons vaart,
Schonen, uw treurigheid zullen we paaien
Hangt aan de hals ons, en kust ons de baard!

Dagen en nachten door ‘t schuim te laveren,
Dagen en nachten vol strijdlust op jacht.
Winter en zomer de storm te braveren,
Groots van gemoed en het harte vol kracht!
Duizenden schoonheden blij te bewondren
Diepten des hemels en diepten der zee!
God aan te roepen en daden te dondren,
Dat is ons leven, in wel en in wee!

Kalm van geweten, de spieren vol vlammen.
‘t Steigert, ons tuig, als vuurspuwende klip:
Lukt niet het entren, dan lukt ras het rammen.
Dwars boort de boeg dan door ‘t schreiende schip.
Geeft men zich over, ‘t is seffens de vrede!
Anders, we zwaaien de bijlen verwoed,
Bloedige baren. wee! walsen dan mede,
Kleurend de deining met sombere gloed.

Moeten we wijken en zinkend bezwijken,
Niemand van ons die ooit siddert of ijst…
Recht is het ook dat met kaperse lijken,
‘t Golvengewriemel zich gulzigjes spijst.
Gromt dan de zeestorm verbolgen ons uitvaart.
God is zo goed en hij haalt onze ziel…
Ja, wijl de duivel verdoemd op de buit staart.
Plonst in de hel met de ontredderde kiel.
Al die willen te kapen varen
Moeten mannen met baarden zijn.
Tartend stormen, strijd en pijn,
Wild als de baren!
Vliegend als schuim over de zee,
Mannen met baarden, die varen mee! `

Emmanuel Hiel (30 mei 1834 – 27 augustus 1899)

De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903. Zie ook mijn blog van 30 mei 2007.

For a Poet

I have wrapped my dreams in a silken cloth,
And laid them away in a box of gold;
Where long will cling the lips of the moth,
I have wrapped my dreams in a silken cloth;
I hide no hate; I am not even wroth
Who found earth’s breath so keen and cold;
I have wrapped my dreams in a silken cloth,
And laid them away in a box of gold.

Simon the Cyrenian Speaks

He never spoke a word to me,
And yet He called my name;
He never gave a sign to me,
And yet I knew and came.

At first I said, “I will not bear
His cross upon my back;
He only seeks to place it there
Because my skin is black.”

But He was dying for a dream,
And He was very meek,
And in His eyes there shone a gleam
Men journey far to seek.

It was Himself my pity bought;
I did for Christ alone
What all of Rome could not have wrought
With bruise of lash or stone.

Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946)

De Surinaamse schrijver Henri François Rikken werd geboren in Paramaribo op 30 mei 1863. Rikken deed zijn priesterstudies van 1877 tot 1891 in Nederland. Als redemptorist werkte hij in de Surinaamse districten Coronie, Para en Nickerie. Hij organiseerde de missie onder de Chinezen, waartoe hij hun taal leerde. Hij maakte studie van de Surinaamse geschiedenis en folklore en verdiepte zich in het Sranan en ten behoeve van de Antilliaanse gouddelvers in het Papiamentu. Zijn drie historische romans werden als feuilleton uitgebracht in Rooms-Katholieke dagbladen en tijdschriften. Tokosì of Het Indiaansch meisje verscheen voor het eerst in 1901, Codjo, de brandstichter in 1902, Ma Kankantrie, een verhaal uit de Slaventijd in 1907. Alleen Codjo, de brandstichter verscheen ook in boekvorm. De roman beschrijft tot in details de plannen en de uitvoering van de grote brand in Paramaribo van 1832, aangestoken door de weggelopen slaven Kodjo, Mentor en Present en enige helpers, en de berechting van de betrokkenen. Rikken schreef ook enkele kortere verhalen.

Uit: Codjo, de brandstichter

“In het jaar 1832, den tijd waarin ons verhaal een aanvang neemt, was de Combé nog slechts schaars bewoond en tengevolge van de moerassen en de slechte loozing der gronden daarenboven zeer ongezond.

Combé was de naam van een neger, de eerste, die deze buitengronden bewoonde en naar wien men toen iederen tuin en iedere buitenwoning Combé noemde.

Eerst sedert 1799 werd Combé, ook wel de voorstad Zeelandia genoemd, bebouwd; ofschoon reeds in 1780 door gouverneur Wichers, om den voortdurenden aanwas der bevolking tegemoet te komen, de grond voor deze voorstad of buitenwijk gelegd was.

De Oostersche Brug overgaande, benoorden het fort Zeelandia, vond men rechts het nu nog bestaande, doch als koeliedepôt gebruikte magazijn van levensmiddelen, links de smederij en andere werkplaatsen van het garnizoen. Een weinig verder ter linkerzijde was een zeer lange slavenloods voor de, bij de bevolking onder den naam van soestè-ningre bekende slaven, die voor de reinheid en het onderhoud der straten gebruikt werden. Deze benaming was waarschijnlijk een verbastering van Sociëteits-negers, die bij de opheffing der ‘Geoctroyeerde-Sociëteit’ in 1795 en later, na de afschaffing van den slavenhandel op 1 Jan. 1808, ter sluik ingevoerde en den lande vervallen slaven waren en toen in een staat, die het midden hield tusschen vrijheid en slavernij, openbaren arbeid moesten verrichten. Slechts hier en daar stond langs de elkander rechthoekig snijdende straten, tusschen het geboomte en het wied verscholen, een huisje, dat een vrijgegevene of ook wel een der samenleving ontvluchte melaatsche tot woonplaats verstrekte.

De in het wild groeiende boomen en struiken op de onbebouwde gronden en erven, door moerassen en poelen van elkander gescheiden, boden op hun hooge kruinen of tusschen het dicht gebladerte den vogelen, slangen en allerlei ongedierte een ongestoorde, veilige schuilplaats. Halverwege de tweede dwarsstraat was een ruime, doch nimmer bezochte marktplaats, waarop een groote, overdekte put in wied en onkruid verscholen lag.

Toch scheen deze stille buurt, die in den regentijd aan de rivierzijde ongemeen moerassig en door de weeke, vette klei bijna onbegaanbaar was, door haar echt landelijke omgeving een eigenaardige aantrekkelijkheid gehad te hebben voor hen, die hier het meer woelige, nabij gelegen Paramaribo ontweken. Enkele fraaie huizen toch, met nette tuinen, getuigden niet alleen van den smaak, maar ook van den welstand der bewoners, die hier vreedzaam en ongestoord het buitenleven genoten. Langs de rivierzijde, de tegenwoordige Groote Waterstraat, wandelende, kwam men aan het buitengoed van den oud-gouverneur de Veer, Stroomzigt, in de wandeling de Veer-Combè genoemd, vanwaar men een schoon uitzicht had op de breede Surinamerivier en de aan dezer overzijde gelegen plantages.”

Henri François Rikken (30 mei 1863 – 17 mei 1908)

De Surinaamse jurist, schrijver en politicus Eduard Johan (Eddy) Bruma werd in Paramaribo geboren op 30 mei 1925 – aldaar, 6 november 2000) was een Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat hij gevangen vanwege zijn nationalistische activiteiten. Na die oorlog studeerde hij rechten aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en was hij in 1951 betrokken bij de oprichting van de Surinaamse culturele vereniging Wie Eegie Sanie. Na terugkeer in zijn moederland in 1954 vestigde hij zich als advocaat in Paramaribo. Daarnaast was hij in Suriname ook politiek actief. Eddy Bruma leidde in de jaren ’50 de culturele organisatie Wie Eegie Sanie, aanvankelijk in Nederland, later in Suriname. Hij was een voorvechter van het Sranan en mederedacteur van het Surinamenummer van het Friese tijdschrift De Tsjerne (1952) waarin zijn verhaal ‘De fuik’ verscheen over de leegloop van het arme kokosdistrict Coronie (later afgedrukt in de bloemlezingen Verhalen van Surinaamse schrijvers (1989) en Mama Sranan (1999) ). Bruma schreef voorts gedichten (opgenomen in de bloemlezingen Creole Drum (1975) en Spiegel van de Surinaamse poëzie (1995) en toneelspelen die zich in de slaventijd afspelen: De geboorte van Boni (1952 in Nederland opgevoerd, in 1957 in het Sranan in Suriname) over de guerrillaleider Boni, zoon van een gevluchte slavin, die strijd voerde tegen de koloniale overheerser en de slavernij. Later volgde het stuk Basja Pataka (Suriname 1958). Hij schreef en regisseerde voorts Anansitori met veel dans en muziek uit de creoolse traditie.

