Chloé Delaume, John Rechy, Jakob Wassermann, Karel van de Woestijne, Boris Vian, Otto Heinrich Kühner, Manolis Anagnostakis, Joseph von Eichendorff, Friedrich Schlegel, Joaquin Miller, Pedro Antonio de Alarcón, Georges Dor, Samuel Ferguson

De Franse schrijfster en performance artieste Chloé Delaume werd geboren als Nathalie Dalain op 10 maart 1973 in Parijs. Haar kinderjaren bracht zij door in Beirut. In 1983 was zij getuige van een drama dat haar leven ingrijpend veranderde. Haar vader vermoordde haar moeder en doodde toen zichzelf. Daarna woonde zij bij grootouders, ooms en tantes. Zij wilde lerares worden, maar de studie stelde haar teleur en zij besloot ter gaan schrijven en intussen te werken als o.a. serveerster. Haar eerste roman Les Mouflettes d’Atropos verscheen in 2000. Delaume schrijft ook muziek en presenteert multimedia performances.

Uit: Les juins ont tous la même peau

“Je ne sais pas parler aux morts. Enfin, aux morts que je ne connais pas, que je n’ai jamais connus, que je ne pourrais jamais connaître. Parler aux anciens morts tous proches minaudant déjà loin, je sais. Autant qu’aux déjà presque morts. Mais aux corps étrangers, à ces osso-buco filandreux génétiques, à ceux qui ne m’ont jamais parlé, jamais parlé à moi, au moins une fois à moi toute seule.
Là c’est une autre histoire. Je ne sais plus rien du tout. Comment on parle à ces morts-là. Quel ton on se doit d’employer. Sur les cordes vocales amorcer si mineur aigues charmilles, ou plutôt fa profond, le dièse de la distance fourbu de violacé. Je n’en sais rien du tout. Adopter quoi, le vouvoiement le tutoiement. Lino marbré troisième personne du singulier majuscule à pompons, ou le i creusé, au contraire. Personne ne sait. Comment on parle à ces morts-là. Personne n’ose forcer la serrure, en tout cas pas officiellement. 

Alors un mort comme celui-là, comme mon mort, mon mort principal, je dois m’y prendre comment avec. Comment avec un mort qui ne m’a jamais parlé et qui pourtant m’a dit. Il ne m’a jamais fait que cela, rien d’autre de visible à l’œil nu. Comment parler à ce mort-là, c’est une question, je me demande. Peut-être que. Je ferais mieux de la fermer, ça règlerait bien des problèmes.”

 

Delaume

Chloé Delaume (Parijs, 10 maart 1973)

 

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas, als zoon van een Schotse vader en een Amerikaans-Mexicaanse moeder. Na een opleiding aan het Texas Western College studeerde hij aan de New School for Social Research in New York City. Hij doceerde creatief schrijven aan o.a. de University of Southern California en de University of California at Los Angeles.  In de jaren zestig en zeventig werd zij  werk nog geregeld gecensureerd wegens de (homo) sexuele inhoud, maar een boek als City of Night (zijn eerste roman uit 1963) werd een bestseller.

 

Uit: City of Night

 

“This is clip street, hustle street – frenzied-nightactivity street: the moving back and forth against the walls; smoking, peering anxiously to spot the bulls before they spot you; the rushing in and out of Wally’s and Harry’s: long crowded malehustling bars.

And here too are the fairyqueens – the queens from Everywhere, America – the queenly exiles looking for new ‘husbands’ restlessly among the vagrant hustlers with no place to stay, and the hustlers will often clip the queens (if there is anything to clip), and the queens will go on looking for their own legendary permanent ‘Daddies’ among the older men who dig the queens’ special brand of gone sexplay, seldom finding those permanent connections, and living in Main and Spring Street holes: sometimes making it (employed and unemployed, taking their daddies and being taken by the hustlers) – sometimes, hardly, sometimes not at all.

And the malehustlers live with them off and on, making it from bar to lonesome room, bragging about the $50 score with the fruit from Bel Air who has two swimming pools, jack, and said he’d see you again (but if he didn’t show, you don’t say that), and youre clinching a dime and a nickel for draft beer at Wally’s or Harry’s or the 1-2-3 or Ji-Ji’s so you can go inside and score early, and make it with one of the vagrant young girls to prove to yourself you’re still All Right.’