Uit: De fuik

“Dat jaar was het leven zwaar voor hen. Al hun bidden, al hun schreien was vergeefs. Tranen en zweet waren al het water dat ze hadden om de rijst te bevloeien. In zes lange maanden was er geen druppel regenwater gevallen. Zon, hitte, droogte, vandaag; zon, hitte, droogte, morgen! Van de ochtend tot de avond. Zonder einde!

Het leven was hard voor hen dat jaar! In alle huizen van Novar verdriet en angst, zweet en tranen!

De grond onder hun voeten zat ten gevolge van de droogte vol barsten en de aarde, die zij meer lief hadden dan de dingen van het leven, rookte. Het leek of ze ieder uur kon beginnen te branden, rood als de parwabossen waarvan God fakkels had gemaakt.

De groenten achter de dam waren al lang niet groen meer. Grimmig woei het stuifzand van de weg af, maakte de huizen aan alle kanten wit en bedolf de groenten als onder een dik beddelaken. De weteringen en vispoelen zaten vol dode petaka’s en kwie-kwie’s. Ellende bezocht hen: honger, ziekte en dood hadden hier en daar de deur al ingetrapt en voor alle huizen van Coronie waren ze gaan zitten wachten tot hun tijd gekomen zou zijn.

Oom Safrie had zijn pijp opgestoken en rookte lang en zwijgend. De avond viel en terwijl hij daar op de dam stond waren zijn ogen steeds weer over het rijstland gegaan. Hij keek naar de dam, die hij enige jaren geleden zelf had gemaakt. En met de neus van zijn schoen schopte hij tegen de kluiten aarde, die nu hard als steen waren. Droefheid welde in hem op nu hij naar de rijst in het moeras keek: alles wat geplant was aan de kant waar hij stond, was al verloren. Al zou het op dat ogenblik regenen dat het goot, dat gewas zou geen voedsel meer opleveren. Aan de kant waar nog een schijntje water stond, kon misschien nog een mondvol rijst gewonnen worden als God hun water gaf, genoeg water.”

Eddy Bruma (30 mei 1925 – 6 november 2000)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Alexander werd geboren op 30 mei 1962 in New York. Zij groeide op in Washington. Zij studeerde aan de Yale University, Boston University, en de University of Pennsylvania, Tijdens haar studie schreef zij voor de Washington Post. Alexander doceert tegenwoordig Afikaans-Amerikaanse literatuur aan de universiteit van Yale. Haar werk (gedichten, korte verhalen en essays) wordt gepubliceerd in bladen en tijdschriften als The Paris Review, American Poetry Review, The Kenyon Review, The Village Voice, The Women’s Review of Books en The Washington Post.

Autumn Passage

On suffering, which is real.
On the mouth that never closes,
the air that dries the mouth.

On the miraculous dying body,
its greens and purples.
On the beauty of hair itself.

On the dazzling toddler:
“Like eggplant,” he says,
when you say “Vegetable,”

“Chrysanthemum” to “Flower.”
On his grandmother’s suffering, larger
than vanished skyscrapers,

September zucchini,
other things too big. For her glory
that goes along with it,

glory of grown children’s vigil,
communal fealty, glory
of the body that operates

even as it falls apart, the body
that can no longer even make fever
but nonetheless burns

florid and bright and magnificent
as it dims, as it shrinks,
as it turns to something else.

Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 30 mei 2007.

De Mexicaanse dichteres Pita Amor (pseudoniem van Guadalupe Teresa Amor Schmidtlein) werd geboren op 30 mei 1918 in Mexico-Stad.

André Brink, G. K. Chesterton, Leah Goldberg, Till Mairhofer, Anne Marie Louise d’Orléans

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

Uit: The blue door

“‘A strange book,’ she says without looking at me. ‘I don’t think it’s entirely convincing, but it’s very disturbing.’ Now she settles squarely on her back and turns her head to look at me. ‘In the key episode of the story the young Japanese woman – what’s her name?’ She flips through a few pages. ‘Yes: Miu. She gets stuck at the top of a Ferris wheel at a fair in the middle of the night. And when she looks around, she discovers that she can see into her own apartment in the distance. And there’s a man in there, a man who has recently tried to get her into bed. While Miu is looking at him, she sees a woman with him. And the woman is she herself, Miu. It is a moment so shocking that her black hair turns white on the spot.’ Her black eyes look directly into mine. ‘Can you imagine a thing like that happening? Shifting between dimensions, changing places with herself…?’

‘I think that happens every day,’ I say with a straight face.

‘What do you mean?’

‘When one makes love. Don’t you think that’s a way of changing places with yourself? The world becomes a different place. You are no longer the person you were before.’

‘You’re still an incorrigible romantic.’

I am not sure if that is meant as criticism, cynicism, or gentle approval.

‘Shall we try?’ I ask quietly. This time I put out my hand and fold it over the gentle roundness that moulds the angularity of her bare shoulder.

There is a tense moment. Everything, I realise, hinges on this. Everything. Not just the choice between yes or no, between making love or turning away, but who we are, where we are, what we are, what may become of us.

At least she doesn’t make an attempt to turn away. A moment later, with a small sigh, she closes her eyes. I take the book from her and put it aside. Then I kiss her shoulder.

‘David,’ she says, as if it is not a name but the introduction to something longer and more complicated. Monologue, soliloquy, poem, reminiscence, memoir, prophecy. Or all of it together. But whatever the rest might be, is left unspoken.

I push myself up on an elbow and pull the sheet from her. She is wearing a very thin cotton nightdress, full-length, but rucked up to her thighs. I bend over, down, to kiss her knees. She utters a small sound and raises her hips so that I can pull the nightdress up to bare her pubic mound. It is very small and dense, smooth as a sable paintbrush; I touch it with the tip of my tongue.

I speak her name as she has spoken mine. But I have no idea of what it means. ‘Sarah.’ I do not even recognise my voice.

And so we move through the undulations of our lovemaking, reaching out to a necessary conclusion. But it continues to elude us, staying just beyond our reach.

Exhausted, covered in sweat, my throat parched, my fingers numb, I remain a dead weight on her, my face in the fragrance of her hair.

You are my wife, I think. You are my wife. But who are you? Who am I?…”

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

De Engelse dichter, letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook alle tags voor G. K. Chesterton op dit blog.

Uit: The Man Who Was Thursday: A Nightmare

The Two Poets of Saffron Park

The suburb of Saffron Park lay on the sunset side of London, as red and ragged as a cloud of sunset. It was built of a bright brick throughout; its skyline was fantastic, and even its ground plan was wild. It had been the outburst of a speculative builder, faintly tinged with art, who called its architecture sometimes Elizabethan and sometimes Queen Anne, apparently under the impression that the two sovereigns were identical. It was described with some justice as an artistic colony, though it never in any definable way produced any art. But although its pretensions to be an intellectual centre were a little vague, its pretensions to be a pleasant place were quite indisputable. The stranger who looked for the first time at the quaint red houses could only think how very oddly shaped the people must be who could fit in to them. Nor when he met the people was he disappointed in this respect. The place was not only pleasant, but perfect, if once he could regard it not as a deception but rather as a dream. Even if the people were not “artists,” the whole was nevertheless artistic. That young man with the long, auburn hair and the impudent face—that young man was not really a poet; but surely he was a poem. That old gentleman with the wild, white beard and the wild, white hat—that venerable humbug was not really a philosopher; but at least he was the cause of philosophy in others That scientific gentleman with the bald, egg-like head and the bare, bird-like neck had no real right to the airs of science that he assumed. He had not discovered anything new in biology; but what biological creature could he havediscovered more singular than himself? Thus, and thus only, the whole place had properly to be regarded; it had to be considered not so much as a workshop for artists, but as a frail but finished work of art. A man who stepped into its social atmosphere felt as if he had stepped into a written comedy”.

G. K. Chesterton (29 mei 1874 – 14 juli 1936)

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

The Shortest Journey

Tel Aviv, 1935

The flagpoles on the roofs of homes

were like the masts of Columbus’s ship

and each crow that perched on them

conjured another continent.

Travelers’ knapsacks walked through the streets

and the language of a foreign land

was thrust like the cold blade of a knife

into the hot desert wind.

How did the air of that small city

find a way to bear

memories of childhood, lovers shed,

rooms emptied somewhere?

Like pictures blackening inside a camera,

clear winter nights were reversed,

with rainy summers across the sea,

and foggy mornings of capital cities.

As the sound of marching behind your back

drums a foreign army’s songs,

it seems, as you turn your head to the sea,

your city’s church is floating.

An Evening in a Café

The city’s in the colored coat

of awnings over balconies,

clear wine shining in lanterns

and light in the drinks blurring.

Scraps of a squabble and a rush

of chatter, cutlery. High in the sky,

lights have erased from the blackboard

an old accounting of the stars.

Short-tempered and severe,

the sea behind our backs

tracks and charts our beating hearts

in a secret pact with my watch.