 

Rechy

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

 

De Duitse schrijver Jakob Wassermann werd geboren op 10 maart 1873 in Fürth. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

Uit: Mein Weg als Deutscher und Jude

 

“Ohne Rücksicht auf die Gewöhnung meines Geistes, sich in Bildern und Figuren zu bewegen, will ich mir – gedrängt von innerer Not und Not der Zeit – Rechenschaft ablegen über den problematischesten Teil meines Lebens, den, der mein Judentum und meine Existenz als Jude betrifft, nicht als Jude schlechthin, sondern als deutscher Jude, zwei Begriffe, die auch dem Unbefangenen Ausblick auf Fülle von Mißverständnissen, Tragik, Widersprüchen, Hader und Leiden eröffnen.

Heikel war das Thema stets, ob es nun mit Scham, mit Freiheit oder Herausforderung behandelt wurde, schönfärbend von der einen, gehässig von der anderen Seite. Heute ist es ein Brandherd. Es verlangt mich, Anschauung zu geben. Da darf denn nichts mehr gelten, was mir schon einmal als bewiesen gegolten hat. Auf Beweis und Verteidigung verzichte ich somit überhaupt, auf Anklage und jede Art konstruktiver Beredsamkeit. Ich stütze mich auf das Erlebnis.

Unabweisbar trieb es mich, Klarheit zu gewinnen über das Wesen jener Disharmonie, die durch mein ganzes Tun und Sein zieht und mir mit den Jahren immer schmerzlicher fühlbar und bewußt worden ist. Der unreife Mensch ist gewissen Verwirrungen viel weniger ausgesetzt als der reife. Dieser, sofern er an eine Sache hingegeben ist oder an eine Idee, was im Grunde dasselbe besagt, entringt sich nach und nach der Besessenheit, in der das Ich den Zauber des Unbedingten hat, und Welt und Menschheit kraft einer angenehmen und halbfreiwilligen Täuschung dem gebundenen Willen in den Transformationen der Leidenschaften zu dienen scheinen.”

 

Jakob_Wassermann

Jakob Wassermann (10 maart 1873 – 1 januari 1934)
Portret door Emil Orlik

 

De Vlaamse schrijver Karel van de Woestijne werd geboren te Gent op 10 maart 1878. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

 

Harde modder, guur krystal

 

Harde modder, guur krystal:
in mijn naakte woonste
rijk en arm aan niets en al,
ben ‘k de ziekste en schoonste.

Huis dat afsluit en dat kijkt:
hart dat, onbewogen,
hoort de zee die wast en wijkt
vóor verzádigde oogen.

In geen spiegel, gruwvol-eêl,
’t beeld van een begeeren.
Al de beezmen zijn te veel
om den grond te keeren.

Ziekste en schoonste; – neen: zelfs niet
de armoê van te weten
dat u niemand lijden ziet,
en de schoonheid u verliet
waar gij roerloos in uw Niet
waart gezeten

 

 

Geur van het reeuwsche beest

 

Geur van het reeuwsche beest; geur van de beursche vrucht;
geur van de zee; geur van eene aarde zonder lucht;
– ik ben de late; ik ben de slechte; ik ben de dwaze;
ik ben de zieke hoop waarop geen hoop zal azen.

Ik ben de laatste peer in de ijlte van den boom.
Ik ben alléen ter killen herfst, en ik ben lóom.
Ik ben geboden nood; ik ben vergeten have;
ik ben de zwaarste en rijpste en zal geen kele laven.

 

woestijne

Karel van de Woestijne (10 maart 1878 – 24 augustus 1929)
Borstbeeld in Sint-Martens-Latem.

 

De Franse schrijver, ingenieur, dichter, zanger en jazztrompettist Boris Vian werd geboren in Ville-d’Avray op 10 maart 1920. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

 

Je veux une vie en forme d’arête

 

Je veux une vie en forme d’arête

Sur une assiette bleue

Je veux une vie en forme de chose

Au fond d’un machin tout seul

Je veux une vie en forme de sable dans des mains

En forme de pain vert ou de cruche

En forme de savate molle

En forme de faridondaine

De ramoneur ou de lilas

De terre pleine de cailloux

De coiffeur sauvage ou d’édredon fou

Je veux une vie en forme de toi

Et je l’ai, mais ça ne me suffit pas encore

Je ne suis jamais content

 

 

La vie, c’est comme une dent

 