Only the very young can grasp

the value and meaning of time,

with its nights gone astray

and all we give away

each moment vainly passing.

And like an incredible nightmare

there across the street, an old

man passes, slowly:

he has no reason to hurry.

Rainy Autumn Night and a Clear Morning

Into a dark, opaque night

whose alleys

only the jackals know,

the city was thrown:

dressed in white,

unprotected

from lashes of rain,

the rebuke of thunder,

an old sea’s stolen caress.

Our little city

together with us

and our lives—

but the bright morning opened her prison

and here—

black circles beneath her damp lashes—
white she is, and not fair

without a past or prideful air—

how beautiful was her youth!

Leah Goldberg (29 mei 1911 – 15 januari 1970)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en uitgever Till Mairhofer werd geboren op 29 mei 1958 in Steyr. Als zestienjarige al bracht de jonge kunstenaar in zijn geboortestad Nestroys sprookje Der Veschwender op de planken. Tegenwoordig schrijft hij gedichten, romans, verhalen en essays. Ook is hij mede-oprichter van uitgeverij „Edition Wehrgraben“. Als docent ziet hij zich zelf als literatuurpedagoog en verzorgt hij literaire wandelingen en theatervoorstellingen op school.

an optimisten

wir haben wirklich alles
was wir brauchen
wir brauchen nichts
wir sind wirklich alles
was wir sind
denn wir sind nichts

ein blick
in die sterne genügt
und alles ist klar

morgen auch abend lied

dieser april
immer wieder ein schnee da
runter die knospen
platzen nicht auf

blühen
kein thema hier
zulande derzeit

nur die amseln
schon unermüdlich am first
singen zum kometen
der untergeht

Till Mairhofer (Steyr, 29 mei 1958)

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 29 mei 2007.

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d’Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs.

Leo Pleysier, Frank Schätzing, Maeve Binchy, Thomas Moore, Ian Fleming

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Geuzegedachten in de Mort Subite

“Hergé, De Nationale Bond van Oudstrijders, de serres van Laken, Leonidas, Jef Lambrecht, James Ensor, Jaco Van Dormael, VDB, De Munt en de Beursschouwburg, dat ligt zo voor de hand allemaal, hoe dat klontert, de namen, de gevels en de winkeletalages op de Avenue Louise en de Zavel, Hoegaerden en Piedboeuf, de Tervurenlaan, De Brand Withocklaan, de gevels van de burgerswoningen, de Brusselaars achter die gevels, ik heb daar geen uitstaans mee, en vice versa, Herman Teirlinck zeker en vast, de vervallen legerkazerne op de Place Dailly, straatkinderen hebben er de ruiten ingegooid, zag ik zonet; het verzet en de weerstand, Herman Liebaers, coq au vin, cul de sac, noem maar op, zo hoofdstedelijk getint allemaal, hoe komt dat toch, dat weet ik niet, omdat België mij synthetisch pintje, maar ga eens voort, zeg eens wat, Johan Daisne, de man die zijn stenen wolken kort liet knippen, dat komt ervan, al die sinecures, Rolande met de bles, André Delvaux, en Ivo Michiels ook ja, een vrouw tussen chien et loup, geen twijfel aan, en Maurice Gilliams, voor zijn lokaties en ook voor zijn Antwerps en voor zijn Frans, de twee samen, Franswerps, dat je in elke syllabe hoort doorklinken en ik weet niet wat er aan de hand is, maar dat laatste boek van hem, Gregoria, dat tegenvalt, en dat zo ‘Belgisch’ leest, vind ik, en dat komt niet alleen door die dure pralinedoosachtige wikkel die om het boek zit, Côte d’Or en ik mis de klank van woorden als Martougin, Perette en Victoria, in de plaats zijn er tegenwoordig de scenario’s van Chantal Akerman, de boeken van Erik de Kuyper, straten en pleinen in Antwerpen en Luik, aan de Place Clovis in Doornik zit tegenwoordig mijn dochter op kot; stedelingen spiegelen zich zo graag, ziet ze maar bezig!

het Leopoldkwartier, een tocht door Brussel uitgestippeld door Daniël Robberechts, zo lang het nog overeind staat, en zeker niet te vergeten de Gangreen-cyclus van Geeraerts, de Kongo, dat boek van Lieve Joris natuurlijk en Geert Van Istendael, liefde voor België, maar haat ook, al wint het eerste het op het laatste, bemind labyrint, daar is geen enkele twijfel over; Magritte en Delvaux-de-schilder en vergeet de negentiende eeuw niet, dit land lijdt aan aandoeningen van de luchtwegen;

Baron Horta en Charles Vandenhove, Marcel Broodthaers, Narcisse Tordoir en Jan Vercruysse op muziek gezet door Jan Hoet, de Wereldtentoonstelling op Beerschot en Expo 58, dat brood was niet ècht lekker, het softijs dat ze verkochten wèl, er liepen Amerikaanse matrozen rond die nog maar pas in hun atoomduikboot onder de ijskap van de Noordpool door waren gevaren,

get off!”

Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Lautlos

“So jedenfalls stellt es sich in der Erinnerung dar.

Tatsächlich waren in der letzten Dekade des zweiten Jahrtausends weit über hundert Nationen weltweit in kriegerische Aktivitäten verwickelt, starben Millionen Menschen im Zuge bewaffneter Auseinandersetzungen und an den Folgen von Folter und Vertreibung. Die Schauplätze reichten von Ruanda über Tibet und die Kurdengebiete bis nach Tschetschenien und in den Gaza-Streifen. In weiten Teilen Afrikas und Südamerikas forderten Bürgerkriege große Opfer. Dennoch haben nicht diese Konflikte die Frage über die Führbarkeit von Kriegen neu aufgeworfen, sondern das Gerangel eines Despoten um Ölquellen und das eines anderen um ein Stück Land, auf dem vor über sechshundert Jahren ein gewisser Fürst Lazar den Osmanen unterlag.

Wirft man einen Blick auf die rasante Entwicklung der westlichen Medienkultur, wird klar, warum wir die Dinge so sehen. Fernsehen und Internet verschaffen uns Zugriff auf nahezu jede gewünschte Information. Wir können uns nach Belieben mit Daten versorgen und müssen dafür nicht einmal Wartezeiten in Kauf nehmen. Kein Teil der Welt, kein Fachgebiet, keine Intimität bleibt uns verschlossen. Im Gegenzug haben wir unser Urteilsvermögen eingebüßt. Wir bemessen die Wichtigkeit w
eltweiter Vorgänge daran, wie lange im Fernsehen darüber berichtet wird. Zwei Minuten Tschetschenien, drei Minuten Lokales, eine Minute Kultur, das Wetter. Das Problem ist, dass wir uns angewöhnt haben, dieser medienseits vorgenommenen Wertung blind zu vertrauen. Als Folge unterliegen wir einem Irrtum. Wir verwechseln die Frage, ob eine Sache für uns interessant ist, mit der Frage, ob sie grundsätzlich interessant ist, und lassen diese Frage von den Medien beantworten. „

Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Whitethorn woods

Father Brian Flynn, the curate in St Augustine’s, Rossmore, hated the Feast Day of St Ann with a passion that was unusual for a Catholic priest. But then as far as he knew he was the only priest in the world who had a thriving St Ann’s Well in his parish, a holy shrine of dubious origin. A place where parishioners gathered to ask the mother of the Virgin Mary to intercede for them in a variety of issues, mainly matters intimate and personal. Areas where a clodhopping priest wouldn’t be able to tread. Like finding them a fiancé, or a husband, and then blessing that union with a child.

Rome was as usual unhelpfully silent about the well.

Rome was probably hedging its bets, Father Flynn thought grimly, over there they must be pleased that there was any pious practice left in an increasingly secular Ireland and not wishing to discourage it. Yet had not Rome been swift to say that pagan rituals and superstitions had no place in the Body of Faith? It was a puzzlement as Jimmy, that nice young doctor from Doon village, a few miles out, used to say. He said it was exactly the same in medicine: you never got a ruling when you wanted one, only when you didn’t need one at all.

There used to be a ceremony on 26 July every year where people came from far and near to pray and to dress the well with garlands and flowers. Father Flynn was invariably asked to say a few words, and every year he agonised over it. He could not say to these people that it was very near to idolatry to have hundreds of people battling their way towards a chipped statue in the back of a cave beside an old well in the middle of the Whitethorn Woods.

From what he had read and studied, St Ann and her husband St Joachim were shadowy figures, quite possibly confused in stories with Hannah in the Old Testament who was thought to be forever childless but eventually bore Samuel. Whatever else St Ann may have done in her lifetime, two thousand years ago, she certainly had not visited Rossmore in Ireland, found a place in the woods and established a holy well that had never run dry.

Maeve Binchy (Dalkey, 28 mei 1940)

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007 en ook mijn blog van 28 mei 2006.

How Dear to Me the Hour

How dear to me the hour when daylight dies,
And sunbeams melt along the silent sea,
For then sweet dreams of other days arise,
And memory breathes her vesper sigh to thee.

And, as I watch the line of light, that plays
Along the smooth wave toward the burning west,
I long to tread that golden path of rays,
And think ’twould lead to some bright isle of rest.

Ne’er Ask the Hour

Ne’er ask the hour — what is it to us
How Time deals out his treasures?
The golden moments lent us thus
Are not his coin, but Pleasure’s.
If counting them o’er could add to their blisses,
I’d number each glorious second:
But moments of joy are, like Lesbia’s kisses,
Too quick and sweet to be reckon’d.
Then fill the cup — what is it to us
How time his circle measures?
The fairy hours we call up thus
Obey no wand but Pleasure’s.

Young Joy ne’er thought of counting hours,
Till Care, one summer’s morning,
Set up, among his smiling flowers,
A dial, by way of warning.
But Joy loved better to gaze on the sun,
As long as its light was glowing,
Than to watch with old Care how the shadow stole on,
And how fast that light was going.
So fill the cup — what is it to us
How time his circle measures?
The fairy hours we call up thus
Obey no wand but Pleasure’s.

Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 28 mei 2007.

De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen.

Louis-Ferdinand Céline, Jan Blokker, Georges Eekhoud, Max Brod, Adriaan Venema

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en mijn blog van 27 mei 2006.

Uit : Guignol’s band

«Et puisqu’on est dans les secrets je vais encore vous en dire un autre… abominable alors horrible !… vraiment absolument funeste… que j’aime mieux le partager tout de suite !… et qui m’a tout faussé la vie…

Faut que je vous avoue mon grand-père, Auguste Destouches par son nom, qu’en faisait lui de la rhétorique, qu’était même professeur pour ça au lycée du Havre et brillant vers 1855.

C’est dire que je me méfie atroce ! Si j’ai l’inclination innée !

Je possède tous ses écrits de grand-père, ses liasses, ses brouillons, des pleins tiroirs ! Ah ! redoutables ! Il faisait les discours du Préfet, je vous assure dans un sacré style ! Si il l’avait l’adjectif sûr ! s’il la piquait bien la fleurette ! Jamais un faux pas ! Mousse et pampre ! Fils des Gracques ! la Sentence et tout ! En vers comme en prose ! Il remportait toutes les médailles de l’Académie Française.

Je les conserve avec émotion.

C’est mon ancêtre ! Si je la connais un peu la langue et pas d’hier comme tant et tant ! Je le dis tout de suite ! dans les finesses !

J’ai débourré tous mes « effets », mes « litotes » et mes « pertinences » dedans mes couches…

Ah ! j’en veux plus ! je m’en ferais crever ! Mon grand-père Auguste est d’avis. Il me le dit de là-haut, il me l’insuffle, du ciel au fond…

— Enfant, pas de phrases !…

Il sait ce qu’il faut pour que ça tourne. Je fais tourner !

Ah ! je suis intransigeant farouche ! Si je retombais dans les « périodes » !… Trois points !… dix ! douze points ! au secours ! Plus rien du tout s’il le fallait ! Voilà comme je suis !

Le Jazz a renversé la valse, l’Impressionisme a tué le « faux-jour », vous écrirez télégraphique ou vous écrirez plus du tout !

L’Émoi c’est tout dans la Vie !
Faut savoir en profiter !
L’Émoi c’est tout dans la Vie !
Quand on est mort c’est fini !

À vous de comprendre ! Émouvez-vous ! « C’est que des bagarres tous vos chapitres » ! Quelle objection ! Quelle tourterie ! Ah ! attention ! La niaise ! En botte ! Volent babillons ! Émouvez-vous bon Dieu ! Ratata ! Sautez ! Vibrochez ! Eclatez dans vos carapaces ! fouillez-vous crabes ! Éventrez ! Trouvez la palpite nom de foutre ! La fête est là ! Enfin ! Quelque chose ! Réveil ! Allez salut ! Robots la crotte ! Merde ! Transposez ou c’est la mort !

Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 – 1 juli 1961)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Andries Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007.

Uit: Met het nihil obstat van Benedictus zelf

“Zou onzelieveheer werkelijk de hand hebben gehad in de schepping van al die hybride wezens die met hoofden als bloemkoolstronken en ogen als schoteltjes net zo populair schijnen te zijn als Popeye in mijn tijd? Maar Popeye leek nog ergens op – vader, vrouw, kind, Brutus, pijp, spinazie: dat waren referenties waar je wat aan had. De aliens lijken nergens naar.

En alsof de duivel er mee speelt schrijft een jezuïet, genaamd José Gabriel Funes (in z’n vrije tijd trouwens directeur van de Vaticaanse sterrenwacht), in L’Osservatore Romano een artikel waarvan de essentie gisteren in NRC Handelsblad geciteerd werd:

‘Zoals er een veelheid van levende schepselen op aarde is, zo kunnen er ook andere intelligente wezens door God zijn gecreëerd’.

Door God? Volgens mij waren het productiejongens uit Hollywood, José Gabriel. Die zaten twintig jaar geleden met het probleem dat de Koude Oorlog voorbij was, dat ze dus geen Russen of Chinezen meer konden gebruiken als bad guys, terwijl moslims nog geen erkende rotzakken waren – dus van wie moest de wereld in godsnaam nu nog op het nippertje gered worden als alle haaien en dino’s intussen ook al waren geweest?

En volgens pater Funes zou God, nooit te beroerd in die dingen, ze toen hebben ingefluisterd: ‘Neem aliens. Maar geeft mij de credits’.

Altijd gappen, die papen. Bijna alles wat ze later kerstenen noemden, hebben ze eerst gegapt: het paasfeest van de joden, de kersttak van de druïden en het midwinterblazen van de Saksen. Toen het de bezoekcijfers ten goede leek te komen hebben ze nog overwogen het Gregoriaans helemaal in te ruilen voor de beatmis, en nu dus aliens voor parochianen. Dat heeft de pater misschien als in een visioen gezien toen hij bovenop de Sint Pieter de hemel afkeek: hoe alle lege kerken op aarde volliepen met Invasion of the Saucer Men.”

Jan Blokker (Amsterdam, 27 mei 1927)

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007.

Uit: L’autre vue ou Voyous de velours

” Il pouvait avoir de quinze á seize ans, l’âge des autres polissons ; mais de taille chétive, la misere contrariait sa croissance, et leur teint hâlé et blafard paraîssait rosé á côté de la pâleur livide du sien . Dés que je l’eux aperçu, les autres cesserent de m’intéresser . Les abandonnant á leur extase, je m’engageai á la suite du gamin solitaire dans les salles qu’il lui restait á visiter . Malgré la faim qui lui tiraillait le ventre, le pauvret s’arrêtait devant maint joli tableau et le considérait avec une curiosité naive que je n’avais pas vue aux apprentis tapageurs . Je m’étais approché de lui au point de le frôler et je réglai mes mouvements sur les
siens, ne bougeant que lorsque lui-même avançait d’un pas . Surprit-il mon manege et chercha-t-il á m’eviter, gêné par un voisinage trop humiliant pour ses haillons ? A un moment, il traversa la salle et se mit á parcourir les tableaux de la rampe opposée á celle que nous
avions longée jusque-lá .
Je le rejoignis de façon si ostensible, qu’il tourna son blême visage de mon côté et me regarda d’un air ombrageux, appréhendant peut-être en moi un traqueur de vagabonds, un de ces tristes veneurs qui galopent les batteurs de pavés pour les entasser dans les pourrissoirs des dépôts . Mais mon regard, lubrifié par la sympathie, un sourire oú je mis le plus de persuasion et de caresse possible le rassurerent en partie sans encore l’édifier toutefois sur la nature de l’intérêt que je lui portais, et peut-être ne fut-il pas loin, le pauvre enfant exsangue et décharné, de méconnaître ma sollicitude, car une rougeur teignit furtivement ses pommettes . Comme je redoublai de muette, mais en quelque sorte magnétique conjuration, á la longue il se décida á son tour á m’interroger du regard .”

Georges Eekhoud (27 mei 1854 – 29 mei 1927)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 mei 2007.

De Tsjechisch-Israëlische schrijver, criticus en componist Max Brod werd geboren in Praag op 27 mei 1884.

De Nederlandse journalist, schrijver en kunsthandelaar Adriaan Harrie Venema werd geboren in Heiloo op 27 mei 1941.

Alan Hollinghurst, Hugo Raes, Edmond De Goncourt, Ivan O. Godfroid

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: The Folding Star

‘Let’s talk about food!’ I suggested.