La vie, c’est comme une dent
D’abord on y a pas pensé
On s’est contenté de mâcher
Et puis ça se gâte soudain
Ça vous fait mal, et on y tient
Et on la soigne et les soucis
Et pour qu’on soit vraiment guéri
Il faut vous l’arracher, la vie

 

bvian3

Boris Vian ( 10 maart 1920 – 23 juni 1959)

 

De Duitse dichter en schrijver Otto Heinrich Kühner werd geboren op 10 maart 1921 in Teningen-Nimburg. Vanaf 1947 studeerde hij filosofie, literatuur en muziekwetenschappen in Heidelberg. Tussen 1950 en 1965 werkte hij voor de Süddeutsche Rundfunk als dramaturg en lector voor hoorspelen. Ook zelf schreef hij hoorspelen, waaronder „Die Übungspatrone“ (1950), dat tot de meest uitgezonden werken van na de oorlog behoort. Kühner schreef verder romans, verhalen en gedichten, de laatsten vaak humoristisch of grotesk van aard.

 

Eine kleine Geschichte

 

Pummerer, in morgendlich heiterer Ruh,

lächelte seinem Nachbarn Mommer zu.

Dieser, durch das Lächeln ebenfalls heiter, 

gab es an den Straßenbahnschaffner weiter,

der an die kleine Verkäuferin und die

an Dr. Müller-Zinn, Facharzt für Psychiatrie.

Dieser an Schwester Elke vom Kinderhort,

diese an die Toilettenfrau – und so fort.

So kam es schließlich irgendwann

abends gegen 6 Uhr am Schillerplatz an

bei einem im Augenblick traurig-tristen

durch das Lächeln doch erheiterten Polizisten,

so dass er, als Pummerer den Verkehr blockierte,

den Verstoß nur mit einem Lächeln quittierte.

 

kuehner

Otto Heinrich Kühner (10 maart 1921 – 18 oktober 1996)

 

De Griekse dichter Manolis Anagnostakis werd geboren op 10 maart 1925 in Thessaloniki. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

 

WINTER 1942

 

The calendar once more dawned Sunday.

 

Seven days

One after the other

Bound together

All the same

Like the jet-black beads

Of seminary rosaries.

 

One, four, fifty-two

 

Six whole days for one

Six days waiting

Six days thinking

For one day

For just one day

For just one hour

Af
ternoon and sun.

 

Identical

Hours

Without awareness

Trying to shine

On a background of pages

The colour of mourning.

 

A day of dubious joy

Perhaps just one hour

A few moments.

In the evening the waiting begins again

Again another week, four, fifty-two

………………………………

Today its been raining since morning

A fine yellow sleet.

 

 

 

Vertaald door Philip Ramp

 

anagnostakis-manolis

Manolis Anagnostakis (10 maart 1925 – 22 juni 2005)

 

De Duitse dichter en schrijver Joseph von Eichendorff werd op 10 maart 1788 op het slot Lubowitz in Ratobor. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

 

Frühlingsnacht

 

Übern Garten durch die Lüfte

Hört ich Wandervögel ziehn,

Das bedeutet Frühlingsdüfte,

Unten fängt’s schon an zu blühn.

 

Jauchzen möcht ich, mochte weinen,

Ist mir’s doch, als könnt’s nicht sein!

Alte Wunder wieder scheinen

Mit dem Mondesglanz herein.

 

Und der Mond, die Sterne sagen’s,

Und in Träumen rauscht’s der Hain,

Und die Nachtigallen schlagen’s:

Sie ist Deine, sie ist dein!

 

 

 

Im Abendrot

 

Wir sind durch Not und Freude

Gegangen Hand in Hand,

Vom Wandern ruhn wir beide

Nun überm stillen Land.

 

Rings sich die Täler neigen,

Es dunkelt schon die Luft,

Zwei Lerchen nur noch steigen

Nachträumend in den Duft.

 

Tritt her, und laß sie schwirren,

Bald ist es Schlafenszeit,

Daß wir uns nicht verirren

In dieser Einsamkeit.

 

O weiter, stiller Friede!

So tief im Abendrot

Wie sind wir wandermüde –

Ist das etwa der Tod?

 

Eichendorff-j

Joseph von Eichendorff (10 maart 1788 – 26 november 1857)

 

 

De Duitse dichter, vertaler en filosoof Karl Wilhelm Friedrich von Schlegel werd geboren op 10 maart 1772 in Hannover. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007.

 

Als die Sonne nun versunken

 

Als die Sonne nun versunken,

Blühet noch der Abend rot.