‘Okay,’ he said with a shrug, but then settled forward as if after all this might be quite fun. ‘I will name fifteen kinds of fish.’

When the slightly fast clock in the adjacent sitting-room softly bonged twelve we had ransacked the slippery markets of St Andrew’s Quay for a whole catalogue of eels, mussels, monkfish, dace and bream, and were growing almost hilarious as we hauled up odder and more doubtful species from neglected buckets and murky tanks. Luc’s fish vocabulary was so comprehensive that I found myself learning from him; it was all good St Narcissus drill, of course, drummed in by some insanely thorough master, and I saw that though Luc notched up rarities like chad and wrasse to his credit he had no very clear idea what they looked or tasted like. Still, while the game lasted, we were suddenly closer, our awkwardnesses forgotten. The chase became a race. ‘I’m surprised you should have overlooked grayling,’ I said censoriously; and he slapped the table and said, ‘Yes, and what about mullet, Edward, what about mullet!’ so that I grinned and my heart sprinted at this first real naming, the first time I had become a person, my own name burning my face like some heartfelt endearment.”

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: Onze intellectuelen lezen praktisch niet (interview met Bibeb uit 1964)

“In het café bij het station te Antwerpen wachtte Hugo Raes. Een soort jonge Ed van der Elsken, in ribfluwelen pak. Het gezicht behaarder, dunner, wilder dan te zien is op de foto aan de rugkant van De vadsige koningen. Hij is 33 en geboren onder het teken van de Tweelingen, waarvan hij wel ’t een en ander gelooft. Zeker de kenmerken waartoe hij gedoemd is: zeer wisselvallig van stemming, om een kleinigheid in de put, beducht voor het nemen van beslissingen.

We reden in zijn 2 CV naar een kamer. Er stond een kleine schrijfmachine op de tafel, en er waren aan de muren abstracties, de meeste van Hugo Raes z’n hand. In het aangrenzende vertrek was een groot gedeelte van de muur (dit had hij niet zelf gedaan) bedekt met artikelen over hem en zijn boeken. Allemaal uit Nederlandse kranten en weekbladen, want z’n verhalenbundel Een tijdelijk monument is bij voorbeeld maar door één Vlaamse krant bespr
oken. Van zijn De vadsige koningen bleef enkele weken geleden in De Standaard maar weinig heel. We zitten aan weerszijden van de oliehaard, die begint op te tornen tegen de kou. Een merkwaardig kermend geluid. ’t Komt van boven.

h.r. (met afkeer): ‘Hoor je dat. Het is een kat die doof is. Als ze alleen thuis is schreeuwt ze verschrikkelijk. Het stoort me enorm als ik werk. Ik kan geen katten luchten. Deze is in ’t water gevallen bij de haven en kreeg stookolie in de oortjes.’

Het leidt naar De vadsige koningen en de zenuwspanning die het schrijven ervan hem heeft gekost.

‘Ik leefde toen in een toestand van gefrustreerdheid en die had heel eigenaardige uitwassen. Veel van m’n verhalen zijn toen tot stand gekomen, veel zijn uit die toestand voortgekomen. De laatste tijd is die gekweldheid veel verminderd. Ja (lacht) ’t is veel beter.’

ik: ‘Het kan een nadeel zijn voor je werk.’

h.r. (steeds lachend): ‘Dat denk ik ook wel es. Volgens Hermans wordt een goed boek alleen geschreven door een geobsedeerd auteur. Dat is zo, dat is waar. Maar ik kan me heel makkelijk verplaatsen in een sombere sfeer. En ik denk dat ik voldoende gekweld wordt. Mijn leven is ingewikkeld, gecompliceerd genoeg.’ Op de schoorsteenmantel is de foto van een meisje: sluik, zwart haar, lichte ogen, strenge mond.”

Hugo Raes (Antwerpen, 26 mei 1929)

De Franse schrijver Edmond de Goncourt werd geboren op 26 mei 1822. Zie ook mijn blog van 26 mei 2006.

Uit: Journal à la date du 7 avril 1862 sur lord Hankey

J’ai vu aujourd’hui un type, un fou, un monstre, un de ces hommes qui confinent à l’abîme, qui avouent dans leur excès les mauvais instincts de l’humanité. Par lui, comme par un voile déchiré, j’ai entrevu un fond abominable de l’homme, un côté effrayant d’une aristocratie d’argent blasée, l’aristocratie anglaise : la férocité dans l’amour, le libertinage qui ne jouit qu’à la souffrance.

Saint-Victor m’avait parlé, avec un grand étonnement, d’un jeune Anglais que Gaiffe lui avait présenté au bal de l’Opéra et qui lui avait dit qu’on ne trouvait guère à s’amuser à Paris, que Londres était bien supérieur; qu’à Londres il y avait une maison très bien, la maison de Mrs Jenkins, où étaient des jeunes filles de treize ans, auxquelles d’abord on faisait faire la classe; puis, on les fouettait, les petites pas très fort, mais les grandes jusqu’au sang :

«On peut leur enfoncer des épingles,… oh! pas très grandes,… grandes comme ça» et il montre la moitié du doigt. «On voit le sang… Il y a des matelas, si elles crient…»
– Mistress Jenkins n’a jamais été inquiétée ?
– C’est une maison très bien! Nous y allions avec des horse-guards et mon ami Milnes, et nous y passions des heures très agréables oh! très agréables…»

Saint-Victor, mené par Gaiffe, l’avait vu, et l’Anglais, tout en lui montrant ses livres érotiques, s’était épanché :

«Moi, j’ai les goûts cruels», lui avait-il dit, doucement et posément. «Je m’arrête aux hommes et aux animaux… J’aime ce qui est voluptueux, même un peu lubrique. Nous avions loué, avec un garde, une fenêtre pour voir une femme qui devait être pendue; et nous avions avec nous des femmes pour leur faire des choses au m
oment où la femme serait pendue. Nous avions demandé au bourreau de lui relever un peu sa jupe en la pendant. Mais c’est désagréable : la reine a fait grâce. Alors, nous avions payé une grosse somme… Mais nous avons dit à l’homme qui nous avait loué, que nous prenions ses fenêtres pour la prochaine fois.»reine a fait grâce. Alors, nous avions payé une grosse somme… Mais nous avons dit à l’homme qui nous avait loué, que nous prenions ses fenêtres pour la prochaine fois.»

Edmond De Goncourt (26 mei 1822 – 16 juli 1896)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 26 mei 2007.

De Belgisch Franstalige schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971.

Robert Ludlum, Theodore Roethke, Claire Castillon, Ralph Waldo Emerson, Egyd Gstättner

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007.

Uit: The Paris Option

“The first warm winds of spring gusted along Paris’s narrow back streets and broad boulevards, calling winter-weary residents out into the night. They thronged the sidewalks, strolling, linking arms, filling the chairs around outdoor cafe tables, everywhere smiling and chatting. Even the tourists stopped complaining-this was the enchanting Paris promised in their travel guides.

Occupied with their glasses of vin ordinaire under the stars, the spring celebrators on the bustling rue de Vaugirard did not notice the large black Renault van with darkened windows that left the busy street for the boulevard Pasteur. The van circled around the block, down the rue du Dr Roux, and at last entered the quiet rue des Volontaires, where the only action was of a young couple kissing in a recessed doorway.

The black van rolled to a stop outside L’Institut Pasteur, cut its engine, and turned off its headlights. It remained there, silent, until the young couple, oblivious in their bliss, disappeared inside a building across the street.

The van’s doors clicked open, and four figures emerged clothed completely in black, their faces hidden behind balaclavas. Carrying compact Uzi submachine guns and wearing backpacks, they slipped through the night, almost invisible. A figure materialized from the shadows of the Pasteur Institute and guided them onto the grounds, while the street behind them remained quiet, deserted.

Out on the rue de Vaugirard, a saxophonist had begun to play, his music throaty and mellow. The night breeze carried the music, the laughter, and the scent of spring flowers in through the open windows of the multitude of buildings at the Pasteur. The famed research center was home to more than twenty-five hundred scientists, technicians, students, and administrators, and many still labored into the night.

The intruders had not expected so much activity. On high alert, they avoided the paths, listening, watching the windows and grounds, staying close to trees and structures as the sounds of the springtime gaiety frown the rue de Vaugirard increased.

But in his laboratory, all outside activity was lost on Dr. Emile Chambord, who sat working alone at his computer keyboard on the otherwise unoccupied second floor of his building. His lab was large, as befitted one of the institute’s most distinguished researchers. It boasted several prize pieces of equipment, including a robotic gene-chip reader and a scanning-tunneling microscope, which measured and moved individual atoms. But more personal and far more critical to him tonight were the files near his left elbow and, on his other side, a spiral-bound notebook, which was open to the page on which he was meticulously recording data.”

Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001)

De Amerikaanse dichter Theodore Huebner Roethke werd geboren in Saginaw, Michigan op 25 mei 1908. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007 en ook mijn blog van 25 mei 2006.

The Geranium

When I put her out, once, by the garbage pail,
She looked so limp and bedraggled,
So foolish and trusting, like a sick poodle,
Or a wizened aster in late September,
I brought her back in again
For a new routine–
Vitamins, water, and whatever
Sustenance seemed sensible
At the time: she’d lived
So long on gin, bobbie pins, half-smoked cigars, dead beer,
Her shriveled petals falling
On the faded carpet, the stale
Steak grease stuck to her fuzzy leaves.
(Dried-out, she creaked like a tulip.)

The things she endured!–
The dumb dames shrieking half the night
Or the two of us, alone, both seedy,
Me breathing booze at her,
She leaning out of her pot toward the window.

Near the end, she seemed almost to hear me–
And that was scary–
So when that snuffling cretin of a maid
Threw her, pot and all, into the trash-can,
I said nothing.

But I sacked the presumptuous hag the next week,
I was that lonely.

Journey into the Interior

In the long journey out of the self,
There are many detours, washed-out interrupted raw places
Where the shale slides dangerously
And the back wheels hang almost over the edge
At the sudden veering, the moment of turning.
Better to hug close, wary of rubble and falling stones.
The arroyo cracking the road, the wind-bitten buttes, the canyons,
Creeks swollen in midsummer from the flash-flood roaring into the narrow valley.
Reeds beaten flat by wind and rain,
Grey from the long winter, burnt at the base in late summer.
— Or the path narrowing,
Winding upward toward the stream with its sharp stones,
The upland of alder and birchtrees,
Through the swamp alive with quicksand,
The way blocked at last by a fallen fir-tree,
The thickets darkening,
The ravines ugly.

In a Dark Time

In a dark time, the eye begins to see,
I meet my shadow in the deepening shade;
I hear my echo in the echoing wood–
A lord of nature weeping to a tree,
I live between the heron and the wren,
Beasts of the hill and serpents of the den.

What’s madness but nobility of soul
At odds with circumstance? The day’s on fire!
I know the purity of pure despair,
My shadow pinned against a sweating wall,
That place among the rocks–is it a cave,
Or winding path? The edge is what I have.

A steady storm of correspondences!
A night flowing with birds, a ragged moon,
And in broad day the midnight come again!
A man goes far to find out what he is–
Death of the self in a long, tearless night,
All natural shapes blazing unnatural light.

Dark,dark my light, and darker my desire.
My soul, like some heat-maddened summer fly,
Keeps buzzing at the sill. Which I is I?
A fallen man, I climb out of my fear.
The mind enters itself, and God the mind,
And one is One, free in the tearing wind

Theodore Roethke (25 mei 1908 – 1 augustus 1963)

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007.

Uit: Le grenier

„J’ai décidé de ne plus rien passer par mon trou du cul, ni dans un sens, ni dans l’autre. Ni queue, ni crotte. J’ai trop peur que maman Perle ne me quitte par en bas, et je n’oublie pas que j’ai failli la perdre. Alors il faut que je mange très peu. Je vais mastiquer longuement, et avaler j
uste une bouchée par repas, que je rendrai plus tard, par en haut. Je n’irai plus jamais aux toilettes.
– Tu sais, Simon, j’ai décidé de ne plus jamis aller aux toilettes. Désormais, je fais que pipi.
– C’est intéressant. Tu en as d’autres comme ça? a demandé Simon.
– Non. Je gerbe souvent. C’est tout. Mais je crois que je l’ai déjà dit.
– Et sinon, a ajouté Simon, à part avaler des billes et arrêter de chier, tu as des projets?
– Non.
– Ecoute, si tu vis bien comme ça, tant mieux. Tu arrives à travailler?
– Très bien, ai-je répondu. Je travaille très bien.
– Je ne te propose pas d’aller diner? a-t-il ajouté. Tu préfères faire un footing?
– Non. Je vais aller vomir. J’ai pas assez craché mon déjeuner.

Je sens que j’ai frolé sa baffe dans ma gueule, mais rien. Il s’est levé, il a soupiré, je crois même qu’il a haussé les épaules, et il a claqué la porte. M’en fous. Il rappellera.
Ah, Simon…Quand comprendras-tu que j’ai envie que tu me cognes. Une fois. J’ai envie que tu me frappes et que tu me secoues par les bras, devant toi, comme on fait avec les bébés qui s’étouffent, ou avec les brancardiers qui bloquent un passage. Que tu gueules, que tu vocifères, que tu me pousses sur le carrelage contre lequel je m’éclaterai la tempe, et que tu me baises alors que je reprends à peine connaissance, en me murmurant que je suis la pute que tu aimes. »

Claire Castillon (Neuilly-sur-Seine, 25 mei 1975)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 mei 2007.

De Amerikaanse schrijver, filosoof en essayist Ralph Waldo Emerson werd geboren in Boston, Massachusetts op 25 mei 1803.

De Oostenrijkse schrijver en essayist Egyd Gstättner werd geboren op 25 mei 1962 in Klagenfurt.

Joseph Brodsky, Henri Michaux, Rainald Maria Goetz

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St. Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007 en mijn blog van 24 mei 2006.

Stone Villages

The stone-built villages of England.

A cathedral bottled in a pub window.

Cows dispersed across fields.

Monuments to kings.

A man in a moth-eaten suit

sees a train off, heading, like everything here, for the sea,

smiles at his daughter, leaving for the East.

A whistle blows.

And the endless sky over the tiles

grows bluer as swelling birdsong fills.

And the clearer the song is heard,

the smaller the bird.

Folk Tune

It’s not that the Muse feels like clamming up,

it’s more like high time for the lad’s last nap.

And the scarf-waving lass who wished him the best

drives a steamroller across his chest.

And the words won’t rise either like that rod

or like logs to rejoin their old grove’s sweet rot,

and, like eggs in the frying pan, the face

spills its eyes all over the pillowcase.

Are you warm tonight under those six veils

in that basin of yours whose strung bottom wails;

where like fish that gasp at the foreign blue

my raw lip was catching what then was you?

I would have hare’s ears sewn to my bald head,

in thick woods for your sake I’d gulp drops of lead,

and from black gnarled snags in the oil-smooth pond

I’d bob up to your face as some Tirpitz won’t.

But it’s not on the cards or the waiter’s tray,

and it pains to say where one’s hair turns gray.

There are more blue veins than the blood to swell

their dried web, let alone some remote brain cell.

We are parting for good, my friend, that’s that.

Draw an empty circle on your yellow pad.

This will be me: no insides in thrall.

Stare at it a while, then erase the scrawl.

Seven Strophes

I was but what you’d brush

with your palm, what your leaning

brow would hunch to in evening’s

raven-black hush.

I was but what your gaze

in that dark could distinguish:

a dim shape to begin with,

later – features, a face.

It was you, on my right,

on my left, with your heated

sighs, who molded my helix

whispering at my side.

It was you by that black

window’s trembling tulle pattern

who laid in my raw cavern

a voice calling you back.

I was practically blind.

You, appearing, then hiding,

gave me my sight and heightened

it. Thus some leave behind

a trace. Thus they make worlds.

Thus, having done so, at random

wastefully they abandon

their work to its whirls.

Thus, prey to speeds

of light, heat, cold, or darkness,

a sphere in space without markers

spins and spins.

Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996)

De Franse schrijver, dichter en schilder Henri Michaux werd geboren op 24 mei 1899 in Namur in België. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007.

Mes occupations

Je peux rarement voir quelqu’un sans le battre. D’autres préfèrent le monologue intérieur.
Moi non. J’aime mieux battre.
Il y a des gens qui s’assoient en face de moi au restaurant et ne disent rien, ils restent un certain temps, car ils ont décidé de manger.
En voici un.
Je te l’agrippe, toc.
Je te le ragrippe, toc.
Je le pends au portemanteau.
Je le décroche.
Je le repends.
Je le décroche.
Je le mets sur la table, je le tasse et l’étouffe.
Je le salis, je l’inonde.
Il revit.
Je le rince, je l’étire (je commence à m’énerver, il faut en finir), je le masse, je le serre, je le résume et l’introduis dans mon verre, et jette ostensiblement le contenu par terre, et dis au garçon: «Mettez-moi donc un verre plus propre.»
Mais je me sens mal, je règle promptement l’addition et je m’en vais.