Lange schienen weit die Flammen,

Gegenüber stand der Mond;

Wie zwei Welten gegenüber,

Diese bleich und jene rot,

Mitten inne kleine Sterne,

An des Himmels Gürtel hoch;

Unten dann die große Erde,

Wo im tiefen Dunkel schon

Blumen duften, Bäume rauschen

Bei der Nachtigallen Ton.

Blaß wird jede schöne Glut

Und die Freude sinkt vom Thron;

Fern ist ganz des Tages Mutter,

Lichter scheint der bleiche Sohn.

An dem Schimmer freut der Mensch sich

Und ist auch im Dunkel froh.

 

Schlegel
Friedrich von Schlegel (10 maart 1772 – 11 januari 1829)
Portret door Franz Gareis, 1801

 

 

 

De Amerikaanse dichter en schrijver Joaquin Miller werd geboren o
p 10 maart 1839 in Liberty, Indiana. Tijdens de goudkoorts trok Miller naar Californi
ë. Bij het begin van de burgeroorlog ging hij naar Oregon waar hij een krant, de Eugene City Democratic Register, verwierf en als journalist en uitgever werkzaam was. In 1868 verscheen zijn eerste dichtbundel. In 1870 was hij in Engeland, waar hij met zijn verhalen over de goudkoorts en gevechten met indianen een literaire sensatie werd.

 

Byron

IN men whom men condemn as ill
I find so much of goodness still,
In men whom men pronounce divine
I find so much of sin and blot,
I do not dare to draw a line
Between the two, where God has not.

 

JMiller

Joaquin Miller (10 maart 1839 – 17 februari 1913)

 

De Spaanse schrijver Pedro Antonio de Alarcón werd geboren op 10 maart 1833 in Cuadix. Als jongeman was hij een vurig antimonarchist en voorstander van liberale hervormingen. Samen met vrienden richtte hij het satirische tijdschrift El Eco de Occidente op. In 1859 ging hij als vrijwilliger mee op een veldtocht naar Marokko. De briefroman, waarin hij zijn ervaringen verwerkte, maakte hem rijk en beroemd. In latere jaren trok Alarcón zich steeds meer terug uit de politiek om zich geheel aan het schrijven te wijden. Hij geldt nu als een van de grote Spaanse schrijvers uit de 19e eeuw.

 

Uit : Der Freund des Todes (El amigo de la muerte: Vertaald door Astrid Schmitt)

 

“Er war ein armer Junge, groß, mager, mit gelblicher Haut, guten schwarzen Augen, breiter Stirn und den schönsten Händen der Welt, sehr schlecht gekleidet, von stolzer Haltung und unerschöpflichem Humor … Er war neunzehn Jahre alt und hieß Gil Gil.

Gil Gil war der Sohn, Enkel, Urenkel, Ururenkel und weiß Gott was noch alles der besten Flickschuster am Hofe, und als er auf die Welt kam, brachte er seiner Mutter, Crispina López, den Tod; auch ihre Eltern, Großeltern, Urgroßeltern und Ururgroßeltern waren demselben Gewerbe rechtschaffen nachgegangen.

Juan Gil, der rechtmäßige Vater unseres melancholischen Helden, entdeckte seine Liebe zu ihm noch nicht, als er erfuhr, daß er mit beiden Fersen an die Tür des Lebens trat, sondern erst, als man ihm sagte, daß er den Mutterleib verlassen hatte, obwohl er auf diese Weise seine Frau verlor, woraus ich zu folgern wage, daß dieser arme Schuhmacher und Crispina López das Musterbeispiel einer kurzen, aber schlechten Ehe waren.

So kurz war seine Ehe, daß sie kürzer gar nicht mehr hätte sein können, wenn wir bedenken, daß sie ein rechtmäßig gezeugtes Kind hinterließ …, rechtmäßig bis zu einem gewissen Punkt. Ich will damit sagen, daß Gil Gil ein Siebenmonatskind war, oder besser gesagt, daß er sieben Monate nach der Eheschließung seiner Eltern auf die Welt kam, was nicht immer einunddasselbe ist …

Allerdings, wenn man auch nur dem Anschein nach urteilt, hätte Crispina López es verdient, mehr betrauert zu werden, als ihr Mann es tat, denn als sie von der väterlichen in seine Schuhmacherwerkstatt kam, brachte sie als Aussteuer außer einer fast übermäßigen Schönheit und einer großen Menge Leib- und Bettwäsche einen sehr reichen Kunden mit – keinen geringeren als einen Grafen, und noch dazu den Grafen Ríonuevo! –, der einige Monate lang (wir glauben, es waren sieben) die seltsame Laune hatte, seine kleinen, zarten Füße in das derbe Schuhwerk des guten Juan zu zwängen, dieses unwürdigsten Vertreters der heiligen Märtyrer Crispin und Crispinian , die im Reich Gottes sind … „

 

alarcon

Pedro Antonio de Alarcón (10 maart 1833 – 19 juli 1891)

 

De Canadese dichter, schrijver, zanger, componist, vertaler en theater producer Georges Dor werd geboren op 10 maart 1931 in Drummondville. Dor werkte eerst voor de Canadese radio. Lange tijd schreef hij ook gedichten, maar in 1964 werd hij door vrienden aangemoedigd om mee te doen aan een zangwedstrijd. In 1966 kwam zijn eerste album uit. Zijn beroemdste compositie en lied is “La Manic”.Dor ging door met zingen tot 1972 en nam tot 1978 nieuwe platen op. Daarna werkte hij voornamelijk als producent en schrijver voor televisie en theater. Wel schreef hij ook nog twee romans en publiceerde hij nog enkele dichtbundels.

 

Mon amour à n’en plus finir

 

Tu es la fleur et le printemps

Tes yeux sont comme le beau temps

Ils ont la douceur de septembre

Tu ne sais pas combien je t’aime

Je ne sais pas très bien moi-même

Je t’aime trop, je ne sais plus comment

Tu m’as donné sans le savoir

L’envie de vivre éperdument

Je t’aime du matin au soir

Et je t’aime éternellement

 

Qui a fixé le jour et l’heure

De ta venue dans ma demeure

Mon amour à n’en plus finir

Tu es en moi parfaitement

Comme le temps est dans le temps

Et comme un oiseau dans l’espace

Il faudra bien toute une vie

Pour te prouver un seul je t’aime

Le tout premier que je t’ai dit

Les autres sont celui-là même

 

Pourquoi veux-tu que je me taise

Quand je veux te dire je t’aime

Au beau milieu de l’amour même

Quand tu es partout à la fois

Et dans mon âme et dans mes bras

Vivant au coeur de la vie même

Quand l’amour est la récompense

Quoiqu’on en dise quoiqu’on en pense

De ceux qui ne font pas semblant

Mais de ceux qui s’aiment vraiment

 

Je t’aime autant qu’en ce pays

Il y a de bourgeons au printemps

Et de feuilles mortes à l’automne

Je t’aime autant qu’on puisse aimer

Dans les limites de nos vies

Et dans l’infini de nos rêves

Je t’aime tant que certains jours

Je suis à l’envers de l’amour

Quelque part dans ton paradis

Comme au premier jour de la vie

 

 

dor

Georges Dor (10 maart 1931 – 24 juli 2001)

 

De Ierse dichter Samuel Ferguson werd geboren op 10 maart 1810 in Belfast. Hij studeerde aan het Trinity College in Dublin waar hij in 1832 zijn MA behaalde. Omdat zijn vader het familiebezit er door had gejaagd moest Ferguson al werken tijdens zijn studie en daarom begon hij met schrijven voor Blackwood’s Magazine. Hij maakte verschillende reizen naar Europa en door heel Groot Brittanië, ook om zich te verdiepen in archeologische opgravingen. Zijn bundel Lays of the Western Gael werd gepubliceerd in 1865. Zijn belangrijkste werk is het lange gedicht Congal uit 1872. Vanwege zijn belangstelling voor Ierse mythologie en geschiedenis wordt hij gezien als voorloper van William Butler Yeats.

 

 

They err who say this long-withdrawing line

 

THEY err who say this long-withdrawing line

Of palace-fronts Palladian, this brocade

From looms of Genoa, this gold-inlaid

Resplendent plate of Milan, that combine

To spread soft lustre through the grand design,

Show but in fond factitious masquerade

The actual feast by leper Simon made

For that great Guest, of old, in Palestine.

Christ walks amongst us still; at liberal table

Scorns not to sit: no sorrowing Magdalene

But of these dear feet kindly gets her kiss

Now, even as then; and thou, be honorable,

Who, by the might of thy majestic scene,

Bringest down that age and minglest it with this.

 

Samuel-Ferguson

Samuel Ferguson (10 maart 1810 – 9 augustus 1886)