UNE VIE DE CHIEN

Je me couche toujours très tôt et fourbu, et cependant on ne relève aucun travail fatigant dans ma journée.
Possible qu’on ne relève rien mais moi, ce qui m’étonne, c’est que je puisse tenir bon jusqu’au soir, et que je ne sois pas obligé d’aller me coucher dès les quatre heures de l’après-midi.
Ce qui me fatigue ainsi, ce sont mes interventions continuelles.
J’ai déjà dit que dans la rue je me battais avec tout le monde; je gifle l’un, je prends les seins aux femmes, et me servant de mon pied comme d’un tentacule, je mets la panique dans les voitures du Métropolitain.
Quant aux livres, ils me harassent par-dessus tout. Je ne laisse pas un mot dans son sens ni même dans sa forme.
Je l’attrape et, après quelques efforts, je le déracine et le détourne définitivement du troupeau de l’auteur.
Dans un chapitre vous avez tout de suite des milliers de phrases et il faut que je les sabote toutes. Cela m’est nécessaire.
Parfois, certains mots restent comme des tours. Je dois m’y prendre à plusieurs reprises et, déjà bien avant dans mes dévastations, tout à coup au détour d’une idée, je revois cette tour. Je ne l’avais donc pas assez abattue, je dois revenir en arrière et lui trouver son poison, et je passe ainsi un temps interminable.
Et le livre lu en entier, je me lamente, car je n’ai rien compris… naturellement. N’ai pu me grossir de rien. Je reste maigre et sec.
Je pensais, n’est-ce pas , que quand j’aurais tout détruit, j’aurais de l’équilibre. Possible. Mais cela tarde, cela tarde bien.

Henri Michaux (24 mei 1899 – 19 oktober 1984)

De Duitse schrijver Rainald Maria Goetz werd geboren op 24 mei 1954 in München. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007.

Uit: Klage (zijn weblog)

„Ich war ja immer noch beim Havemann. Die Literatur reagiert auf das Desaster der Realität individualistisch, in der Präzision der Besonderheit von Details entsteht der Umsprungsort in die allgemeine Erfahrung. Und nur das ist mein ewiger Einwand gegen ausgedachte, erfundene Literatur, dass ihre Details banal sind, notorisch schlecht ausgedacht, unpräzise in dem Sinn, dass sie nur Muster wiederholen, die der wirklich erlebten Erfahrung eines echten NERVÖSOR, wie er, in textentsprech
en-der Weise auf Texte reagierend, sich unweigerlich bildet, jedoch widersprechen. Aber natürlich wird gerade auch der, der Realität besonders triftig abgelauschte Erfahrungsgestus, zu schriftlicher Sprache festgefroren, blitzschnell das Klischee seiner selbst, also unbrauchbar für Literatur. Realismus ist ein aggressiv gegen sich selbst gerichtetes, sich selbst verbrauchendes und zerstörendes ästhetisches Kon-zept. Und auch darin könnte man die Bestätigung einer realistischen Ästhetik sehen, dass Selbstzerstörung der Praxis des Lebens entspricht, das sich selbst lebendig, als Experiment versteht, ohne es sich im Fragmentaristischen, im Provisorium gemüt-lich zu machen, gerade im Ausgriff auf ein Ganzes von Geschichte.

Selbstzerstörung: das war richtig, steht dadurch als richtig fest, ist dadurch unwie-derholbar, heißt dadurch: wie geht es weiter? Keine Ahnung. Möglicherweise ist es dann falsch weitergegangen, oder auch gar nicht, möglicherweise hat man lebend sein Leben leider verfehlt. Unter kunstmäßigen Gesichtspunkten ist deshalb jeder Einwand, jede Kritik, jede enttäuschte Ablehnung und sogar noch die nur gemeine, bösartige Niedermache willkommen, denn sie gibt dem Werk, dem Leben, dem Text Kaputtheit, Scheitern, Defizit im Vorwurfsmodus vor. Man erschrickt –

erschrickte ich, erschrug
ich war erschrucken, Schreck
erschreckte und erschrak
erschrakte, ragte, schrukte mich –

weicht also aus, etwa in ein jelinekös überzogenes Scherzchen, dreht sich ins Sprachgegebene weg, und spürt in genau diesem Moment: stimmt. Der Vorwurf stimmt. Dieses Problem hatte man übersehen gehabt. Es war einem dieser Aspekt, hier für Klage etwa die simple Forderung nach AUTONOMIE, tatsächlich entgangen gewesen.”

Rainald Maria Goetz (München, 24 mei 1954)

Adriaan Roland Holst, Maarten Biesheuvel, Lydia Rood, Pär Fabian Lagerkvist

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007 en ook mijn blog van 23 mei 2006.

Wat was

Toen er niets meer dan afbraak overbleef

deed hij de glazen deuren langzaam open

en trad naar buiten en dacht: ik weerstreef

niet meer en zie van hopen en wanhopen

af nu het graf mij wacht. Ik heb geleefd,

gedronken en gegeten wat ik wilde

en alles wat ik in de avond schreef

blijft naast mij.

De ploeger

Ik vraag geen oogst; ik heb geen schuren –

Ik sta in uwen dienst, zonder bezit –

Maar ik ben rijk in dit:

Dat ik de ploeg van uw woord mag besturen,

En dat gij mij hebt toegewezen

Dit afgelegen land en deze

Hooge landouwen, waar – als in het uur

Der schafte bij de paarden van mijn wil

Ik leun vermoeid en stil –

De zee mij zichtbaar is zoover ik tuur.

Ik vraag maar een ding: kracht

Te dulden dit besef, dat ik geboren ben

In ’t najaar van een wereld

En daarin sterven moet –

Gij weet hoe, als de ritselende klacht

Van die voorbije schoonheid mij omdwerelt,

Weemoed mij talmen doet

Tot ik welhaast voor u verloren ben –

Ik zal de halmen niet meer zien

Noch binden ooit de volle schoven,

Maar doe mij in den oogst geloven

Waarvoor ik dien –

Opdat, nog in de laatste voor,

Ik weten mag dat mij uw doel verkoor

Te zijn een ernstige ploeger op de landen

Van een te worden schoonheid; eenzaam tegen

Der eigen liefde dalend avondrood, –

Die ziet beneden aan de sprong der wegen

De hoeve van zijn deemoed, en het branden

Der zachte lamp van een gelaten dood –

Geen mensch meer

Als weer en weer die blijde hamer

hartslag mijn aambeeld slaat, en slaat:

als gij weer, hoog en starend, gaat

door deze kamer:

als weer – voormenschlijk zegevieren –

binnen de baan die gij beschrijft

er niets van alles overblijft

dan goden en dieren:

laat dan de wereld de wereld verdelgen

in het raam waar de dag omkomt –

als binnen maar de stilte gromt

van hun zwelgen.

Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 – 5 augustus 1976)
Hier met de dichter en schilder Lucebert

De Nederlandse schrijver Jacob Martinus Arend (Maarten) Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007.

Uit: Gemiste kans

“Er was een groot feest in het huis van Rein Dool in Dordrecht, en wel op een avond in de herfst. Dat huis is geweldig groot, aan de voorkant ligt het aan de Wolwevershaven en aan de achterkant staat het midden in de Oude Maas, die machtige, brede, klotsende en snelstromende rivier. Het huis is eigenlijk een klein paleisje, ooit gebouwd voor een bankier uit Rotterdam. Dat moet een heel rijke man zijn geweest, want het huis heeft dikke stenen muren en is overal van binnen met mahonie betimmerd. Eva en ik waren ook voor het feest uitgenodigd. We luisterden met veel plezier naar twee strijksextetten van Brahms, uitgevoerd door levende musici; er was een grote gerookte zalm op een zilveren schaal, er waren salades, er was brood met paté, er was soep, makreel en haring. Rein had goede sigaren besteld. Er was wodka, wijn en bier in grote hoeveelheden. Ik raakte in een opperbeste stemming en kuste Eva in een donker hoekje op een tweezitsbankje. Hier en daar brandden kaarsen. Toen de musici het ‘Dissonantenkwartet’ van Mozart begonnen te spelen werd ik eufoor, ik stak een tuitknak uit de winkel van Hajenius op en begon door het huis te dwalen. Na een minuut of tien kwam ik voor een deur waarachter ik onbekende stemmen hoorde. ‘Dus jij vindt dat we de oversteek maar moeten maken, Vladimir?’ hoorde ik. ‘Maar natuurlijk, Herman,’ zei iemand, ‘we varen eerst naar Newfoundland en dan zien we wel verder.’ ‘Nicolai, geef jij Jane even een stuk kaas,’ hoorde ik, ‘we zullen maar niet naar dat feest hier toegaan, hè? We zouden veel te veel opvallen.’ ‘Pontius, geef mij dat scherpe mes even aan, het lijkt wel of er op de deur wordt gebonsd, kom toch binnen!’ Ik trad binnen en zag dertien pe
rsonen: twee dames en elf heren. Maar wat zagen ze er allemaal merkwaardig uit. Een man die iets kleiner was dan ik kwam op me af. Hij droeg een bruingrijs tweedjasje en een witte pantalon, op zijn neus zat een lorgnon van ouderwets model geklemd. De man keek me guitig aan en leek me heel slim. Het was net of ik hem al eens eerder had gezien. ‘Vlug, doe die deur dicht,’ zei hij, ‘we zijn hier maar incognito.’ ‘U bent toch Vladimir Nabokov?’ vroeg ik verbaasd. ‘Je raadt het,’ zei hij, ‘we zijn hier voor jou gekomen, maar laat ik je eerst aan de andere leden van onze club voorstellen.’ Ik schudde de handen van Homerus, Thomas Mann, Jane Austen, Herman Melville, Gogol, Tolstoj, Vergilius, Dante, Flaubert, Cleopatra, Jezus en Pontius Pilatus. De laatste was een reus van een kerel met rood haar, hij had een wit lang gewaad aan. Om zijn middel zat een strakke gordel en daaraan hing in een fraai bewerkte ivoren schede een dolkmes, waarschijnlijk het mes waarover ik al had horen praten. Pilatus droogde juist zijn handen af aan een rood-wit geblokte theedoek die een beetje naar haring stonk. ‘Nu ken je de leden van de club,’ zei Melville die op sandalen liep, in een Nankingse broek gekleed was en met ontbloot bovenlijf rondliep, hij rookte een pijp, ‘we hebben allemaal jouw werk gelezen. Je hebt nu wel genoeg geschreven. Hou ermee op. Het mooiste verhaal vinden wij allemaal “Brommer op zee”. Sommige andere verhalen halen ook een aardig peil. Homerus is vooral te spreken over “Oculare Biesheuvel”, dat verhaal met die ellendige namenlijst. Nabokov is nogal gesteld op “Een vreemd voorval”. Jane Austen vindt “De merel” prachtig.

Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939)
Biesheuvel en zijn vrouw

De Nederlandse schrijfster Lydia Rood werd geboren op 23 mei 1957 in Velp. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007.

Uit: Koldercratie

“Het is gênant om toe te geven, maar ik lijd aan een stadsbussenfobie. Ik neem trams en metro’s, ik neem treinen, taxi’s en tuktuks, ik stap zonder aarzeling in een regionale bus en zelfs in zo’n half dorpsbusje, maar een stadsbus krijg je mij niet in. Die stadsbussenvrees is terug te voeren op trauma’s uit mijn jeugd. Verkeerde bussen, verdwalen, honger, dorst, kou en eenzaamheid… De laatste keer dat ik uitstapte bij het verkeerde eindpunt, ik was vijftien, dwaalde ik op zoek naar mijn oma’s bejaardenflat zo wanhopig door een avondlijke nieuwbouwwijk, dat een patrouillewagen me oppikte. Twee bereidwillige agenten brachten me naar mijn oma. Ik mocht voorin zitten, terwijl een van de dienders vanaf de achterbank in mijn borsten kneep. En die waren toen nog niks gewend. Nooit meer heb ik een stadsbus genomen.
Dat is soms heel onhandig. Ik wil daarom dat de zorgverzekering me een stadsbussenfobietherapie vergoedt. Doet de verzekering niet. Met deze ergernis wilde ik me wenden tot Rita Verdonk en haar popicratische site. Die ziet er op mijn laptop uit als de speelkamer van een blinde ADHD’er, maar na een tijdje vond ik het thema Zorg in een van haar lijstjes. Evengoed kon ik met mijn stadsbussenfobieverzekeringsonmogelijkheidergernis bij Rita niet terecht. Duizenden anderen met ongetwijfeld even ernstige frustraties waren mij voor geweest en hadden de site lamgelegd. Nou, mijn donatie loopt ze mis, die mevrouw aan het roer van dat schip dat nergens heen vaart”.

Lydia Rood (Velp, 23 mei 1957)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 23 mei 2007

De Zweedse schrijver Pär Fabian Lagerkvist werd geboren in Växjö op 23 mei 1891 in Stockholm.

Erik Spinoy, Arthur Conan Doyle, Alfonsina Storni, Anne de Vries, Kees Winkler

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Vlaamse dichter en schrijver Erik Spinoy werd geboren op 22 mei 1960 in Sint-Niklaas. Zie ook mijn blog van 22 mei 2006.

Je weet niet wat je zegt

Je weet niet wat je zegt

in welke grond het valt

of het in lentes opschiet

als een distel

klaproos

tulp

verdooft of wekt

wanneer je

in je stenen klokhuis zit

en het geschrevene

nog leeft

of niet

en vreemde grond en verse regen

voor je spreken gaan

of niet.

Je weet het niet.

Come on, baby, light my fire

Weeg deze koude hand, leg vingers

op een steen. Druk zwijgend

beide ogen toe.

Haal adem oeverloos en sla,

versplinter het gebit.

Verzink in mij.

Drink van dit bloed.

Eet van dit vlees.

Licht van de hoogtezon

Een pop die, draden

in de rug, een leven leidt

in vreemde hand.

Zo ligt, vlak bij de kloof,

het kleine hoofd. Zoekt naar

een verre ademtocht

en vindt.

Traag echter glijdt het lijf

verleiding in.

Erik Spinoy (Sint-Niklaas, 22 mei 1960)

De Britse schrijver Sir Arthur Ignatius Conan Doyle werd geboren in Edinburgh op 22 mei 1859. Zie ook mijn blog van 22 mei 2007.

Uit: The Exploits and Adventures of Brigadier Gerard

“You do very well, my friends, to treat me with some little reverence, for in honouring me you are honouring both France and yourselves. It is not merely an old, grey-moustached officer whom you see eating his omelette or draining his glass, but it is a fragment of history. In me you see one of the last of those wonderful men, the men who were veterans when they were yet boys, who learned to use a sword earlier than a razor, and who during a hundred battles had never once let the enemy see the colour of their knapsacks. For twenty years we were teaching Europe how to fight, and even when they had learned their lesson it was only the thermometer, and never the bayonet, which could break the Grand Army down. Berlin, Naples, Vienna, Madrid, Lisbon, Moscow—we stabled our horses in them all. Yes, my friends, I say again that you do well to send your children to me with flowers, for these ears have heard the trumpet calls of France, and these eyes have seen her standards in lands where they may never be seen again.

Even now, when I doze in my arm-chair, I can see those great warriors stream before me—the green-jacketed chasseurs, the giant cuirassiers, Poniatowsky’s lancers, the white-mantled dragoons, the nodding bearskins of the horse grenadiers. And then there comes the thick, low rattle of the drums, and through wreaths of dust and smoke I see the line of high bonnets, the row of brown faces, the swing and toss of the long, red plumes amid the sloping lines of steel. And there rides Ney with his red head, and Lefebvre with his bulldog jaw, and Lannes with his Gascon swagger; and then amidst the gleam of brass and the flaunting feathers I catch a glimpse of him, the man with the pale smile, the rounded shoulders, and the far-off eyes. There is an end of my sleep, my friends, for up I spring from my chair, with a cracked voice calling and a silly hand outstretched, so that Madame Titaux has one more laugh at the old fellow who lives among the shadows.

Arthur Conan Doyle (22 mei 1850 – 7 juli 1930)

De Argentijnse dichteres Alfonsina Storni werd geboren in Sala Capriasca, Zwitserland op 22 mei 1892. Zie ook mijn blog van 22 mei 2007.

Little Little Man

Little little man, little little man,
set free your canary that wants to fly.
I am that canary, little little man,
leave me to fly.

I was in your cage, little little man,
little little man who gave me my cage.
I say “little little” because you don’t understand me
Nor will you understand.

Nor do I understand you, but meanwhile,
open for me the cage from which I want to escape.
Little little man, I loved you half an hour,
Don’t ask me again.

They’ve Come

Today my mother and sisters
came to see me.

I had been alone a long time
with my poems, my pride . . . almost nothing.

My sister—the oldest—is grown up,
is blondish. An elemental dream
goes through her eyes: I told the youngest
“Life is sweet. Everything bad comes to an end.”

My mother smiled as those who understand souls
tend to do;
She placed two hands on my shoulders.
She’s staring at me . . .
and tears spring from my eyes.

We ate together in the warmest room
of the house.
Spring sky . . . to see it
all the windows were opened.

And while we talked together quietly
of so much that is old and forgotten,
My sister—the youngest—interrupts:
“The swallows are flying by us.”

Alfonsina Storni (22 mei 1892 – 25 oktober 1938)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 mei 2007.

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Anne de Vries werd geboren op 22 mei 1904.

De Nederlandse dichter Kees Winkler werd op 22 mei 1927 in Hoorn geboren.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.